Ben Saunders: To the South Pole and back — the hardest 105 days of my life

Ben Saunders: Güney Kutbu'na gidiş ve dönüş — hayatımın en zor 105 günü

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Ramazan Şen

So in the oasis of intelligentsia that is TED,

Evet, aydınlar vahası olan TED'de,

I stand here before you this evening

bu akşam sizin karşınızda

as an expert in dragging heavy stuff around cold places.

soğuk yerlerde ağır şeyler sürükleme uzmanı olarak duruyorum.

I've been leading polar expeditions for most of my adult life,

Neredeyse tüm yetişkin yaşamım boyunca kutup keşiflerine önderlik ettim

and last month, my teammate Tarka L'Herpiniere and I

ve geçen ay ekip arkadaşım Tarka L'Herpiniere ve ben

finished the most ambitious expedition I've ever attempted.

şimdiye kadar kalkıştığımız en iddialı keşfi tamamladık.

In fact, it feels like I've been transported straight here

Aslında ıssız bir yerde çoğunlukla sızlanıp sövdüğüm

from four months in the middle of nowhere,

dört ayın ardından doğrudan buraya

mostly grunting and swearing, straight to the TED stage.

TED sahnesine gönderilmiş gibi hissediyorum.

So you can imagine that's a transition that hasn't been entirely seamless.

Yani intikalin tamamıyla kusursuz olmadığını düşünebilirsiniz.

One of the interesting side effects

İlginç yan etkilerden biri,

seems to be that my short-term memory is entirely shot.

kısa dönem hafızamın büsbütün kısacık gibi gelmesi.

So I've had to write some notes

Bu yüzden önümdeki 17 dakika boyunca çok fazla

to avoid too much grunting and swearing in the next 17 minutes.

sızlanma ve sövmeyi önlemek için bazı notlar almak zorundaydım.

This is the first talk I've given about this expedition,

Bu keşif hakkında yaptığım ilk konuşma bu

and while we weren't sequencing genomes or building space telescopes,

ki genom dizmesek veya uzay teleskopları yapmasak da,

this is a story about giving everything we had to achieve something

bu hikâye daha önce yapılmamış bir şeye ulaşmak için

that hadn't been done before.

her şeyimizi vermekle ilgili.

So I hope in that you might find some food for thought.

Bu sebeple içinde umarım düşünmeye değer bir şeyler bulabilirsiniz.

It was a journey, an expedition in Antarctica,

Bu Antarktika'ya bir yolculuk, bir keşifti,

the coldest, windiest, driest and highest altitude continent on Earth.

dünyadaki en soğuk, en rüzgârlı, en kuru ve en yüksek rakımlı kıtaya.

It's a fascinating place. It's a huge place.

Büyüleyici bir yer. Devasa bir yer.

It's twice the size of Australia,

Avustralya'nın iki katı büyüklüğünde.

a continent that is the same size as China and India put together.

Çin ve Hindistan'ın toplamıyla aynı büyüklükte olan bir kıta.

As an aside, I have experienced

Bu arada, son günlerde

an interesting phenomenon in the last few days,

ilginç bir olay yaşadım,

something that I expect Chris Hadfield may get at TED in a few years' time,

Chris Hadfield'ın birkaç yıl içinde TED'de rastlamasını beklediğim bir şey,

conversations that go something like this:

şu şekilde devam eden konuşmalar:

"Antarktika. Müthiş.

"Oh, Antarctica. Awesome.

My husband and I did Antarctica with Lindblad for our anniversary."

Kocamla ben yıl dönümümüz için Lindblad'le Antarktika'ya gittik."

Or, "Oh cool, did you go there for the marathon?"

Ya da, "Harika, oraya maraton için mi gittin?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Our journey was, in fact, 69 marathons back to back

Aslında yolculuğumuz 105 günde arka arkaya 69 maratondu.

in 105 days, an 1,800-mile round trip on foot from the coast of Antarctica

Antartika kıyılarından Güney Kutbuna ve oradan geriye

yaya olarak 3.000 kilometrelik gidiş dönüş yolculuğuydu.

to the South Pole and back again.

