Can other animals understand death? - Barbara J. King

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: melika baradaran

In 2018, an orca called Tahlequah gave birth.

در سال ۲۰۱۸، یک نهنگ قاتل به‌نام تالکوآ زایمان کرد.

But her daughter died within an hour.

اما دخترش ظرف یک ساعت از دنیا رفت.

Tahlequah, however, didn’t leave her body.

با وجود این، تالکوآ بدن دخترش را رها نکرد.

And over the next 17 days and 1,600 kilometers,

و طی ۱۷ روز و ۱۶۰۰ کیلومتر بعدی،

she kept it afloat atop her own,

او را روی بدن خودش شناور نگه داشت،

diving to retrieve the body whenever it slipped away,

و هر وقت بدن دخترش زیر آب می‌رفت شیرجه می‌زد تا آن را برگرداند،

even after it began deteriorating.

حتی پس از آنکه پیکر او رو به زوال رفت.

By altering her feeding and travel patterns,

با توجه به تغییراتی که در الگوی حرکت و تغذیه‌اش ایجاد کرد،

Tahlequah’s behavior was certainly unusual.

رفتار تالکوآ بی‌تردید غیر عادی بود.

But was she mourning— or just confused?

اما آیا او در حال سوگواری بود؟ یا صرفاً سردرگم شده بود؟

Do non-human animals grieve?

آیا حیوانات غیر انسانی احساس اندوه می‌کنند؟

This question is tricky.

پرسش چالش‌برانگیزی است.

In 1871, Charles Darwin argued that other animals

در سال ۱۸۷۱، چارلز داروین استدلال کرد که سایر حیوانات

experience a wide range of emotions, including grief.

گستره‌ی وسیعی از عواطف، از جمله اندوه، را تجربه می‌کنند.

But, especially in the absence of a dependable bridge

اما مشخصاً، بدون یک پل ارتباطیِ قابل اتکا

between our minds and theirs,

میان ذهن ما و ذهن حیوانات،

many scientists have long been wary

بسیاری از دانشمندان مدت‌هاست که

of projecting human emotions onto other animals.

در نسبت‌دادن عواطف انسانی به سایر حیوانات محتاطانه عمل می‌کنند.

It’s also been thought that they might display irregular behaviors after a death

همچنین تصور بر این بود که ممکن است رفتار غیر عادی حیوانات بعد از مرگ یک آشنا

for other adaptive reasons.

به دلایل انطباقی دیگری ابراز شود.

And, for a while, the paradigm was that humans were exceptional:

و برای مدتی، الگوواره‌ی غالب این بود که انسان‌ها استثنایی هستند:

other animals were reacting and surviving,

سایر حیوانات صرفاً واکنش نشان می‌دادند و زنده می‌مانند،

while we alone were thinking and feeling.

و این فقط ما بودیم که فکر و احساس داشتیم.

This conception was increasingly challenged during the 20th century.

این تصور در خلال قرن بیستم بیش‌ازپیش به چالش کشیده شد.

In 1985, for example, a gorilla called Koko,

مثلاً در سال ۱۹۸۵، یک گوریل به‌نام کوکو،

who'd been trained to use some signs from American Sign Language,

که آموزش دیده بود تا برخی علائم زبان اشاره‌ی آمریکایی را به کار بگیرد،

was told that her kitten companion had died.

مطلع شد بچه‌گربه‌ای که دوستش بوده مرده است.

She made distress calls, and several weeks later,

او فریادهایی اندوهبار سر داد، و چند هفته بعد،

looking at a photo of another kitten signed “cry,” “sad,” and “frown.”

هنگام تماشای عکس‌های بچه‌گربه‌ای دیگر، علائم «گریه»، «غصه» و «اخم» را نشان داد.

Now there’s a growing pool of data and observations

اکنون، حجم زیادی از داده‌ها و مشاهدات وجود دارد

suggesting that some animals, including mammals and birds,

که نشان می‌دهد برخی حیوانات، از جمله پستانداران و پرندگان،

might experience what we call grief.

ممکن است آنچه ما اندوه می‌نامیم را تجربه کنند.

In 2003, Eleanor, an elephant matriarch, collapsed.

در سال ۲۰۰۳، النور، فیل ماده‌ی رئیس گله، غش کرد و از حال رفت.

Within minutes, another matriarch called Grace neared and helped Eleanor stand,

ظرف چند دقیقه، رئیس گله‌ی دیگری به‌نام گریس نزدیک شد و کمک کرد النور بایستد،

only for her to fall again.

اما النور دوباره زمین خورد.

Grace vocalized, stayed by Eleanor’s side, and tried pushing her back up.

گریس بانگی سر داد، کنار النور ماند، و کوشید دوباره او را سرپا کند.

When Eleanor died, a female named Maui approached,

وقتی النور مرد، فیل ماده‌ای به‌ نام مائی نزدیک شد،

positioned herself over Eleanor’s body, and rocked back and forth.

خودش را روی بدن النور قرار داد، و او را به جلو و عقب تکان داد.

Over the course of one week,

طی یک هفته،

elephants from five different families visited Eleanor’s body.

فیل‌های پنج خانواده‌ی مختلف به پیکر النور سرکشی کردند.

On separate occasions,

به دفعات دیده شده

elephants have been observed carrying the remains of family members,

که فیل‌ها بقایای اعضای خانواده‌شان از جمله

including jawbones and tusks.

استخوان فک و عاج را حمل کنند.

