Why should you read "Waiting For Godot"? - Iseult Gillespie

Translator: Nasim Qolijafari Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

مردی ژولیده و فرتوت به نام استراگون،

A shabby man named Estragon,

هنگام غروب، زیر سایه درختی نشسته و دارد چکمه‌اش را درمی‌آورد .

sits near a tree at dusk and struggles to remove his boot.

He’s soon joined by his friend Vladimir,

در همین حال، دوستش ولادیمیر،

who reminds his anxious companion that

که دلواپسانه با خود مرور می‌کند

که درست همین‌جا باید منتظر گودو باشند به او ملحق می‌شود.

they must wait here for someone called Godot.

So begins a vexing cycle in which the two debate

حال، یک چرخه آزاردهنده شروع می‌شود که در آن، این دو نفر درباره اینکه

when Godot will come, why they’re waiting,

گودو کی خواهد آمد، چرا منتظرش هستند

and whether they’re even at the right tree.

و آیا اصلا این همان درختی است که باید کنارش منتظر باشند، بحث می‌کنند.

From here, Waiting for Godot only gets stranger -

از این نقطه، داستان «در انتظار گودو» عجیب‌تر می‌شود،

but it’s considered a play that changed

اما تبدیل به نمایشنامه‌ای می‌شود،

the face of modern drama.

که تئاتر مدرن را تغییر داد.

Written by Samuel Beckett between 1949 and 1955,

این کتاب، بین سال‌های ۱۹۴۹ و ۱۹۵۵، توسط ساموئل بکت نوشته شده است،

it offers a simple but stirring question -

و یک سوال ساده اما تکان دهنده را مطرح می‌کند:

what should the characters do?

اینکه شخصیت‌ها چه باید بکنند؟

Estragon: Don’t let's do anything. It's safer.

استراگون: بیا هیچ‌کاری نکنیم، اینگونه خیالمان راحت‌تر است.

Vladimir: Let’s wait and see what he says.

ولادیمیر: صبر کنیم ببینیم او چه خواهد گفت.

Estragon: Who?

استراگون: کی؟

Vladimir: Godot.

ولادیمیر: گودو.

Estragon: Good idea.

استراگون: فکر خوبی است.

Such cryptic dialogue and circular reasoning are

این مدل گفت‌وگوهای رمزآلود و مغالطه استدلال دایره‌ای،

key features of the Theatre of the Absurd,

از ویژگی‌های کلیدی تئاتر ابزورد (پوچ) است،

a movement which emerged after the Second World War

جنبشی که پس از جنگ جهانی دوم ظهور کرد

and found artists struggling

و هنرمندانی را به وجود آورد

to find meaning in devastation.

که در تلاش برای یافتن معنایی در ویرانی بودند.

The absurdists deconstructed plot, character and language

نویسندگان این ژانر، با ساختارشکنی‌ در زبان و شخصیت‌ها

to question their meaning and share

سعی می‌کنند معنای آنها را زیر سوال ببرند

their profound uncertainty on stage.

و عدم اطمینان عمیق خود را روی صحنه به نمایش بگذارند.

While this may sound grim,

در حالی که ممکن است خیلی تلخ بنظر برسد،

the absurd blends its hopelessness with humor.

اما این پوچی، ناامیدی‌اش را با طنز خاصی پیوند می‌زند.

This is reflected in Beckett’s unique approach

این موضوع، در رویکرد منحصر به فرد بکت

to genre in Waiting for Godot,

در «در انتظار گودو» نیز منعکس شده است،

which he branded “a tragicomedy in two acts."

و آن را «یک تراژیکمدی در دو پرده» نامید.

Tragically, the characters are locked in an

به شیوه تراژیکی، شخصیت‌ها

در یک معمای وجودی گیر کرده‌اند:

existential conundrum: they wait in vain

بیهوده منتظرند تا موجودی ناشناخته، دلیلی برای بودنشان به آنها بدهد،

for an unknown figure to give them a sense of purpose,

but their only sense of purpose

در حالی که تنها دلیل بودنشان،

comes from the act of waiting,

همین انتظار کشیدن است.

While they wait, they sink into boredom,

همزمان که منتظرند، در کسالت فرو‌ می‌روند،

express religious dread and contemplate suicide.

از هراس‌های مذهبی‌شان می‌گویند و به فکر خودکشی می‌افتند.

But comically, there is a jagged humor to their predicament,

اما از منظر کمدی، یک طنز ناامیدانه‌ای در وضعیت مخمصه آنها وجود دارد

which comes across in their language and movements.

که می‌توان آن را در زبان و حرکات‌شان دید.

Their interactions are filled with bizarre wordplay,

تعاملات آنها پر شده از بازی با کلمات عجیب و غریب،

repetition and double entendres,

تکرار و حرف‌های دوپهلو،

as well as physical clowning, singing and dancing,

و همچنین حرکات فیزیکی دلقک‌وارانه و خواندن و رقصیدن،

and frantically swapping their hats.

و بی‌نهایت عوض کردن کلاه‌هایشان با هم.

