A new way to think about the transition to motherhood | Alexandra Sacks

Translator: Fateme Aram Reviewer: Leila Ataei

Do you remember a time when you felt hormonal and moody?

به یاد می‌آورید زمانی که زودرنج و حساس بودید؟

Your skin was breaking out,

پوستتان جوش می‌زد،

your body was growing in strange places and very fast,

بدن‌تان از قسمت‌های غیر معمول‌ به سرعت رشد می‌کرد،

and at the same time,

و در این زمان،

people were expecting you to be grown-up in this new way.

مردم انتظار داشتند از این راه جدید بالغ شوید.

Teenagers, right?

نوجوانی، درست است؟

Well, these same changes happen to a woman when she's having a baby.

خب، همین تغییرها برای زنی که باردار است می‌افتد.

And we know that it's normal for teenagers to feel all over the place,

و می‌دانیم که برای نوجوانان عادی است که همه جا این احساس را داشته باشند،

so why don't we talk about pregnancy in the same way?

پس چرا راجع به بارداری از همین راه صحبت نکنیم؟

There are entire textbooks written about the developmental arc of adolescence,

کتاب‌های زیادی راجع به تکوین قوس نوجوانی نوشته شده است،

and we don't even have a word to describe the transition to motherhood.

اما حتی یک کلمه برای توضیح گذر به مادر شدن نداریم.

We need one.

یکی را لازم داریم.

I'm a psychiatrist who works with pregnant and postpartum women,

من روانپزشکی هستم که با زنان باردار و پس از زایمان کار می‌کنم

a reproductive psychiatrist,

روانپزشک تولید مثلی، و در این

and in the decade that I've been working in this field,

دهه‌ای که در این رشته کار می‌کردم،

I've noticed a pattern.

متوجه الگویی شدم.

It goes something like this:

که به این صورت است:

a woman calls me up,

زنی به من تلفن می‌کند،

she's just had a baby,

که به تازگی بچه‌دار شده،

and she's concerned.

و نگران است.

She says, "I'm not good at this. I'm not enjoying this.

می‌گوید: من در این کار خوب نیستم، از آن لذت نمیبرم.

Do I have postpartum depression?"

آیا افسردگی بعد از زایمان دارم؟

So I go through the symptoms of that diagnosis,

پس به دنبال علائم این تشخیص می‌گردم،

and it's clear to me that she's not clinically depressed,

و برایم روشن است که او از نظر بالینی افسرده نیست،

and I tell her that.

و به او این را می‌گویم.

But she isn't reassured.

ولی آرام نمی‌شود.

"It isn't supposed to feel like this," she insists.

اصرار می‌ورزد 《قرار نیست همچین حسی داشته باشم》

So I say, "OK. What did you expect it to feel like?"

می‌گویم، 《خب، انتظار چه حسی را داشتی؟》

She says, "I thought motherhood would make feel whole and happy.

می‌گوید، 《گمان می‌کردم مادر بودن احساس شادی و کامل بودن می‌دهد.

I thought my instincts would naturally tell me what to do.

فکر می‌کردم غریزه‌ام به صورت طبیعی به من می‌گوید چه کنم.

I thought I'd always want to put the baby first."

فکر می‌کردم که همیشه بخواهم بچه را الویت اولم قرار دهم.》

This -- this is an unrealistic expectation

این-- این یک انتظار غیر منطقی از

of what the transition to motherhood feels like.

از احساس مادر شدن است.

And it wasn't just her.

و فقط او نبود.

I was getting calls with questions like this from hundreds of women,

من با سوال‌های از این قبیل از طرف هزاران مادر مواجه شدم،

all concerned that something was wrong,

همه آنها نگران بودند که اشتباهی رخ داده است.

because they couldn't measure up.

زیرا حال خوبی نداشتند.

And I didn't know how to help them,

و من نمی‌دانستم چطور به آنها کمک کنم،

because telling them that they weren't sick

زیرا گفتن این که بیمار نبودند

wasn't making them feel better.

حال‌شان را بهتر نمی‌کرد.

I wanted to find a way to normalize this transition,

به دنبال راهی برای عادی نشان دادن این تغییر بودم،

to explain that discomfort is not always the same thing as disease.

برای توضیح این که ناراحتی، همیشه بیماری نیست.

So I set out to learn more about the psychology of motherhood.

بنابراین تصمیم به یادگیری بیشتر درباره روان‌شناسی مادر کردم.

But there actually wasn't much in the medical textbooks,

اما در واقع در کتاب‌های پزشکی چیز زیادی نبود،

because doctors mostly write about disease.

زیرا پزشکان اغلب درباره بیماری‌ها می‌نویسند.

So I turned to anthropology.

پس سراغ انسان‌شناسی رفتم.

And it took me two years, but in an out-of-print essay

و این، دوسال برای من طول کشید، ولی در تحقیقی که دیگر منتشر نمی‌شود،

written in 1973 by Dana Raphael,

نوشته شده درسال ۱۹۷۳ توسط دینا رافائل،

I finally found a helpful way to frame this conversation:

بالاخره راهی برای شکل دادن به این مکالمه پیدا کردم:

matrescence.

مادر شدن.

It's not a coincidence that "matrescence" sounds like "adolescence."

شباهت (لفظی در انگلیسی) مادر شدن و نوجوانی تصادفی نیست.

Both are times when body morphing and hormone shifting

در هر دو، در آن زمان بدن در حال دگرگونی و تغییر هورمونی است

lead to an upheaval in how a person feels emotionally

که منجر به تحولی در درک احساسات فرد

and how they fit into the world.

