Sean Carroll: Distant time and the hint of a multiverse

Translator: Heartfelt Grace Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

The universe

เอกภพ

is really big.

เป็นอะไรที่กว้างใหญ่ไพศาลจริงๆครับ

We live in a galaxy, the Milky Way Galaxy.

เราอยู่ในดาราจักรที่ชื่อว่า ทางช้างเผือก

There are about a hundred billion stars in the Milky Way Galaxy.

มีดวงดาวนับแสนล้านดวงอยู่ในทางช้างเผือก

And if you take a camera

และถ้าคุณเอากล้องถ่ายรูป

and you point it at a random part of the sky,

เล็งไปตรงไหนของท้องฟ้าก็ได้

and you just keep the shutter open,

แล้วปล่อยช่องรับแสงของกล้องเปิดรับแสงไว้อย่างนั้น

as long as your camera is attached to the Hubble Space Telescope,

ตราบใดที่กล้องของคุณเชื่อมติดอยู่กับกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล (Hubble) ด้วยละก็

it will see something like this.

กล้องก็จะจับภาพได้เป็นแบบนี้ครับ

Every one of these little blobs

ก้อนกลมๆเบลอๆเล็กๆพวกนี้ แต่ละอัน

is a galaxy roughly the size of our Milky Way --

คือดาราจักรที่ใหญ่พอๆกับทางช้างเผือกของเรานะครับนี่

a hundred billion stars in each of those blobs.

แต่ละดาราจักร มีดาวเป็นแสนล้านดวงเหมือนกัน

There are approximately a hundred billion galaxies

แล้วก็มีกันร่วมแสนล้านดาราจักร

in the observable universe.

ที่ค้นพบได้ในเอกภพนี้ครับ

100 billion is the only number you need to know.

เอาเป็นว่า รู้แค่เลขแสนล้านตัวเดียว แค่นั้นก็เกินพอครับ

The age of the universe, between now and the Big Bang,

อายุของเอกภพ ถ้านับตั้งแต่ปรากฎการณ์บิ๊กแบง มาจนถึงตอนนี้

is a hundred billion in dog years.

ก็แสนล้านปี ในหน่วยปีแบบหมานะครับ (หนึ่งปีของคน = หลายปีของหมา)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Which tells you something about our place in the universe.

ซึ่งมันก็บอกอะไรบางอย่าง ถึงที่ของเราในเอกภพแห่งนี้

One thing you can do with a picture like this is simply admire it.

รูปถ่ายแบบนี้ เราสามารถเอาไปใช้ง่ายๆได้อย่างหนึ่งครับ ก็คือเอาไว้ชื่มชม

It's extremely beautiful.

ช่างสวยงามตระการตาเหลือเกิน

I've often wondered, what is the evolutionary pressure

ผมสงสัยอยู่บ่อยๆครับว่า อะไรนะที่เป็นแรงผลักทางวิวัฒนาการ

that made our ancestors in the Veldt adapt and evolve

ที่ก่อให้เกิดบรรพบุรุษของพวกเราขึ้นมาในทุ่งหญ้าเวลด์ท์(Veldt ในทวีปอัฟริกา)แล้ววิวัฒนาการ

to really enjoy pictures of galaxies

จนได้มาเพลิศเพลินอยู่กับรูปถ่ายกลุ่มดาราจักรพวกนี้

when they didn't have any.

ในเมื่อตอนนั้นพวกเขาไม่มีรูปแบบนี้สักกะรูป

But we would also like to understand it.

พวกเราเองก็เถอะ เราก็อยากจะเข้าใจเรื่องของเอกภพ

As a cosmologist, I want to ask, why is the universe like this?

ในฐานะนักจักรวาลวิทยา ผมก็อยากจะรู้ว่าทำไมเอกภพจึงออกมาเป็นแบบนี้

One big clue we have is that the universe is changing with time.

เบาะแสสำคัญที่จะทำให้เราได้คำตอบก็คือ เอกภพนั้นเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

If you looked at one of these galaxies and measured its velocity,

ถ้าคุณดูที่ดาราจักรพวกนี้สักอันนึง แล้ววัดความเร็ว

it would be moving away from you.

มันก็จะเคลื่อนที่ห่างออกจากคุณไปเรื่อยๆ

And if you look at a galaxy even farther away,

แล้วถ้าคุณดูที่ดาราจักรอันที่อยู่ไกลออกไปอีก

it would be moving away faster.

มันก็ยิ่งจะเคลื่อนที่ห่างออกไปเร็วเข้าไปอีก

So we say the universe is expanding.

นั่นก็แปลว่า เอกภพมีการขยายตัวครับ

What that means, of course, is that, in the past,

หมายความว่าอย่างนี้ครับ ในอดีตกาล

things were closer together.

ทุกอย่างอยู่ใกล้ๆรวมกันหมด

In the past, the universe was more dense,

ในอดีต เอกภพอัดตัวแน่นกว่าตอนนี้ครับ

and it was also hotter.

แล้วก็ร้อนกว่าด้วย

If you squeeze things together, the temperature goes up.

ถ้าอัดอะไรเข้าด้วยกันแน่นๆ อุณหภูมิก็จะสูงขึ้นครับ

That kind of makes sense to us.

ซึ่งก็ดูสมเหตุสมผลดี

The thing that doesn't make sense to us as much

แต่ว่ามีอยู่อย่างที่ดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่เลย

is that the universe, at early times, near the Big Bang,

ก็คือว่า เอกภพสมัยก่อนนู้น หลังจากที่เกิดบิ๊กแบงไม่เท่าไหร่

was also very, very smooth.

มันราบเรียบเสมอกันไปหมดหน่ะสิครับ

You might think that that's not a surprise.

คุณอาจจะไม่รู้สึกแปลกใจอะไร

The air in this room is very smooth.

ก็อย่างอากาศในห้องนี้ ก็ราบเรียบสม่ำเสมอ

You might say, "Well, maybe things just smoothed themselves out."

คุณอาจจะบอกว่า "ก็มันก็คงเรียบอย่างนั้นของมัน"

But the conditions near the Big Bang are very, very different

แต่ว่าสภาพใกล้ๆบิ๊กแบงมันต่างไปจาก

than the conditions of the air in this room.

สภาพอากาศในห้องนี้เยอะมากนะครับ

In particular, things were a lot denser.

ส่วนหนึ่งก็คือทุกอย่างอัดตัวแน่นกว่ามาก

The gravitational pull of things

แรงดึงดูดที่ดึงทุกอย่างเข้าไว้ด้วยกัน

was a lot stronger near the Big Bang.

