How does the Rorschach inkblot test work? - Damion Searls

Translator: Anahita Fathipour Reviewer: sadegh zabihi

Take a look at this image.

یک نگاه به این عکس بیندازید.

What might this be?

این چه چیزی می‌تواند باشد؟

A frightening monster?

یک هیولای ترسناک؟

Two friendly bears?

دو تا خرس مهربان؟

Or something else entirely?

و یا کاملا چیز دیگری؟

For nearly a century,

حدودا برای یک قرن،

ten inkblots like these have been used

ده لکه جوهری مثل اینها

as what seems like an almost mystical personality test.

برای یک آزمون شخصیت بظاهر مرموز استفاده شدند.

Long kept confidential for psychologists and their patients,

که برای مدت طولانی فقط بین روانشناسان و مراجعینشان بود.

the mysterious images were said to draw out the workings of a person’s mind.

گفته می‌شد که این عکسهای مرموز کارکرد ذهن فرد را به تصویر می‌کشد.

But what can inkblots really tell us,

ولی این لکه‌ها واقعا چه می‌توانند به ما بگویید؟

and how does this test work?

و این آزمون چطور کار می‌کند؟

Invented in the early 20th century by Swiss psychiatrist Hermann Rorschach,

اختراع شده در اوایل قرن بیستم، توسط یک روانپزشک سوییسی، هرمن رورشاخ،

the Rorschach Test is actually less about the specific things we see,

آزمون رورشاخ در واقع کمتر راجع به تصویر دقیقی‌ست که می‌بینیم،

and more about our general approach to perception.

و بیشتر راجع به رویکرد کلی ما به ادراک است.

As an amateur artist

بعنوان یک هنرمند تازه‌کار

Hermann was fascinated by how visual perception varies from person to person.

هرمن شگفت زده بود که چطور ادراک تصویری ما در هر فردی متفاوت از دیگریست.

He carried this interest to medical school,

او این علاقه را با خود به دانشکده پزشکی برد،

where he learned all our senses are deeply connected.

جایی که یاد گرفت تمامی حس‌های ما عمیقا با هم مرتبط هستند.

He studied how our process of perception doesn’t just register sensory inputs,

او یاد گرفت که چطور پروسه ادراک ما فقط ورودی‌های حسی را ثبت نمی‌کند،

but transforms them.

بلکه آنها را تبدیل می‌کند.

And when he started working at a mental hospital in eastern Switzerland,

و وقتی شروع به کار در یک بیمارستان روانی در شرق سوییس کرد،

he began designing a series of puzzling images

شروع به طراحی یک سری تصاویر گیج‌کننده کرد

to gain new insight into this enigmatic process.

که فهم بهتری راجع به این پروسه مرموز پیدا کند.

Using his inkblot paintings,

با استفاده از این نقاشی‌های لکه‌ای،

Rorschach began quizzing hundreds of healthy subjects

رورشاخ شروع به تست صدها شخص سالم

and psychiatric patients with the same question:

و بیماران روانی با یک سوال واحد کرد:

what might this be?

این عکس چه چیزی می‌تواند باشد؟

However, it wasn’t what the test subjects saw that was most important to Rorschach,

با این حال، برای رورشاخ این مهم نبود که افراد در این عکسها چه می‌دیدند،

but rather, how they approached the task.

ولی بیشتر اینکه رویکردشان به این کار چیست.

Which parts of the image did they focus on or ignore?

روی کدام قسمتهای تصویر تمرکز می‌کردند و کدامها را نادیده می‌گرفتند؟

Did they see the image moving?

تصویر را متحرک می‌دیدند؟

Did the color on some inkblots help them give better answers,

آیا رنگ برخی از لکه‌ها کمک کرد جوابهای بهتری دهند؟

or distract and overwhelm them?

یا حواسشان را پرت کرد و یا عصبیشان کرد؟

He developed a system to code people’s responses,

او سیستمی ساخت که جوابهای مردم را کُدگذاری کرد،

reducing the wide range of interpretations to a few manageable numbers.

که تعداد زیاد برداشت‌ها را به تعداد محدودی خلاصه می‌کرد.

Now he had empirical measures to quantify all kinds of test takers:

حالا او مقیاسی تجربی داشت که تمامی انواع افراد را اندازه‌گیری کند:

the creative and imaginative,

افراد خلاق و خیال‌پرداز،

the detail-oriented, the big-picture perceivers,

افراد جزئی‌نگر، افراد کلی‌نگر،

and flexible participants able to adapt their approach.

و افراد قابل انعطاف که می‌توانستند روش درکشان را تغییر دهند.

Some people would get stuck,

برخی‌ها گیر می‌کردند،

offering the same answer for multiple blots.

و یک جواب خاص را برای خیلی تصاویر می‌دادند.

Others gave unusual and delightful descriptions.

برخی دیگر توضیحات غیرمعمول و جالبی می‌دادند.

