The moral bias behind your search results | Andreas Ekström

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

So whenever I visit a school and talk to students,

เมื่อใดก็ตามที่ผมไปเยี่ยมโรงเรียน และพูดกับนักเรียน

I always ask them the same thing:

ผมถามพวกเขาด้วยคำถามเดิมเสมอว่า

Why do you Google?

ทำไมถึงใช้กูเกิล

Why is Google the search engine of choice for you?

ทำไมกูเกิลถึงเป็นอุปกรณ์ค้นหา ที่คุณเลือกใช้

Strangely enough, I always get the same three answers.

น่าแปลกทีเดียว ที่ผมมักได้คำตอบ ซ้ำ ๆ กันสามคำตอบ

One, "Because it works,"

หนึ่ง "เพราะมันใช้การได้"

which is a great answer; that's why I Google, too.

ซึ่งเป็นคำตอบที่เยี่ยม นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันใช้กูเกิลเหมือนกัน

Two, somebody will say,

สอง ใครบางคนจะบอกว่า

"I really don't know of any alternatives."

"ฉันไม่รู้หรอกว่ามีทางเลือกอื่นไหนอีก"

It's not an equally great answer and my reply to that is usually,

มันไม่ได้เป็นคำตอบที่ดีไม่เท่ากับอันก่อน และฉันก็ตอบมันว่าปกติดี

"Try to Google the word 'search engine,'

"ลองกูเกิลคำว่า 'อุปกรณ์ค้นหา' ดูสิ

you may find a couple of interesting alternatives."

คุณอาจจะเจอตัวเลือกอื่นที่น่าสนใจ"

And last but not least, thirdly,

และสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด สาม

inevitably, one student will raise her or his hand and say,

นักเรียนสักคนจะยกมือขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และบอกว่า

"With Google, I'm certain to always get the best, unbiased search result."

"ถ้าใช้กูเกิล ผมจะได้ผลการค้นหา ที่ดีที่สุดและไม่ลำเอียงเสมอ"

Certain to always get the best, unbiased search result.

ได้ผลการค้นหาที่ดีที่สุดและไม่ลำเอียง เป็นส่วนใหญ่ถึงเสมอๆ

Now, as a man of the humanities,

ครับ ในฐานะที่เป็นคนของมวลมนุษยชาติ

albeit a digital humanities man,

แม้ว่าจะเป็นมนุษย์แห่งมวลมนุษยชาติดิจิตัล

that just makes my skin curl,

มันก็ทำให้ผมขนลุกเกรียว

even if I, too, realize that that trust, that idea of the unbiased search result

แม้ว่า ผมก็เช่นกัน ที่เชื่อมั่น ในความคิดเกี่ยวกับผลการค้นหาที่ไม่ลำเอียง

is a cornerstone in our collective love for and appreciation of Google.

ว่าเป็นเสาหลักหนึ่งในเหตุผล ที่เรารักและชื่นชอบกูเกิล

I will show you why that, philosophically, is almost an impossibility.

ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าทำไม มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ในทางปรัชญา

But let me first elaborate, just a little bit, on a basic principle

แต่ให้ผมขยายความไปมากกว่านี้สักนิด ในเรื่องของหลักการพื้นฐาน

behind each search query that we sometimes seem to forget.

เบื้องหลังแต่ละคำสั่งการค้นหา ที่บางทีเหมือนว่าเราจะลืมมันไป

So whenever you set out to Google something,

ถ้าเมื่อใดก็ตาม ที่คุณใช้กูเกิล

start by asking yourself this: "Am I looking for an isolated fact?"

โดยเริ่มจากการถามตัวเองว่า "ฉันกำลังหาข้อเท็จจริงโดด ๆ หรือเปล่า"

What is the capital of France?

เมืองหลวงของฝรั่งเศสคืออะไร

What are the building blocks of a water molecule?

อะไรเป็นองค์ประกอบหลักของโมเลกุลน้ำ

Great -- Google away.

