Julie Taymor: Spider-Man, The Lion King and life on the creative edge

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

(Music)

(ดนตรี)

["Oedipus Rex"]

["โอดิปัส เร็กซ์"]

["The Lion King"]

["ไลออน คิง"]

["Titus"]

["ติตัส"]

["Frida"]

["ฟรีด้า"]

["The Magic Flute"]

["ขลุ่ยวิเศษ"]

["Across The Universe"]

["อะครอส เดอะ ยูนิเวอรส์"]

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Julie Taymor: Thank you. Thank you very much.

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากค่ะ

That's a few samples of the theater, opera

ทั้งหมดนี้คือตัวอย่างของละคร อุปรากร

and films that I have done over the last 20 years.

และหนังที่ฉันได้กำกับในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา

But what I'd like to begin with right now

แต่ก่อนที่จะเล่าอะไรฉันอยากจะเริ่มด้วย

is to take you back to a moment

การพาทุกคนกลับไป ณ วินาที

that I went through in Indonesia,

ที่เกิดขึ้นกับฉันในอินโดนีเซีย

which is a seminal moment in my life

ซึ่งเป็นเวลาที่ผลต่อชีวิตของฉัน

and, like all myths,

และเหมือนกับเรื่องเล่าทุกเรื่อง

these stories need to be retold

เรื่องราวเหล่านี้ต้องถูกเล่าต่อไป

and told, lest we forget them.

และต่อไป นอกเสียจากว่าเราจะลืมมัน

And when I'm in the turbulent times, as we know,

และในช่วงที่ฉันสับสน อย่างที่ทุกคนก็ทราบดีว่า

that I am right now, through the crucible

ฉันกำลังสับสนอยู่ช่วงนี้ ท่ามกลางความเจ็บปวด

and the fire of transformation,

และไฟแห่งการเปลี่ยนแปลง

which is what all of you do, actually.

ซึ่งจริงๆแล้วก็เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องผ่าน

Anybody who creates knows there's that point where

ทุกคนที่ทำงานด้านการสร้างสรรค์ย่อมรู้ดีว่า มันจะมีช่วงที่

it hasn't quite become the phoenix or the burnt char.

คุณยังไม่แน่ใจ ว่ามันจะเป็นนกฟีนิกส์ที่โผล่ออกมาจากกองไฟ หรือจะเป็นแค่กองเถ้าถ่าน

(Laughter)

(หัวเราะ)

And I am right there on the edge,

ตอนนี้ฉันก็กำลังอยู่ตรงจุดนั้น

which I'll tell you about, another story.

ซึ่งก็เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันบอกว่าจะเล่า

I want to go back to Indonesia

ฉันอยากจะพาคุณกลับไปที่อินโดนีเซีย

where I was about 21, 22 years, a long time ago,

ตอนนั้นฉันอายุ 21-22 ซึ่งก็นานมาแล้ว

on a fellowship.

ฉันไปแลกเปลี่ยน

And I found myself, after two years there

แล้วก็พบว่าอีกสองปีต่อมา

and performing and learning, on the island of Bali,

ฉันก็ไปเรียนการแสดง และแสดงอยู่ที่เกาะบาหลี

on the edge of a crater, Gunung Batur.

แถบขอบปล่องภูเขาไฟ กูนังบาตูร์ (Gunung Batur)

And I was in a village where there was

ฉันอยู่ที่หมู่บ้าน ซึ่งมีการจัดงาน

an initiation ceremony for the young men,

เฉลิมฉลองให้กับเด็กหนุ่ม

a rite of passage.

ในการก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่

Little did I know that it was mine as well.

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ามันจะกลายเป็นจุดเปลี่ยนของฉันด้วย

And as I sat in this temple square

ในตอนที่ฉันนั่งอยู่ในจตุรัสของวัด

under this gigantic beringin banyan tree,

ใต้ต้นไทรใหญ่ยักษ์

in the dark, there was no electricity, just the full moon,

ท่ามกลางความมืด ที่นั่นไม่มีไฟฟ้า มีแต่แสงจันทร์เต็มดวง

down in this empty square,

ในจตุรัสซึ่งปราศจากผู้คน

and I heard the most beautiful sounds,

ฉันได้ยินเสียงดนตรีที่เพราะที่สุด

like a Charles Ives concert

เหมือนกับคอนเสิร์ตของ ชารลส์ อิเวส (Charles Ives) [นักแต่งเพลงและนักดนตรีอเมริกัน]

as I listened to the gamelan music

ในขณะที่ฉันกำลังเงียหูฟังเสียงวงมโหรี

from all the different villagers that came

จากแต่ละหมู่บ้านที่ดังลอยมา

for this once-every-five-years ceremony.

เพื่องานฉลองที่จัดขึ้นทุกๆห้าปีนี้

And I thought I was alone in the dark under this tree.

