How college loans exploit students for profit | Sajay Samuel

Translator: Paded Chotikunchon Reviewer: Rawee Ma

Today 40 million Americans are indebted for their passage to the new economy.

วันนี้ มีชาวอเมริกัน 40 ล้านคนที่เป็นหนี้ เพื่อสิทธิในการข้ามผ่านไปยังเศรษฐกิจใหม่

Too poor to pay their way through college,

เพราะความยากจนเกินกว่า จะจ่ายค่าเล่าเรียนมหาวิทยาลัยเองได้

they now owe lenders more than one trillion US dollars.

พวกเขาค้างเงินเจ้าหนี้มากกว่า หนึ่งล้านล้านเหรียญสหรัฐฯ

They do find what jobs they can get

พวกเขาหางานที่สามารถทำ

to pay off a debt that is secured on their person.

เพื่อที่จะปลดหนี้ที่มีตนเองค้ำประกัน

In America,

ในสหรัฐฯ

even a bankrupt gambler gets a second chance.

แม้แต่นักพนันที่ล้มละลาย ก็ยังได้รับโอกาสที่สอง

But it is nearly impossible

แต่มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้เลย

for an American to get discharged their student loan debts.

ที่คนอเมริกันคนหนึ่งจะถูกปลดหนี้สินเชื่อ เพื่อการศึกษา

Once upon a time in America,

กาลครั้งหนึ่งในสหรัฐฯ

going to college did not mean graduating with debt.

การเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้หมายถึง การจบการศึกษาพร้อมหนี้

My friend Paul's father graduated from Colorado State University

พอล เพื่อนของพ่อผม จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมลรัฐโคโลราโด

on the GI Bill.

ด้วยเงินเดือนทหารประจำการ

For his generation,

ในรุ่นของเขา

higher education was free or almost free,

การศึกษาระดับอุดมศึกษานั้นฟรีหรือแทบจะฟรี

because it was thought of as a public good.

เพราะถือเป็นบริการสาธารณะ

Not anymore.

ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

When Paul also graduated from Colorado State University,

เมื่อพอลสำเร็จการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยมลรัฐโคโลราโด

he paid for his English degree by working part-time.

เขาจ่ายเงินค่าปริญญาบัตรสาขาภาษาอังกฤษ ด้วยการทำงานพิเศษ

30 years ago,

30 ปีที่แล้ว

higher education tuition was affordable, reasonable,

การศึกษาระดับอุดมศึกษามีค่าเล่าเรียนที่ สามารถจ่ายได้สมเหตุสมผล

and what debts you accumulated, you paid off by graduation date.

และหนี้ที่คุณสั่งสมไว้ คุณก็ใช้คืนได้หมดภายในวันสำเร็จการศึกษา

Not anymore.

ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

Paul's daughter followed in his footsteps,

ลูกสาวของพอลเดินตามรอยเท้าของพ่อ

but with one difference:

แต่มีความต่างอย่างหนึ่ง

when she graduated five years ago,

เมื่อเธอสำเร็จการศึกษาห้าปีที่แล้ว

it was with a whopping debt.

มันมาพร้อมกับหนี้ก้อนเบ้อเริ่ม

Students like Kate have to take on a loan

นักเรียนอย่างเคทต้องกู้ยืมเงิน

because the cost of higher education has become unaffordable

เพราะว่าค่าใช้จ่ายการศึกษาระดับ อุดมศึกษานั้นสูงเกินกว่าจะจ่ายเองได้

for many if not most American families.

สำหรับคนส่วนมาก หรือไม่ก็ครอบครัวอเมริกันเกือบทั้งหมด

But so what?

แต่แล้วไงล่ะ

Getting into debt to buy an expensive education

การตกเป็นหนี้เพื่อซื้อการศึกษาราคาแพง

is not all bad if you could pay it off

ไม่ได้แย่ไปเสียทั้งหมดถ้าคุณสามารถจ่ายคืนได้

with the increased income that you earned from it.

ด้วยรายได้ที่สูงขึ้น อันเป็นผลมาจากการศึกษานั้นเอง

But that's where the rubber meets the road.

แต่นี่คือจุดที่คำกล่าวนั้นต้องถูกนำมาพิสูจน์

Even a college grad earned 10 percent more in 2001

แม้คนจบปริญญามีรายได้ในปีค.ศ. 2001 ร้อยละ 10

than she did in 2013.

