Julie Taymor: Spider-Man, The Lion King and life on the creative edge

Çeviri: Esra Çakmak Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

(Music)

(Müzik)

["Oedipus Rex"]

["Kral Oedipus"]

["The Lion King"]

["Aslan Kral"]

["Titus"]

["Titus"]

["Frida"]

["Frida"]

["The Magic Flute"]

["Sihirli Flüt"]

["Across The Universe"]

["Across The Universe"]

(Applause)

(Alkış)

Julie Taymor: Thank you. Thank you very much.

Julie Taymor: Teşekkürler. Çok teşekkürler.

That's a few samples of the theater, opera

Bunlar, geçen 20 yıl boyunca yaptığım

and films that I have done over the last 20 years.

tiyatro, opera ve filmlerden birkaç örnek,

But what I'd like to begin with right now

fakat şu anda sizleri Endonezya'da

is to take you back to a moment

yaşadığım bir ana götürerek

that I went through in Indonesia,

başlamak istiyorum,

which is a seminal moment in my life

hayatımın dönüm noktalarından biri

ve tıpkı tüm efsaneler gibi,

and, like all myths,

bu hikâyeler de aklımıza kazınmaları için,

these stories need to be retold

and told, lest we forget them.

tekrar tekrar anlatılmalıdırlar.

And when I'm in the turbulent times, as we know,

Hayatımın çalkantılı zamanlarında,

that I am right now, through the crucible

bildiğiniz üzere şu anda olduğu gibi,

and the fire of transformation,

çetin uğraşlar ve dönüşüm ateşinde kavruluyorum,

which is what all of you do, actually.

hepimizin hâli böyle aslında.

Bir şeyler yaratmış herhangi birisi, o şeyin henüz tam olarak

Anybody who creates knows there's that point where

it hasn't quite become the phoenix or the burnt char.

anka kuşuna ya da yanmış kömüre dönüşmediği işte o anı çok iyi bilir.

(Laughter)

(Kahkaha)

And I am right there on the edge,

Tam orada kıyısındayım,

which I'll tell you about, another story.

tabii o başka bir hikâye, ona sonradan döneceğim.

I want to go back to Indonesia

Uzun zaman evveline,

where I was about 21, 22 years, a long time ago,

21-22 yaşlarındayken Endonezya'daki burs dönemime

on a fellowship.

dönmek istiyorum.

And I found myself, after two years there

Orada, Bali adasında, bir kraterin kıyısında,

and performing and learning, on the island of Bali,

Gunung Batur'da, 2 yıllık gösteri ve öğrenimimden sonra

on the edge of a crater, Gunung Batur.

kendimi keşfettim.

And I was in a village where there was

Genç erkekler için hayata adım töreninin

an initiation ceremony for the young men,

gerçekleştiği bir köydeydim,

a rite of passage.

bir geçiş ayiniydi.

Benim için de aynı anlama geleceğinden bihaberdim.

Little did I know that it was mine as well.

And as I sat in this temple square

Bu devasa beringin hint inciri ağacının altında,

under this gigantic beringin banyan tree,

tapınak meydanında otururken,

in the dark, there was no electricity, just the full moon,

elektriksiz zifiri karanlıktı, sadece dolunay vardı,

bu boş meydanın ortasında,

down in this empty square,

işittiğim en güzel sesler geliyordu,

and I heard the most beautiful sounds,

like a Charles Ives concert

âdeta Charles Ives konseri gibiydi

ve her beş yılda bir yapılan tören için

as I listened to the gamelan music

gelen köylülerin hepsinin eşlik ettiği

from all the different villagers that came

bu gamelan müziğini dinliyordum.

for this once-every-five-years ceremony.

And I thought I was alone in the dark under this tree.

O karanlıkta, o ağacın altında yalnız olduğumu düşünüyordum

ve ansızın, karanlığın içinden

And all of a sudden, out of the dark,

from the other end of the square,

meydanın diğer ucundan,

I saw the glint of mirrors lit by the moon.

ayın ışığıyla kıvılcım saçan aynalar gördüm

And these 20 old men who I'd seen before

ve daha önce de gördüğüm bu yaşlı 20 adam,

all of a sudden stood up in these full warrior costumes

birdenbire baştan aşağı büründükleri savaşçı kostümlerinin içinde ayaklandılar,

with the headdress and the spears,

başlıkları ve mızrakları vardı

ve meydanda kimse yoktu, ben de gölgelerle kamufle olmuştum.

and no one was in the square, and I was hidden in the shadows.

