What is “normal” and what is “different”? - Yana Buhrer Tavanier

Translator: shirin etebar Reviewer: Pari A

In 1945, two sculptures meant to represent the average man and woman

در سال ۱۹۴۵، دو مجسمه برای نشان دادن زن و مردی معمولی

in the United States

در ایالات متحده

went on exhibit at the American Museum of Natural History.

در موزه تاریخ طبیعی آمریکا به نمایش گذاشته شد.

Based on measurements taken from tens of thousands of young men and women,

بر اساس اندازه‌گیری‌های انجام شده از ده‌ها هزار مرد و زن جوان،

they were called Norma and Normman.

آن‌ها را «نورما» و «نورمن» می‌نامیدند.

That same year, a contest launched to find a living embodiment of Norma.

در همان سال، مسابقه‌ای برای یافتن تجسمِ زنده‌ای از نورما راه‌اندازی شد.

Normal is often used as a synonym for “typical,” “expected,”

«نرمال» اغلب به عنوان مترادف برای «معمولی»، «مورد انتظار»

or even “correct.”

یا حتی «درست» استفاده می‌شود.

By that logic, most people should fit the description of normal.

با این منطق، اکثر مردم باید با توصیف عادی مطابقت داشته باشند.

And yet, not one of almost 4,000 women who participated in the contest

و با این حال، هیچ یک از تقریباً ۴,۰۰۰ زنی که در مسابقه شرکت کردند

matched Norma, the supposedly “normal” woman.

با نورما، زن به ظاهر معمولی، برابری نکرد.

This puzzle isn’t unique to Norma and Normman, either—

این معما مختص نورما و نورمن هم نیست -

time and time again, so-called normal descriptions

بارها و بارها، توصیف‌های به اصطلاح عادی

of our bodies, minds, and perceptions have turned out to match almost no one.

از بدن، ذهن و ادراک ما تقریباً با هیچ‌کس مطابقت نداشت.

And yet, a lot of the world is constructed around a foundation of normalcy.

با این حال، بسیاری از جهان حول مبانی عادی بودن، ساخته شده است.

So what does normal actually mean— and should we be relying on it so much?

پس کلمه عادی واقعا به چه معناست؟ آیا باید تا این حد به این واژه تکیه کنیم؟

In statistics, a normal distribution describes a set of values

در آمار، توزیع عادی مجموعه‌ای از مقادیر را توصیف می‌کند

that fall along a bell curve.

که در امتداد یک منحنی زنگوله‌ای قرار می‌گیرند.

The average, or mean, of all the values is at the very center,

میانگین یا حد وسط همه مقادیر در مرکز قرار دارد

and most other values fall within the hump of the bell.

و بیشتر مقادیر دیگر در برآمدگی آن قرار دارند.

These curves can be tall, with most values inside a narrow range,

این منحنی‌ها می‌توانند بلند باشند، با بیشتر مقادیر در محدوده‌ای باریک،

or long and flat, with only a slight bias towards the average.

یا بلند و مسطح، تنها با کمی شیب نسبت به میانگین.

What makes the distribution normal is that it follows this curved shape.

چیزی که توزیع را عادی می‌کند، پیروی از این شکل منحنی است.

Normal doesn’t describe a single data point, but a pattern of diversity.

نرمال یک نقطه داده واحد را توصیف نمی‌کند، بلکه الگویی از تنوع را توصیف می‌کند.

Many human traits, like height, follow a normal distribution.

بسیاری از صفات انسانی، مانند قد، از توزیع طبیعی پیروی می‌کنند.

Some people are very tall or very short,

برخی از افراد بسیار قد بلند یا بسیار کوتاه هستند،

but most people fall close to the overall average.

اما قد بیشتر افراد به میانگین کلی نزدیک است.

Outside of statistics, normal often refers to an average—

خارج از آمار، نرمال اغلب به میانگینی اشاره دارد -

like the single number pulled from the fattest part of the bell curve—

مانند عددی که از فراون‌ترین قسمت منحنی گرفته می‌شود -

that eliminates all the nuance of the normal distribution.

که تمام جزئیات توزیع نرمال را حذف می‌کند.

Norma and Norman’s proportions came from such averages.

نسبت‌های نورما و نورمن از چنین میانگین‌هایی به دست آمد.

Applied to individuals, whether someone is considered normal

نسبت‌ها در مورد افراد اعمال می‌شود، اینکه آیا فردی عادی در نظر گرفته می‌شود

usually depends on how closely they hew to this average.

معمولاً بستگی به میزان نزدیکی آن‌ها به این میانگین دارد.

At best, such definitions of normal fail to capture variation.

در بهترین حالت، چنین تعاریفی از نرمال نمی‌توانند تنوع را به تصویر بکشند.

But oftentimes, our calculations of normal are even more flawed.

اما اغلب اوقات، برآوردهای ما از نرمال حتی ناقص‌تر است.

Take the BMI— or Body Mass Index.

بی‌ام‌آی یا شاخص توده بدنی را در نظر بگیرید.

