Julie Taymor: Spider-Man, The Lion King and life on the creative edge

جولی تایمور: مرد عنکبوتی، شیر شاه و زندگی بر لبه خلاقیت

Translator: Leila Ataei Reviewer: Sina Pourasgari

(Music)

(موسیقی)

["Oedipus Rex"]

["ادیپوسِ پادشاه"]

["The Lion King"]

["شیر شاه"]

["Titus"]

["تیتوس"]

["Frida"]

["فریدا"]

["The Magic Flute"]

["فلوت سحرآمیز"]

["Across The Universe"]

["از میان جهان"]

(Applause)

(تشویق)

Julie Taymor: Thank you. Thank you very much.

جولی تایمور: متشکرم. خیلی از شما متشکرم.

That's a few samples of the theater, opera

اینها نمونه‌های اندکی از فیلمها، اپرا و تئاترهایی

and films that I have done over the last 20 years.

هستند که در طی بیش از ۲۰ سالِ گذشته انجام داده‌ام.

But what I'd like to begin with right now

اما چيزى كه ميخوام همين حالا با آن شروع كنم

is to take you back to a moment

اين است كه شما را به لحظه‌‌اى در گذشته ببرم

that I went through in Indonesia,

موقعی که به اندونزى رفته بودم،

which is a seminal moment in my life

یکی از لحظات تاثیرگذار در زندگيم

and, like all myths,

و مثل همه افسانه‌‌ها

these stories need to be retold

اين قصه‌‌ها لازم هستند كه بازگويى

and told, lest we forget them.

و گفته شوند تا مبادا از خاطر بروند.

And when I'm in the turbulent times, as we know,

و خب می‌دانید، هنگامى كه روزگارى پريشان دارم

that I am right now, through the crucible

درست مثل الان که من مشغول گذر از

and the fire of transformation,

آتش دگرگونی سخت و دشواری هستم،

which is what all of you do, actually.

چيزى كه در واقع همه شما انجامش مى‌‌دهيد.

Anybody who creates knows there's that point where

هركسى كه اهل آفرينش باشد، مى‌‌داند مرحله‌‌اى وجود دارد كه

it hasn't quite become the phoenix or the burnt char.

در آن كاملاً ققنوس يا خاكستر سوخته نشده است.

(Laughter)

(خنده)

And I am right there on the edge,

و من الان درست در آن مرحله قرار دارم،

which I'll tell you about, another story.

كه به شما درباره‌ش خواهم گفت، در قصه‌‌اى ديگر.

I want to go back to Indonesia

مى‌‌خواهم به اندونزى برگردم

where I was about 21, 22 years, a long time ago,

وقتى ٢١يا ٢٢ سال داشتم، خیلی سالها پیش،

on a fellowship.

با كمك هزينه تحصيلى آنجا بودم .

And I found myself, after two years there

و بعد از دو سال در آنجا، خودم را پيدا كردم

and performing and learning, on the island of Bali,

و در جزيره بالى مشغول يادگيرى و اجرا بودم

on the edge of a crater, Gunung Batur.

در لبه دهانه آتش فشانی گونونگ باتور.

And I was in a village where there was

و من در دهكده‌‌اى بودم جاييكه مراسم عضويت

an initiation ceremony for the young men,

براى مردان جوان برگزار مى‌‌شد،

a rite of passage.

مناسکِ گذار.

Little did I know that it was mine as well.

نمی‌دانستم كه برای من هم بود.

And as I sat in this temple square

و من در حالى كه توى اين ميدان معبد

under this gigantic beringin banyan tree,

در زير درخت عظيم‌‌الجثه‌ی «انجيرِ معابد» برينجينى در تاريكى نشستم،

in the dark, there was no electricity, just the full moon,

برق نداشت و تنها روشنى بخش اين ميدان خالى

down in this empty square,

وجود ماه كامل بود،

and I heard the most beautiful sounds,

و من زيباترين صداها را شنیدم،

like a Charles Ives concert

مثل كنسرت چارلز ايوز

as I listened to the gamelan music

در همان حال كه به موسيقى گاميلان گوش مى‌‌دادم

from all the different villagers that came

كه از سوی همه آن روستاييان مختلفى میامد

for this once-every-five-years ceremony.