No one was there, and they came out,

Kimse yoktu, sonra onlar geldi

and they did this incredible dance.

ve bu inanılmaz danslarını sergilediler.

"Huhuhuhuhuhuhuhahahahaha."

"Huhuhuhuhuhuhuhahahahaha."

Hareket etmeye başladılar ve öne çıktılar

And they moved their bodies and they came forward,

and the lights bounced off these costumes.

ve ışıklar kostümlerinde vücut buldu.

Ben 11 yaşımdan beri tiyatrodaydım,

And I've been in theater since I was 11 years old,

and performing, creating, and I went,

ve oynuyor, yaratıyordum ve o an düşündüm:

"Who are they performing for

''Bu işçilikli kostümleriyle,

with these elaborate costumes,

sıradışı başlıklarıyla

these extraordinary headdresses?"

gösterilerini kime sergiliyorlardı?''

And I realized that they were performing for God,

Sonra fark ettim ki onlar, Tanrı için gösteri yapıyorlardı,

bu da ne anlama geliyorsa.

whatever that means.

But somehow, it didn't matter about the publicity.

Fakat her nasılsa, gündem yaratmıyordu.

There was no money involved.

Maddi kazanç durumu yoktu.

It wasn't going to be written down. It was no news.

Haberlere çıkmayacaklardı, manşet olmayacaklardı.

And there were these incredible artists

Gözümün önündeki bu inanılmaz sanatçılar,

that felt for me like an eternity as they performed.

gösterilerini sürdürdükçe beni sonsuzluğa taşıdılar.

The next moment,

Sonrasında,

as soon as they finished and disappeared into the shadows,

gösterilerini bitirip gölgelerde kaybolur kaybolmaz,

a young man with a propane lantern came on,

genç bir adam propan bir fenerle geldi,

feneri ağaca astı, bir perde çekti.

hung it up on a tree, set up a curtain.

The village square was filled with hundreds of people.

Köy meydanı yüzlerce insanla dolup taşıyordu.

And they put on an opera all night long.

Bütün gece boyunca bir opera sergilediler.

Human beings needed the light.

İnsanların ışığa ihtiyacı vardı.

They needed the light to see.

Görebilmek için ışığa ihtiyaçları vardı.

So what I gained and gathered from this incredible,

Genç bir sanatçı olarak, hayatımda çığır açan bu muhteşem andan

seminal moment in my life as a young artist

ne çıkardığım ve kazandığımsa;

was that you must be true

bir sanatçı olarak,

to what you believe as an artist all the way through,

inandığınız şeye sonuna kadar bağlı kalmanız,

but you also have to be aware

fakat aynı zamanda

that the audience is out there in our lives at this time,

izleyicilerin hayatımıza o an dahil olduklarını ve onların da

and they also need the light.

ışığa ihtiyacı olduğunu unutmamak.

And it's this incredible balance

Şu müthiş dengede

that I think that we walk

kendimizi ifade edebiliyoruz;

when we are creating something that is breaking ground,

çığır açan bir şey yarattığımızda,

that's trying to do something you've never seen before,

bu şey daha önce hiç görmediğimiz bir şeye vesile olduğunda,

that imaginary world

aslında sonunu kestiremediğin

where you actually don't know where you're going to end up,

o hayal dünyası,

that's the fine line on the edge of a crater

hayatım boyunca yürüdüğüm,

kraterin kıyısındaki o ince çizgiyi oluşturuyor.

that I have walked my whole life.

What I would like to do now is to tell you

Şu anda sizlerle biraz çalışma şeklime

a little bit

değinmek istiyorum.

''Aslan Kral''ı ele alalım.

about how I work. Let's take "The Lion King."

You saw many examples of my work up there,

Az önce birçok çalışmamdan örnekler gördünüz,

but it's one that people know.

fakat onlar yalnızca bilinenler.

