A new way to think about the transition to motherhood | Alexandra Sacks

Çeviri: Emine Eroglu Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

Do you remember a time when you felt hormonal and moody?

Hiç dengesiz ve hassas hissettiğiniz bir zaman hatırlıyor musunuz?

Your skin was breaking out,

Cildiniz patlak veriyor,

your body was growing in strange places and very fast,

farklı bölgelerden ve oldukça hızlı bir şekilde vücudunuz büyüyor

and at the same time,

ve aynı zamanda,

people were expecting you to be grown-up in this new way.

insanlar sizin bu yeni yolda bir yetişkin gibi davranmanızı bekliyor.

Teenagers, right?

Gençler, doğru mu?

Well, these same changes happen to a woman when she's having a baby.

Bu değişimlerin aynısı, bir kadın bebek sahibi olduğunda onun da başına geliyor.

And we know that it's normal for teenagers to feel all over the place,

Gençlerin karman çorman hissetmesinin normal olduğunu biliyoruz,

so why don't we talk about pregnancy in the same way?

o zaman neden hamilelik hakkında normal bir şekilde konuşmuyoruz?

There are entire textbooks written about the developmental arc of adolescence,

Ergenliğin gelişimsel süreci hakkında yazılmış bir sürü ders kitabi var

and we don't even have a word to describe the transition to motherhood.

ama anneliğe geçişi tanımlayabileceğimiz tek bir kelime dahi yok.

We need one.

Bu kelimeye ihtiyacımız var.

I'm a psychiatrist who works with pregnant and postpartum women,

Hamile ve lohusa kadınlarla çalışan bir psikiyatristim,

a reproductive psychiatrist,

bir reprodüktif psikiyatrı.

and in the decade that I've been working in this field,

Bu alanda çalıştığım on yıl içinde,

I've noticed a pattern.

bir şey fark ettim.

It goes something like this:

Şuna benzer bir şekilde gidiyor:

a woman calls me up,

Bir kadın beni arıyor,

she's just had a baby,

yeni doğum yapmış,

and she's concerned.

endişeli.

She says, "I'm not good at this. I'm not enjoying this.

Diyor ki, "Ben bu konuda iyi değilim. Bundan hoşlanmıyorum.

Do I have postpartum depression?"

Doğum sonrası depresyonu mu var bende?"

So I go through the symptoms of that diagnosis,

Bu tanının semptomlarını gözden geçiriyorum,

o kadar net ki klinik yönden depresif olmadığı,

and it's clear to me that she's not clinically depressed,

and I tell her that.

ona bunu söylüyorum.

But she isn't reassured.

Fakat rahatlamıyor.

"It isn't supposed to feel like this," she insists.

"Bunun böyle hissettirmemesi gerekiyordu." diye ısrar ediyor.

So I say, "OK. What did you expect it to feel like?"

Ben de ona "Tamam. Ne hissetmeyi bekliyordun?" diye soruyorum.

She says, "I thought motherhood would make feel whole and happy.

"Düşündüm ki annelik beni bütün ve mutlu hissettirecek.

I thought my instincts would naturally tell me what to do.

İçgüdülerim bana doğal bir şekilde ne yapmam gerektiğini söyleyecek.

I thought I'd always want to put the baby first."

Düşündüm ki bebek her zaman önceliğim olacak."

This -- this is an unrealistic expectation

Bu -- anneliğe geçiş sürecinin ne hissettireceği hakkında

of what the transition to motherhood feels like.

gerçekçi olmayan bir beklenti.

And it wasn't just her.

Sadece o değildi bunu yaşayan.

I was getting calls with questions like this from hundreds of women,

Yüzlerce kadından buna benzeyen yüzlerce sorular içeren telefonlar alıyordum.

all concerned that something was wrong,

Hepsi bir şeyin yanlış olduğuyla ilgili endişeliydi,

because they couldn't measure up.

çünkü istenilene uyamamışlardı.

And I didn't know how to help them,

Onlara nasıl yardım edeceğimi bilmiyordum.

because telling them that they weren't sick

Hasta olmadıklarını söylediğimde

wasn't making them feel better.

bu onları daha iyi hissettirmiyordu.

I wanted to find a way to normalize this transition,

Bu geçişi normalleştirebilecek bir yol bulmak istedim,

to explain that discomfort is not always the same thing as disease.

rahatsızlığın hastalıkla her zaman aynı şey olmadığını açıklamak için.

So I set out to learn more about the psychology of motherhood.

Anneliğin psikolojisini daha fazla öğrenmek için yola koyuldum.

But there actually wasn't much in the medical textbooks,

Tıbbi ders kitaplarında pek fazla bir şey yoktu aslında,

because doctors mostly write about disease.

çünkü doktorlar çoğunlukla hastalık hakkında yazarlar.

So I turned to anthropology.

Antropolojiye başvurdum bu yüzden.

And it took me two years, but in an out-of-print essay

İki yılımı aldı, ama 1973'te Dana Raphael tarafından yazılmış

written in 1973 by Dana Raphael,

baskısı tükenmiş bir makalede,

I finally found a helpful way to frame this conversation:

bu durumu çerçeveleyebilecek yardımcı bir yol buldum nihayet:

matrescence.

"Anne olmaya giden süreç.''

It's not a coincidence that "matrescence" sounds like "adolescence."

"Anne olmaya giden süreç"in, "ergenlik" gibi duyulması bir tesadüf değil.

Both are times when body morphing and hormone shifting

Vücudun değişimde ve hormonların harekette olduğu her iki dönemde de

lead to an upheaval in how a person feels emotionally

insanın duygu durumunda ve dünyaya uyum sağlamasında

and how they fit into the world.

