Why should you read "Waiting For Godot"? - Iseult Gillespie

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

A shabby man named Estragon,

Estragon လို့ခေါ်တဲ့ စုတ်ချာချာလူတစ်ယောက်

sits near a tree at dusk and struggles to remove his boot.

နေဝင်ရီတရောမှာ သစ်ပင်တစ်ပင်အနားထိုင်ပြီး သူ့ဘွတ်ဖိနပ်ကို အတင်းချွတ်နေတယ်။

He’s soon joined by his friend Vladimir,

ခဏအကြာ သူ့မိတ်ဆွေ Vladimir လာပေါင်းတယ်၊

who reminds his anxious companion that

Godot ဆိုတဲ့လူကို သူတို့ဒီမှာစောင့်ရမယ်ဆိုတာ

they must wait here for someone called Godot.

သူ့ရဲ့ ပူပန်နေတဲ့အဖော်ကို သတိပေးတဲ့သူပါ။

So begins a vexing cycle in which the two debate

ဒါနဲ့ပဲ Godot ဘယ်တော့လာမလဲ၊ ဘာကြောင့် သူတို့စောင့်နေတာလဲ၊

when Godot will come, why they’re waiting,

သူတို့စောင့်နေတဲ့ သစ်ပင်ရောဟုတ်ရဲ့လားလို့

and whether they’re even at the right tree.

နှစ်ဦးသား ငြင်းခုံကြတဲ့အခါ ဦးနှောက်ခြောက်စရာ စက်ဝန်းတစ်ခု စတင်ပါတယ်။

From here, Waiting for Godot only gets stranger -

ဒီကနေ Waiting for Godot ဟာ ပိုထူးဆန်းလာရုံမက

but it’s considered a play that changed

ခေတ်ပေါ်ပြဇာတ်ရဲ့ရှုထောင့်ကို ပြောင်းလဲခဲ့တဲ့

the face of modern drama.

ပြဇာတ်တစ်ခုအဖြစ်လည်း ယူဆခံရပါတယ်။

Written by Samuel Beckett between 1949 and 1955,

Samuel Beckett က (၁၉၄၉‘၁၉၅၅) ကရေးခဲ့ပြီး

it offers a simple but stirring question -

ရိုးရှင်းပေမဲ့ စိတ်ထိခိုက်ဖွယ်ရာ မေးခွန်းတစ်ခုပေးတယ်

what should the characters do?

ဇာတ်ကောင်တွေ ဘာလုပ်သင့်ပါသလဲ။

Estragon: Don’t let's do anything. It's safer.

Estragon: ဘာမှမလုပ်ပဲနေရအောင်၊ ဒါက ဘေးကင်းတယ်ကွ။

Vladimir: Let’s wait and see what he says.

Vladimir: သူပြောတာကို စောင့်ကြည့်ရအောင်လေ။

Estragon: Who?

Estragon: ဘယ်သူတုန်း။

Vladimir: Godot.

Vladimir: Godot လေကွာ။

Estragon: Good idea.

Estragon: ကောင်းသားပဲကွ။

Such cryptic dialogue and circular reasoning are

ဒီလိုအသိခက်တဲ့ အပြောနဲ့ ကရွတ်ကွင်းလည်တဲ့တွေးခေါ်မှုက

key features of the Theatre of the Absurd,

Theatre of the Absurd ရဲ့ အဓိက အင်္ဂါရပ်တွေပါ။

a movement which emerged after the Second World War

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အပြီးမှာ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့ လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး

and found artists struggling

ပျက်စီးမှုထဲက အဓိပ္ပါယ်ကိုရှာတွေ့ဖို့

to find meaning in devastation.

