Andrew Blum: What is the Internet, really?

اندرو بلوم: اینترنت واقعا چیه؟

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Mana Ahmady Reviewer: soheila Jafari

I've always written primarily about architecture,

من عمدتا در باره‌ی معماری می‌نویسم،

about buildings, and writing about architecture

درباره‌ی ساختمان‌ها، و نوشتن درباره‌ی معماری

is based on certain assumptions.

بر فرضیات مشخصی استوارست.

An architect designs a building, and it becomes a place,

یک معمار یک ساختمان را طراحی می‌کند. و آن تبدیل به یک مکان می‌شه،

or many architects design many buildings, and it becomes

یا معماران زیادی ساختمان‌های بسیاری را طراحی می‌کنند، و تبدیل می‌شه به

a city, and regardless of this complicated mix of forces

یک شهر، و صرف‌نظر از این آمیزه‌ی پیچیده‌ از تاثیراتِ

of politics and culture and economics that shapes

سیاست و فرهنگ و اقتصاد که شکل‌دهنده‌ی

these places, at the end of the day, you can go

این مکان‌هاست، در پایان روز، می‌تونید برید

and you can visit them. You can walk around them.

و آنها را ببینید. می‌تونید پیرامون‌ آنها پیاده‌روی کنید.

You can smell them. You can get a feel for them.

میتونید استشمام‌شون کنید. می‌تونید آنها را احساس کنید.

You can experience their sense of place.

می‌تونید معنای اون مکان رو تجربه کنید.

But what was striking to me over the last several years

اما آنچه در چندسال گذشته مرا تکان داد

was that less and less was I going out into the world,

این بود که همواره کمتر و کمتر به جهان بیرون پا می‌گذاشتم،

and more and more, I was sitting in front of my computer screen.

و بیشتر و بیشتر، روبروی صفحه‌ی کامپیوترم می‌نشستم.

And especially since about 2007, when I got an iPhone,

و به ویژه پس از سال ۲۰۰۷، وقتی آیفون دار هم شدم،

I was not only sitting in front of my screen all day,

نه تنها تمام روز جلوی صفحه‌ی نمایش می‌نشستم،

but I was also getting up at the end of the day

بلکه در پایان روز هم از جام بلند می‌شدم

and looking at this little screen that I carried in my pocket.

و به این صفحه‌ی کوچک که در جیبم با خودم اینور و آنور می‌بردم نگاه می‌کردم.

And what was surprising to me was how quickly

و آنچه من را شگفت‌زده می‌کرد این بود که به چه سرعتی

my relationship to the physical world had changed.

روابطم در جهان واقعی در حال تغییر بوده است.

In this very short period of time, you know, whether you

در این مدت زمان کوتاه، می‌دونید، چه شما

call it the last 15 years or so of being online, or the last,

بگید این ۱۵ سال اخیر یا بیشتر که از آنلاین بودن می‌گذره، یا

you know, four or five years of being online all the time,

می‌دونید، چهار یا پنج سال اخیر که دایما آنلاین بودیم،

our relationship to our surroundings had changed in that

روابط ما با پیرامونمون دستخوش تغییر شده به طوری که

our attention is constantly divided. You know,

توجه ما همواره تقسیم شده.

we're both looking inside the screens and we're looking

ما همزمان به درون صفحه و به جهان پیرامونمان نگاه می‌کنیم.

out in the world around us.

ما همزمان به درون صفحه و به جهان پیرامونمان نگاه می‌کنیم.

And what was even more striking to me, and what I really

و آنچه حتی برای من تکان‌دهنده تر بود، و چیزی که واقعا

got hung up on, was that the world inside the screen

رو اعصابم راه می‌رفت، این بود که جهان درون صفحه

seemed to have no physical reality of its own.

انگار هیچ واقعیت عینی برای خودش ندارد.

If you went and looked for images of the Internet,

اگه می‌رفتی و به دنبال عکسی از اینترنت می‌گشتی،

this was all that you found, this famous image by Opte

این تنها چیزی بود که گیرت می‌آمد، این عکس معروف "اُپته"

of the Internet as the kind of Milky Way, this infinite expanse

از اینترنت درست مانند راه شیری، این گستره‌ی نامتناهی

where we don't seem to be anywhere on it.