นั้นแรงกว่ามาก ในช่วงที่ใกล้ปรากฎการณ์บิ๊กแบง

What you have to think about

ก็ลองคิดดูว่า

is we have a universe with a hundred billion galaxies,

เรามีเอกภพที่มีถึงแสนล้านดาราจักร

a hundred billion stars each.

แต่ละดาราจักร ก็มีดาวอีกแสนล้านดวง

At early times, those hundred billion galaxies

ในตอนนั้น ดาราจักรทั้งแสนล้านอัน

were squeezed into a region about this big --

ถูกบีบให้มีขนาดเท่าเนี่ย

literally -- at early times.

เท่านี้จริงๆครับ ตอนช่วงนั้น

And you have to imagine doing that squeezing

แล้วคุณก็ต้องคิดดูด้วยนะ ว่าการบีบอัด

without any imperfections,

ที่ไร้ที่ติ

without any little spots

ไม่มีแม้กระทั่งจุดเล็กจิ๋ว

where there were a few more atoms than somewhere else.

ที่มีอะตอมมากกว่าจุดอื่นสักแค่สองสามอะตอม ก็ไม่มี

Because if there had been, they would have collapsed under the gravitational pull

เราถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น ดาราจักรก็คงพังทลาย ด้วยผลจากแรงดึงดูด

into a huge black hole.

แล้วกลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่

Keeping the universe very, very smooth at early times

การที่จะทำให้เอกภพเรียบเสมอกันในช่วงเริ่มแรกนั้น

is not easy; it's a delicate arrangement.

ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ และเป็นการจัดการที่ละเอียดอ่อนมาก

It's a clue

ซึ่งก็บอกเราเป็นนัย

that the early universe is not chosen randomly.

ว่าเอกภพในยุคแรกไม่ได้ถูกเลือกมาแบบสุ่มๆ

There is something that made it that way.

แต่มีอะไรบางอย่างทำให้มันเป็นแบบนี้

We would like to know what.

แล้วทีนี้เราก็อยากรู้ว่า อะไรบางอย่างที่ว่า คืออะไรหล่ะ

So part of our understanding of this was given to us by Ludwig Boltzmann,

ความเข้าใจแนวคิดนี้ ส่วนหนึ่งมาจากลุดหวิก โบล์ท์สมัน (Ludwid Boltzmann)

an Austrian physicist in the 19th century.

นักฟิสิกส์ชาวออสเตรียที่มีชีวิตอยู่ในช่วงศตวรรษที่ 19 ครับ

And Boltzmann's contribution was that he helped us understand entropy.

โบล์ท์สมันมีส่วนทำให้เราเข้าใจเอ็นโทรปี

You've heard of entropy.

คุณคงเคยได้ยินคำว่า 'เอ็นโทรปี' มาบ้างแล้ว

It's the randomness, the disorder, the chaoticness of some systems.

มันก็คือ ความไม่มีแบบแผน ความไร้ระเบียบ ความยุ่งเหยิงของระบบ

Boltzmann gave us a formula --

โบล์ท์สมันให้สมการกับเราครับ

engraved on his tombstone now --

ซึ่งในปัจจุบัน สลักไว้ที่หินเหนือหลุมฝังศพเขาด้วย

that really quantifies what entropy is.

สมการนี้ช่วยให้เราวัดปริมาณเอ็นโทรปีได้จริง

And it's basically just saying

สมการนี้บอกไว้ง่ายๆ ว่าอย่างนี้

that entropy is the number of ways

เอ็นโทรปี คือ จำนวนวิธี

we can rearrange the constituents of a system so that you don't notice,

ที่เราสามารถใช้ในการจัดเรียงองค์ประกอบของระบบได้โดยที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

so that macroscopically it looks the same.

ดังนั้นในระดับองค์รวมขนาดใหญ่ มันก็ดูเหมือนเดิม

If you have the air in this room,

ถ้าเรามีอากาศอยู่ในห้องนี้

you don't notice each individual atom.

คุณก็จะไม่สังเกต อะตอมทุกๆอะตอม

A low entropy configuration

การจัดเรียงที่มีเอ็นโทรปีต่ำ

is one in which there's only a few arrangements that look that way.

คือมันมีวิธีจัดเรียงแค่ไม่กี่วิธีที่ภาพในองค์รวมยังจะดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

A high entropy arrangement

การจัดเรียงที่มีเอ็นโทรปีสูง

is one that there are many arrangements that look that way.

ก็การที่มีวิธีจัดเรียงมากมายหลายหลากที่ยังไงๆภาพในองค์รวมก็จะไม่เปลี่ยน

This is a crucially important insight

นี่ถือเป็นความเข้าใจที่เฉียบแหลมลึกซึ้งซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งยวดเลยนะครับ

because it helps us explain

เพราะทำให้เราสามารถอธิบาย

the second law of thermodynamics --

กฏข้อที่สองของอุณหพลศาสตร์ได้ (thermodynamics)

the law that says that entropy increases in the universe,

กฏที่ว่านี้ บอกว่า เอ็นโทรปีจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในเอกภพนี้

or in some isolated bit of the universe.

หรือแม้แต่ส่วนเล็กย่อยของเอกภพด้วย

The reason why entropy increases

สาเหตุว่าทำไมเอ็นโทรปีถึงเพิ่มขึ้น

is simply because there are many more ways

ง่ายๆ ก็คือ เพราะว่าจะมีหลากหลายวิธีกว่า

to be high entropy than to be low entropy.

ที่จะอยู่ในสถานะเอ็นโทรปีสูง มากกว่าที่จะไปเป็นเอ็นโทรปีต่ำ

That's a wonderful insight,

นี่เป็นแง่มุมที่ยอดเยี่ยมเฉียบแหลมมากครับ

but it leaves something out.

แต่ว่ามันก็ยังทิ้งช่องโหว่ไว้

This insight that entropy increases, by the way,

เอ้อ เรื่องเบื้องลึกเบื้องหลังที่ว่าเอ็นโทรปีจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

is what's behind what we call the arrow of time,

เป็นที่มาที่ไปของสิ่งที่พวกเราเรียกว่า "ลูกศรแห่งกาลเวลา" นะครับ

the difference between the past and the future.

คือความแตกต่างระหว่างเวลาแห่งอดีตกับเวลาแห่งอนาคต

Every difference that there is

ทุกๆความต่างที่มีอยู่

between the past and the future

ระหว่าง เวลาหนึ่งที่เราเรียกว่า 'อดีต' กับ อีกเวลาหนึ่งที่เราเรียกว่า 'อนาคต'

is because entropy is increasing --

มันมีได้ก็เพราะว่าเอ็นโทรปีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆนี่แหละครับ

the fact that you can remember the past, but not the future.