အနုပညာရှင်တွေ အပြင်းအထန် အားထုတ်ရတယ်လို့ ထင်ခဲ့တာပါ။

The absurdists deconstructed plot, character and language

အဓိပ္ပာယ်ကင်းမဲ့မှုအယူရှိတွေက ဇာတ်ကွက်၊ ဇာတ်ကောင်နဲ့၊ ဘာသာစကားကို

to question their meaning and share

သူ့တို့အဓိပ္ပာယ်ကိုမေးခွန်းထုတ်ဖို့ တိုက်ဆိုင်

their profound uncertainty on stage.

စစ်ဆေးကာ သူတို့ရဲ့နက်ရှိုင်းတဲ့ မသေချာမှုကို ဇာတ်စင်မှာမျှဝေတယ်။

While this may sound grim,

ဒါဟာ စိတ်ပျက်ဖွယ်ဆိုပေမဲ့

the absurd blends its hopelessness with humor.

အဓိပ္ပာယ်မရှိမှုဟာ ၎င်းရဲ့ မျှော်လင့်ချက်မဲ့မှုကို ဟာသနဲ့ ရောတယ်။

This is reflected in Beckett’s unique approach

ဒါဟာ Waiting for Godot အမျိုးအစားကို Beckett ရဲ့

to genre in Waiting for Godot,

ထူခြားတဲ့ချဉ်းကပ်မှုမှာ ရောင်ပြန်ဟပ်တယ်။

which he branded “a tragicomedy in two acts."

ဒါကို သူက "နှစ်ခန်းပါတဲ့ အလွမ်းအသောစုံတဲ့ ပြဇာတ်တစ်ပုဒ်"လို့တံဆိပ်ကပ်ခဲ့တယ်။

Tragically, the characters are locked in an

ဝမ်းနည်းစရာက ဇာတ်ကောင်တွေဟာ

existential conundrum: they wait in vain

ဖြစ်တည်မှု ပဟေဠိမှာပိတ်မိနေတယ်၊ သူတို့ကို ရည်ရွယ်သဘောတစ်ခုပေးဖို့

for an unknown figure to give them a sense of purpose,

မသိသေးတဲ့သဏ္ဌာန်တစ်ခုကို အချည်းနှီး စောင့်နေပေမဲ့

but their only sense of purpose

သူတို့ရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ရည်ရွယ်ချက်သဘောက

comes from the act of waiting,

စောင့်ဆိုင်းခြင်းက လာတာပါ။

While they wait, they sink into boredom,

စောင့်နေတုန်းမှာ ငြီးငွေ့မှုထဲကို သူတို့နစ်ဝင်သွားတယ်၊

express religious dread and contemplate suicide.

ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ထိတ်လန့်မှုကိုဖေါ်ပြပြီး မိမိကိုယ်ကိုသတ်သေဖို့ ဆင်ခြင်ကြတယ်။

But comically, there is a jagged humor to their predicament,

ဒါပေမဲ့ ရယ်စရာကောင်းတာက သူတို့ အကျပ်အတည်းမှာ ငေါထွက်နေတဲ့ ဟာသရှိတာပါ၊

which comes across in their language and movements.

သူတို့ရဲ့ဘာသာစကားနဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေမှာ တွေ့ရပါတယ်။

Their interactions are filled with bizarre wordplay,

သူတို့ရဲ့တုံ့ပြန်ဆက်သွယ်မှုတွေဟာ အဓိပ္ပာယ်မရှိတဲ့ စကားလုံးဖန်တာ၊

repetition and double entendres,

ထပ်တာ၊ အနက်နှစ်ခွထွက်တာတွေပြည့်နေတယ်၊

as well as physical clowning, singing and dancing,

ရုပ်ပိုင်း ပြက်လုံးထုတ်တာ၊ သီချင်းဆိုတာ၊ ကတာ၊

and frantically swapping their hats.

ကသုတ်ကရက် ဦးထုပ်တွေလဲတာ တွေလည်းပါတာပါ။

It’s often unclear whether the audience is supposed to

မကြာခဏ မရှင်းလင်းတာက ပရိတ်သတ်က ရယ်မလား၊ ငိုမလား၊

laugh or cry - or whether Beckett saw

Beckett ဟာ သူတို့နှစ်ဦးကြားက ခြားနားမှုကို

any difference between the two.