In the process, we broke the record

Bu süreçte, insan gücüyle yapılan

for the longest human-powered polar journey in history by more than 400 miles.

en uzun kutup yolculuğu rekorunu 650 kilometren fazla bir farkla kırdık.

(Applause)

(Alkış)

For those of you from the Bay Area,

Körfez Bölgesinden olanlar için,

it was the same as walking from here to San Francisco,

mesafe buradan San Francisco'ya yürüdükten sonra,

then turning around and walking back again.

dönüp tekrar geri yürümekle aynı.

So as camping trips go, it was a long one,

Kamp gezisi söz konusu olunca, bu uzun bir geziydi

and one I've seen summarized most succinctly here

ve onu burada Business Insider Malezya'nın kutsal sayfalarında

on the hallowed pages of Business Insider Malaysia.

en kısa şekilde özetlenmiş olarak gördüm.

["Two Explorers Just Completed A Polar Expedition That Killed Everyone The Last Time It Was Attempted"]

["İki Kâşif En Son Teşebbüs Edildiğinde Herkesin Öldüğü Kutup Keşfini Henüz Tamamladı"]

Chris Hadfield talked so eloquently

Chris Hadfield korku ve başarı şansı

about fear and about the odds of success, and indeed the odds of survival.

ve tabii hayatta kalma ihtimali hakkında çok güzel konuştu.

Of the nine people in history that had attempted this journey before us,

Tarihte bizden önce bu yolculuğa kalkışan dokuz kişiden

none had made it to the pole and back,

hiçbiri kutba gidip geri dönemedi

and five had died in the process.

ve beşi bu süreçte hayatını kaybetti.

This is Captain Robert Falcon Scott.

Bu kişi Komutan Robert Falcon Scott.

He led the last team to attempt this expedition.

Bu keşfe kalkışan son ekibe önderlik etti.

Scott and his rival Sir Ernest Shackleton,

Scott ve rakibi Sör Ernest Shackleton,

over the space of a decade,

on yıl boyunca, her ikisi de Güney Kutbuna

both led expeditions battling to become the first to reach the South Pole,

ilk erişen kişi olmak ve Antarktika'nın iç bölgelerini haritalamak için,

to chart and map the interior of Antarctica,

mücadele ettikleri seferleri yönettiler,

a place we knew less about, at the time,

ki orası o zamanlar ayın yüzeyinden

than the surface of the moon,

daha az bildiğimiz bir yerdi.

because we could see the moon through telescopes.

Çünkü ayı teleskoplar sayesinde görebiliyorduk.

Antarctica was, for the most part, a century ago, uncharted.

Antarktika'nın büyük bir çoğunluğu yüzyıl önce keşfedilmemişti.

Some of you may know the story.

Bazılarınız hikâyeyi biliyordur.

Scott's last expedition, the Terra Nova Expedition in 1910,

Scott'ın son seferi, 1910'daki Terra Nova Keşfi,

started as a giant siege-style approach.

büyük bir kuşatmaya benzer bir yaklaşımla başladı.

He had a big team using ponies,

Büyük bir ekibi vardı, midillileri kullanarak,

using dogs, using petrol-driven tractors,

köpekleri kullanarak, benzinle çalışan traktörleri kullanarak,

dropping multiple, pre-positioned depots of food and fuel

önceden yerleştirilmiş pek çok gıda ve yakıt deposu bırakarak,

through which Scott's final team of five would travel to the Pole,

ki bunlar sayesinde Scott'un beş kişilik final ekibi Kutba seyahat edebilir,

where they would turn around and ski back to the coast again on foot.

oradan geri dönüp, yaya olarak kıyıya kayakla gidebilirdi.

Scott and his final team of five

Scott ve beş kişilik final ekibi

arrived at the South Pole in January 1912

Güney Kutbu'na Ocak 1912'de eriştiler.

to find they had been beaten to it by a Norwegian team led by Roald Amundsen,

Orada Roald Amundsen tarafından yönetilen köpek kızaklarına binen Norveçli ekibin

who rode on dogsled.

onları geçtiğini öğrendiler.

Scott's team ended up on foot.