ยอดเลยครับ ใช้กูเกิลเลย

There's not a group of scientists who are this close to proving

ไม่มีนักวิทยาศาสตร์กลุ่มไหน ที่จะพิสูจน์อะไรที่ใกล้เคียงกับการบอกว่า

that it's actually London and H30.

อันที่จริงแล้ว คำตอบนั้นคือ ลอนดอน และ H30

You don't see a big conspiracy among those things.

คุณจะไม่เจอทฤษฎีสมคบคิดอันยิ่งใหญ่อะไร ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้

We agree, on a global scale,

เราเห็นพ้องต้องกัน ในระดับสากล

what the answers are to these isolated facts.

ว่าอะไรเป็นคำตอบ ของข้อเท็จจริงโดด ๆ เหล่านั้น

But if you complicate your question just a little bit and ask something like,

แต่ถ้าคุณทำให้คำถามซับซ้อนไปมากกว่านี้สักนิด และถามอะไรประมาณว่า

"Why is there an Israeli-Palestine conflict?"

"ทำไมถึงมีความขัดแย้ง ระหว่างอิสราเอลและปาเลสไตน์"

You're not exactly looking for a singular fact anymore,

คุณไม่ได้กำลังมองที่ข้อเท็จจริงเดี่ยว อีกแล้ว

you're looking for knowledge,

คุณกำลังมองหาความรู้

which is something way more complicated and delicate.

ที่เป็นอะไรที่ซับซ้อนและอ่อนไหว

And to get to knowledge,

และเพื่อให้ได้ความรู้นั้น

you have to bring 10 or 20 or 100 facts to the table

คุณจะต้องนำข้อเท็จจริง 10 หรือ 20 หรือ 100 ข้อเท็จจริงมาพิจารณา

and acknowledge them and say, "Yes, these are all true."

และอ้างถึงพวกมันและบอกว่า "เอาล่ะ ทั้งหมดนี้เป็นความจริง"

But because of who I am,

แต่อยู่ที่ว่าผมจะเป็นใคร

young or old, black or white, gay or straight,

เด็กหรือแก่ ดำหรือขาว เป็นเกย์หรือเป็นชายแท้

I will value them differently.

ผมจะให้ค่ากับมันอย่างแตกต่าง

And I will say, "Yes, this is true,

และผมจะบอกว่า "ใช่ นี่มันจริง

but this is more important to me than that."

แต่อันนี้สำคัญมากกว่าอีกอันหนึ่ง ในความคิดของผม"

And this is where it becomes interesting,

และนี่แหละ เป็นสิ่งที่ทำให้มันน่าสนใจ

because this is where we become human.

เพราะว่านี่คือสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์

This is when we start to argue, to form society.

นี่คือตอนที่เราเริ่มถกเถียง เพื่อสร้างสังคม

And to really get somewhere, we need to filter all our facts here,

และเพื่อที่จะเดินหน้าไปทางไหนสักทาง เราต้องทำการกรองข้อเท็จจริงทั้งหมดที่มี

through friends and neighbors and parents and children

ผ่านเพื่อนฝูง เพื่อนบ้านพ่อแม่ เด็กๆ

and coworkers and newspapers and magazines,

เพื่อนร่วมงาน หนังสือพิมพ์ นิตยสาร

to finally be grounded in real knowledge,

จนกระทั่งถึงก้นบึ้งของความรู้ที่แท้จริง

which is something that a search engine is a poor help to achieve.

ซึ่งเป็นอะไรบางอย่าง ที่อุปกรณ์ค้นหาช่วยได้น้อยมาก

So, I promised you an example just to show you why it's so hard

ฉะนั้น ผมให้ตัวอย่างกับคุณ เพียงแค่จะบอกว่า ทำไมมันถึงยากนัก

to get to the point of true, clean, objective knowledge --

ที่จะไปถึงจุดแห่งความรู้ที่เป็นความจริง สะอาด และตรงประเด็น

as food for thought.

เป็นดั่งอาหารทางความคิด

I will conduct a couple of simple queries, search queries.

