Why should you read "Waiting For Godot"? - Iseult Gillespie

Μετάφραση: Nina Triaridou Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi

A shabby man named Estragon,

Ένας ρακένδυτος άνδρας, ο Έστραγκον,

sits near a tree at dusk and struggles to remove his boot.

κάθεται κάτω από ένα δέντρο και προσπαθεί να βγάλει την μπότα του.

He’s soon joined by his friend Vladimir,

Σύντομα φτάνει ο φίλος του Βλαντιμίρ,

who reminds his anxious companion that

ο οποίος υπενθυμίζει στον ανυπόμονο φίλο του

they must wait here for someone called Godot.

ότι πρέπει να περιμένουν εκεί για κάποιον που ονομάζεται Γκοντό.

So begins a vexing cycle in which the two debate

Έτσι ξεκινάει μια εξαντλητική συζήτηση όπου και οι δύο συζητούν

when Godot will come, why they’re waiting,

πότε θα έρθει ο Γκοντό, γιατί περιμένουν,

and whether they’re even at the right tree.

ακόμα και αν βρίσκονται στο σωστό δέντρο.

From here, Waiting for Godot only gets stranger -

Από αυτό το σημείο, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» γίνεται όλο και πιο περίεργο,

but it’s considered a play that changed

ωστόσο θεωρείται ένα έργο που άλλαξε

the face of modern drama.

την ιστορία του σύγχρονου θεάτρου.

Written by Samuel Beckett between 1949 and 1955,

Γραμμένο από τον Σάμιουελ Μπέκετ μεταξύ του 1949 και του 1955,

it offers a simple but stirring question -

το έργο θέτει ένα απλό αλλά κρίσιμο ερώτημα -

what should the characters do?

τι πρέπει να κάνουν οι χαρακτήρες;

Estragon: Don’t let's do anything. It's safer.

Έστραγκον: Ας μην κάνουμε τίποτα. Είναι πιο ασφαλές.

Vladimir: Let’s wait and see what he says.

Βλαντιμίρ: Ας περιμένουμε να δούμε τι θα πει.

Estragon: Who?

Έστραγκον: Ποιος;

Vladimir: Godot.

Βλαντιμίρ: Ο Γκοντό.

Estragon: Good idea.

Έστραγκον: Καλή ιδέα.

Such cryptic dialogue and circular reasoning are

Τέτοιοι αινιγματικοί διάλογοι και κυκλικοί συλλογισμοί

key features of the Theatre of the Absurd,

αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά του Θεάτρου του Παραλόγου,

a movement which emerged after the Second World War

ενός κινήματος που εμφανίστηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

and found artists struggling

και βρήκε τους καλλιτέχνες να προσπαθούν

to find meaning in devastation.

να βρουν νόημα στην απελπισία.

The absurdists deconstructed plot, character and language

Οι εκπρόσωποι του κινήματος αποσύνθεσαν την πλοκή, τους χαρακτήρες και τη γλώσσα

to question their meaning and share

για να αμφισβητήσουν τη σημασία τους και να μοιραστούν

their profound uncertainty on stage.

τη βαθιά αβεβαιότητά τους στη σκηνή.

While this may sound grim,

Παρόλο που αυτό μπορεί να ακούγεται ζοφερό,

the absurd blends its hopelessness with humor.

το παράλογο συνδυάζει την απελπισία με το χιούμορ.

This is reflected in Beckett’s unique approach

Αυτό αντικατοπτρίζεται στη μοναδική προσέγγιση του Μπέκετ

to genre in Waiting for Godot,

σε αυτό το είδος στο «Περιμένοντας τον Γκοντό»,

which he branded “a tragicomedy in two acts."

το οποίο περιέγραψε ως «μια δίπρακτη ιλαροτραγωδία».

Tragically, the characters are locked in an

Τραγικά, οι χαρακτήρες είναι παγιδευμένοι

existential conundrum: they wait in vain

σε ένα υπαρξιακό αίνιγμα: περιμένουν μάταια

for an unknown figure to give them a sense of purpose,

για έναν άγνωστο για να τους δώσει έναν σκοπό,

but their only sense of purpose

αλλά ο μοναδικός σκοπός τους

comes from the act of waiting,

προκύπτει από το να τον περιμένουν.

While they wait, they sink into boredom,

Καθώς περιμένουν, πλήττουν όλο και περισσότερο,

express religious dread and contemplate suicide.

εκφράζουν θρησκευτικούς φόβους και σκέφτονται την αυτοκτονία.

But comically, there is a jagged humor to their predicament,

Αλλά κωμικά υπάρχει κάτι χιουμοριστικό στο αδιέξοδό τους,

which comes across in their language and movements.

το οποίο εκφράζεται στον λόγο τους και στις κινήσεις τους.

Their interactions are filled with bizarre wordplay,

Οι διάλογοι τους περιέχουν περίεργα λογοπαίγνια,

repetition and double entendres,

επαναλήψεις και διφορούμενα σχόλια,

as well as physical clowning, singing and dancing,

ενώ οι κινήσεις τους περιλαμβάνουν χαζολογήματα, τραγούδι, χορό,

and frantically swapping their hats.

καθώς και να ανταλλάσσουν μανιωδώς τα καπέλα τους.

It’s often unclear whether the audience is supposed to

Συχνά είναι ασαφές αν το κοινό πρέπει

laugh or cry - or whether Beckett saw

να γελάσει ή να κλάψει - ή αν ο Μπέκετ

any difference between the two.

τα θεωρούσε διαφορετικά.