ความเป็นจริงที่ว่า คุณสามารถจำอดีตได้ แต่จำอนาคตไม่ได้

The fact that you are born, and then you live, and then you die,

ความเป็นจริงที่ว่า คุณเกิด คุณใช้ชีวิต แล้วคุณถึงจะค่อยตาย

always in that order,

เป็นไปตามลำดับแบบนี้เสมอ

that's because entropy is increasing.

นั่นก็เพราะว่า เอ็นโทรปีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ครับ

Boltzmann explained that if you start with low entropy,

โบล์ท์สมันอธิบายไว้ว่าถ้าคุณเริ่มจากสภาพที่เอ็นโทรปีต่ำ

it's very natural for it to increase

มันเป็นไปตามธรรมชาติเลยครับว่า เอ็นโทรปีจะต้องเพิ่มขึ้น

because there's more ways to be high entropy.

เพราะว่ามันมีวิธีที่จะเป็นอยู่ในสภาพที่มีเอ็นโทรปีสูง มากมายกว่านั่นเอง

What he didn't explain

แต่สิ่งที่เขาไม่ได้อธิบาย

was why the entropy was ever low in the first place.

ก็คือว่า ทำไมเอ็นโทรปีจึงต่ำมาตั้งแต่แรก

The fact that the entropy of the universe was low

ความเป็นจริงที่ว่า เอ็นโทรปีของเอกภพมีค่าต่ำ

was a reflection of the fact

เป็นสิ่งที่สะท้อนความจริง

that the early universe was very, very smooth.

ว่า เอกภพในยุคเริ่มต้นในเรียบเสมอกันมากๆ

We'd like to understand that.

เราอยากจะทำความเข้าใจกับเรื่องพวกนี้

That's our job as cosmologists.

ก็นั่นเป็นหน้าที่ในฐานะของนักจักรวาลวิทยาครับ

Unfortunately, it's actually not a problem

แต่โชคร้ายไปหน่อยที่เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ประเด็นปัญหา

that we've been giving enough attention to.

ที่พวกเราให้ความใส่ใจมากพอ

It's not one of the first things people would say,

ไม่ใช่สิ่งแรกๆที่ใครๆจะพูดถึง

if you asked a modern cosmologist,

ถ้าคุณถามนักจักรวาลวิทยาสมัยใหม่ว่า

"What are the problems we're trying to address?"

"ประเด็นปัญหาอะไรที่เราจะกำลังสนใจอยู่ในขณะนี้"

One of the people who did understand that this was a problem

บุคคลคนหนึ่งที่เข้าใจว่านี่คือประเด็นปัญหา

was Richard Feynman.

คือ ริชาร์ด ฟายน์มัน (Richard Feynman)

50 years ago, he gave a series of a bunch of different lectures.

ห้าสิบปีก่อน เขาเคยกล่าวบรรยายมากมายหลากหลายหัวข้อ

He gave the popular lectures

เขาได้ให้การบรรยายที่เป็นที่นิยม

that became "The Character of Physical Law."

ซึ่งได้กลายเป็นชุดบรรยาย "คุณลักษณะของกฏฟิิสิกส์ (The Character of Physical Law)"

He gave lectures to Caltech undergrads

การบรรยายในชั่วโมงสอนระดับปริญญาตรีที่คาลเทค (California Institute of Technology: Caltech)

that became "The Feynman Lectures on Physics."

ได้กลายเป็นชุดบรรยาย "การบรรยายวิชาฟิสิกส์ของฟายน์มัน (The Feynman Lectures on Physics)"

He gave lectures to Caltech graduate students

การบรรยายในชั่วโมงสอนระดับปริญญาโท/เอกที่คาลเทค

that became "The Feynman Lectures on Gravitation."

ได้กลายเป็นชุดบรรยาย "การบรรยายเรื่อง แรงดึงดูด ของฟายน์มัน (The Feyman Lectures on Gravitation)"

In every one of these books, every one of these sets of lectures,

ในหนังสือของเขาทุกเล่ม ชุดบรรยายของเขาทุกชุด

he emphasized this puzzle:

เขาจะเน้นปริศนาข้อนี้:

Why did the early universe have such a small entropy?

ทำไมเอกภพในยุคต้นถึงจะต้องมีเอ็นโทรปีต่ำด้วย

So he says -- I'm not going to do the accent --

เขาพูดว่า -- ผมจะไม่พูดตามสำเนียงเขานะ --

he says, "For some reason, the universe, at one time,

เขาพูดว่า "ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ครั้งหนึ่งเอกภพ

had a very low entropy for its energy content,

เคยมีเอ็นโทรปีที่ต่ำมากสำหรับส่วนประกอบทางพลังงานของมัน

and since then the entropy has increased.

และตั้งแต่นั้นมา เอ็นโทรปีก็ได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

The arrow of time cannot be completely understood

เราไม่มีทางจะเข้าใจ 'ลูกศรแห่งกาลเวลา' ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

until the mystery of the beginnings of the history of the universe

จนกว่าความลี้ลับของจุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์เอกภพ

are reduced still further

จะถูกลดทอนลงไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

from speculation to understanding."

การคาดคะเนได้กลายเป็นความเข้าใจแล้วเท่านั้น"

So that's our job.

นั่นแหละคืองานของพวกเรา

We want to know -- this is 50 years ago, "Surely," you're thinking,

เราอยากรู้ -- และนี่มันก็ 50 ปีผ่านมาแล้ว คุณกำลังคิดหล่ะสิว่า "แน่นอนหล่ะ"

"we've figured it out by now."

"มาป่านนี้แล้ว พวกเราก็รู้คำตอบแล้วสิ"

It's not true that we've figured it out by now.

ไม่จริงเลยนะครับที่ว่าเราคิดว่ารู้คำตอบแล้วหน่ะ

The reason the problem has gotten worse,

เพราะว่าตอนนี้ ประเด็นปัญหานี้ยิ่งสลับซับซ้อนเข้าไปอีก

rather than better,

แทนที่ว่าจะง่ายดายขึ้น

is because in 1998

ก็เพราะว่าในปี ค.ศ. 1998

we learned something crucial about the universe that we didn't know before.

เราค้นพบอะไรที่บางอย่างที่สำคัญมากเกี่ยวกับเอกภพ ซึ่งเราไม่เคยรู้มาก่อนครับ

We learned that it's accelerating.