Scott'ın ekibi yaya olarak gelmişti.

And for more than a century this journey has remained unfinished.

Bir yüzyıldan fazla bir süre, bu yolculuk bitmeden kaldı.

Scott's team of five died on the return journey.

Scott'ın beş kişilik ekibi dönüş yolculuğunda hayatlarını kaybetti.

And for the last decade,

Son on yıldır da,

I've been asking myself why that is.

bunun neden böyle olduğunu kendime soruyorum.

How come this has remained the high-water mark?

Nasıl olur da bu doruk noktası olarak kalır?

Scott's team covered 1,600 miles on foot.

Scott'ın ekibi yaya olarak 2.500 kilometrelik alanı geçti.

No one's come close to that ever since.

O zamandan beri kimse buna yaklaşamadı.

So this is the high-water mark of human endurance,

Yani insan dayanıklılığının, insan çabasının,

human endeavor, human athletic achievement

tartışmasız dünyadaki en zorlu iklimde

in arguably the harshest climate on Earth.

insanın atletik başarısının zirve noktası bu.

It was as if the marathon record

1912'den beri maraton rekorunun hiç

has remained unbroken since 1912.

kırılmamış olması gibiydi.

And of course some strange and predictable combination of curiosity,

Elbette merak, inat ve muhtemelen gururun

stubbornness, and probably hubris

biraz garip ve beklenen kombinasyonu beni

led me to thinking I might be the man to try to finish the job.

bu işi tamamlamayı deneyecek adam olabileceğime dair düşünmeye sevk etti.

Unlike Scott's expedition, there were just two of us,

Scott'un seferinin aksine, sadece ikimiz vardık

and we set off from the coast of Antarctica in October last year,

ve geçen sene Ekim'de Antarktika'nın kıyısından yola çıktık.

dragging everything ourselves,

Scott'ın "insanla taşıma" dediği gibi,

a process Scott called "man-hauling."

her şeyi kendimiz sürükledik.

When I say it was like walking from here to San Francisco and back,

Mesafe buradan San Francisco'ya yürüyüp dönmek kadar derken,

I actually mean it was like dragging something that weighs a shade more

aslında var olan en ağır NFL oyuncusundan biraz daha

than the heaviest ever NFL player.

ağır bir şeyi sürükleyerek yürümeyi kastettim.

Our sledges weighed 200 kilos,

Başlangıçta kızaklarımızın her biri

or 440 pounds each at the start,

200 kilo veya 440 libre ağırlığındaydı,

the same weights that the weakest of Scott's ponies pulled.

Scott'ın midillilerinin en zayıfının çektiği ağırlıkla aynı.

Early on, we averaged 0.5 miles per hour.

Başlangıçta saatte ortalama 0,8 kilometre yaptık.

Perhaps the reason no one had attempted this journey until now,

Belki de şimdiye kadar, bir yüzyıldan fazla süredir

in more than a century,

bu yolculuğa kimsenin kalkışmamasının sebebi

was that no one had been quite stupid enough to try.

kimsenin denemek için yeterince aptal olmamasıydı.

And while I can't claim we were exploring

Kelimenin tam anlamıyla Edward üslubu

in the genuine Edwardian sense of the word —

keşif yaptığımızı iddia etmesem de-

we weren't naming any mountains or mapping any uncharted valleys —

hiçbir dağa isim vermiyorduk veya meçhul vadileri haritalamıyorduk.

I think we were stepping into uncharted territory in a human sense.

Meçhul bir bölgeye insani anlamda adım attığımızı düşünüyorum.

Certainly, if in the future we learn there is an area of the human brain

Elbette, gelecekte insan beyninde bir alanın,

that lights up when one curses oneself,

biri kendi kendine sövünce aydınlandığını öğrenirsek

I won't be at all surprised.

hiç de şaşırmam.

You've heard that the average American spends 90 percent of their time indoors.

Ortalama bir Amerikalı'nın zamanının %90'ını

kapalı ortamlarda geçirdiğini duymuşsunuzdur.

We didn't go indoors for nearly four months.

Biz dört ay boyunca içeri girmedik.

