Can other animals understand death? - Barbara J. King

Translator: prinda kanok Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

In 2018, an orca called Tahlequah gave birth.

ในปี 2018 วาฬเพชรฆาต นาม “ทาเลอควา” คลอดลูก

But her daughter died within an hour.

แต่เพียงไม่ถึงชั่วโมงลูกวาฬก็ตายลง

Tahlequah, however, didn’t leave her body.

ถึงกระนั้น ทาเลอควาก็ไม่ได้ทิ้งลูกไป

And over the next 17 days and 1,600 kilometers,

ตลอดระยะเวลา 17 วัน กับอีก 1,600 กิโลเมตรหลังจากนั้น

she kept it afloat atop her own,

มันประคองร่างลูกวาฬไว้เหนือตน

diving to retrieve the body whenever it slipped away,

และจะงมร่างลูกขึ้นมาเสมอหากร่วงลงไป

even after it began deteriorating.

แม้ร่างจะเริ่มเน่าเสียแล้ว

By altering her feeding and travel patterns,

รูปแบบการล่าและการเดินทางที่เปลี่ยนไป

Tahlequah’s behavior was certainly unusual.

ชี้ชัดว่าพฤติกรรมของทาเลอควาไม่ปกติ

But was she mourning— or just confused?

คำถามคือเธอกำลังไว้ทุกข์หรือแค่สับสน

Do non-human animals grieve?

และสัตว์ต่าง ๆ รู้จักความเศร้าหรือไม่

This question is tricky.

ถือว่าตอบยากพอควร

In 1871, Charles Darwin argued that other animals

ในปี 1871 ชาลส์ ดาร์วิน อธิบายว่าสัตว์อื่น ๆ

experience a wide range of emotions, including grief.

ก็มีความรู้สึกนึกคิดหลายหลาย และรู้จักความเศร้าโศก

But, especially in the absence of a dependable bridge

แต่เนื่องจากเราไม่มีจุดเชื่อมต่อที่ดีพอ

between our minds and theirs,

ระหว่างจิตใจคนและสัตว์

many scientists have long been wary

นักวิทยาศาสตร์หลายคนจึงต้องระวัง

of projecting human emotions onto other animals.

ไม่นำความรู้สึกของมนุษย์มาใช้กับสัตว์

It’s also been thought that they might display irregular behaviors after a death

หลายฝ่ายยังเชื่อกันว่าการที่พฤติกรรม ของสัตว์เปลี่ยนแปลงไปเมื่อพบการตาย

for other adaptive reasons.

อาจเกิดจากเหตุผลอื่น ๆ ด้านการปรับตัว

And, for a while, the paradigm was that humans were exceptional:

ในช่วงหนึ่งยังมีกระบวนทัศน์ที่ว่า มนุษย์พิเศษกว่าสัตว์อื่น ๆ กล่าวคือ

other animals were reacting and surviving,

สัตว์อื่น ๆ เพียงตอบสนองและเอาตัวรอด

while we alone were thinking and feeling.

มีแค่เราที่ใช้ความคิดและความรู้สึก

This conception was increasingly challenged during the 20th century.

แนวคิดดังกล่าวถูกท้าทาย มากยิ่งขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 20

In 1985, for example, a gorilla called Koko,

เช่น ในปี 1985 กอริลลานามว่าโคโค่

who'd been trained to use some signs from American Sign Language,

ซึ่งถูกฝึกให้ใช้ภาษามืออเมริกัน

was told that her kitten companion had died.

ได้รับรู้ว่าลูกแมว ที่อยู่เป็นเพื่อนตายลง

She made distress calls, and several weeks later,

มันส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ และหลังจากนั้นหลายสัปดาห์

looking at a photo of another kitten signed “cry,” “sad,” and “frown.”