ผมจะลองทำการค้นหาง่าย ๆ สองสามอย่าง

We'll start with "Michelle Obama,"

เราจะเริ่มกันด้วย "มิเชล โอบามา"

the First Lady of the United States.

สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของสหรัฐอเมริกา

And we'll click for pictures.

และเราจะกดเรียกดูภาพ

It works really well, as you can see.

มันทำงานได้ดี อย่างที่คุณเห็น ๆ กัน

It's a perfect search result, more or less.

มันเป็นการค้นหาที่สมบูรณ์แบบ

It's just her in the picture, not even the President.

มันมีแค่นางในภาพ ไม่มีประธานาธิบดีด้วยซ้ำ

How does this work?

มันทำได้อย่างไร

Quite simple.

ค่อนข้างง่ายครับ

Google uses a lot of smartness to achieve this, but quite simply,

กูเกิลใช้ความฉลาดค่อนข้างมาก แต่มันอธิบายได้ไม่ยาก

they look at two things more than anything.

มันมองหาสองสิ่ง ยิ่งกว่าสิ่งอื่น ๆ

First, what does it say in the caption under the picture on each website?

ประการแรก สิ่งที่เขียนไว้ใต้ภาพในแต่ละเว็บไซต์

Does it say "Michelle Obama" under the picture?

มันเขียนไว้ว่า "มิเชล โอบามา" ที่ใต้ภาพหรือเปล่า

Pretty good indication it's actually her on there.

ค่อนข้างจะเป็นตัวกำหนดที่ดี มันเป็นนางจริง ๆ

Second, Google looks at the picture file,

ประการที่สอง กูเกิลมองหาที่ไฟล์ภาพ

the name of the file as such uploaded to the website.

ชื่อลองไฟล์ เช่นไฟล์ที่อัพโหลดไว้ตามเว็บไซต์

Again, is it called "MichelleObama.jpeg"?

อีกครั้ง มันถูกตั้งชื่อว่า "มิเชลโอบามา.เจพีอีจี" หรือไม่

Pretty good indication it's not Clint Eastwood in the picture.

ค่อนข้างเป็นตัวกำหนดที่ดี ในภาพไม่ใช่ คลินท์ อีสวู๊ด

So, you've got those two and you get a search result like this -- almost.

ฉะนั้น เมื่อคุณได้ทั้งสองอย่างนั้น และคุณได้ผลการค้นหาที่แทบจะเป็นแบบนี้

Now, in 2009, Michelle Obama was the victim of a racist campaign,

ทีนี้ ใน ค.ศ. 2009 มิเชล โอบามา เป็นเหยื่อของโครงการรณรงค์เหยียดผิว

where people set out to insult her through her search results.

ที่ผู้คนก่อกวนนางผ่านผลการค้นหา

There was a picture distributed widely over the Internet

มีภาพที่ถูกเผยแพร่ออกไปอย่างกว้างขวาง ในอินเทอร์เน็ต

where her face was distorted to look like a monkey.

ที่ซึ่งหน้าของนางถูกตัดต่อให้เหมือนลิง

And that picture was published all over.

และภาพนั้นก็ถูกแสดงเต็มไปหมด

And people published it very, very purposefully,

และคนก็นำมันออกมาแสดง อย่างมีจุดประสงค์มาก ๆ ทีเดียว

to get it up there in the search results.

เพื่อที่จะให้มันขึ้นไปอยู่ในผลการค้นหา

They made sure to write "Michelle Obama" in the caption

พวกเขาดูให้แน่ใจ ว่ามีคำว่า "มิเชล โอบามา" ในคำบรรยาย

and they made sure to upload the picture as "MichelleObama.jpeg," or the like.

และพวกเขาดูให้แน่ใจ ว่ามีการอัพโหลดภาพ ที่ชื่อ "มิเชลโอบามา.เจพีอีจี" หรืออะไรแบบนั้น

You get why -- to manipulate the search result.

คุณคงรู้ว่าทำไม ก็เพื่อเปลี่ยนแปลงผลการค้นหา

And it worked, too.