که به نظر نمیاد که هیچ‌جایی روی آن باشیم.

We can never seem to grasp it in its totality.

به نظر نمیاد ما هرگز بتونیم تمامیت آن را به چنگ بیاریم.

It's always reminded me of the Apollo image of the Earth,

این همیشه من را به یاد تصویر آپولو از زمین می‌اندازه،

the blue marble picture, and it's similarly meant to suggest,

تصویر آبی مرمرین، و انگار اون قراره بهمون بگه،

I think, that we can't really understand it as a whole.

به گمان من، که ما واقعا نمی‌تونیم بی‌کم‌ و کاست درکش کنیم.

We're always sort of small in the face of its expanse.

ما همواره در رویارویی با گستره‌ی آن یه جورایی ناچیز هستیم.

So if there was this world and this screen, and if there was

بنابراین اگر این جهان و صفحه‌اش یک طرف بود، و در سوی دیگر

the physical world around me, I couldn't ever get them

این جهان مادی پیرامون من بود، من هرگز نمی‌تونستم این‌دو را با هم جمع کنم.

together in the same place.

این جهان مادی پیرامون من بود، من هرگز نمی‌تونستم این‌دو را با هم جمع کنم.

And then this happened.

و بعد همچین اتفاقی افتاد.

My Internet broke one day, as it occasionally does,

یک روز اینترنتم از کار افتاد، هر چندوقت یک بار این اتفاق می‌افته،

and the cable guy came to fix it, and he started with

و برق کار آمد که درستش کنه، و شروع کرد به

the dusty clump of cables behind the couch,

وَر رفتن با یک دسته سیم گرد و خاکی پشت مبل،

and he followed it to the front of my building and into the basement and out to the back yard,

و آن را تا روبروی ساختمان و توی زیرزمین و سپس تا حیاط پشتی دنبال کرد،

and there was this big jumble of cables against the wall.

و آنجا روبروی دیوار یک توده‌ی درهم و برهم از سیم‌ها وجود داشت.

And then he saw a squirrel running along the wire,

و سپس یک سنجاب را دید که داشت رو سیم‌ها می‌دوید،

and he said, "There's your problem.

بهم گفت: «مشکل تو اینه.

A squirrel is chewing on your Internet." (Laughter)

یک سنجاب داره اینترنت تو را میجود.» (خنده)

And this seemed astounding. The Internet is

من هاج و واج مونده بودم. اینترنت

a transcendent idea. It's a set of protocols that has changed

یک ایده‌ی برتر ست. مجموعه‌ایست از قراردادهایی که زیر و رو کننده‌ی

everything from shopping to dating to revolutions.

همه چیز از خرید تا قرارهای عاشقانه تا انقلاب‌ها بوده.

It was unequivocally not something

مسلما چیزی نیست

a squirrel could chew on. (Laughter)

که یک سنجاب بتونه آن را بجود. (خنده)

But that in fact seemed to be the case.

اما انگاری این اتفاقی بود که افتاده بود.

A squirrel had in fact chewed on my Internet. (Laughter)

در حقیقت یک سنجاب اینترنت من را جویده بود (خنده)

And then I got this image in my head of what would happen

و بعد این تصویر در ذهن من جان گرفت که چه رخ می‌ده

if you yanked the wire from the wall and if you started

اگر سیم‌ها را از دیوار بیرون بکشی و شروع کنی به

to follow it. Where would it go?

دنبال کردنش، به کجا می‌بردت؟

Was the Internet actually a place that you could visit?

واقعا اینترنت یک جاییه که می‌شه رفت و باهاش دیدار کرد؟

Could I go there? Who would I meet?

می‌تونم برم اونجا؟ کی را آنجا خواهم دید؟

You know, was there something actually out there?

می‌دونید، آیا واقعا یک چیزی آن بیرون وجود داره؟

And the answer, by all accounts, was no.