เราค้นพบว่า มันขยายตัวด้วยอัตราเร่ง ครับ

The universe is not only expanding.

เอกภพไม่ได้แค่ขยายตัวเฉยๆเสียแล้ว

If you look at the galaxy, it's moving away.

ถ้าคุณดูที่ดาราจักรแล้วเห็นว่ามันเคลื่อนที่ห่างออกไป

If you come back a billion years later and look at it again,

พอผ่านไปพันล้านปี คุณกลับมาดูอีกหน

it will be moving away faster.

มันจะยิ่งเคลื่อนที่ห่างออกไปเร็วยิ่งขึ้นไปอีก

Individual galaxies are speeding away from us faster and faster

ดาราจักรแต่ละอันเคลื่อนที่ห่างออกจากกันเร็วขึ้นๆ

so we say the universe is accelerating.

งั้น สรุปกันสั้นๆก่อนว่า เอกภพขยายตัวในอัตราเร่ง

Unlike the low entropy of the early universe,

กรณีนี้จะต่างจากกรณีเอ็นโทรปีต่ำในยุคเริ่มเอกภพตรงที่

even though we don't know the answer for this,

ถึงเราจะยังไม่รู้คำตอบ

we at least have a good theory that can explain it,

แต่อย่างน้อยเราก็มีทฤษฎีที่จะใช้อธิบายได้

if that theory is right,

ถ้าทฤษฎีถูกต้องอะนะครับ

and that's the theory of dark energy.

ทฤษฎีที่ว่าคือ ทฤษฎีพลังงานมืด (dark energy)

It's just the idea that empty space itself has energy.

ซึ่งก็เป็นแนวคิดว่า พื้นที่ว่างเปล่าในอวกาศจริงๆแล้วมีพลังงานอยู่

In every little cubic centimeter of space,

ทุกๆลูกบาศก์เซนติเมตรเล็กๆของอวกาศ

whether or not there's stuff,

ไม่ว่าจะมีอะไรอยู่หรือไม่ก็ตาม

whether or not there's particles, matter, radiation or whatever,

ไม่ว่าจะเป็นอนุภาค สสาร รังสี หรืออะไรก็แล้วแต่

there's still energy, even in the space itself.

มีพลังงานอยู่ทั้งนี้ แม้แต่อวกาศเองก็มีพลังงานอยู่

And this energy, according to Einstein,

และถ้าว่าตามไอน์สไตน์ พลังงานนี้

exerts a push on the universe.

ทำให้มีแรงผลักให้เอกภพขยายตัว

It is a perpetual impulse

เป็นแรงกระตุ้นที่ไม่มีวันสิ้นสุด

that pushes galaxies apart from each other.

ที่ผลักดาราจักรให้ห่างออกจากกัน

Because dark energy, unlike matter or radiation,

เพราะพลังงานมืด ซึ่งต่างจากสสารหรือรังสี

does not dilute away as the universe expands.

จะไม่เจื่อจางหายไปกับการขยายตัวของเอกภพ

The amount of energy in each cubic centimeter

ปริมาณของพลังงานในแต่ละลูกบาศก์เซ็นติเมตร

remains the same,

มีเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

even as the universe gets bigger and bigger.

ถึงแม้ว่าเอกภพจะขยายใหญ่ขึ้นๆ

This has crucial implications

นี่เป็นสิ่งสำคัญมากที่จะบอกได้ว่า

for what the universe is going to do in the future.

เอกภพจะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคต

For one thing, the universe will expand forever.

อย่างหนึ่งเลยก็คือว่า เอกภพจะขยายตัวไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด

Back when I was your age,

ย้อนกลับไปเมื่อผมอายุเท่าๆพวกคุณ

we didn't know what the universe was going to do.

เราไม่รู้เลยว่าเอกภพจะเป็นยังไงต่อไป

Some people thought that the universe would recollapse in the future.

บางคนถึงกับคิดว่าในอนาคต เอกภพจะสูญสลาย

Einstein was fond of this idea.

ไอสไตน์ชอบใจแนวคิดนี้มาก

But if there's dark energy, and the dark energy does not go away,

แต่ว่าถ้ามีพลังงานมืดแล้วมันไม่สูญสลายหายไปไหน

the universe is just going to keep expanding forever and ever and ever.

เอกภพก็จะขยายตัวไปเรื่อยๆ เป็นอย่างนั้นไปชั่วอนันตกาล

14 billion years in the past,

ตั้งแต่เมื่อหมื่นสี่พันล้านปีก่อน

100 billion dog years,

หรือแสนล้านปีของหมานั่นแหละครับ

but an infinite number of years into the future.

ไปอีกนานเท่านานตราบชั่วนิรันดร์กาล

Meanwhile, for all intents and purposes,

แต่ในตอนนี้ ทั้งในทางปฏิบัติและทฤษฎี

space looks finite to us.

เราก็จะเห็นว่าอวกาศมีที่สิ้นสุด

Space may be finite or infinite,

อวกาศอาจจะมีหรือไม่มีที่สิ้นสุดก็เป็นได้

but because the universe is accelerating,

แต่เพราะว่าเอกภพขยายตัวเร็วๆทุกขณะ

there are parts of it we cannot see

ถึงจะมีส่วนหนึ่งที่ยังไงเรามองไม่เห็น

and never will see.

แล้วก็จะไม่มีทางมองเห็นเลยด้วย

There's a finite region of space that we have access to,

แต่มันก็มีจุดที่สิ้นสุด ที่เราจะเข้าถึงได้

surrounded by a horizon.

เป็นส่วนที่อยู่ภายในเส้นขอบจักรวาลครับ

So even though time goes on forever,

ถึงแม้ว่ากาลเวลาจะดำเนินไปชั่วนิรันดร์

space is limited to us.

แต่สำหรับพวกเราแล้ว อวกาศมีที่สิ้นสุดครับ

Finally, empty space has a temperature.

อย่างสุดท้ายก็คือ แม้แต่ที่ว่างเปล่าในอวกาศก็ยังมีอุณหภูมิความร้อนหนาว

In the 1970s, Stephen Hawking told us

ในช่วงคริสตทศวรรษ 1970 สตีเฟน ฮอว์กิ้ง (Stephen Hawking) บอกว่า

that a black hole, even though you think it's black,

หลุมดำที่เราคิดกันว่ามืดสนิทนั้น

it actually emits radiation

จริงๆแล้วมันฉายรังสีออกมาด้วย

when you take into account quantum mechanics.

