Andrew Blum: What is the Internet, really?

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Umnouy Ponsukcharoen Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

I've always written primarily about architecture,

ผมมักเขียนบทความเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม

about buildings, and writing about architecture

และสิ่งก่อสร้าง การเขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมนั้น

is based on certain assumptions.

ตั้งอยู่บนข้อสมมุติอย่างหนึ่ง

An architect designs a building, and it becomes a place,

นักออกแบบออกแบบอาคาร ซึ่งจะกลายเป็นสถานที่

or many architects design many buildings, and it becomes

หรือนักออกแบบหลายคนออกแบบหลายอาคาร

a city, and regardless of this complicated mix of forces

ซึ่งจะกลายเป็นเมือง โดยไม่ได้สนใจการผสมผสานกันอย่างซับซ้อน

of politics and culture and economics that shapes

ระหว่างแรงทางการเมือง วัฒนกรรม และเศรษฐกิจที่

these places, at the end of the day, you can go

ก่อรูปร่างสถานที่เหล่านี้ขึ้น และในที่สุด คุณก็สามารถไป

and you can visit them. You can walk around them.

และเยี่ยมชมมันได้ คุณเดินรอบ ๆ มันได้

You can smell them. You can get a feel for them.

คุณดมกลิ่นมันได้ แล้วคุณก็รู้สึกถึงมันได้

You can experience their sense of place.

คุณรู้สึกถึงสัมผัสของสถานที่เหล่านั้น

But what was striking to me over the last several years

แต่สิ่งที่สะดุดผมตลอดหลายปีมานี้

was that less and less was I going out into the world,

ก็คือ ผมออกไปยังโลกกว้างน้อยลงเรื่อยๆ

and more and more, I was sitting in front of my computer screen.

และผมยิ่งนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์นานขึ้นเรื่อยๆ

And especially since about 2007, when I got an iPhone,

โดยเฉพาะตั้งแต่ปี 2007 เมื่อผมได้ไอโฟนมา

I was not only sitting in front of my screen all day,

ผมไม่ใช่แค่นั่งอยู่หน้าจอทั้งวันเท่านั้น

but I was also getting up at the end of the day

ในตอนเย็นผมต้องลุกขึ้นมา

and looking at this little screen that I carried in my pocket.

และมองหาหน้าจอเล็ก ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าผม

And what was surprising to me was how quickly

และที่ทำให้ผมประหลาดใจคือ ความเร็ว

my relationship to the physical world had changed.

ที่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับโลกกายภาพเปลี่ยนไป

In this very short period of time, you know, whether you

ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้

call it the last 15 years or so of being online, or the last,

จะเรียกมันว่า 15 ปีที่แล้วกับโลกออนไลน์

you know, four or five years of being online all the time,

หรือจะเรียกว่า 4 ถึง 5 ปีแห่งการออนไลน์ตลอดเวลา

our relationship to our surroundings had changed in that

ความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งรอบตัวเราได้เปลี่ยนไปโดยที่

our attention is constantly divided. You know,

ความสนใจเราถูกแบ่งแยกเสมอ

we're both looking inside the screens and we're looking

เราทั้งมองภายในหน้าจอ และเรามองออกไป

out in the world around us.

ยังโลกรอบตัวเรา

And what was even more striking to me, and what I really

และสิ่งที่กระทบผมยิ่งกว่า สิ่งที่

got hung up on, was that the world inside the screen

ผมติดใจคือว่า โลกที่อยู่ในหน้าจอ

seemed to have no physical reality of its own.

นั้นดูจะไม่มีความเป็นจริงทางกายภาพของมันเอง

If you went and looked for images of the Internet,

หากคุณเข้าไปหารูปของอินเตอร์เน็ต

this was all that you found, this famous image by Opte

นี่คือสิ่งที่คุณจะเจอ ภาพชื่อดังของ ออปต์ (Opte)

of the Internet as the kind of Milky Way, this infinite expanse

ที่แสดงให้เห็นว่าอินเตอร์เน็ต เป็นเหมือนทางช้างเผือกที่กว้างใหญ่

where we don't seem to be anywhere on it.

