What's your 200-year plan? | Raghava KK

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Pattaramas Jantasin Reviewer: chattima tiraphongprasert

About 75 years ago,

เมื่อประมาณ 75 ปีที่แล้ว

my grandfather, a young man,

ปู่ของผม ซึ่งตอนนั้นยังเป็นหนุ่มอยู่

walked into a tent

ได้เดินเข้าไปในเต็นท์

that was converted into a

ที่ถูกเปลี่ยนเป็นเหมือนโรงภาพยนตร์

movie theater like that,

แบบนี้

and he fell hopelessly in love

แล้วเขาก็ตกหลุมรักเข้าอย่างจัง

with the woman he saw on the

กับผู้หญิงที่เขาเห็นบนจอภาพยนตร์ขาวดำ

silver screen: none other than Mae West,

ซึ่งก็ไม่ใช่ใึคร นอกจาก เมย์ เวสต์

the heartthrob of the '30s,

หญิงสาวขวัญใจของผู้คนในยุค 30 นั่นเอง

and he could never forget her.

ปู่ของผมไม่สามารถลืมเธอได้เลย

In fact, when he had his daughter

ที่จริงแล้ว หลายปีต่อมา

many years later, he wanted to

ตอนที่เขามีลูกสาว

name her after Mae West,

เขาอยากจะตั้งชื่อตามเธอว่า เมย์ เวสต์

but can you imagine an Indian

แต่ คุณลองคิดดูนะว่า เด็กชาวอินเดีย

child name Mae West?

ชื่อ เมย์ เวสต์ มันจะดีเหรอ

The Indian family said, no way!

ครอบครัวเขาบอกว่า ไม่มีทางซะล่ะ

So when my twin brother Kaesava

ดังนั้น ตอนที่พี่ชายฝาแฝดของผม เคชาว่า เกิดมา

was born, he decided to tinker

ปู่เลยตัดสินใจเปลี่ยนการสะกดคำ

with the spelling of Keshava's name.

ของชื่อ เคชาว่า นิดหน่อย

He said, if Mae West can be M-A-E,

เขาบอกว่า ถ้า เมย์ เวสต์ เขียนเป็น เอ็ม-เอ-อี

why can't Keshava be K-A-E?

แล้วทำไม เคชาว่า จะเปลี่ยนเป็น เค-เอ-อี ไม่ไำด้

So he changed Kaesava's spelling.

ดังนั้น เขาเลยเปลี่ยนตัวสะกดของ เคชาว่า

Now Kaesava had a baby boy

ตอนนี้ เคชาว่า พึ่งจะมีลูกชายคนหนึ่ง

called Rehan a couple of weeks ago.

เมื่อสองอาิทิตย์ที่ผ่านมา ชื่อว่า เรฮาน

He decided to spell, or, rather,

เขาตัดสินใจที่จะ สะกด ชื่อ เรฮาน

misspell Raehan with an A-E.

แบบผิดๆ โดยใช้ เอ-อี แทน

You know, my grandfather died

ปู่ของผมเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว

many years ago when I was

ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กๆอยู่

little, but his love for Mae

แต่ความรักของเขาที่มีต่อเมย์ เวสต์

West lives on as a misspelling

ยังคงอยู่ต่อไป เหมือนกับการสะกดคำแบบผิดๆ

in the DNA of his progeny.

ที่อยู่ในดีเอ็นเอของลูกหลานเขา

That for me is successful legacy. (Laughs)

สำหรับผมแล้ว ถือว่าเป็น การถ่ายทอดที่ประสบความสำเร็จเลยทีเดียว (หัวเราะ)

You know, as for me,

คุณรู้ไหม

my wife and I have our own

ผมกับภรรยาได้คิด

crazy legacy project.

แผนการประหลาดๆ ของพวกเราเอง ไว้ให้ลูกหลานในอนาคต

We actually sit every few years,

ที่จริง พวกเรานั่งคุยกันทุกๆ สองสามปี

argue, disagree, fight,

เถียงกันบ้าง คิดต่างกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง

and actually come up with our

แต่สุดท้าย เราก็คิดแผนการของพวกเรา

very own 200-year plan.

