Ethical dilemma: Would you lie? - Sarah Stroud

Translator: sadegh vn Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Your plan to set up your friend Carey with your acquaintance Emerson

برنامه‌تان برای معرفی کردن دوستتان کری با آشنایتان امرسون

is finally coming together.

بالاخره دارد به یک جاهایی می‌رسد.

Both individuals have heard all about each other

هردوشان همه‌چیز را در مورد طرف مقابلشان شنیده‌اند

and they’re eager to meet for dinner.

و مشتاقند که به صرف شام همدیگر را ببینند.

You’ve just made them a reservation for Friday night,

شما فقط برایشان برای جمعه شب [یک میز] رزرو کرده‌اید

and you’re about to text Carey the details

و می‌خواهید جزئیات را برای کری به صورت پیام بفرستید

when an unsettling thought crosses your mind:

اینجاست که یک فکر نگران کننده به ذهنتان خطور می‌کند:

Carey is always late.

کری همیشه دیر می‌رسد.

And not just by 5 minutes;

و نه فقط ۵ دقیقه؛

we’re talking 20 or even 30 minutes late.

ما داریم در مورد ۲۰ و یا حتی ۳۰ دقیقه حرف می‌زنیم.

Carey seems to view punctuality as an oppressive relic of an earlier era.

به نظر می‌رسد کری از قدیم‌الایام وقت شناسی را یادگاری ظالمانه‌ای می‌داند.

But what if you told them dinner was at 6 instead of 6:30?

اما چه می‌شود اگر شما به آنها بگویید که به جای ۶، قرار شام ساعت ۶:۳۰ است؟

That way, they would almost certainly arrive on time.

اینگونه، آن‌ها به احتمال بسیار زیاد به موقع خواهند رسید.

You really want this relationship to work, so... should you lie?

شما واقعا می‌خواهید که این رابطه به یک جایی برسد، پس... آیا باید دروغ بگویید؟

Take a moment to think: what you would do?

لحظه‌ای فکر کنید: شما باشید چه کار می‌کنید؟

Maybe you should lie!

شاید لازم است دروغ بگویید!

You think this new relationship could be great for Carey,

به نظرتان این رابطه جدید می‌تواند برای کری خیلی خوب باشد،

and you don’t want them to ruin it before it’s even begun.

و نمی‌خواهید که آنها آن را قبل از اینکه شروع شود خراب کنند.

Sure, Emerson may eventually learn about their chronic lateness.

مطمئناً، امرسون ممکن است در نهایت از دیر رسیدن‌های مستمرش آگاه شود.

But if Carey shows up on time just this once,

اما اگر که کری همین یکبار سر وقت برسد،

the relationship will at least have a chance to take root.

رابطه حداقل یک شانس برای شکل گرفتن پیدا خواهد کرد.

Your lie would pave the way for a potentially happy relationship.

دروغ شما راه را برای رسیدن به یک رابطه شاد در آینده هموار می‌کند.

And if taking an action will create a better outcome for everyone involved,

و اگر انجام یک اقدام نتیجه بهتری برای هر کسی که در آن قضیه هست به بار آورد،

that’s normally a pretty good reason to take it.

این معمولاً دلیل مناسبی برای انجامش است.

But isn't it morally wrong to lie?

اما آیا دروغ گفتن از نظر اخلاقی کار اشتباهی نیست؟

The absolutist position on lying,

جایگاه مطلق‌گرایانه‌ای از دروغ،

associated with German philosopher Immanuel Kant,

که توسط فیلسوف آلمانی ایمانوئل کانت ارائه شده،

holds that lying is always immoral, regardless of the circumstances.

این است که دروغ صرف نظر از هر شرایطی، عملی غیر اخلاقی است.

به عبارتی دیگر، قانونی اخلاقی وجود دارد که دروغ گفتن را منع کرده است،

In other words, there’s a moral rule which forbids lying,

and that rule is absolute.

و این قانون قطعی است.

You might think, though, that this stance overstates

اگرچه، ممکن است به نظرتان بیاید که این موضع در مورد

the moral importance of lying.

اهمیت اخلاقی دروغ گویی بزرگنمایی می‌کند.

Suppose a murderer were hunting Carey down.

فرض کنید که یک قاتل به دنبال کشتن کری است.

If the killer asked you about Carey’s whereabouts,

اگر او از شما در مورد محل تقریبی کری بپرسد

it seems odd to say that you must tell the truth

خیلی عجیب می‌شود اگر بگوییم که شما باید حقیقت را

at the cost of your friend’s life.

به قیمت جان دوستتان به او بگویید.

From this perspective, absolutism seems too rigid.

از این منظر، مطلق‌گرایی خیلی سختگیرانه به نظر می‌رسد.

By contrast, utilitarian philosopher John Stuart Mill

در مقابل، فیلسوف فایده‌گرا جان استوارت میل می‌گفت

would say lying is wrong only when it leads to less happiness overall.