كه هر پنج سال يك بار براى اين مراسم جمع می‌شدند.

And I thought I was alone in the dark under this tree.

و من فكر مى‌كردم توى آن تاريكى در زير اين درخت تنها هستم.

And all of a sudden, out of the dark,

و ناگهان، آن بيرون در تاريكى،

from the other end of the square,

از انتهای ديگر ميدان

I saw the glint of mirrors lit by the moon.

درخشش آينه‌‌ها را ديدم كه توسط ماه روش شدند.

And these 20 old men who I'd seen before

و اين ۲۰ مرد کهن‌سال كه قبلاً ديده بودمشان

all of a sudden stood up in these full warrior costumes

ناگهان در حاليكه سراپا جامه رزم به تن داشتند،

with the headdress and the spears,

با دستار بر سر و نيزه به دست، برپا ايستادند،

and no one was in the square, and I was hidden in the shadows.

و هيچكس در ميدان نبود، من در سايه‌‌ها مخفى شده بودم.

No one was there, and they came out,

هيچكس آنجا نبود، و آنها بيرون آمدند،

and they did this incredible dance.

و اين رقص باورنكردنى را انجام دادند.

"Huhuhuhuhuhuhuhahahahaha."

"هوهوهوهوهوهوهوهاهاهاهاها"

And they moved their bodies and they came forward,

و بدنشان را تكان مى‌‌دادند و به جلو می‌آمدند،

and the lights bounced off these costumes.

و نور از اين جامه‌‌ها ساطع مى‌‌شد.

And I've been in theater since I was 11 years old,

و به خودم گفتم من از ١١ سالگى در تئاتر بوده‌‌ام،

and performing, creating, and I went,

و تجربه اجرا و آفرينش را داشتم، و به خودم گفتم:

"Who are they performing for

"اونها براى چه کسی با اين

with these elaborate costumes,

لباسهاى با زحمت درست شده و اين دستارهاىِ

these extraordinary headdresses?"

خارق‌‌العاده برنامه اجرا مى‌‌كنند؟"

And I realized that they were performing for God,

و تشخيص دادم كه داشتند براى خدا اجرا مى‌‌كردند،

whatever that means.

به هر معنايى كه باشد.

But somehow, it didn't matter about the publicity.

اما به نحوى، جنبه تبليغاتى نداشت.

There was no money involved.

پولى در آن دخيل نبود.

It wasn't going to be written down. It was no news.

قرار نبود ثبت شود. اخبارى در كار نبود.

And there were these incredible artists

و اين هنرمندان باورنكردنى بودند

that felt for me like an eternity as they performed.

كه هنگام اجرايشان براى من حسى شبيه ابديت را داشتند.

The next moment,

لحظه‌ای بعد،

as soon as they finished and disappeared into the shadows,

به محضى كه كارشان تمام شد و در ميان سايه‌‌ها گم شدند،

a young man with a propane lantern came on,

مردی جوان با فانوسى پارافينى پيدايش شد،

hung it up on a tree, set up a curtain.

آن را از درختى آويزان كرد، پرده‌‌اى را بر پا كرد.

The village square was filled with hundreds of people.

ميدان دهكده با صدها آدم پُر شد.

And they put on an opera all night long.

و اپرايى را در تمام طول شب برپا كردند.

Human beings needed the light.

انسانها به روشنايى نياز داشتند.

They needed the light to see.

به روشنايى براى ديدن نياز داشتند.

So what I gained and gathered from this incredible,

خب چيزى كه من از اين لحظه بسيار تاثير گذار

seminal moment in my life as a young artist

در زندگی‌ام بعنوان هنرمندى جوان فهميدم اين بود كه

was that you must be true

بايد به عنوان هنرمند

to what you believe as an artist all the way through,

در تمام مسيرى كه طى مى‌كنى به آن چيزى كه باور دارى صادق باشى،

but you also have to be aware

اما همچنان بايد آگاه باشى كه

that the audience is out there in our lives at this time,

مخاطب آن بيرون در اين لحظه درون زندگی‌هاى ماست،

and they also need the light.

