Ben Saunders: To the South Pole and back — the hardest 105 days of my life

بن ساندرز: رفت و برگشت از قطب جنوب- دشوارترین ۱۰۵ روز زندگی ام

Translator: Leila Ataei Reviewer: Saeid Saadat Talab

So in the oasis of intelligentsia that is TED,

خب امروز عصر، اینجا در TED این مأمن اندیشمندان

I stand here before you this evening

به عنوان کارشناس کشیدن اشیاء سنگین

as an expert in dragging heavy stuff around cold places.

در مکانهای سرد ایستاده‌ام.

I've been leading polar expeditions for most of my adult life,

بیشتر زندگی بزرگسالی‌ام را به سرپرستی اکتشافات در قطب گذرانده‌ام

and last month, my teammate Tarka L'Herpiniere and I

و ماه گذشته، من و تارکا هرپینیر، هم تیمی من،

finished the most ambitious expedition I've ever attempted.

جاه طلبانه ترین سفر اکتشافی را که تا بحال به آن مبادرت کرده بودم را به پایان رساندیم.

In fact, it feels like I've been transported straight here

در واقع، حسش به این میماند که مستقیم از وسط ناکجاآباد

from four months in the middle of nowhere,

بعد از چهار ماه به اینجا منتقل شده باشم،

mostly grunting and swearing, straight to the TED stage.

مستقیم روی صحنه TED با غرولند و دری وری.

So you can imagine that's a transition that hasn't been entirely seamless.

پس می توانید تصور کنید که این انتقال تماما هم بدون درز هم نبوده.

One of the interesting side effects

یکی از جالب ترین اثرات جانبی آن به نظر

seems to be that my short-term memory is entirely shot.

تعطیل شدن کامل حافظه کوتاه مدت من است.

So I've had to write some notes

خب مجبورشدم یکسری یاداشت بردارم

to avoid too much grunting and swearing in the next 17 minutes.

تا از غرولند کردن و دری وری گفتن در این ۱۷ دقیقه خودداری کنم.

This is the first talk I've given about this expedition,

این نخستین سخنرانی‌ست که درباره این سفر اکتشافی کرده‌ام،

and while we weren't sequencing genomes or building space telescopes,

و در این حالی‌ست که ما مشغول ترتیب گذاری ژنومها یا ساخت تلسکوپهای فضایی نبودیم.

this is a story about giving everything we had to achieve something

داستانی است درباره دست شستن ما از همه چیز برای دستیابی به چیزی

that hadn't been done before.

که پیش از این انجام نشده بود.

So I hope in that you might find some food for thought.

برای همین امیدوارم مطلب قابل تعمقی در آن بیابید.

It was a journey, an expedition in Antarctica,

ماجرای ما یک سفر اکتشافی در جنوبگان است،

the coldest, windiest, driest and highest altitude continent on Earth.

سردترین، بادی ترین، خشک ترین و بلندترین قاره روی زمین.

It's a fascinating place. It's a huge place.

جای شگفت آوری است. مکانی عظیم.

It's twice the size of Australia,

دو برابر استرالیا،

a continent that is the same size as China and India put together.

قاره ای که اندازه ش با چین و هند روی هم برابری می‌کند.

As an aside, I have experienced

از من نشنیده بگیرید اما پدیده

an interesting phenomenon in the last few days,

جالبی را در این سالهای اخیر تجربه کرده ام،

something that I expect Chris Hadfield may get at TED in a few years' time,

چیزی که انتظار دارم کریس هدفیلد اینجا در TED ظرف کمتر از چند سال احتمالا به آن برسد،

conversations that go something like this:

گفتگوهایی که مثل این باشند:

"Oh, Antarctica. Awesome.

"اوه، جنوبگان. محشره.

My husband and I did Antarctica with Lindblad for our anniversary."

شوهرم و من با کشتیهای اکتشافی لیندبلاد برای سالگرد ازداوجمون به جنوبگان رفتیم."

Or, "Oh cool, did you go there for the marathon?"

یا "اوه، چه باحال، برای شرکت در دو استقامت اونجا رفتید؟"

(Laughter)

(خنده)

Our journey was, in fact, 69 marathons back to back

سفر ما راستش، ۶۹ دو استقامت پشت سر هم

in 105 days, an 1,800-mile round trip on foot from the coast of Antarctica

در ۱۰۵ روز بود، مسیر رفت و برگشت ۲٫۹۰۰ کیلومتری با پای پیاده از کرانه جنوبگان

to the South Pole and back again.