We didn't see a sunset either.

Güneşin batışını da görmedik.

It was 24-hour daylight.

24 saat boyunca gün ışığı vardı.

Living conditions were quite spartan.

Yaşam koşulları oldukça sertti.

I changed my underwear three times in 105 days

105 gün boyunca iç çamaşırımı üç kez değiştirdim

and Tarka and I shared 30 square feet on the canvas.

ve Tarka'yla ben çadır içinde 3 metrekareyi paylaştık.

Though we did have some technology that Scott could never have imagined.

Ancak Scott'ın hayal edemeyeceği türden bir teknolojiye sahiptik.

And we blogged live every evening from the tent via a laptop

Her akşam çadırdan, tamamı güneşle çalışan bir dizüstü bilgisayar

and a custom-made satellite transmitter,

ve özel yapım bir uydu vericisi ile

all of which were solar-powered:

we had a flexible photovoltaic panel over the tent.

Çadır üzerinde esnek bir fotovoltaik panelimiz vardı.

And the writing was important to me.

Yazmak benim için önemliydi.

As a kid, I was inspired by the literature of adventure and exploration,

Çocukken macera ve keşif kitaplarından etkilenmiştim

and I think we've all seen here this week

ve bu hafta burada hepimiz

the importance and the power of storytelling.

hikâye anlatmanın önemini ve gücünü gördük.

So we had some 21st-century gear,

21. yüzyılın donanımına sahiptik,

but the reality is that the challenges that Scott faced

ancak gerçekte Scott'un karşılaştığı sorunlar bizim

were the same that we faced:

karşılaştıklarımızın aynısıydı:

those of the weather and of what Scott called glide,

Hava şartları ve Scott'un kayma dediği şey,

the amount of friction between the sledges and the snow.

kızaklarla kar arasındaki sürtünme miktarı.

The lowest wind chill we experienced was in the -70s,

Yaşadığımız en düşük hissedilen sıcaklık -70'lerdeydi

and we had zero visibility, what's called white-out,

ve yolculuğun büyük bir çoğunluğunda beyaz körlük

for much of our journey.

denen sıfır görüşe sahiptik.

We traveled up and down one of the largest

Dünyadaki en büyük ve en tehlikeli

and most dangerous glaciers in the world, the Beardmore glacier.

buzullardan biri olan Beardmore buzulu üzerinde gittik ve geldik.

It's 110 miles long; most of its surface is what's called blue ice.

180 kilometre uzunluğunda ve yüzeyinin büyük bir kısmı mavi buz denen hâlde.

You can see it's a beautiful, shimmering steel-hard blue surface

Binlerce yarıkla kaplı, güzel, çelik sertliğinde parlak mavi

covered with thousands and thousands of crevasses,

bir yüzey olduğunu görebilirsiniz.

these deep cracks in the glacial ice up to 200 feet deep.

Buzuldaki bu derin çatlaklar 60 metre derinliği bulabiliyor.

Planes can't land here,

Uçaklar buraya inemez,

so we were at the most risk,

yani kurtarılmak için en az

technically, when we had the slimmest chance of being rescued.

şansımızın olduğu, teknik yönden en tehlikede olduğumuz zamandı.

We got to the South Pole after 61 days on foot,

Güney Kutbu'na yaya olarak 61 gün sonra vardık,

with one day off for bad weather,

kötü hava bir gün için yoktu

and I'm sad to say, it was something of an anticlimax.

ve söylediğim için üzgünüm ama biraz düş kırıklığıydı.

There's a permanent American base,

Orada daimi bir Amerikan üssü var;

the Amundsen-Scott South Pole Station at the South Pole.

Güney Kutbundaki Amundsen-Scott Kutup İstasyonu.

They have an airstrip, they have a canteen,

Uçak pistleri var, kantinleri var,

they have hot showers,

sıcak duşları var,

they have a post office, a tourist shop,

postanesi, turist mağazası,

a basketball court that doubles as a movie theater.

sinema salonu olarak kullanılabilen basketbol sahaları var.

So it's a bit different these days,

Ama bu günlerde durum biraz farklı

and there are also acres of junk.

ve dönümlerce çöp de var.