و طبق همه‌ی شواهد، به نظر می‌آمد که پاسخ نه باشه.

This was the Internet, this black box with a red light on it,

اینترنت این بود، این جعبه‌ی سیاه با یک چراغ قرمز روش،

as represented in the sitcom "The IT Crowd."

همانطور که تو سریال کمدی "دی آی‌تی کراود" نشونش دادن.

Normally it lives on the top of Big Ben,

معمولا بالای برج ساعت لندن زندگی می‌کنه،

because that's where you get the best reception,

آخه اونجا همیشه بهترین آنتن را داری،

but they had negotiated that their colleague could borrow it

اما آنها چک‌وچانه زدند که بعدازظهر همکارشان قرض بگیردش تا در یک سخنرانی کاری ازش استفاده کنه.

for the afternoon to use in an office presentation.

اما آنها چک‌وچانه زدند که بعدازظهر همکارشان قرض بگیردش تا در یک سخنرانی کاری ازش استفاده کنه.

The elders of the Internet were willing to part with it

ریش‌سفیدهای اینترنت ترجیح می‌دادند مدتی رهاش کنند، و او نگاهی بهش انداخت و گفت

for a short while, and she looks at it and she says,

ریش‌سفیدهای اینترنت ترجیح می‌دادند مدتی رهاش کنند، و او نگاهی بهش انداخت و گفت

"This is the Internet? The whole Internet? Is it heavy?"

«اینترنت اینه؟ همه‌ اینترنت؟ سنگینه؟»

They say, "Of course not, the Internet doesn't weigh anything."

آنها گفتند: «معلومه که نه، اینترنت هیچ وزنی نداره.»

And I was embarrassed. I was looking for this thing

و من کِنِف شدم. من داشتم دنبال چیزی می‌گشتم

that only fools seem to look for.

که به نظر میاد تنها احمق‌ها دنبالشن.

The Internet was that amorphous blob, or it was a silly

اینترنت یک حباب بی‌شکل‌ست، یا یک جعبه‌ی سیاه مسخره‌ست با یک چراغ قرمز چشمک‌زن روش.

black box with a blinking red light on it.

اینترنت یک حباب بی‌شکل‌ست، یا یک جعبه‌ی سیاه مسخره‌ست با یک چراغ قرمز چشمک‌زن روش.

It wasn't a real world out there.

اونجا یک جهان واقعی نبود.

But, in fact, it is. There is a real world of the Internet out there,

اما در اصل، همینطوره. یک جهان واقعی از اینترنت اون بیرون هست،

and that's what I spent about two years visiting,

و این چیزی‌ست که من برای دیدنش دوسالی صرف کردم،

these places of the Internet. I was in large data centers

این فضاهای اینترنتی. من در مرکز داده‌های بزرگی بودم

that use as much power as the cities in which they sit,

که به اندازه‌ی شهری که توش مستقر بودن برق مصرف می‌کردن،

and I visited places like this, 60 Hudson Street in New York,

و من جاهایی رو دیدم مثل این، شماره ۶۰ خیابان هادسون در نیویورک،

which is one of the buildings in the world,

که یکی از ساختمان‌هایی در دنیاست،

one of a very short list of buildings, about a dozen buildings,

یکی از معدود ساختمان‌هایی در دنیاست، یکی از حدود دو جین ساختمان،

where more networks of the Internet connect to each other

که بیشتر از هرجای دیگری در دنیا شبکه‌های اینترنتی را به هم پیوند می‌ده.

than anywhere else.

که بیشتر از هرجای دیگری در دنیا شبکه‌های اینترنتی را به هم پیوند می‌ده.

And that connection is an unequivocally physical process.

و این اتصال، آشکارا یک فرآیند فیزیکی‌ست.

It's about the router of one network, a Facebook or

چیزی‌ست مربوط به رهیاب یک شبکه، مثلا فیس‌بوک یا

a Google or a B.T. or a Comcast or a Time Warner, whatever it is,

گوگل یا بی.تی یا کام‌کست یا تایم وارنر، هرچی که باشه،

connecting with usually a yellow fiber optic cable up into

که با یک سیم فیبر نوری معمولا زرد رنگ از بالا متصل شده به درون

the ceiling and down into the router of another network,

سقف و از پایین به رهیاب یک شبکه‌ی دیگر،

and that's unequivocally physical, and it's surprisingly intimate.

