What I learned as a prisoner in North Korea | Euna Lee

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: masoud ekhtiyari Reviewer: Leila Ataei

I recently read about what the young generation of workers want

اخیرا در نشریه تجاری هاروارد درباره اینکه نسل جوان کارگر چه میخواهند

in Harvard Business Review.

مطلبی خوانده‌ام.

One thing that stuck out to me was: don't just talk about impact,

چیزی که توجه من را به خود جلب کرد این بود فقط در مورد موثر بودن صحبت نکنید،

but make an impact.

بلکه موثر واقع شوید.

I'm a little bit older than you,

من از شما کمی بزرگتر هستم،

maybe much older than you,

شاید خیلی بزرگتر از شما،

but this is exactly the same goal that I had when I was in college.

زمانی که در کالج بودم، هدفی داشتم.

I wanted to make my own impact for those who live under injustice;

برای کسانی که تحت بی عدالتی زندگی می کردند، می خواستم موثر واقع شوم؛

it's the reason that I became a documentary journalist,

به همین دلیل یک مستند ساز شدم،

the reason I became

و همین باعث شد

a prisoner in North Korea for 140 days.

به مدت ۱۴۰ روز در کره‌ شمالی زندانی شوم.

It was March 17, 2009.

۱۷ مارچ ۲۰۰۹ بود.

It is St. Patrick's Day for all of you,

این روز برای همه جشن سنت پاتریک است،

but it was the day that turned my life upside down.

اما برای من روزی بود، که زندگی‌ام را دگرگون کرد.

My team and I were making a documentary about North Korean refugees

من و تیمم درحال ساخت مسندی از پناهندگان کره شمالی بودیم

living below human life in China.

که زندگی مشقت باری در چین دارند.

We were at the border.

ما در مرز بودیم.

It was our last day of filming.

آخرین روز فیلمسازی ما بود.

There was no wire fence

هیچ حصارکشی سیم‌خاردار

or bars

و یا تابلویی که نشان دهد

or sign to show that it is the border,

اینجا مرز است وجود نداشت.

but this is a place that a lot of North Korean defectors use

اما آنجا جایی بود که بسیاری از پناهندگان از آن بعنوان

as an escape route.

راه فرار استفاده می‌کردند.

It was still winter,

هنوز زمستان بود،

and the river was frozen.

و رودخانه یخ‌زده بود.

When we were in the middle of the frozen river,

زمانی که ما در وسط رودخانه یخ‌زده بودیم،

we were filming about the condition of the cold weather

داشتیم از شرایط آب و هوای سرد فیلم می‌گرفتیم

and the environment

همچنین از محیطی که

that North Koreans had to deal with

کره‌ای‌ها برای آزادیشان مجبور بودند

when they seek their freedom.

با آن رو به رو شوند.

And suddenly, one of my team members shouted,

ناگهان یکی از هم تیمی‌هایم فریاد زد،

"Soldiers!"

" سربازها! "

So I looked back,

به عقب نگاه کردم،

and there were two small soldiers in green uniforms with rifles,

دو سرباز کوچک با تفنگ و یونیفرم سبز،

chasing after us.

داشتند ما را تعقیب می‌کردند.

We all ran as fast as we could.

ما به سرعت پا به فرار گذاشتیم.

I prayed that, please don't let them shoot my head.

دعا می‌کردم که به سرم شلیک نکنند.

And I was thinking that,

و در این فکر بودم که،

if my feet are on Chinese soil,

اگر پاهای من در خاک چین باشد،

I'll be safe.

نجات پیدا خواهم کرد.

And I made it to Chinese soil.

و موفق هم خواهم شد به خاک چین برسم.

Then I saw my colleague Laura Ling fall on her knees.

در آن هنگام، همکارم "لورا لینگ" را دیدم که زانو زده است.

I didn't know what to do at that short moment,

نمی‌دانستم در آن لحظه چه کار کنم،

but I knew that I could not leave her alone there

اما می‌دانستم که نمی‌توانم او را تنها بگذارم

when she said, "Euna, I can't feel my legs."

وقتی که گفت: "ایونا، نمی‌توانم پاهایم را حس کنم."

In a flash, we were surrounded by these two Korean soldiers.

در یک چشم به هم زدن، ما توسط این دو سرباز کره‌ای محاصره شدیم.

They were not much bigger than us,

آنها خیلی از ما بزرگتر نبودند،

but they were determined to take us to their army base.

اما عجین شده بودند که ما را به پایگاهشان ببرند.

I begged and yelled for any kind of help,

خیلی برای کمک، فریاد و التماس کردم

hoping that someone would show up from China.