มากกว่าที่ได้รับในปี 2013

So ...

แล้ว...

tuition costs up,

ค่าเล่าเรียนที่แพงขึ้น

public funding down,

เงินอุดหนุนจากรัฐบาลน้อยลง

family incomes diminished,

รายได้ต่อครอบครัวลดลง

personal incomes weak.

รายได้ต่อคนก็ปวกเปียก

Is it any wonder that more than a quarter of those who must

มีอะไรให้ประหลาดใจไหม ที่หนึ่งในสี่ของผู้ที่มีภาระหนี้

cannot make their student loan payments?

ไม่สามารถใช้ชำระหนี้สินเชื่อเพื่อการศึกษาได้

The worst of times can be the best of times,

ช่วงเวลาที่แย่ที่สุด ก็สามารถเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดได้

because certain truths flash up in ways that you can't ignore.

เพราะความจริงบางอย่างได้เปิดเผย ในแบบที่คุณไม่สามารถเพิกเฉยได้

I want to speak of three of them today.

ผมอยากจะพูดถึงความจริงที่ว่าสามอย่างวันนี้

1.2 trillion dollars of debts for diplomas

หนี้เพื่อปริญญาบัตร 1.2 ล้านล้านดอลลาร์

make it abundantly obvious

แสดงให้เห็นอย่างแจ่มแจ้งเหลือล้นว่า

that higher education is a consumer product you can buy.

การศึกษาระดับอุดมศึกษานั้น เป็นสินค้าบริโภคที่คุณซื้อหาได้

All of us talk about education just as the economists do now,

พวกเราทุกคนต่างพูดถึงการศึกษา อย่างที่นักเศรษฐศาสตร์กำลังทำอยู่ตอนนี้

as an investment that you make to improve the human stock

ว่านี่คือสิ่งที่คุณลงทุน เพื่อพัฒนาทรัพยากรมนุษย์

by training them for work.

โดยการฝึกให้พวกเขาทำงาน

As an investment you make to sort and classify people

และในฐานะการลงทุน คุณต้องจัดประเภทและแบ่งลำดับชนชั้น

so that employers can hire them more easily.

เพื่อที่นายจ้างจะสามารถ รับพวกเขาเข้าทำงานได้ง่ายดายขึ้น

The U.S. News & World Report ranks colleges

The U.S. News & World Report จัดอันดับมหาวิทยาลัย

just as the consumer report rates washing machines.

เหมือนรายงานผู้บริโภคทั่ว ๆ ไป ที่ให้คะแนนเครื่องซักผ้า

The language is peppered with barbarisms.

ภาษาถูกแปดเปื้อนด้วยอนารยธรรม

Teachers are called "service providers,"

ครูถูกเรียกว่า "ผู้ให้บริการ"

students are called "consumers."

นักเรียนถูกเรียกว่า "ผู้บริโภค"

Sociology and Shakespeare and soccer and science,

สังคมวิทยา และเช็คสเปียรส์ และฟุตบอล และวิทยาศาสตร์

all of these are "content."

ทั้งหมดนี้คือ "เนื้อหา"

Student debt is profitable.

หนี้เพื่อการศึกษานั้นทำกำไร

Only not on you.

ไม่ใช่แค่กับคุณ

Your debt fattens the profit of the student loan industry.

หนี้ของคุณเพิ่มพูนผลกำไร ในภาคธุรกิจสินเชื่อเพื่อการศึกษา

The two 800-pound gorillas of which --

ลิงกอริลลาหนัก 800 ปอนด์สองตัว

Sallie Mae and Navient --

ได้แก่ แซลลี เม และนาเวียน

posted last year a combined profit of 1.2 billion dollars.

แถลงเมื่อปีที่แล้วถึงผลกำไรรวม กว่า 1,200 ล้านดอลลาร์

And just like home mortgages,

และก็เหมือนกับการจำนองบ้าน

student loans can be bundled and packaged and sliced and diced,

สินเชื่อเพื่อการศึกษาสามารถนำมากองรวม แล้วบรรจุหีบห่อ แล้วหั่น แล้วตัด

and sold on Wall Street.

และนำไปขายที่วอลสตรีทได้

And colleges and universities

และวิทยาลัยและมหาวิทยาลัย

that invest in these securitized loans

ที่ลงทุนในกองสินเชื่อ ที่ถูกแปลงเป็นตราสารหนี้เหล่านี้

profit twice.

