Why should you read "Waiting For Godot"? - Iseult Gillespie

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

A shabby man named Estragon,

ชายร่างอวบนามว่า เอสทรากอน

sits near a tree at dusk and struggles to remove his boot.

นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ช่วงพลบค่ำ และพยายามจะถอดรองเท้าอย่างยากเย็น

He’s soon joined by his friend Vladimir,

ไม่นาน เขาได้พบกับเพื่อนชื่่อ วลาดีมีร์

who reminds his anxious companion that

ผู้ที่ย้ำเพื่อนผู้ประหม่าว่า

they must wait here for someone called Godot.

พวกเขาต้องรอใครสักคนที่มีชื่อว่า โกโดต์

So begins a vexing cycle in which the two debate

วัฎจักรที่น่ากวนใจเริ่มขึ้น เมื่อชายทั้งสองถกเถียงกัน

when Godot will come, why they’re waiting,

ว่าเมื่อไรโกโดต์จะมา ทำไมพวกเขาต้องคอย

and whether they’re even at the right tree.

และพวกเขาอยู่ใต้ต้นไม้ถูกต้นแล้วหรือยัง

From here, Waiting for Godot only gets stranger -

จากจุดนั้น เรื่อง "รอคอยโกโดต์" ก็ประหลาดขึ้นเรื่อย ๆ

but it’s considered a play that changed

แต่มันได้รับการยอมรับ ว่าเป็นบทละคร

the face of modern drama.

ที่เปลี่ยนหน้าวงการละครยุคใหม่

Written by Samuel Beckett between 1949 and 1955,

ละครที่ประพันธ์โดยซามูเอล เบ็คเค็ทท์ ระหว่าง ค.ศ. 1949 และ1955 นี้

it offers a simple but stirring question -

ตั้งโจทย์ที่แสนธรรมดาแต่ชวนให้คิด

what should the characters do?

ว่าตัวละครจะทำอย่างไร

Estragon: Don’t let's do anything. It's safer.

เอสทรากอน: ไม่ต้องทำอะไรหรอก แบบนี้ปลอดภัยดี

Vladimir: Let’s wait and see what he says.

วลาดีมีร์: ลองรอดูก่อนว่าเขาจะว่าอย่างไร

Estragon: Who?

เอสทรากอน: หมายถึงใครหรอ

Vladimir: Godot.

วลาดีมีร์: โกโดต์

Estragon: Good idea.

เอสทรากอน: อืม ดีเหมือนกัน

Such cryptic dialogue and circular reasoning are

บทสนทนาที่ซ่อนเงื่อนงำ และใช้เหตุผลแบบงูกินหางนี้

key features of the Theatre of the Absurd,

เป็นลักษณะเด่นของละครแปลกสุดวิสัย

a movement which emerged after the Second World War

แนวละครที่เกิดขึ้น หลังยุคสงครามโลกครั้งที่สอง

and found artists struggling

และจากความพยายามที่ล้มเหลวของศิลปิน

to find meaning in devastation.

ในการหาความหมาย

The absurdists deconstructed plot, character and language

นักละครแปลกสุดวิสัย รื้อโครงเรื่อง ตัวละคร และภาษา

to question their meaning and share

เพื่อกระทู้ถามความหมายของพวกมัน

their profound uncertainty on stage.

และแสดงความไม่มั่นคงนั้นบนเวที

While this may sound grim,

ในขณะที่มันอาจฟังดูหดหู่

the absurd blends its hopelessness with humor.

ละครแปลกสุดวิสัยผสมผสาน ความสิ้นหวังของมันกับอารมณ์ขัน

This is reflected in Beckett’s unique approach

สิ่งนี้ถูกแสดงออกมาในแบบที่เป็นเอกลักษณ์ ของเบ็คเค็ทท์

to genre in Waiting for Godot,

ที่ทำให้เขาบอกว่า "รอคอยโกโดต์"

which he branded “a tragicomedy in two acts."

เป็น "ละครเศร้าปนตลกขบขันสององก์"

Tragically, the characters are locked in an

น่าเศร้า ที่ตัวละครถูกขังอยู่ในสถานการณ์

existential conundrum: they wait in vain

ที่พวกเขารออย่างสิ้นหวัง

for an unknown figure to give them a sense of purpose,

ให้บุคคลปริศนา มามอบเป้าหมายชีวิตให้พวกเขา

but their only sense of purpose

แต่เป้าหมายเดียวในชีวิตพวกเขา

comes from the act of waiting,

มาจากกิจกรรมที่เรียกว่าการรอ

While they wait, they sink into boredom,

ขณะที่พวกเขารอ พวกเขาก็จมสู่ห้วงความเบื่อหน่าย

express religious dread and contemplate suicide.

แสดงความเกรงกลัวต่อศาสนา และคิดเรื่องจะฆ่าตัวตาย

But comically, there is a jagged humor to their predicament,

แต่เรื่องตลก ๆ ก็ผุดขึ้นมา ตอนที่พวกเขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

which comes across in their language and movements.

ซึ่งมันแสดงออกมาผ่านภาษา และการเคลื่อนไหวของพวกเขา

Their interactions are filled with bizarre wordplay,

ปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา เต็มไปด้วยการเล่นคำที่แปลก ๆ

repetition and double entendres,

การทำซ้ำ ๆ และการบอกใบ้ซ้อน

as well as physical clowning, singing and dancing,

เช่นเดียวกันกับ การทำท่าตลก ๆ ร้องเพลง และเต้นรำ

and frantically swapping their hats.

และเปลี่ยนหมวกอย่างกระวนกระวาย

It’s often unclear whether the audience is supposed to

บ่อยครั้งที่ผู้ชมทำตัวไม่ถูก

laugh or cry - or whether Beckett saw

ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

any difference between the two.