به این امید داشتم که یک نفر از چین ما را ببیند.

Here I was, being stubborn

در برابر سرباز مسلح

towards a trained soldier with a gun.

سماجت به خرج می‌دادم.

I looked at his eyes.

به چشمانش نگاه کردم.

He was just a boy.

یک پسر بچه بود.

At that moment, he raised his rifle to hit me,

ناگهان، اسلحه‌اش را بلند کرد تا به من ضربه بزند،

but I saw that he was hesitating.

اما دیدم که شک و تردید داشت.

His eyes were shaking,

چشمهایش می‌لرزید.

and his rifle was still up in the air.

و اسلحهاش هنوز رو به آسمان بود.

So I shouted at him,

فریاد زدم،

"OK, OK, I'll walk with you."

"باشه، باشه، با شما خواهم آمد."

And I got up.

و بلند شدم.

When we arrived at their army base,

وقتی که به پایگاهشان رسیدیم،

my head was spinning with these worst-case scenarios,

در فکر بدترین سناریوهای ممکن بودم،

and my colleague's statement wasn't helping.

که همکارم نتواست خودش را کنترل کند.

She said, "We are the enemy."

گفت: "ما دشمن هستیم."

She was right: we were the enemy.

حق با او بود: ما دشمن بودیم.

And I was supposed to be frightened, too.

و منم قرار بود مثل آنها ترسناک باشم.

But I kept having these odd experiences.

باخودم تجربیات عجیب وغریبی به همراه داشتم.

This time, an officer brought me his coat

این بار، یک سرباز کت خود را به من داد

to keep me warm,

تا گرم شوم،

because I lost my coat on the frozen river

چون با یکی از سربازها درگیر شدم

while battling with one of these soldiers.

کتم را در رودخانه یخ زده، گم کردم.

I will tell you what I mean by these odd experiences.

من به شما خواهم گفت که منظورم از تجربه‌های عجیب و غریب چیست.

I grew up in South Korea.

من در کره جنوبی بزرگ شده‌ام.

To us, North Korea was always the enemy,

کره شمالی همیشه برای ما دشمن بوده است،

even before I was born.

حتی پیش از تولدم.

South and North have been under armistice for 63 years,

شمال و جنوب پس از اتمام جنگ داخلی کره،

since the end of the Korean War.

۶۳ سال است که در صلح است.

And growing up in the South in the '80s and '90s,

من دردهه های ۸۰ و ۹۰ در کره جنوبی بزرگ شدم،

we were taught propaganda about North Korea.

و در رابطه با کره شمالی به ما تبلیغات سیاسی آموخته می‌شد

And we heard so many graphic stories,

و داستانهای مصور بسیاری شنیدیم

such as, a little young boy being brutally killed

همانند: پسربچه‌ای که توسط جاسوسان کره شمالی

by North Korean spies just because he said,

فقط به این دلیل که گفته بود: "کمونیستهارا دوست ندارم."

"I don't like communists."

وحشیانه کشته شد.

Or, I watched this cartoon series

یا سریال کارتونی را نگاه می‌کردم که

about a young South Korean boy defeating these fat, big, red pig,

در آن پسر جوان اهل کره جنوبی خوک بزرگ ،قرمز وچاق را که

which represented the North Koreans' first leader at the time.

در آن زمان نشان دهنده اولین رهبر کره شمالی‌ها بود، شکست می‌داد.

And the effect of hearing these horrible stories over and over

شنیدن چندین و چند باره همچین داستانهای وحشتناکی

instilled one word in a young mind:

یک کلمه را در ذهن جوان تزریق می‌کند:

"enemy."

" دشمن."

And I think at some point, I dehumanized them,

و در برخی موارد فکر می‌‌کنم، من آنها را تخریب کرده‌ام

and the people of North Korea became equated

و مردم کره شمالی را

with the North Korean government.

با رهبرانش برابر دانسته‌ا‌م.

Now, back to my detention.

حالا، برگردم به موضوع بازداشت شدنم.

It was the second day

دومین روز بود

of being in a cell.

که در یک سلول بودم.

I had not slept since I was out at the border.

از زمانی که آن سوی مرز بودم خواب به چشمانم نیامده بود.

This young guard came to my cell

نگهبان جوانی به سلولم آمد

and offered me this small boiled egg

و یک تخم مرغ کوچک آب پز به من داد

and said, "This will give you strength to keep going."

و گفت: " این به شما توان ادامه دادن را می‌دهد."

Do you know what it is like,

می‌دانید این شبیه چیست؟

receiving a small kindness in the enemy's hand?

