What I learned as a prisoner in North Korea | Euna Lee

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Chai Skulchokchai Reviewer: Tanyaluk Trivittayakan

I recently read about what the young generation of workers want

ไม่นานมานี้ ฉันอ่านเรื่อง สิ่งที่คนงานหนุ่มสาวต้องการ

in Harvard Business Review.

ในนิตยสารฮาวาร์ดบิสซิเนสรีวิว

One thing that stuck out to me was: don't just talk about impact,

สิ่งหนึ่งที่แล่นเข้ามาในหัวฉันคือ อย่าพูดถึงผลลัพธ์

but make an impact.

แต่จงสร้างมันขึ้นมา

I'm a little bit older than you,

ฉันแก่กว่าพวกคุณนิดหน่อย

maybe much older than you,

หรืออาจจะแก่กว่ามากๆ

but this is exactly the same goal that I had when I was in college.

แต่นี่คือเป้าหมายเดียวกันกับ สิ่งที่ฉันคิดช่วงเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย

I wanted to make my own impact for those who live under injustice;

ฉันต้องการสร้างความแตกต่าง ให้กับคนที่อยู่ในความอยุติธรรม

it's the reason that I became a documentary journalist,

และนั่นคือเหตุผลที่ฉันมาเป็นผู้สร้างสารคดี

the reason I became

และนั่นคือเหตุผลที่ฉันกลายเป็น

a prisoner in North Korea for 140 days.

นักโทษในเกาหลีเหนืออยู่ 140 วัน

It was March 17, 2009.

วันที่ 17 มีนาคม 2007

It is St. Patrick's Day for all of you,

เป็นวันนักบุญแพตทริคสำหรับพวกคุณ

but it was the day that turned my life upside down.

แต่นั่นคือวันที่ชีวิตฉันพลิกจากหน้ามือ เป็นหลังมือ

My team and I were making a documentary about North Korean refugees

ฉันและทีมของฉันกำลังถ่ายทำสารคดี เกี่ยวกับผู้ลี้ภัยชาวเกาหลีเหนือ

living below human life in China.

ที่ใช้ชีวิตอย่างทนทุกข์อยู่ในประเทศจีน

We were at the border.

พวกเราอยู่ที่เขตชายแดน

It was our last day of filming.

มันเป็นวันสุดท้ายของการถ่ายทำ

There was no wire fence

มันไม่มีรั้วลวดหนาม

or bars

รั้วกั้น

or sign to show that it is the border,

หรือแม้แต่สัญลักษณ์ใดๆที่บอกว่า นี่คือชายแดน

but this is a place that a lot of North Korean defectors use

แต่นั่นคือจุดที่ผู้ลี้ภัย ชาวเกาหลีเหนือจำนวนมาก

as an escape route.

ใช้ในเป็นทางหนี

It was still winter,

ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว

and the river was frozen.

น้ำในแม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็ง

When we were in the middle of the frozen river,

ตอนที่เราอยู่ตรงใจกลางของแม่น้ำ

we were filming about the condition of the cold weather

เรากำลังถ่ายทำเกี่ยวกับสภาพอากาศ ที่หนาวเหน็บ

and the environment

และสิ่งแวดล้อม

that North Koreans had to deal with

ที่ชาวเกาหลีเหนือต้องเผชิญ

when they seek their freedom.

เมื่อพวกเขาต้องการเสรีภาพ

And suddenly, one of my team members shouted,

ตอนนั้นเอง หนึ่งในทีมของฉันตะโกนว่า

"Soldiers!"

"ทหาร!!"

So I looked back,

ฉันจึงมองไปข้างหลัง

and there were two small soldiers in green uniforms with rifles,

มีทหารตัวเล็กๆ สองคน ในชุดเครื่องแบบสีเขียวพร้อมปืนไรเฟิล

chasing after us.

วิ่งกวดพวกเรา

We all ran as fast as we could.

พวกเราวิ่งสุดชีวิต

I prayed that, please don't let them shoot my head.

ฉันไหว้วอนขอให้พวกเขาไม่ยิงหัวฉัน

And I was thinking that,

และฉันคิดว่าขึ้นมาในตอนนั้นว่า

if my feet are on Chinese soil,

หากเท้าฉันเหยียบที่แผ่นดินจีนเมื่อไหร่

I'll be safe.

ฉันก็จะปลอดภัย

And I made it to Chinese soil.

และฉันก็รอดจนถึงแผ่นดินจีน

Then I saw my colleague Laura Ling fall on her knees.