ก็ได้กำไรสองต่อ

Once from your tuition,

ต่อแรกค่าเล่าเรียนของคุณ

and then again from the interest on debt.

และต่อที่สองจากดอกเบี้ยหนี้สิน

With all that money to be made,

ด้วยเงินทั้งหมดที่สามารถงอกเงยได้นั้น

are we surprised that some in the higher education business

เราจะยังแปลกใจอีกไหม ที่ธุรกิจการศึกษาระดับอุดมศึกษา

have begun to engage in false advertising,

เริ่มข้องเกี่ยวกับการโฆษณาหลอกลวง

in bait and switch ...

กับการล่อเหยื่อแล้วเปลี่ยนของ

in exploiting the very ignorance that they pretend to educate?

กับการตักตวงความไร้การศึกษา ที่พวกเขาแสร้งว่าให้การศึกษา

Third:

ข้อสาม

diplomas are a brand.

ปริญญาบัตรเป็นยี่ห้ออย่างหนึ่ง

Many years ago my teacher wrote,

หลายปีที่แล้ว ครูของผมเขียนไว้ว่า

"When students are treated as consumers,

"เมื่อนักเรียนถูกปฏิบัติเยี่ยงผู้บริโภค

they're made prisoners of addiction and envy."

พวกเขาถูกทำให้เป็นนักโทษ ด้วยการเสพติดและความริษยา"

Just as consumers can be sold and resold upgraded versions of an iPhone,

เหมือนกับการขายหรือขายต่อไอโฟน เวอร์ชันอัพเกรดแก่ผู้บริโภค

so also people can be sold more and more education.

การศึกษาก็สามารถขายแก่ผู้คนได้ มากขึ้นและมากขึ้นเช่นกัน

College is the new high school,

มหาวิทยาลัยกลายเป็นโรงเรียนมัธยมแห่งใหม่

we already say that.

เราได้พูดอย่างนั้นกันไปแล้ว

But why stop there?

แต่ทำไมถึงหยุดตรงที่จุดนั้นหละ

People can be upsold on certifications and recertifications,

ผู้คนสามารถถูกจูงใจให้ซื้อประกาศนียบัตร ระดับสูงขึ้นใบแล้วใบเล่า

master's degrees, doctoral degrees.

ปริญญาโท ปริญญาเอก

Higher education is also marketed as a status object.

การศึกษาระดับอุดมศึกษา ยังถูกทำการตลาดให้เป็นเหมือนตัวบ่งสถานะ

Buy a degree,

ซื้อปริญญาบัตร

much like you do a Lexus of a Louis Vuitton bag,

เหมือบกับที่คุณซื้อรถเล็กซัส รุ่นลายกระเป๋าหลุยส์ วิกตอง

to distinguish yourself from others.

เพื่อสร้างความต่างระหว่างตัวคุณกับคนอื่น

So you can be the object of envy of others.

ดังนั้น คุณสามารถสร้างความน่าอิจฉา ในสายตาผู้อื่นได้

Diplomas are a brand.

ปริญญาบัตรเป็นยี่ห้ออย่างหนึ่ง

But these truths are often times hidden by a very noisy sales pitch.

แต่ความจริงเหล่านี้ มักจะถูกซุกซ่อน ด้วยการขายเสียงแหลมดังเซ็งแซ่

There is not a day that goes by

ไม่มีวันไหนที่จะผ่านไป

without some policy guy on television telling us,

โดยไม่มีผู้วางนโยบายบอกกับเรา ทางโทรทัศน์ว่า

"A college degree is absolutely essential

"ปริญญาบัตรนั้นจำเป็นอย่างยิ่งยวด

to get on that up escalator to a middle-class life."

ในการปีนบันไดขึ้นไปสู่ ชีวิตของชนชั้นกลาง"

And the usual evidence offered is the college premium:

และหลักฐานที่มักจะใช้นำเสนอ ก็คือผลตอบแทนจากมหาวิทยาลัย

a college grad who makes on average 56 percent more than a high school grad.