Responses were as varied as the inkblots,

جواب‌ها به تعداد تصاویر متفاوت بودند،

which offered different kinds of perceptual problems–

که گویای مسائل ادراکی متفاوتی بود -

some easier to interpret than others.

برخی قابل فهم‌تر از برخی دیگر.

But analyzing the test-taker’s overall approach

ولی تحلیل روش کلی افراد برای حل مسئله

yielded real insights into their psychology.

بینش واقعی خوبی به روان او می‌داد.

And as Rorschach tested more and more people,

و وقتی رورشاخ افراد بیشتر و بیشتری را تست کرد،

patterns began to pile up.

الگوها واضح شدند.

Healthy subjects with the same personalities

افراد سالم با مدل شخصیتی یکسان،

often took remarkably similar approaches.

معمولا روش بسیار مشابهی برای درک داشتند.

Patients suffering from the same mental illnesses

بیمارانی که از بیماری یکسانی رنج می‌بردند،

also performed similarly,

هم مشابه یکدیگر عمل کردند،

making the test a reliable diagnostic tool.

که این آزمون را یک وسیله قابل اعتماد برای تشخیص می‌کرد.

It could even diagnose some conditions

این حتی می‌توانست برخی مواردی را تشخیص دهد

difficult to pinpoint with other available methods.

که شناسایی‌شان با روش‌های معمول سخت بود.

In 1921,

در ۱۹۲۱،

Rorschach published his coding system alongside the ten blots he felt

رورشاخ سیستم کدگذاری خود را در کنار ۱۰ تا از تصاویری که فکر می‌کرد

gave the most nuanced picture of people’s perceptual approach.

دقیق‌ترین برداشت را از روش ادراک افراد را نشان می‌داد منتشر کرد.

Over the next several decades,

در دهه‌های آینده،

the test became wildly popular in countries around the world.

آزمون در کشورهای مختلف دنیا بسیار معروف شد.

By the 1960s,

تا دهه ۱۹۶۰،

it had been officially administered millions of times in the U.S. alone.

تنها در آمریکا میلیون‌ها بار توسط روانشناسان استفاده شده بود.

Unfortunately, less than a year after publishing the test,

متاسفانه کمتر از یک سال بعد از انتشار آزمون،

Hermann Rorschach had died suddenly.

هرمن رورشاخ بصورت تصادفی فوت شد.

Without its inventor to keep it on track,

آزمون بدون طراح آن که آنرا بروز نگه دارد

the test he had methodically gathered so much data to support

با وجود اینکه با نتایج بسیار زیادی بطور سازمان‌یافته تثبیت شده بود

began to be used in all sorts of speculative ways.

در موارد غیر علمی و بصورت حدسی مورد استفاده قرار گرفت.

Researchers gave the test to Nazi war criminals,

محققان آزمون را به مجرمان جنگی نازی دادند

hoping to unlock the psychological roots of mass murder.

تا بفهمند که ریشه روانی قتل‌عام چیست.

Anthropologists showed the images to remote communities

مردم‌شناسان تست را به مردمان قبیله‌ای دادند

as a sort of universal personality test.

بعنوان یک آزمون جامع شخصیت شناسی.

Employers made prejudiced hiring decisions based on reductive decoding charts.

صاحبان شرکت از روی جدول کدگذاری آزمون تصمیم استخدام و عدم استخدام گرفتند.

As the test left clinics and entered popular culture

وقتی که تست از کلینیک‌ها خارج شد و وارد فرهنگ عمومی شد

its reputation among medical professionals plummeted,

اعتبارش را بین پزشکان از دست داد،

and the blots began to fall out of clinical use.

و این تصاویر از استفاده کلینیکی افتاد.

Today, the test is still controversial,

امروز، این آزمون هنوز مسئله برانگیز است،

and many people assume it has been disproven.

و بسیاری مردم فکر می‌کنند که کارایی آن نقض شده.

But a massive 2013 review of all the existing Rorschach research

ولی تعداد عظیم ۲۰۱۳ تایی مطالعات روی تحقیقات رورشاخ

showed that when administered properly the test yields valid results,

نشان داد که وقتی درست از آزمون استفاده شود جواب آزمون قابل اعتماد است،

which can help diagnose mental illness

که می‌تواند بیماری روانی را تشخیص دهد

or round out a patient’s psychological profile.

و یا مشخصات روانی بیمار را نمایان کند.

It’s hardly a stand-alone key to the human mind–

نمی‌شود گفت که یک کلید طلایی به ذهن بشر است --

no test is.

هیچ آزمونی نیست.

But its visual approach and lack of any single right answer

ولی روش دیداری آن و عدم وجود یک پاسخ واحد برای تصاویر

continue to help psychologists paint a more nuanced picture

هنوز هم به روانشناسان کمک می‌کند که تصویر ظریف‌تری

of how people see the world.

از مدل‌های ادراک افراد بدست آورند.

Bringing us one step closer

که ما را یک قدم

to understanding the patterns behind our perceptions.

به فهم الگوهای ادراکی ما نزدیک‌تر می‌کند.