İdeogram olgusu ile yola koyuluyorum.

I start with the notion of the ideograph.

An ideograph is like a brush painting, a Japanese brush painting.

İdeogram fırça boyaması gibidir, Japon fırça boyaması gibi.

Three strokes, you get the whole bamboo forest.

Üç fırça darbesi ile tüm bambu ormanını resmedersiniz.

I go to the concept of "The Lion King"

"Aslan Kral" betimlemesine dönüyorum

and I say, "What is the essence of it?

ve "Özünde ne barındırıyor?" diyorum.

What is the abstraction?

Soyutlama nedir?

If I were to reduce this entire story

Eğer tüm hikâyeyi bir resme

into one image, what would it be?"

indirgeseydim, nasıl olurdu?''

The circle. The circle. It's so obvious.

Döngü. Döngü. Gayet ortada.

The circle of life. The circle of Mufasa's mask.

Yaşam döngüsü. Mufasa'nın maskesinin döngüsü.

The circle that, when we come to Act II and there's a drought,

Sahne 2'ye geldiğimizde ve kuraklık olduğunda,

how do you express drought?

kuraklığı döngüyle nasıl ifade edersiniz?

It's a circle of silk on the floor

O, sahne zeminindeki deliğin içinde

kaybolan, yerdeki ipekten bir çemberdir.

that disappears into the hole in the stage floor.

Yaşam döngüsü, seken ceylanların

The circle of life comes in the wheels

of the gazelles that leap.

döngüsünden var olur.

And you see the mechanics.

İşleyişi kavramış olursunuz.

And being a theater person, what I know and love about the theater

Tiyatro insanı olarak tiyatro ile ilgili bildiğim ve sevdiğim şey,

is that when the audience comes in

izleyiciler geldiğinde

ve kuşkularını bir kenara bıraktıklarında,

and they suspend their disbelief,

when you see men walking or women walking

erkeklerin veya kadınların kafalarında

with a platter of grass on their heads,

çim taçları ile salındıklarını gördüğünde,

you know it's the savanna.

ağaçlı çayırlığa düştüğünüzü bilirsiniz.

You don't question that.

Bunu sorgulamazsanız.

I love the apparent truth of theater.

Tiyatronun aşikar hakikatini seviyorum.

İnsanların boşlukları doldurmaya istekli olmalarını seviyorum.

I love that people are willing to fill in the blanks.

The audience is willing to say,

İzleyiciler şunu söylemek için can atıyor,

"Oh, I know that's not a real sun.

"E tabii, bunun gerçek güneş olmadığını biliyorum.

You took pieces of sticks.

Çubuk parçaları birleştirdiniz.

Uçlarına ipek eklediniz.

You added silk to the bottom.

You suspended these pieces. You let it fall flat on the floor.

Bu parçaları astınız. Zemine dikey düşmesini sağladınız

And as it rises with the strings, I see that it's a sun.

ve iplerle yükseldiğinde, onun güneş olduğunu görüyorum.

But the beauty of it is that it's just silk and sticks.

Fakat güzelliği, yalnızca ipek ve çubuklardan oluşmasında yatıyor,

And in a way, that is what makes it spiritual.

ki bu da, aslında ona manevi değer katan şey aslında.

That's what moves you.

Hislerinize dokunan şey.

It's not the actual literal sunrise that's coming.

Bariz ve hakiki gün doğumu değil,

It's the art of it.

içerisinde barındırdığı sanat.

So in the theater, as much as the story is critical

Bu yüzden tiyatroda, öykü ne kadar önemliyse

and the book and the language,

ve kitap ile dili,

the telling of the story, how it's told,

hikâye işlenişi, aktarılışı,

the mechanics, the methods that you use,

yapısı ve kullandığın yöntemler ne denli mühimse,

is equal to the story itself.

bunlar hikâye ile eş değer taşırlar.

And I'm one who loves high tech and low tech.

Ben teknolojinin her türlüsünü sevenlerdenim.

