How much of what you see is a hallucination? - Elizabeth Cox

Translator: Fatemeh Asgarinejad Reviewer: Nima Pourreza

An elderly woman named Rosalie was sitting in her nursing home

یک خانم سالخورده به نام روزالی در آسایشگاه سالمندان خود نشسته بود.

when her room suddenly burst to life with twirling fabrics.

که ناگهان اتاقش به زندگی با پارچه‌های چرخان منفجر شد.

Through the elaborate drapings,

از طریق اشکال ساختگی،

she could make out animals,

او می‌توانست حیوانات،

children,

بچه‌ها،

and costumed characters.

و شخصیت‌های ملبس را شکل دهد.

Rosalie was alarmed, not by the intrusion,

روزالی هوشیار بود، نه با مداخله،

but because she knew this entourage was an extremely detailed hallucination.

اما چون او می‌دانست این محیط از توهمات بسیار دقیق بود.

Her cognitive function was excellent,

عملکرد شناختی او فوق العاده بود،

and she had not taken any medications that might cause hallucinations.

و او هیچ دارویی که ممکن بود سبب توهمات شود، مصرف نکرده بود.

Strangest of all, had a real-life crowd of circus performers burst into her room,

از همه عجیب‌تر، یک جمعیت واقعی از بازیگران سیرک به اتاق او سرازیر شدند،

she wouldn’t have been able to see them:

او نمی‌توانست توانایی دیدن آن‌ها را داشته باشد:

she was completely blind.

او کاملاً نابینا بوده است.

Rosalie had developed a condition known as Charles Bonnet Syndrome,

روزالی به وضعیتی مبتلا شده بود که سندروم چارلز بونت نامیده می‌شد،

in which patients with either impaired vision or total blindness

که در آن بیماران با اختلال بینایی یا نابینایی کامل

suddenly hallucinate whole scenes in vivid color.

به طور ناگهانی همه‌ صحنه‌ها را با رنگ‌های واضح متوهم می‌شوند.

These hallucinations appear suddenly,

این توهمات بطور ناگهانی ظاهر می‌شوند،

and can last for mere minutes or recur for years.

و می‌توانند به مدت چند دقیقه باقی بمانند یا چندین سال تکرار شوند.

We still don’t fully understand what causes them to come and go,

ما هنوز کاملاً نمی‌دانیم چه چیزی باعث آمدن و از بین رفتن آن‌ها می‌شود،

or why certain patients develop them when others don’t.

و چرا بیماران خاصی به آن‌ها مبتلا می‌شوند و سایرین نمی‌شوند.

We do know from fMRI studies that these hallucinations

ما از طریق مطالعات اف.ام.آر.آی می‌دانیم که این توهمات

activate the same brain areas as sight,

نقاطی از مغز را فعال می‌کنند که بینایی فعال می‌کند،

areas that are not activated by imagination.

مناطقی که با خیال پردازی فعال نمی‌شوند.

Many other hallucinations, including smells,

بسیاری از توهمات و هذیانگویی‌های دیگر، از جمله بوها،

sights,

تصاویر،

and sounds,

و صداها،

also involve the same brain areas as real sensory experiences.

همچنین زمینه‌های مشابه مغز را به عنوان تجربه‌های حسی واقعی درگیر می‌کنند.

Because of this, the cerebral cortex is thought to play a part in hallucinations.

به همین دلیل، قشر مغزی منشا اندیشه‌ای است که در ایجاد توهمات نقشی دارد.

This thin layer of grey matter covers the entire cerebrum,

این قسمت باریک از ماده خاکستری تمام مُخ

with different areas processing information from each of our senses.

شامل مناطق مختلف هر یک از حواس ما که اطلاعات را پردازش می‌کنند، پوشش می‌دهد.

But even in people with completely unimpaired senses,

اما حتی در انسان‌های با حواسِ کاملاََ بدون نقص،

the brain constructs the world we perceive from incomplete information.

مغز از طریق اطلاعات ناقص، جهانی که ما درک می‌کنیم را می‌سازد.