و آنها نيز به روشنایی نياز دارند.

And it's this incredible balance

و اين همان تعادل باورنكردنى است كه

that I think that we walk

به اعتقاد من، ما هنگام خلقِ

when we are creating something that is breaking ground,

چيزى كه نوآورانه است، از آن مى‌‌گذريم،

that's trying to do something you've never seen before,

آن تلاش برای انجام چیزی است که قبلاً هرگز نديده‌‌ايد،

that imaginary world

آن دنياى خيالى

where you actually don't know where you're going to end up,

جاييكه شما به راستى نمى‌‌دانيد كارتان به كجا ختم خواهد شد،

that's the fine line on the edge of a crater

همان خط باريكى که در لبه‌ی یک دهانه آتش‌فشانى است

that I have walked my whole life.

و من تمام عمرم را رويش راه رفته‌‌ام.

What I would like to do now is to tell you

الان كارى كه مى‌‌خواهم انجام دهم اين است كه كمى

a little bit

برايتان از نحوه‌یِ

about how I work. Let's take "The Lion King."

كار كردنم بگويم. "شير شاه" را در نظر بگيريد.

You saw many examples of my work up there,

شما نمونه‌‌هاى بسيارى از كار من را آن بالا ديد،

but it's one that people know.

اما اين يكى را مردم مى‌‌شناسند.

I start with the notion of the ideograph.

من با مفهوم «واژه مجازی» شروع می‌کنم.

An ideograph is like a brush painting, a Japanese brush painting.

واژه مجازی مثل نقاشى كردن با قلموست، نقاشى با قلموى ژاپنى.

Three strokes, you get the whole bamboo forest.

سه ضربه كافيست تا كل جنگل بامبو را داشته باشيد.

I go to the concept of "The Lion King"

سراغ مفهوم "شير شاه" مى‌‌روم

and I say, "What is the essence of it?

و مى‌‌گويم، " ماهيت آن چيست؟

What is the abstraction?

انتزاع آن چيست؟

If I were to reduce this entire story

اگر قرار بود كل اين داستان را به يك

into one image, what would it be?"

تصوير كاهش بدهم، آن چه می‌توانست باشد؟"

The circle. The circle. It's so obvious.

دايره، آره، دايره. كاملاً مشخص است.

The circle of life. The circle of Mufasa's mask.

دايره زندگى. دايره ماسك موفاسا.

The circle that, when we come to Act II and there's a drought,

دايره‌‌اى كه وقتى ما به پرده دوم ميرسيم و خشكسالى وجود دارد،

how do you express drought?

چطور خشكسالى را بيان مى‌‌كنيد؟

It's a circle of silk on the floor

دايره‌ای از ابريشم روى زمين است

that disappears into the hole in the stage floor.

كه توى سوراخى در كف صحنه ناپديد مى‌‌شود.

The circle of life comes in the wheels

دايره زندگى بصورت حركتهاى غزالى

of the gazelles that leap.

است كه جست و خيز مى‌‌كند.

And you see the mechanics.

و شما هنرورها را مى‌‌بينيد.

And being a theater person, what I know and love about the theater

و بعنوان يك فرد تئاترى، چيزى كه مى‌‌دانم و به خاطرش عاشق تئاتر هستم

is that when the audience comes in

اين است كه وقتى مخاطب وارد می‌شود

and they suspend their disbelief,

و ناباوريش بحالت تعليق در مياید،

when you see men walking or women walking

هنگامى كه مى‌‌بينيد مردها يا زنها با ظرفی

with a platter of grass on their heads,

از علف بر سرشان وارد مى‌‌شوند

you know it's the savanna.

مى‌‌دانيد كه آن ساواناست.

You don't question that.

راجع به آن نمى‌‌پرسيد.

I love the apparent truth of theater.

من حقيقت ظاهرى تئاتر را دوست دارم.

I love that people are willing to fill in the blanks.

عاشق اين هستم كه آدمها تمايل به پر كردن جاهاى خالى داشته باشند.

The audience is willing to say,

مخاطب تمايل به گفتن اين دارد كه،

"Oh, I know that's not a real sun.