ตอนนั้นเองฉันเห็นเพื่อนร่วมงานของฉัน ลอร่า หลิง ล้มขุกเข่าลงกับพื้น

I didn't know what to do at that short moment,

ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไร ในช่วงเวลาสั้นๆตอนนั้น

but I knew that I could not leave her alone there

แต่ฉันรู้ว่าฉันทิ้งเธอ ไว้ตรงนั้นคนเดียวไม่ได้

when she said, "Euna, I can't feel my legs."

เมื่อเธอบอกว่า "ออน่า ขาฉันไม่รู้สึกแล้ว"

In a flash, we were surrounded by these two Korean soldiers.

ชั่วพริบตาเดียว พวกเราโดนล้อมโดยทหารเกาหลีสองคน

They were not much bigger than us,

พวกเขาไม่ได้ตัวใหญ่กว่าพวกเรานัก

but they were determined to take us to their army base.

แต่พวกเขาถูกสั่งให้นำตัวพวกเรา ไปยังฐานของพวกเขา

I begged and yelled for any kind of help,

ฉันทั้งวิงวอนและตะโกนขอความช่วยเหลือ

hoping that someone would show up from China.

หวังว่าจะมีใครสักคนจากฝั่งจีนเข้ามาช่วย

Here I was, being stubborn

และตอนนั้นเอง ฉันก็ยังคงยืดหยัด ดื้อดึง

towards a trained soldier with a gun.

ต่อทหารที่มีปืนอยู่ในมือ

I looked at his eyes.

ฉันมองเข้าไปในตาของเขา

He was just a boy.

เขาเป็นแค่เด็ก

At that moment, he raised his rifle to hit me,

และในตอนที่เขาง้ามปืนของเขาขึ้น เพื่อจะทุกฉัน

but I saw that he was hesitating.

ฉันเห็นเขาลังเล

His eyes were shaking,

ตาของเขาสั่น

and his rifle was still up in the air.

ในขณะที่ปืนไรเฟิลของเขาอยู่กลางอากาศแล้ว

So I shouted at him,

ฉันจึงตะโกนใส่เขาว่า

"OK, OK, I'll walk with you."

"โอเค โอเค ฉันยอมไปกับคุณ"

And I got up.

แล้วฉันก็ลุกขึ้น

When we arrived at their army base,

ในตอนที่พวกเรามาถึงฐานทัพ

my head was spinning with these worst-case scenarios,

หัวฉันหมุนไปหมดกับ สถาณการณ์ที่เลวร้ายที่สุดนี้

and my colleague's statement wasn't helping.

มิหนำซ้ำคำพูดของเพื่อนฉัน ก็ไม่ได้ช่วยเลย

She said, "We are the enemy."

เธอบอกว่า "พวกเราคือศัตรู"

She was right: we were the enemy.

แต่เธอก็ถูกนะ เราคือศัตรู

And I was supposed to be frightened, too.

และฉันก็ควรกลัวพวกเขาเหมือนกัน

But I kept having these odd experiences.

แต่ฉันก็เจอกับเรื่องแปลกๆพวกนี้เรื่อยๆ

This time, an officer brought me his coat

ครั้งนี้ ทหารคนหนึ่ง เอาเสื้อโค้ทของเขาให้ฉันใส่

to keep me warm,

เพื่อทำให้ฉันอุ่น

because I lost my coat on the frozen river

เพราะว่าฉันทำเสื้อโค้ทหาย ที่แม่น้ำน้ำแข็งนั่น

while battling with one of these soldiers.

ระหว่างที่ฉุดกระชากลากดึงกับทหารตอนนั้น

I will tell you what I mean by these odd experiences.

ฉันจะเล่าให้คุณฟังว่า "เรื่องแปลกๆ" ที่ฉันว่า หมายถึงอะไร

I grew up in South Korea.

ฉันเติบโตมาในเกาหลีใต้

To us, North Korea was always the enemy,

สำหรับพวกเรา เกากลีเหนือคือศัตรูเสมอมา

even before I was born.

ก่อนที่ฉันจะเกิดเสียอีก

South and North have been under armistice for 63 years,

เกาหลีเหนือและเกาหลีใต้สงบศึกมา 63 ปี

since the end of the Korean War.

ตั้งแต่สงครามเกาหลีจบลง

And growing up in the South in the '80s and '90s,

และฉันเติบโต ในเกาหลีใต้ยุค 80 และ 90

we were taught propaganda about North Korea.