และมันก็ได้ผลเสียด้วย

So when you picture-Googled for "Michelle Obama" in 2009,

ฉะนั้น เมื่อคุณกูเกิลค้นหาภาพ "มิเชล โอบามา" ในปี 2009

that distorted monkey picture showed up among the first results.

ภาพลิงที่ถูกติดต่อถูกแสดงออกมา ท่ามกลางผลลัพท์แรก

Now, the results are self-cleansing,

ทีนี้ ผลลัพท์เป็นการลบล้างตัวเอง

and that's sort of the beauty of it,

และนี่ก็เป็นความงามอย่างหนึ่งของมัน

because Google measures relevance every hour, every day.

เพราะกูเกิลวัดความเกี่ยวข้อง ทุกชั่วโมง ทุกวัน

However, Google didn't settle for that this time,

อย่างไรก็ดี กูเกิลไม่ได้ยุติอยู่ที่ตรงนั้น ในเวลานั้น

they just thought, "That's racist and it's a bad search result

มันคิดว่า "นั่นมันเหยียดผิว และเป็นผลการค้นหาที่ไม่ดี

and we're going to go back and clean that up manually.

และเรากำลังที่จะย้อนกลับไป และล้างมันทีละขั้นตอน

We are going to write some code and fix it,"

พวกเรากำลังที่จะเขียนโค้ดบางอย่าง และซ่อมมัน"

which they did.

ซึ่งพวกเขาก็ทำ

And I don't think anyone in this room thinks that was a bad idea.

และผมไม่คิดว่าจะมีใครในห้องนี้ คิดว่ามันเป็นความคิดที่แย่

Me neither.

ผมก็เหมือนกันครับ

But then, a couple of years go by,

แต่จากนั้น สองสามปีผ่านไป

and the world's most-Googled Anders,

คนชื่อ อันเดอร์ส ที่ถูกกูเกิล มากที่สุดในโลก

Anders Behring Breivik,

อันเดอร์ส เบห์ริง เบรวิก

did what he did.

ทำในสิ่งที่เขาได้ทำลงไป

This is July 22 in 2011,

นี่คือวันที่ 22 กรกฎาคม ค.ศ. 2011

and a terrible day in Norwegian history.

และเป็นที่น่าสยองในประวัติศาสตร์นอร์เวย์

This man, a terrorist, blew up a couple of government buildings

ชายคนนี้ ผู้ก่อการร้าย ระเบิดตึกรัฐบาลไปสองสามหลัง

walking distance from where we are right now in Oslo, Norway

ซึ่งห่างจากจุดที่เรายืนอยูตรงนี้ไปไม่มาก ในกรุงออสโล นอร์เวย์

and then he traveled to the island of Utøya

และจากนั้นเขาเดินทางไปยังเกาะอูเตอยา

and shot and killed a group of kids.

ยิงและสังหารเด็กกลุ่มหนึ่ง

Almost 80 people died that day.

คนประมาณ 80 รายเสียชีวิตในวันนั้น

And a lot of people would describe this act of terror as two steps,

และคนมากมายคงจะอธิบายการกระทำ ที่แสนน่ากลัวนี้เป็นสองขั้น

that he did two things: he blew up the buildings and he shot those kids.

ว่าเขาทำสองอย่างคือ ระเบิดตึก และยิงเด็ก ๆ

It's not true.

มันไม่จริงครับ

It was three steps.

มันมีสามขั้นตอน

He blew up those buildings, he shot those kids,

เขาระเบิดตึกเหล่านั้น เขายิงเด็กพวกนั้น

and he sat down and waited for the world to Google him.

และเขานั่งลง และรอ ให้โลกกูเกิลหาเขา

And he prepared all three steps equally well.

และเขาเตรียมการทั้งสามขั้นตอนนั้น ไว้อย่างดีเท่า ๆ กัน

And if there was somebody who immediately understood this,

และถ้ามีใครสักคน ที่เข้าใจสิ่งนี้ได้อย่างทันท่วงที

it was a Swedish web developer,

ก็เห็นจะเป็นผู้พัฒนาเว็บไซต์ชาวสวีเดน

a search engine optimization expert in Stockholm, named Nikke Lindqvist.