เมื่อเรานำทฤษฎีกลศาสตร์ควอนตัมเข้ามาใช้อธิบาย

The curvature of space-time around the black hole

ความเว้าโค้งของ กาล-อวกาศ (space-time) รอบๆหลุมดำ

brings to life the quantum mechanical fluctuation,

ก่อให้เกิดความผันผวนปรวนแปรในเชิงกลศาสตร์ควอนตัม

and the black hole radiates.

หลุมดำจึงฉายรังสีออกมา

A precisely similar calculation by Hawking and Gary Gibbons

ฮอว์กิ้ง และ แกรี่ กิบบอนส์ (Gary Gibbons) ได้ทำการคำนวณออกมาได้ผลคล้ายๆกันครับ

showed that if you have dark energy in empty space,

ซึ่งแสดงว่า มีพลังงานมืดอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่าของอวกาศ

then the whole universe radiates.

และเอกภพก็ฉายรังสีออกมาโดยทั่ว

The energy of empty space

พลังงานในพื้นที่ว่างเปล่าของอวกาศ

brings to life quantum fluctuations.

ทำให้เกิดความผันผวนปรวนแปรของควอนตัม

And so even though the universe will last forever,

และ ถึงแม้ว่าเอกภพจะมีอยู่ไปชั่วกาลนาน

and ordinary matter and radiation will dilute away,

และถึงแม้ว่า สสารและรังสีทั่วๆไปจะเลือนลางจากหายไปในที่สุด

there will always be some radiation,

แต่รังสีนั้น จะยังคงอยู่ไม่ไปไหน

some thermal fluctuations,

และก็มีความผันผวนของความร้อนอยู่บ้าง

even in empty space.

แม้แต่ที่อวกาศอันว่างเปล่า

So what this means

ทั้งหมดเนี่ย ตีความได้ว่าอย่างนี้ครับ

is that the universe is like a box of gas

ว่าเอกภพก็เหมือนกับกล่องบรรจุก๊าซ

that lasts forever.

ที่จะมีอยู่อย่างนั้นต่อไปตลอดกาล

Well what is the implication of that?

อืม..ถ้างั้น มันสื่อความหมายโดยนัยว่าอะไรหล่ะ

That implication was studied by Boltzmann back in the 19th century.

ความหมายโดยนัยที่ว่านี้ โบล์ท์สมันได้ทำการศึกษาไว้ตั้งแต่ในศตวรรษที่ 19 แล้วหละครับ

He said, well, entropy increases

เขาบอกว่าแบบนี้ครับ เอ็นโทรปีเพิ่มขึ้น

because there are many, many more ways

เพราะว่ามีวิธีมากมายหลายหลากกว่า

for the universe to be high entropy, rather than low entropy.

ที่เอกภพจะไปสู่สภาพเอ็นโทรปีสูง แทนที่จะเป็นเอ็นโทรปีต่ำ

But that's a probabilistic statement.

แต่นี่เป็นข้อเท็จจริงในเชิงความน่าจะเป็นนะครับ

It will probably increase,

อย่างนี้ครับ มีความเป็นไปได้ที่เอ็นโทรปีจะเพิ่มสูงขึ้น

and the probability is enormously huge.

และความเป็นไปได้มีอยู่สูงมากๆครับ

It's not something you have to worry about --

ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องไปกังวลอะไรกับมันหรอกนะครับ

the air in this room all gathering over one part of the room and suffocating us.

จะมีโอกาสแค่ไหน ที่อากาศในห้องนี้จะไปกระจุกตัวกันที่นึง แล้วทำให้พวกเราขาดอากาศหายใจกันไม่ออก

It's very, very unlikely.

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยครับ

Except if they locked the doors

ยกเว้นว่า ห้องนี้ถูกปิดสนิท

and kept us here literally forever,

แล้วขังเราอยู่แต่ในนี้ไปตลอดกาล

that would happen.

สิ่งว่านี้อาจเกิดขึ้นได้

Everything that is allowed,

อะไรก็ตามครับ ที่เป็นไปได้

every configuration that is allowed to be obtained by the molecules in this room,

การจัดเรียงโมเลกุลของอากาศในห้องนี้ทุกๆแบบที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้

would eventually be obtained.

ก็ค่อยๆเกิดขึ้นไปจนครบทุกแบบทุกเหตุการณ์ครับ

So Boltzmann says, look, you could start with a universe

โบล์ท์สมันก็เลยบอกว่า 'เอางี้สิ ก็เริ่มจากเอกภพ

that was in thermal equilibrium.

ที่มีความสมดุลในเชิงพลังงานความร้อน'

He didn't know about the Big Bang. He didn't know about the expansion of the universe.

เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับบิ๊กแบง และก็ไม่รู้ด้วยว่าเอกภพมีการขยายตัว

He thought that space and time were explained by Isaac Newton --

เขาคิดแค่ว่าอวกาศและกาลเวลาอธิบายได้ด้วยกฏของนิวตัน (Isaac Newton)

they were absolute; they just stuck there forever.

ว่าอวกาศและกาลเวลามีความสัมบูรณ์ในตัวเอง และจะเป็นอยู่อย่างนั้นตลอดไป

So his idea of a natural universe

ดังนั้น แนวคิดของเขาในเรื่องเอกภพในธรรมชาติ

was one in which the air molecules were just spread out evenly everywhere --

ก็คือแบบที่มีโมเลกุลอากาศกระจายอยู่อย่างสม่ำเสมอทั่วทุกแห่งทุกหน

the everything molecules.

เป็นทำนองว่า 'อะไรๆก็โมเลกุล' แบบนั้นเลยครับ

But if you're Boltzmann, you know that if you wait long enough,

ถ้าเกิดคุณเป็นโบล์ท์สมัน คุณก็จะรู้ว่า ถ้ารอนานพอ

the random fluctuations of those molecules

ความผันผวนอย่างไร้แบบแผนของโมเลกุลพวกนี้

will occasionally bring them

พอโอกาสอำนวย จะทำให้โมเลกุล

into lower entropy configurations.

จัดเรียงตัวกันในรูปแบบที่เอ็นโทรปีต่ำ

And then, of course, in the natural course of things,

ซึ่งถัดต่อไป ว่ากันตามธรรมชาติ

they will expand back.

มันก็จะขยายตัวกลับไปอยู่ดี

So it's not that entropy must always increase --

ฉะนั้น เอ็นโทรปีก็ไม่จำเป็นต้องเพิ่มขึ้นเสมอ

you can get fluctuations into lower entropy,

บางครั้งอาจจะเกิดความผันแปรไปสู่สภาพเอ็นโทรปีต่ำ

more organized situations.