หรือว่าเบ็คเค็ทท์เห็นว่ามันต่างกันอย่างไร

Born in Dublin, Beckett studied English,

เบ็คเค็ทท์เกิดในดับลิน เรียนภาษาอังกฤษ

French and Italian before moving to Paris,

ฝรั่งเศส และอิตาลี ก่อนที่จะย้าย ไปอยู่ที่ปารีส

where he spent most of his life writing theatre,

ที่ซึ่งเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ ไปกับการเขียนบทละครเวที

poetry and prose.

กวี และความเรียง

While Beckett had a lifelong love of language,

ในขณะที่เบ็คเค็ทท์ชอบภาษามาตลอด

he also made space for silence by incorporating gaps,

เขายังให้พื้นที่กับความเงียบ โดยทำให้เกิดช่วงเว้น

pauses and moments of emptiness into his work.

การหยุด และการเคลื่อนไหวของว่างเปล่า ในงานของเขา

This was a key feature of his trademark

นี่เป็นลักษณะเด่น ของจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอและตลกร้าย

uneven tempo and black humor,

ที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขา

which became popular throughout the Theatre of the Absurd.

ซึ่งโดยดังในแวดวงละครแปลกสุดวิสัย

He also cultivated a mysterious persona,

เขายังสร้างบุคลิกที่ลึกลับ

and refused to confirm or deny any speculations

และไม่ยอมที่จะยืนยันหรือปฏิเสธเนวคิดใด ๆ

about the meaning of his work.

ที่มีต่อความหมายของผลงานของเขา

This kept audiences guessing,

มันทำให้ผู้ชมเดาไปต่าง ๆ นานา

increasing their fascination with his surreal worlds

ยิ่งเป็นการเพิ่มความสนใจ ที่ผู้ชมมีต่อโลกเหนือจริง

and enigmatic characters.

และตัวละครซ่อนเงื่อนของเขา

The lack of any clear meaning makes Godot

การปราศจากซึ่งความหมายที่ชัดเจน

endlessly open to interpretation.

ทำให้โกโดต์ถูกนำมาตีความได้ไม่จบสิ้น

Critics have offered countless readings of the play,

นักวิจารณาเสนอแนวคิด ที่มีต่อบทละคนนี้ว่าอย่างนับไม่ถ้วน

resulting in a cycle of ambiguity and speculation

ทำให้เกิดเป็นวัฎจักรของความกำกวม

that mirrors the plot of the drama itself.

และแนวคิดที่สะท้อนโครงเรื่องของละครเอง

It's been read as an allegory of the Cold War,

มันถูกตีความว่าแฝงคติจากสงครามเย็น

the French Resistance,

การปฏิวัติฝรั่งเศส

and Britain’s colonization of Ireland.

และการล่าอาณานิคมของอังกฤษที่ไอแลนด์

The dynamic of the two protagonists has

พลังระหว่างตัวละครเอกทั้งสอง

also sparked intense debate.

ก็ก่อให้เกิดการอภิปรายกันอย่างเข้มข้น

They’ve been read as survivors of the apocalypse,

พวกเขาถูกตีความว่าเป็นผู้รอดชีวิต จากวันสิ้นโลก

an aging couple, two impotent friends,

คนแก่คู่หนึ่ง เพื่อนรักสองคน

and even as personifications of Freud’s ego and id.

และแม้แต่เป็นตัวแทน ของอีโก้และอิดตามทฤษฎีของฟรอยด์

Famously, Beckett said the only thing he could

เบ็คเค็ทท์กล่าวเพียงแต่สิ่งที่เขามั่นใจ

be sure of was that Vladimir and Estragon

ซึ่งก็คือวลาดีมีร์และเอสทรากอน

were "wearing bowler hats."

"สวมหมวกกลมทรงสูง"

Like the critical speculation and maddening plot,

เช่นเดียวกันกับแนวคิดเชิงวิจารณ์ และโครงเรื่องไร้แก่นสาร

their language often goes in circles as the two

การใช้ภาษาของพวกเขาทั้งสองก็วนเวียน

bicker and banter, lose their train of thought,

อยู่ระหว่างการชวนทะเลาะและล้อเล่น การหลงประเด็นความคิด

and pick up right where they left off:

และต่อประเด็นจากสิ่งที่พูดคาเอาไว้

Vladimir: We could start all over again perhaps

วลาดีมีร์: เราน่าจะเริ่มกันใหม่ไหม

Estragon: That should be easy

เอสทรากอน: ก็ไม่ยากหนิ

Vladimir: It’s the start that’s difficult

วลาดีมีร์: ยากก็ตอนเริ่มนี่แหละ

Estragon: You can start from anything

เอสทรากอน: แกจะเริ่มจากอะไรก็ได้

Vladimir: Yes, but you have to decide.

วลาดีมีร์: ใช่ แต่แกต้องตัดสินใจนะ

Beckett reminds us that just like our daily lives,

เบ็คเค็ทท์ทำให้เราตระหนักว่า ชีวิตประจำวันของเรานั้น

the world onstage doesn’t always make sense.

ก็เหมือนกับโลกบนเวที มันไม่ได้สมเหตุสมผลเสมอไป

It can explore both reality and illusion,

มันมีทั้งความจริงและมายา

the familiar and the strange.

ความมักคุ้นและเรื่องประหลาด

And although a tidy narrative still appeals,

แะแม้ว่าการดำเนินเรื่องที่เรียบง่ายนี้ จะน่าดึงดูดใจ

the best theatre keeps us thinking – and waiting.

ละครเรื่องเยี่ยมนี้ก็ยังทำให้เราต้องคิด และรอคอย