و این به روشنی فیزیکی‌ست، و به طور شگفت‌انگیزی با سخت‌افزار مرتبطه.

A building like 60 Hudson, and a dozen or so others,

یک ساختمان مانند شماره ۶۰ خیابان هادسون، و ده- دوازده تای دیگه،

has 10 times more networks connecting within it

ده‌ برابر شبکه بیشتری نسبت به همه‌ی ساختمان‌های دیگر در دل خودشون جای دادند.

than the next tier of buildings.

ده‌برابر شبکه بیشتری نسبت به همه‌ی ساختمان‌های دیگر در دل خودشون جای دادند.

There's a very short list of these places.

واقعا تعداد کمی از این ساختمان‌ها هست.

And 60 Hudson in particular is interesting because it's home

و شماره ۶۰ خیابان هادسون به خصوص ساختمان جالبیه چون به تنهایی خانه‌ی

to about a half a dozen very important networks,

حدود نیم دوجین شبکه‌ی بسیار مهمه،

which are the networks which serve the undersea cables

که شبکه‌هایی هستند که شبکه‌های زیر دریا را تغذیه می‌کنند

that travel underneath the ocean

که در بستر اقیانوس سفر می‌کند

that connect Europe and America and connect all of us.

تا آمریکا را به اروپا و همه‌ی ماها را به هم وصل کنه.

And it's those cables in particular that I want to focus on.

و اینها سیم‌هایی هستند که من می‌خوام به ویژه روشون متمرکز بشم.

If the Internet is a global phenomenon, if we live

اگر اینترنت پدیده‌ای جهانی باشه، و اگر ما در یک دهکده‌ی جهانی زندگی می‌کنیم، به خاطر سیم‌های بسترِ

in a global village, it's because there are cables underneath

اگر اینترنت پدیده‌ای جهانی باشه، و اگر ما در یک دهکده‌ی جهانی زندگی می‌کنیم، به خاطر سیم‌های بسترِ

the ocean, cables like this.

اقیانوس است، سیم‌هایی مثل این.

And in this dimension, they are incredibly small.

و در بُعد، به طور باورنکردنی‌ ای کوچکند.

You can you hold them in your hand. They're like a garden hose.

می‌تونید در دستتان نگهش دارید. شبیه شیلنگ باغبانی هستند.

But in the other dimension they are incredibly expansive,

اما در یک بُعد دیگر به طور باورنکردنی گران هستند،

as expansive as you can imagine.

به اندازه‌ای که ممکنه فکرتون هم نرسه.