ที่จัดเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบกว่าบ้างก็ได้เหมือนกัน

Well if that's true,

อ่า ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริง

Boltzmann then goes onto invent

ก็ถือได้ว่า โบล์ท์สมันได้สร้าง

two very modern-sounding ideas --

แนวคิดสมัยใหม่ที่สมเหตุสมผลมากๆถึง 2 แนวคิดด้วยกัน

the multiverse and the anthropic principle.

ซึ่งก็คือ 'พหุภพ' และ 'หลักมานุษยชาติ'

He says, the problem with thermal equilibrium

เขาบอกว่า ปัญหาของสมดุลความร้อน

is that we can't live there.

ก็คือ มันเป็นสภาวะที่มนุษย์อย่างพวกเราไม่สามารถมีีชีวิตอยู่ได้

Remember, life itself depends on the arrow of time.

ต้องพึงระลึกไว้อย่างหนึ่งก่อนนะครับว่า สิ่งมีชีวิตต้องพึงพาอาศัยลูกศรแห่งกาลเวลา

We would not be able to process information,

เราจะไม่สามารถประมวลข้อมูลใดๆ

metabolize, walk and talk,

ไม่สามารถมีการสันดาป เดิน หรือแม้แต่พูด

if we lived in thermal equilibrium.

ถ้าเราอาศัยอยู่ในสภาวะสมดุลความร้อน

So if you imagine a very, very big universe,

หากเราลองจินตนาการถึงเอกภพที่ใหญ่มหึมา

an infinitely big universe,

ใหญ่มากๆแบบไม่มีขอบเขตสิ้นสุด

with randomly bumping into each other particles,

ในนั้นมีอนุภาคที่วิ่งชนกันอย่างอิสระ

there will occasionally be small fluctuations in the lower entropy states,

บางครั้งก็จะผันแปรนิดๆหน่อยๆ ในสภาพที่เอ็นโทรปีต่ำ

and then they relax back.

แล้วก็คลายตัวกลับมาเป็นเหมือนเก่า

But there will also be large fluctuations.

แต่บางครั้งก็จะมีการแปรผันกันอย่างยิ่งใหญ่

Occasionally, you will make a planet

บางครั้งนะครับ ก็จะได้เป็นดาวนพเคราะห์ออกมาเลย

or a star or a galaxy

หรืออาจจะดาวฤกษ์ หรือไม่ก็เป็นดาราจักรเลยก็มี

or a hundred billion galaxies.

หรืออาจจะได้เป็นดาราจักรหมื่นล้านอัน

So Boltzmann says,

โบล์ท์สมันก็เลยสรุปว่า

we will only live in the part of the multiverse,

เราอยู่ในเพียงส่วนหนึ่งของพหุภพ

in the part of this infinitely big set of fluctuating particles,

เป็นส่วนหนึ่งของแบบแผนอันยิ่งใหญ่ ของความผันผวนของอนุภาค

where life is possible.

ซึ่งเป็นที่ๆสิิ่งมีชีวิตสามารถดำรงอยู่ได้

That's the region where entropy is low.

(ส่วนที่เราอยู่ในพหุภพ) ซึ่งก็คือส่วนที่มีเอ็นโทรปีต่ำครับ

Maybe our universe is just one of those things

บางที เอกภาพของเราอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น (ส่วนเอ็นโทรปีตำ่)

that happens from time to time.

ซึ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวก็เป็นได้

Now your homework assignment

เอาหล่ะ ที่นี่การบ้านของพวกคุณ

is to really think about this, to contemplate what it means.

ก็คือ ลองคิดดูนะครับว่าทั้งหมดเนี่ยมันหมายความว่ายังไง

Carl Sagan once famously said

เคยมีคำพูดที่ติดหูของ คาร์ล ซาแกน (Carl Sagan)

that "in order to make an apple pie,

เขาบอกว่า "จะทำพายแอ๊ปเปิ้ลได้

you must first invent the universe."

ขั้นแรกสุดเราตั้งสร้างเอกภพเสียก่อน"

But he was not right.

ซึ่งจริงๆแล้วที่เขาพูดหน่ะไม่ถูกต้องครับ

In Boltzmann's scenario, if you want to make an apple pie,

ถ้าจะเอาตามแบบโบล์ท์สมัน ต้องเป็นแบบนี้ ถ้าคุณจะทำพายแอ๊ปเปิ้ล

you just wait for the random motion of atoms

คุณก็แค่นั่งรอให้อะตอมวิ่งไปมาแบบสุ่มๆ

to make you an apple pie.

แล้วเดี๋ยวมันก็จะกลายเป็นพายแอ๊ปเปิ้ลให้คุณเอง

That will happen much more frequently

แถมมันยังจะเกิดขึ้นบ่อยกว่า

than the random motions of atoms

การที่อะตอมจะวิ่งสุ่มไปสุ่มมา

making you an apple orchard

แล้วกลายเป็นสวนแอ๊ปเปิ้ล

and some sugar and an oven,

เป็นน้ำตาล เป็นเตาอบ

and then making you an apple pie.

แล้วค่อยมารวมกันกลายเป็นพายแอ๊ปเปิ้ลให้คุณทีหลัง

So this scenario makes predictions.

ดังนั้น สถาณการณ์นี้ได้ทำให้เกิดการคาดการพยากรณ์

And the predictions are

คำพยากรณ์มีว่าอย่างนี้ครับ

that the fluctuations that make us are minimal.

ความแปรผันที่ทำให้มีเราอยู่ทุกวันนี้ มันเล็กน้อยเท่านั้นครับ

Even if you imagine that this room we are in now

ถึงแม้ว่าคุณจะรู้สึกว่าห้องที่เราอยู่กันตอนนี้เนี่ย

exists and is real and here we are,

มีตัวตนและมีอยู่จริง แล้วพวกเราก็อยู่ที่นี้ด้วย

and we have, not only our memories,

แล้วสิ่งที่เรามีก็ไม่ใช่แค่ความทรงจำเพียงอย่างเดียว

but our impression that outside there's something

แต่เรายังมีเจตคติ ว่าข้างนอกห้องนี้ยังมีอย่างอื่นด้วย

called Caltech and the United States and the Milky Way Galaxy,

เช่นสิ่งที่เรียกว่า สถาบันคาลเทคฯ และ สหรัฐอเมริกา แล้วก็ ดาราจักรทางช้างเผือก

it's much easier for all those impressions to randomly fluctuate into your brain

เจตคติพวกเนี่ยเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาในสมองเราง่ายกว่า-

than for them actually to randomly fluctuate

การที่มันจะเกิดขึ้นจริงๆจากความผันผวนทางฟิสิกส์

into Caltech, the United States and the galaxy.

