How the Suez Canal changed the world - Lucia Carminati

Translator: Ali Sharifi Reviewer: shirin etebar

In March 2021, fierce winds blew a container ship off course.

در مارس ۲۰۲۱، طوفان یک کشتی باری حامل کانتینر را از مسیر خارج کرد.

In most places, this would have caused a minor incident.

در بیشتر نقاط، در چنین مواردی مشکل ناچیزی پیش می‌آید.

But in the Suez Canal, it was a global crisis.

اما در کانال سوئز، تبدیل به بحران جهانی شد

This vessel wasn’t just blocking other ships—

این کشتی نه تنها مسیر دیگر کشتی‌ها را مسدود کرد

It was obstructing the flow of international trade

بلکه جریان تجارت بین‌المللی در یکی از

through one of the world’s most important waterways.

مهم‌ترین آبراه‌های جهان را هم مسدود کرد.

The site of the Suez Canal has been of interest to rulers of this region

محل کانال سوئز از هزارۀ دوم قبل از میلاد

as far back as the second millennium BCE.

همواره موردتوجه حاکمان این منطقه بوده است.

To move goods between Asia and the Mediterranean basin,

برای جابجایی کالا بین آسیا و حوضۀ مدیترانه

traders had to traverse the narrow isthmus separating the Red Sea and the Nile,

تجار باید از میان صحرای بی‌رحم کالای خود را با کاروان‌های شتر

journeying in camel-bound caravans through the unforgiving desert.

از تنگه‌ای که دریای سرخ و رود نیل را از هم جدا می‌کند، عبور می‌دادند.

A maritime passage between the Indian Ocean and the Mediterranean Sea

یک گذرگاه دریایی بین اقیانوس هند و دریای مدیترانه، می‌توانست

would bypass this trip altogether.

عبور از صحرا را به کلی حذف کند.

And throughout the 16th century,

در طول قرن شانزدهم،

multiple powers attempted to construct such a canal.

قدرت‌های متعددی برای ساخت چنین کانالی تلاش کردند.

But their plans were obstructed by cost, political strife,

اما برنامه‌های آن‌ها به دلیل هزینه‌ها، درگیری‌های سیاسی

and the ever-shifting sands.

و شن‌های روان با مانع مواجه شد.

In 1798, interest in building a canal was rekindled,

در سال ۱۷۹۸، تمایل به ساخت کانال دوباره قوت گرفت،

this time attracting attention from across Europe.

و این بار مورد توجه سراسر اروپا قرار گرفت.

Over the following decades, individuals from Austria, Italy, Britain, and France

در طول دهه‌های بعد، افرادی از اتریش، ایتالیا، بریتانیا و فرانسه

pitched their plans to Egypt’s rulers.

برنامه‌های خود را برای حاکمان مصر مطرح کردند.

At the time, Egypt was a territory of the Ottoman Empire,

آن زمان مصر بخشی از امپراطوری عثمانی بود

which was resistant to these proposals.

که در برابر پیشنهادات مخالفت می‌کرد.

But Egypt's political and economic autonomy was gradually increasing,

با‌اینحال اختیار سیاسی و اقتصادی مصر به تدریج در حال افزایش بود.

and its government was eager to pursue the project.

و حکومت محلی مشتاق پی‌گیری این پروژه بود.

When Sa’id Pasha came into power in 1854, he approved a plan

در سال ۱۸۵۴ وقتی سعیدپاشا به قدرت رسید طرحی از فردیناند دو لسپس

from the enterprising and manipulative French diplomat Ferdinand de Lesseps.

دیپلمات مبتکر و زیرک فرانسوی را مورد تأیید قرارداد.

Signed in 1854 and 1856, a pair of concessions gave de Lesseps

در سال ۱۸۵۴ و ۱۸۵۶ با امضاء دو تفاهم‌نامه

authority to establish the Suez Canal Company

دولسپس اختیار تأسیس شرکت کانال سوئز

and finance it by selling shares to “capitalists of all nations.”

و فروش سهام به «سرمایه‌داران همه کشورها»، جهت تأمین مالی پروژه را به‌دست آورد.

The contracts between Sa’id Pasha and the Canal Company

قرارداد بین سعیدپاشا و کمپانی کانال

also promised a workforce of hundreds of thousands of Egyptian workers.

شامل وعدۀ تأمین نیروی کار صدها هزار کارگر مصری بود.

Beginning in 1862, about 20,000 laborers were forcibly recruited every month,

از ابتدای سال ۱۸۶۲، ماهانه حدود۲۰,۰۰۰ کارگر به اجبار استخدام می‌شدند.

digging the canal in harsh desert conditions

کارگران در شرایط سخت کویری

without easy access to food or water.

بدون دسترسی آسان به آب آشامیدنی و غذا

Diseases like cholera ran rampant and workers toiled under the threat of whips.

در حالیکه وبا شیوع پیدا کرده بود، زیر شلاق سرکارگرها حفر کانال را انجام می‌دادند.

The estimates of those who died during construction range into the thousands.