They stretch across the ocean. They're three or five

آنها در سراسر اقیانوس گسترده شدن. آنها پنج یا هشت

or eight thousand miles in length, and

یا دوازده هزار کیلومتر درازا دارند، و

if the material science and the computational technology

اگر دانش مواد و فن‌آوری محاسباتی

is incredibly complicated, the basic physical process

به طور شگفت‌انگیزی پیچیده باشد، فرآیند فیزیکی اولیه

is shockingly simple. Light goes in on one end of the ocean

به طور تکان‌دهنده‌ای ساده‌ست. نور از یک انتهای اقیانوس می‌ره

and comes out on the other, and it usually comes

و از سوی دیگر بیرون میاد، و معمولا سر از

from a building called a landing station that's often

ساختمانی درمیاره که اسمش هست ایستگاه فرود که اغلب

tucked away inconspicuously in a little seaside neighborhood,

بدون جلب توجه در یک محله در کنار دریا پنهان شده،

and there are amplifiers that sit on the ocean floor

و تقویت کننده‌های مستقر در کف دریا هم هستند

that look kind of like bluefin tuna, and every 50 miles

که شبیه یه جور ماهی تن فنلاندی‌‌اند، و هر ۸۰ کیلومتر

they amplify the signal, and since the rate of transmission

سیگنال را تقویت می‌کنند، و چون آهنگ پراکنش

is incredibly fast, the basic unit is a 10-gigabit-per-second

به طور باورنکردنی زیاد است، یکای پایه ده گیگابیت بر هر ثانیه

wavelength of light, maybe a thousand times your own

از طول موج نور تعریف شده‌، شاید هزار برابر سرعت

connection, or capable of carrying 10,000 video streams,

اتصال شما، یا توانایی انتقال ۱۰,۰۰۰ ویدئو ضبط شده،

but not only that, but you'll put not just one wavelength of light

اما تنها این نیست، شما تنها یک طول موج از نور را در یک فیبر جای نمی‌دید، بلکه

through one of the fibers, but you'll put maybe

اما تنها این نیست، شما تنها یک طول موج از نور را در یک فیبر جای نمی‌دید، بلکه

50 or 60 or 70 different wavelengths or colors of light

شاید ۵۰ یا ۶۰ یا ۷۰ طول موج یا رنگ‌های متفاوت از نور را

through a single fiber, and then you'll have maybe

در یک فیبر واحد جای بدید، و شاید بازهم دارای

eight fibers in a cable, four going in each direction.

۸ فیبر در یک سیم باشید، که به سمت‌های گوناگون می‌رن.

And they're tiny. They're the thickness of a hair.

و آنها کوچکند، به ضخامت یک تار مو.

And then they connect to the continent somewhere.

و آنها به یک جایی در یک قاره‌ وصل می‌شن.

They connect in a manhole like this. Literally,

آنها در یک آدم‌رو مثل این به هم وصل می‌شن. در اصل،

this is where the 5,000-mile cable plugs in.

این جایی‌ست که دوشاخه‌ی کابل ۸,۰۰۰ کیلومتری به پریز وصل می‌شه.

This is in Halifax, a cable that stretches from Halifax to Ireland.

این هالیفکس‌ست، یک کابل از هالیفکس‌ تا ایرلند کشیده شده.

And the landscape is changing. Three years ago,

و چشم‌انداز در حال تغییرست. سه سال پیش،

when I started thinking about this, there was one cable

وقتی شروع به فکرکردن دراین باره کردم، یک کابل بود

down the Western coast of Africa, represented

که کف ساحل غربی آفریقا وجود داشت، که در این نقشه به صورت یک خط سیاه باریک نشان داده شده.

in this map by Steve Song as that thin black line.

که کف ساحل غربی آفریقا وجود داشت، که در این نقشه به صورت یک خط سیاه باریک نشان داده شده.

Now there are six cables and more coming, three down each coast.

حالا شش کابل و بلکه بیشتر آنجا هست، سه تا در هر کرانه.

Because once a country gets plugged in by one cable,

چرا که هرگاه یک کشور با یک کابل به شبکه اتصال پیدا می‌کنه،

they realize that it's not enough. If they're going to build

بعد مدتی متوجه می‌شن که این کافی نیست. اگر بخوان

an industry around it, they need to know that their connection

یک صنعت را با بهره‌گیری از آن بنیان بگذارند، باید مطمئن بشن که اتصال آنها

isn't tenuous but permanent, because if a cable breaks,

قابل اطمینان و همیشگی‌ست، چون اگه یک کابل خراب شه،

you have to send a ship out into the water, throw

باید یک کشتی بفرستی تو آب، لنگر چنگکی را بندازی کنارش، بکشی‌اش بالا، سرش را پیدا کنی،

a grappling hook over the side, pick it up, find the other end,

باید یک کشتی بفرستی تو آب، لنگر چنگکی را بندازی کنارش، بکشی‌اش بالا، سرش را پیدا کنی،

and then fuse the two ends back together and then dump it over.

و بعد دو سرش رو به هم جوش بدی و رهاش کنی بره.

It's an intensely, intensely physical process.

و این یک فرآیند به شدت، به شدت فیزیکی‌ست.

So this is my friend Simon Cooper, who until very recently

خب، این دوست من‌ست، سیمون کوپر، که تا همین اواخر

worked for Tata Communications, the communications wing

در شرکت ارتباطات تاتا کار می‌کرد، در شعبه‌ی ارتباطاتِ

of Tata, the big Indian industrial conglomerate.

