The art of the metaphor - Jane Hirshfield

هنر استعاره - جین هیرشفیلد

Translator: tom carter Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mana Ahmady

When we talk, sometimes we say things directly.

هنگامی که صحبت می‌کنیم، گاهی اوقات چیزها را مستقیما بیان می‌کنیم.

"I'm going to the store, I'll be back in five minutes."

«من به فروشگاه می‌رم، و تا پنج دقیقه دیگر برمی‌گردم.»

Other times though, we talk in a way that conjures up a small scene.

وقت‌های دیگه ما به شیوه‌ای صحبت می‌کنیم

که انگار یک صحنه کوچک را با تردستی ظاهر می‌کنیم.

"It's raining cats and dogs out," we say,

ما می‌گیم: «از آسمان سگ و گربه می‌بارد.» - [از آسمان سیل میاد] - یا

or "I was waiting for the other shoe to drop."

«من منتظر بودم که آن یکی لنگه کفش پرتاب شه.» - [کنایه از انتظار اتفاق بدتری را کشیدن] -

Metaphors are a way to talk about one thing

استعاره یا کنایه شیوه صحبت کردن در مورد چیزی بوسیله شرح چیزی دیگری‌ست.

by describing something else.

استعاره یا کنایه شیوه صحبت کردن در مورد چیزی بوسیله شرح چیزی دیگری‌ست.

That may seem roundabout, but it's not.

شاید این به نظرغیرمستقیم بیاید، اما اینطور نیست.

Seeing and hearing and tasting are how we know anything first.

دیدن و شنیدن و چشیدن چگونگی شناخت اولیه ما از چیزی‌ست.

The philosopher William James described the world of newborn infants

ویلیام جیمز فیلسوف، جهانِ یک نوزاد چندروزه را «ملغمه‌ای درهم از صدا و تصویر» توصیف می‌کند.

as a "buzzing and blooming confusion."

ویلیام جیمز فیلسوف، جهانِ یک نوزاد چندروزه را «ملغمه‌ای درهم از صدا و تصویر» توصیف می‌کند.

Abstract ideas are pale things

ایده‌های خیالی طرحی رنگ‌پریده از این صدا و تصویر درهم و برهم آغازین است.

compared to those first bees and blossoms.

Metaphors think with the imagination and the senses.

کنایه‌ها با تخیل و احساس فکر می‌کنند.

The hot chili peppers in them explode in the mouth and the mind.

چاشنی تند و تیزشان زبان و ذهن ما را قلقلک می‌ده - [ذهن را به چالش می‌کشد]

They're also precise.

در عین حال دقیق هم هستند.

We don't really stop to think about a raindrop

ما در حقیقت بدون اینکه تصور کردن قطره‌های باران به اندازه‌ی یک سگ یا گربه‌ی واقعی را کنار بگذاریم - [فکر کنیم که واقعا داره سیل میاد]

the size of an actual cat or dog,

but as soon as I do,

کاملا مطمئن هستیم آن سگ باید سگ کوچولویی باشد - [سیل چندان خانمان براندازی نیست]

I realize that I'm quite certain the dog has to be a small one --

a cocker spaniel, or a dachshund --

یکی از نژاد اسپانیول کوچک، یا یک سک پاکوتاه - ولی نه نژاد گلدن لب

and not a golden Lab or Newfoundland.

یا سگ گنده‌ای مثل نیوفاندلند. فکر کنم تازی کوتاه انتخاب مناسبی باشد.

I think a beagle might be about right.

یک استعاره به معنای عامِ خودش درست یا نادرست نیست.

A metaphor isn't true or untrue in any ordinary sense.

Metaphors are art, not science,

استعاره هنرست نه علم، اما با این حال می‌تونه به نظر درست یا نادرست بیاد.

but they can still feel right or wrong.

A metaphor that isn't good leaves you confused.

یک استعاره که خوب نباشد شما را گیج خواهد کرد.

You know what it means to feel like a square wheel,

مثلا وقتی می‌گیم می‌خواد چرخ را از نو اختراع کند، می‌دانیم معنی‌اش چیه،

but not what it's like to be tired as a whale.

اما وقتی می‌گیم مثل یک نهنگ خسته‌است هیچی دستگیرمان نمی‌شه.

There's a paradox to metaphors.

درباره‌ی استعاره‌ها یک تناقض وجود دارد.

They almost always say things that aren't true.

آنها معمولا چیزی را می‌گن که درست نیست.