به قطب جنوب و برگشت از آن بود.

In the process, we broke the record

در این روند، ما رکورد

for the longest human-powered polar journey in history by more than 400 miles.

طولانی ترین سفر انسانی به قطب در طول تاریخ با بیش از ۶۴۴ کیلومتر را شکستیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

For those of you from the Bay Area,

برای آن دسته از شما که اهل منطقه خلیج سانفرانسیسکو هستید،

it was the same as walking from here to San Francisco,

مثل پیاده رفتن از اینجا به سانفرانسیسکو می‌ماند،

then turning around and walking back again.

و بعد دور زدن و پای پیاده برگشتن.

So as camping trips go, it was a long one,

خب مثل همه سفرهای اردو زدنی، سفری طولانی بود،

and one I've seen summarized most succinctly here

و در اینجا دیدم که بطور خیلی اجمالی

on the hallowed pages of Business Insider Malaysia.

در صفحات مطالب کم ارزش بیزنس اینسایدر مالزی چاپ شده.

["Two Explorers Just Completed A Polar Expedition That Killed Everyone The Last Time It Was Attempted"]

[" دو اکتشافگر بتازگی سفر اکتشافی را به قطب جنوب تکمیل کردند که پیش از این باعث کشته شدن تمام کسانی شده بود که قبلا به آن مبادرت کرده بودند"]

Chris Hadfield talked so eloquently

کریس هدفیلد صحبت شیوایی را درباره

about fear and about the odds of success, and indeed the odds of survival.

ترس و احتمالات موفقیت و در واقع احتمالات نجات یافتن انجام داد.

Of the nine people in history that had attempted this journey before us,

از نه نفری که در طول تاریخ پیش از ما مبادرت به این کار کرده اند،

none had made it to the pole and back,

هیچکدام موفق به رفت و برگشت از قطب نشده بودند،

and five had died in the process.

و پنج نفر در این روند مرده بودند.

This is Captain Robert Falcon Scott.

ایشان کاپیتان روبرت فالکن اسکات هستند.

He led the last team to attempt this expedition.

او رهبری آخرین تیمی را که اقدام به این سفر کرده بود را داشت.

Scott and his rival Sir Ernest Shackleton,

اسکات و رقیبش سر ارنست شکلتن،

over the space of a decade,

بیش از یک دهه،

both led expeditions battling to become the first to reach the South Pole,

هرکدام به هدایت نبردهای اکتشافی پرداختند تا در رسیدن به قطب جنوب نخستین باشند،

to chart and map the interior of Antarctica,

همینطور در ترسیم نقشه دریایی و زمینی داخل قطب جنوب.

a place we knew less about, at the time,

جایی بود که در آن زمان درباره آن

than the surface of the moon,

در مقایسه با سطح ماه خیلی کمتر می دانستیم،

because we could see the moon through telescopes.

چون ماه را می توانستیم از تلسکوپ ببینیم.

Antarctica was, for the most part, a century ago, uncharted.

قطب جنوب برای بخش اعظمی در قرن گذشته ناشناخته بود.

Some of you may know the story.

بعضی از شما شاید داستانم را بدانید.

Scott's last expedition, the Terra Nova Expedition in 1910,

آخرین سفر اکتشافی اسکات، یعنی سفر ترانوا (سرزمین نو) در ۱۹۱۰

started as a giant siege-style approach.

با اتخاذ رویکرد عظیم سبک محاصره ای شروع شد.

He had a big team using ponies,

از تیم بزرگی استفاده می کرد که دارای اسب،

using dogs, using petrol-driven tractors,

سگ و بارکشهای نفتی بودند.

dropping multiple, pre-positioned depots of food and fuel

برای رها کردن دپوهای متعدد آذوقه و سوخت متعدد از قبل تعیین شده

through which Scott's final team of five would travel to the Pole,

در مسیرهایی که تیم نهایی متشکل از پنج نفر اسکات به قطب سفر می کرد،

where they would turn around and ski back to the coast again on foot.

جاییکه دور می زدند و پای پیاده تا کرانه اسکی می کردند.

Scott and his final team of five

اسکات و تیم پنج نفره بازمانده او

arrived at the South Pole in January 1912

در ژانویه ۱۹۱۲ به قطب جنوب رسیدند

to find they had been beaten to it by a Norwegian team led by Roald Amundsen,

و فهمیدند که از یک تیم نروژی به سرپرستی روالد آموندسن که سورتمه سگ داشتند

who rode on dogsled.

شکست خورده اند.

Scott's team ended up on foot.