บัณฑิตมหาวิทยาลัยมีรายได้โดยเฉลี่ย ร้อยละ 59 มากกว่าคนจบมัธยมปลาย

Let's look at that number more carefully,

เรามาดูตัวเลขนี้ให้ถี่ถ้วนกันมากขึ้น

because on the face of it,

เพราะหน้าฉาก

it seems to belie the stories we all hear

เหมือนจะเล่าเรื่องที่ไขว้เขวไปจาก สิ่งที่เราทั้งหมดต่างเคยได้ยินมา

about college grads working as baristas and cashiers.

เกี่ยวกับบัณฑิตมหาวิทยาลัย ทำงานชงกาแฟหรือเป็นพนักงานคิดเงิน

Of 100 people who enroll in any form of post-secondary education,

ในการศึกษาหลังมัธยมปลายทุกรูปแบบ จากผู้ลงทะเบียนทั้งหมด 100 คน

45 do not complete it in a timely fashion,

มี 45 คนที่ไม่สามารถจบการศึกษาภายในเวลาได้

for a number of reasons, including financial.

ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา รวมไปถึงเหตุผลทางด้านการเงิน

Of the 55 that do graduate,

ในบรรรดาผู้สำเร็จการศึกษา 55 คนนั้น

two will remain unemployed,

มีสองคนที่ยังคงไม่มีงานทำ

and another 18 are underemployed.

และอีก 18 คนก็ถูกจ้างงานต่ำกว่าระดับ

So, college grads earn more than high school grads,

ดังนั้น การที่บัณฑิตมหาวิทยาลัย มีรายได้มากกว่าคนจบมัธยมปลาย

but does it pay for the exorbitant tuition

เป็นสิ่งคุ้มค่ากับค่าเล่าเรียนที่แพงหูฉี่

and the lost wages while at college?

และค่าแรงที่เสียไประหว่างเรียนหรือไม่

Now even economists admit

ตอนนี้ แม้แต่นักเศรษฐศาสตร์ก็ยอมรับ

going to college pays off for only those who complete it.

ว่าการเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนั้น คุ้มค่าก็เฉพาะกับคนที่สำเร็จการศึกษาเท่านั้น

But that's only because high school wages have been cut to the bone,

แต่นั่นเป็นเพราะค่าแรงระดับมัธยมปลาย ถูกกดแบบขูดเลือดขูดเนื้อ

for decades now.

มาเป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว

For decades,

เป็นเวลาหลายสิบปี

workers with a high school degree

ที่คนงานการศึกษาระดับมัธยมปลาย

have been denied a fair share of what they have produced.

ถูกปฎิเสธในส่วนที่พวกเขาพึงได้จาก สิ่งที่พวกเขาผลิตไป

And had they received as they should have,

และแม้ว่าพวกเขาจะได้รับในส่วนที่พึงได้

then going to college would have been a bad investment for many.

การศึกษาระดับมหาวิทยาลัยก็ยังคง เป็นการลงทุนที่แย่สำหรับหลายคนอยู่ดี

College premium?

ผลตอบแทนจากมหาวิทยาลัยหรือ

I think it's a high school discount.

ผมคิดว่าเป็นส่วนลดระดับมัธยมปลายต่างหาก

Two out of three people who enroll are not going to find an adequate job.

สองในสามของผู้ลงทะเบียน จะไม่สามารถหางานที่เหมาะสมได้

And the future, for them, doesn't look particularly promising --

และสำหรับพวกเขาอนาคต ก็แลดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าใดนัก

in fact, it's downright bleak.

ความเป็นจริง เป็นการลดระดับโดยสิ้นเชิง

And it is they who are going to suffer

และก็เป็นพวกเขา ที่จะต้องทนทุกข์

the most punishing forms of student debt.

กับโทษที่สาหัสที่สุดของหนี้เพื่อการศึกษา

And it is they,

และก็เป็นพวกเขา

curiously and sadly,

ช่างน่าแปลกและน่าเศร้า

who are marketed most loudly about this college premium thing.

ที่เป็นผู้ถูกโหมทำการตลาดมากที่สุด เกี่ยวกับผลตอบแทนจากมหาวิทยาลัย

That's not just cynical marketing,

ที่ไม่ใช่เพียงแค่การตลาดแบบเหยียดหยาม

that's cruel.

นั่นมันโหดร้าย

So what do we do?

แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี

What if students and parents treated higher education as a consumer product?

สมมติว่านักเรียนและผู้ปกครองทำต่อการศึกษา ระดับอุดมศึกษาเยี่ยงสินค้าบริโภคล่ะ

Everybody else seems to.