تخمین زده می‌شود که در طول ساخت کانال هزاران نفر جان خود را از دست داده‌اند.

In 1864, the new Egyptian ruler, Isma’il Pasha,

در سال ۱۸۶۴، حاکم جدید مصر، اسماعیل پاشا

put an end to the coerced Egyptian labor,

به کار اجباری کارگران مصری پایان داد،

but he still pressed forward with construction.

اما همچنان پروژه ساخت پیش می‌رفت.

Foreign workers from all over Europe and the Middle East

کارگران خارجی از تمام اروپا و خاورمیانه

labored alongside dredgers and bucket excavators

در کنار ماشین حفاری و با دلو به خارج کردن خاک پرداختند.

to remove 74 million cubic meters of dirt.

تا ۷۴ میلیون متر معکب خاک را جابه‌جا کنند

This massive population of workers required infrastructure

این تعداد کارگر برای دریافت آب آشامیدنی و دیگر نیازهای حیاتی

to deliver drinking water and other supplies,

نیازبه زیرساخت‌هایی داشتند،

giving rise to a flourishing economy of restaurants, brothels, and smuggled goods.

به علت حضور کارگران، کسب و کار رستوران‌ها، فاحشه‌خانه‌ها و حمل کالای قاچاق رونق گرفت.

Amidst the bustle were born three new cities with multi-ethnic populations:

در این بین سه شهر جدید با جمعیت چند قومیتی متولد شدند:

Port Said on the northern Mediterranean shore,

شهر پورت سعید در شمال و ساحل مدیترانه،

Ismailia on the canal's middle tract,

اسماعیلیه در میانۀ طول کانال،

and Port Tewfiq, at the southern edge of the canal.

و پورت توفیق در ساحل جنوبی کانال.

The construction site bypassed the Nile and ran directly from Port Said to Suez.

مسیر کانال رود نیل را دور می زد و مستقیماً از پورت سعید به سوئز می‌رفت.

And after years of work, the streams of the two seas finally began merging

در میانۀ دهۀ ۱۸۶۰ میلادی و بعد از سال‌ها کار،

in the mid-1860s.

کانال‌ها از دوجهت به هم پیوست.

The finished canal was 164 kilometers long,

در پایان طول کانال ۱۶۴ کیلومتر بود.

with a width of 56 meters at the surface,

و عرض آن در سطح به ۵۶ متر می‌رسید.

and it was officially inaugurated on November 17th, 1869.

کانال رسماً در ۱۷ نوامبر ۱۸۶۹ افتتاح شد.

While it struggled financially during its first few years,

این کانال در نخستین سال‌های کار با مشکلات مالی فراوانی روبه‌رو بود،

the canal ended up dramatically accelerating global trade.

اما در نهایت اقتصاد جهان را دگرگون کرد.

It also facilitated the migration of numerous marine species,

علاوه بر این مهاجرت گونه‌های دریاییِ متعددی را تسهیل کرد،

dramatically changing local ecosystems and cuisine.

و سبب تغییر اکوسیستم و رژیم غذایی منطقه شد

Over the decades, traffic through the canal grew.

در طول دهه‌ها، عبور و مرور کشتی‌ها از کانال رشد کرد.

But in 1875,

اما در سال ۱۸۷۵،

financial issues forced Egypt to sell much of its stock in the Canal Company,

مصر به دلیل مشکلات مالی مجبور به فروش بیشتر سهام خود در شرکت کانال شد.

allowing Britain to take over.

و آن را به بریتانیا واگذار کرد.

It was only in 1956 that control of the canal fully reverted to Egypt

و در سال ۱۹۵۶ دوباره کنترل کانال به طور کامل به مصر بازگشت

when it was nationalized by President Gamal Abdel Nasser.

زمانیکه توسط رئیس جمهور جمال عبدالناصر این کانال ملی شد.

This move sparked a military standoff

ملی شدن کانال سبب شعله‌ور شدن آتش درگیری نظامی

between Egypt and Britain, France, and Israel.

بین مصر، بریتانیا، فرانسه و اسرائیل شد.

But once resolved,

اما زمانی که بحران نظامی برطرف شد،

it transformed the canal into a major source of Egypt's national revenue

کانال به منبع اصلی درآمد ملی مصر تبدیل شد

and helped redeem the canal's imperialist legacy.

و کمک کرد تا میراث استعماری کانال باز پس گرفته شود.

Today, nearly 30% of all global ship traffic passes through the Suez Canal,

امروزه حدود ۳۰% از کل ترافیک دریایی جهان از کانال سوئز عبور می‌کند.

totaling over 20,000 ships in 2021.

یعنی در مجموع بیش از ۲۰,۰۰۰ کشتی در سال ۲۰۲۱.

However, the incident of the Ever Given is a stark reminder

با این حال، حادثه کشتی اور گیون (Ever Given) یک یادآوری آشکار است

of just how fragile our manmade systems can be.

که ساختارهای بشری تا چه حد می‌توانند آسیب‌پذیر باشند.