A brief history of cannibalism - Bill Schutt

Translator: Javid Naseri Reviewer: sadegh zabihi

15th century Europeans believed they had hit upon a miracle cure:

اروپاییان قرن پانزدهم معتقد بودند که به معجزه‌ای درمانی رسیده‌اند:

a remedy for epilepsy, hemorrhage, bruising, nausea,

درمانی برای صرع، خونریزی، کبودی، حالت تهوع،

and virtually any other medical ailment.

و تقریباً هر نوع بیماری پزشکی دیگر.

This brown powder could be mixed into drinks, made into salves

این پودر قهوه‌ای را می‌توان در نوشیدنی‌ها مخلوط کرد، به مرهم تبدیل کرد،

or eaten straight up.

یا مستقیما خورد.

It was known as mumia and made by grinding up mummified human flesh.

این ماده به عنوان مومیا شناخته می‌شد و با آسیا کردن گوشت فرد مومیایی‌شده تهیه می‌شد.

The word "cannibal" dates from the time of Christopher Columbus;

کلمه «آدم‌خوار» به زمان کریستوفر کلمب برمی‌گردد؛

in fact, Columbus may even have coined it himself.

در حقیقت، کلمب ممکن است حتی خودش آن را ابداع کرده باشد.

After coming ashore on the island of Guadaloupe,

بعد از رسیدن به ساحل جزیره گوادالوپ،

Columbus' initial reports back to the Queen of Spain

گزارش‌های اولیه کلمب به ملکه اسپانیا می‌رسد

described the indigenous people as friendly and peaceful—

که مردم بومی را دوستانه و صلح طلب توصیف کرد

though he did mention rumors of a group called the Caribs,

اگرچه وی به شایعات گروهی به نام کاریبز نیز اشاره کرده،

who made violent raids and then cooked and ate their prisoners.

کسانی که به حملات خشونت آمیز دست زدند و سپس زندانیان خود را پخته و خوردند.

In response, Queen Isabella granted permission to capture and enslave

در پاسخ، ملکه ایزابلا اجازه تصرف و بردگی

anyone who ate human flesh.

هر کسی که گوشت انسان بخورد را صادر کرد.

When the island failed to produce the gold Columbus was looking for,

وقتی جزیره نتوانست طلایی را کلمب در جستجوی آن بود فراهم کند،

he began to label anyone who resisted his plundering and kidnapping as a Caribe.

او شروع کرد به هر کس که در برابر غارت و آدم ربایی‎اش مقاومت کند برچسب کاریبه زد.

Somewhere along the way, the word "Carib" became "Canibe" and then "Cannibal."

در جایی در طول مسیر، کلمه «کاریب» به «کانیبه» و سپس «کانیبال» تبدیل شد.

First used by colonizers to dehumanize indigenous people,

اولین بار توسط استعمارگران برای ددمنش کردن مردم بومی استفاده شد،

it has since been applied to anyone who eats human flesh.

از آن زمان برای هر کسی که گوشت انسان بخورد اعمال شده است.

So the term comes from an account that wasn't based on hard evidence,

بنابراین این اصطلاح از جایی می‌آمد که مبتنی بر شواهد معتبر ناشی نمی‌شد،

but cannibalism does have a real and much more complex history.

اما آدم‌خواری تاریخ واقعی و بسیار پیچیده‌تری دارد.

It has taken diverse forms— sometimes, as with mumia,

از اشکال متنوعی گرفته شده است- گاهی اوقات، مانند مومیایی،

it doesn't involved recognizable parts of the human body.

شامل قسمت‌های قابل تشخیص بدن انسان نمی‌شود.

The reasons for cannibalistic practices have varied, too.

دلایل آدم‌خواری نیز تغییر کرده است.

Across cultures and time periods, there's evidence of survival cannibalism,

در سراسر فرهنگ‌ها و دوره‌های زمانی، شواهدی از آدم‌خواری برای بقا وجود دارد،

when people living through a famine, siege or ill-fated expedition

وقتی افرادی که در شرایط قحطی، محاصره یا یک سفر شوم زندگی به سر می‌بردند

had to either eat the bodies of the dead or starve to death themselves.

مجبور بودند یا اجساد مردگان را بخورند یا خود در اثر گرسنگی بمیرند.

But it's also been quite common for cultures

اما در برخی از فرهنگ‌ها نوعی از خوردن

to normalize some form of eating human flesh under ordinary circumstances.

گوشت انسان در شرایط عادی نیز بسیار رایج بوده است.

Because of false accounts like Columbus's,

به دلیل حرف‌های دروغین مانند صحبت‌های کلمبوس،

it's difficult to say exactly how common cultural cannibalism has been—

دشوار است که دقیقاً بگوییم چقدر آدم‌خواری فرهنگ رایجی بوده است -

but there are still some examples of accepted cannibalistic practices

اما هنوز هم نمونه‌هایی از آداب پذیرفته شده آدم‌خواری

from within the cultures practicing them.