ฉันคิดว่าฉันนั่งอยู่คนเดียวใต้ร่มไม้มืดๆนั้น

And all of a sudden, out of the dark,

แต่ทันใดนั้น ท่ามกลางความมืด

from the other end of the square,

จากอีกด้านหนึ่งของจตุรัส

I saw the glint of mirrors lit by the moon.

ฉันเห็นกระจกที่สว่างขึ้นได้ด้วยแสงจันทร์

And these 20 old men who I'd seen before

แล้วก็เห็นชายแก่ประมาณ 20 คน ซึ่งฉันเคยเห็นพวกเขามาก่อน

all of a sudden stood up in these full warrior costumes

พวกเขายืนขึ้นพร้อมกันทันที ในชุดนักรบเต็มยศ

with the headdress and the spears,

สวมเครื่องประดับศีรษะ ถือหอก

and no one was in the square, and I was hidden in the shadows.

ทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่ที่จุตรัสนั้นเลย ฉันเองก็นั่งแอบอยู่ในมุมมืด

No one was there, and they came out,

ไม่มีใครอยู่ที่นั่น แต่ชายเหล่านี้ออกมา

and they did this incredible dance.

แล้วก็ร่ายรำอย่างสวยงาม น่าตื่นตะลึง

"Huhuhuhuhuhuhuhahahahaha."

ฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮูฮู ฮาฮาฮาฮาฮาฮา

And they moved their bodies and they came forward,

พวกเขาเคลื่อนตัวและก้าวไปข้างหน้า

and the lights bounced off these costumes.

และแสงจันทร์สะท้อนส่องเสื้อผ้าของพวกเขา

And I've been in theater since I was 11 years old,

ฉันเคยดูละครเวทีมาตั้งแต่อายุ 11

and performing, creating, and I went,

ฉันแสดง ฉันสร้างงาน แล้วฉันก็สงสัยว่า

"Who are they performing for

พวกเขาแสดงให้ใครดูกัน

with these elaborate costumes,

ในเครื่องแต่งกายที่สวยงามปราณีต

these extraordinary headdresses?"

เครื่องประดับศีรษะที่วิจิตพิศดาร

And I realized that they were performing for God,

แล้วฉันก็เข้าใจได้ว่า พวกเขากำลังแสดงเพื่อเทพเจ้า

whatever that means.

ไม่ว่านั่นจะหมายความว่าอะไร

But somehow, it didn't matter about the publicity.

แต่มันเห็นได้ชัดว่า มันไม่จำเป็นต้องได้รับการยอมรับจากฝูงชน

There was no money involved.

ไม่มีเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง

It wasn't going to be written down. It was no news.

แล้วมันก็จะไม่ถูกบันทึกไว้ ไม่มีใครมาทำข่าว

And there were these incredible artists

แต่ว่าศิลปินที่น่าทึ่งเหล่านี้ก็ยังแสดง

that felt for me like an eternity as they performed.

ซึ่งฉันรู้สึกเหมือนกับอยู่ในห้วงอสงขัยเวลา

The next moment,

ชั่วขณะต่อมา

as soon as they finished and disappeared into the shadows,

ทันทีที่พวกเขาร่ายรำเสร็จ พวกเขาก็หายไปในความมืด

a young man with a propane lantern came on,

จากนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมาพร้อมกับโคมไฟน้ำมัน

hung it up on a tree, set up a curtain.

เขาแขวนมันขึ้นบนต้นไม้ จัดผ้าม่าน

The village square was filled with hundreds of people.

แล้วจตุรัสแห่งนั้นก็เต็มไปด้วยคนหลายร้อยคน

And they put on an opera all night long.

พวกเขาจัดแสดงละคร และอุปรากรตลอดคืน

Human beings needed the light.

มนุษย์ต้องการแสงสว่าง

They needed the light to see.

ในการที่เราจะมองเห็น

So what I gained and gathered from this incredible,

สิ่งที่ฉันได้ทำความเข้าใจ

seminal moment in my life as a young artist

จากจุดเปลี่ยนที่ยิ่งใหญ่นี้ ในฐานะศิลปินวัยรุ่น

was that you must be true

ก็คือว่า ฉันรู้สึกว่าเราต้องซื่อตรง

to what you believe as an artist all the way through,

ต่อสิ่งที่เราเชื่อมั่นในฐานะที่เป็นศิลปิน

but you also have to be aware

และเรายังต้องรับรู้ด้วยว่า

that the audience is out there in our lives at this time,

ผู้ชมของเราอยู่ข้างนอกนั่น อยู่ในชีวิตประจำวันของเราในขณะนี้

and they also need the light.