BMI is a measure of weight relative to height,

بی‌ام‌آی اندازه‌گیری وزن نسبت به قد است،

with different ratios falling into “underweight,”

با نسبت‌های مختلف در محدوده‌های «کم وزنی»،

“normal weight,” “overweight,” and “obese” ranges.

«وزن طبیعی»، «اضافه وزن» و «چاقی» قرار می‌گیرد.

Generally, only BMIs that correspond to normal weight are considered healthy.

به طور کلی، تنها شاخص‌هایی که با وزن طبیعی مطابقت دارند، سالم در نظر گرفته می‌شوند.

But BMI is not always an accurate predictor of health,

اما این شاخص همیشه پیش‌بینی دقیقی برای سلامتی

or even of what’s a healthy weight.

یا حتی وزن سالم نیست.

BMI doesn’t take into account body fat percentage,

بی‌ام‌آی درصد چربی بدن،

body fat distribution, levels of physical activity, or blood pressure.

توزیع چربی بدن، سطح فعالیت بدنی یا فشار خون را در نظر نمی‌گیرد.

And yet, those who fall outside the so-called normal range

با این حال، معمولاً به کسانی که خارج از محدوده‌ی به اصطلاح طبیعی هستند

are commonly advised that losing or gaining weight

توصیه می‌شود که کاهش یا افزایش وزن

will improve their health.

سلامتشان را بهبود می‌بخشد.

When we apply a standard of normal to all of humanity

وقتی استانداردی از نرمال را برای کل بشریت اعمال می‌کنیم

that’s based on data from a non-representative slice,

که بر اساس داده‌های یک قسمت ناشاخص است،

we’re not just choosing one point on the distribution,

فقط یک بخش را در توزیع انتخاب نمی‌کنیم،

we’re choosing it from the wrong distribution.

بلکه آن را از توزیع اشتباه انتخاب می‌کنیم.

A lot of behavior science research draws from samples that are pretty WEIRD—

بسیاری از تحقیقات علوم رفتاری از نمونه‌های بسیار عجیب و غریبی استخراج می‌شوند -

meaning Western, educated, industrialized, rich, and democratic.

شامل غربی‌ها، افراد تحصیل‌کرده، صنعتی، ثروتمند و دموکراتیک.

These features can skew norms

این ویژگی‌ها می‌توانند هنجارها را

even in research that doesn’t have an obvious link to them.

حتی در تحقیقاتی منحرف کنند که ارتباط آشکاری با آن‌ها ندارند.

Take the famed Muller-Lyer optical illusion:

توهم نوری مولر-لیر معروف را در نظر بگیرید:

it’s normal to think one of the two lines is longer,

طبیعی است که فکر کنید یکی از این دو خط طولانی‌تر است،

when they’re actually the same length.

در حالی که در واقع طول آن‌ها یکسان است.

At least, it is if you’re an American undergraduate.

حداقل اینطورست، اگر شما یک آمریکایی با تحصیلات کارشناسی هستید.

A team of anthropologists and psychologists

گروهی از مردم‌شناسان و روان‌شناسان دریافتند

found other demographic groups were much less susceptible—

که سایر گروه‌های جمعیتی بسیار کمتر مستعد ابتلا به این توهم هستند -

members of the San people of the Kalahari

اعضای قوم سان، در کالاهاری آفریقا

weren’t susceptible to the illusion at all.

اصلاً مستعد دچار این توهم نیستند.

When these limited or inaccurate definitions of normal

هنگامی که این تعاریف محدود یا نادرست از نرمال

are used to make decisions that impact people’s lives,

برای تصمیم‌گیری‌هایی تاثیرگذار بر زندگی افراد استفاده می‌شود،

they can do real harm.

می‌تواند آسیب واقعی به بار آورند.

Historically, such concepts of normal have been hugely influential.

از لحاظ تاریخی، چنین مفاهیمی از نرمال بسیار تأثیرگذار بوده است.

The Eugenics Movement of the early 20th century weaponized the concept of normal,

جنبش اصلاح نژاد در اوایل قرن بیستم مفهوم عادی را به سلاح تبدیل کرد

using it to justify exclusion, violence, and even extermination

و از آن برای توجیه طرد، خشونت و حتی نابودی افرادی استفاده کرد

of those deemed not normal.

که غیرعادی تلقی می‌شدند.

To this day, people are often targeted and discriminated against

تا به امروز، مردم مورد هدف و تبعیض قرار می‌گیرند؛

on the basis of disabilities, mental health issues, sexual orientations,

اغلب بر اساس ناتوانی‌ها، مسائل مربوط به سلامت روان، گرایش‌های جنسی،

gender identities, and other features deemed “not normal.”

هویت‌های جنسیتی و سایر ویژگی‌هایی که «غیرعادی» تلقی می‌شوند.

But the reality is that the differences in our bodies, minds,

اما واقعیت این است که تفاوت‌ها در بدن، ذهن،

perceptions, and ideas about the world around us—

ادراک و ایده‌های ما در مورد دنیای اطرافمان -

in short, diversity— is the true normal.

به طور خلاصه، تنوع - طبیعی است.