ก็มองดูรูปลูกแมวอีกตัว แล้วใช้ภาษามือ ที่แปลว่า “ร้องไห้” “เสียใจ” “หน้าบึ้ง”

Now there’s a growing pool of data and observations

ปัจจุบันนี้เรามีข้อมูล และสังเกตเห็นได้มากยิ่งขึ้น

suggesting that some animals, including mammals and birds,

ว่าสัตว์บางชนิดรวมไปถึง สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและนก

might experience what we call grief.

อาจรู้จักสิ่งที่เราเรียกว่าความเศร้าโศก

In 2003, Eleanor, an elephant matriarch, collapsed.

ในปี 2003 เอเลนอร์ซึ่งเป็นช้างแม่แปรกล้มลง

Within minutes, another matriarch called Grace neared and helped Eleanor stand,

ต่อมาไม่นาน ช้างแม่แปรกอีกตัวชื่อเกรซ ก็เข้ามาใกล้และช่วยพยุงเอเลนอร์ให้ลุกขึ้น

only for her to fall again.

แต่มันก็ล้มลงไปอีกครั้ง

Grace vocalized, stayed by Eleanor’s side, and tried pushing her back up.

เกรซส่งเสียงร้อง คอยอยู่ข้าง ๆ เอเลนอร์ และพยายามดันตัวมันให้ลุกขึ้นมาใหม่

When Eleanor died, a female named Maui approached,

เมื่อเอเลนอร์ตาย ช้างตัวเมียอีกตัว ชื่อเมาวีก็เข้ามาใกล้

positioned herself over Eleanor’s body, and rocked back and forth.

มันยกขาพาดบนตัวเอเลนอร์ แล้วก็เขย่าซ้ำไปมา

Over the course of one week,

ตลอด 1 สัปดาห์หลังจากนั้น

elephants from five different families visited Eleanor’s body.

ช้างจาก 5 ฝูงต่างแวะเวียน มาหาร่างของเอเลนอร์

On separate occasions,

ในช่วงเวลาอื่น

elephants have been observed carrying the remains of family members,

ยังมีการพบเห็นช้าง ที่ถือซากช้างในฝูงเดียวกัน

including jawbones and tusks.

รวมถึงกระดูกกรามและงวง

In 2010, a giraffe was born with a deformed foot and had trouble walking.

ในปี 2010 มีลูกยีราฟเกิดมาพร้อมขาที่พิการ ซึ่งทำให้เดินได้ไม่คล่อง

The calf lived just four weeks.

มันตายลงเมื่ออายุได้ 4 สัปดาห์

On the day the calf died, 22 other females and four juveniles

ในวันที่ลูกยีราฟตาย ยังมีตัวเมีย 22 ตัว ลูกยีราฟอีก 4 ตัว

closely attended and occasionally nuzzled the body.

ที่มายืนรายล้อม และในบางครั้งก็ดุนร่างของมันด้วย

On the third morning, the mother was alone and still not eating,

ในเช้าวันที่ 3 แม่ยีราฟ ยังคงยืนอยู่ตัวเดียวและไม่กินอาหาร

which giraffes usually do constantly.

ทั้งที่โดยปกติแล้วยีราฟจะกินตลอดเวลา

Instead, she stayed by her dead calf, even after hyenas ate away at the body.

แทนที่จะกินอาหาร มันกลับยืนข้างลูกยีราฟ แม้ฝูงไฮยีนาจะกินซากไปบ้างแล้ว

Scientists have also begun quantitatively assessing other animals’

นักวิทยาศาสตร์ยังได้เริ่มประเมินเชิงปริมาณ เกี่ยวกับการตอบสนองของสัตว์อื่น ๆ

responses to death.

ต่อความตาย

In 2006, researchers analyzed baboon fecal samples for glucocorticoids,

ในปี 2006 นักวิจัยได้วิเคราะห์ตัวอย่าง อุจจาระลิงบาบูนเพื่อหากลูโคคอร์ติคอยด์

stress hormones that spike when humans are bereaved.

หรือฮอร์โมนความเครียดที่จะพุ่งสูง เมื่อมนุษย์สูญเสียคนใกล้ตัว

They compared the samples from females who had lost a close relative

พวกเขานำตัวอย่างอุจจาระของลิงตัวเมีย ที่สูญเสียญาติพี่น้องให้กับสัตว์นักล่า

in a predator attack with those who hadn’t.