" اوه، مى‌‌دونم كه اون يك خورشيد واقعى نيست.

You took pieces of sticks.

شما از تكه‌‌هاى باريك چوب استفاده مى‌‌كنيد.

You added silk to the bottom.

ابريشم را به آن پايين اضافه مى‌‌كنيد.

You suspended these pieces. You let it fall flat on the floor.

اين تكه‌‌ها را آويزان كرديد. گذاشتيد كه روى زمين افتاده و پهن شوند.

And as it rises with the strings, I see that it's a sun.

و هنگامى كه به كمك نخها بلند مى‌‌شوند، مى‌‌بينم كه خورشيد است.

But the beauty of it is that it's just silk and sticks.

اما زيبايى آن در اين است كه فقط از چوب و ابريشم است.

And in a way, that is what makes it spiritual.

و به نحوى، اين همان چيزى است كه آن را عرفانی مى‌‌كند.

That's what moves you.

همان چيزى كه روى شما اثر مى‌‌گذارد.

It's not the actual literal sunrise that's coming.

طلوع واقعى به معناى كلمه خورشيد نيست كه می‌آيد.

It's the art of it.

هنر آن است.

So in the theater, as much as the story is critical

بنابراين در تئاتر، به همان اندازه كه داستان اهميت دارد

and the book and the language,

كتاب، زبان،

the telling of the story, how it's told,

بازگويى داستان، نحوه گفتنش،

the mechanics, the methods that you use,

هنرورها، روشهايى كه بكار مى‌‌گيريد،

is equal to the story itself.

برابر با خود داستان است.

And I'm one who loves high tech and low tech.

و من كسى هستم كه علشق فناورى پيشرفته و فناورى خُرد هستم.

So I could go from --

بنابراين مى‌‌توانم از--

For instance, I'll show you some "Spider-Man" later,

براى مثال، بخشهايى از مرد عنكبوتى را بعداً نشان خواهم داد،

اين ماشينهاى شگفت‌انگیز كه آدمها را جابجا مى‌‌كنند.

these incredible machines that move people along.

But the fact is, without the dancer

اما حقيقت اين است كه بدون رقصنده‌‌اى

who knows how to use his body and swing on those wires,

كه بداند چطور از بدنش استفاده كند و با آن سيمها پيچ و تاب بخورد

it's nothing.

هيچ است.

So now I'm going to show you

خب حالا قصد دارم به شما

some clips from the other big project of my life this year,

بخشهايى از ديگر پروژه بزرگ زندگي‌ام در امسال را نشان دهم،

"The Tempest."

" طوفان."

It's a movie. I did "The Tempest" on a stage three times

يك فیلم است. من سه بار "طوفان" را در تئاتر روی صحنه بردم

in the theater since 1984, '86,

از ساال ۱۹۸۴-۸۶

and I love the play.

و عاشق این نمایش بودم.

I did it always with a male Prospero.

من همیشه آن را با یک پراسپروی مذکر انجام دادم.

And all of a sudden, I thought,

و ناگهان فکر کردم،

"Well, who am I gonna get to play Prospero?

" خب، چه کسی را قرار است برای بازی نقش پراسپرو انتخاب کنم؟

Why not Helen Mirren? She's a great actor. Why not?"

چرا از هلن میرن استفاده نکنم؟ بازیگر فوق العاده ای است. چرا که نه؟

And this material really did work for a woman equally as well.

و اين داستان واقعاً به همان اندازه براى يك زن هم جواب داد.

So now, let's take a look at some of the images

خب الان، بيايد نگاهى به برخى از صحنه‌‌هاى

from "The Tempest."

"طوفان" داشته باشيم.

(Music)

(موسیقی)

(Video) Prospera: Hast thou, spirit, performed to the point the tempest that I bade thee?

(ویدیو) پراسپرو: اى روح، آيا طوفانى را كه فرمان دادم، دقيقاً فراهم كردى؟

آريل: سوار كشتى شاه شدم. در هر خوابگاه، شعله وحشت را برانگيختم.

Ariel: I boarded the king's ship. In every cabin, I flamed amazement.

Prospera: At first sight, they have changed eyes.