ในอีก สองร้อยปีข้างหน้าออกมาได้

Our friends think we're mad.

เพื่อนๆ ต่างก็คิดว่าพวกเราบ้าไปแล้ว

Our parents think we're cuckoo.

พ่อแม่ ก็คิดว่า พวกเราทำตัวประหลาด

Because, you know, we both

แต่นั่นก็เพราะว่า พวกเราทั้งคู่

come from families that really

มาจากครอบครัวที่

look up to humility and wisdom,

เชิดชูความอ่อนน้อมถ่อมตนและความฉลาดเอามากๆ

but we both like to live

แต่ว่า พวกเราทั้งคู่ ชอบที่จะใช้ชีวิต

larger than life.

ให้พิเศษยิ่งกว่านั้น

I believe in the concept of

ผมเชื่อใน ความคิดของ

a Raja Yogi: Be a dude before

ราจา โยกี ที่ว่า จงเป็นผู้ชายเต็มตัวเสียก่อน

you can become an ascetic.

ถึงจะสามารถมาเป็นฤาษีได้

This is me being a rock star,

นี่คือรูปผมเอง เป็นร็อคสตาร์

even if it's in my own house.

ถึงแม้ว่า จะเป็นอยู่ในบ้านของผมเองก็เถอะ

You know?

คุณเห็นไหมละ

So when Netra and I sat down

ดังนั้น ตอนที่ ผมกับเนตรานั่ง

to make our first plan

แผนการแรกของเรา

10 years ago, we said

เมื่อสิบปีที่แล้ว พวกเราพูดว่า

we want the focus of this plan

พวกเราต้องการให้เป้าหมายของแผนการนี้

to go way beyond ourselves.

มุ่งไปให้ไกลกว่าตัวพวกเราเอง

What do we mean by beyond ourselves?

ไกลกว่าตัวพวกเราเอง หมายถึงอะไรกันล่ะ

Well 200 years, we calculated,

พวกเราคำนวณแล้วว่า ใน 200 ปี

is at the end of our direct

คือ การสิ้นสุดของ การติดต่อสื่อสารโดยตรง

contact with the world.

ของพวกเรากับโลก

There's nobody I'll meet in

นั่นก็คือ ไม่มีใครที่ผมเจอในชีวิตนี้

my life will ever live beyond

จะมีชีวิตอยู่นานกว่า

200 years, so we thought

200 ปี ดังนั้นพวกเราคิดว่า

that's a perfect place where

นั่นเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบ

we should situate our plan and

ที่พวกเราควรจะสร้างแผนการ

let our imagination take flight.

และปล่อยให้จินตนาการของพวกเราดำเนินไป

You know, I never really

ผมไม่เคย

believed in legacy. What am I

เชื่อในคำว่า มรดก เลย มันมีอะไรที่ผมจะเหลือทิ้งไว้งั้นหรือ?

going to leave behind? I'm an artist.

ผมเป็นศิลปินนะ

Until I made a cartoon about 9/11.

จนกระทั่ง ผมได้ทำการ์ตูนเรื่องเหตุการณ์ 9/11

It caused so much trouble for me.

มันก่อปัญหาให้ผมมากๆ

I was so upset.

ผมหงุดหงิดมากเลย ตอนนั้น

You know, a cartoon that was

คุณรู้ไหม การ์ตูนที่ควรจะเป็นแค่

meant to be a cartoon of the week

การ์ตูนประจำสัปดาห์นั้น

ended up staying so much longer.

สุดท้ายแล้ว มันยืดยาวไปกว่านั้นมาก

Now I'm in the business of

ตอนนี้ ผมอยู่ในธุรกิจของ

creating art that will

การสร้างสรรค์งานศิลปะ

definitely even outlive me, and

ซึ่งมันต้องคงอยู่ได้นานกว่าผมแน่นอน

I think about what I want to

และผมคิดว่า อะไรที่ผมอยากจะ

leave behind through those paintings.