ทุกคนก็เหมือนจะทำเช่นนั้น

Then, like any other consumer product,

ดังนั้น ก็เหมือนกับสินค้าบริโภคอื่น ๆ

you would demand to know what you're paying for.

คุณสามารถเรียกร้องที่จะรู้ได้ว่า คุณกำลังจ่ายไปกับอะไร

When you buy medicines,

เมื่อคุณซื้อยา

you get a list of side effects.

คุณก็ได้รายการผลข้างเคียงมาด้วย

When you buy a higher educational product,

เมื่อคุณซื้อผลิตภัณฑ์การศึกษาระดับอุดมศึกษา

you should have a warning label

คุณก็ควรได้รับฉลากเตือน

that allows consumers to choose,

ที่ปล่อยให้ผู้บริโภคได้เลือก

make informed choices.

ตัดสินใจอย่างมีข้อมูล

When you buy a car,

เมื่อคุณซื้อรถยนต์

it tells you how many miles per gallon to expect.

มันบอกคุณว่า น้ำมันกี่แกลลอนต่อไมล์ ที่จะคาดคะเนได้

Who knows what to expect

ใครรู้บ้างว่าจะคาดหมายอะไรได้

from a degree say, in Canadian Studies.

จากปริญญาบัตรสาขาแคนาดาศึกษา

There is such a thing, by the way.

นี่มีอยู่จริงนะครับ ขอบอก

What if there was an app for that?

สมมติว่ามีแอปสำหรับสิ่งนั้นหละ

One that linked up the cost of a major to the expected income.

แอปที่เชื่อมต่อระหว่างวิชาเอก กับรายได้คาดหมาย

Let's call it Income-Based Tuition or IBT.

เราเรียกมันว่า ค่าเล่าเรียนบนฐานของรายได้ หรือ IBT

One of you make this.

คุณสักคนสร้างมันที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Discover your reality.

ค้นพบความจริงของคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There are three advantages,

มีข้อดีอยู่สามข้อ

three benefits to Income-Based Tuition.

ประโยชน์สามข้อของค่าเล่าเรียนบนฐานของรายได้

Any user can figure out

ผู้ใช้คนไหนก็สามารถรู้ได้

how much money he or she will make from a given college and major.

ว่าเขาหรือเธอจะสร้างรายได้เท่าไหร่ จากมหาวิทยาลัยและวิชาเอกนั้น ๆ

Such informed users

ผู้ใช้ที่มีข้อมูลนี้

are unlikely to fall victim to the huckster's ploy,

จะเสี่ยงน้อยกว่าที่จะตกเป็นเหยื่อ ของแผนการนักโฆษณา

to the sales pitch.

จากเสียงเชิญชวนให้ซื้อ

But also to choose wisely.

และยังช่วยให้เลือกอย่างชาญฉลาด

Why would anybody pay more for college

ทำไมใคร ๆ ถึงยอมจ่ายให้มหาวิทยาลัยมากกว่า

than let's say, 15 percent of the additional income they earn?

สมมติก็แล้วกัน ร้อยละ 15 ของรายได้ ที่มากขึ้นจากที่พวกเขาได้รับล่ะ

There's a second benefit to Income-Based Tuition.

มีประโยชน์ข้อที่สองของ ค่าเล่าเรียนบนฐานของรายได้

By tying the cost to the income,

ด้วยการผูกติดค่าใช้จ่ายเข้ากับรายได้

college administrators would be forced to manage costs better,

ผู้บริหารมหาวิทยาลัยจะถูกบีบ ให้จัดการค่าใช้จ่ายได้ดีขึ้น

to find innovative ways to do so.

บีบให้หาหนทางใหม่ ๆ ที่จะทำเช่นนั้น

For instance,

ยกตัวอย่าง

all of you students here pay roughly the same tuition for every major.

พวกคุณนักเรียนทั้งหมดจ่ายค่าเล่าเรียน เกือบจะเท่า ๆ กันในทุกวิชาเอก

That is manifestly unfair, and should change.

นี่มันแน่นอนอยู่แล้วว่าไม่ยุติธรรม และควรจะเปลี่ยน

An engineering student uses more resources

นักเรียนวิศวกรรมใช้ทรัพยากร

and facilities and labs and faculty

สถานที่ ห้องปฏิบัติการ และคณาจารย์

than a philosophy student.

