The rise and fall of the medieval Islamic Empire - Petra Sijpesteijn & Birte Kristiansen

Translator: Ali Nasrabadi Reviewer: sadegh vn

In the 7th century CE, one man started a chain of events

در سده هفتم میلادی، یک مرد شروع مجموعه وقایعی را رقم زد که

that would change the world order for good.

نظام جهانی را تا ابد دست‌خوش تغییر قرار داد.

The prophet Muhammad united the people of the Arabian Peninsula

حضرت محمد (ص) مردم شبه‌جزیره عربستان را

through the formation of Islam.

با بنیان‌گذاری اسلام متحد کرد.

These people included both nomadic Bedouin tribes

این افراد شامل قبایل بادیه‌نشین و

and the inhabitants of oasis cities like Mecca and Medina.

ساکنین واحه‌هایی مثل مکه و مدینه می‌شدند.

Until Muhammad’s time, the region hadn’t been considered a serious match

تا پیش از ظهور محمد (ص)، آن منطقه رقیب جدی‌ای برای

for the powerful neighboring Persian and Byzantine empires.

امپراتوری‌های همسایه یعنی امپراتوری پارس و روم شرقی محسوب نمی‌شد.

But the alliance Muhammad formed was political as well as religious,

اما اتحادی که محمد (ص) تشکیل داد، هم سیاسی بود، هم مذهبی.

an empire with Medina as its political heart

حکومتی که مدینه مرکز سیاسی آن قرار داشت

and a force to be reckoned with.

و قدرتی برتر به حساب می‌آمد.

Muhammad was a one-of-a-kind leader.

محمد (ص) رهبری بی‌نظیر بود.

He had been a member of the Quraysh, the tribe that controlled Mecca.

او عضو قریش بود؛ قبیله‌ای که کنترل مکه را بر عهده داشت.

After Muhammad’s death,

بعد از وفات حضرت محمد (ص)،

those close to him deliberated who should succeed him—

نزدیکان او به فکر جانشینی او افتادند...

a contentious question.

که موضوع‌ بحث‌ برانگيزی بود.

Abū Bakr, Muhammad’s father-in-law,

ابوبکر، پدرزن حضرت محمد (ص)

emerged victorious and became the new caliph, or successor.

پیروز ظاهر شد و خلیفه یا جانشین جدید شد.

Over the next 30 years, four caliphs, all from Muhammad's tribe,

در سی سال بعد، چهار خلیفه که همگی از قبیله حضرت محمد (ص) بودند،

conquered vast areas beyond Arabia,

مناطق وسیعی در آن سوی شبه جزیره عربستان را فتح کردند که

including their mighty neighbors, the Persians and the Byzantines.

شامل همسایگان قَدَر آن‌ها یعنی امپراتوری پارس و روم شرقی می‌شد.

But as the empire expanded, dissent within it grew

اما با گسترش قلمروی فرمانروایی، اختلافات داخلی بیشتر شد و

and a civil war erupted.

جنگی داخلی شکل گرفت.

The fourth caliph, Ali, was assassinated.

خلیفه چهارم، علی (ع)، به قتل رسید.

Afterwards, the Umayyad Dynasty came to power.

بعد از آن امویان به قدرت رسیدند.

The Umayyads were from the same tribe as Muhammad,

امویان مثل حضرت محمد (ص) از یک قبیله

but from a different, rival clan.

ولی از طایفه متفاوت و رقیب بودند.

They extended the empire’s reach from present-day Spain to India

آن‌ها قلمروی خود را از اسپانیای امروزی به هندوستان گسترش داده و

and made Damascus their capital.

دمشق را پایتخت خود قرار دادند.

But an empire this vast, full of many different peoples,

اما حکومتی به این بزرگی مملو از مردمی مختلف،

was at risk of conflict and fracture.

در معرض نزاع و تفرقه قرار داشت.

The Umayyads stabilized it by replacing the ruling elite in conquered territories

امویان با جایگزین کردن طبقه حاکم در مناطق تحت تصرف با مقامات مسلمان و

with Muslim officials,

while largely allowing the day-to-day customs of local populations—

اجازه دادن به محلی‌ها برای پرداختن به عادات و کارهای روزمره‌شان

including their religious preferences— to continue.

از جمله اعمال دینی خاص خود، وضعیت را به ثبات رساندند.

Arabic was used as the administrative language,

عربی به عنوان زبان اداری مورد استفاده قرار گرفت و

unifying political affairs across the empire,

باعث یکپارچگی امور سیاسی در سراسر امپراتوری شد

but people continued to speak and write local languages, too.

اما مردم همچنان به صحبت و نوشتن به زبان‌های محلی نیز ادامه دادند.

Still, many in the empire were dissatisfied with Umayyad rule

با این وجود، خیلی از افراد از حکومت امویان ناراضی بودند

and questioned the dynasty's legitimacy.

و مشروعیت دودمان را زیر سوال بردند.