พวกเราถูกป้อนข้อมูลให้เชื่อเกี่ยวกับ เกาหลีเหนือ

And we heard so many graphic stories,

และรับฟังเรื่องโหดร้ายมากมาย

such as, a little young boy being brutally killed

เช่น เด็กน้อยคนหนึ่งถูกฆ่าอย่างโหดร้าย

by North Korean spies just because he said,

โดย สายลับเกาหลีเหนือ เพียงเพราะเขาพูดว่า

"I don't like communists."

"ฉันไม่ชอบพวกคอมมิวนิสต์"

Or, I watched this cartoon series

หรือ ตอนที่ฉันดูการ์ตูน

about a young South Korean boy defeating these fat, big, red pig,

เกี่ยวกับเด็กชาวเกาหลีใต้ที่ เอาชนะพวก หมูสีแดงอ้วนๆ

which represented the North Koreans' first leader at the time.

ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของ ผู้นำคนแรกในเกาหลีเหนือ

And the effect of hearing these horrible stories over and over

เพราะผลของการได้ยินเรื่อง เลวร้ายเหล่านี้ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

instilled one word in a young mind:

ป้อนคำคำหนึ่งให้กับเด็กที่ยังใสบริสุทธิ์

"enemy."

"ศัตรู"

And I think at some point, I dehumanized them,

และฉันคิดว่าบางที ฉันลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ของพวกเขา

and the people of North Korea became equated

และคนเกาหลีเหนือทุกคน

with the North Korean government.

คือรัฐบาลเกาหลีเหนือ

Now, back to my detention.

ตอนนี้ เราย้อนกลับมาคุยเรื่องในคุกของฉัน

It was the second day

มันเป็นวันที่ 2

of being in a cell.

ที่ถูกกักอยู่ในห้องขัง

I had not slept since I was out at the border.

ฉันยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่ออกจากเขตชายแดน

This young guard came to my cell

มียามหนุ่มคนนึงเดินมาที่ห้องขังของฉัน

and offered me this small boiled egg

ยื่นไข่ต้มลูกเล็กๆลูกนึงให้

and said, "This will give you strength to keep going."

แล้วพูดว่า "นี่จะทำให้คุณมีแรงมากขึ้น"

Do you know what it is like,

คุณรู้ไหมว่ามันเป็นอย่างไร

receiving a small kindness in the enemy's hand?

ในการที่ได้รับน้ำใจน้อยๆจากมือของศัตรู

Whenever they were kind to me, I thought the worst case

ทุกๆครั้งที่พวกเขาใจดีกับฉัน ฉันมักจะคิดว่าเรื่องเลวจะเกิดขึ้น

was waiting for me after the kindness.

หลังจากความใจดีพวกนั้น

One officer noticed my nervousness.

ทหารคนหนึ่งสังเกตุถึงความกังวลของฉัน

He said, "Did you think we were all these red pigs?"

เขาพูดว่า "คุณคิดเหรอว่าพวกเรา คือไอ้หมูตัวแดงพวกนั้น"

referring to the cartoon that I just showed you.

อิงถึงการ์ตูนที่ฉันเพิ่งจะโชว์ให้คุณดู

Every day was like a psychological battle.

ทุกๆวันเหมือนสงครามทางจิตวิทยา

The interrogator had me sit at a table

ผู้สอบปากคำพาฉันไปนั่งที่โตีะ

six days a week

6 วันต่อสัปดาห์

and had me writing down about my journey, my work,

แล้วให้ฉันเขียนถึง ชีวิตของฉัน งานของฉัน

over and over until I wrote down the confession that they wanted to hear.

ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งฉันยอมเขียน คำสารภาพที่พวกเขาอยากจะได้ยิน

After about three months of detention,

หลังจากการกักตัวประมาณ 3 เดือน

the North Korean court sentenced me

ศาลเกาหลีเหนือตัดสินฉัน

to 12 years in a labor camp.

ให้ไปอยู่ในค่ายแรงงานเป็นเวลา 12 ปี

So I was just sitting in my room to be transferred.

ฉันจึงนั่งลงที่ห้องของฉันรอการส่งตัว

At that time, I really had nothing else to do,

ในตอนนั้นฉันไม่มีอะไรจะทำ

so I paid attention to these two female guards

ฉันจึงหันไปมองผู้คุมหญิงสองคน

and listened to what they were talking about.

แล้วฟังสิ่งที่พวกเธอพูดกัน

Guard A was older,

ผู้คุม A แก่กว่า

and she studied English.

และรู้ภาษาอังกฤษ

She seemed like she came from an affluent family.