دست نوازشگر مهربانانه از سوی دشمنتان

Whenever they were kind to me, I thought the worst case

هر بار که با من مهربان بودند، فکر می‌کردم بعد مهربانیشان

was waiting for me after the kindness.

بدترین چیز در انتظارم است.

One officer noticed my nervousness.

یک افسر متوجه عصبی بودن من شد.

He said, "Did you think we were all these red pigs?"

او گفت: " فکر می‌کنید همه ما مثل آن خوکهای قرمز بودیم؟"

referring to the cartoon that I just showed you.

به کارتونی اشاره کرد که نشانتان دادم.

Every day was like a psychological battle.

هر روز مانند یک جنگ روانی بود.

The interrogator had me sit at a table

شش روز هفته بازپرس مرا مجبور می‌کرد

six days a week

پشت میز بشینم

and had me writing down about my journey, my work,

و به اجبار بارها و بارها درباره سفرم، کارم، بنویسم.

over and over until I wrote down the confession that they wanted to hear.

تا اعترافی را که خودشان می‌خواستند، نوشتم.

After about three months of detention,

بعد از سه ماه حبس،

the North Korean court sentenced me

دادگاه کره شمالی من را به ۱۲ سال

to 12 years in a labor camp.

کار در اردوگاه کار اجباری محکوم کرد.

So I was just sitting in my room to be transferred.

بنابراین در اتاقم نشستم و منتظر ماندم تا منتقل شوم.

At that time, I really had nothing else to do,

در آن لحظه، واقعا هیچ کاری از دستم بر نمی‌آمد،

so I paid attention to these two female guards

پس به دو زن نگهبان توجه کردم

and listened to what they were talking about.

وگوش کردم ببینم درمورد چه صحبت می‌کنند،

Guard A was older,

نگهبان A مسن‌تر بود،

and she studied English.

و انگلیسی خوانده بود.

She seemed like she came from an affluent family.

و به نظر می‌رسید از یک خانواده ثروتمند است.

She often showed up with these colorful dresses,

او اغلب لباسهای رنگی می‌پوشید،

and then loved to show off.

و عاشق خودنمایی کردن بود.

And Guard B was the younger one,

نگهبان B جوان‌تر بود،

and she was a really good singer.

و واقعا آواز‌خوان خوبی بود.

She loved to sing Celine Dion's "My Heart Will Go On" --

او عاشق خواندن آوازهای سلین دیون بود. "قلب من ادامه خواهد داد"--

sometimes too much.

گاهی اوقات خیلی زیاد می‌خواند.

She knew just how to torture me without knowing.

او نمی‌دانست که چطوری دارد من را شکنجه می‌دهد.

(Laughter)

(خنده حضار)

And this girl spent a lot of time in the morning to put on makeup,

و این دختر مثل هر دختر جوان دیگری صبحها زمانی زیادی را

like you can see in any young girl's life.

صرف آرایش کردن و میکاپ می‌کرد.

And they loved to watch this Chinese drama,

و آنها عاشق تماشا کردن فیلم درام چینی بودند،

a better quality production.

یک محصول با کیفیت بهتر.

I remember Guard B said,

به یاد دارم نگهبان B گفت:

"I can no longer watch our TV shows after watching this."

"من بعد از تماشای این دیگر نمی‌توانم به برنامه‌های تلویزیونی خودمان نگاه کنم."

She got scolded

او بخاطر نقد شوهای تلویزیونی کشورش

for degrading her own country's produced TV shows.

مورد مذمت و سرزنش قرار گرفت.

Guard B had more of a free mind than Guard A,

نگهبان B از نگهبان A آزاد اندیش‌تر بود،

and she often got scolded by Guard A whenever she expressed herself.

و هر زمانی که نظرات خود را بیان می‌کرد توسط نگهبان A مذمت و سرزنش می‌شد.

One day, they invited all these female colleagues --

یک روز،همه همکاران زن را دعوت کردند--

I don't know where they came from --

من نمی‌دانستم آنها از کجا

to where I was held,

به زندان ما می‌آیند،

and they invited me

آنها من را به اتاق نگهبانی‌شان

to their guard room

دعوت کردند

and asked

و پرسیدند

if one-night stands really happen in the US.

در آمریکا روابط جنسی یک شبه وجود دارد؟!

(Laughter)

(خنده حضار)

This is the country where young couples are not even allowed

اینجا کشوری است که در اماکن عمومی حتی به زوج های جوان اجازه داده نمی شود

to hold hands in public.

دست همدیگر را بگیرند.

I had no idea where they had gotten this information,

واقعا نمیدانم این خبرها از کجا به گوششان رسیده است.

but they were shy and giggly even before I said anything.