Born in Dublin, Beckett studied English,

Γεννημένος στο Δουβλίνο, ο Μπέκετ σπούδασε Αγγλικά,

French and Italian before moving to Paris,

Γαλλικά και Ιταλικά πριν μετακομίσει στο Παρίσι,

where he spent most of his life writing theatre,

όπου και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του κυρίως γράφοντας θέατρο,

poetry and prose.

ποίηση και πρόζα.

While Beckett had a lifelong love of language,

Παρόλο που ο Μπέκετ έτρεφε μια μεγάλη αγάπη για τη γλώσσα,

he also made space for silence by incorporating gaps,

άφηνε επίσης χώρο και για τη σιωπή ενσωματώνοντας κενά,

pauses and moments of emptiness into his work.

παύσεις και σιωπηλές στιγμές στα έργα του.

This was a key feature of his trademark

Αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν

του χαρακτηριστικά αργού ρυθμού και του μαύρου χιούμορ του,

uneven tempo and black humor,

which became popular throughout the Theatre of the Absurd.

τα οποία έγιναν δημοφιλή μέσω του Θεάτρου του Παραλόγου.

He also cultivated a mysterious persona,

Επίσης δημιούργησε μια μυστηριώδη δημόσια εικόνα,

and refused to confirm or deny any speculations

και αρνούταν να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει εικασίες

about the meaning of his work.

σχετικά με το νόημα του έργου του.

This kept audiences guessing,

Αυτό ωθούσε το κοινό σε νέες εικασίες,

increasing their fascination with his surreal worlds

αυξάνοντας το ενδιαφέρον του για τον σουρεαλιστικό κόσμο

and enigmatic characters.

και τους αινιγματικούς χαρακτήρες του Μπέκετ.

The lack of any clear meaning makes Godot

Η έλλειψη ενός σαφούς νοήματος κάνει τον Γκοντό

endlessly open to interpretation.

συνεχώς ανοιχτό σε νέες ερμηνείες.

Critics have offered countless readings of the play,

Οι κριτικοί έχουν προτείνει αμέτρητες ερμηνείες για το έργο,

resulting in a cycle of ambiguity and speculation

διαιωνίζοντας έτσι έναν κύκλο ασάφειας και υποθέσεων

that mirrors the plot of the drama itself.

που αντικατοπτρίζει την πλοκή του ίδιου του έργου.

It's been read as an allegory of the Cold War,

Οι κριτικοί το έχουν ερμηνεύσει ως αλληγορία του Ψυχρού Πολέμου,

the French Resistance,

της Γαλλικής Αντίστασης

and Britain’s colonization of Ireland.

και της αποίκησης της Ιρλανδίας από τους Βρετανούς.

The dynamic of the two protagonists has

Επίσης, η δυναμική των δύο πρωταγωνιστών

also sparked intense debate.

έχει πυροδοτήσει μια έντονη συζήτηση.

They’ve been read as survivors of the apocalypse,

Οι κριτικοί τους έχουν ερμηνεύσει ως επιζώντες της αποκάλυψης,

an aging couple, two impotent friends,

ως ένα ζευγάρι που γερνάει, ως δύο ανίκανους φίλους

and even as personifications of Freud’s ego and id.

-ακόμα και ως προσωποποίηση του φροϋδικού «εγώ» και «εκείνο».

Famously, Beckett said the only thing he could

Ο Μπέκετ είπε χαρακτηριστικά ότι ήταν

be sure of was that Vladimir and Estragon

σίγουρος μόνο για το γεγονός ότι ο Βλαντιμίρ και ο Έστραγκον

were "wearing bowler hats."

«φορούν στρογγυλά καπέλα».

Like the critical speculation and maddening plot,

Όπως οι υποθέσεις για το περιεχόμενο και την περίεργη πλοκή,

their language often goes in circles as the two

έτσι και οι πρωταγωνιστές συχνά επαναλαμβάνουν τα λόγια τους

bicker and banter, lose their train of thought,

με διαπληκτισμούς και πειράγματα, χάνουν τον ειρμό της σκέψης τους

and pick up right where they left off:

και συνεχίζουν από το σημείο που σταμάτησαν:

Vladimir: We could start all over again perhaps

Βλαντιμίρ: Ίσως θα μπορούσαμε να αρχίσουμε ξανά

Estragon: That should be easy

Έστραγκον: Αυτό είναι μάλλον εύκολο

Vladimir: It’s the start that’s difficult

Βλαντιμίρ: Είναι η αρχή που είναι δύσκολη

Estragon: You can start from anything

Έστραγκον: Μπορείς να ξεκινήσεις από οτιδήποτε

Vladimir: Yes, but you have to decide.

Βλαντιμίρ: Ναι, αλλά εσύ πρέπει να αποφασίσεις

Beckett reminds us that just like our daily lives,

Ο Μπέκετ μας υπενθυμίζει ότι, όπως και η καθημερινότητά μας,

the world onstage doesn’t always make sense.

έτσι και η θεατρική πραγματικότητα δεν βγάζει πάντα νόημα.

It can explore both reality and illusion,

Μπορεί να εξερευνήσει και την πραγματικότητα και τη φαντασία,

the familiar and the strange.

και το οικείο και το αλλότριο.

And although a tidy narrative still appeals,

Και παρόλο που μια οργανωμένη αφήγηση μας ελκύει,

the best theatre keeps us thinking – and waiting.

τα σπουδαιότερα θεατρικά έργα μας κάνουν να σκεφτόμαστε - και να περιμένουμε.