และ พวกเขาต้องการแสงสว่างเช่นกัน

And it's this incredible balance

มันเป็นเรื่องของความสมดุลที่เหลือเชื่อ

that I think that we walk

ที่ฉันคิดว่าเราได้เดินทาง

when we are creating something that is breaking ground,

เมื่อเราได้สร้างสรรค์บางสิ่งที่ต่างออกไปจากเดิม

that's trying to do something you've never seen before,

และนั่นคือการพยายามทำสิ่งที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน

that imaginary world

ในโลกแห่งจินตนาการ

where you actually don't know where you're going to end up,

ที่ซึ่งคุณเองก็ไม่รู้ว่ามันจะจบลง ณ จุดใด

that's the fine line on the edge of a crater

นั่นคือเส้นบางๆ บนขอบของปล่องภูเขาไฟ

that I have walked my whole life.

ที่ฉันได้เดินอยู่บนนั้นมาตลอดชีวิต

What I would like to do now is to tell you

สิ่งที่ฉันอยากจะทำในตอนนี้คือเล่าให้คุณฟัง

a little bit

ถึงส่วนหนึ่ง

about how I work. Let's take "The Lion King."

ของการทำงานของฉัน จากเรื่อง เดอะไลออนคิง (The Lion King)

You saw many examples of my work up there,

คุณได้เห็นตัวอย่างผลงานของฉันหลายชิ้น

but it's one that people know.

แต่ชิ่นนี้น่าจะเป็นที่รู้จักในวงกว้าง

I start with the notion of the ideograph.

ฉันเปิดงานด้วย ภาพสัญลักษณ์

An ideograph is like a brush painting, a Japanese brush painting.

ภาพสัญลักษณ์เป็นคล้ายๆกับงานวาดภาพด้วยพู่กันของญี่ปุ่น

Three strokes, you get the whole bamboo forest.

ตวัดสามที คุณอาจจะมองเห็นป่าไผ่

I go to the concept of "The Lion King"

ฉันเพ่งความคิดไปยังแนวคิดของเรื่อง เดอะไลออนคิง

and I say, "What is the essence of it?

แล้วก็คิดว่า "อะไรคือหัวใจสำคัญ"

What is the abstraction?

อะไรคือมโนคติ

If I were to reduce this entire story

ถ้าฉันจะย่อเรื่องราวทั้งหมดนี้

into one image, what would it be?"

ลงมาเป็นภาพๆเดียว มันควรจะเป็นภาพอะไร

The circle. The circle. It's so obvious.

วงกลม ภาพวงกลม มันชัดเจนมาก

The circle of life. The circle of Mufasa's mask.

วงจรแห่งชีวิต วงจรแห่งหน้ากากของมูฟาซา

The circle that, when we come to Act II and there's a drought,

วงจรที่แสดงให้เราเห็นว่า เมื่อเราเข้าสู่องค์ที่สอง เข้าสู่ช่วงที่อากาศแห้งแล้ง

how do you express drought?

คุณจะสื่อถึงภาพความแห้งแล้งได้อย่างไร

It's a circle of silk on the floor

ผ้าไหมรูปวงกลมที่อยู่บนพื้น

that disappears into the hole in the stage floor.

ที่หายไปในช่องบนพื้นเวที

The circle of life comes in the wheels

วงจรของธรรมชาติ แสดงออกมาในรูปของวงล้อ

of the gazelles that leap.

ในรูปของเหล่าละมั่งที่กระโดด

And you see the mechanics.

แล้วคุณก็ได้เห็นกลไกต่างๆ

And being a theater person, what I know and love about the theater

ในฐานะที่เป็นคนทำงานละคร สิ่งที่ฉันรักและรู้ดีเกี่ยวกับงานนี้

is that when the audience comes in

ก็คือเมื่อผู้ชมเดินเข้ามาในโรงละคร

and they suspend their disbelief,

พวกเขาได้ละความไม่เชื่อถือเอาไว้

when you see men walking or women walking

แล้วพอพวกเขาได้เห็นนักแสดงชายหญิงที่เดินไปมา

with a platter of grass on their heads,

โดยมีแผ่นหญ้าอยู่บนศรีษะ

you know it's the savanna.

พวกเขาเข้าใจได้ทันทีว่า มันคือทุ่งหญ้าสะวันนา

You don't question that.

พวกเขาไม่สงสัย ไม่กังขา

I love the apparent truth of theater.

ฉันชอบภาพปรากฎที่ตรงไปตรงมาของงานละคร

I love that people are willing to fill in the blanks.

ฉันชอบที่ผู้ชมนั้นยินดีที่จะเติมช่องว่างเหล่านั้น

The audience is willing to say,

พวกเขายินดีที่จะพูดว่า

"Oh, I know that's not a real sun.

"ฉันรู้ ว่ามันไม่ใช่พระอาทิตย์จริงๆหรอก

You took pieces of sticks.

คุณเอาท่อนไม้มา

You added silk to the bottom.

แล้วก็แขวนผ้าไหมไว้ข้างล่างนั่น

You suspended these pieces. You let it fall flat on the floor.