I think it's a marvelous thing

İnsanların yılın 365 günü

that humans can exist 365 days of the year

hamburgerler, sıcak duşlar ve sinema salonlarıyla

with hamburgers and hot showers and movie theaters,

var olması harika bir şey,

but it does seem to produce a lot of empty cardboard boxes.

ancak çok fazla boş karton kutu ortaya çıkıyor gibi.

You can see on the left of this photograph,

Bu fotoğrafın solunda gördüğünüz gibi,

several square acres of junk

birkaç dönüm çöp

waiting to be flown out from the South Pole.

Güney Kutbu'ndan götürülmek üzere bekliyor.

But there is also a pole at the South Pole,

Ancak Güney Kutbunda da bir kutup var

and we got there on foot, unassisted,

ve oraya yaya olarak, yardım almadan,

unsupported, by the hardest route,

destek almadan, en zor rotadan,

900 miles in record time,

1.500 kilometreye rekor sürede, tarihte herkesten

dragging more weight than anyone in history.

daha fazla yük taşıyarak ulaştık.

And if we'd stopped there and flown home,

Eğer orada durup eve uçsaydık,

which would have been the eminently sensible thing to do,

ki bu fazlasıyla akıllıca bir şey olurdu,

then my talk would end here

o zaman benim konuşmam burada biterdi

and it would end something like this.

ve bu şekilde biterdi.

If you have the right team around you, the right tools, the right technology,

Eğer çevrenizde doğru ekibiniz, doğru araçlarınız, doğru teknolojiniz varsa,

and if you have enough self-belief and enough determination,

eğer yeterli derecede kendinize inancınız ve yeterli azminiz varsa,

then anything is possible.

o zaman her şey mümkündür.

But then we turned around,

Sonra geri döndük

and this is where things get interesting.

ve o zaman işler ilginçleşmeye başladı.

High on the Antarctic plateau,

Güney Kutbu düzlüğünün tepesinde, 10.000 fit üzerinde,

over 10,000 feet, it's very windy, very cold, very dry, we were exhausted.

çok rüzgârlı, çok soğuk, çok kuruydu, biz de bitap düşmüştük.

We'd covered 35 marathons,

35 maraton geçirmiştik,

we were only halfway,

sadece yarı yolu geçmiştik

and we had a safety net, of course,

ve elbette güvencemiz vardı,

of ski planes and satellite phones

kızaklı uçaklar ve uydu telefonları,

and live, 24-hour tracking beacons that didn't exist for Scott,

Scott'ın sahip olmadığı canlı, 24 saat takip sinyalleri,

but in hindsight,

ancak geriye bakınca,

rather than making our lives easier,

güvence hayatımızı kolaylaştırmak yerine,

the safety net actually allowed us

her şeyi aslında daha ince

to cut things very fine indeed,

ayrıntıya indirgeyerek, insanoğlu olarak

to sail very close to our absolute limits as human beings.

mutlak limitlerimize çok yakın seyretmemize izin verdi.

And it is an exquisite form of torture

Yiyecekle dolu bir kızağı sürüklerken,

to exhaust yourself to the point of starvation day after day

günbegün kendinizi açlık noktasına getirerek

while dragging a sledge full of food.

bitkin düşürmek mükemmel bir işkence şekli.

For years, I'd been writing glib lines in sponsorship proposals

Yıllardır sponsorluk tekliflerinde insan dayanıklılığının

about pushing the limits of human endurance,

limitlerini zorlamakla ilgili düşünmeden satırlar yazıyordum,

but in reality, that was a very frightening place to be indeed.

ancak gerçekte bu durumun içinde olmak çok korkutucu.

We had, before we'd got to the Pole,

Kutba varmadan önce, iki hafta

two weeks of almost permanent headwind, which slowed us down.

bizi yavaşlatan, neredeyse kalıcı, karşıdan esen rüzgârla karşılaştık.

As a result, we'd had several days of eating half rations.

Sonuç olarak, yarım erzak yediğimiz birkaç gün oldu.