از درون فرهنگ‌هایی که این شیوه را داشتند، وجود دارد.

Take the medicinal cannibalism in Europe during Columbus's time.

در دوره کلمب، آدم‌خواری در اروپا مصارف پزشکی داشت.

Starting in the 15th century, the demand for mumia increased.

با شروع از قرن ۱۵، تقاضا برای مومیایی افزایش یافت.

At first, stolen mummies from Egypt supplied the mumia craze,

در ابتدا، مومیایی‌های سرقت شده از مصر ولع مومیایی را تامین می‌کرد،

but soon the demand was too great to be sustained on Egyptian mummies alone,

اما به زودی تقاضا خیلی بیش از آن بود که فقط مومیایی‎های مصری برای آن کافی باشد،

and opportunists stole bodies from European cemeteries to turn into mumia.

و فرصت‌طلبان اجساد را از گورستان‌های اروپا به سرقت می‌بردند تا به مومیایی تبدیل کنند.

Use of mumia continued for hundreds of years.

استفاده از مومیا صدها سال ادامه داشت.

It was listed in the Merck index, a popular medical encyclopedia,

در نمایه مرگ، دایره المعارف مشهور پزشکی،

into the 20th century.

تا قرن بیستم فهرست شده است.

And ground up mummies were far from the only remedy made from human flesh

و استفاده از مومیایی‌های اولیه، در سراسر اروپا فقط برای استفاده از

that was common throughout Europe.

گوشت آدمی برای مرهم استفاده نمی‌شد.

Blood, in either liquid or powdered form, was used to treat epilepsy,

خون، به صورت مایع یا پودری، برای درمان صرع استفاده می‌شد،

while human liver, gall stones, oil distilled from human brains,

در حالی که کبد انسان، سنگ‌های صفرا، روغن تقطیرشده از مغز انسان،

and pulverized hearts were popular medical concoctions.

و قلب‌های پودر شده ترکیب محبوب پزشکی بودند.

In China,

در چین،

the written record of socially accepted cannibalism goes back almost 2,000 years.

سابقه کتبی آدمخواری پذیرفته شده در اجتماع تقریباً به ۲٫۰۰۰ سال پیش برمی‌گردد.

One particularly common form of cannibalism

یک شکل خاص رایج از آدم‌خواری

appears to have been filial cannibalism,

به نظر می‌رسد آدم‌خواری فرزندی بوده است،

where adult sons and daughters would offer a piece of their own flesh

که پسران و دختران بالغ تکه‌ای از گوشت خود را

to their parents.

به والدینشان می‌دادند.

This was typically offered as a last-ditch attempt to cure a sick parent,

این امر، به طور معمول به عنوان آخرین تلاش برای درمان یک پدر و مادر بیمار بوده

and wasn't fatal to their offspring—

و برای فرزندان کشنده نبوده است.

it usually involved flesh from the thigh or, less often, a finger.

معمولاً شامل گوشتی از ران یا کمی از انگشت می‌شد.

Cannibalistic funerary rites are another form of culturally sanctioned cannibalism.

مناسک ترحیمی آدم‌خوارانه نوع دیگری از آدمخواری بود که از نظر فرهنگی تایید می‌شده.

Perhaps the best-known example came from the Fore people of New Guinea.

شاید نمونه مشهور آن از مردم پیشین گینه نو آمده باشد.

Through the mid-20th century, members of the community would,

در اواسط قرن بیستم، اعضای جامعه،

if possible, make their funerary preferences known in advance,

در صورت امکان، ترجیحات تشییع جنازه را از قبل مشخص می‌کردند،

sometimes requesting that family members gather to consume the body after death.

بعضی اوقات درخواست می‌شد اعضای خانواده پس از مرگ جمع شوند تا از جسد متوفی بخورند.

Tragically, though these rituals honored the deceased,

شوربختانه، گرچه این آیین‌ها باعث احترام مرحوم می شدند،

they also spread a deadly disease known as kuru through the community.

ولی باعث شیوع یک بیماری کشنده به نام «کورو» در جامعه می‌شد.

Between the fictionalized stories, verifiable practices,

از میان داستان‌های تخیلی، شیوه‌های قابل اثبات،

and big gaps that still exist in our knowledge,

و شکاف‌های بزرگی، که هنوز در شناخت ما وجود دارد،

there's no one history of cannibalism.

هیچ تاریخ مدون آدم‌خواری وجود ندارد.

But we do know that people have been eating each other,

اما می‌دانیم که مردم یکدیگر را می‌خورده‌اند،

volunteering themselves to be eaten,

خود را برای خورده شدن داوطلب می‌کرده‌اند،

and accusing others of eating people for millennia.

و برای هزاران سال دیگران را متهم به مردم‌خواری می‌کرده‌اند.