تاتا، یکی از مجتمع‌های تولیدی بزرگ صنعت هندوستان.

And I've never met him. We've only communicated

من هرگز او را ندیدم. ما تنها با سیستم مجازی در ارتباطیم، که همیشه باعث می‌شه

via this telepresence system, which always makes me

من هرگز او را ندیدم. ما تنها با سیستم مجازی در ارتباطیم، که همیشه باعث می‌شه

think of him as the man inside the Internet. (Laughter)

من بهش به عنوان یک مرد توی اینترنت فکر کنم. (خنده)

And he is English. The undersea cable industry

و او اهل انگلستان‌ست. صنعت کابل زیر آب

is dominated by Englishmen, and they all seem to be 42.

در دست مردان انگلیسی‌ست، و همه‌شون هم به نظر ۴۲ ساله میان. (خنده)

(Laughter) Because they all started at the same time

چون همشون در یک زمان آغاز حدود ۲۰ سال پیش با صدای آتش شروع کردن.

with the boom about 20 years ago.

چون همشون در یک زمان آغاز حدود ۲۰ سال پیش با صدای آتش شروع کردن.

And Tata had gotten its start as a communications business

و تاتا کارش را به عنوان یک تجارت مخابراتی با خریدن دو کابل شروع کرد، یکی در پهنه‌ی اقیانوس اطلس

when they bought two cables, one across the Atlantic

و تاتا کارش را به عنوان یک تجارت مخابراتی با خریدن دو کابل شروع کرد، یکی در پهنه‌ی اقیانوس اطلس

and one across the Pacific, and proceeded to add pieces

و دیگری در گستره‌ی اقیانوس آرام، و ادامه داد به افزودن تکه‌هایی

onto them, until they had built a belt around the world,

یه آنها، تا اینکه یک کمربند به دور جهان ساختند،

which means they will send your bits to the East or the West.

که معنی‌اش اینه که آنها داده‌های شما رو به شرق و غرب می‌فرستند.

They have -- this is literally a beam of light around the world,

آنها - راستش این شبیه به یک پرتو نور به دور زمین‌ست،

and if a cable breaks in the Pacific, it'll send it around

اگر کابلی در اقیانوس آرام پاره شه، داده‌ها را از یک مسیر دیگر می‌فرستد. به‌جز این کار

the other direction. And then having done that,

اگر کابلی در اقیانوس آرام پاره شه، داده‌ها را از یک مسیر دیگر می‌فرستد. به‌جز این کار

they started to look for places to wire next.

آنها به دنبال جاهایی هستند که بعدتر سیم‌کشی کنند.

They looked for the unwired places, and that's meant

آنها مناطق سیم‌کشی نشده را بررسی می‌کنند، و منظور

North and South, primarily these cables to Africa.

شمال و جنوب، و به ویژه این کابل‌ها در آفریقاست.

But what amazes me is Simon's incredible geographic imagination.

اما آنچه من‌را شیفته کرده تخیل باورنکردنی سیمون از جغرافیاست.

He thinks about the world with this incredible expansiveness.

او به جهان با چنین بی‌کرانگی باورنکردنی نگاه می‌کند.

And I was particularly interested because I wanted to see

و من به ویژه علاقمند بودم چون می‌خواستم

one of these cables being built. See, you know, all the time

که یکی از این کابل‌ها را در حال تعبیه ببینم. ببینید، همیشه

online we experience these fleeting moments of connection,

در حالت آنلاین ما تجربه‌ی این لحظه‌های زودگذر از اتصال را داریم،

these sort of brief adjacencies, a tweet or a Facebook post

این‌جور مجاورت‌های ناپایا، یک پست توئیتر یا فیس‌بوک

or an email, and it seemed like there was a physical corollary to that.

یا یک ایمیل، و به نظر میاد یک پیامد فیزیکی برای آن وجود داشته باشد.

It seemed like there was a moment when the continent

به نظر میاد یک لحظه وجود داره که در آن قاره

was being plugged in, and I wanted to see that.