If you say, "there's an elephant in the room,"

اگر بگین: «یک فیل در این اتاق هست،» - [موضوع یا مشکلی وجود دارد که همه از آن مطلع‌اند ولی هیچکس حاضر به مطرح کردن آن نیست] -

there isn't an actual one,

یک فیل واقعی آنجا نیست، که داره روی میز دنبال بادام‌زمینی می‌گردد.

looking for the peanut dish on the table.

Metaphors get under your skin by ghosting right past the logical mind.

استعاره با نفوذ به ذهن منطقی شما با گوشت و پوست شما آمیخته می‌شه.

Plus, we're used to thinking in images.

به اضافه اینکه، ما عادت داریم که بصورت تصویری فکر کنیم.

Every night we dream impossible things.

هر شب ما چیزهای غیر ممکن را خواب می‌بینیم.

And when we wake up, that way of thinking's still in us.

و وقتی بیدار می‌شیم، آن شیوه از اندیشیدن هنوز با ماست.

We take off our dream shoes,

ما جامه‌ی رویا را از تن به در می‌کنیم،

and button ourselves into our lives.

و خودمان را در زندگی‌هامان محصور می‌کنیم.

Some metaphors include the words "like" or "as."

بعضی از استعاره‌ها واژه‌های «مانند» و یا «مثل» را در برمی‌گیرند.

"Sweet as honey," "strong as a tree."

«شیرین مانند عسل»، «قوی مثل یک درخت».

Those are called similes.

به اینها تشبیه می‌گن.

A simile is a metaphor that admits it's making a comparison.

یک تشبیه استعاره‌ای‌ست که اذعان می‌کند که دست به یک مقایسه زده.

Similes tend to make you think.

تشبیه تمایل به این دارد که شما را به فکر کردن وادارد.

Metaphors let you feel things directly.

استعاره‌ها می‌گذارند که شما مستقیما احساس کنید.

Take Shakespeare's famous metaphor,

استعاره‌ی مشهور شکسپیر را در نظر بگیرید،

"All the world's a stage."

«همه‌ی جهان صحنه‌ی نمایش است.» «جهان مانند یک صحنه‌ی نمایش است» به نظر آبکی میاد،

"The world is like a stage" just seems thinner, and more boring.

و کسل کننده‌ خواهد بود.

Metaphors can also live in verbs.

استعاره‌ها می‌تونن در فعل‌ها هم مستتر باشند.‌

Emily Dickinson begins a poem,

امیلی دیکینسون یک شعر را با این شروع می‌کند: «من راهی ندیدم، گویی آسمان دوخته شده بود،»

"I saw no way -- the heavens were stitched --"

and we know instantly

و ما بلافاصله درک می‌کنیم اگر آسمان یک تکه پارچه‌ی کوک‌زده‌ی نفو‌ذناپذیر بود، چه حسی به ما دست می‌داد.

what it would feel like if the sky were a fabric sewn shut.

استعاره‌ها در صفت‌ها هم شکل می‌گیرند.

They can live in adjectives, too.

«آبهای آرام در ژرفا جریان دارند،» به آدمی اطلاق می‌کنیم

"Still waters run deep," we say of someone quiet and thoughtful.

که ساکت و اندیشمند است. و ژرفا به همان اندازه اهمیت دارد

And the deep matters as much as the stillness and the water do.

که بی‌تلاطم بودن و آب.

One of the clearest places to find good metaphors is in poems.

یکی از جاهایی که به روشنی می‌توان استعاره را در آن پیدا کرد، در شعرهاست.

Take this haiku by the 18th-century Japanese poet Issa.

این هایکو را که سروده‌ی ایسا شاعر ژاپنی قرن هجدهم‌ست، در نظر بگیرید.

"On a branch floating downriver, a cricket singing."

«بر شاخه‌ای شناور بر رودخانه، زنجره‌ای آواز می‌خواند.»

The first way to meet a metaphor is just to see the world through its eyes:

اولین شیوه برای شناخت استعاره این است که خیلی ساده دنیا را از چشمان آن ببینیم:

an insect sings from a branch passing by in the middle of the river.

یک حشره بر روی یک شاخه که از وسط رودخانه می‌گذرد، آواز می‌خواند.