မြင်လေမလားဆိုတာပါ။

Born in Dublin, Beckett studied English,

Beckett ဟာ ဒဗ္ဗလင်မှာမွေးပြီး

French and Italian before moving to Paris,

ပဲရစ်ကိုမပြောင်းခင် အင်္ဂလိပ်၊ ပြင်သစ်နဲ့အီတလီကို လေ့လာခဲ့တယ်၊

where he spent most of his life writing theatre,

အဲဒီမှာ ပြဇာတ်၊ ကဗျာနဲ့ စကားပြေရေးရင်း သူ့ဘဝအချိန်အများစု

poetry and prose.

ကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။

While Beckett had a lifelong love of language,

Beckett ဟာ ဘာသာစကားကို တစ်သက်တာ ချစ်မြတ်နိုးစိတ်ရှိပေမဲ့

he also made space for silence by incorporating gaps,

သူ့လက်ရာထဲမှာ အဟတွေ၊ ရပ်တာတွေနဲ့ လစ်ဟာမှု တဒင်္ဂတွေကို ပေါင်းစပ်ရင်း

pauses and moments of emptiness into his work.

တိတ်ဆိတ်မှုအတွက် နေရာလွတ် ဖန်းတီးခဲ့သေးတယ်။

This was a key feature of his trademark

ဒါဟာ သူ့ မူပိုင်အမှတ်အသား၊ရဲ့ အဓိကအင်္ဂါရပ်တစ်ခု၊

uneven tempo and black humor,

မညီတဲ့ ဇာတ်အဟုန်၊ ကြေကွဲဖွယ် ဟာသပါ၊

which became popular throughout the Theatre of the Absurd.

ဒါက Theatre of the Absurd တစ်လျှောက်လုံး လူကြိုက်များလာခဲ့တာပါ။

He also cultivated a mysterious persona,

သူဟာ အသိခက်တဲ့ သရုပ်သကန်ကိုလည်း ပျိုးထောင်ခဲ့ပြီး

and refused to confirm or deny any speculations

သူ့လက်ရာရဲ့ဆိုလိုချက်အကြောင်း ထင်မြင်ချက်တွေကို အတည်ပြုဖို့

about the meaning of his work.

(သို့) ငြင်းဆန်ဖို့ ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။

This kept audiences guessing,

ဒါက ပရိတ်သတ်ကို ဆက်မှန်းဆစေပြီး

increasing their fascination with his surreal worlds

သူ့ရဲ့သဘာဝလွန် လောကတွေနဲ့ ပဟေဠိဆန်တဲ့ ဇာတ်ကောင်တွေမှာ

and enigmatic characters.

သူတို့ရဲ့စွဲလမ်းမှု တိုးလာစေတယ်။

The lack of any clear meaning makes Godot

ရှင်းလင်းတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကင်းမဲ့မှုဟာ Godot ကို

endlessly open to interpretation.

အဆုံးမရှိတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကောက်မှုကို ဖွင့်ပေးတယ်။

Critics have offered countless readings of the play,

ဝေဖန်သူတွေက ပြဇာတ်အကြောင်း မရေတွက်နိုင်တဲ့ သဘောထားတွေပေးခဲ့တယ်၊

resulting in a cycle of ambiguity and speculation

ပြဇာတ်ကိုယ်၌ရဲ့ ဇာတ်ကွက်ကို ထင်ဟပ်တဲ့ ထွေပြားမှုနဲ့ ထင်မြင်ချက်ရဲ့

that mirrors the plot of the drama itself.

သံသရာတစ်ခု အကျိုးဆက်ဖြစ်စေရင်းပေါ့။

It's been read as an allegory of the Cold War,

၎င်းကို စစ်အေးရူပကအလင်္ကာတစ်ခု၊

the French Resistance,

ပြင်သစ် ပြန်လည်ဆန်းသစ်ရေးနဲ့

and Britain’s colonization of Ireland.