So I could go from --

Şunu da sevebilirim,

For instance, I'll show you some "Spider-Man" later,

örneğin sizlere "Örümcek Adam" kesitleri göstereceğim biraz sonra,

these incredible machines that move people along.

insanları beraberinde götüren bu inanılmaz makineler.

But the fact is, without the dancer

İşin aslı şu ki, o kabloların üzerinde

nasıl hareket edeceğini bilen ve salınabilen bir dansçı olmaksızın

who knows how to use his body and swing on those wires,

it's nothing.

makine hiçbir işe yaramaz.

So now I'm going to show you

Şimdi sizlere, bu yılki

some clips from the other big project of my life this year,

hayatımın diğer bir büyük projesinden bazı sahneler göstereceğim,

"The Tempest."

"Fırtına"

It's a movie. I did "The Tempest" on a stage three times

Film versiyonu. 1984-86' yıllarında,

''Fırtına''yı üç kez sahneye koydum

in the theater since 1984, '86,

and I love the play.

ve bu oyunu çok seviyorum.

I did it always with a male Prospero.

Prospero karakterini her zaman erkek oyuncu ile sergiledim.

And all of a sudden, I thought,

Aniden düşündüm ki,

"Well, who am I gonna get to play Prospero?

"Bu sefer Prospero için kimle çalışacağım?

Why not Helen Mirren? She's a great actor. Why not?"

Helen Mirren neden olmasın ki? Büyük bir oyuncu. Neden olmasın?''

And this material really did work for a woman equally as well.

Bir kadın için de, aynı şekilde iyi iş çıkartacak bir karakter çizimiydi.

So now, let's take a look at some of the images

''Fırtına''dan bazı sahnelere

from "The Tempest."

göz atalım.

(Music)

(Müzik)

(Video) Prospera: Hast thou, spirit, performed to the point the tempest that I bade thee?

Prospera: Pekâlâ ey peri, evvelinde sana buyurduğum gibi çıkardın mı fırtınayı?

Ariel: Atladım kralın gemisine. Her kamarada şaşkınlığa düştüm.

Ariel: I boarded the king's ship. In every cabin, I flamed amazement.

Prospera: At first sight, they have changed eyes.

Prospera: İlk bakışta göz göze geldiler.

Miranda: Do you love me?

Miranda : Beni seviyor musun?

Ferdinand: Beyond all limit.

Ferdinand: Her şeyin ötesinde hem de.

HM: They are both in either's powers.

HM: Onların ikisinin de güçleri eşit.

Trinculo: Misery acquaints a man with strange bedfellows.

Trinculo: Sefalet tuhaf yatak arkadaşları kazandırıyor insana.

(Music)

(Müzik)

İş mi arıyorsunuz valim?

Looking for business, governor?

Caliban: Hast thou not dropped from heaven?

Caliban: Sen gökten indin, değil mi?

Stephano: Out of the moon, I do assure thee.

Stephano: Seni temin ederim ki aydan indim.

Prospera: Caliban!

Prospera: Caliban!

Caliban: This island is mine.

Caliban: Bu ada benim.

Prospera: For this, be sure, tonight thou shalt have cramps.

Prospera: Sırf bu yüzden, bu gece her yanın kasılacak.

Antonio: Here lies your brother no better than the earth he lies upon.

Antonio: İşte şurada yatıyor kardeşin. Üzerinde yattığı topraktan farkı yok.

Sebastian: Draw thy sword.

Sebastian: Çek kılıcını

And I, the king, shall love thee.

ve ben, kralın, sevgisini kazanacaksın.

Prospera: I will plague them all, even to roaring.

Prospera: Hepsini hasta edeceğim, hepsi böğürecek.

Ariel: Seni delirttim.

Ariel: I have made you mad.

Prospera: We are such stuff as dreams are made on.

Prospera: Hayaller gibi varlıklarızdır

and our little life is rounded with a sleep.

ve küçük yaşamlarımız, uyku ile çevrilidir.

(Müzik)

(Music)

JT: Okay.

JT: Tamam.