هر بار قبل از اینکه چیزی بگویم خجالت می کشیدند و می خندیدند.

I think we all forgot that I was their prisoner,

فکر کنم همه فراموش کرده بودیم که من زندانی آنها بودم

and it was like going back to my high school classroom again.

و مثل این بود که به دوباره به دوران دبیرستانم برگردم.

And I learned that these girls also grew up watching a similar cartoon,

و همچنین پی بردم که این دختران نیز با تبلیغات سیاسی و کارتون هایی

but just propaganda towards South Korea and the US.

I started to understand where these people's anger was coming from.

ودرک کردم این عصبانیت ها ازکجا آب می خورد.

If these girls grew up learning that we are enemies,

اگر این دختران با این نوع آموزش ها بزرگ شوند، که ما دشمن هستیم.

it was just natural that they would hate us

طبیعی است که از ما متنفر باشند.

just as I feared them.

همانند من که از آنها می ترسیدم.

But at that moment, we were all just girls

در آن هنگام، علی رغم ایدولوژی هایی که ما را ازهم جدا کرده بود

who shared the same interests,

همه ما شبیه دخترانی بودیم که

beyond our ideologies that separated us.

بعضی ازعلایق شان را باهم در میان میگذارند.

I shared these stories with my boss at Current TV at the time

بعد از اینکه به خانه برگشتم. این داستان ها را برای رئیسم

after I came home.

در Current TV بازگو کردم.

His first reaction was,

اولین عکس العمل اش این بود:

"Euna, have you heard of Stockholm Syndrome?"

"چیزی در مورد سندروم استکهلم شنیدی؟ "

Yes, and I clearly remember

بله، خیلی واضح

the feeling of fear

حس ترس، تهدید

and being threatened,

و تنش ما بین خود و بازپرس را

and tension rising up between me and the interrogator

آن هنگام که در مورد سیاست بحث می‌کردیم

when we talked about politics.

به یاد دارم.

There definitely was a wall that we couldn't climb over.

به هیچ عنوان حرف همدیگر را نمی‌فهمیدیم.

But we were able to see each other as human beings

اما با این وجود قادر بودیم زمانی که در مورد زندگی روزمره

when we talked about family,

یا خانواده و اهمیت آینده فرزندانمان

everyday life,

صبحت می‌کردیم،

the importance of the future for our children.

همدیگر را درک کنیم.

It was about a month before I came home.

حدود یک ماه قبل از بازگشتم به خانه بود.

I got really sick.

که به شدت مریض شدم.

Guard B stopped by my room to say goodbye,

نگهبان B برای خداحافظی کنار اتاق من ایستاده بود،

because she was leaving the detention center.

چون داشت زندان را ترک می کرد.

She made sure that no one watched us,

وقتی که مطمئن شد که کسی ما را نگاه نمی‌کند

no one heard us,

و یا کسی فال گوش نایستاده است،

and quietly said,

به آرامی گفت:

"I hope you get better

"امیدوارم حالت بهتر شود

and go back to your family soon."

و به زودی پیش خانواده‌ات برگردی."

It is these people --

این گونه مردمانی هستند--

the officer who brought me his coat,

افسری که کتش را به من داد،

the guard who offered me a boiled egg,

نگهبانی که به من تخم مرغ آبپز تعارف کرد،

these female guards who asked me about dating life in the US --

نگهبانانی که از من درباره قرار ملاقات عاشقانه در آمریکا سوال می‌پرسیدند--

they are the ones that I remember of North Korea:

اینها چیزهایی هستند که من از کره شمالی به یاد دارم:

humans just like us.

شبیه ما انسانند.

North Koreans and I were not ambassadors of our countries,

من و آنها سفیران کشورمان نبودیم

but I believe that we were representing

اما بر این باورم

the human race.

ما نماینده نژاد بشر بودیم.

Now I'm back home and back to my life.

حالا من به خانه و زندگی‌ام برگشته‌ام.

The memory of these people has blurred as time has passed.

در طی زمان خاطرات این مردم تار خواهد شد

And I'm in this place

و من اینجا هستم

where I read and hear about North Korea provoking the US.

جایی که می‌بینم و می‌شنوم کره شمالی آمریکا را خشمگین می‌سازد.

I realized how easy it is

متوجه شدم که چقدر آسان است

to see them as an enemy again.

دوباره به آنها لقب دشمن بدهم.

But I have to keep reminding myself that when I was over there,

اما باید خودم را به یاد داشته باشم هنگامی که آنجا بودم

I was able to see humanity

قادر بودم در چشمان دشمن

over hatred

بیش از نفرت

in my enemy's eyes.

انسانیت را ببینم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)