We had a finite amount of food in the sledges to make this journey,

Bu yolculuğu yapmak için kızaklarda sınırlı

so we were trying to string that out

yiyeceğimiz vardı, bu yüzden yiyeceği

by reducing our intake to half the calories we should have been eating.

yememiz gerekenin yarısı kadar kaloriye düşürerek, bunu esnetmeye çalışıyorduk.

As a result, we both became increasingly hypoglycemic —

Sonuç olarak ikimiz de giderek hipoglisemik olduk-

we had low blood sugar levels day after day —

günlerce düşük kan şekeri seviyelerimiz oldu-

and increasingly susceptible to the extreme cold.

ve giderek aşırı soğuğa karşı duyarlı hâle geldik.

Tarka took this photo of me one evening

Bir akşam hipotermiden neredeyse bayılmak

after I'd nearly passed out with hypothermia.

üzereyken, Tarka bu fotoğrafımı çekti.

We both had repeated bouts of hypothermia, something I hadn't experienced before,

İkimiz de daha önce hiç yaşamadığımız tekrarlanan hipotermi nöbetleri geçirdik

and it was very humbling indeed.

ve gerçekten çok güçten düşürücüydü.

As much as you might like to think, as I do,

Benim gibi siz de hiç pes etmeyen bir kişi olduğunuzu,

that you're the kind of person who doesn't quit,

teslim olmayı reddeceğinizi

that you'll go down swinging,

düşünseniz bile, hipotermi size

hypothermia doesn't leave you much choice.

fazla bir seçenek bırakmaz.

You become utterly incapacitated.

Tamamıyla güçsüz hâle gelirsiniz.

It's like being a drunk toddler.

Sarhoş bir çocuk gibi olmaya benziyor.

You become pathetic.

Acınacak hâle gelirsiniz.

I remember just wanting to lie down and quit.

Sadece uzanıp bırakmak istediğimi hatırlıyorum.

It was a peculiar, peculiar feeling,

Tuhaf, tuhaf bir histi

and a real surprise to me to be debilitated to that degree.

ve o dereceye kadar kuvvetten düşmek benim için gerçek bir sürprizdi.

And then we ran out of food completely,

Sonra yiyeceğimiz tamamen bitti,

46 miles short of the first of the depots

gidiş yolculuğumuzda bıraktığımız

depoların ilkine 75 kilometre uzaklıktaydık.

that we'd laid on our outward journey.

We'd laid 10 depots of food,

10 depo yiyecek bırakmıştık,

literally burying food and fuel, for our return journey —

dönüş yolculuğumuz için yiyecek ve yakıtı sahiden gömmüştük-

the fuel was for a cooker so you could melt snow to get water —

yakıt ocak içindi, böylece su elde etmek için karı eritebiliyorsunuz-

and I was forced to make the decision to call for a resupply flight,

ve yeniden ikmal uçuşu çağırmak üzere karar almaya mecbur kalmıştım,

a ski plane carrying eight days of food to tide us over that gap.

o boşluğu idare etmek için sekiz günlük yiyecek taşıyan kızaklı bir uçak.

They took 12 hours to reach us from the other side of Antarctica.

Antarktika'nın diğer tarafından bize ulaşmak 12 saatlerini aldı.

Calling for that plane was one of the toughest decisions of my life.

O uçağı çağırmak hayatımda verdiğim en zor kararlardan biriydi.

And I sound like a bit of a fraud standing here now with a sort of belly.

Az biraz göbekle şimdi burada durarak biraz sahtekâr gibi görünüyorum.

I've put on 30 pounds in the last three weeks.

Son üç haftada 13 kilo aldım.

Being that hungry has left an interesting mental scar,

O kadar aç kalmak ilginç bir ruhsal yara bıraktı,

which is that I've been hoovering up every hotel buffet that I can find.

bulabildiğim her otel büfesini temizliyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But we were genuinely quite hungry, and in quite a bad way.

Gerçekten oldukça açtık, hem de çok fena.

I don't regret calling for that plane for a second,

O uçağı çağırdığıma bir saniye olsun pişman değilim,

because I'm still standing here alive,

çünkü burada canlı olarak duruyorum,

with all digits intact, telling this story.

bütün parmaklarım yerinde, bu hikâyeyi anlatıyorum.