(Applause)

(Alkış)

So I went from theater, doing "The Tempest"

Tiyatro sonrası, ''Fırtına'' adlı oyunu

on the stage in a very low-budget production

yıllar evvelinde, çok düşük bir bütçe ile

çekime koyuldum

many years ago,

and I love the play, and I also think

ve sevdiğim bir oyun,

ayrıca Shakespeare'in son oyunu zannediyorum

it's Shakespeare's last play,

and it really lends itself, as you can see, to cinema.

ve gördüğünüz gibi, aslında sinemaya da uyarlanabiliyor.

But I'm just going to give you a little example about

Sizlere, bir yandan tiyatroda nasıl sergilendiğini

how one stages it in theater

ve öte yandan bir başkasının, aynı fikri

and then how one takes that same idea or story

veya hikâyeyi ne şekilde sinemaya taşıdığına dair

and moves it into cinema.

küçük bir örnek vereceğim.

The ideograph that I talked to you about before,

Öncesinde bahsettiğim ideogram,

what is it for "The Tempest"?

''Fırtına'' için ne oluyor?

What, if I were to boil it down,

Özüne inebilecek olsaydım,

would be the one image that I could

oyunun ana fikrini temsil etmek için dayanacağım

hang my hat on for this?

o imge ne olurdu?

And it was the sand castle,

Kumdan kaleler olabilirdi,

the idea of nurture versus nature,

genetiğe karşı çevre fikri,

that we build these civilizations --

bu uygarlıkları bizim yazmamız,

she speaks about it at the end, Helen Mirren's Prospera --

Helen Mirren'ın canlandırdığı Prospera sonlara doğru bundan bahsediyor,

we build them, but under nature, under the grand tempest,

biz inşa ettik, fakat doğa karşısında, büyük fırtınalarda

these cloud-capped towers, these gorgeous palaces will fade

bulutlarla kaplı kuleler, yüce saraylar unutulacaklar

and there will -- leave not a rack behind.

ve tarihe gömülecekler.

So in the theater, I started the play,

Tiyatroda oyuna başlamış bulundum,

it was a black sand rake, white cyc,

siyah kum tırmığı ile beyaz sahne vardı

and there was a little girl, Miranda, on the horizon,

ve ufukta katmerli kale, kumdan bir kale yapan

building a drip castle, a sand castle.

küçük Miranda vardı.

And as she was there on the edge of that stage,

Sahnenin kıyısında duruyordu,

two stagehands all in black

iki sahne görevlisi siyahlar içinde

üstten sulama tenekeleri geçiyordu

with watering cans ran along the top

and started to pour water on the sand castle,

ve kumdan kaleye su yağmaya başladı

ve bu kumdan kale, parçalanmaya ve batmaya başladı

and the sand castle started to drip and sink,

but before it did,

fakat öncesinde,

the audience saw the black-clad stagehands.

seyirci siyaha bürünmüş sahne görevlilerini görmüşlerdi.

The medium was apparent. It was banal. We saw it.

Her şey ortadaydı, sıradandı, görmüştük bile,

fakat su akmaya başladığında,

But as they started to pour the water,

ışık, sahne görevlilerine yönelmekten çıktı

the light changed from showing you the black-clad stagehands

to focusing, this rough magic that we do in theater,

ve tiyatroda yaptığımız bu kaba büyüye odaklandı,

it focused right on the water itself.

direkt olarak suya odaklandı.

And all of a sudden, the audience's perspective changes.

Birden bire, seyircinin bakış açısı değişti.

It becomes something magically large.

Büyülü bir şekilde devleşti.

It becomes the rainstorm.

Yağmur fırtınasına dönüştü.

Maskeli oyuncular, kuklacılar kayboldular

The masked actors, the puppeteers, they disappear,

and the audience makes that leap into this world,

ve seyirci bu dünyaya geçiş yaptı,

into this imaginary world of "The Tempest" actually happening.

''Fırtına''nın birebir yaşandığı bu hayali evrene ayak bastılar.