تیم اسکات پای پیاده جان باخت.

And for more than a century this journey has remained unfinished.

و بیش از یک قرن این سفر ناتمام مانده.

Scott's team of five died on the return journey.

گروه پنج نفره اسکات در سفر بازگشت مردند.

And for the last decade,

و طی دهه گذشته

I've been asking myself why that is.

از خودم پرسیده ام که چرا اینطور شد.

How come this has remained the high-water mark?

چه شد که نهایت پیشرویشان بیشتر از اینجا ادامه پیدا نکرد؟

Scott's team covered 1,600 miles on foot.

تیم اسکات ۲٬۵۷۵ کیلومتر را پیاده طی کرد.

No one's come close to that ever since.

هیچ کسی از آن زمان تا این حد پیشروی نکرده.

So this is the high-water mark of human endurance,

پس این نهایت تحمل بشر،

human endeavor, human athletic achievement

کوشش بشر، دستیابی ورزشی بشر

in arguably the harshest climate on Earth.

در سخت‌ترین شرایط جوی قابل بحث روی زمین است.

It was as if the marathon record

مثل رکورد زده شده در دو استقامتی می‌ماند

has remained unbroken since 1912.

که تا سال ۱۹۱۲ نشکسته باقی مانده.

And of course some strange and predictable combination of curiosity,

و البته ترکیب عجیب و قابل پیش بینی از کنجکاوی،

stubbornness, and probably hubris

کله شقی و احتمالا گستاخی است

led me to thinking I might be the man to try to finish the job.

که باعث شد فکر کنم شاید من آن کسی هستم که باید کار رسیدن به خط پایان را امتحان کند.

Unlike Scott's expedition, there were just two of us,

برخلاف سفر اکتشافی اسکات، ما فقط دو نفر بودیم،

and we set off from the coast of Antarctica in October last year,

و در اکتبر سال گذشته از کرانه قاره جنوبگان عازم شدیم،

dragging everything ourselves,

در حالیکه همه چیزها را خودمان می کشیدیم،

a process Scott called "man-hauling."

شیوه ای که اسکات آن را بارکشی انسانی نامیده.

When I say it was like walking from here to San Francisco and back,

وقتی می گویم مثل پیاده رفتن و برگشتن از اینجا به سانفرانسیسکو میماند،

I actually mean it was like dragging something that weighs a shade more

در واقع منظورم به این است که مثل کشیدن چیزی است کمی سنگین تر از

than the heaviest ever NFL player.

آنچه یک بازیکن شاغل در سطح لیگ فوتبال(آمریکایی) ملی می‌کشد.

Our sledges weighed 200 kilos,

وزن سورتمه های ما ۲۰۰ کیلو بود،

or 440 pounds each at the start,

یا ۴۴۰ پوند در شروع،

the same weights that the weakest of Scott's ponies pulled.

یعنی همان وزنی که ضعیف ترین اسب‌های تیم اسکات می کشیدند.

Early on, we averaged 0.5 miles per hour.

در آغاز، بطور متوسط ۸۰۵ متر در ساعت جلو می رفتیم.

Perhaps the reason no one had attempted this journey until now,

شاید دلیلی که کسی تا بحال مبادرت به این سفر نکرده

in more than a century,

در طول بیش از یک قرن

was that no one had been quite stupid enough to try.

این بود که کسی بحد کافی برای امتحانش احمق نبوده.

And while I can't claim we were exploring

و در حالیکه نمی توانم مدعی اکتشاف به

in the genuine Edwardian sense of the word —

معنای واقعی کلمه باشم--

we weren't naming any mountains or mapping any uncharted valleys —

ما هیچ کوهی را نامگذاری نمی کردیم و هیچ دره ناشناخته ای را روی نقشه نمی آوردیم--

I think we were stepping into uncharted territory in a human sense.

فکر می کنم به قلمرو ناشناخته ای در معنای بشری قدم می گذاشتیم.

Certainly, if in the future we learn there is an area of the human brain

قطعا، اگر در آینده یاد بگیریم در مغز انسان ناحیه ای هست

that lights up when one curses oneself,

که با دشنام دادن شخص بخودش روشن می شود،

I won't be at all surprised.

بهیچوجه شگفت زده نخواهم شد

You've heard that the average American spends 90 percent of their time indoors.

حتما شنیده‌اید که آمریکایی‌ها بطور متوسط ۹۰ درصد از وقت خود را در فضای بسته می‌گذرانند.

We didn't go indoors for nearly four months.

ما نزدیک چهار ماه در هیچ فضای بسته ای نبودیم.