ดูแล้วเหมือนเธอมาจากครอบครัวผู้ดี

She often showed up with these colorful dresses,

เธอมักจะมาในชุดเดรสสีสดใส

and then loved to show off.

และชอบโชว์

And Guard B was the younger one,

ผู้คุม B เด็กกว่า

and she was a really good singer.

เธอร้องเพลงเพราะมาก

She loved to sing Celine Dion's "My Heart Will Go On" --

เธอชอบร้องเพลงของ ซีลีน ไดออน "My Heart Will Go On"

sometimes too much.

บางครั้งก็ชอบร้องมากไป

She knew just how to torture me without knowing.

เธอรู้ว่าจะทรมานฉันอย่างไร โดยที่เธอไม่รู้ตัว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this girl spent a lot of time in the morning to put on makeup,

และเธอคนนี้แหละที่ใช้เวลา ยามเช้านานมากในการแต่งหน้า

like you can see in any young girl's life.

เหมือนกับพวกเด็กสาววัยกำลังโต

And they loved to watch this Chinese drama,

อีกอย่างคือพวกเธอชอบดูละครทีวีจีน

a better quality production.

ซึ่งมีโปรดักชั่นที่ดี

I remember Guard B said,

จำได้ว่าผู้คุม B พูดว่า

"I can no longer watch our TV shows after watching this."

"ฉันไม่อยากจะดูทีวีโชว์ของประเทศเรา แล้วเนี่ย หลังจากดูนี่ไป"

She got scolded

เธอโดนว่า

for degrading her own country's produced TV shows.

เพราะว่าเธอไม่ให้ความเคารพต่อ โชว์ของประเทศเธอ

Guard B had more of a free mind than Guard A,

ผู้คุม B นั้นเปิดกว้างกว่าผู้คุม A มาก

and she often got scolded by Guard A whenever she expressed herself.

เธอมักจะโดนผู้คุม A ว่าอยู่เสมอ ทุกๆครั้งที่เธอแสดงความคิดเห็นของเธอ

One day, they invited all these female colleagues --

วันหนึ่ง พวกเธอเชิญ เพื่อนร่วมงานหญิงทั้งหมด

I don't know where they came from --

ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอมาจากไหน

to where I was held,

แต่พวกเธอถูกเชิญมาในที่ที่ฉันโดนขังอยู่

and they invited me

และพวกเธอก็เชิญฉัน

to their guard room

ไปที่ห้องผู้คุมของพวกเธอ

and asked

แล้วถามว่า

if one-night stands really happen in the US.

มันมีความสัมพันธ์แบบ วัน ไนท์ สแตน ในอเมริกาจริงๆหรอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is the country where young couples are not even allowed

แต่ที่ประเทศนี้ แม้แต่คู่รักวัยละอ่อนก็

to hold hands in public.

ไม่อนุญาตให้จับมือกันในที่สาธารณะ

I had no idea where they had gotten this information,

ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเธอ ได้ข้อมูลเหล่านี้มาจากไหน

but they were shy and giggly even before I said anything.

แต่พวกเธอทั้งเขินและหัวเราะคิกคัก ก่อนฉันจะตอบเสียอีก

I think we all forgot that I was their prisoner,

ฉันคิดว่าพวกเราลืมกันไปแล้วแหละ ว่าฉันคือนักโทษ

and it was like going back to my high school classroom again.

มันเหมือนกับ กลับไปสู่วัยมัธยมปลายอีกครั้ง

And I learned that these girls also grew up watching a similar cartoon,

แล้วฉันก็ได้เรียนรู้ว่าสาวๆพวกนี้ก็ เติบโตกับการ์ตูนเรื่องเดียวกับฉัน

but just propaganda towards South Korea and the US.

แต่เป็นการล้างสมอง ในเรื่องของ ประเทศเกาหลีใต้และประเทศอเมริกา

I started to understand where these people's anger was coming from.

ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าความโกรธแค้น ของผู้คนเหล่านี้มาจากไหน

If these girls grew up learning that we are enemies,

ถ้าสาวๆเหล่านี้เติบโตมา โดยเรียนรู้ว่าเราคือศัตรู

it was just natural that they would hate us

มันก็เป็นธรรมชาติที่ พวกเขาจะเกลียดพวกเรา

just as I feared them.

เหมือนกับที่ฉันกลัวพวกเขา

But at that moment, we were all just girls

แต่ในตอนนั้น พวกเราทุกคนก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง

who shared the same interests,

ที่มีความสนใจในเรื่องที่เหมือนๆกัน

beyond our ideologies that separated us.