For example, our eyes have blind spots

برای مثال، چشمان ما نقاط کوری دارد

where the optic nerve blocks part of the retina.

جایی که عصب بینایی بخشی از شبکیه چشم را مسدود می‌کند.

When the visual cortex processes light into coherent images,

هنگامی که قشر بصری، نور را به تصاویر منسجم پردازش می‌کند،

it fills in these blind spots with information from the surrounding area.

این مناطق کور را با اطلاعاتی از مناطق اطراف آن پر می‌کند.

Occasionally, we might notice a glitch, but most of the time we’re none the wiser.

گاهی اوقات، ممکن است ما متوجه یک قطعی شویم اما در اکثریت مواقع ما اصلاً متوجه نیستیم.

When the visual cortex is deprived of input from the eyes, even temporarily,

هنگامی که قشر بصری، از ورود اطلاعات چشم حتی به صورت موقت، محروم می‌شود،

the brain still tries to create a coherent picture,

مغز هنوز برای ساخت یک تصویر منسجم تلاش می‌کند،

but the limits of its abilities become a lot more obvious.

اما محدودیت‌های توانایی‌های آن خیلی بیشتر آشکار می‌شوند.

The full-blown hallucinations of Charles Bonnet Syndrome are one example.

توهمات کاملاً پیشرفته از سندرم چارلز بنت، یک مثال هستند.

Because Charles Bonnet Syndrome only occurs in people

از آنجا که سندرم چارلز بونت فقط در افرادی اتفاق می‌افتد

who had normal vision and then lost their sight,

که بینایی طبیعی داشته اند و سپس دید خود را از دست دادند،

not those who were born blind,

نه کسانی که نابینا به دنیا آمده‌اند،

scientists think the brain uses remembered images

دانشمندان فکر می‌کنند مغز از تصاویر به یاد مانده استفاده می‌کند،

to compensate for the lack of new visual input.

تا فقدان ورودی بصری جدید را جبران کند.

And the same is true for other senses.

و همین مساله برای سایر حواس هم صادق است.

People with hearing loss often hallucinate music or voices,

افراد مبتلا به فقدان شنوایی اغلب موسیقی یا صداها را خیال می‌کنند،

sometimes as elaborate as the cacophony of an entire marching band.

گاهی اوقات به جزئیات مثل، صدای ناهنجار کل یک گروه راهپیمایی.

In addition to sensory deprivation,

علاوه بر محرومیت حسی،

recreational and therapeutic drugs,

دارو‌های بازسازی کننده و درمانی

conditions like epilepsy and narcolepsy,

شرایطی مانند صرع و حمله‌خواب،

and psychiatric disorders like schizophrenia,

و اختلالات روانی مانند اسکیزوفرنی،

are a few of the many known causes of hallucinations,

تعداد اندکی از علل بسیار شناخته شده از توهم هستند،

and we’re still finding new ones.

و ما هنوز در حال پیدا کردن موارد جدید هستیم.

Some of the most notorious hallucinations

برخی از بدنام‌ترین هذیان گویی‌ها

are associated with drugs like LSD and psilocybin.

با دارو‌هایی مانند ال.اس.دی و سیلوسایبین همراه هستند.

Their hallmark effects include the sensation that dry objects are wet

علائم برجستهٔ آن عبارتند از: احساس این که اجسام خشک، مرطوبند

and that surfaces are breathing.

و این که سطوح در حال تنفس هستند.

At higher doses, the visual world can appear to melt,

در دوز‌های بالاتر، دنیای بصری در حال ذوب شدن

dissolve into swirls,

انحلال در گردش،

or burst into fractal-like patterns.

یا در حال انفجار به الگو‌های شبهِ فراکتال، به نظر می‌رسد.

Evidence suggests these drugs also act on the cerebral cortex.

شواهد نشان می‌دهد که این داروها همچنین روی قشر مغزی عمل می‌کنند.