ที่ที่เราไม่รู้ว่าเราอยู่ตรงไหน

We can never seem to grasp it in its totality.

เราไม่สามารถรับรู้ถึงความสุดยอดของมันได้หมด

It's always reminded me of the Apollo image of the Earth,

มันทำให้ผมนึกถึงรูปของโลกจากยานอพอลโล

the blue marble picture, and it's similarly meant to suggest,

ภาพลูกหินสีเงิน ที่อยู่เคว้งคว้างในอวกาศ

I think, that we can't really understand it as a whole.

ผมคิดว่านะ ว่าเราไม่สามารถเข้าใจมันได้ท้งหมด

We're always sort of small in the face of its expanse.

เราเป็นสิ่งเล็กๆในพื้นที่ที่กว้างใหญ่นี้เสมอ

So if there was this world and this screen, and if there was

ผมไม่มีทางที่จะเอาโลกใบนี้ กับหน้าจอนี้

the physical world around me, I couldn't ever get them

และโลกภายภาพรอบตัวผม

together in the same place.

มาผสานเป็นหนึ่งเดียวกันได้เลย

And then this happened.

แต่แล้วมันก็เกิดขึ้น

My Internet broke one day, as it occasionally does,

วันหนึ่งอินเตอร์เน็ตผมเสีย ซึ่งก็เสียเป็นพักๆ

and the cable guy came to fix it, and he started with

ช่างเคเบิลก็มาซ่อมมัน เขาก็เริ่มด้วย

the dusty clump of cables behind the couch,

กลุ่มสายเคเบิลสกปรกหลังเก้าอี้ผม

and he followed it to the front of my building and into the basement and out to the back yard,

แล้วเขาก็ไล่ตามมันไปยังหน้าอาคาร ชั้นใต้ดิน ออกไปสนามหลังบ้าน

and there was this big jumble of cables against the wall.

มีสายเคเบิลมัดใหญ่อยู่ติดผนัง

And then he saw a squirrel running along the wire,

แล้วเขาก็เห็นกระรอกวิ่งไปตามสาย

and he said, "There's your problem.

แล้วเขาก็บอกว่า "นี่ล่ะปัญหา

A squirrel is chewing on your Internet." (Laughter)

กระรอกมันกำลังเคี้ยวอินเตอร์เน็ตคุณอยู่" (เสียงหัวเราะ)

And this seemed astounding. The Internet is

ผมประหลาดใจ เพราะอินเตอร์เน็ต

a transcendent idea. It's a set of protocols that has changed

เป็นไอเดียเหนือธรรมชาติ เป็นมาตรฐานที่ปฎิวัติทุกสิ่ง

everything from shopping to dating to revolutions.

ตั้งแต่การช็อปปิ้ง การออกเดต ไปจนถึงการปฏิวัติ

It was unequivocally not something

มันไม่ใช่สิ่งที่กระรอก

a squirrel could chew on. (Laughter)

จะเคี้ยวได้นะ (เสียงหัวเราะ)

But that in fact seemed to be the case.

แต่ที่จริง มันกลับเกิดขึ้นได้

A squirrel had in fact chewed on my Internet. (Laughter)

กระรอกตัวหนึ่งเคี้ยวอินเตอร์เน็ตได้จริง ๆ (เสียงหัวเราะ)

And then I got this image in my head of what would happen

แล้วผมก็เกิดภาพในหัวว่า จะเกิดอะไรขึ้น

if you yanked the wire from the wall and if you started

ถ้าเรากระชากสายจากผนัง แล้วไล่ตามมันไป

to follow it. Where would it go?

มันจะไปยังที่ใด?

Was the Internet actually a place that you could visit?

อินเตอร์เน็ตที่จริงแล้วเป็นสถานที่ที่คุณไปเยี่ยมได้ไหม?

Could I go there? Who would I meet?

ผมจะไปยังไง? ผมจะเจอใคร?