The Abbasid family capitalized on these sentiments,

خاندان عباسی از این احساسات سواستفاده کرد

promoting themselves as more direct descendants of the prophet,

و خود را به عنوان نوادگان مستقیم‌تر پیامبر معرفی و تبلیغ کرد

though their actual relation to Muhammad was more tenuous than they claimed.

در حالیکه پیوند خویشاوندی آنان با محمد (ص) از آن‌چه ادعا می‌کردند، دورتر بود.

They overthrew the Umayyad caliphate in 750 CE,

آنان خلافت اموی را در سال ۷۵۰ برانداختند و

becoming the second great dynasty of the Islamic Empire.

تبدیل به دومین خلافت بزرگ اسلامی شدند.

To establish themselves as the new rulers,

برای تثبیت خود به عنوان حاکمان جدید،

they relocated the capital once more,

بار دیگر پایتخت را تغییر داده و

this time building a new city: Baghdad.

این بار شهر جدیدی بنا کردند: بغداد.

Under Abbasid rule, the elite enjoyed a lifestyle of luxury,

در دوران حکومت عباسیان، قشر اشرافی به لطف شبکه‌های بازرگانی گسترده‌ای که

thanks to extensive trade networks that brought both products and people

از سراسر دنیا محصولات و مردم را به بغداد می‌کشاند،

from all over the known world to Baghdad.

در تجمل زندگی کردند.

Byzantine, Persian, Indian and Arab cultures and knowledge intermingled,

فرهنگ و دانش امپراتوری روم شرقی، پارس، هندوستان و عرب با هم تلفیق شدند که

leading to artistic and scientific advancement.

به پیشرفت علمی و هنری انجامید.

The caliph was wealthy and powerful beyond imagination.

خلیفه قدرت و ثروت بی‌حدواندازه‌ای داشت

But there was never a clear line of succession

اما هیچوقت برنامه جانشینی واضحی وجود نداشت

dictating who would become the next caliph.

که مشخص کند خلیفه بعدی کیست.

Any male relative of the former caliph was eligible,

هر کدام از خویشاوندان مذکر خلیفه واجد شرایط خلافت بودند؛

so brothers, nephews, and uncles fought to gain power.

پس برادران، برادرزادگان و عموها برای رسیدن به قدرت می‌جنگیدند.

Within the court, army officers, wives, concubines, and government officials

درون دربار، فرماندهان سپاه، همسران، کنیزان و مقامات دولت

all demanded their share of the treasury.

همگی درخواست سهم از خزانه داشتند.

Because the caliph depended on his entourage to stay in power,

از آنجاییکه خلیفه برای ماندن در قدرت به نزدیکان و اطرافیان خود وابسته بود،

each transition of rulership opened the doors for favoritism and corruption.

با هربار جانشینی زمینه تبعیض و فساد فراهم می‌شد.

Outside the court,

بیرون از دربار،

many questioned the legitimacy of the caliph,

افراد زیادی مشروعیت خلیفه را زیر سوال می‌بردند و

noting that the caliph’s religious duty to moral excellence

اشاره داشتند که وظیفه دینی خلیفه در رابطه با تعالی اخلاقی

was at odds with the court’s decadent displays of wealth.

با تجمل‌گرایی و پرفسادی دربار در تناقض است

In 1258 CE, the Mongols approached Baghdad.

در سال ۱۲۵۸ مغول‌ها به بغداد حمله کردند.

They encountered little resistance as they thoroughly destroyed the city.

آن‌ها با مقاومت کمی روبرو شدند و شهر را نیست‌ونابود کردند.

Legend has it that they rolled the caliph in a rug

می‌گویند که خلیفه را در قالی‌ای پیچانده

and had horses trample him to death,

و با اسب‌ها او را لگدمال کرده و کشتند

and that the Tigris River ran black from the ink of the manuscripts

و رود دِجله با جوهر دست‌نوشته‌هایی که در آن انداخته شده بودند،

that were thrown into it.

سیاه شده بود.

The siege of Baghdad laid bare a longstanding reality:

حمله به بغداد از یک حقیقت دیرپای پرده برداشت:

for centuries, the caliphs had ruled mostly symbolically.

خلیفه‌ها قرن‌ها حاکمیت تشریفاتی و نمادین داشتند.

Local leaders throughout the empire had grown more powerful,

حاکمان محلی سراسر امپراتوری قدرتمندتر شده بودند

and they refused to pay taxes,

و از پرداخت مالیات سر باز می‌زدند

spending the money on their own courts instead.

و به جای آن پول را خرج دربار خود می‌کردند.

The time of one united Islamic Empire was over,

زمان حکومت متحد اسلامی به پایان رسیده بود

but its influence through written and spoken Arabic,

اما تاثیر آن به واسطه متون و سخنان عربی،

Islam, and the ideas of its greatest intellectuals,

اسلام و اندیشه‌های بزرگترین روشن‌فکرانش

left a lasting mark on the world.

تاثیر ماندگاری بر جهان به جای گذاشت.