پراسپرو: در برخورد اول، نگاهشان با هم تلاقى مى‌‌كند.

Miranda: Do you love me?

ميراندا: آيا مرا دوست مى‌‌دارى؟

Ferdinand: Beyond all limit.

فرديناند: فراتر از هر آنچه در دنياست.

HM: They are both in either's powers.

اچ ام: هر دوی آنها صاحب قدرت هستند.

Trinculo: Misery acquaints a man with strange bedfellows.

ترينكولو: تیره‌بختی، يك مرد را با همبسترهاى عجيبى آشنا مى‌‌كند.

(Music)

(موسیقی)

Looking for business, governor?

فرماندار، کاری داری؟

Caliban: Hast thou not dropped from heaven?

كاليبان: تو از بهشت بیرون نیفتاده‌ای؟

Stephano: Out of the moon, I do assure thee.

استفانو: از ماه، به شما اطمینان می‌دهم.

Prospera: Caliban!

پراسپرو: کالیبان!

Caliban: This island is mine.

کالیبان: این جزیره مال من است.

Prospera: For this, be sure, tonight thou shalt have cramps.

پراسپرو: به سزاى اين عمل، مطمئن باش، امشب چنان انقباض عضله و پهلو دردى خواهى داشت.

Antonio: Here lies your brother no better than the earth he lies upon.

آنتونيو: اینجا برادر تو دراز کشیده مانند همان زمینی که رویش قرار دارد.

Sebastian: Draw thy sword.

سباستين: شمشیرت را بکش.

And I, the king, shall love thee.

و من، پادشاه، تو را دوست خواهم داشت.

Prospera: I will plague them all, even to roaring.

پراسپرو: همه آنها را دچار مصیبت خواهم کردم، حتی با غرش کردن.

Ariel: I have made you mad.

آريل: تو را عصبانی کرده‌ام.

Prospera: We are such stuff as dreams are made on.

پراسپرو: ما همان چیزهای هستی که رویاها از آن ساخته می‌شوند.

and our little life is rounded with a sleep.

و زندگی کوچک ما را خواب احاطه کرده است.

(Music)

(موسیقی)

JT: Okay.

ج. ت. : بسيار خوب.

(Applause)

(تشویق)

So I went from theater, doing "The Tempest"

بنابراين از تئاتر رفتم، طوفان را خیلی سالها قبل

on the stage in a very low-budget production

با بودجه تولید خیلی پایین روی صحنه

many years ago,

برده بودم،

and I love the play, and I also think

و من این نمایش را خیلی دوست دارم، و همچنین فکر می‌کنم،

it's Shakespeare's last play,

این آخرین نمایشنامه شکسپیر است،

and it really lends itself, as you can see, to cinema.

و واقعاً همانطور که مشاهده می‌کنید، خودش را به سینما قرض می‌دهد.

But I'm just going to give you a little example about

اما من فقط میخوام مثال کوچکی را برایتان بزنم درباره‌ی اين

how one stages it in theater

که چطور یک نفر نمایش را روی صحنه‌ی تئاتر می‌برد

and then how one takes that same idea or story

و سپس چطور یک نفر همان ایده یا داستان را می‌گیرد و

and moves it into cinema.

آن را به سینما می‌برد.

The ideograph that I talked to you about before,

واژه مجازی که قبلاً راجع به آن با شما صحبت کردم،

what is it for "The Tempest"?

برای طوفان چیست؟

What, if I were to boil it down,

چطور می‌شد اگر قرار بود عصاره‌ای از آن را بگیرم،

would be the one image that I could

آیا تصویرى بود که من می‌توانستم روی کلاهم

hang my hat on for this?

برای این چاپ کنم؟

And it was the sand castle,

و آن قلعه شنی بود،

the idea of nurture versus nature,

ایده تربیت علیه طبیعت،

that we build these civilizations --

که ما این تمدنها را می‌سازیم--

she speaks about it at the end, Helen Mirren's Prospera --

هلن میرن در نقش پراسپرو، در آخر در این باره صحبت می‌کند--

we build them, but under nature, under the grand tempest,

آنها را می‌سازیم، اما زیر طوفان، زیر طوفان عظیم،

these cloud-capped towers, these gorgeous palaces will fade

این برجهایی که سر درمیان ابرها دارند، این کاخهای زیبا محو خواهند شد

and there will -- leave not a rack behind.