You know, was there something actually out there?

คุณก็รู้ จะมีอะไรไหมอยู่ ณ ที่นั้น?

And the answer, by all accounts, was no.

คำตอบ ในทุกคำถาม คือ ไม่

This was the Internet, this black box with a red light on it,

นี่คืออินเตอร์เน็ต กล่องสีดำที่มีไฟสีแดง

as represented in the sitcom "The IT Crowd."

ปรากฏในซิดคอมเรื่อง "The IT Crowd".

Normally it lives on the top of Big Ben,

ปกติมันจะอยู่บนยอดบิ๊กเบน

because that's where you get the best reception,

เพราะนั่นคือที่ที่คุณจะรับส่งสัญญาณได้ดีที่สุด

but they had negotiated that their colleague could borrow it

แต่พวกเขาตกลงว่า ผู้ร่วมงานของพวกเขาสามารถยืม

for the afternoon to use in an office presentation.

มันไปตอนบ่ายเพื่อใช้แสดงในออฟฟิศได้

The elders of the Internet were willing to part with it

ผู้อาวุโสแห่งอินเตอร์เน็ต ยอมที่จะพรากจากมัน เป็นเวลาสั้นๆ

for a short while, and she looks at it and she says,

เธอมองมัน และกล่าวว่า

"This is the Internet? The whole Internet? Is it heavy?"

"นี่คืออินเตอร์เน็ตเหรอ? อินเตอร์เน็ตทั้งหมดเนี่ยนะ? มันหนักไหม?"

They say, "Of course not, the Internet doesn't weigh anything."

พวกเขาบอกว่า "ไม่หรอก อินเตอร์เน็ตไม่มีน้ำหนักเลย"

And I was embarrassed. I was looking for this thing

ได้ยินแล้วผมอายทีเดียว ผมกำลังมองหาสิ่งนี้

that only fools seem to look for.

ที่ดูโง่มากที่จะตามหามัน

The Internet was that amorphous blob, or it was a silly

อินเตอร์เน็ตคือก้อนไร้รูปร่าง

black box with a blinking red light on it.

หรือกล่องสีดำบื้อๆ ที่มีไฟสีแดงกะพริบอยู่

It wasn't a real world out there.

มันไม่ใช่โลกแห่งความจริงข้างนอกนั่น

But, in fact, it is. There is a real world of the Internet out there,

แต่อันที่จริง มันเป็นอย่างนั้น มันมีโลกแห่งความจริงของอินเตอร์เน็ตอยู่ภายนอก

and that's what I spent about two years visiting,

และนั่นคือสิ่งที่ผมใช้เวลาสองปีอยู่กับมัน

these places of the Internet. I was in large data centers

ในที่เหล่านี้ของอินเตอร์เน็ต ผมอยู่ในศูนย์ข้อมูลขนาดใหญ่

that use as much power as the cities in which they sit,

ที่ใช้พลังงานมากเท่าที่เมืองที่เราอยู่

and I visited places like this, 60 Hudson Street in New York,

และผมเยี่ยมสถานที่แบบนี้ เช่นเลขที่ 60 ถนนฮัดสัน ในนิวยอร์ก

which is one of the buildings in the world,

ซึ่งเป็นหนึ่งในอาคารบนโลกนี้

one of a very short list of buildings, about a dozen buildings,

หนึ่งในรายชื่อสั้น ๆ ประมาณโหลนึง

where more networks of the Internet connect to each other

ซึ่งมีเครือข่ายอินเตอร์เน็ตเชื่อมต่อกัน

than anywhere else.

มากกว่าที่ใดๆ

And that connection is an unequivocally physical process.