ชักมันขึ้นไป ปล่อยให้มันทิ้งตัวลงมาถึงพื้น

And as it rises with the strings, I see that it's a sun.

พอมันถูกดึงขึ้นด้วยสลิงที่แขวนไม้ไว้ เราก็เห็นว่า นั่นคือพระอาทิตย์

But the beauty of it is that it's just silk and sticks.

แต่สิ่งที่สวยงามก็คือ มันเป็นแค่ไม้กับผ้า

And in a way, that is what makes it spiritual.

และด้วยเหตุนี้เอง ที่ทำให้ละครมีจิตวิญญาน

That's what moves you.

มันคือสิ่งที่ทำให้เรามีอารมณ์ร่วม

It's not the actual literal sunrise that's coming.

มันไม่ใช่เพราะว่ามีพระอาทิตย์ขึ้นตอนนั้นจริงๆ

It's the art of it.

แต่มันเป็นศิลปะของการทำให้มันเกิดขึ้น

So in the theater, as much as the story is critical

ดังนั้นในการทำงานละคร ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่อง

and the book and the language,

รวมทั้งตัวบท และการใช้ภาษา จะสำคัญ

the telling of the story, how it's told,

การเล่าเรื่อง และรูปแบบที่มันถูกเล่า

the mechanics, the methods that you use,

กลไก และวิธีการที่คุณใช้

is equal to the story itself.

ก็สำคัญเท่าๆกันกับตัวเนื้อเรื่องเอง

And I'm one who loves high tech and low tech.

ส่วนตัวแล้วฉันเป็นคนที่ชอบทั้งเทคโนโลยีล้ำสมัย แล้วก็อะไรที่ล้าสมัย

So I could go from --

ฉันใช้หมดไม่ว่าอะไร

For instance, I'll show you some "Spider-Man" later,

ยกตัวอย่างเช่น สไปเดอร์แมน (Spider-Man) ที่เดี๋ยวฉันจะแสดงตัวอย่างให้ดู

เจ้าเครื่องแสนมหัศจรรย์เหล่านี้ที่ทำให้คนเคลื่อนที่ไปได้

these incredible machines that move people along.

But the fact is, without the dancer

ความจริงก็คือ หากไม่มีนักเต้น

who knows how to use his body and swing on those wires,

ผู้ที่สามารถควบคุมร่างกาย และเหวี่ยงตัวไปมาบนสลิงเหล่านั้นได้

it's nothing.

เจ้าเครื่องนี้ก็ไร้ประโยชน์

So now I'm going to show you

ดังนั้นตอนนี้ ฉันจะให้พวกคุณได้ชม

some clips from the other big project of my life this year,

คลิปวิดีโออีกอันหนึ่ง จากอีกหนึ่งโครงงานใหญ่ในชีวิตของฉันในปีนี้

"The Tempest."

"เดอะ เทมเปสต์" [พายุพิโรธ] (The Tempest)

It's a movie. I did "The Tempest" on a stage three times

มันเป็นภาพยนตร์ ฉันเคยทำละครเวทีเรื่องนี้สามครั้ง

in the theater since 1984, '86,

ตั้งแต่ปี 1984 แล้วก็ 1986

and I love the play.

และฉันก็ชอบละครเรื่องนี้มาก

I did it always with a male Prospero.

ปรกติแล้วฉันใช้บทพรอสเพอร์โร (Prospero) ที่เป็นผู้ชาย

And all of a sudden, I thought,

แล้วฉันก็คิดขึ้นมาว่า

"Well, who am I gonna get to play Prospero?

แล้วฉันจะให้ใครเล่นเป็นพรอสเพอร์โรดีล่ะ

Why not Helen Mirren? She's a great actor. Why not?"

เฮเลน มิเลน (Helen Mirren) น่าจะดีนะ เธอเป็นนักแสดงที่เก่งมาก น่าจะลองดู

And this material really did work for a woman equally as well.

แล้วบทนี้ก็เอื้อให้เป็นตัวละครผู้หญิงเหมือนกัน

So now, let's take a look at some of the images

เอาล่ะค่ะ มาลองดูภาพกันนะคะ

from "The Tempest."

จาก เดอะ เทมเปสต์

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Video) Prospera: Hast thou, spirit, performed to the point the tempest that I bade thee?

(วิดีโอ) พรอสเพอร์รา- เจ้าภูติเอ๋ย เจ้าได้ก่อพายุดั่งที่ข้าสั่งหรือไม่

เอเรียล- ข้าขึ้นเรือของพระราชา ย่ำไปทุกห้องหับ เผาจิตทุกผู้ตนจนหวันไหว

Ariel: I boarded the king's ship. In every cabin, I flamed amazement.

Prospera: At first sight, they have changed eyes.