But getting external assistance like that was never part of the plan,

Ancak bu şekilde dışarıdan yardım almak hiçbir zaman planın bir parçası değildi

and it's something my ego is still struggling with.

ve bu hâlâ egomun mücadele ettiği bir şey.

This was the biggest dream I've ever had,

Bu sahip olduğum en büyük hayaldi

and it was so nearly perfect.

ve neredeyse mükemmeldi.

On the way back down to the coast,

Kıyıya doğru dönüşte,

our crampons — they're the spikes on our boots

kramponlarımız, buzuldaki o mavi buzun

that we have for traveling over this blue ice on the glacier —

üzerinde gidebilmek için botlarımızdaki o çiviler,

broke on the top of the Beardmore.

Beardmore'un tepesinde kırıldı.

We still had 100 miles to go downhill

Çok kaygan, kaya gibi sert mavi buzun

on very slippery rock-hard blue ice.

üzerinde yokuş aşağı hâlâ 160 kilometre yolumuz vardı.

They needed repairing almost every hour.

Neredeyse her saat tamire ihtiyaçları vardı.

To give you an idea of scale,

Ölçek hakkında size bir fikir vermek için,

this is looking down towards the mouth of the Beardmore Glacier.

bu Beardmore Buzulu'nun girişine doğru bir bakış.

You could fit the entirety of Manhattan in the gap on the horizon.

Manhattan'ın tamamını ufuktaki boşluğa sığdırabilirsiniz.

That's 20 miles between Mount Hope and Mount Kiffin.

Bu Hope Dağı ve Kyffin Dağı arası 30 kilometredir.

I've never felt as small as I did in Antarctica.

Kendimi hiçbir zaman Antarktika'daki kadar küçük hissetmedim.

When we got down to the mouth of the glacier,

Buzulun ağzına geldiğimizde,

we found fresh snow had obscured the dozens of deep crevasses.

taze karın düzinelerce derin yarığı gizlediğini gördük.

One of Shackleton's men described crossing this sort of terrain

Shackleton'ın adamlarından biri bu türde bir alanı geçmenin,

as like walking over the glass roof of a railway station.

bir tren garının cam tavanı üzerinde yürümek gibi olduğunu anlatmış.

We fell through more times than I can remember,

Hatırlayabildiğimden daha fazla sayıda düştük,

usually just putting a ski or a boot through the snow.

çoğunlukla karın içinde sadece kayak veya bot giydik.

Occasionally we went in all the way up to our armpits,

Arada sırada koltuk altlarımıza kadar içeri girdik,

but thankfully never deeper than that.

ama şükür ki ondan daha derine değil.

And less than five weeks ago, after 105 days,

Beş haftadan daha kısa zaman önce, 105 gün sonra

we crossed this oddly inauspicious finish line,

o tuhaf bir şekilde talihsiz olan bitiş çizgisini geçtik,

the coast of Ross Island on the New Zealand side of Antarctica.

Antarktika'nın Yeni Zelanda tarafındaki Ross Adası kıyısı.

You can see the ice in the foreground

Ön taraftaki buzu

and the sort of rubbly rock behind that.

ve onun arkasındaki pürüzlü kayayı görebilirsiniz.

Behind us lay an unbroken ski trail of nearly 1,800 miles.

Arkamızda yaklaşık 3.000 kilometrelik bozulmamış kayak pisti duruyor.

We'd made the longest ever polar journey on foot,

Şimdiye kadar yapılan en uzun yaya yolculuğunu yaptık,

something I'd been dreaming of doing for a decade.

on yıldır yapmayı hayal ettiğim bir şey.

And looking back,

Geçmişe bakınca,

I still stand by all the things

yıllardır hedeflerin önemi,

I've been saying for years

azim ve kendine inanmakla ilgili

about the importance of goals

söylediğim şeylerin

and determination and self-belief,

arkasında duruyorum,

but I'll also admit that I hadn't given much thought to what happens

ancak bütün yetişkin hayatın boyunca

when you reach the all-consuming goal

kendini adadığın, hep meşgul olduğun amaca

that you've dedicated most of your adult life to,

ulaşınca ne olduğu konusuna pek kafa yormadığımı itiraf edeceğim

and the reality is that I'm still figuring that bit out.

ve gerçek şu ki, hâlâ biraz bunu bulmaya çalışıyorum.