มากกว่านักเรียนปรัชญา

But the philosophy student, as a consequence,

ดังนั้น นักเรียนปรัชญา

is subsidizing the engineering student.

กำลังอุดหนุนเงินแก่นักเรียนวิศวกรรม

Who then, by the way, goes on and earns more money.

แล้วใครล่ะ ที่ก้าวหน้าและทำเงินมากกว่า

Why should two people buy the same product,

ทำไมคนสองคนซื้อผลิตภัณฑ์เหมือนกัน

pay the same,

ต้องจ่ายเท่ากัน

but one person receive half or a third of the service.

แต่คนหนึ่งได้รับบริการครึ่งหนึ่ง หรือเพียงหนึ่งในสาม

In fact, college grads, some majors,

ความจริงแล้ว บัณฑิตมหาวิทยาลัย วิชาเอกบางรายวิชา

pay 25 percent of their income servicing their student debt,

ต้องจ่ายเงินถึงร้อยละ 25 ของรายได้ เพื่อหนี้การศึกษาของตนเอง

while others pay five percent.

ในขณะที่บางคนจ่ายเงินเพียงร้อยละ 5

That kind if inequity would end when majors are priced more correctly.

ความไม่เท่าเทียมกันแบบนี้ควรจะยุติลง เมื่อทุกวิชาเอกถูกตั้งราคาอย่างถูกต้อง

Now of course, all this data --

มาถึงตรงนี้ แน่นอนว่าข้อมูลทั้งหมดนี่

and one of you is going to do this, right?

และหนึ่งในพวกคุณก็กำลังไปถึงจุดนั้น ใช่ไหมครับ

All this data has to be well designed,

ข้อมูลทั้งหมดนี้ที่มีการออกแบบมาอย่างดี

maybe audited by public accounting firms

อาจจะถูกตรวจสอบโดยหน่วยงานบัญชีของรัฐ

to avoid statistical lies.

เพื่อหลีกเลี่ยงความเท็จทางสถิติ

We know about statistics, right?

พวกเราต่างก็รู้เรื่องสถิติ ใช่ไหมครับ

But be that as it may,

แต่อย่างไรก็ตาม

the third and biggest benefit of Income-Based Tuition,

ประโยชน์ข้อที่สามที่สำคัญที่สุด ของค่าเล่าเรียนบนฐานของรายได้

is it would free Americans from the fear and the fact of financial ruin

คือการปลดแอกชาวอเมริกันจากความหวาดกลัว และความล่มสลายทางการเงิน

because they bought a defective product.

จากการที่พวกเขาซื้อสินค้ามีตำหนิ

Perhaps, in time,

บางที สุดท้ายแล้ว

young and old Americans may rediscover,

เยาวชนและคนสูงวัยชาวอเมริกัน จะได้ค้นพบอีกครั้ง

as the gentleman said earlier,

อย่างที่ท่านสุภาพบุรุษได้กล่าวไปก่อนหน้านี้

their curiosity, their love of learning --

กับความใฝ่รู้ ความรักในการเรียนรู้ของพวกเขา

begin to study what they love,

คือเริ่มต้นเรียนในสิ่งที่พวกเขารัก

love what they study,

รักในสิ่งที่พวกเขาเรียน

follow their passion ...

เดินตามความหลงไหลของพวกเขา

getting stimulated by their intelligence,

ถูกกระตุ้นด้วยความฉลาดของพวกเขา

follow paths of inquiry that they really want to.

เดินตามเส้นทางของการตั้งคำถาม ในสิ่งที่พวกเขาต้องการจริง ๆ

After all, it was Eric and Kevin,

เหนือสิ่งอื่นใด คือเอริกและเควิน

two years ago,

เมื่อสองปีที่แล้ว

just exactly these kinds of young men,

ชายหนุ่มที่มีลักษณะดังกล่าวทุกอย่าง

who prompted me and worked with me,

ผู้ที่ได้กระตุ้นผมและทำงานร่วมกับผม

and still do,

และยังคงทำอยู่

in the study of indebted students in America.

ในการศึกษาเกี่ยวกับนักศึกษา ผู้มีภาระหนี้ในสหรัฐฯ

Thank you for your attention.

ขอบคุณที่ให้ความสนใจครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)