The myth of Narcissus and Echo - Iseult Gillespie

Translator: sadegh vn Reviewer: shirin etebar

Hera, queen of the gods, was on the edge of her throne.

هرا، ملکه خدایان، در آستانه از دست دادن تاج و تختش بود.

A mountain nymph named Echo, renowned for her charm and chatter,

یک پری اهل کوهستان به نام اکو که به خاطر پرحرف بودن و جذابیتش مشهور بود

was regaling her with a sensational story.

با داستانی هیجان‌انگیز او را سرگرم می‌کرد.

But what Hera didn’t know was that Echo was merely distracting her

اما هرا نمی‌دانست که اکو این کار را فقط برای این می‌کرد تا حواسش را پرت کند

while her husband, Zeus,

تا همسرش، زئوس،

was frolicking about with the other nymphs.

با پری‌های دیگر خوشگذرانی کند.

Unfortunately for Echo, Zeus got sloppy, and Hera realized what was going on.

از شانس بد اکو، زئوس بی‌دقتی کرد و هرا متوجه شد که ماجرا از چه قرار است.

Enraged by Echo’s duplicity—

او که از رفتار دورویانه اکو خشمگین شده بود

and powerless to stop her husband’s adultery—

و قدرتش را هم نداشت تا جلوی خیانت همسرش را بگیرد؛

Hera decided to silence the nymph for good.

تصمیم گرفت تا اکو را محکوم به خاموشی (سکوت) ابدی کند.

From then on, Echo could no longer enrapture listeners with her stories;

از آن موقع به بعد، اکو دیگر نمی‌توانست شنوندگان را با داستان‌هایش به وجد آورد؛

she could only repeat the last words another said.

او فقط می‌توانست آخرین کلماتی را که طرف مقابل می‌گفت تکرار کند.

As her conversations became dull and her company undesirable,

زمانی که مکالماتش کسل‌کننده و همنشینی با او ناخوشایند شد،

Echo grew dispirited.

اکو افسرده و غمگین شد.

One day, while Echo was drifting through the woods,

یک روز که اکو در حال گشت و گذار در جنگل بود،

she spotted a young man hunting deer.

مرد جوانی را در حال شکار کردن گوزن دید.

It was Narcissus, the stunningly beautiful son of a river god and water nymph.

او نارکیسوس بود، پسر زیبا و بسیار جذاب خدای رودخانه و الهه آب.

After his birth, a seer had given his mother a cryptic prophecy:

پس از تولدش، یک پیشگو پیشگویی عجیبی به مادرش گفته بود:

Narcissus would live a long life— but only if he never really knew himself.

نارکیسوس زندگی طولانی خواهد داشت، اما فقط به شرطی که هیچوقت خودش را واقعا نشناسد

No one was sure exactly what to make of this.

هیچ‌کس نمی‌دانست که دقیقا در این مورد چه باید کند.

And, in the meantime, Narcissus grew into a proud youth.

و در این فاصله، نارکیسوس به جوانی مغرور تبدیل شد.

His good looks attracted many admirers.

به خاطر ظاهر زیبایش طرفداران زیادی پیدا کرده بود.

But he preferred to amble through life on his own

اما ترجیح می‌داد که به تنهایی در مسیر زندگی‌اش قدم بردارد

and left a trail of broken hearts in his wake.

و ردی از قلب‌های شکسته پشت سرش باقی بگذارد

Seeing Narcissus there, Echo was filled with longing.

اکو با دیدن نارکیسوس در آنجا، اشتیاق زیادی به او پیدا کرد.

Unable to initiate a conversation, she walked after him.

ناتوان در شروع مکالمه به دنبالش راه رفت.

Soon, Narcissus heard a rustle, and called out,

اندکی بعد، نارکیسوس یک صدای خش‌خش شنید و فریاد زد:

“Who goes there? Who are you?”

«کی آنجاست؟ تو کی هستی؟»

Echo revealed herself, but only repeated the word “you,”

اکو خودش را نشان داد، اما تنها یک کلمه‌ را تکرار کرد، «تو»،

making her tone as endearing as possible as she went to hold him.

تا جایی که می‌توانست لحنش را محبت‌آمیز کرد تا بتواند او را در آغوش بگیرد.

Agitated, Narcissus said, “Let me go, I can’t stay.”

نارکیسوس با حالتی آشفته گفت، «رهایم کن، نمی‌توانم اینجا بمانم.»

Echo could only counter with a plea for him to do so.

اکو در مقابل این کار او فقط می‌توانست خواهش و التماس کند.

Freeing himself from her embrace, Narcissus snapped,

نارکیسوس در حالی که خود را از آغوشش رها می‌کرد، گفت:

“I’d rather die than have you love me!”

