What is “normal” and what is “different”? - Yana Buhrer Tavanier

Translator: Chawanrat Sukhuwit Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In 1945, two sculptures meant to represent the average man and woman

ในปี 1945 ได้มีการนำรูปปั้นสองตัว ที่สื่อความหมายแทนหญิงและชาย

in the United States

ชาวอเมริกันทั่วไป

went on exhibit at the American Museum of Natural History.

มาจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์ ประวัติศาสตร์ธรรมชาติอเมริกา

Based on measurements taken from tens of thousands of young men and women,

รูปปั้นทั้งสองมีขนาดอ้างอิงจาก ชายและหญิงหลายหมื่นคน

they were called Norma and Normman.

โดยถูกใช้ชื่อว่า นอร์ม่า และ นอร์มแมน

That same year, a contest launched to find a living embodiment of Norma.

ในปีเดียวกันนั้นเอง ก็มีการประกวด ค้นหาบุคคลตัวแทนนอร์ม่าในชีวิตจริง

Normal is often used as a synonym for “typical,” “expected,”

คำว่า ปกติ มักใช้ในความหมาย เดียวกับ “ทั่วไป“ “ตามที่ควรจะเป็น”

or even “correct.”

หรือแม้แต่ “ถูกต้อง”

By that logic, most people should fit the description of normal.

ถ้าคิดด้วยหลักการนี้ คนส่วนใหญ่ก็ ควรจะเข้าเกณฑ์ของคำว่าปกติ

And yet, not one of almost 4,000 women who participated in the contest

แต่กลับกลายเป็นว่า ผู้หญิงเกือบ 4,000 คน ที่เข้าร่วมการประกวด ไม่มีแม้แต่คนเดียว

matched Norma, the supposedly “normal” woman.

ที่มีตรงกับนอร์ม่า ซึ่งได้รับการ ขนานนามว่าเป็นผู้หญิง “ปกติ” เลย

This puzzle isn’t unique to Norma and Normman, either—

ปริศนานี้ไม่ได้อยู่เกิดกับแค่นอร์ม่า หรือนอร์มแมนเท่านั้น

time and time again, so-called normal descriptions

มีการอธิบายเกี่ยวกับคำว่า ปกติ เกิดขึ้นอีกมากมายเรื่อยมา

of our bodies, minds, and perceptions have turned out to match almost no one.

สำหรับพูดถึงสภาพร่างกาย จิตใจ และ ความรู้สึก ซึ่งผลออกมาแทบไม่ตรงกับใครเลย

And yet, a lot of the world is constructed around a foundation of normalcy.

แต่เกือบทุกอย่างบนโลกนี้ถูกสร้างขึ้น บนพื้นฐานของคำว่าปกติ

So what does normal actually mean— and should we be relying on it so much?

แล้วปกติหมายความว่าอย่างไร— และเพราะเหตุใดเราจึงต้องเชื่อถือมันนัก?

In statistics, a normal distribution describes a set of values

ตามสถิติแล้ว การแจกแจงปกติ คือการที่ค่าต่างๆ

that fall along a bell curve.

กระจายตัวเป็นเส้นโค้งทรงระฆัง

The average, or mean, of all the values is at the very center,

ค่าเฉลี่ยจะอยู่ที่ตรงกลาง

and most other values fall within the hump of the bell.

และค่าอื่นๆ จะกระจายตัว อยู่ตามโค้งของระฆัง

These curves can be tall, with most values inside a narrow range,

โดยอาจมีลักษณะเป็นโค้งแบบสูง ที่มีค่าส่วนใหญ่อยู่ในช่วงแคบๆ

or long and flat, with only a slight bias towards the average.

หรือลักษณะเตี้ยและยาว ที่มีค่า เข้าใกล้ค่าเฉลี่ยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

What makes the distribution normal is that it follows this curved shape.

การแจกแจงกระจายตัวที่ปกติ ก็คือการมีลักษณะตามทรงโค้งนี้เอง

Normal doesn’t describe a single data point, but a pattern of diversity.

ซึ่งไม่ได้พูดถึงค่าที่จุดใดจุดหนึ่ง แต่เป็นรูปแบบของค่าที่มารวมกัน

Many human traits, like height, follow a normal distribution.