ဗြိတိန်ရဲ့ အိုင်ယာလန် ကိုလိုနီပြုမှုရဲ့ အဖြစ် ဖတ်ကြတယ်။

The dynamic of the two protagonists has

ဇာတ်လိုက်နှစ်ဦးရဲ့ အင်အားဟာ

also sparked intense debate.

ပြင်းထန်တဲ့ ငြင်းခုံမှုကိုလည်း အစပျိုးပေးတယ်။

They’ve been read as survivors of the apocalypse,

၎င်းတို့ကို ကမ္ဘာပျက်ကိန်းရဲ့ ရှင်ကျန်သူတွေအဖြစ် ဖတ်ကြတယ်၊

an aging couple, two impotent friends,

ဇရာအိုအတွဲတစ်ခု၊ မစွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့ မိတ်ဆွေနှစ်ဦး၊

and even as personifications of Freud’s ego and id.

Freudအတ္တနဲ့ မသိစိတ်ကို လူပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် ခိုင်းနှိုင်းမှုအဖြစ်နဲ့တောင်ပါ။

Famously, Beckett said the only thing he could

အထင်အရှား Beckett ဆိုခဲ့တာက

be sure of was that Vladimir and Estragon

သူသေချာနိုင်တာဆိုလို့ Vladimir နဲ့ Estragon တို့ဟာ

were "wearing bowler hats."

အနားကော့ ဦးထုပ်လုံးဆောင်းထားတာပဲ"တဲ့။

Like the critical speculation and maddening plot,

ဝေဖန်ရေးထင်မြင်ချက်နဲ့ စိတ်တိုစရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်ကွက်လိုပဲ

their language often goes in circles as the two

သူတို့ရဲ့ဘာသာစကားဟာ မကြာခဏတော့ ဘာမဟုတ်တာကို

bicker and banter, lose their train of thought,

ငြင်းခုံ၊ကျီစယ်တဲ့ နှစ်ယောက်လို အတွေးစပြတ်သွားတယ်၊

and pick up right where they left off:

နောက်တော့ ပြီးတဲ့နေရာက ပြန်ကောက်တယ်။

Vladimir: We could start all over again perhaps

Vladimir: အစကနေပြန်စလို့ရလောက်တယ်ကွ။

Estragon: That should be easy

Estragon: ဒါက လွယ်လိမ့်မယ်ကွ။

Vladimir: It’s the start that’s difficult

Vladimir: ခက်တာက အစပဲကွ။

Estragon: You can start from anything

Estragon: ဘာကနေဖြစ်ဖြစ် စလို့ရတာပဲလေ။

Vladimir: Yes, but you have to decide.

Vladimir: ဟုတ်တယ်၊ဒါပေမဲ့ မင်းဆုံးဖြတ်ရမှာလေ။

Beckett reminds us that just like our daily lives,

Beckett က ကျွန်ုပ်တို့ကို အမှတ်ရစေတာက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝတွေလိုပဲ

the world onstage doesn’t always make sense.

ဇာတ်ခုံပေါ်က လောကဟာ အမြဲတော့ ယုတ္တိမတန်ဘူးဆိုတာပါ။

It can explore both reality and illusion,

၎င်းဟာ သဘာဝကျမှုနဲ့ စိတ်လှည့်စားမှု၊ အကျွမ်းဝင်မှုနဲ့ ဆန်းပြားမှု

the familiar and the strange.

နှစ်ခုစလုံးကို ဖွေရှာနိုင်ပါတယ်

And although a tidy narrative still appeals,

ပြီးတော့ ဆွဲဆောင်နိုင်ဆဲ သေသပ်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ဆိုပေမဲ့

the best theatre keeps us thinking – and waiting.

အကောင်းဆုံး ပြဇာတ်ကတော့ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဆက်ပြီး တွေးစေ၊ စောင့်နေစေတုန်းပါ။