«ترجیح می‌دهم بمیرم تا اینکه تو مرا دوست داشته باشی»

To which Echo could only cry, “Love me... love me.”

که اکو فقط می‌توانست با گریه بگوید، «دوستم داشته باش... دوستم داشته باش.»

Narcissus told Echo once more to leave him alone,

نارکیسوس بار دیگر به اکو گفت که او را تنها بگذارد،

then faded from her gaze.

و از جلوی چشمانش دور شد.

Echo wandered to a cave.

اکو به طرف یک غار حرکت کرد.

And gradually, her heart grew heavy and her body frail

و کم کم، قلبش سنگین و بدنش سست شد

until all that was left of her was her voice,

تا اینکه از او فقط صدایش باقی مانده بود

which the wind carried to vast, empty places.

که باد آن را با خود به مناطق وسیع و خالی می‌برد.

Forever after, it could be heard reverberating through hollow caves

پس از آن برای همیشه، می‌توان منعکس شدنش از غار‌های تو‌خالی

and rebounding across lonely clearings.

و برگشتنش از محوطه‌های خلوت را شنید.

But this wasn’t even the first time heartbreak over Narcissus

اما این حتی اولین بار نبود که دل‌شکستگی در مورد نارکیسوس

had proven fatal.

تلفات می‌داد.

A young man named Ameinias had also been cruelly rejected by Narcissus.

مرد جوانی به نام آمینیاس هم به طرز ظالمانه‌ای توسط نارکیسوس رد شده بود.

Before his death, he prayed to Nemesis, the goddess of revenge,

قبل از مرگش، به درگاه نمسیس، الهه انتقام و عدالت دعا کرد

that Narcissus would also one day know the pain of love.

که نارکیسوس هم روزی درد عشق را بچشد.

She heard Ameinias’ pleas and, upon witnessing Echo’s fate,

او درخواست‌های آمینیاس را شنید و پس از مشاهده سرنوشت اکو،

decided that it would be the final affront.

تصمیم گرفت که این مورد آخرین بی‌حرمتی و توهین باشد.

It was time for retribution.

وقت تلافی و تاوان گرفتن بود.

So, Nemesis set Narcissus towards a clear, glassy pool.

بنابر‌این، نمسیس نارکیسوس را در مسیر یک برکه زلال و شفاف قرار داد.

As he bent towards the water to drink,

زمانی که در کنار آب خم شد تا از آن بنوشد،

he caught sight of a hauntingly beautiful young man.

نگاهش به مرد جوان زیبا و جذابی افتاد.

Never before had Narcissus seen himself with such clarity.

نارکیسوس قبلا هرگز خودش را با این وضوح و شفافیت ندیده بود.

He spent the day acquainting himself with every glinting angle and glowing curl

او تمام روز را به دیدن خودش از هر زاویه‌ای و مو‌های فر درخشانش گذراند

then passed the evening gazing at his reflection by moonlight

سپس بعد از غروب خورشید، به انعکاسش توسط نور مهتاب خیره می‌شد،

and sleeping with his fingers grazing the water.

در حالی که انگشتانش در آب سیر می‌کرد به خواب می‌رفت.

Days wore on, and Narcissus never parted from his one true love.

روز‌ها گذشت و نارکیسوس هرگز از عشق واقعی‌اش دست نکشید.

When he reached out, his double reached for him;

وقتی خودش را جلو برد، تصویر هم به سمتش آمد؛

and when he leaned in to bestow a kiss, he also tilted his face.

و وقتی خم شد تا یک بوسه بگیرد، تصویر هم صورتش را کج کرد.

But when he tried to hold the bewitching figure, it disappeared.

اما همین که تلاش می‌کرد آن ظاهر فریبنده را در آغوش بگیرد، ناپدید می‌شد.

At last, Narcissus knew the agony of unrequited love.

سر‌انجام، نارکیسوس درد و رنج عشق یک‌طرفه را چشید.

Eating and drinking nothing, Narcissus too wasted away.

چون نارکیسوس هیچ چیز نمی‌خورد و نمی‌آشامید بسیار لاغر و نحیف شده بود.

His neck ached from bending over the lake, and his legs became rooted to the grass.

گردنش به خاطر خم بودن به سمت دریاچه درد گرفته بود و دور پا‌هایش علف ریشه کرده بود.

When the wood nymphs finally passed by,

وقتی پری‌های جنگلی از آنجا می‌گذشتند،

all that was left of him was a white and yellow flower

تنها چیزی که از او باقی مانده بود یک گل‌ سفید و زرد بود

bending towards its reflection.

که به سمت انعکاس تصویرش خم شده بود.

From then on, it was known as narcissus.

از آن موقع به بعد، آن گل به نارکیسوس (نرگس) معروف شد.