به پریز وصل می‌شه، و من می‌خواستم این را ببینم.

And Simon was working on a new cable,

و سیمون داشت روی یک کابل تازه کار می‌کرد،

WACS, the West Africa Cable System, that stretched

"دبلیو اِی سی اس"، سیستم کابلی غرب آفریقا، که از لیسبون تا کرانه‌ی غربی آفریقا کشیده شده،

from Lisbon down the west coast of Africa,

"دبلیو اِی سی اس"، سیستم کابلی غرب آفریقا، که از لیسبون تا کرانه‌ی غربی آفریقا کشیده شده،

to Cote d'Ivoire, to Ghana, to Nigeria, to Cameroon.

و از آنجا تا جزایر ایووری، تا غنا، نیجریه و تا کامرون.

And he said there was coming soon, depending

و او گفت به زودی یکی تو راهه، بسته به اینکه

on the weather, but he'd let me know when,

هوا چطور باشه، اما به من اطلاع می‌ده،

and so with about four days notice, he said to go

بنابراین با یک اطلاع قبلی چهار روزه، گفت که برم

to this beach south of Lisbon, and a little after 9,

به این جزیره در جنوب لیسبون، و یک کمی پس از ساعت ۹،

this guy will walk out of the water. (Laughter)

این پسر از تو آب بیرون خواهد خرامید. (خنده)

And he'll be carrying a green nylon line, a lightweight line,

و یک رشته‌ی نایلونی سبز رنگ رو حمل خواهد کرد، یک رشته‌ی سبک وزن،

called a messenger line, and that was the first link

که اسمش هست رشته‌ی پیام‌رسان ، و اون نخستین پیوند بود

between sea and land, this link that would then be

میان خشکی و دریا، این پیوند که بعدها می‌تونه

leveraged into this 9,000-mile path of light.

به یک مسیر ۱۵،۰۰۰ کیلومتری از نور بپیوندد.

Then a bulldozer began to pull the cable in from this

سپس بولدوزر کابل را از این کشتی مخصوص نصب کابل، به درون کشید، و کابل

specialized cable landing ship, and it was floated

سپس بولدوزر کابل را از این کشتی مخصوص نصب کابل، به درون کشید، و کابل

on these buoys until it was in the right place.

روی این گوی‌ها شناور شد تا درست سرجای خودش رسید.

Then you can see the English engineers looking on.

سپس می‌تونید مهندسان انگلیسی را ببینید که دارن تماشا می‌کنند.

And then, once it was in the right place, he got back

و به محضی که سرجاش قرار گرفت، سیمون به درون آب رفت

in the water holding a big knife, and he cut each buoy off,

در حالی‌که چاقوی بزرگی به دست داشت،‌ و هر گویِ شناور را قطع کرد،

and the buoy popped up into the air, and the cable

و گوی‌ها به هوا بلند شدند، و کابل

dropped to the sea floor, and he did that all the way out

به کف دریا افتاد، و او همه‌ی مسیر تا کشتی را برگشت، و وقتی به آنجا رسید،

to the ship, and when he got there,

به کف دریا افتاد، و او همه‌ی مسیر تا کشتی را برگشت، و وقتی به آنجا رسید،

they gave him a glass of juice and a cookie,

و یک لیوان آبمیوه و کلوچه بهش دادند،

and then he jumped back in, and he swam back to shore,

و سپس او دوباره پرید تو آب، و دوباره به ساحل شنا کرد،

and then he lit a cigarette. (Laughter)

و بعد یک سیگار گیراند. (خنده)

And then once that cable was on shore,

و بعد به محض این که کابل به ساحل رسید،

they began to prepare to connect it to the other side,

آماده شدن که آن را به سوی دیگر وصل کنند،

for the cable that had been brought down from the landing station.

یعنی به سیمی که از ایستگاه فرود به آنجا آورده بودند.