Now the difference

Sinemaya

when I went and did it in the cinema,

uyarlayışımdaki fark ise,

I started the actual movie

asıl filme

with a close-up of a sand castle, a black sand castle,

kumdan kaleye, siyah kumdan kaleye yakın çekim ile başladım

and what cinema can do is,

ve sinema bunu mümkün kılıyor,

by using camera, perspective,

kamera ile perspektifi kullanarak

and also long shots and close-ups,

ve uzun çekimler ile yakın çekimler yaparak,

kumdan kaleye yakın çekim ile başladı,

it started on a close-up of the sand castle,

and as it pulled away,

ve kamera uzaklaştığında,

you saw that it was a miniature sitting in the palm

bunu bir kızın avucunun içinde duran bir minyatür

of the girl's hands.

olarak sergileyebildik.

Kullandığım araçlar ile oynayabiliyorum

And so I could play with the medium,

and why I move from one medium to another

ve araçları farklı şekillerde, çaprazlama kullanıyorum ki

is to be able to do this.

böyle bir sonuca erişebileyim.

Now I'm going to take you to "Spider-Man."

Şimdi sizleri ''Örümcek Adam''a götürmek istiyorum.

(Music)

(Müzik)

(Video) Peter Parker: ♪ Standing on the precipice,

Peter Parker: ♪ Sarp kayalıkların kıyısında,

I can soar away from this. ♪

Yükseklerden süzülebilirim. ♪

JT: Canlı tiyatroda, iki boyutlu film ve televizyonlarda

JT: We're trying to do everything in live theater

that you can't do in two dimensions

yapılamayacak her şeyi

yapmaya çalışıyoruz.

in film and television.

PP: ♪ Rise above yourself and take control. ♪

PP: ♪ Aş kendini, ipleri eline al. ♪

George Tsypin: We're looking at New York from a Spider-Man point of view.

George Tsypin: New York'u Örümcek Adam'ın gözünden seyrediyoruz.

Spider Man is not bound by gravity.

Örümcek Adam, yer çekimine yenik düşmüyor.

Manhattan in the show is not bound by gravity either.

Manhattan da bilhassa aynı şekilde.

PP: ♪ Be yourself and rise above it all. ♪

PP: ♪ Kendin ol ve en yükseklere çık. ♪

Ensemble: ♪ Sock! Pow! ♪

Koro: ♪ Vur! Bam! ♪

♪ Slam! Scratch! ♪

♪ Şlank! Kazı! ♪

Danny Ezralow: I don't want you to even think there's a choreographer.

Danny Ezralow: Koreograf olduğunu bile düşünmenizi istemiyorum.

It's real, what's happening.

I prefer you to see people moving,

Olanlar tamamiyle gerçek.

Hareketleri görmenizi yeğlerim

and you're going, "Whoa, what was that?"

ve ''Hadi be! O neydi öyle'' dersiniz.

(Music)

(Müzik)

JT: Heykelde yeterli alan açarsam

JT: If I give enough movement in the sculpture,

and the actor moves their head, you feel like it's alive.

ve oyuncu kafasını hareket ettirirse, gerçek gibi gözükür.

It's really comic book live. It's a comic book coming alive.

Canlı çizgi roman gibi. Adeta çizgi romanın vücut bulmuş hali.

(Music)

(Müzik)

Bono: They're mythologies.

Bono: Bunlar mitoloji.

They're modern myths, these comic book heroes.

Bu çizgi roman kahramanları, çağdaş efsaneleri oluşturuyorlar.

PP: ♪ They believe. ♪

PP: ♪ İnanıyorlar. ♪

(Screams)

(Çığlık)

(Müzik)

(Music)

(Applause)

(Alkış)

JT: Ah, o da neydi?

JT: Ohhhh. What was that?

Circus, rock 'n' roll, drama.

Sirk, rock 'n' roll, oyunlar.

What the hell are we doing up there on that stage?

Cidden sahnede neler yapıyoruz öyle?

Well, one last story, very quickly.

Çok hızlı bir şekilde, son bir hikâye anlatacağım.

After I was in that village, I crossed the lake,

O köy sonrası, gölü geçtim

and I saw that the volcano was erupting

ve Gunun Batur tarafında, öteki yanda

on the other side, Gunung Batur,

bir yanardağ patlamasına şahit oldum

ve aktif bir yanardağın dibinde sönmüş bir yanardağ vardı.

and there was a dead volcano next to the live volcano.

I didn't think I'd be swallowed by the volcano,

Bir yanardağ tarafından yutulmayacağımı düşündüm

and I am here.

ve şu an buradayım.

