The meaning of life according to Simone de Beauvoir - Iseult Gillespie

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

At the age of 21, Simone de Beauvoir became the youngest person

در ۲۱ سالگی، سیمون دوبووار جوانترین فرد

to take the philosophy exams at France’s most esteemed university.

برای امتحانات فلسفه در معتبرترین دانشگاه فرانسه بود.

She passed with flying colors.

که با موفقیت هرچه تمام آن را گذراند.

But as soon as she mastered the rules of philosophy,

اما به محض تسلط او بر قوانین فلسفه،

she wanted to break them.

او می‌خواست آن‌ها را در هم بشکند.

She’d been schooled on Plato’s Theory of Forms,

او به مدرسه تئوری مُثُل افلاطون رفته است،

which dismissed the physical world as a flawed reflection

که دنیای مادی را به‌عنوان بازتابی ناقص

of higher truths and unchanging ideals.

از حقایق والا و آرمان‌های تغییرناپذیر کنار گذاشته است.

But for de Beauvoir, earthly life was enthralling, sensual,

اما برای دوبووار، زندگی زمینی جذاب، احساسی،

and anything but static.

و هر چیزی بود به غیر از سکون.

Her desire to explore the physical world to its fullest would shape her life,

تمایل او برای کشف دنیای مادی تا حد امکان زندگی او را شکل می‌دهد،

and eventually, inspire a radical new philosophy.

و بالاخره، الهام بخش یک فلسفه اصیل جدید است.

Endlessly debating with her romantic and intellectual partner Jean Paul Sartre,

بحث بی پایانش با شریک عاطفی و روشنفکرش ژان پل سارتر،

de Beauvoir explored free will, desire, rights and responsibilities,

دوبووار به کاوش آزادی‌ اراده، میل، حقوق و مسئولیت‌ها،

and the value of personal experience.

و ارزش تجربه شخصی پرداخت.

In the years following WWII,

در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم،

these ideas would converge into the school of thought

این ایده‌ها به مدرسه فکر می‌انجامد

most closely associated with their work: existentialism.

یکی از نزدیکان مرتبط با کارشان: اگزیستانسیالیسم.

Where Judeo-Christian traditions taught that

جایی که سنت‌های یهودی و مسیحی این را به او آموخت

humans are born with preordained purpose,

که انسان‌ها با هدف از پیش تنظیم شده متولد می‌شوند،

de Beauvoir and Sartre proposed a revolutionary alternative.

دوبووار و سارتر پیشنهاد یک جایگزین انقلابی را دادند.

They argued that humans are born free,

آن‌ها استدلال كردند كه انسان‌ها آزاد به دنيا می‌آیند،

and thrown into existence without a divine plan.

و بدون برنامه الهی موجودیت پیدا کردند.

As de Beauvoir acknowledged, this freedom is both a blessing and a burden.

همانطور که دوبووار اذعان داشت، این آزادی هم نعمت است و هم مسئوليت.

In "The Ethics of Ambiguity" she argued that our greatest ethical imperative

در «اخلاق ابهام» او استدلال كرد که بزرگترین ضرورت اخلاقی ما

is to create our own life’s meaning,

این است که معنای زندگی را خودمان ایجاد کنیم،

while protecting the freedom of others to do the same.

در حالیکه از آزادی دیگران نیز دفاع می‌کند تا همین کار را انجام دهند.

As de Beauvoir wrote,

همانطور که دوبووار نوشت،

“A freedom which is interested only in denying freedom must be denied.”

«آزادی که فقط علاقه مند به نفی آزادی است باید انکار شود.»

This philosophy challenged its students to navigate the ambiguities and conflicts

این فلسفه دانشجویان او را برای حرکت به ابهامات و درگیری‌ها به چالش کشید

our desires produce, both internally and externally.

خواسته‌های ما، هم در درون و هم در برون شکل می‌گیرد.

And as de Beauvoir sought to find her own purpose,

و همانطور که دوبووار در جستجوی یافتن هدف خودش بود،

she began to question:

او شروع به پرسیدن كرد:

if everyone deserves to freely pursue meaning,

اگر همه سزاوار جستجوی آزادانه معنا باشند،

why was she restricted by society’s ideals of womanhood?

چرا او توسط عرف جامعه به دلیل زن بودن محدود شد؟

Despite her prolific writing, teaching and activism,

با وجود نوشتن، آموزش و فعالیت فراوان او،

de Beauvoir struggled to be taken seriously by her male peers.

دوبووار تلاش کرد توسط همکاران مرد خود جدی گرفته شود.

She’d rejected her Catholic upbringing and marital expectations

او آموزه‌های ترییت کاتولیک خود و خواسته‌های زناشویی خود را

to study at university, and write memoirs, fiction and philosophy.

برای تحصیل در دانشگاه، و نوشتن خاطرات، داستان و فلسفه ترد کرد.

But the risks she was taking by embracing this lifestyle

اما خطراتی که در پی پذیرش این سبک زندگی برای او در بر داشت

were lost on many of her male counterparts,

از دست دادن بسیاری از همتایان مردش بود،

who took these freedoms for granted.

که این آزادی‌ها را پذیرفته‌ بودند.