We didn't see a sunset either.

حتی شاهد غروب هم نبودیم.

It was 24-hour daylight.

۲۴ ساعت نور روزانه.

Living conditions were quite spartan.

شرایط زندگی کاملا بی تکلف بود.

I changed my underwear three times in 105 days

در ۱۰۵ روز من ۳ بار لباس زیرم را عوض کردم

and Tarka and I shared 30 square feet on the canvas.

و تارکا و من اشتراکی از یک کرباس حدودا ۳ متر مربعی استفاده می کردیم.

Though we did have some technology that Scott could never have imagined.

هر چند از یکسری فناوری‌هایی استفاده می کردیم که اسکات هرگز خوابش را هم نمی‌دید.

And we blogged live every evening from the tent via a laptop

و هر شب توی چادر و از طریق لپ تاپ و یک فرستنده سفارشی ساز

and a custom-made satellite transmitter,

ماهواره ای که تماما با نیروی خورشید کار می کردند،

all of which were solar-powered:

بلاگ نویسی می کردیم:

we had a flexible photovoltaic panel over the tent.

یک پنل فتوولتاییک تاشو بالای چادرمان داشتیم.

And the writing was important to me.

و نوشتن برایمان اهمیت داشت.

As a kid, I was inspired by the literature of adventure and exploration,

از کودکی تحت تاثیر ادبیات اکتشافی و ماجراجویانه بودم،

and I think we've all seen here this week

و فکر می کنم این هفته همه ما در اینجا شاهد

the importance and the power of storytelling.

اهمیت و قدرت قصه گویی بودیم.

So we had some 21st-century gear,

پس ما برخی ابزار مربوط به قرن ۲۱ را داشتیم،

but the reality is that the challenges that Scott faced

اما واقعیت این است که چالشهایی که اسکات با آن روبرو شد

were the same that we faced:

همانی بودند که ما نیز مواجه شدیم:

those of the weather and of what Scott called glide,

همان آب و هوا و آنچه اسکات سر خوردن می‌نامید،

the amount of friction between the sledges and the snow.

میزان اصطکاک بین سورتمه ها و برف.

The lowest wind chill we experienced was in the -70s,

کمترین سرمایش بادی که تجربه کردیم در منهای ۷۰ درجه بود،

and we had zero visibility, what's called white-out,

و در بیشتر طول سفرمان قابلیت دید صفر داشتیم که اصطلاحا

for much of our journey.

سفیدی مطلق نامیده می شود.

We traveled up and down one of the largest

ما روی یکی از خطرناکترین و بزرگترین

and most dangerous glaciers in the world, the Beardmore glacier.

یخچال‌های طبیعی دنیا رفت و آمد کردیم، یخچال طبیعی بیردمور.

It's 110 miles long; most of its surface is what's called blue ice.

۱۷۷ کیلومتر درازا دارد؛ بیشتر سطح آن از چیزی است که یخ آبی نام دارد.

You can see it's a beautiful, shimmering steel-hard blue surface

شما شاهد یک سطح آبی زیبا و موج دار هستید

covered with thousands and thousands of crevasses,

که پوشیده ازهزاران هزار یخ‌رود است،

these deep cracks in the glacial ice up to 200 feet deep.

این ترک‌های عمیق در یخ‌رفتها تا ۶۱ متر عمق دارند.

Planes can't land here,

هواپیماها نمی‌توانند در اینجا فرود بیایند،

so we were at the most risk,

پس خطر زیادی ما را تهدید می‌کرد،

technically, when we had the slimmest chance of being rescued.

از جنبه فنی، شانس ما برای نجات پیدا کردن خیلی کم بود.

We got to the South Pole after 61 days on foot,

بعد از ۶۱ روز پیاده‌روی به قطب جنوب رسیدیم،

with one day off for bad weather,

با احتساب یک روز که هوا خیلی بد بود،

and I'm sad to say, it was something of an anticlimax.

و با دلخوری باید بگویم که چیزی مثل ضد حال بود.

There's a permanent American base,

یک پایگاه آمریکایی دائمی هست بنام

the Amundsen-Scott South Pole Station at the South Pole.

ایستگاه قطب جنوب آموندسئن- اسکات در قطب جنوب.

They have an airstrip, they have a canteen,

باند فرودگاه موقت و یک اغذیه فروشی کوچک هم دارند.

they have hot showers,

کلی دوش آب داغ دارند،

they have a post office, a tourist shop,

دفتر پست و مغازه برای توریست‌ها دارند،

a basketball court that doubles as a movie theater.