และการเชื่อมต่อนั้นเป็นกระบวนการทางกายภาพอย่างปฏิเสธไม่ได้

It's about the router of one network, a Facebook or

มันเหมือนกับราวน์เตอร์ของเครือข่ายนึง เฟสบุคหรือ

a Google or a B.T. or a Comcast or a Time Warner, whatever it is,

กูเกลิ หรือ บีที หรือ คอมแคสต์ หรือ ไทม์ วอร์เนอร์ อะไรก็ตาม

connecting with usually a yellow fiber optic cable up into

เชื่อมต่อกันด้วยสายใยแก้วนำแสงสีเหลืองขึ้นไป

the ceiling and down into the router of another network,

ตามเพดานและลงไปในเราเตอร์ของเครือข่ายอื่น

and that's unequivocally physical, and it's surprisingly intimate.

และนั่นเป็นเรื่องกายภาพ และนั่นเป็นเรื่องใกล้ตัวอย่างน่าประหลาด

A building like 60 Hudson, and a dozen or so others,

อาคารอย่างเช่น 60 ฮัดสัน และอื่น ๆ อีกโหลนึง

has 10 times more networks connecting within it

มีเครือข่ายอีก 10 เท่าเชื่อมต่อกัน

than the next tier of buildings.

มากกว่าอาคารลำดับชั้นรองลงมา

There's a very short list of these places.

ซึ่งมีอยู่ไม่กี่ที่จริงๆ

And 60 Hudson in particular is interesting because it's home

โดยเฉพาะ 60 ฮัดสัน นั้นน่าสนใจเพราะมันคือบ้าน

to about a half a dozen very important networks,

ของเครือข่ายสำคัญประมาณหกเครือข่าย

which are the networks which serve the undersea cables

ซึ่งเป็นเครือข่ายเคเบิลใต้ทะเล

that travel underneath the ocean

เดินทางใต้มหาสมุทร

that connect Europe and America and connect all of us.

เชื่อมต่อยุโรปและอเมริกา และเชื่อมต่อเราทุกคน

And it's those cables in particular that I want to focus on.

และนั่นคือเคเบิลที่ผมอยากเจาะจงโดยเฉพาะ

If the Internet is a global phenomenon, if we live

หากอินเตอร์เน็ตคือปรากฏการณ์ระดับโลก

in a global village, it's because there are cables underneath

หากเราอยู่ในหมู่บ้านที่ชื่อว่าโลกได้ นั่นเป็นเพราะเรามีสายเคเบิล

the ocean, cables like this.

ใต้มหาสมุทรแบบนี้

And in this dimension, they are incredibly small.

และในมิตินี้ มันเล็กอย่างเหลือเชื่อ

You can you hold them in your hand. They're like a garden hose.

คุณสามารถถือมันในมือคุณได้ มันเหมือนกับสายยางในสวน

But in the other dimension they are incredibly expansive,

แต่ในอีกมิตินึง มันแผ่ขยายอย่างไม่น่าเชื่อ

as expansive as you can imagine.

ขยายไปเท่าที่คุณจะนึกได้

They stretch across the ocean. They're three or five

มันขยายข้ามมหาสมุทร มันยาวสาม ห้า

or eight thousand miles in length, and

หรือแปดพันไมล์

if the material science and the computational technology

และหากวัสดุศาสตร์และเทคโนโลยีการคำนวณ

is incredibly complicated, the basic physical process

นั้นซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ หลักการทางกายภาพพื้นฐาน