พรอสเพอร์รา- ตั้งแต่ขณะแรก ที่พวกเขาได้สบสายตา

Miranda: Do you love me?

มิรันดา- ท่านรักข้าหรือไม่

Ferdinand: Beyond all limit.

เฟอร์ดินาน- เกินกว่าขอบเขตจำกัดใดๆ

HM: They are both in either's powers.

เฮเลน มิเล่น: พวกเขาทั้งคู่อยู่ใต้อำนาจของกันและกัน

Trinculo: Misery acquaints a man with strange bedfellows.

ตรินคูโล: ยามวิกฤตินำมนุษย์ไปพบพานสหายที่แสนประหลาด

(Music)

(เสียงดนตรี)

Looking for business, governor?

มองหาอะไรหรือ ท่านผู้การ

Caliban: Hast thou not dropped from heaven?

คาลิบัน: ท่านตกลงมาจากสวรรค์หรือไร ?

Stephano: Out of the moon, I do assure thee.

สเตฟาโน่: มาจากพระจันทร์เลยล่ะ ข้าขอยืนยัน

Prospera: Caliban!

พรอสเพอร์รา- คาลิบัน!

Caliban: This island is mine.

คาลิบัน- เกาะนี้เป็นของข้า

Prospera: For this, be sure, tonight thou shalt have cramps.

พรอสเพอร์รา- เพราะเจ้าทำแบบนี้ คืนนี้เจ้าตะคริวกินแน่

Antonio: Here lies your brother no better than the earth he lies upon.

อันโตนิโอ- นั่น พี่ชายของเจ้าที่นอนล้มกาย ไร้ค่าประหนึ่งธุลีเบื้องล่าง

Sebastian: Draw thy sword.

เซบาสเตียน-ชักดาบของเจ้า

And I, the king, shall love thee.

แล้วข้า พระราชาองค์ใหม่ จะเมตตา

Prospera: I will plague them all, even to roaring.

พรอสเพอร์รา: ข้าจักทรมานพวกมัน จนมันร้องกันสุดเสียงโอด

Ariel: I have made you mad.

แอเรียล: ข้าทำให้ท่านเสียสติไปเสียแล้ว

Prospera: We are such stuff as dreams are made on.

พรอสเพอร์รา: อันตัวเรานั้น สร้างจากอากาศธาตุไม่ต่างจากความฝัน

and our little life is rounded with a sleep.

และชีวิตของเราก็อยู่ในวงล้อมแห่งนิทรา

(Music)

(เสียงดนตรี)

JT: Okay.

จูลี: โอเค

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So I went from theater, doing "The Tempest"

ฉันเปลี่ยนจากการทำละครเรื่อง "เดอะ เทมเปสต์"

on the stage in a very low-budget production

ในแบบละครเวทีงบน้อย

many years ago,

เมื่อหลายปีก่อน

and I love the play, and I also think

ฉันชอบละครเรื่องนี้มาก แล้วฉันก็คิดว่า

it's Shakespeare's last play,

มันเป็นบทละครเรื่องสุดท้ายของเชคสเปียร์

and it really lends itself, as you can see, to cinema.

และมันก็ค่อนข้างเหมาะกับการทำเป็นภาพยนตร์ อย่างที่คุณได้ชมแล้ว

But I'm just going to give you a little example about

แต่ฉันอยากจะให้ตัวอย่างกับคุณอีกนิดนึง เกี่ยวกับ

how one stages it in theater

การสร้างสรรค์มันเป็นละครบนเวที

and then how one takes that same idea or story

และจากนั้น การนำความคิดหรือเรื่องเดียวกันนี้

and moves it into cinema.

ไปสู่การนำเสนอในแบบภาพยนตร์

The ideograph that I talked to you about before,

เรื่องภาพสัญลักษณ์ที่ฉันพูดถึงเมื่อสักครู่นี้

what is it for "The Tempest"?

ภาพสัญลักษณ์ของ "เดอะ เทมเปสต์" คืออะไร

What, if I were to boil it down,

ถ้าฉันจะเคี่ยวเรื่องนี้จนได้บทสรุป

would be the one image that I could

อะไรที่จะเป็นภาพเพียงหนึ่งเดียว ที่ฉัน

hang my hat on for this?

จะพอใจกับมัน

And it was the sand castle,

ฉันคิดว่ามันคือปราสาททราย

the idea of nurture versus nature,

แนวคิดเรื่องธรรมชาติ ปะทะกับสิ่งที่มนุษย์สร้าง

that we build these civilizations --

ที่เราได้สร้างเป็นอารยธรรมเหล่านี้

she speaks about it at the end, Helen Mirren's Prospera --

เธอพูดถึงมันในตอนท้าย โดยพอรส์เพอร์รา ตัวละครที่แสดงโดย เฮเลน มิลเลน

we build them, but under nature, under the grand tempest,

เราสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา แต่ภายใต้อำนาจของธรรมชาติ ท่ามกลางพายุพิโรธ

these cloud-capped towers, these gorgeous palaces will fade

ยอดหอคอยสูงเทียมเมฆ และพระราชวังสุดสง่าก็จะเลือนหายไป

and there will -- leave not a rack behind.