و هیچ ردی از خود به جای نخواهند گذاشت.

So in the theater, I started the play,

بنابراین در تئاتر، نمایش را شروع کردم،

it was a black sand rake, white cyc,

یک مسير شنی سیاه بود، سیکلوراما(پرده آویزان در تئاتر) سفید،

and there was a little girl, Miranda, on the horizon,

و دختر کوچکی در افق بود به اسم میراندا

building a drip castle, a sand castle.

که قلعه‌ای قطره‌ای ، قلعه‌ای شنی می‌ساخت.

And as she was there on the edge of that stage,

و در حالیکه او آنجا روی لبه آن صحنه بود

two stagehands all in black

دو دستیار صحنه سراپا سیاه پوش

with watering cans ran along the top

با قوطی‌های آبیاری آن بالا به موازات می‌دویدند

and started to pour water on the sand castle,

و شروع به ریختن آب روی قلعه شنی کردند،

and the sand castle started to drip and sink,

و قلعه‌ی شنی شروع به چکیدن و غرق شدن کرد،

but before it did,

اما قبل از اینکه این اتفاق بیفتد،

the audience saw the black-clad stagehands.

حضار دو دستیار صحنه سیاه‌پوش را دیدند.

The medium was apparent. It was banal. We saw it.

واسطه معلوم بود. چیز پیش پا افتاده‌ای بود. ما آن را دیدیم.

But as they started to pour the water,

اما همانطور که شروع به ریختن آب کردند،

the light changed from showing you the black-clad stagehands

نور تمرکزش را از نشان دادن آن دستیاران صحنه سیاه‌پوش

to focusing, this rough magic that we do in theater,

تغییر داد و تمرکز را سریع روی خود آب گذاشت،

it focused right on the water itself.

کار جادویی زمختی که ما در تئاتر انجام می دهیم.

And all of a sudden, the audience's perspective changes.

و ناگهان دیدگاه حضار تغییر می‌کند.

It becomes something magically large.

به چیز بزرگ واقعاً جادویی تبدیل می‌شود.

It becomes the rainstorm.

تبدیل به باد و باران شدید می‌شود.

The masked actors, the puppeteers, they disappear,

بازیگران نقابدار وعروسک گردانها همگی ناپدید می‌شوند،

and the audience makes that leap into this world,

و مخاطب‌ها راه خود را به داخل این دنیا باز می‌کنند،

into this imaginary world of "The Tempest" actually happening.

به داخل این دنیا خیالی "طوفان" که در واقع اتفاق می‌افتد.

Now the difference

حالا برسیم به تفاوتی

when I went and did it in the cinema,

که وقتی رفتم و آن را در سینما انجام دادم،

I started the actual movie

فیلم را در واقع با

with a close-up of a sand castle, a black sand castle,

نمای نزدیک ازقلعه‌ای شنی، یک قلعه شنی سیاه شروع کردم،

and what cinema can do is,

و این چیزی است که سینما قادر به انجام آن است،

by using camera, perspective,

با استفاده از دوربین، پرسپکتیو،

and also long shots and close-ups,

و همچنین لانگ شات‌ها (نمای تمام قد) و کلوزآپ‌ها (نمای نزدیک).

it started on a close-up of the sand castle,

با نمای نزدیک از قلعه شنی شروع شد،

and as it pulled away,

و در حالیکه دور می‌شد،

you saw that it was a miniature sitting in the palm

می‌دیدید که مینیاتوری نشسته در

of the girl's hands.

کفِ دستان دختر است.

And so I could play with the medium,

و بنابراین من قادر به بازی کردن با واسطه هستم،

and why I move from one medium to another

و به این علت از واسطه‌ای به واسطه‌ی دیگر حرکت می‌کنم

is to be able to do this.

که بتوانم چنین کاری را انجام بدهم.

Now I'm going to take you to "Spider-Man."