is shockingly simple. Light goes in on one end of the ocean

นั้นก็ง่ายอย่างน่าตะลึง แสงเคลื่อนที่จากปลายหนึ่งของมหาสมุทร

and comes out on the other, and it usually comes

และออกไปยังอีกปลายหนึ่ง และมันมัก

from a building called a landing station that's often

มาจากอาคารหนึ่ง ที่เรียกว่าสถานีภาคพื้น

tucked away inconspicuously in a little seaside neighborhood,

ที่ตั้งอยู่อย่างเนียนๆ ในย่านริมทะเลเล็กๆ

and there are amplifiers that sit on the ocean floor

และมีตัวขยายที่ตั้งอยู่บนพื้นมหาสมุทร

that look kind of like bluefin tuna, and every 50 miles

ที่ดูคล้ายปลาทูน่าครีบฟ้า

they amplify the signal, and since the rate of transmission

และทุก ๆ 50 ไมล์มันจะขยายสัญญาณ

is incredibly fast, the basic unit is a 10-gigabit-per-second

และเนื่องจากอัตราการส่งนั้นเร็วมาก หน่วยเป็น 10 กิกะไบต์ต่อวินาที

wavelength of light, maybe a thousand times your own

ความยาวคลื่นของแสง อาจเป็นพันเท่า ของอินเตอร์เน็ตที่บ้านคุณ

connection, or capable of carrying 10,000 video streams,

หรือสามารถส่งวิดีโอได้ถึง 10,000 สตรีม

but not only that, but you'll put not just one wavelength of light

ไม่เพียงแค่นั้น คุณไม่ได้ใช้แค่ความยาวคลื่นแสงเดียว

through one of the fibers, but you'll put maybe

ผ่านไฟเบอร์เส้นหนึ่ง

50 or 60 or 70 different wavelengths or colors of light

แต่คุณใส่ 50 หรือ 60 หรือ 70 ความยาวคลื่นหรือสีของแสงต่าง ๆ กัน

through a single fiber, and then you'll have maybe

ผ่านไฟเบอร์อันเดียว และคุณอาจมี

eight fibers in a cable, four going in each direction.

ไฟเบอร์แปดเส้นในสายเส้นเดียว สี่เส้นไป สี่เส้นกลับ

And they're tiny. They're the thickness of a hair.

และพวกมันเล็กมาก มันหนาเท่ากับเส้นผม

And then they connect to the continent somewhere.

มันต่อกับพื้นทวีปสักที่

They connect in a manhole like this. Literally,

พวกมันถูกเชื่อมต่อในหลุมแบบนี้เลย

this is where the 5,000-mile cable plugs in.

นี่คือที่ที่สายเคเบิลยาว 5,000 ไมล์มาเชื่อมกัน

This is in Halifax, a cable that stretches from Halifax to Ireland.

ในฮาลิแฟกซ์ สายเคเบิลที่ลากจากฮาลิแฟกซ์ไปยังไอร์แลนด์

And the landscape is changing. Three years ago,

และภูมิทัศน์กำลังเปลี่ยนไป เมื่อสามปีที่แล้ว

when I started thinking about this, there was one cable

ตอนที่ผมเริ่มคิดถึงเรื่องนี้ เรามีเคเบิลสายเดียว

down the Western coast of Africa, represented

ลากลงไปยังชายฝั่งตะวันตกของแอฟริกา

in this map by Steve Song as that thin black line.

แสดงในแผนที่นี้โดย สตีฟ ซอง (Steve Song) ด้วยเส้นสีดำบางนั่น

Now there are six cables and more coming, three down each coast.

ตอนนี้มีสายเคเบิลหกสายที่ถูกวาง ชายฝั่งละสามเส้น

Because once a country gets plugged in by one cable,

เมื่อมีประเทศหนึ่งเชื่อมต่อกับเคเบิลสายหนึ่ง

they realize that it's not enough. If they're going to build

เขาก็จะรู้ว่ามันไม่พอ ที่จะสร้าง

an industry around it, they need to know that their connection

อุตสาหกรรมอย่างหนึ่งใกล้ๆ เขาต้องรู้ว่าการเชื่อมต่อ

isn't tenuous but permanent, because if a cable breaks,

นั่นไม่ใช่แค่ชั่วคราว แต่ถาวร เพราะหากสายเคเบิลขาด

you have to send a ship out into the water, throw

คุณต้องส่งเรือออกไปในน้ำ

a grappling hook over the side, pick it up, find the other end,

โยนตะขอจับลงไปด้านข้าง เกี่ยวมันขึ้น หาอีกปลายนึง

and then fuse the two ends back together and then dump it over.

เชื่อมสองปลายเข้าด้วยกัน แล้วทิ้งมันกลับลงไป

It's an intensely, intensely physical process.