ลักษณะของมนุษย์หลายอย่าง เช่นส่วนสูง มักมีการกระจายค่าแบบปกติ

Some people are very tall or very short,

บางคนอาจสูงมาก หรือบางคนอาจเตี้ยมาก

but most people fall close to the overall average.

แต่คนส่วนใหญ่จะมีส่วนสูง ที่ใกล้เคียงกับค่าเฉลี่ย

Outside of statistics, normal often refers to an average—

นอกเหนือจากเรื่องสถิติแล้ว คำว่าปกติจะหมายถึงค่าเฉลี่ย—

like the single number pulled from the fattest part of the bell curve—

อย่างการหยิบตัวเลขหนึ่งออกมา จากส่วนที่สูงสุดของโค้งรูประฆัง—

that eliminates all the nuance of the normal distribution.

จะช่วยกำจัดค่าที่แตกต่าง ออกจากการแจกแจงแบบปกติได้

Norma and Norman’s proportions came from such averages.

สัดส่วนของนอร์ม่าและนอร์มแมน ก็มาจากค่าเฉลี่ยในลักษณะนี้

Applied to individuals, whether someone is considered normal

เมื่อพูดถึงบุคคล การที่คนหนึ่งคน จะอยู่ในเกณฑ์ปกติหรือไม่

usually depends on how closely they hew to this average.

ก็ขึ้นอยู่กับว่าคนคนนั้นอยู่ใกล้เคียง ค่าเฉลี่ยมากแค่ไหน

At best, such definitions of normal fail to capture variation.

อย่างดีที่สุด คำว่าปกติก็แค่อาจ มองข้ามความหลากหลายไป

But oftentimes, our calculations of normal are even more flawed.

แต่บ่อยครั้ง การคำนวณความปกติ ก็ก่อความผิดพลาดได้มากกว่านั้น

Take the BMI— or Body Mass Index.

ลองมาดูตัวอย่างของดัชนีมวลกาย

BMI is a measure of weight relative to height,

ดัชนีมวลกาย คือค่าที่วัดจากน้ำหนักเทียบกับส่วนสูง

with different ratios falling into “underweight,”

ออกมาเป็นอัตราส่วนต่างๆ ที่นำมาจัดว่า “น้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์”

“normal weight,” “overweight,” and “obese” ranges.

“น้ำหนักปกติ” “น้ำหนักเกิน” และ “อ้วน”

Generally, only BMIs that correspond to normal weight are considered healthy.

โดยทั่วไปดัชนีมวลกายที่อยู่ในช่วงปกติ เท่านั้นที่ถือว่าอยู่ในเกณฑ์สุขภาพดี

But BMI is not always an accurate predictor of health,

แต่ดัชนีนี้ไม่สามารถนำมาใช้ทำนาย สุขภาพได้อย่างแม่นยำเสมอไป

or even of what’s a healthy weight.

หรือบอกว่าน้ำหนักเท่าไร จึงจะเรียกว่าสุขภาพดี

BMI doesn’t take into account body fat percentage,

ดัชนีนี้ไม่ได้พิจารณาสัดส่วน ของไขมันในร่างกาย

body fat distribution, levels of physical activity, or blood pressure.

การกระจายตัวของไขมันในร่างกาย ระดับของกิจกรรมทางกาย หรือความดันโลหิต

And yet, those who fall outside the so-called normal range

แล้วใครก็ตามที่อยู่นอกช่วงน้ำหนักปกติ

are commonly advised that losing or gaining weight

ก็จะได้รับการแนะนำให้ลดน้ำหนัก หรือเพิ่มน้ำหนัก

will improve their health.

เพื่อจะได้มีสุขภาพที่ดีขึ้น

When we apply a standard of normal to all of humanity

หากเราใช้มาตรฐานของความปกติ ไปใช้กับทุกคนบนโลก

that’s based on data from a non-representative slice,

โดยอ้างอิงจากข้อมูลที่ไม่สามารถ เป็นตัวแทนของใครคนหนึ่งได้เลย

we’re not just choosing one point on the distribution,

มันอาจไม่ใช่เพียงการเลือกข้อมูล จุดเดียวจากกลุ่มข้อมูลหนึ่ง

we’re choosing it from the wrong distribution.