و این که چگونه عضوی از جهان می‌شوند، می‌گردد.

And like adolescence, matrescence is not a disease,

و مانند نوجوانی، مادر شدن بیماری نیست،

but since it's not in the medical vocabulary,

اما تا زمانی که آن در لغت پزشکی وجود ندارد،

since doctors aren't educating people about it,

تا زمانی که پزشکان مردم را در این باره مطلع نمی‌کنند،

it's being confused with a more serious condition

با شرایط جدی و مهمی اشتباه گرفته می‌شود

called postpartum depression.

که افسردگی پس از زایمان نام دارد.

I've been building on the anthropology literature

من در حال جمع‌آوری ادبیات انسان‌شناسی بوده‌ام

and have been talking about matrescence with my patients

و راجع به مادر شدن با بیماران خود صحبت کرده‌ام

using a concept called the "push and pull."

با استفاده از مفهومی به نام " فشار و کشش."

Here's the pull part.

قسمت کشیدن آن این است.

As humans, our babies are uniquely dependent.

به عنوان انسان، فرزندان ما به طور منحصر به فردی وابسته‌اند.

Unlike other animals, our babies can't walk,

برخلاف حیوانات، نوزادان ما نمی‌توانند راه بروند،

they can't feed themselves,

نمی‌توانند خودشان غذا بخورند،

they're very hard to take care of.

به سختی از خود مراقبت می‌کنند.

So evolution has helped us out with this hormone called oxytocin.

پس تکامل، به ما به وسیله هورمون اکسی‌توسین کمک کرد.

It's released around childbirth

این هورمون در اطراف جنین

and also during skin-to-skin touch,

و همچنین از طریق تماس پوستی، آزاد می‌شود.

so it rises even if you didn't give birth to the baby.

پس حتی اگر نوزاد را به دنیا هم نیاورید افزایش می‌یابد.

Oxytocin helps a human mother's brain zoom in, pulling her attention in,

اکسی توسین به مغز مادر برای تمرکز و توجه به کودک کمک می‌کند،

so that the baby is now at the center of her world.

بنابراین کودک در مرکز دنیای او قرار می‌گیرد.

But at the same time, her mind is pushing away,

اما در همین زمان، ذهن او در حال هل دادن است،

because she remembers there are all these other parts to her identity --

زیرا می داند بخش‌های دیگری از هویت او نیز وجود دارد--

other relationships,

روابط دیگرش،

her work,

کارش،

hobbies,

سرگرمی‌های‌اش،

a spiritual and intellectual life,

زندگی روحی و فکری،

not to mention physical needs:

جدا از نیازهای فیزیکی:

to sleep, to eat, to exercise,

خوابیدن، غذا خوردن، ورزش،

to have sex,

رابطه جنسی،

to go to the bathroom,

حمام کردن،

alone --

تنهایی--

(Laughter)

(خندیدن)

if possible.

اگر امکانش هست.

This is the emotional tug-of-war of matrescence.

این یک طناب‌کشی احساسی از مادر شدن است.

This is the tension the women calling me were feeling.

این تنشی است که زنان به من می‌گویند حسش می‌کنند.

It's why they thought they were sick.

این دلیلی است که آنها گمان می‌کنند بیمار هستند.

If women understood the natural progression of matrescence,

اگر زنان پیشرفت طبیعی مادر شدن را درک کنند،

if they knew that most people found it hard to live inside this push and pull,

اگر بدانند که زندگی با این فشار و کشش، برای اغلب مردم دشوار است،

if they knew that under these circumstances,

اگر بدانند که تحت این شرایط،

ambivalence was normal and nothing to be ashamed of,

دمدمی مزاجی عادی است و چیزی برای شرمندگی وجود ندارد،

they would feel less alone,

کمتر احساس تنهایی می‌کردند،

they would feel less stigmatized,

کمتر احساس حقارت می‌کردند،

and I think it would even reduce rates of postpartum depression.

و من فکر می‌کنم این حتی افسردگی بعد از زایمان را کاهش می‌داد.

I'd love to study that one day.

خیلی دوست دارم روزی آن را مطالعه کنم.

I'm a believer in talk therapy,

من به گفتار درمانی معتقدم،

so if we're going to change the way our culture understands

پس اگر می‌خواهیم راهی که فرهنگ ما این فرایند مادر شدن را

this transition to motherhood,

می‌فهمد تغییر دهیم،

women need to be talking to each other,

زنان باید با یکدیگر صحبت کنند،

not just me.

نه فقط با من،

So mothers, talk about your matrescence

پس مادرها، راجع به مادر شدن خود

with other mothers, with your friends,

با مادران دیگر، دوستان خود،

and, if you have one, with your partner,

و اگر شریکی دارید، صحبت کنید،

so that they can understand their own transition

بنابراین آنها می‌توانند تغییرات خود را متوجه شوند

and better support you.

و شما را بهتر حمایت کنند.

But it's not just about protecting your relationship.

اما این فقط برای حفظ روابط شما نیست،

When you preserve a separate part of your identity,

زمانی که شما قسمتی از هویت خود را حفظ می‌کنید،

you're also leaving room for your child to develop their own.

به فرزندتان اجازه تکوین یافتن از راه خودش را می‌دهید،

When a baby is born, so is a mother,

زمانی که نوزادی به دنیا می‌آید، مادری نیز متولد می‌شود،

each unsteady in their own way.

هر کدام به نوعی از راه خودش.

Matrescence is profound,

مادر شدن بسیار عمیق است،

but it's also hard,

اما دشوار نیز هست،

and that's what makes it human.

و همین چیزی است که بشر را می‌سازد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)