มาเทียบกับอุจจาระ ของตัวที่ไม่ได้พบความสูญเสีย

And they found that the glucocorticoid levels of baboons who had

และพบว่าระดับฮอร์โมนกลูโคคอร์ติคอยด์ ของลิงบาบูนที่พบความสูญเสีย

were significantly higher the month following the death.

สูงขึ้นเป็นอย่างมาก ในช่วงเดือนหลังเกิดการสูญเสีย

Those baboons then increased their grooming behavior

ลิงบาบูนเหล่านั้นจะผลัดกัน ทำความสะอาดขนบ่อยขึ้น

and the number of their grooming partners,

และทำเช่นนี้กับลิงหลายตัวมากขึ้น

broadening and strengthening their social networks.

เพื่อขยายเครือข่ายทางสังคมของตน ให้กว้างขวางและแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

Within two months, their glucocorticoid levels returned to the baseline.

สองเดือนต่อมา ระดับฮอร์โมนกลูโคคอร์ติคอยด์ ของลิงเหล่านี้ก็กลับมาเป็นปกติ

Researchers have also observed primate mothers engaging in apparently

นักวิจัยยังเคยพบเห็นแม่ลิง ที่แสดงพฤติกรรมที่ขัดแย้งกัน

contradictory behaviors while carrying their dead children.

ขณะอุ้มร่างลูกที่ตายไปแล้ว

Like switching between cannibalizing or dragging their child’s corpse

เช่น เปลี่ยนจากพฤติกรรม กินเนื้อลูกหรือลากร่างไปมา

and carefully carrying or grooming it,

เป็นการอุ้มหรือทำความสะอาดขนอย่างเบามือ

suggesting that the mothers were experiencing conflicting impulses

อันแสดงถึงแรงกระตุ้นที่ขัดแย้งกันของแม่ลิง

towards the bodies.

ต่อร่างของลูก

Our current understanding of the emotional landscapes

ความเข้าใจที่เรามีต่ออารมณ์ความรู้สึก

of other animals is severely limited.

ของสัตว์อื่น ๆ นั้นจำกัดเป็นอย่างมาก

To get a better grasp on mourning in the animal kingdom,

หากต้องการเข้าใจยิ่งขึ้นเกี่ยวกับ การไว้ทุกข์ในโลกของสัตว์

we need a lot more research.

เรายังต้องวิจัยอีกมาก

But where does this leave us for now?

แต่ตอนนี้มันส่งผลอย่างไรกับเราบ้าง

Conversations around whether non-human animals experience emotions, like grief,

การถกกันในหัวข้อที่ว่าสัตว์อื่น ๆ มีความรู้สึกเช่นความเศร้าหรือไม่

can be emotional,

อาจเป็นเรื่องสะเทือนใจ

in part because their outcomes have very real implications—

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผลลัพท์ที่ได้ อาจส่งผลกระทบกับโลกจริง ๆ

like determining if orcas should be isolated and kept in captivity,

เช่น การตัดสินใจว่าเราควรให้ วาฬเพชรฆาตอยู่ตัวเดียวในที่กักขังหรือไม่

or whether dairy cows should be separated from their newborn calves.

หรือควรแยกลูกวัวเกิดใหม่ ออกจากแม่วัวนมหรือไม่

Until we do have more data on the subject,

ก่อนที่จะมีข้อมูลเพิ่มขึ้นในประเด็นนี้

should we treat non-human animals like they may have the capacity to grieve?

เราควรมองว่าสัตว์อื่น ๆ อาจรู้สึก เศร้าเสียใจได้เหมือนมนุษย์

Or assume they don’t?

หรือมองว่าพวกมันไม่มีความรู้สึก

Which belief could cause more harm?

ความเชื่อแบบไหนกัน ที่อาจเป็นภัยมากกว่า