çalkantıya neden olur.

And like adolescence, matrescence is not a disease,

Ergenlik gibi, anneliğe geçiş de bir hastalık değildir,

but since it's not in the medical vocabulary,

ama tıbbi sözlükte sözü geçmediğinden

since doctors aren't educating people about it,

ve doktorlar insanları bu konuda eğitmediklerinden

it's being confused with a more serious condition

çok daha ciddi bir durumla karıştırılıyor:

called postpartum depression.

doğum sonrası depresyonu.

I've been building on the anthropology literature

Antropoloji kaynağı üzerinde iyileştirmeler yapıyorum,

and have been talking about matrescence with my patients

hastalarımla anneliğe geçiş üzerinde

using a concept called the "push and pull."

"itme ve çekme" konseptini kullanarak konuşuyorum.

Here's the pull part.

Çekme kısmı şöyle,

As humans, our babies are uniquely dependent.

insanlar olarak, bebeklerimiz eşsiz bir şekilde bizlere muhtaç.

Unlike other animals, our babies can't walk,

Diğer hayvanların aksine, bizim bebeklerimiz yürümez,

they can't feed themselves,

kendilerini besleyemezler,

they're very hard to take care of.

bakımları oldukça zordur.

So evolution has helped us out with this hormone called oxytocin.

Evrim, bize oksitosin adlı hormon ile yardım etti.

It's released around childbirth

Doğum sırasında ve aynı zamanda,

and also during skin-to-skin touch,

tensel temas sırasında salgılanır, bu da demek oluyor ki

so it rises even if you didn't give birth to the baby.

eğer doğum yapmamışsanız bile bu hormon açığa çıkıyor.

Oxytocin helps a human mother's brain zoom in, pulling her attention in,

Oksitosin, bebeğin annenin dünyasında merkezde olması için

so that the baby is now at the center of her world.

annenin beyninde odaklanmaya ve dikkatini sağlamasına yardımcı olur.

But at the same time, her mind is pushing away,

Fakat aynı zamanda, zihni bunu iter.

because she remembers there are all these other parts to her identity --

Çünkü kimliğinin diğer tüm yönlerini hatırlar --

other relationships,

diğer ilişkilerini,

her work,

işini,

hobbies,

hobilerini,

a spiritual and intellectual life,

ruhsal ve entelektüel bir yaşamı,

not to mention physical needs:

fiziksel ihtiyaçlarından bahsetmiyorum bile:

to sleep, to eat, to exercise,

uyumayı, yemek yemeyi, egzersiz yapmayı

to have sex,

seks yapmayı,

to go to the bathroom,

banyoya gitmeyi,

alone --

yalnız --

(Laughter)

(Kahkahalar)

if possible.

eğer mümkünse.

This is the emotional tug-of-war of matrescence.

Bu, anneliğe geçişin duygusal mücadelesidir.

This is the tension the women calling me were feeling.

Beni arayan kadının hissettiği gerginlik buydu.

It's why they thought they were sick.

Hasta olduklarını düşünmelerinin nedeni buydu.

If women understood the natural progression of matrescence,

Eğer kadınlar, anneliğe geçişin bu doğal gelişimini anlasalardı,

if they knew that most people found it hard to live inside this push and pull,

çoğu insanın bu itme ve çekme konseptinin içinde yaşamayı zor bulduğunu bilselerdi,

if they knew that under these circumstances,

eğer bu koşulların altında, yaşadıkları duygu ikileminin normal olduğunu

ambivalence was normal and nothing to be ashamed of,

ve utanılacak hiçbir şeyin olmadığını bilselerdi,

they would feel less alone,

daha az yalnız hissederlerdi,

they would feel less stigmatized,

daha az damgalanmış hissederlerdi,

and I think it would even reduce rates of postpartum depression.

bence bu, doğum sonrası depresyonu oranlarını bile düşürürdü.

I'd love to study that one day.

Bir gün bunun üzerinde çalışmayı çok isterim.

I'm a believer in talk therapy,

Konuşma terapisine inanan bir insanım,

so if we're going to change the way our culture understands

eğer kültürümüzün anneliğe geçişi

this transition to motherhood,

algılayışını değiştireceksek,

women need to be talking to each other,

kadınların birbirleriyle konuşmaya ihtiyacı var,

not just me.

sadece benimle değil.

So mothers, talk about your matrescence

Anneler, anneliğe geçişinizde yaşadıklarınız hakkında konuşun

with other mothers, with your friends,

diğer annelerle, arkadaşlarınızla,

and, if you have one, with your partner,

eğer bir gün siz de partnerinizle bunu yaşarsanız

so that they can understand their own transition

kendilerinin bu dönüşümünü daha iyi anlayabilecek

and better support you.

ve sizi daha iyi destekleyebilecekler.

But it's not just about protecting your relationship.

Fakat bu sadece ilişkinizi korumak ile ilgili değil.

When you preserve a separate part of your identity,

Kimliğinizin ayrı bir parçasını muhafaza ettiğinizde

çocuğunuza, kişiliğini geliştirebilmesi için imkân vermiş oluyorsunuz.

you're also leaving room for your child to develop their own.

When a baby is born, so is a mother,

Bir bebek doğduğunda anne de doğar,

each unsteady in their own way.

kendilerine özgü istikrarsızlıklarıyla.

Matrescence is profound,

Anneliğe geçiş engindir,

but it's also hard,

aynı zamanda zordur,

and that's what makes it human.

bunu insani yapan da budur.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)