เหลือทิ้งไว้ผ่านภาพวาดเหล่านั้นกันนะ

You know, the 9/11 cartoon

การ์ตูนเรื่องเหตุการณ์ 9/11 นั้น

upset me so much that I decided

กวนใจผมมาก จนผมได้ตัดสินใจ

I'll never cartoon again.

ที่จะไม่ทำการ์ตูนอีกต่อไป

I said, I'm never going to make any

ผมพูดว่า ผมจะไม่ทำอะไรที่

honest public commentary again.

แสดงความคิดเห็นออกมาแบบตรงๆ อีก

But of course I continued

แต่ แน่นอนว่า ผมยังคง

creating artwork that was honest

สร้างงานศิลปะที่ซื่อตรงและดิบ ต่อไป

and raw, because I forgot about

เพราะ ผมลืมไปว่า

how people reacted to my work.

ผู้คนจะมีปฏิกิริยาอย่างไรต่องานของผม

You know, sometimes forgetting

คุณรู้ไหม บางครั้งการลืมก็สำคัญมาก

is so important to remain idealistic.

เพื่อให้อุดมการณ์ยังคงอยู่

Perhaps loss of memory is so

บางที การสูญเสียความทรงจำ

crucial for our survival

ก็จำเป็นมากสำหรับการใช้ชีวิตอยู่

as human beings.

ในฐานะมนุษย์

One of the most important things

หนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุด

in my 200-year plan that Netra

ใน แผนการ 200 ปีของผม คือ เนตราและผม

and I write is what to forget

เขียนไว้ว่า อะไรบ้างที่พวกเราควรจะลืม

about ourselves.

ที่เกี่ยวกับตัวพวกเราเอง

You know, we carry so much

พวกเรามีภาระมากมาย

baggage, from our parents,

จากครอบครัวของพวกเรา

from our society, from so many

จาก สังคม จาก หลายๆ คน

people -- fears, insecurities -- and

ความกลัว ความไม่มั่นคงต่างๆ และ

our 200-year plan really lists

ในแผนการ 200 ปี พวกเราก็เขียนรายการ

all our childhood problems that we have to expire.

ปัญหาในวัยเด็กทั้งหมด ที่พวกเราต้องทำให้มันหมดไป

We actually put an expiry date

พวกเราถึงกับ ลงวันหมดอายุ

on all our childhood problems.

ในวัยเด็กทั้งหมดเอาไว้ด้วย

The latest date I put was,

วันที่ล่าสุด ที่ผมได้เขียนไว้

I said, I am going to expire

ผมบอกว่า ผมจะทำให้

my fear of my leftist, feminist

ความกลัวพวกฝ่ายซ้าย ผู้สนับสนุนสิทธิสตรี แม่ยาย

mother-in-law, and this

หมดสิ้นไป และ

today is the date! (Laughs)

มันก็คือวันนี้เอง (หัวเราะ)

She's watching. (Laughter)

เธอกำลังดูอยู่แน่ๆเลย (หัวเราะ)

Anyway, you know, I really

อย่างไรก็ตาม จริงๆ แล้ว

make decisions all the time

ผมตัดสินใจอยู่ตลอดเวลา

about how I want to remember

ว่า ผมอยากจะจำ ตัวของผมเองอย่างไร

myself, and that's the most important

และนั่นคือ การตัดสินใจที่สำคัญมาก

kind of decisions I make.

ที่ผมได้ทำ

And this directly translates

และการตัดสินใจนี้ ส่งผล

into my paintings.

กับรูปภาพเหล่านี้ของผมโดยตรง

But like my friends, I can do

แต่ว่า ก็เหมือนเพื่อนของผม ผมสามารถทำ

that really well on Facebook,

ได้ดีมากๆ บน เฟซบุ๊ค

Pinterest, Twitter, Flickr, YouTube.

พินเทอเรส ทวิตเตอร์ ฟลิกเกอร์ ยูทูป

Name it, I'm on it.