ผู้เชี่ยวชาญการปรับปรุงอุปกรณ์การค้นหา ในกรุงสตอกโฮม นามว่า นิคกี ลินควิสท์

He's also a very political guy

เขายังเป็นคนที่ในวงการการเมือง

and he was right out there in social media, on his blog and Facebook.

และเขาก็ใช้โซเชียลมีเดีย บล๊อค และเฟสบุ๊ค ของเขา

And he told everybody,

บอกกับทุก ๆ คน

"If there's something that this guy wants right now,

"ถ้าหากจะมีอะไรสักอย่าง ที่ชายคนนี้จะปรารถนาในตอนนี้

it's to control the image of himself.

มันคือการควบคุมภาพของเขาเอง

Let's see if we can distort that.

ลองมาดูว่า เขาบิดเบือนมันได้หรือไม่

Let's see if we, in the civilized world, can protest against what he did

ลองมาดูว่า ในโลกที่เจริญแล้ว เราจะสามารถประท้วงการกระทำของเขาได้หรือไม่

through insulting him in his search results."

โดยใช้การก่อกวนเขาในผลการค้นหา"

And how?

และอย่างไรล่ะครับ

He told all of his readers the following,

เขาบอกนักอ่านทุกคนของเขาว่า

"Go out there on the Internet,

"ออกไปใช้อินเทอร์เน็ต

find pictures of dog poop on sidewalks --

ค้นหาภาพของหมาที่อึข้างทาง

find pictures of dog poop on sidewalks --

ค้นหาภาพของหมาที่อึข้างทาง

publish them in your feeds, on your websites, on your blogs.

นำมันขึ้นแสดงในฟีดของคุณ บนเว็บไซต์ บนบล๊อค

Make sure to write the terrorist's name in the caption,

ดูให้แน่ใจว่าคุณได้เขียนชื่อของผู้ก่อการร้าย ไว้ในคำบรรยายภาพ

make sure to name the picture file "Breivik.jpeg."

ดูให้แน่ใจว่าได้ตั้งชื่อภาพไฟล์ว่า "เบรวิก.เจพีอีจี"

Let's teach Google that that's the face of the terrorist."

มาสอนกูเกิลให้รู้ว่า นั่นคือโฉมหน้าของผู้ก่อการร้าย"

And it worked.

และมันได้ผลครับ

Two years after that campaign against Michelle Obama,

สองปีหลังจากการรณรงค์ต่อต้าน มิเชล โอบามา

this manipulation campaign against Anders Behring Breivik worked.

การรณรงค์เพื่อการเปลี่ยนแปลงต่อต้าน อันเดอร์ส เบห์ริง เบรวิก นี้ได้ผล

If you picture-Googled for him weeks after the July 22 events from Sweden,

ถ้าคุณค้นหาภาพของเขาทางกูเกิล สัปดาห์หลังจากวันที่ 22 กรกฎาคม จากสวีเดน

you'd see that picture of dog poop high up in the search results,

คุณจะเห็นภาพหมาอึอยู่สูงที่สุดในผลการค้นหา

as a little protest.

เป็นการประท้วงเล็ก ๆ

Strangely enough, Google didn't intervene this time.

น่าแปลก ที่กูเกิลไม่ได้เข้าแทรกแซงในครั้งนี้

They did not step in and manually clean those search results up.

พวกเขาไม่ได้เข้าไปและทำการล้าง ผลการค้นหาที่ละขั้นตอน

So the million-dollar question,

ฉะนั้น นี่เป็นคำถามล้านดอลลาร์ครับ

is there anything different between these two happenings here?

มันมีความแตกต่างบ้างไหม ระหว่างสองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้

Is there anything different between what happened to Michelle Obama

มันมีความแตกต่างบ้างไหม ระหว่างสิ่งที่เกิดขึ้นกับมิเชล โอบามา

and what happened to Anders Behring Breivik?