แต่เป็นการเลือกข้อมูล จากกลุ่มข้อมูลที่ผิดด้วยซ้ำ

A lot of behavior science research draws from samples that are pretty WEIRD—

งานวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์มากมาย มีการเลือกใช้กลุ่มตัวอย่างแบบแปลกๆ—

meaning Western, educated, industrialized, rich, and democratic.

เช่น ชาติตะวันตก มีการศึกษา มีการพัฒนา ทางอุตสาหกรรม ร่ำรวย และเป็นประชาธิปไตย

These features can skew norms

เกณฑ์เหล่านี้อาจทำให้ค่าปกติบิดเบือน

even in research that doesn’t have an obvious link to them.

แม้กระทั่งในงานวิจัย ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเกณฑ์เหล่านี้ด้วยซ้ำ

Take the famed Muller-Lyer optical illusion:

ยกตัวอย่างภาพลวงตาของ มูลเลอร์-ไลเออร์ ที่มีชื่อเสียง :

it’s normal to think one of the two lines is longer,

เป็นปกติที่เราจะมองเห็น หนึ่งในสองเส้นนี้ยาวกว่า

when they’re actually the same length.

ทั้งที่จริงๆ แล้วมันมีความยาวเท่ากัน

At least, it is if you’re an American undergraduate.

อย่างน้อยถ้าคุณเป็นนักศึกษาชาวอเมริกัน

A team of anthropologists and psychologists

ทีมนักมานุษยวิทยาและนักจิตวิทยา

found other demographic groups were much less susceptible—

พบว่าประชากรในกลุ่มอื่นๆ สังเกตความแตกต่างได้ยากกว่ามาก

members of the San people of the Kalahari

ชาวซานจากเขตทะเลทรายคาลาฮารี

weren’t susceptible to the illusion at all.

ไม่สามารถแยกความแตกต่าง ของภาพลวงตานี้ได้เลย

When these limited or inaccurate definitions of normal

เมื่อนิยามของคำว่าปกติ ที่ไม่ถูกต้องและด้วยข้อจำกัดเหล่านี้

are used to make decisions that impact people’s lives,

ถูกนำไปใช้ในการตัดสินใจบางอย่าง ที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของผู้คน

they can do real harm.

นั่นอาจเป็นอันตรายใหญ่หลวง

Historically, such concepts of normal have been hugely influential.

ในประวัติศาสตร์ แนวคิดเรื่องความปกติ ดังกล่าวมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก

The Eugenics Movement of the early 20th century weaponized the concept of normal,

ขบวนการสุพันธุศาสตร์ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ได้นำแนวคิดของความปกติมาบังคับใช้

using it to justify exclusion, violence, and even extermination

เพื่อกีดกันและเลือกปฏิบัติ ใช้ความรุนแรง และแม้กระทั่งทำลายล้างเผ่าพันธุ์

of those deemed not normal.

สำหรับกลุ่มที่ถูกมองว่าไม่ปกติ

To this day, people are often targeted and discriminated against

จนถึงทุกวันนี้ ผู้คนก็ยังคง ตกเป็นเป้าของการเลือกปฏิบัติ

on the basis of disabilities, mental health issues, sexual orientations,

จากความพิการ ปัญหาสุขภาพจิต รสนิยมทางเพศ

gender identities, and other features deemed “not normal.”

อัตลักษณ์ทางเพศ และคุณลักษณะอีก มากมายที่ถูกมองว่า “ไม่ปกติ”

But the reality is that the differences in our bodies, minds,

แต่ในความเป็นจริงแล้วนั้น ความแตกต่างทางร่างกาย จิตใจ

perceptions, and ideas about the world around us—

ความรู้สึก และความคิดเกี่ยวกับ สิ่งต่างๆรอบตัวเรา—

in short, diversity— is the true normal.

หรือที่เรียกว่า ความหลากหลาย— นั่นต่างหากคือความปกติที่แท้จริง