และไม่เหลืออะไร ไม่แม้แต่ซากปรักหักพัง

So in the theater, I started the play,

ดังนั้นในการทำละครเวที ฉันเปิดฉากแรก

it was a black sand rake, white cyc,

ด้วยทางคราดทรายสีดำ ใต้แสงสีขาว

and there was a little girl, Miranda, on the horizon,

มีเด็กผู้หญิง มิรันดา นั่งอยู่ที่เส้นขอบฟ้า

building a drip castle, a sand castle.

เธอกำลังสร้างปราสาททรายอยู่

And as she was there on the edge of that stage,

เธอนั่งอยู่ตรงขอบเวทีนั้น

two stagehands all in black

แล้วคนจัดฉากบนเวทีสองคน ซึ่งแต่งชุดดำทั้งชุด

with watering cans ran along the top

พร้อมด้วยบัวรดน้ำ จะวิ่งมาด้านบน

and started to pour water on the sand castle,

และเริ่มเทน้ำลงมาเหนือปราสาททราย

and the sand castle started to drip and sink,

แล้วปราสาททรายก็ค่อยๆทะลายลงและจมหายไป

but before it did,

แต่ก่อนที่มันจะหายไป

the audience saw the black-clad stagehands.

ผู้ชมจะได้เห็นคนจัดฉากชุดดำ

The medium was apparent. It was banal. We saw it.

มันเป็นการสื่อแบบตรงๆ ทื่อๆ เรามองเห็นเลยว่า

But as they started to pour the water,

ในขณะที่พวกเขาเริ่มเทน้ำ

the light changed from showing you the black-clad stagehands

แสงก็เปลี่ยนจากการเน้นไปที่คนชุดดำ

to focusing, this rough magic that we do in theater,

ไปเน้นที่อีกสิ่งหนึ่ง ซี่งนี่แหละคือเวทย์มนต์ของการทำละคร

it focused right on the water itself.

แสงนั้นไปเน้นที่น้ำ

And all of a sudden, the audience's perspective changes.

และในทันใด มุมมองการรับชมของผู้ชมก็เปลี่ยนไป

It becomes something magically large.

มันกลายเป็นสิ่งที่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

It becomes the rainstorm.

มันกลายเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง

The masked actors, the puppeteers, they disappear,

นักแสดงชุดดำ นักเล่นหุ่นกระบอก พวกเขาหายไปจากความสนใจ

and the audience makes that leap into this world,

แล้วผู้ชมก็กระโจนเข้าสู่โลกอีกใบนี้

into this imaginary world of "The Tempest" actually happening.

ในโลกแห่งจินตนาการของ ละครเรื่อง "เดอะ เทมเปสต์" นั้น กำลังเกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา

Now the difference

ทีนี้มาว่ากันถึง ความแตกต่าง

when I went and did it in the cinema,

เมื่อฉันมาทำเรื่องนี้เป็นภาพยนตร์

I started the actual movie

ฉันเริ่มฉากแรกในหนัง

with a close-up of a sand castle, a black sand castle,

ด้วยภาพโคลสอัพปราสาททรายสีดำ

and what cinema can do is,

และสิ่งที่ภาพยนตร์ทำได้

by using camera, perspective,

คือ การใช้มุมกล้อง และมุมมอง

and also long shots and close-ups,

การใช้ภาพมุมไกล และภาพใกล้

it started on a close-up of the sand castle,

เริ่มด้วยภาพมุมใกล้ของปราสาททรายสีดำ

and as it pulled away,

แล้วค่อยๆดึงภาพออกมา

you saw that it was a miniature sitting in the palm

คุณมองเห็นมันเป็นปราสาทจิ๋วที่อยู่ในอุ้งมือ

of the girl's hands.

ของเด็กผู้หญิง

And so I could play with the medium,

นี่คือลักษณะที่ฉันสามารถเล่นกับสื่อที่เราใช้ได้

and why I move from one medium to another

และก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันชอบเปลี่ยนสื่อที่ใช้ไปมา

is to be able to do this.

เพื่อที่ว่าฉันจะสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้

Now I'm going to take you to "Spider-Man."

ต่อไปฉันจะพาคุณไปดู "สไปเดอร์แมน"

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Video) Peter Parker: ♪ Standing on the precipice,

(วีดีโอ) ปีเตอร์ ปาร์กเกอร์: ♪ ยืนอยู่บนหน้าผา

I can soar away from this. ♪

ฉันจะหนีไปจากนี้ ♪

JT: We're trying to do everything in live theater

จูลี: เราพยามทำทุกอย่างในโรงละคร

that you can't do in two dimensions

ซึ่งมันคุณไม่น่าจะทำได้ในแบบสองมิติ

in film and television.