As I said, there are very few superficial signs that I've been away.

Söylediğim gibi, oralarda olduğuma dair çok az yapay işaret var.

I've put on 30 pounds.

13 kilo aldım.

I've got some very faint, probably covered in makeup now, frostbite scars.

Belli belirsiz, şimdi muhtemelen makyajla kapanmış soğuk ısırması izlerim var.

I've got one on my nose, one on each cheek, from where the goggles are,

Burnumda bir tane, her bir yanağımda, gözlüklerin olduğu yerde bir tane var,

but inside I am a very different person indeed.

ancak içeride gerçekten de çok farklı bir insanım.

If I'm honest,

Dürüst olmak gerekirse,

Antarctica challenged me and humbled me so deeply

Antarktika beni öylesine çok zorladı ve alçakgönüllü yaptı ki,

that I'm not sure I'll ever be able to put it into words.

bunu bir gün kelimelere döküp dökemeyeceğimden emin değilim.

I'm still struggling to piece together my thoughts.

Düşüncelerimi bir araya getirmekte hâlâ zorlanıyorum.

That I'm standing here telling this story

Burada durup bu hikâyeyi anlatmam,

is proof that we all can accomplish great things,

hepimizin istekle, tutkuyla,

through ambition, through passion,

katışıksız inatla,

through sheer stubbornness,

vazgeçmeyi reddetmekle,

by refusing to quit,

büyük şeyler başarabileceğine,

that if you dream something hard enough, as Sting said,

Sting'in söylediği gibi eğer bir şeyi yeterince çok

it does indeed come to pass.

hayal edersen mutlaka olacağına dair bir kanıt.

But I'm also standing here saying, you know what,

Ama aynı zamanda burada durup şöyle diyorum,

that cliche about the journey being more important than the destination?

yolculuğun hedeften daha önemli olduğu hakkındaki klişeyi biliyorsunuz.

There's something in that.

Bunda bir şeyler var.

The closer I got to my finish line,

Varış çizgisine yaklaştıkça,

that rubbly, rocky coast of Ross Island,

o pürüzlü, kayalık Ross Adası kıyılarına,

the more I started to realize that the biggest lesson

bu çok uzun, çok zor yürüyüşün

that this very long, very hard walk might be teaching me

bana belki de öğrettiği en büyük ders,

is that happiness is not a finish line,

mutluluğun bir bitiş çizgisi olmadığıdır.

that for us humans,

Biz insanlar için birçoğumuzun hayal ettiği mükemmelliğin

the perfection that so many of us seem to dream of

might not ever be truly attainable,

hiçbir zaman tamamen ulaşılabilir olamayabilir.

and that if we can't feel content here, today, now, on our journeys

ve eğer mutlu hissedemez isek,

burada, bugün, şimdi, yolculuklarımızda,

amidst the mess and the striving that we all inhabit,

hepimizin içinde yaşadığı karmaşanın ve mücadelenin,

the open loops, the half-finished to-do lists,

açık döngülerin, "yarısı bitmiş yapılacaklar listeleri"nin,

the could-do-better-next-times,

"bir dahaki seferlere daha iyi olacak"ların ortasında,

then we might never feel it.

hiçbir zaman bunu hissedemeyebiliriz.

A lot of people have asked me, what next?

Bir sürü insan bundan sonra ne yapacağımı sordu.

Right now, I am very happy just recovering and in front of hotel buffets.

Şu an sadece kendime geliyor olmakla ve otel büfelerinin önünde çok mutluyum.

But as Bob Hope put it,

Ancak Bob Hope'un dediği gibi,

I feel very humble,

çok mütevazı hissediyorum,

but I think I have the strength of character to fight it. (Laughter)

ama kanımca bununla savaşacak kadar güçlü kişiliğim var. (Gülüşmeler)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)