زمین بسکتبال که به صورت کاربری دومی هم به عنوان یک سالن سینما دارد.

So it's a bit different these days,

خوب این روزها کمی فرق می کند،

and there are also acres of junk.

و چند هکتاری هم آشغال هست.

I think it's a marvelous thing

من فکر می کنم این که آدمها قادرند

that humans can exist 365 days of the year

۳۶۵ روز سال را با همبرگر، دوش آب گرم

with hamburgers and hot showers and movie theaters,

و سالن سینما سر کنند فوق العاده باشد،

but it does seem to produce a lot of empty cardboard boxes.

اما نتیجه‌اش تولید کلی جعبه و کارتن خالی است.

You can see on the left of this photograph,

در سمت چپ این عکس می توانید شاهد

several square acres of junk

این چندین هکتار آشغال باشید

waiting to be flown out from the South Pole.

که منتظرند از قطب جنوب برده شوند.

But there is also a pole at the South Pole,

اما در قطب جنوب یک قطب دیگری هم هست

and we got there on foot, unassisted,

و ما بدون کمک و حمایت و پای پیاده،

unsupported, by the hardest route,

از دشوارترین مسیر به آنجا رسیدیم،

900 miles in record time,

۱٫۴۵۰ کیلومتر در رکورد زمانی،

dragging more weight than anyone in history.

در طول تاریخ، بیشتر از هر کسی بار کشیدیم.

And if we'd stopped there and flown home,

و اگر در همانجا متوقف می شدیم و به خانه پرواز می کردیم،

which would have been the eminently sensible thing to do,

به وضوح قابل درک بود،

then my talk would end here

و سخنرانی من اینجا تمام می‌شد

and it would end something like this.

و پایانش چیزی مثل این بود.

If you have the right team around you, the right tools, the right technology,

اگر تیمی خوب، ابزاری مناسب و فناوری لازم را در اختیار داشته باشید

and if you have enough self-belief and enough determination,

و اگر بحد کافی خود باوری داشته باشید و عزمتان هم جزم

then anything is possible.

هر چیزی ممکن است.

But then we turned around,

اما بعد از اینجا برگشتیم

and this is where things get interesting.

و از اینجا بود که اوضاع جالب شد.

High on the Antarctic plateau,

برفراز فلات جنوبگان

over 10,000 feet, it's very windy, very cold, very dry, we were exhausted.

در ارتفاع ۳ کیلومتری، بسیار پر باد، بسیار سرد، بسیار خشک، خیلی خسته بودیم.

We'd covered 35 marathons,

۳۵ دو استقامت را انجام دادیم،

we were only halfway,

تنها نیمی از راه را پیمودیم،

and we had a safety net, of course,

و البته یک شبکه ایمنی هم داشتیم،

of ski planes and satellite phones

متشکل از تلفنهای ماهواره ای و هواپیماهای اسکی

and live, 24-hour tracking beacons that didn't exist for Scott,

و دستگاههای ردیاب ۲۴ ساعته ای که اسکات نداشت،

but in hindsight,

اما بجای این که این شبکه ایمنی

rather than making our lives easier,

زندگیمان را راحت کند

the safety net actually allowed us

راستش به ما اجازه نمی داد که

to cut things very fine indeed,

کارها را به نحو احسن انجام دهیم،

to sail very close to our absolute limits as human beings.

تا حد ممکن در مرز محدودیتهای مطلق خود بعنوان بشر بتازیم.

And it is an exquisite form of torture

و این فرم مطبوعی از شکنجه است

to exhaust yourself to the point of starvation day after day

برای خسته کردن خود تا مرحله از گرسنگی مردن در روزهای متوالی

while dragging a sledge full of food.

در حالیکه سورتمه ای پر از آذوقه را می کشید.

For years, I'd been writing glib lines in sponsorship proposals

سالها مشغول نوشتن جملات چرب زبانانه در طرحهای حامی دار

about pushing the limits of human endurance,

درباره ظاهر شدن فراتر از چهار چوب تاب و تحمل بشر بودم،

but in reality, that was a very frightening place to be indeed.

اما در واقعیت، آنجا محلی بسیار وحشنتاک برای حضور یافتن بود.

We had, before we'd got to the Pole,

پیش از رسیدن به قطب جنوب شاهد

two weeks of almost permanent headwind, which slowed us down.

دو هفته باد تقریبا مستمر از مقابل بودیم که سرعتمان را کند می کرد.

As a result, we'd had several days of eating half rations.