จนกลายเป็นสถาบันคาลเทคฯ สหรัฐอเมริกา และเป็นดาราจักรแบบนี้ครับ

The good news is that,

ข่าวดีก็คือว่า

therefore, this scenario does not work; it is not right.

ดังนั้นเหตุการณ์นี้ก็เป็นไปไม่ได้ มันไม่ถูกต้องครับ

This scenario predicts that we should be a minimal fluctuation.

แนวคิดนี้พยากรณ์ว่าพวกเราควรจะเป็นผลพวงของความผันแปรขั้นต่ำ

Even if you left our galaxy out,

ถึงแม้คุณจะคิดว่า เราไม่มีดาราจักรของเรา

you would not get a hundred billion other galaxies.

คุณก็จะไม่มีทางได้ ดาราจักรอื่นอีกแสนล้านหรอกครับ

And Feynman also understood this.

และ ฟายน์มัน ก็เข้าใจอย่างนี้หมือนกัน

Feynman says, "From the hypothesis that the world is a fluctuation,

ฟายน์มัน บอกว่า "จากสมมติฐานที่ว่าโลกคือผลพวงของความผันแปร

all the predictions are that

ก็จะพยากรณ์ได้ว่า

if we look at a part of the world we've never seen before,

ถ้าเรามองไปตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของโลกที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน

we will find it mixed up, and not like the piece we've just looked at --

เราจะต้องเห็นว่ามันรกเรื้อไปหมด ไม่เหมือนอย่างที่เราเห็นเมื่อตะกี้นี้ซึ่งเป็นสภาวะ

high entropy.

เอ็นโทรปีสูง

If our order were due to a fluctuation,

และถ้าความเป็นระเบียบเข้าที่เข้าทาง เกิดจากความผันแปรละก็

we would not expect order anywhere but where we have just noticed it.

มันก็ไม่น่าจะมีที่ไหนที่ดูเป็นระเบียบอีกแล้วนอกจากตรงที่เราเพิ่งจะเห็น

We therefore conclude the universe is not a fluctuation."

เพราะอย่างนี้ จึงพอจะสรุปได้ว่า เอกภพไม่ใช่ผลพวงของความแปรผัน"

So that's good. The question is then what is the right answer?

เป็นคำอธิบายที่ดีมากครับ คราวนี้คำถามก็จะกลายเป็นว่าแล้วคำตอบที่ถูกต้องหล่ะคืออะไร

If the universe is not a fluctuation,

ถ้าเอกภพไม่ใช่ผลพวกของความแปรผัน

why did the early universe have a low entropy?

ทำไมเอกภพในยุคต้นๆถึงได้มีเอ็นโทรปีต่ำ

And I would love to tell you the answer, but I'm running out of time.

ผมอยากจะเฉลยคำตอบนั้นจริงๆครับ แต่เวลาพูดของผมจะหมดแล้วหน่ะสิ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Here is the universe that we tell you about,

นี่คือเอกภพที่เรานำเสนอให้คุณฟัง

versus the universe that really exists.

เทียบกับเอกภพจริงๆที่เป็นอยู่

I just showed you this picture.

รูปนี้ ผมเพิ่งนำเสนอไปเมื่อกี้

The universe is expanding for the last 10 billion years or so.

เอกภพมีการขยายตัวตลอดหมื่นล้านปีที่ผ่านมาหรืออะไรทำนองนั้น

It's cooling off.

แล้วมันก็เย็นตัวลง

But we now know enough about the future of the universe

แต่ในปัจจุบัน เรามีความรู้มากพอ เกี่ยวกับอนาคตของเอกภพ

to say a lot more.

ที่จะสามารถอธิบายอะไรได้อีกหลายอย่าง

If the dark energy remains around,

ถ้าพลังงานมืดยังคงมีทั่วไป

the stars around us will use up their nuclear fuel, they will stop burning.

ดวงฤกษ์ที่อยู่โดยรอบพวกเรา ก็ใช้เชื้อเพลิงนิวเคลียร์ของพวกมัน เผาไปจนหมดเกลี้ยง

They will fall into black holes.

แล้วก็จะยุบตัวไปในหลุมดำ

We will live in a universe

เราก็จะอยู่ในเอกภพ

with nothing in it but black holes.

ที่ไม่มีอะไรในนั้นเลยนอกจากหลุมดำ

That universe will last 10 to the 100 years --

เอกภพที่ว่าจะคงอยู่ต่อไปอีกนานเป็น 10 ยกกำลัง 100 ปี

a lot longer than our little universe has lived.

นานกว่า ช่วงชีวิตจนถึงปัจจุบัน ของเอกภพเล็กๆของเราเสียอีก

The future is much longer than the past.

อนาคตยังอีกยาวไกลครับเมื่อเทียบกับอดีตที่ผ่านมา

But even black holes don't last forever.

แต่แม้กระทั่งหลุมดำก็ไม่ได้อยู่ไปตลอดกาล

They will evaporate,

มันจะจางหายไปในที่สุด

and we will be left with nothing but empty space.

และเราก็จะถูกทิ้งไว้ในอวกาศที่ความว่างเปล่า

That empty space lasts essentially forever.

ความว่างเปล่านั้น จะเป็นไปชั่วนิจนิรันดร

However, you notice, since empty space gives off radiation,

แต่ยังไงก็ตาม คุณทราบแล้วว่า เพราะแม้แต่พื้นที่ว่างๆในอวกาศก็ฉายรังสีออกมา

there's actually thermal fluctuations,

ดังนั้นมันก็มีเกิดความผันแปรของพลังงาน

and it cycles around

แล้วมันก็กระจายไปรอบๆ

all the different possible combinations

ด้วยความน่าจะเป็นทั้งหมดหลายรูปแบบ

of the degrees of freedom that exist in empty space.

ตามการเปลี่ยนแปรค่าอย่างอิสระ (degree of freedom) ในอวกาศอันเวิ้งว้างว่างเปล่า

So even though the universe lasts forever,

เพราะฉะนั้น แม้ว่าเอกภพจะอยู่ไปชั่วนิรันดร์

there's only a finite number of things

เหตุการณ์ที่มีจำนวนเป็นอันตะ (จำกัด) เท่านั้น

that can possibly happen in the universe.

ที่จะสามารถเกิดขึ้นได้ในเอกภพ

They all happen over a period of time

พวกมันเกิดขึ้นในช่วงเวลา

equal to 10 to the 10 to the 120 years.