که دروغ گفتن فقط زمانی اشتباه است که در مجموع باعث شادی کمتری شود.

Now, to be fair, most lies do seem likely to create unhappiness.

حالا، از حق نگذریم، به نظر می‌رسد که انگار بیشتر دروغ‌ها باعث ناراحتی می‌شوند.

Someone who accepts a lie believes something which is false,

کسی که با دروغ گفتن مشکلی ندارد [بالاخره] در می‌یابد که چیزی اشتباه است

and trying to conduct your life on the basis of false information

و تلاش شما برای پیش بردن زندگیتان بر اساس اطلاعات غلط

doesn’t usually go well.

معمولاً راه به جایی نمی‌برد.

However, in some circumstances, perhaps including your situation,

اگرچه، در برخی شرایط، شاید از جمله موقعیت شما،

lying might produce more happiness overall.

امکان دارد که دروغ گفتن در مجموع شادی بیشتری را به بار آورد.

In those cases, utilitarians say it’s not morally wrong to lie.

در این موارد، سود‌گرایان می‌گویند که دروغ گفتن از نظر اخلاقی اشتباه نیست.

In fact, it might even be your moral duty to do so.

در واقع، حتی ممکن است که انجام آن وظیفه اخلاقی شما هم تلقی شود.

But if absolutism seems too extreme, you might feel this stance is too lax.

اما اگر مطلق گرایی خیلی افراطی بنظر می‌رسد ممکن است که شما احساس بی توجهی کنید

In other words, perhaps the utilitarian position understates

به عبارت دیگر، شاید موقعیت منفعت‌طلب

the moral significance of lying.

مفهوم اخلاقی در مورد دروغ گفتن را کمرنگ‌ کند.

Most people generally feel some regret about lying,

اکثر مردم به خاطر دروغ گفتن احساس پشیمانی می‌کنند،

even when they believe it’s the right thing to do.

حتی اگر که معتقد باشند که برای کار درستی انجامش دادند.

This suggests there’s something inherently objectionable about lying—

این نشان می‌دهد که ذاتاً حس ناخوشایندی در خصوص دروغ گفتن [در ما] وجود دارد

even when it leads to more happiness.

حتی زمانی که منجر به شادی بیشتری می‌شود.

In this case, lying to Carey would be an instance of Paternalism.

در این مثال، دروغ گفتن به کری نمونه‌ای از پدرسالاری به شمار می‌آید.

Paternalism is interfering with another person’s choices

نظریه پدر سالاری یعنی دخالت دادن انتخاب‌های فردی دیگر

for that person's benefit.

برای منفعت رساندن به فرد مورد نظر.

اگر که آن فرد یک کودک واقعی باشد، این راهکار واقعاً ممکن است خوب باشد.

This might be fine if that person is a literal child.

But it seems disrespectful to treat a peer paternalistically.

اما این گستاخانه به نظر می‌رسد که با همسن خود پدرانه رفتار کنیم.

Lying to Carey would mean taking away their opportunity

دروغ گفتن به کری به این معنی است که فرصتش را برای مدیریت شرایط

to handle the situation as they see fit, based on their own beliefs and values.

به آن‌گونه که صلاح می‌داند و بر اساس باور‌ها و ارزش‌هایش از او سلب کنیم.

Trying to protect Carey from what you consider

تلاش برای محافظت از کری در مقابل هر چیزی

to be a bad choice would show a lack of respect for their autonomy.

که از نظر شما انتخاب بدی است، نشان دهنده احترام نگذاشتن به استقلال شخصی او است.

By extension, it might also be disrespectful towards Emerson,

علاوه بر آن، ممکن است که نسبت به امرسون هم بی احترامی به حساب آید،

since you would be deliberately trying to give him a false impression

زیرا شما عمداً می‌خواستید که به او تصور نادرستی از

of Carey’s punctuality.

وقت شناسی کری بدهید.

So how do you weigh potential happiness against guaranteed disrespect?

پس شما چگونه شادی بالقوه و بی‌احترامی تضمین شده را نسبت بهم می‌سنجید؟

Followers of Kant would say treating others with respect

پیروان کانت می‌گویند که محترمانه رفتار کردن با دیگران

is the heart of moral conduct,

اساس رفتار اخلاقی است،

while followers of Mill would say nothing is more important than happiness.

درحالیکه پیروان میل می‌گویند که هیچ چیزی مهم‌تر از شادی نیست.

But other philosophers believe that such conflicts can only be resolved

اما سایر فیلسوفان معتقدند که این تعارضات را فقط می‌توان

on a case-by-case basis,

تنها به صورت موردی،

depending on various details and on the individuals involved.

بسته به جزئیات مختلف و افراد درگیر آن حل کرد.

So what will you do in Carey’s case?

بنابر‌این شما در رابطه با قضیه کری چه خواهید کرد؟