در نتیجه، چند روزی مجبور شدیم نصف جیره‌مان بخوریم.

We had a finite amount of food in the sledges to make this journey,

برای این سفر در سورتمه ها مقدار معینی خوراکی داشتیم

so we were trying to string that out

پس تلاش کردیم برای بی غذا نماندن

by reducing our intake to half the calories we should have been eating.

نصف آنچه را که قرار بود را روزانه مصرف کنیم.

As a result, we both became increasingly hypoglycemic —

بنابراین، هر دو بشدت هیپوگلیسمی شدیم-

we had low blood sugar levels day after day —

میزان قند خونمان هر روز پایین و پایین تر می‌آمد-

and increasingly susceptible to the extreme cold.

و به شدت در معرض سرمای شدید بودیم.

Tarka took this photo of me one evening

تاراکا یک شب این عکس را از من گرفت

after I'd nearly passed out with hypothermia.

بعد از این که تقریبا از سرمازدگی از حال رفته بودم.

We both had repeated bouts of hypothermia, something I hadn't experienced before,

هر دو ما یک خط در میان دچار سرمازدگی می شدیم، چیزی که قبلا تجربه نکرده بودم،

and it was very humbling indeed.

و راستش خیلی فروتنانه بود.

As much as you might like to think, as I do,

هر چقدری که شما شاید فکرش را کنید، همانطور که من می کنم،

that you're the kind of person who doesn't quit,

از آن دست آدم‌های که کم می‌آورند نیستید و

that you'll go down swinging,

این که اهل تسلیم شدن نیستید

hypothermia doesn't leave you much choice.

سرمازدگی چاره چندانی برای شما باقی نمی گذارد،

You become utterly incapacitated.

کاملا عاجز می‌شوید.

It's like being a drunk toddler.

مثل یک کودک نوپای مست می‌مانید.

You become pathetic.

رقت بار می‌شوید.

I remember just wanting to lie down and quit.

یادم هست می‌خواستم همانجا دراز بکشم و بیخیال شوم.

It was a peculiar, peculiar feeling,

حس خیلی غریبی بود،

and a real surprise to me to be debilitated to that degree.

و برایم واقعا جای تعجب داشت که تا آن حد بیحال و نزار بودم.

And then we ran out of food completely,

و بعد آذوقه مان تمام شد،

46 miles short of the first of the depots

۷۴ کیلومتر با اولین دپوهایی که در طول سفر

that we'd laid on our outward journey.

درست کرده بودیم فاصله داشتیم.

We'd laid 10 depots of food,

ما ۱۰ دپو آذوقه را در پشت سرمان داشتیم،

literally burying food and fuel, for our return journey —

به عبارتی آذوقه و سوخت را برای سفر برگشتمان دفن کرده بودیم.

the fuel was for a cooker so you could melt snow to get water —

سوخت مخصوص اجاق بود و درنتیجه می توانست برف را برای به دست آوردن آب ذوب کند--

and I was forced to make the decision to call for a resupply flight,

و مجبور شدم تصمیم به خبر کردن هواپیمای آذوقه بگیرم،

a ski plane carrying eight days of food to tide us over that gap.

یک هواپیمای اسکی که حامل یک آذوقه هشت روزه بود تا این شکاف را پر کنیم.

They took 12 hours to reach us from the other side of Antarctica.

۱۲ ساعت کشید تا از آن سر جنوبگان به ما برسند.

Calling for that plane was one of the toughest decisions of my life.

خبر کردن آن هواپیما یکی از سخت‌ترین تصمیم گیری‌های زندگی‌ام بود.

And I sound like a bit of a fraud standing here now with a sort of belly.

و کمی مثل شیادها به نظر می‌رسم حالا که اینجا با این شکم اینجا ایستادم.

I've put on 30 pounds in the last three weeks.

در طی سه هفته گذشته ۱۳/۵ کیلو اضافه کرده‌ام.

Being that hungry has left an interesting mental scar,

آنطور گرسنگی کشیدن چنان جراحت ذهنی جالبی را باقی گذاشته

which is that I've been hoovering up every hotel buffet that I can find.

که من همینطور به هر بوفه هتلی که می رسم آن را جارو می کنم.

(Laughter)

(خنده)

But we were genuinely quite hungry, and in quite a bad way.

اما راستش کاملا گرسنه بودیم و در وضعیتی کاملا بد قرار داشتیم.

I don't regret calling for that plane for a second,

حتی یک لحظه هم از این که درخواست هواپیما کردیم پشیمان نیستم،

because I'm still standing here alive,

چون هنوز زنده اینجا روبروی شما ایستاده ام،

with all digits intact, telling this story.