Even as you see that though,

حتی وقتی این را می‌بینید، بخش‌هایی از شما در این تصویر پرتره‌ای را تشخیص می‌ده

some part of you recognizes in the image

از اینکه زندگی بر روی چنین جهانی از تغییر و زمان چگونه زیستنی‌ست،

a small portrait of what it's like to live in this world of change and time,

our human fate is to vanish, as surely as that small cricket will,

سرنوشت ما انسانها مرگ است، به همان اطمینان که این زنجره‌‌ی کوچک ناپدید خواهد شد،

and still, we do what it does.

و همچنان، ما همان کاری را می‌کنیم که او! می‌زییم، می‌خوانیم.

We live, we sing.

Sometimes a poem takes a metaphor and extends it,

گاهی یک شاعر یک استعاره را انتخاب می‌کند و آن را گسترش می‌دهد،

building on one idea in many ways.

ایده‌ای را به روشهای زیادی بنا می‌کند.

Here's the beginning of Langston Hughes' famous poem

این شروع شعر مشهور «مادر و فرزند» از لنگستون هیوز است.

"Mother to Son."

"Well, son, I'll tell you.

«خُب، پسرم، به تو خواهم گفت. زندگی برای من پلکانی بلورین و درخشان نبوده است.

Life for me ain't been no crystal stair.

It's had tacks in it, and splinters,

بر آن میخ کوبیده شده بود پر از پوشال بود،

and boards torn up,

با تخته‌چوب‌های از هم گسیخته، و تکه‌‌‌هایی جابجا بدون کفپوش.»

and places with no carpet on the floor."

Langston Hughes is making a metaphor that compares

لنگستون هیوز استعاره ای را بکار می‌گیرد که زندگی سخت را با

a hard life to a wrecked house you still have to live in.

خانه چوبی ویرانی مقایسه می‌کند که تو باید هنوز در آن زندگی کنی.

Those splinters and tacks feel real,

این پوشال‌ها و میخ‌ها به نظر حقیقی میان،

they hurt your own feet and your own heart,

آنها به پاهاتون را مجروح کردند و قلب‌تان را دریدند،

but the mother is describing her life here,

اما مادر در اینجا زندگی خود را شرح می‌ده،

not her actual house.

نه خانه واقعی‌اش را.

And hunger, and cold, exhausting work and poverty

و گرسنگی، کار بی روح و جانفرسا و فقر چیزهایی هستند که در درون این تراشه‌ها هست.

are what's also inside those splinters.

Metaphors aren't always about our human lives and feelings.

استعاره‌ها همواره در مورد زندگی و احساس انسانی نیست.

The Chicago poet Carl Sandburg wrote,

کارل سندبرگ، شاعر اهل شیکاگو نوشت:

"The fog comes on little cat feet.

«مِه به هیئت گربه‌ای پاورچین می‌آید. بر بندرگاه و شهر نرم نرمک فرود می‌آید و اطراف را می‌پاید، و سپس رخت بر می‌بندد.»

It sits looking over harbor and city on silent haunches,

and then moves on."

The comparison here is simple.

مقایسه در اینجا بسیار ساده است.

Fog is being described as a cat.

مه تشبیه به گربه شده.

But a good metaphor isn't a puzzle,

اما یک استعاره خوب یک معما نیست،

or a way to convey hidden meanings,

یا شیوه‌ای برای انتقال معانی پنهان،

it's a way to let you feel and know something differently.

بلکه شیوه‌ای‌ست که به شما اجازه می‌ده که چیزی را متفاوت احساس کنید و متفاوت بشناسید.

No one who's heard this poem forgets it.

هرکسی که این شعر را بشنود، فراموشش نخواهد کرد.

You see fog,

شما مِه را می‌بینید، و یک گربه کوچک خاکستری که درآن اطراف هست.

and there's a small grey cat nearby.

Metaphors give words a way to go beyond their own meaning.

استعاره به واژه‌ها گریزگاهی می‌بخشد که فراتر از معنای خود بروند.

استعاره‌ها دستگیره‌های دروازه‌هایی هستند از آنچه ما می‌توانیم بشناسیم،

They're handles on the door of what we can know,

and of what we can imagine.

و آنچه می‌توانیم تصور کنیم.

Each door leads to some new house,

هر دروازه به یک خانه جدید منتهی می‌شود،

and some new world that only that one handle can open.

و جهان‌های تازه‌ای که تنها با آن دستگیره‌ی دَر باز خواهند شد.

What's amazing is this:

چه چیز شگفت‌آوری‌ست این:

by making a handle,

با ساخت یک دستگیره‌ی دَر، می‌توانید یک دنیا بسازید.

you can make a world.