It’s often unclear whether the audience is supposed to

معمولا نمی‌دانیم که با تماشای این نمایش،

laugh or cry - or whether Beckett saw

مخاطب باید بخندد یا گریه کند،

یا اصلا بکت تمایزی بین این دو قائل می‌شود یا نه.

any difference between the two.

Born in Dublin, Beckett studied English,

او در دوبلین متولد شد،

و پیش از نقل مکانش به پاریس،

French and Italian before moving to Paris,

زبان انگلیسی، فرانسوی و ایتالیایی آموخت و بیشتر عمرش را

where he spent most of his life writing theatre,

صرف نوشتن تئاتر، شعر و نثر در پاریس کرد.

poetry and prose.

While Beckett had a lifelong love of language,

با اینکه بکت عمیقا زبان و حرف را دوست داشت،

he also made space for silence by incorporating gaps,

اما با گنجاندن شکاف‌ها، مکث‌ها و لحظات پوچ در آثارش،

pauses and moments of emptiness into his work.

فضاهای زیادی را برای سکوت ایجاد کرد.

This was a key feature of his trademark

این یکی از ویژگی‌های کلیدی روند بی‌قاعده

uneven tempo and black humor,

و طنز سیاه او بود

which became popular throughout the Theatre of the Absurd.

که در تئاتر پوچ محبوبیت پیدا کرد.

He also cultivated a mysterious persona,

او همچنین شخصیتی مرموز را پرورش داد

and refused to confirm or deny any speculations

و از تایید یا رد هرگونه حدس و گمان

about the meaning of his work.

که درباره آن مطرح می‌شد خودداری کرد.

This kept audiences guessing,

و باعث شد که ذهن مخاطبان درگیر بماند،

increasing their fascination with his surreal worlds

و علاقه آن‌ها را نسبت به دنیاهای سورئال

and enigmatic characters.

و شخصیت‌های معمایی او افزایش دهد.

The lack of any clear meaning makes Godot

گودو با ارائه ندادن یک مفهوم شفاف،

endlessly open to interpretation.

یک پایان باز و آزاد را می‌سازد.

Critics have offered countless readings of the play,

منتقدان تفاسیر بی‌شماری از این نمایشنامه ارائه کرده‌اند،

resulting in a cycle of ambiguity and speculation

که نتیجه آن، چرخه‌ای از ابهام و حدس و گمان است،

that mirrors the plot of the drama itself.

که منعکس کننده خط داستانی این درام است.

It's been read as an allegory of the Cold War,

این نمایشنامه به عنوان تمثیلی از جنگ سرد،

the French Resistance,

مقاومت فرانسه

and Britain’s colonization of Ireland.

و استعمار بریتانیا در ایرلند خوانده می‌شود.

The dynamic of the two protagonists has

پویایی دو قهرمان داستان نیز

also sparked intense debate.

باعث شکل گرفتن بحث‌های زیادی شده است.

They’ve been read as survivors of the apocalypse,

آنها به عنوان بازماندگان آخرالزمان،

an aging couple, two impotent friends,

یک زوج سالخورده، دو دوست عاجز،

and even as personifications of Freud’s ego and id.

و حتی به عنوان تجسم نفس و هویت فروید خوانده شده‌اند.

Famously, Beckett said the only thing he could

جمله معروفی از بکت هست که می‌گوید: تنها چیزی که

be sure of was that Vladimir and Estragon

می‌توان از آن اطمینان داشت، این است که ولادیمیر و استراگون

were "wearing bowler hats."

«کلاه کاسه‎‌ای» به سر داشتند.

Like the critical speculation and maddening plot,

مانند حدس و گمان‌های بی‎‌اساس انتقادی و داستانی خشم‌آمیز،

their language often goes in circles as the two

مکالمات‌شان اغلب حول یک دایره می‌چرخد؛

bicker and banter, lose their train of thought,

با هم جدل و شوخی می‌کنند، رشته افکارشان پاره می‌شود

and pick up right where they left off:

دوباره از جایی که صحبت‌شان متوقف شده‌ بود شروع می‌کنند:

Vladimir: We could start all over again perhaps

ولادیمیر: شاید بتوانیم همه‌چیز را از نو شروع کنیم.

Estragon: That should be easy

استراگون: نباید سخت باشه.

Vladimir: It’s the start that’s difficult

ولادیمیر: شروع، کار سختی است.

Estragon: You can start from anything

استراگون: از هرنقطه‌ای می‌توان شروع کرد.

Vladimir: Yes, but you have to decide.

ولادیمیر: بله، اما باید تصمیم بگیری.

Beckett reminds us that just like our daily lives,

بکت به ما یادآوری می‌کند که درست مانند زندگی روزمره انسان،

the world onstage doesn’t always make sense.

جهان روی صحنه هم می‌تواند گاهی بی‌معنا باشد.

It can explore both reality and illusion,

واقعیت و توهم، آشنا و غریبه،

the familiar and the strange.

دنیا می‌تواند هر دو را همزمان داشته باشد.

And although a tidy narrative still appeals,

و اگرچه که یک روایت منسجم همچنان برای مخاطب جذاب است،

the best theatre keeps us thinking – and waiting.

اما بهترین تئاتر، آن است که ما را به تفکر و انتظار وا می‌دارد.