صحیح و سالم، مشغول بازگویی داستان.

But getting external assistance like that was never part of the plan,

با گرفتن کمک از بیرون که هیچگاه جزئی از نقشه نبود،

and it's something my ego is still struggling with.

و این چیزی‌ست که درون من هنوز با آن درگیر است.

This was the biggest dream I've ever had,

این بزرگترین رویایی بود که تابحال داشته ام،

and it was so nearly perfect.

و تقریبا نزدیک به کامل بود.

On the way back down to the coast,

در مسیر برگشت به کرانه،

our crampons — they're the spikes on our boots

یخ شکنهایمان- این تیغهای روی چکمه هایمان

that we have for traveling over this blue ice on the glacier —

که برای سفر روی این یخهای آبی روی یخبندان داشتیم--

broke on the top of the Beardmore.

روی بیردمورد شکست.

We still had 100 miles to go downhill

هنوز ۱۶۱ کیلومتر دیگر تا آن پایین داشتیم

on very slippery rock-hard blue ice.

روی سطح سخت سنگی و لغزنده یخهای آبی.

They needed repairing almost every hour.

تقریبا هر یکساعت نیاز به تعمیر داشتند.

To give you an idea of scale,

برای این که ایده ای از مقیاس آن داشته باشید،

this is looking down towards the mouth of the Beardmore Glacier.

مثل نگاه کردن به دهانه یخبندان بیردمور می‌ماند.

You could fit the entirety of Manhattan in the gap on the horizon.

طوری‌که می‌توانستید کل منهتن را در شکاف روی خط افق جا دهید.

That's 20 miles between Mount Hope and Mount Kiffin.

حدود ۳۲ کیلومتری بین کوه هوپ و کوه کیفین هست.

I've never felt as small as I did in Antarctica.

هیچ وقت مثل حضورم در جنوبگان در جای دیگری احساس کوچکی نکرده ام.

When we got down to the mouth of the glacier,

وقتی تا دهانه کوه یخ پایین آمدیم،

we found fresh snow had obscured the dozens of deep crevasses.

برف تازه را دیدیم که جلوی چندین شکاف یخی عمیق مانع ایجاد کرده بود.

One of Shackleton's men described crossing this sort of terrain

یکی از اعضای گروه اشکلتون عبور کردن از این ناهمواریها را

as like walking over the glass roof of a railway station.

مثل راه رفتن روی بام شیشه‌ای ایستگاه راه آهن توصیف می‌کند.

We fell through more times than I can remember,

انقدر زیاد افتادیم که دفعاتش یادم نمانده،

usually just putting a ski or a boot through the snow.

که معمولا همراه با جا گذاشتن یک اسکی یا چکمه توی برف بود.

Occasionally we went in all the way up to our armpits,

گاها برف در طول مسیر تا زیر بغلمان بالا می‌آمد،

but thankfully never deeper than that.

اما خوشبختانه هیچ‌وقت از آن عمیق‌تر نبود.

And less than five weeks ago, after 105 days,

و کمتر از پنج هفته قبل، بعد از ۱۰۵ روز،

we crossed this oddly inauspicious finish line,

این خط پایان نحس عجیب و غریب کرانه جزیره راث

the coast of Ross Island on the New Zealand side of Antarctica.

از طرف نیوزلند در جنوبگان را پشت سر گذاشتیم.

You can see the ice in the foreground

در چشم انداز جلو یخها را می بینید

and the sort of rubbly rock behind that.

و همین‌طور صخره قلوه سنگی مانند را در پشت آن.

Behind us lay an unbroken ski trail of nearly 1,800 miles.

پشت سرمان یک راه اسکی رو تقریبا ۲٫۹۰۰ کیلومتری دست نخورده قرار دارد.

We'd made the longest ever polar journey on foot,

ما طولانی‌ترین سفر با پیاده به قطب جنوب را تا به امروز انجام داده‌ایم،

something I'd been dreaming of doing for a decade.

چیزی که به مدت یک دهه رویایش را داشتم.

And looking back,

وقتی به گذشته نگاه می کنم،

I still stand by all the things

هنوز سر حرفم درباره

I've been saying for years

آنچه این سالها درباره اهمیت

about the importance of goals

هدفها و عزم راسخ

and determination and self-belief,

و خودباوری گفته‌ام هستم،

but I'll also admit that I hadn't given much thought to what happens

اما همچنان اعتراف می‌کنم که فکر چندانی به آنچه اتفاق افتاده نکرده‌ام

when you reach the all-consuming goal

وقتی به همه اهداف قابل دستیابی در زندگی تان می رسید

that you've dedicated most of your adult life to,

که بیشتر زندگی بزرگسالی خود را به آن اختصاص داده اید،

and the reality is that I'm still figuring that bit out.