คุณลองบอกชื่อมาสิ ผมจะทำให้

I've started outsourcing my

แล้วผมได้เริ่มย้าย

memory to the digital world,

ความทรงจำของผม ให้ไปอยู่บนโลกดิจิตอล

you know? But that comes

แต่คุณรู้อะไรไหม

with a problem.

มันมาพร้อมกับปัญหา

It's so easy to think of

มันง่ายมากๆ ที่จะคิดว่า

technology as a metaphor

เทคโนโลยีเปรียบเหมือนกับระบบเก็บความทรงจำ

for memory, but our brains

แต่ว่า สมองของพวกเราน่ะ

are not perfect storage devices

ไม่ใช่อุปกรณ์สำรองข้อมูลที่สมบูรณ์แบบ

like technology.

เหมือนกับเทคโนโลยี

We only remember what we

พวกเราจำได้แต่ อะไรที่พวกเราต้องการ

want to. At least I do.

อย่างน้อยผมก็เป็นล่ะ

And I rather think of our brains

และผมคิดว่า สมองของพวกเรา

as biased curators of our

ก็เหมือนผู้ดูแลความจำของเราที่มีอคติหน่อยๆ

memory, you know? And if

และถ้าเกิดว่า

technology is not a metaphor for

เทคโนโลยีนั้น ไม่สามารถเปรียบเทียบกับ

memory, what is it?

ความทรงจำได้ ถ้ายังงั้น มันคืออะไรล่ะ

Netra and I use our technology

เนตรากับผม ใช้เทคโนโลยี

as a tool in our 200-year plan

เป็นเครื่องมือ ในแผนการ 200 ปีของพวกเรา

to really curate our digital legacy.

เพื่อที่จะเก็บรักษาแผนการของพวกเราไว้ในแบบดิจิตอล

That is a picture of my mother,

นี่คือรูปของแม่ผม

and she recently got a Facebook account.

และเธอพึ่งจะสมัครเฟซบุ๊คได้ไม่นาน

You know where this is going.

คุณรู้ใช่ไหม ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป

And I've been very supportive

ผมได้สนับสนุนเธอมาตลอด

until this picture shows up

จนกระทั่ง ภาพนี้โผล่ขึ้นมา

on my Facebook page. (Laughter)

บนหน้าเฟซบุ๊คของผม (หัวเราะ)

And I actually untagged myself

และผมก็ได้ลบป้ายชื่อผมออกไปก่อนเลย

first, then I picked up the

จากนั้น อย่างแรกเลย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

phone. I said, "Mom, you will

บอกเธอว่า "แม่ครับ แม่อย่าได้

never put a picture of me

เอารูปผม

in a bikini ever again."

ในชุดบิกินี่ลงเฟซบุ๊คอีกนะ"

And she said, "Why? You look

แล้วแม่ผมก็พูดว่า "ทำไมล่ะ

so cute, darling." I said,

ลูกดูน่ารักจะตายนะ ลูกรัก" ผมจึงพูดว่า

"You just don't understand."

"แม่ไม่เข้าใจหรอก"

Maybe we are among the first

อาจจะเป็นไปได้ว่า พวกเราอยู่ในช่วงรุ่นแรก

generation that really understands

ที่เข้าใจ

this digital curating of ourselves.

เรื่องการเก็บรักษาข้อมูลแบบดิจิตอลนี้จริงๆ

Maybe we are the first to even

บางที พวกเราก็คงเป็นคนแรกๆ ที่

actively record our lives.

บันทึกชีวิตของพวกเรา อย่างกระตือรือร้น

You know, whether you

คุณรู้ไหม ถึงแม้ว่าคุณ

agree with, you know, legacy

จะเห็นด้วยกับการเหลือบางสิ่งบางอย่างไว้ให้ลููกหลาน

or not, we are actually leaving

หรือไม่ก็ตาม จริงๆแล้ว เราก็กำลังทิ้ง

behind digital traces all the time.