โดยที่ไม่แคร์เรื่องกรอบความคิดที่ แบ่งแยกพวกเรา

I shared these stories with my boss at Current TV at the time

ฉันเล่าเรื่องนี้ให้หัวหน้าของฉันที่ Current TV

after I came home.

หลังจากที่ฉันได้กลับบ้าน

His first reaction was,

ปฏิกิริยาแรกของเขาตอนนั้นคือ

"Euna, have you heard of Stockholm Syndrome?"

"อูน่า คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับอาการ สต็อกโฮล์มซินโดรมไหม"

Yes, and I clearly remember

ใช่ ฉันจำได้แม่น

the feeling of fear

ถึงความรู้สึกหวาดกลัว

and being threatened,

ความรู้สึกถึงการโดนขู่เข็ญ

and tension rising up between me and the interrogator

และความเครียดในระหว่างโดนสอบปากคำ

when we talked about politics.

ในตอนที่เราพูดเรื่องการเมือง

There definitely was a wall that we couldn't climb over.

แน่นอนว่า มันมีกำแพงที่เราไม่อาจปีนข้ามได้

But we were able to see each other as human beings

แต่เราก็สามารถเห็นคนอื่นเป็น มนุษย์คนหนึ่งได้

when we talked about family,

ในตอนที่เราพูดถึงครอบครัว

everyday life,

ชีวิตประจำวัน

the importance of the future for our children.

อนาคตที่สำคัญของลูกๆ

It was about a month before I came home.

มันเป็นช่วงประมาณ 1 เดือน ก่อนฉันจะกลับมาบ้าน

I got really sick.

ฉันป่วยหนัก

Guard B stopped by my room to say goodbye,

ผู้คุม B แวะมาที่ห้องของฉันเพื่อจะบอกลา

because she was leaving the detention center.

เพราะเธอกำลังจะลาออกจากศูนย์กักกัน

She made sure that no one watched us,

เธอเช็คจนแน่ใจว่าไม่มีใครมองพวกเรา

no one heard us,

ไม่มีใครได้ยินพวกเรา

and quietly said,

แล้วพูดเบาๆว่า

"I hope you get better

"ฉันหวังว่าอาการของคุณจะดีขึ้น

and go back to your family soon."

และได้กลับไปหาครอบครัวของคุณเร็วนี้"

It is these people --

คนเหล่านี้แหละค่ะ

the officer who brought me his coat,

นายทหารที่ให้เสื้อคลุมของเขากับฉัน

the guard who offered me a boiled egg,

ผู้คุมที่ให้ไข่ต้มกับฉัน

these female guards who asked me about dating life in the US --

ผู้คุมหญิงที่ถามฉันถึงชีวิตการเดตในอเมริกา

they are the ones that I remember of North Korea:

พวกเขาคือสิ่งที่ฉันจดจำเกี่ยวกับเกาหลีเหนือ

humans just like us.

พวกเขาก็เป็นมนุษย์เหมือนเราๆ

North Koreans and I were not ambassadors of our countries,

ทั้งชาวเกาหลีเหนือและฉัน ก็ไม่ได้เป็นฑูตของประเทศ

but I believe that we were representing

แต่เราเชื่อว่าเราเป็นตัวแทน

the human race.

ของมนุษยชาติ

Now I'm back home and back to my life.

ตอนนี้ฉันได้กลับมาบ้าน และใช้ชีวิตปกติ

The memory of these people has blurred as time has passed.

ความทรงจำเกี่ยวกับคนเหล่านี้ ก็ค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลา

And I'm in this place

แล้วฉันก็มายืนอยู่ตรงนี้

where I read and hear about North Korea provoking the US.

จุดที่ฉันได้อ่านและได้ฟังเรื่องที่ เกาหลีเหนือมายั่วยุกับสหรัฐ

I realized how easy it is

ฉันถึงได้เข้าใจว่ามันง่ายขนาดไหน

to see them as an enemy again.

ที่จะเห็นคนเหล่านั้นเป็นศัตรูอีกครั้ง

But I have to keep reminding myself that when I was over there,

แต่ฉันก็ต้องหมั่นย้ำกับตัวเองว่า ตอนที่ฉันอยู่ที่นั่น

I was able to see humanity

ฉันได้เห็นถึงมนุษยธรรม

over hatred

ที่สูงส่งกว่าความเกลียดชัง

in my enemy's eyes.

ในนัยตาของศัตรูของฉัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)