Should you trust unanimous decisions? - Derek Abbott

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

Imagine a police lineup where ten witnesses

تصور کنید پلیس متهمان را به خط کرده و از ده شاهد عینی می‌خواهد

are asked to identify a bank robber they glimpsed fleeing the crime scene.

که هویت سارق بانک را با توجه به آنچه از وقوع حادثه به یاد دارند شناسایی کنند

If six of them pick out the same person,

اگر شش نفر از آنها یک نفر را انتخاب کنند٬

there's a good chance that's the real culprit,

با احتمال خوبی این همان مجرم است٬

and if all ten make the same choice,

و اگر هر ده نفر یک انتخاب داشته باشند٬

you might think the case is rock solid,

ممکن است فکر کنید که مو لای درزش نمی‌رود٬

but you'd be wrong.

اما اشتباه می‌کنید.

For most of us, this sounds pretty strange.

برای بیشتر ما٬ این مسئله عجیب به نظر می‌رسد.

After all, much of our society relies on majority vote and consensus,

از همه این‌ها گذشته٬ بخش اعظم اجتماع ما بر پایه رای اکثریت و نظر جمع بنا شده است٬

whether it's politics,

چه در سیاست٬

business,

تجارت٬

or entertainment.

یا سرگرمی.

So it's natural to think that more consensus is a good thing.

پس طبیعی است که فکر کنیم اجماع بیشتر٬ بهتر است.

And up until a certain point, it usually is.

و پایین تر از حدی خاص٬ معمولا هم هست.

But sometimes, the closer you start to get to total agreement,

اما گاهی اوقات٬ هرچه به توافق کامل نزدیک تر می‌شوید٬

the less reliable the result becomes.

نتیجه غیر قابل اطمینان تر می‌شود.

This is called the paradox of unanimity.

به این مسئله تناقض اتفاق آراء گفته می‌شود.

The key to understanding this apparent paradox

کلید درک این تناقض آشکار

is in considering the overall level of uncertainty

در مد نظر قرار دادن عدم قطعیت در سرتاسر مسئله است

involved in the type of situation you're dealing with.

با توجه به نوع شرایطی که در آن قرار گرفته‌اید.

If we asked witnesses to identify the apple in this lineup, for example,

به طور مثال٬ اگر از شاهدان می‌خواستیم که سیب را در این صف شناسایی کنند٬

we shouldn't be surprised by a unanimous verdict.

از وجود توافق کامل در نظرات متعجب نمی‌شدیم.

But in cases where we have reason to expect some natural variance,

اما در مواردی که دلیلی برای مشاهده کردن اختلاف نظر داریم٬

we should also expect varied distribution.

همچنین باید شاهد توزیع‌های متنوع باشیم.

If you toss a coin one hundred times,

اگر صد بار یک سکه را بالا بیاندازید٬

you would expect to get heads somewhere around 50% of the time.

انتظار خواهید داشت که در حدود ۵۰٪ موارد شیر بیاید.

But if your results started to approach 100% heads,

اما اگر نتایج شما به ۱۰۰٪ شیر نزدیک شد٬

you'd suspect that something was wrong,

شک می‌کنید که احتمالا شکلی وجود دارد٬

not with your individual flips,

نه در هر بار بالا انداختن سکه٬

but with the coin itself.

بلکه در خود سکه.

Of course, suspect identifications aren't as random as coin tosses,

البته تشخیص هویت به اندازه بالا انداختن سکه تصادفی نیست٬

but they're not as clear cut as telling apples from bananas, either.

اما به اندازه تشخیص سیب از میان موزها هم واضح نیست.

In fact, a 1994 study found that up to 48% of witnesses

در واقع٬ تحقیقی در سال ۱۹۹۴ نشان داد که تا ۴۸٪ از شاهدان عینی

tend to pick the wrong person out of a lineup,

هویت شخص اشتباهی را تشخیص می‌دهند٬

even when many are confident in their choice.