But while visual impairment typically only causes visual hallucinations,

اما در حالی که اختلالات بصری بطور معمول تنها سبب توهمات بصری می‌شوند،

and hearing loss auditory ones,

و افت شنوایی باعث توهمات شنوایی،

substances like LSD cause perceptual disturbances across all the senses.

موادی مانند ال.اس.دی سبب اختلالات دریافت در تمامی حواس می‌شوند.

That’s likely because they activate receptors in a broad range of brain areas,

این احتمالاََ به این دلیل است که آن‌ها گیرنده‌هایی را در طیف وسیعی از مناطق مغز فعال می‌کنند،

including the cortical regions for all the senses.

از جمله مناطق قشر مغزی مسئول همه حواس‌ها.

LSD and psilocybin both function like serotonin in the brain,

ال.اس.دی و سیلوسایبین هر دو همانند سروتونین در مغز عمل می‌کنند،

binding directly to one type of serotonin receptor in particular.

که به طور مستقیم منحصراً به نوعی از گیرنده سروتونین متصل هستند.

While serotonin’s role in the brain is complex and poorly understood,

در حالی که نقش سروتونین در مغز پیچیده و به سختی قابل فهم است،

it likely plays an important part in integrating information

احتمالاً نقش مهمی در ادغام اطلاعات ایفا می‌کند:

from the eyes,

از چشم‌ها،

nose,

بینی،

ears,

and other sensory organs.

گوش‌ها،

و بقیه اندام‌های حسی.

So one theory is that LSD and psilocybin cause hallucinations

بنابراین یک نظریه این است که ال.اس.دی و سیلوسایبین سبب هذیان گویی می‌شوند.

by disrupting the signaling involved in sensory integration.

توسط اختلال در سیگنال‌های درگیر در پیوند‌های حسی.

Hallucinations associated with schizophrenia

هذیان‌گویی مرتبط با اسکیزوفرنی

may share a similar mechanism with those caused by LSD and psilocybin.

ممکن است مکانیسم مشترکی با هذیان‌گویی متاثر از ال.اس.دی و سیلوسایبین داشته باشد.

Patients with schizophrenia

بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی

often have elevated levels of serotonin in the brain.

اغلب سطوح بالاتری از سروتونین در مغزشان دارند.

And antipsychotic drugs relieve symptoms of schizophrenia

و دارو‌های ضد سایکوتیک علائم اسکیزوفرنی را کاهش می‌دهند

by blocking the same serotonin receptors LSD and psilocybin bind to.

توسط مسدود کردن همان پذیرنده‌های سروتونین که ال.اس.دی و سیلوسایبین به آن‌ها متصل‌اند.

And, in some cases,

و در برخی موارد،

these drugs can even relieve the hallucinations

این داروها حتی می‌توانند توهمات را

of patients with Charles Bonnet Syndrome.

از بیمارانی که دچار سندروم چارلز بونت هستند، بکاهند.

We’re still a long way from understanding all the different causes

ما همچنان از درک علت‌های مختلف

and interconnected mechanisms of hallucinations.

و مکانیسم‌های به هم پیوسته توهمات، فاصله بسیاری داریم.

But it’s clear that hallucinatory experiences

اما واضح است که تجربیات هذیانی

are much more closely tied to ordinary perception than we once thought.

بیشتر از آنچه زمانی فکر می‌کردیم، شدیداً به درک معمولی مرتبط هستند.

And by studying hallucinations,

و با مطالعه توهمات،

we stand to learn a great deal

ما می‌خواهیم تا چیزهای زیادی بفهمیم

about how our brains construct the world we see,

درباره این که مغز ما چگونه جهانی را که ما می‌بینیم،

hear,

می‌شنویم،

smell,

and touch.

می‌بوییم،

و لمس می‌کنیم را می‌سازد.

As we learn more,

هرچه بیشتر می‌آموزیم،

we’ll likely come to appreciate just how subjective and individual

ما به احتمال زیاد احترام بیشتری

به واقعیتِ منحصر به فرد بودن جهان جزیره‌ای ادراکِ هر کس خواهیم رسید.

each person’s island universe of perception really is.