حالا می‌خوام شما را سراغ مرد عنکبوتی ببرم.

(Music)

(موسیقی)

(Video) Peter Parker: ♪ Standing on the precipice,

(ویدیو) پیت پارکر: ♪ ایستاده بر لبه پرتگاه،

I can soar away from this. ♪

می‌توانم از این، بالا برم. ♪

JT: We're trying to do everything in live theater

ج. ت. : ما تلاش می‌کنیم در تئاتر زنده هر کاری را که شما

that you can't do in two dimensions

قادر به انجام آن در سیستم دو بعدی فیلم و تلویزیون نیستید،

in film and television.

انجام دهیم.

PP: ♪ Rise above yourself and take control. ♪

پ. پ. : ♪ برخیز و کنترل اوضاع را بدست بگیر ♪

George Tsypin: We're looking at New York from a Spider-Man point of view.

جورج تسیپین: ما به نیویورک از دید یک مرد عنکبوتی نگاه می‌کنیم.

Spider Man is not bound by gravity.

مرد عنکبوتی محدودیت جاذبه را ندارد.

Manhattan in the show is not bound by gravity either.

منهتنِ درون نمایش هم از سوی جاذبه محدود نمی‌شود.

PP: ♪ Be yourself and rise above it all. ♪

پ. پ.: ♪ خودت باش و علی‌رغم همه اینها بپاخیز. ♪

Ensemble: ♪ Sock! Pow! ♪

دسته جمعی: ♪ ضربه بزن! منفجر کن! ♪

♪ Slam! Scratch! ♪

♪ بکوب! بخراش! ♪

Danny Ezralow: I don't want you to even think there's a choreographer.

دنی ازرالو: حتی نمی‌خوام فکر کنید که یک طراح رقص وجود دارد.

It's real, what's happening.

واقعی است، اتفاق می‌افتد.

I prefer you to see people moving,

من ترجیح می دهم که آدمها را در حال حرکت ببینم،

and you're going, "Whoa, what was that?"

و شما چنین حسی خواهید داشت، "وای، اون چی بود؟"

(Music)

(موسیقی)

JT: If I give enough movement in the sculpture,

ج. ت. : اگر حرکت کافی به این مجسمه بدم،

and the actor moves their head, you feel like it's alive.

و بازیگر سرش را تکان بده، حس می‌کنید که زنده است.

It's really comic book live. It's a comic book coming alive.

این واقعا کتاب مصور زنده است. کتاب مصوری که جان می‌گیرد.

(Music)

(موسیقی)

Bono: They're mythologies.

بونو: آنها اساطیری هستند.

They're modern myths, these comic book heroes.

این قهرمانان کتاب‌‌های مصور، افسانه‌های مدرن هستند.

PP: ♪ They believe. ♪

پ. پ. : ♪ آنها باور می‌کنند. ♪

(Screams)

(جیغ)

(Music)

(موسیقی)

(Applause)

(تشویق)

JT: Ohhhh. What was that?

ج. ت. : اوه... اون چی بود؟

Circus, rock 'n' roll, drama.

سیرک، هیجان، راک اند رول.

What the hell are we doing up there on that stage?

ما آن بالا روی صحنه چه غلطی می‌کنیم؟

Well, one last story, very quickly.

خب، رسیدیم به آخرین داستان، خیلی زود بگم.

After I was in that village, I crossed the lake,

بعد از این که در آن روستا بودم، از دریاچه عبور کردم،

and I saw that the volcano was erupting

و دیدم که آتشفشان داشت در سوی دیگر

on the other side, Gunung Batur,

فوران می‌کرد، گئونونگ باتور،

and there was a dead volcano next to the live volcano.

و یک آتشفشان خاموش هم کنار آن آتشفشان فعال بود،

I didn't think I'd be swallowed by the volcano,

فکر نمی‌کردم که توسط آن آتشفشان بلعیده شوم،

and I am here.

و من اینجا هستم.

But it's very easy to climb up, is it not?