They had no intellectual interest in de Beauvoir’s work,

آنها هیچ منفعت عقلانی به کار دوبووار،

which explored women’s inner lives,

که به بررسی زندگی درونی زنان،

as well the author’s open relationship and bisexuality.

و همچنین رابطه بی‌پروای نویسنده و دوجنس گرایی او نداشتند.

To convey the importance of her perspective,

برای نقل اهمیت دیدگاه او،

de Beauvoir embarked on her most challenging book yet.

دوبووار شروع به چالش برانگیزترین کتاب‌اش کرد.

Just as she’d created the foundations of existentialism,

درست همانطور که او پایه و اساس اگزیستانسیالیسم را ایجاد کرده بود،

she’d now redefine the limits of gender.

او اکنون محدودیت‌های جنسیتی را از نو تعریف کرده است.

Published in 1949, "The Second Sex" argues that, like our life’s meaning,

«جنس دوم» در سال ۱۹۴۹منتشر شده، استدلال می‌کند که، مانند معنای زندگی ما،

gender is not predestined.

جنسیت از پیش تعیین نشده است.

As de Beauvoir famously wrote,

همانطور که نوشته معروف دوبووار،

“one is not born, but rather becomes, woman.”

«زن متولد نمي‌شويم، به آن تبديل مي شويم.»

And to “become” a woman, she argued, was to become the Other.

و در «تبدیل شدن به» یک زن ،او بیان کرد، قرار بود دیگری شود.

De Beauvoir defined Othering as the process of labeling women

دوبووار دیگری را به عنوان روند برچسب زدن به زنان تعریف کرد

as less than the men who’d historically defined, and been defined as,

کمتر از مردانی هستند که از لحاظ تاریخی بیان شده و به عنوان،

the ideal human subjects.

سوژه ایده آل انسانی تعریف شده‌اند.

As the Other, she argued that women were considered second to men,

به عنوان دیگری، او استدلال كرد كه زنان برای مردان درجه دو در نظر گرفته می‌شوند،

and therefore systematically restricted from pursuing freedom.

و بنابراین به طور سازماندهی شده محدود برای دنبال کردن آزادی شده‌اند.

"The Second Sex" became an essential feminist treatise,

«جنس دوم» رساله اساسی فمینیستی شد،

offering a detailed history of women’s oppression

ارائه تاریخچه‌ای دقیق از ستم بر زنان

and a wealth of anecdotal testimony.

و حکایتی غنی گواه بر آن.

"The Second Sex"’s combination of personal experience

«جنس دوم» ترکیبی از تجربه شخصی

and philosophical intervention

و مداخله فلسفی

provided a new language to discuss feminist theory.

زبانی جدید برای بحث در مورد تئوری فمینیستی را ارائه داد.

Today, those conversations are still informed by de Beauvoir’s insistence

امروز، این گفتگوها هنوز هم با پافشاری دوبووارادامه دارد

that in the pursuit of equality,

که در پی برابری بود،

“there is no divorce between philosophy and life.”

«هیچ جدایی بین فلسفه و زندگی نیست.»

Of course, like any foundational work,

البته، مانند هر کار بنیادی،

the ideas in "The Second Sex" have been expanded upon since its publication.

ایده‌های «جنس دوم» بود که از زمان انتشار آن گسترش یافت.

Many modern thinkers have explored additional ways people are Othered

بسیاری از متفکران مدرن راه‌های اضافی که مردم دیگری می‌شوند را کاوش کرده‌اند

that de Beauvoir doesn’t acknowledge.

که دوبووار از آنها تایید نمی‌کند.

These include racial and economic identities,

این‌ها شامل نژاد و هویت اقتصادی است،

as well as the broader spectrum of gender and sexual identities we understand today.

و همچنین طیف گسترده‌ای از جنسیت و هویت جنسی که امروز درکشان می‌کنیم.

De Beauvoir’s legacy is further complicated

میراث دبوووار بیش از حد پیچیده گردید

by accusations of sexual misconduct by two of her university students.

به دلیل اتهام سوء رفتار جنسی توسط دو تن از دانشجویانش در دانشگاه.

In the face of these accusations,

در مواجهه با این اتهامات،

she had her teaching license revoked for abusing her position.

مجوز تدریس او را بخاطر سوءاستفاده از موقعیتش باطل کردند.

In this aspect and others, de Beauvoir’s life remains controversial—

در این جنبه و دیگر جنبه‌ها، زندگی دوبووار بحث برانگیز است —

and her work represents a contentious moment in the emergence of early feminism.

و کار او نمایانگر لحظه بحث برانگیز ظهوراولیه فمینیسم است.

She participated in those conversations for the rest of her life;

او تا آخر عمر در این گفتگوها شرکت می‌کرد؛

writing fiction, philosophy, and memoirs until her death in 1986.

و به نوشتن داستان، فلسفه، و خاطرات تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۶ مشغول بود.

Today, her work offers a philosophical language

امروز، دستاورد کار او زبانی فلسفی است

to be reimagined, revisited and rebelled against—

تا بارها تجدید نظر و بازبینی و علیهش طغیان شود —

a response this revolutionary thinker might have welcomed.

پاسخی که این متفکر انقلابی ممکن بود استقبال کند.