حتی زمانی که عده زیادی از تصمیم خود اطمینان دارند.

Memory based on short glimpses can be unreliable,

خاطراتی که بر اساس مشاهدات کوتاه شکل می‌گیرند می‌توانند غیر قابل اعتماد باشند٬

and we often overestimate our own accuracy.

و معمولا ما دقت خود را بیش از اندازه تخمین می‌زنیم.

Knowing all this,

با دانستن همه این ها٬

a unanimous identification starts to seem less like certain guilt,

یک توافق کامل در تشخیص هویت کم کم از یک جرم قطعی فاصله می‌گیرد٬

and more like a systemic error,

و بیشتر شبیه یک خطا در سیستم می‌شود٬

or bias in the lineup.

یا یک انحراف از جواب در صف متهمین.

And systemic errors don't just appear in matters of human judgement.

و خطاهای سیستمی فقط در رابطه با قضاوت‌های انسانی به وجود نمی‌آیند.

From 1993-2008,

از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۸ ٬

the same female DNA was found in multiple crime scenes around Europe,

یک DNA مونث خاص در تمام صحنه‌های جرم کل اروپا یافت می‌شد٬

incriminating an elusive killer dubbed the Phantom of Heilbronn.

و یک قاتل فراری را مجرم نشان می‌داد که لقب شبه هیلبرون را گرفته بود.

But the DNA evidence was so consistent precisely because it was wrong.

اما مدرک DNA دقیقا قابل استناد نبود چون اشتباه بود.

It turned out that the cotton swabs used to collect the DNA samples

مشخص شد که همه پنبه‌های مورد استفاده در جمع آوری نمونه‌های DNA

had all been accidentally contaminated by a woman working in the swab factory.

تصادفا در کارخانه سازنده آنها توسط یکی از زنان کارگر آلوده شده است.

In other cases, systematic errors arise through deliberate fraud,

در موارد دیگر٬ خطای سیستمی خود را در تقلب‌های عمدی نشان می‌دهد٬

like the presidential referendum held by Saddam Hussein in 2002,

مثل رفراندوم ریاست جمهوری سال ۲۰۰۲ توسط صدام حسین٬

which claimed a turnout of 100% of voters with all 100% supposedly voting in favor

که ادعا شد که مشارکت در انتخابات ۱۰۰٪ بوده و تصادفا همه ۱۰۰٪ رای دهندگان رای مثبت

of another seven-year term.

به یک دوره هفت ساله دیگر داده‌اند.

When you look at it this way,

وقتی از این جنبه به آن نگاه کنید٬

the paradox of unanimity isn't actually all that paradoxical.

تناقض اتفاق آرا آن قدرها هم متناقض به نظر نمی‌رسد.

Unanimous agreement is still theoretically ideal,

موافقت کامل هنوز هم از نظر تئوری ایده آل است٬

especially in cases when you'd expect very low odds of variability and uncertainty,

مخصوصا در شرایطی که انتظار دارید احتمال اختلاف و عدم قطعیت کم باشد٬

but in practice,

اما در عمل٬

achieving it in situations where perfect agreement is highly unlikely

رسیدن به آن در شرایطی که توافق کامل به شدت دور از ذهن است

should tell us that there's probably some hidden factor affecting the system.

باید به ما نشان دهد که احتمالا یک عامل پنهان در حال تاثیر گذاری بر سیستم است.

Although we may strive for harmony and consensus,

هرچند ما برای رسیدن به هماهنگی و اتفاق نظر تلاش می‌کنیم٬

in many situations, error and disagreement should be naturally expected.

در بسیاری شرایط٬ خطا و عدم توافق باید به صورت طبیعی در نظر گرفته شوند.

And if a perfect result seems too good to be true,

و اگر یک نتیجه بی نقص برای حقیقت داشتن زیادی خوب به نظر می‌رسید٬

it probably is.

احتمالا اشتباه است.