มันเป็นกระบวนการทางกายภาพล้วน ๆ

So this is my friend Simon Cooper, who until very recently

และนี่คือเพื่อนผม ไซมอน คูปเปอร์ (Simon Cooper) ผู้ที่ไม่นานมานี้

worked for Tata Communications, the communications wing

ทำงานให้ Tata Communications ในฝ่ายการสื่อสาร

of Tata, the big Indian industrial conglomerate.

ของ Tata กลุ่มอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ของอินเดีย

And I've never met him. We've only communicated

และผมไม่เคยเจอเขา เราแค่ติดต่อกัน

via this telepresence system, which always makes me

ผ่านระบบทางไกลนี้ ซึ่งทำให้ผม

think of him as the man inside the Internet. (Laughter)

คิดว่าเขาเป็นมนุษย์ในอินเตอร์เน็ตเสมอ (หัวเราะ)

And he is English. The undersea cable industry

และเขาเป็นชาวอังกฤษ อุตสาหกรรมสายเคเบิลใต้ทะเลนั้น

is dominated by Englishmen, and they all seem to be 42.

นำโดยชาวอังกฤษ และพวกเขาดูเหมือนจะอายุ 42 กันหมด

(Laughter) Because they all started at the same time

(เสียงหัวเราะ) เพราะพวกเขาล้วนเริ่มต้นพร้อมกัน

with the boom about 20 years ago.

โดยความนิยมประมาณ 20 ปีที่แล้ว

And Tata had gotten its start as a communications business

และ Tata ได้ก่อตัวขึ้นจากอุตสาหกรรมการสื่อสาร

when they bought two cables, one across the Atlantic

โดยเขาซื้อเคเบิลสองสาย อันหนึ่งข้ามแอตแลนติก

and one across the Pacific, and proceeded to add pieces

และอีกอันข้ามแปซิฟิก และทำการเพิ่มส่วน

onto them, until they had built a belt around the world,

ต่อจากมัน กระทั่งได้สร้างเข็มขัดรอบโลกขึ้น

which means they will send your bits to the East or the West.

ซึ่งหมายความว่า เขาสามารถส่งบิตของคุณไปทางตะวันออกหรือตกก็ได้

They have -- this is literally a beam of light around the world,

เขามี -- มันคือลำแสงจริงวิ่งรอบโลก

and if a cable breaks in the Pacific, it'll send it around

และหากสายเคเบิลพังในแปซิฟิก มันจะส่งไป

the other direction. And then having done that,

อีกทาง แล้วเมื่อทำเช่นนั้น

they started to look for places to wire next.

เขาก็เริ่มหาที่ต่อสายอันต่อไป

They looked for the unwired places, and that's meant

เขามองหาทีที่ยังไม่ได้เชื่อมต่อ นั่นหมายถึง

North and South, primarily these cables to Africa.

เหนือและใต้ โดยเฉพาะเคเบิลที่ไปยังแอฟริกา

But what amazes me is Simon's incredible geographic imagination.

แต่สิ่งที่ประทับใจผมคือ จินตนาการด้านภูมิศาสตร์ อันไม่น่าเชื่อของไซมอน

He thinks about the world with this incredible expansiveness.

เขาคิดถึงโลกที่มีการขยายตัวอย่างเหลือเชื่อ

And I was particularly interested because I wanted to see

และผมสนใจเป็นพิเศษเพราะผมอยากเห็น

one of these cables being built. See, you know, all the time

สายเคเบิลเหล่านี้สร้างขึ้น เพื่อที่ทุกครั้งที่ออนไลน์

online we experience these fleeting moments of connection,

เราจะรู้สึกถึงชั่วขณะของการเชื่อมต่อ

these sort of brief adjacencies, a tweet or a Facebook post

ความใกล้ชิดชั่วขณะ เช่น ทวีต หรือโพสต์เฟสบุค

or an email, and it seemed like there was a physical corollary to that.

หรืออีเมล์ และมันดูเหมือนมีกระบวนการกายภาพคู่กัน

It seemed like there was a moment when the continent

มันดูเหมือนว่าขณะที่ทวีปถูกเชื่อมต่อกัน

was being plugged in, and I wanted to see that.