ในภาพยนตร์ และในโทรทัศน์

PP: ♪ Rise above yourself and take control. ♪

ปีเตอร์ ปาร์กเกอร์: ♪ เป็นมากกว่าที่คุณเป็น แล้วควบคุมชีวิตตัวเอง ♪

George Tsypin: We're looking at New York from a Spider-Man point of view.

จอร์จ ไซปิน: ♪ เรากำลังมองดูเมืองนิวยอร์ก จากมุมมองของสไปเดอร์แมน ♪

Spider Man is not bound by gravity.

สไปเดอร์แมนไม่อยู่ใต้กฏของแรงโน้มถ่วง

Manhattan in the show is not bound by gravity either.

แมนฮัตตันในละครของเรา ก็ไม่อยู่ภายใต้กฏของแรงโน้มถ่วงเช่นกัน

PP: ♪ Be yourself and rise above it all. ♪

ปีเตอร์ ปาร์กเกอร์: ♪ เป็นตัวเอง แล้วเป็นเหนือทุกสิ่ง ♪

Ensemble: ♪ Sock! Pow! ♪

เสียงประสาน: ♪ ผัวะ พลั่ก ♪

♪ Slam! Scratch! ♪

♪ โครม เคล้ง ♪

Danny Ezralow: I don't want you to even think there's a choreographer.

แดนนี่ เอสราโลว์: ผมไม่อยากให้ผู้ชมคิดด้วยซ้ำว่า มันมีการออกแบบท่าเต้น

It's real, what's happening.

สิ่งที่เกิดขึ้นมันต้องดูสมจริง

I prefer you to see people moving,

ผมอยากให้ทุกคนดูคนเหล่านี้เคลื่อนไหว

and you're going, "Whoa, what was that?"

แล้วก็ทำเสียงแบบ "โอ้ นั่นมันอะไรกัน"

(Music)

(เสียงดนตรี)

JT: If I give enough movement in the sculpture,

จูลี่: ถ้าฉันใส่ความเคลื่อนไหวลงไปในใบหน้าของหุ่นเหล่านี้ อย่างเพียงพอ

and the actor moves their head, you feel like it's alive.

พอนักแสดงเคลื่อนไหวศีรษะ คุณก็จะรู้สึกว่าพวกมันมีชีวิต

It's really comic book live. It's a comic book coming alive.

มันคือหนังสือการ์ตูนแสดงสด เหมือนมันมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ

(Music)

(เสียงดนตรี)

Bono: They're mythologies.

โบโน: มันเป็นเรื่องราวปรัมปรา

They're modern myths, these comic book heroes.

เหล่าฮีโร่ในหนังสือการ์ตูน เป็นพระเอกในเทพนิยายสมัยใหม่

PP: ♪ They believe. ♪

ปีเตอร์: ♪ พวกเขาเชื่อ♪

(Screams)

(เสียงกรีดร้อง)

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

JT: Ohhhh. What was that?

จูลี: โอ้ นั่นมันอะไรกัน

Circus, rock 'n' roll, drama.

ละครสัตว์ หรือละครร๊อค

What the hell are we doing up there on that stage?

เราขึ้นไปทำอะไรกันบนเวทีนั่นน่ะ

Well, one last story, very quickly.

เอาล่ะค่ะ อีกเรื่องนึง เรื่องสุดท้ายแล้ว

After I was in that village, I crossed the lake,

หลังจากที่ฉันไปอยู่ที่หมู่บ้านนั้น ฉันก็เดินทางข้ามทะเลสาบ

and I saw that the volcano was erupting

แล้วก็เห็นว่าภูเขาไฟกำลังประทุ

on the other side, Gunung Batur,

อยู่ตรงอีกด้านของ กูนัง บาตู (Gunung Batur)

and there was a dead volcano next to the live volcano.

ข้างๆกันนั้นก็มีภูเขาไฟที่สงบแล้ว อยู่ติดกับภูเขาไฟที่ยังมีชีวิต

I didn't think I'd be swallowed by the volcano,

ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันจะถูกกลืนไปในภูเขาไฟซะแล้ว

and I am here.

แต่ ฉันก็ยังมายืนอยู่ตรงนี้

But it's very easy to climb up, is it not?

มันเป็นเรื่องง่ายที่จะปีนขึ้นไป จริงไหมคะ?

You hold on to the roots,

คุณทรงตัวให้ดีๆ

you put your foot in the little rocks

วางเท้าลงบนหินก้อนเล็กๆ

and climb up there, and you get to the top,

แล้วก็ปีนขึ้นไป คุณก็จะสามารถขึ้นไปถึงยอดเขาได้

and I was with a good friend who was an actor,

ตอนนั้นฉันปีนขึ้นไปกับเพื่อนคนหนึ่ง เขาเป็นนักแสดง

and we said, "Let's go up there.