و واقعیت این است که من هنوز کمی درگیر حل کردنش هستم.

As I said, there are very few superficial signs that I've been away.

همانطور که گفتم، تعداد خیلی کمی از علائم مصنوعی نشان دهنده بودنم درسفر است.

I've put on 30 pounds.

۱۳/۵ کیلو وزن اضافه کردم.

I've got some very faint, probably covered in makeup now, frostbite scars.

چندتایی خراش ناشی از سرمازدگی دارم که با گریم پوشش داده شده.

I've got one on my nose, one on each cheek, from where the goggles are,

یکی روی دماغم، روی هر دو گونه ام، زیر عینک مخصوصی که استفاده می کردم،

but inside I am a very different person indeed.

اما از درون راستش شخص بسیار متفاوتی هستم.

If I'm honest,

اگر صادق باشم

Antarctica challenged me and humbled me so deeply

جنوبگان من را به چالش کشید و عمیقا متواضعم کرد

that I'm not sure I'll ever be able to put it into words.

طوری‌که هرگز مطمئن نیستم قادر باشم آن را در قالب کلمات بیان کنم.

I'm still struggling to piece together my thoughts.

هنوز دارم سعی می کنم تا افکار پراکنده‌ام را متمرکز کنم.

That I'm standing here telling this story

این که اینجا ایستاده‌ام تا این داستان را تعریف کنم

is proof that we all can accomplish great things,

گواه این است که ما همگی قادر به انجام کارهای فوق‌العاده هستیم،

through ambition, through passion,

به واسطه جاه طلبی، به واسطه شور و اشتیاق،

through sheer stubbornness,

به واسطه کله شقی محض،

by refusing to quit,

با دست رد زدن به تسلیم شدن،

that if you dream something hard enough, as Sting said,

همانطور که استینگ (خواننده) گفته، این که شدیدا رویای کاری را داشته باشید

it does indeed come to pass.

حتما محقق خواهد شد.

But I'm also standing here saying, you know what,

اما همین‌طور اینجا می‌ایستم که بگویم، آیا شما

that cliche about the journey being more important than the destination?

هم از آن کلیشه معروف که سفر مهمتر از مقصد است با خبرید؟

There's something in that.

چیزی در آن هست.

The closer I got to my finish line,

هر چه بیشتر به خط پایانم نزدیک می‌شدم،

that rubbly, rocky coast of Ross Island,

آن کرانه صخره‌ای و سنگلاخی جزیره راث،

the more I started to realize that the biggest lesson

بیشتر پی می‌بردم که بزرگ‌ترین درس این

that this very long, very hard walk might be teaching me

پیاده‌روی بسیار طولانی و بسیار سخت شاید این بود که

is that happiness is not a finish line,

به من بیاموزد شادی خط پایان نیست،

that for us humans,

که برای ما انسانها،

the perfection that so many of us seem to dream of

آن کامل بودنی که بسیاری از ما رویایش را می‌پروانیم

might not ever be truly attainable,

شاید هرگز به واقع محقق نشود،

and that if we can't feel content here, today, now, on our journeys

و این که امروز نمی‌توانیم احساس خرسندی کنیم در سفرهایمان

amidst the mess and the striving that we all inhabit,

در میان این به هم‌ریختگی و تقلایی که همه ما در آن هستیم،

the open loops, the half-finished to-do lists,

حلقه های نیمه بسته، فهرست کارهای نیمه تمام،

the could-do-better-next-times,

کارهای که دفعات بعدی بهتر انجام شدنی هستند،

then we might never feel it.

ممکن است این حس را دیگر هرگز نداشته باشیم.

A lot of people have asked me, what next?

کلی آدم از من پرسیده‌اند که برنامه بعدیت چیست؟

Right now, I am very happy just recovering and in front of hotel buffets.

در حال حاضر، خیلی خوشحالم از روند بهبودم و بوفه های هتل در پیش رویم.

But as Bob Hope put it,

اما همانطوری که باب هوپ بیان کرد،

I feel very humble,

به شدت احساس فروتنی می‌کنم،

but I think I have the strength of character to fight it. (Laughter)

اما فکر می‌کنم از شخصیتی قوی برای نبرد با آن برخوردارم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)