และผมอยากเห็นช่วงเวลานั้น

And Simon was working on a new cable,

และไซมอนกำลังทำเคเบิลใหม่

WACS, the West Africa Cable System, that stretched

ระบบเคเบิลแอฟริกาตะวันตก หรือ WACS (West Africa Cable System)

from Lisbon down the west coast of Africa,

ซึ่งเชื่อมจากลิสบอนลงไปยังฝั่งตะวันตกของแอฟริกา

to Cote d'Ivoire, to Ghana, to Nigeria, to Cameroon.

ไปยังโกตดิวัวร์ กานา ไนจีเรีย และแคมอรูน

And he said there was coming soon, depending

และเขาบอกว่ามันจะมาในไม่ช้า

on the weather, but he'd let me know when,

ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ และเขาจะบอกผมเมื่อวันนั้นมาถึง

and so with about four days notice, he said to go

เขาแจ้งล่วงหน้าประมาณ 4 วัน

to this beach south of Lisbon, and a little after 9,

ให้ผมไปที่หาดทางใต้ของลิสบอน และในช่วงเก้าโมงเช้า

this guy will walk out of the water. (Laughter)

ชายคนนี้จะเดินขึ้นมาจากน้ำ (เสียงหัวเราะ)

And he'll be carrying a green nylon line, a lightweight line,

และเขาจะถือสายไนลอนสีเขียว สายน้ำหนักเบา

called a messenger line, and that was the first link

ที่เรียกว่าสายส่งข้อมูล (messenger line) ซึ่งเป็นส่วนเชื่อมต่อแรก

between sea and land, this link that would then be

ระหว่างทะเลกับแผ่นดิน

leveraged into this 9,000-mile path of light.

การเชื่อมต่อนี้จะสร้างเส้นทาง 9,000 ไมล์สำหรับแสง

Then a bulldozer began to pull the cable in from this

รถแทรกเตอร์จะเริ่มดึงสายเคเบิล

specialized cable landing ship, and it was floated

จากเรือวางเคเบิล โดยจะผูกสาย

on these buoys until it was in the right place.

ไว้กับทุ่นลอยตัว จนกว่าจะเข้าที่เข้าทาง

Then you can see the English engineers looking on.

คุณจะเห็นวิศวกรชาวอังกฤษที่คอยควบคุม

And then, once it was in the right place, he got back

และเมื่อมันอยู่ถูกที่แล้ว เขาก็จะกลับลงไปในน้ำ

in the water holding a big knife, and he cut each buoy off,

ถือมีดอันใหญ่ คอยตัดทุ่นออกทีละทุ่น

and the buoy popped up into the air, and the cable

ทุ่นก็จะลอยขึ้นไปในอากาศ ส่วนสายเคเบิล

dropped to the sea floor, and he did that all the way out

ก็จะตกลงไปอยู่บนพื้นทะเล และเขาทำอย่างนั้นเรื่อยๆ

to the ship, and when he got there,

จนกว่าจะถึงเรือวางเคเบิล

they gave him a glass of juice and a cookie,

เมื่อถึงแล้ว พวกเขาจะให้น้ำผลไม้กับคุกกี้

and then he jumped back in, and he swam back to shore,

แล้วเขาก็จะกระโดดกลับไป ว่ายกลับฝั่ง

and then he lit a cigarette. (Laughter)

แล้วกลับขึ้นมาจุดบุหรี่ (เสียงหัวเราะ)

And then once that cable was on shore,

เมื่อเคเบิลอยู่บนฝั่งแล้ว

they began to prepare to connect it to the other side,

เขาก็เตรียมเชื่อมต่อมันกับอีกฝั่ง

for the cable that had been brought down from the landing station.