และสิ่งที่เกิดขึ้น กับ อันเดอร์ส เบห์ริง เบรวิก

Of course not.

ไม่เลยครับ

It's the exact same thing,

มันเป็นสิ่งเดียวกันเลย

yet Google intervened in one case and not in the other.

แต่กระนั้นกูเกิลเข้าแทรกแทรงในกรณีหนึ่ง แต่ไม่ทำในอีกกรณีหนึ่ง

Why?

ทำไมล่ะ

Because Michelle Obama is an honorable person, that's why,

เพราะว่ามิเชล โอบามาเป็นบุคคลอันทรงเกียรติ นั่นแหละเป็นสาเหตุว่าทำไม

and Anders Behring Breivik is a despicable person.

และ อันเดอร์ส เบห์ริง เบรวิก เป็นบุคคลแสนชั่วร้าย

See what happens there?

ลองดูว่าเกิดอะไรขึ้น

An evaluation of a person takes place

การตัดสินบุคคลได้เกิดขึ้น

and there's only one power-player in the world

และมันมีผู้มีอำนาจอยู่เพียงหนึ่งเดียวในโลก

with the authority to say who's who.

ที่มีอำนาจบอกว่าใครเป็นใคร

"We like you, we dislike you.

"เราชอบคุณ เราเกลียดคุณ

We believe in you, we don't believe in you.

เราเชื่อคุณ เราไม่เชื่อคุณ

You're right, you're wrong. You're true, you're false.

คุณทำถูก คุณทำผิด คุณจริง คุณหลอก

You're Obama, and you're Breivik."

คุณคือโอบามา คุณคือเบรวิก

That's power if I ever saw it.

นั่นคืออำนาจ ผมมองว่าอย่างนั้น

So I'm asking you to remember that behind every algorithm

ฉะนั้น ผมอยากจะถามคุณในพึงระลึกว่า ทุก ๆ อัลกอริทึมนั้น

is always a person,

มีคนอยู่เสมอ

a person with a set of personal beliefs

คนที่มีกลุ่มความเชื่อส่วนตัว

that no code can ever completely eradicate.

ที่ไม่มีโค้ดใดสามารถ ที่จะลบล้างได้อย่างสมบูรณ์

And my message goes out not only to Google,

และข้อความจากผม ที่ไม่ได้แต่เพียงจะฝากไปให้กับกูเกิลเท่านั้น

but to all believers in the faith of code around the world.

แต่ผมอยากจะฝากไปให้กับ ผู้ที่เชื่อมั่นในโค้ดทั้งหลายทั่วโลก

You need to identify your own personal bias.

คุณต้องระบุความลำเอียงส่วนตัวของคุณให้ได้

You need to understand that you are human

คุณต้องเข้าใจว่าคุณเป็นมนุษย์

and take responsibility accordingly.

และรับผิดชอบตามนั้น

And I say this because I believe we've reached a point in time

และผมพูดแบบนี้ เพราะผมเชื่อ ว่าเรามาถึงจุดหนึ่ง

when it's absolutely imperative

ที่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างสมบูรณ์

that we tie those bonds together again, tighter:

ที่เราพันผูกพันธะเหล่านั้นด้วยกันอีก ใกล้ชิดกันมากขึ้น

the humanities and the technology.

มนุษยชาติและเทคโนโลยี

Tighter than ever.

ใกล้ชิดกันกว่าที่เคยเป็นมา

And, if nothing else, to remind us that that wonderfully seductive idea

และ ถ้าไม่มีอะไรเป็นอื่น เพื่อที่จะย้ำเตือนเรา ว่าแนวคิดที่เย้ายวนใจอย่างน่าประหลาด

of the unbiased, clean search result

ของผลการค้นหาที่สะอาดไม่ลำเอียง

is, and is likely to remain, a myth.

คือปริศนา และมันก็น่าจะยังคงเป็นแบบนั้น

Thank you for your time.

ขอบคุณสำหรับเวลาอันมีค่าครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)