ที่มีค่าประมาณ 10 ยกกำลัง 10 ยกกำลัง 120 ปี

So here's two questions for you.

อืม..อย่างนั้น ผมก็อยากถามคุณสักสองคำถามครับ

Number one: If the universe lasts for 10 to the 10 to the 120 years,

คำถามแรก ก็คือ ถ้าหากว่าเอกภพอยู่ไปนานถึง 10 ยกกำลัง 10 ยกกำลัง 120 ปี

why are we born

ทำไม มนุษย์ถึงถือกำเนิด

in the first 14 billion years of it,

ในช่วงหมื่นสี่พันล้านปีแรกของเอกภพ

in the warm, comfortable afterglow of the Big Bang?

ซึ่งอบอุ่น สบาย ที่เกิดถัดจากการเกิดบิ๊กแบงกันเลย

Why aren't we in empty space?

ทำไมเราถึงไม่ไปเกิดอยู่ในความว่างเปล่าของอวกาศหล่ะครับ

You might say, "Well there's nothing there to be living,"

คุณอาจจะบอกว่า "อ่ะ ก็มันไม่มีอะไรให้เราใช้ชีิวิตอยู่ได้นิ"

but that's not right.

พูดอย่างนั้นอาจจะไม่ค่อยถูกต้องนักครับ

You could be a random fluctuation out of the nothingness.

จู่ๆคุณอาจจะจุติผุดขึ้นมาเฉยๆจากความไม่มีอะไรเลยก็เป็นหนิ

Why aren't you?

ก็แล้วทำไมไม่เป็นอย่างนั้นหล่ะ

More homework assignment for you.

เอาหล่ะสิ คุณได้การบ้านกลับไปคิดเพิ่มอีกแล้วครับ

So like I said, I don't actually know the answer.

ก็อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้วครับว่า จริงๆผมก็ไม่รู้คำตอบหรอก

I'm going to give you my favorite scenario.

แต่ผมจะเล่าให้ฟังถึงแนวคิดที่ผมชอบก็แล้วกันครับ

Either it's just like that. There is no explanation.

อาจจะเป็นว่า เอกภพมันก็เป็นแบบนั้นแหละ ไม่ต้องมีคำอธิบาย

This is a brute fact about the universe

มันเป็นความจริง แบบทื่อๆแท้ ของเอกภพ

that you should learn to accept and stop asking questions.

ที่คุณควรที่จะเรียนรู้ ที่จะยอมรับมันซะ แล้วหยุดถามซะที

Or maybe the Big Bang

หรือว่า บางที บิ๊กแบง

is not the beginning of the universe.

ไม่ใช่จุดเริ่มต้นของเอกภพก็เป็นได้

An egg, an unbroken egg, is a low entropy configuration,

อย่างไข่ ที่เป็นฟองๆนี่นะครับ ก็มีการจัดเรียงเอ็นโทรปีต่ำ

and yet, when we open our refrigerator,

ถึงอย่างนั้น พอเราเปิดตู้เย็น

we do not go, "Hah, how surprising to find

เราก็จะไม่พูดว่า "ฮ่า น่าแปลกใจจังที่เจอ

this low entropy configuration in our refrigerator."

การจัดเรียงรูปแบบเอ็นโทรปีต่ำในตู้เย็นของเราเองด้วย"

That's because an egg is not a closed system;

นั่นก็เพราะว่าไข่ไม่ได้อยู่ในระบบปิดหน่ะสิครับ

it comes out of a chicken.

แต่มันออกมาจากแม่ไก่

Maybe the universe comes out of a universal chicken.

บางทีเอกภพอาจจะออกมาจากแม่ไก่ของเอกภพอีกทีก็ได้ครับ

Maybe there is something that naturally,

บางทีอาจจะมีอะไรบางอย่างตามธรรมชาติ

through the growth of the laws of physics,

ที่อ้างอิงได้ด้วยกฏฟิสิกส์ที่พัฒนาขึ้นทุกวันนี้

gives rise to universe like ours

ก่อให้เกิดเอกภพอย่างเอกภพของเรา

in low entropy configurations.

ซึ่งอยู่ในสภาวะเอ็นโทรปีต่ำ

If that's true, it would happen more than once;

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง มันควรเกิดขึ้นมากกว่าครั้งเดียว

we would be part of a much bigger multiverse.

เราควรจะเป็นส่วนหนึ่งของพหุภพที่ใหญ่มหึมามากกว่านี้

That's my favorite scenario.

อันนี้เป็นแนวคิดที่ผมชอบครับ

So the organizers asked me to end with a bold speculation.

อ่อ พอดีว่าทางผู้จัดเขาขอให้ผมจบการบรรยายด้วยแนวคิดที่ชัดเจน

My bold speculation

ผมก็เลยขอฟันธงตรงประเด็นไปเลยว่า

is that I will be absolutely vindicated by history.

ประวัติศาสตร์จะจารึกไว้ว่า (แนวคิดของ)ผมถูกต้องสมบูรณ์

And 50 years from now,

และ 50 ปีต่อไปจากนี้

all of my current wild ideas will be accepted as truths

แนวความคิดที่บ้าๆของผมทั้งหมดจะได้รับการยอมรับว่าเป็นความจริง

by the scientific and external communities.

ทั้งใน และ นอก วงการวิทยาศาสตร์

We will all believe that our little universe

พวกเราจะเชื่อกันว่าเอกภพเล็กๆของเรา

is just a small part of a much larger multiverse.

เป็นแค่เพียงส่วนเสี้ยวของพหุภพที่ใหญ่มหึมากว่ามาก

And even better, we will understand what happened at the Big Bang

และยิ่งไปกว่านั้น เราจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นตอนเกิดบิ๊กแบง

in terms of a theory

ในเชิงของทฤษฎี

that we will be able to compare to observations.

ซึ่งจะสามารถทำให้เราเปรียบเทียบกับการข้อมูลจากการสังเกตได้

This is a prediction. I might be wrong.

นี่เป็นเพียงการคาดเดาครับ ผมอาจผิดก็ได้

But we've been thinking as a human race

แต่ในฐานะมนุษยชาติ เราก็ครุ่นคิดกันมาโดยตลอด

about what the universe was like,

ว่าเอกภพจะรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง

why it came to be in the way it did for many, many years.

ทำไมมันถึงเป็นอย่างที่เป็นอยู่แบบนี้มานานนับไม่รู้จะกี่ปี

It's exciting to think we may finally know the answer someday.

เพียงแค่คิดว่าสักวันนึง เราจะสามารถรู้คำตอบได้ นี่ก็ตื่นเต้นมากแล้วครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)