And first they got it with a hacksaw, and then they start

اول با آهن‌بُر بریدنش، و بعد شروع کردن به

sort of shaving away at this plastic interior with a --

یک‌جور زدودن پلاستیک‌های داخلی با یک -

sort of working like chefs, and then finally they're working

یه‌جورایی شبیه سرآشپزهاکار می‌کنن، و درپایان کارشون مثل

like jewelers to get these hair-thin fibers to line up

جواهرسازها می‌شه که فیبرهای مویین را با کابلی که به آنجا آوردند تراز می‌کنند،

with the cable that had come down,

جواهرسازها می‌شه که فیبرهای مویین را با کابلی که به آنجا آوردند تراز می‌کنند،

and with this hole-punch machine they fuse it together.

و با این دستگاه پانچ به هم متصل‌شون می‌کنند.

And when you see these guys going at this cable with a hacksaw,

و وقتی می‌بینید که این بَر و بچه‌‌ها با آهن‌بُر به سمت کابل می‌رن،

you stop thinking about the Internet as a cloud.

دیگر به اینترنت به عنوان یک ابر فکر نمی‌کنی.

It starts to seem like an incredibly physical thing.

شروع می‌کنه که به طور باورنکردنی واقعی به نظر بیاد.

And what surprised me as well was that as much as this

و چیزی که من‌را شگفت زده می‌کنه، اینه هر چه این

is based on the most sophisticated technology, as much

بر پایه‌ی یک فن‌آوری پیچیده‌ است، و هرچه

as this is an incredibly new thing, the physical process

به طرز شگفت‌آوری چیز نو و تازه‌ایست، فرآیند فیزیکی

itself has been around for a long time, and the culture is the same.

به خودی خود مدت‌ها وجود داشته، و فرهنگ آن یکسان باقی مانده.

You see the local laborers. You see the English engineer

کارگران بومی را می‌بینید. مهندسان انگلیسی را می‌بینید که

giving directions in the background. And more importantly,

دارن در پس‌زمینه راهبری می‌کنند. و مهم‌تر از همه،

the places are the same. These cables still connect

مکان‌ها یکسان‌ است. این کابل‌ها همچنان پیوند دهنده‌ی

these classic port cities, places like Lisbon, Mombasa,

این شهرهای بندری کلاسیک هستند، جاهایی مانند لیسبون، مومباسا،

Mumbai, Singapore, New York.

مومبای، سنگاپور، نیویورک.

And then the process on shore takes around three or four days,

فرآیند بر روی ساحل سه یا چهار روز طول می‌کشه،

and then, when it's done, they put the manhole cover

و بعد، وقتی انجام شد، درپوش آدم‌رو را روش می‌گذارند، و ماسه را روش پخش می‌:کنند،

back on top, and they push the sand over that,

و بعد، وقتی انجام شد، درپوش آدم‌رو را روش می‌گذارند، و ماسه را روش پخش می‌:کنند،

and we all forget about it.

و همه از یاد می‌بریمش.

And it seems to me that we talk a lot about the cloud,

و به نظر من ما زیادی درباره ابر حرف زدیم،

but every time we put something on the cloud,

اما هربار که ما چیزی را روی ابر می‌گذاریم،

we give up some responsibility for it.

بخشی از مسئولیتمون را از دست می‌دیم.

We are less connected to it. We let other people worry about it.

کمتر بهش پیوند داریم. اجازه می‌دیم یکی دیگه بهش برسه.

And that doesn't seem right.

و این به نظر درست نمیاد.

There's a great Neal Stephenson line where he says

یک جمله‌ی عالی از نیل استفنسون هست که می‌گه

that wired people should know something about wires.

مردم عجیب و غریب باید یک چیزی از سیم‌ها سرشون بشه.

And we should know, I think, we should know

و ما باید بدونیم، به گمونم باید بدونیم

where our Internet comes from, and we should know

اینترنت ما از کجا میاد، و باید بدونیم

what it is that physically, physically connects us all.

از نظر فیزیکی چه چیزیه، که ما ها را به صورت فیزیکی به هم وصل می‌کنه.

Thank you. (Applause)

سپاسگزارم. (تشویق)

(Applause)

(تشویق)

Thanks. (Applause)

ممنون. (تشویق)