ต่อกับเคเบิลที่เชื่อมลงมาจากสถานีภาคพื้น

And first they got it with a hacksaw, and then they start

เริ่มจากตัดมันด้วยเลื่อยตัดโลหะ

sort of shaving away at this plastic interior with a --

แล้วเฉือนพลาสติกหุ้มออก คล้ายๆงานพ่อครัว

sort of working like chefs, and then finally they're working

และสุดท้ายเขาก็ทำงาน

like jewelers to get these hair-thin fibers to line up

เหมือนช่างเพชรพลอยเพื่อให้เส้นใยหนาเท่าเส้นผม

with the cable that had come down,

ต่อเข้ากับเคเบิลที่ลากลงมา

and with this hole-punch machine they fuse it together.

ด้วยเครื่องตอกรูนี้

And when you see these guys going at this cable with a hacksaw,

และเมื่อคุณเห็นคนพวกนี้จัดการเคเบิลด้วยเลื่อย

you stop thinking about the Internet as a cloud.

คุณจะเลิกคิดว่าอินเตอร์เน็ตเป็นเพียงเมฆหมอกจางๆ

It starts to seem like an incredibly physical thing.

มันเริ่มดูเหมือนของกายภาพที่น่าอัศจรรย์

And what surprised me as well was that as much as this

และที่ทำให้ผมตะลึงอีกอย่างคือ ของพวกนี้

is based on the most sophisticated technology, as much

ล้วนมาจากเทคโนโลยีอันซับซ้อน

as this is an incredibly new thing, the physical process

ถึงแม้จะเป็นสิ่งที่ใหม่อย่างเหลือเชื่อ กระบวนการทางกายภาพ

itself has been around for a long time, and the culture is the same.

ที่มีอยู่เป็นเวลานาน และวัฒนธรรมก็ยังคงเหมือนเดิม

You see the local laborers. You see the English engineer

คุณเห็นกรรมกรท้องถิ่น คุณเห็นวิศวกรชาวอังกฤษ

giving directions in the background. And more importantly,

คอยสั่งงานอยู่เบื้องหลัง และที่สำคัญกว่านั้น

the places are the same. These cables still connect

สถานที่ก็ยังคงเป็นที่เดิม เคเบิลเหล่านี้ยังคงต่อกับ

these classic port cities, places like Lisbon, Mombasa,

เมืองท่าดั้งเดิมเหล่านี้ สถานที่อย่างลิสบอน มอมบาซา

Mumbai, Singapore, New York.

มุมไบ สิงคโปร์ นิวยอร์ก

And then the process on shore takes around three or four days,

และกระบวนการบนฝั่งใช้เวลาสามถึงสี่วัน

and then, when it's done, they put the manhole cover

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาก็วางฝาหลุม

back on top, and they push the sand over that,

แล้วกดทรายทับ

and we all forget about it.

แล้วทุกคนก็จะลืมมัน

And it seems to me that we talk a lot about the cloud,

และผมเห็นว่า เราพูดถึงอินเตอร์เน็ตกลุ่มเมฆบ่อย ๆ

but every time we put something on the cloud,

แต่ทุกครั้งที่เราใส่อะไรลงไปในกลุ่มเมฆ

we give up some responsibility for it.

เรายกความรับผิดชอบมันไป

We are less connected to it. We let other people worry about it.

เราเชื่อมต่อกับมันน้อยลง เราปล่อยให้คนอื่นจัดการแทน

And that doesn't seem right.

และนั่นไม่ถูกต้องนัก

There's a great Neal Stephenson line where he says

มีคำพูดของนีล สตีเฟนสัน ที่เจ๋งอยู่

that wired people should know something about wires.

เขากล่าวว่า คนที่ถูกเชื่อมต่อควรรู้เกี่ยวกับการเชื่อมต่อบ้าง

And we should know, I think, we should know

และผมว่า เราควรรู้

where our Internet comes from, and we should know

ว่าอินเตอร์เน็ตของเรามาจากไหน และเราควรรู้ว่า

what it is that physically, physically connects us all.

มันเชื่อมต่อเราทั้งหมดด้วยกายภาพ

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thanks. (Applause)

ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)