เราคุยกันว่า "ขึ้นไปบนนั้นกัน

Let's see if we can come close to the edge

ไปดูซิว่าเราจะเข้าใกล้ปล่องภูเขาไฟ

of that live volcano."

ที่กำลังปะทุอยู่ได้ไหม"

And we climbed up and we got to the very top,

แล้วเราก็ปีนขึ้นไปจนถึงยอดเขา

and we're on the edge, on this precipice,

เราไปยืนอยู่ตรงขอบ บนผาชัน

Roland disappears into the sulfur smoke

แล้วโรแลนก็หายตัวไปในควันก๊าซซัลเฟอร์

at the volcano at the other end,

ที่ภูเขาไฟอีกด้าน

and I'm up there alone

แล้วฉันก็อยู่ตรงนั้นคนเดียว

on this incredible precipice.

บนหน้าผาที่เหลือเชื่อนั้น

Did you hear the lyrics?

คุณได้ฟังเนื้อเพลงรึเปล่าคะ

I'm on the precipice looking down

ตอนนนั้นฉันเองก็อยู่บนหน้าผา มองลงมา

into a dead volcano to my left.

เห็นภูเขาไฟที่สงบแล้วทางซ้าย

To my right is sheer shale. It's coming off.

และทางขวาเป็นชั้นหินบางๆ ที่กำลังปะทุ

I'm in thongs and sarongs. It was many years ago.

ฉันสวมเพียงรองเท้าแตะและผ้าโสร่ง มันหลายปีมาแล้วน่ะค่ะ

And no hiking boots.

ไม่ได้สวมรองเท้าปีนเขา

And he's disappeared, this mad French gypsy actor,

แล้วเพื่อนนักแสดงพเนจรจอมเพี้ยนชาวฝรั่งเศสของฉัน ก็หายไป

off in the smoke, and I realize,

ในท่ามกลางม่านควัน ตอนนั้นฉันรู้ว่า

I can't go back the way that I've come. I can't.

ฉันไม่กลับลงไปตามทางที่ฉันปีนขึ้นมาได้แล้ว ฉันทำไม่ได้แน่ๆ

So I throw away my camera. I throw away my thongs,

ฉันทิ้งกล้องไป แล้วก็ถอดรองเท้าแตะด้วย

and I looked at the line straight in front of me,

แล้วฉันก็มองตรงไปข้างหน้า

and I got down on all fours like a cat,

แล้วฉันก็ก้มลงคลานสี่ขาเหมือนแมว

and I held with my knees to either side

พยายามเอาเข่าและขาสองข้าง

of this line in front of me,

คร่อมอยู่บนเส้นทางตรงหน้า

for 30 yards or 30 feet, I don't know.

มันเป็นระยะทางประมาณสามสิบหลา หรือ สามสิบฟุต ฉันก็ไม่รู้หรอก

The wind was massively blowing,

ลมพัดแรงมาก

and the only way I could get to the other side

และวิธีเดียวที่ฉันจะสามารถข้ามไปอีกฝั่งได้

was to look at the line straight in front of me.

ก็คือการมองตรงไปข้างหน้าเท่านั้น

I know you've all been there.

ฉันรู้ดีว่าพวกคุณทุกคนก็เคยเจอสถานการณ์แบบนั้น

I'm in the crucible right now.

ฉันกำลังถูกทดสอบแบบนั้นอยู่ในตอนนี้

It's my trial by fire.

กำลังถูกทดสอบด้วยไฟ

It's my company's trials by fire.

คณะทำงานทั้งคณะกำลังถูกทดสอบ

We survive because our theme song is "Rise Above."

เรารอดมาได้เพราะเนื้อเพลงเอกของเราคือ "ลอยขึ้นเหนือมัน" (Rise Above)

Boy falls from the sky, rise above.

เด็กผู้ชายคนหนึ่งตกลงมา แล้วลอยขึ้นไป

It's right there in the palm of both of our hands,

มันอยู่ตรงนี้ ในอุ้งมือสองทั้งสองของเรา

of all of my company's hands.

มันอยู่ในมือของทุกคนในคณะ

I have beautiful collaborators, and we as creators

ฉันมีผู้ร่วมงานที่วิเศษมาก และเรา ในฐานะที่เป็นผู้สร้างสรรค์

only get there all together.

จะเดินไปถึงตรงนั้นด้วยกัน

I know you understand that.

ฉันรู้ว่าพวกคุณเข้าใจดี

And you just stay going forward,

ว่าการพยายามก้าวไปข้างหน้า

and then you see this extraordinary thing

แล้วก็ได้พบกับสิ่งที่แปลกประหลาด

in front of your eyes.

อยู่ต่อหน้าคุณนั้นเป็นเช่นไร

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)