In 2010, a giraffe was born with a deformed foot and had trouble walking.

در سال ۲۰۱۰، زرافه‌ای با پای معیوب متولد شد و مشکل راه‌رفتن داشت.

The calf lived just four weeks.

نوزاد فقط ۴ هفته زنده ماند.

On the day the calf died, 22 other females and four juveniles

در روز مرگ بچه‌زرافه، ۲۲ زرافه‌ی ماده و چهار زرافه‌ی نوجوان

closely attended and occasionally nuzzled the body.

بالای پیکر او حاضر شدند و هر از گاهی با پوزه به بدنش مالیدند.

On the third morning, the mother was alone and still not eating,

در صبح روز سوم، زرافه‌ی مادر تنها بود و هنوز چیزی نمی‌خورد،

which giraffes usually do constantly.

درصورتی‌که زرافه‌ها معمولاً مدام در حال خوردن هستند.

Instead, she stayed by her dead calf, even after hyenas ate away at the body.

در عوض، کنار بچه‌ی مرده‌اش ایستاد، حتی بعدِ آنکه کفتارها بدنش را خوردند.

Scientists have also begun quantitatively assessing other animals’

دانشمندان همچنین شروع به ارزیابی کمیِ واکنش سایر حیوانات

responses to death.

به مرگ کرده‌اند.

In 2006, researchers analyzed baboon fecal samples for glucocorticoids,

در سال ۲۰۰۶، دانشمندان نمونه‌ی مدفوع عنتر را در جستجوی گلوکوکورتیکوئید تحلیل کردند،

stress hormones that spike when humans are bereaved.

هورمون استرسی که در انسان داغ‌دیده ناگهان افزایش می‌یابد.

They compared the samples from females who had lost a close relative

آن‌ها نمونه‌ی مدفوع عنترهای ماده‌ای که یکی از خویشاوندان نزدیکشان را طی حمله‌ی یک

in a predator attack with those who hadn’t.

حیوان وحشی از دست داده بودند با عنترهای فاقد این تجربه مقایسه کردند.

And they found that the glucocorticoid levels of baboons who had

و دریافتند که سطح گلوکوکورتیکوئیدِ عنترهای داغ‌دیده

were significantly higher the month following the death.

طی ماهِ پس از مرگ به شکل چشمگیری بالاتر بود.

Those baboons then increased their grooming behavior

در مرحله‌ی بعدی، تیمارگری و تعداد جفت‌های تیمارشونده‌ی

and the number of their grooming partners,

عنترهای مذکور افزایش یافت،

broadening and strengthening their social networks.

و بدین ترتیب، شبکه‌های اجتماعی خود را وسیع‌تر و مستحکم‌تر کردند.

Within two months, their glucocorticoid levels returned to the baseline.

طی دو ماه، میزان گلوکوکورتیکوئیدِ آن‌ها به سطح اولیه بازگشت.

Researchers have also observed primate mothers engaging in apparently

پژوهشگران همچنین شاهد رفتارهای به‌ظاهر تناقض‌آمیز نخستی‌سانانِ مادر

contradictory behaviors while carrying their dead children.

هنگام حمل پیکر مرده‌ی فرزندانشان بوده‌اند.

Like switching between cannibalizing or dragging their child’s corpse

مثلاً در حالت اول جسد بچه را می‌خورند یا آن را روی زمین می‌کشند،

and carefully carrying or grooming it,

یا در حالت دوم آن را محتاطانه حمل و تیمار می‌کنند،

suggesting that the mothers were experiencing conflicting impulses

که نشان می‌دهد مادرها تکانه‌های عصبی متناقضی را نسبت به پیکر فرزندانشان

towards the bodies.

تجربه می‌کنند.

Our current understanding of the emotional landscapes

درک فعلی ما از چشم‌انداز عاطفیِ

of other animals is severely limited.

سایر حیوانات به‌شدت محدود است.

To get a better grasp on mourning in the animal kingdom,

برای درک بهترِ سوگواری در قلمروی حیوانات

we need a lot more research.

به پژوهش خیلی بیشتری نیاز داریم.

But where does this leave us for now?

اما اکنون تکلیفمان چیست؟

Conversations around whether non-human animals experience emotions, like grief,

گفتگو دراین‌باره که حیوانات غیر انسانی عواطفی مانند اندوه را تجربه می‌کنند یا نه،

can be emotional,

خود می‌تواند گفتگویی عاطفی باشد،

in part because their outcomes have very real implications—

بخشی از آن به این علت است که خروجی‌های این گفتگو دلالت‌هایی بسیار واقعی دارند -

like determining if orcas should be isolated and kept in captivity,

مثل تعیین اینکه نهنگ‌های قاتل باید ایزوله شوند و در اسارت نگهداری شوند،

or whether dairy cows should be separated from their newborn calves.

یا اینکه گاوهای شیرده باید از گوساله‌های تازه‌متولدشده‌شان جدا شوند.

Until we do have more data on the subject,

آیا باید پیش از به‌دست‌آوردنِ اطلاعات بیشتر درباره‌ی این موضوع

should we treat non-human animals like they may have the capacity to grieve?

با حیوانات غیر انسانی طوری رفتار کنیم که گویی ظرفیت اندوه دارند؟

Or assume they don’t?

یا چنین فرض کنیم که ندارند؟

Which belief could cause more harm?

کدام باور می‌تواند آسیب‌رسان‌تر باشد؟