اما بالا رفتن خیلی آسان است، اینطور نیست؟

You hold on to the roots,

ریشه‌ها را محکم نگه می‌دارید،

you put your foot in the little rocks

پاهایتان را روی صخره‌های کوچک می‌گذارید

and climb up there, and you get to the top,

و بالا می‌روید، و به آن بالا می‌رسید،

and I was with a good friend who was an actor,

و من همراه دوست خوبی بودم که بازیگر است،

and we said, "Let's go up there.

و گفتیم، "بزنيم بریم اون بالا.

Let's see if we can come close to the edge

بیا ببینیم آیا می‌تونیم نزدیک لبه اون

of that live volcano."

آتشفشان فعال بشیم."

And we climbed up and we got to the very top,

و ما بالا رفتیم و به نوک آن رسیدیم،

and we're on the edge, on this precipice,

و ما روی لبه قرار داریم، روی این پرتگاه،

Roland disappears into the sulfur smoke

رولند در داخل دود سولفور در سوی دیگر

at the volcano at the other end,

آتشفشان محو می‌شود،

and I'm up there alone

و من آن بالا تنها هستم

on this incredible precipice.

روی این پرتگاه باورنکردنی.

Did you hear the lyrics?

آیا این ترانه را شنیدید؟

I'm on the precipice looking down

من لبه پرتگاه ایستاده‌ام و آن پایین در سمت چپم

into a dead volcano to my left.

به یک آتشفشان خاموش نگاه می‌کنم.

To my right is sheer shale. It's coming off.

سمت راستم فقط سنگ نفت‌زاست. داره به وقوع می‌پیونده.

I'm in thongs and sarongs. It was many years ago.

سارونگ تنم بود و طناب بهم وصل بود. خیلی سالها پیش بود.

And no hiking boots.

و بدون كفش کوه نوردى.

And he's disappeared, this mad French gypsy actor,

و او ناپدید شده، این بازیگر کولی فرانسوی دیوانه،

off in the smoke, and I realize,

در این همه دود، و تشخیص دادم که

I can't go back the way that I've come. I can't.

نمی‌توانستم همان راهی را که آمده بودم برگردم. نمی‌توانستم.

So I throw away my camera. I throw away my thongs,

بنابراین دوربینم را دور انداختم و همینطور طناب‌ها را

and I looked at the line straight in front of me,

و به خط مستقیم جلوی رویم نگاه کردم،

and I got down on all fours like a cat,

و مثل یک گربه چهار دست و پا شدم،

and I held with my knees to either side

و این خط جلویم را از هر طرف

of this line in front of me,

با زانوهایم نگه داشتم،

for 30 yards or 30 feet, I don't know.

حدود ۳ یا ۱۰ متر بود، یادم نیست.

The wind was massively blowing,

باد به طرز وحشتناكى مى‌‌وزيد،

and the only way I could get to the other side

و تنها راهى كه مى‌‌توانستم به سوى ديگر برسم اين

was to look at the line straight in front of me.

بود كه به خط مستقيم پيش رويم نگاه كنم.

I know you've all been there.

مى‌‌دانم همه شما آنجا بوده‌‌ايد.

I'm in the crucible right now.

من الان در مرحله آن امتحان سخت قرار دارم.

It's my trial by fire.

این محاكمه‌‌ی من با آتش است.

It's my company's trials by fire.

محاكمه‌‌هاى كمپانى من با آتش است.

We survive because our theme song is "Rise Above."

ما نجات خواهيم يافت چون موضوع آهنگ ما "بپا خيز" است.

Boy falls from the sky, rise above.

پسرى كه از آسمان ميفتى، بپا خيز.

It's right there in the palm of both of our hands,

آنجا درست در كف هر دو دستان ماست،

of all of my company's hands.

دستان كل كمپانى من.

I have beautiful collaborators, and we as creators

من دستياران زيبايى دارم، و ما به عنوان خلق‌كننده‌ها

only get there all together.

تنها باهم است كه به آنجا مى‌‌رسيم.

I know you understand that.

می دانم که این را می‌فهمید.

And you just stay going forward,

و شما فقط در حال پيشروى به جلو باقى می‌مانيد،

and then you see this extraordinary thing

و سپس شما شاهد اين پديده استثنايى

in front of your eyes.

در برابر ديدگانتان خواهيد بود.

Thank you.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)