But it's very easy to climb up, is it not?

Tırmanmak çok kolay ama, değil mi?

You hold on to the roots,

Köklere tutunuyorsun,

you put your foot in the little rocks

ayaklarını küçük kayalıklara sabitliyorsun

and climb up there, and you get to the top,

ve oraya tırmanıp zirveye ulaşıyorsun

ve oyuncu olan yakın bir dostum vardı ve dedik ki,

and I was with a good friend who was an actor,

and we said, "Let's go up there.

''Hadi oraya gidelim,

Let's see if we can come close to the edge

o aktif yanardağın yakınına

of that live volcano."

gelebilecek miyiz görelim.''

And we climbed up and we got to the very top,

Tırmandık ve en tepeye ulaştık,

and we're on the edge, on this precipice,

ve bu sarp kayalığın kıyısındaydık.

Roland disappears into the sulfur smoke

Roland, yanardağın diğer ucunda,

at the volcano at the other end,

bu kükürt dumanı içinde kayboldu

and I'm up there alone

ve ben orada bir başıma

bu uçurumda yapayalnız kaldım.

on this incredible precipice.

Did you hear the lyrics?

Sözleri işittiniz mi?

I'm on the precipice looking down

Bu sarp kayalıkta, solumdaki

into a dead volcano to my left.

sönmüş yanardağa doğru bakıyorum.

Sağımda tortul kayaçlar, patlıyorlardı.

To my right is sheer shale. It's coming off.

I'm in thongs and sarongs. It was many years ago.

Terlik ve sırımlar içerisindeydim. Yıllar öncesiydi.

And no hiking boots.

Yürüyüş ayakkabıları yoktu.

And he's disappeared, this mad French gypsy actor,

Bu deli Fransız çingene oyuncu ortadan kayboldu,

off in the smoke, and I realize,

dumanlar içerisinde yok oldu ve fark ettim ki,

I can't go back the way that I've come. I can't.

geldiğim şekilde geri dönmem mümkün değil, mümkün değil.

So I throw away my camera. I throw away my thongs,

Kameramı bir kenara fırlattım. Terliklerimi çıkarıverdim

and I looked at the line straight in front of me,

ve direkt önümdeki yol hattına baktım

and I got down on all fours like a cat,

ve kedi gibi dört ayak üstünde çöktüm

ve dizlerimin üstünde

and I held with my knees to either side

önümdeki bu hattan çıkmamaya çalıştım

of this line in front of me,

for 30 yards or 30 feet, I don't know.

9-10 metre boyunca sanırım, bilmiyorum.

The wind was massively blowing,

Rüzgar yoğun bir şekilde savuruyordu

and the only way I could get to the other side

ve öteki yakaya geçebilmemin tek yöntemi

was to look at the line straight in front of me.

direkt önümdeki o hattı takip etmemden geçiyordu.

Hepiniz nasıldır bilirsiniz.

I know you've all been there.

Şu anda zorlu bir dönemden geçiyorum.

I'm in the crucible right now.

Ateş ile sınanıyorum.

It's my trial by fire.

Yoldaşlarımın sınavı ateşle.

It's my company's trials by fire.

We survive because our theme song is "Rise Above."

Hayatta kalabiliyoruz, çünkü arka planda ''Üstesinden Gel'' çalıyor.

Boy falls from the sky, rise above.

Çocuk gökten düşer ve tekrar yükselir.

It's right there in the palm of both of our hands,

İşte tam burada, her birimizin avuç içlerinde

bütün yoldaşlarımızın ellerinde.

of all of my company's hands.

I have beautiful collaborators, and we as creators

Yoldaşlarım güzel insanlar ve yaratıcı olarak bizler,

only get there all together.

sadece birlikte o yolu tamamlayabiliyoruz.

I know you understand that.

Ne demek istediğimi anladınız.

And you just stay going forward,

İlerlemeye devam edin,

and then you see this extraordinary thing

bir gün, gözlerinizin önünde

in front of your eyes.

o efsanevi şey belirecek.

Teşekkürler.

Thank you.

(Applause)

(Alkış)