ร่องรอยของพวกเรา ไว้ในโลกดิจิตอลอยู่ตลอดเวลา

So Netra and I really wanted

ดังนั้น เนตราและผม จึงต้องการจริงๆที่จะ

to use our 200-year plan

ใช้แผนการ 200 ปีของเรา

to curate this digital legacy,

ในการดูแลรักษาข้อมูลในแบบดิจิตอลนี้

and not only digital legacy

และ ไม่เพียงแค่นั้น

but we believe in curating

แต่พวกเรายังเชื่อในการดูแลรักษา

the legacy of my past

สิ่งที่เหลือจากอดีต

and future.

และในอนาคตข้างหน้า

How, you may ask?

คุณอาจจะอยากถามว่า ทำอย่างไรล่ะ?

Well, when I think of the future,

ก็คือ ตอนที่ผมคิดถึงอนาคต

I never see myself moving forward

ผมไม่เคยเห็นภาพตัวเอง ที่กำลังเคลื่อนไปข้างหน้า

in time. I actually see time

จริงๆแล้ว ผมมองเห็น

moving backward towards me.

เวลา กำลังย้อนกลับมาหาผม

I can actually visualize

ผมสามารถจินตนาการ

my future approaching.

ว่า อนาคตของผมกำลังใกล้เข้ามาได้จริงๆ

I can dodge what I don't want

ผมสามารถหลบหลีกสิ่งที่ผมไม่อยากเจอ

and pull in what I want.

และุ่มุ่งเข้าหาสิ่งที่ผมต้องการได้

It's like a video game obstacle

มันก็เหมือนวีดีโอเกมส์ ที่สอนหลบสิ่งกีดขวางนั่นแหล่ะ

course. And I've gotten better and better

ผมทำสิ่งนี้ดีขึ้น และดีขึ้นเรื่อยๆ

at doing this. Even when I make

ยิ่งไปกว่านั้นนะ เวลาที่ผม

a painting, I actually imagine

วาดรูป ผมจินตนาการจริงๆนะว่า

I'm behind the painting,

ผมอยู่ข้างหลังภาพนั้น

it already exists, and

อยู่จริงๆ

someone's looking at it,

บางคนก็กำลังมองดูที่ภาพ

and I see whether they're

และผมมองเห็นว่า พวกเขา

feeling it from their gut.

รู้สึกได้ จากข้างใน

Are they feeling it from their

แต่พวกเขารู้สึกจากหัวใจ

heart, or is it just a cerebral thing?

หรือ ว่า จากความคิดกันแน่?

And it really informs my painting.

และมันมีอิทธิพลกับภาพวาดของผมจริงๆ

Even when I do an art show,

แม้ว่า ผมจะทำ การแสดงผลงานศิลปะ

I really think about, what should

แต่ผมก็คิดจริงๆนะ ว่า

people walk away with?

ผู้คนที่เดินออกไป เขาได้อะไรไปด้วย?

I remember when I was 19,

ผมจำได้ว่า ตอนที่ผมอายุ 19

I did, I wanted to do my first

ผมได้ทำ ในสิ่งที่ผมต้องการ

art exhibition, and I wanted the

การแสดงผลงานศิลปะครั้งแรกของผม

whole world to know about it.

และผมต้องการที่จะให้คนทั้งโลกได้เห็น

I didn't know TED then,

ในตอนนั้น ผมยังไม่รู้จัก TED

but what I did was I closed

แต่สิ่งที่ผมทำคือ ผมหลับตาให้สนิท

my eyes tight, and I started

แล้วก็เริ่มฝัน

dreaming. I could imagine people

ผมจินตนาการ ภาพผู้คนกำลังเดินเข้ามา

coming in, dressed up, looking

แต่งตัวสวยงาม

beautiful, my paintings with all

มองดูความสวยงาม ของรูปภาพทั้งหลายของผม

the light, and in my visualization

ในภาพที่ผมคิด

I actually saw a very famous

ผมมองเห็น

actress launching my show,

นักแสดงหญิงชื่อดังคนหนึ่ง เป็นคนดำเนินงานให้ผม

giving credibility to me.

ให้ความเชื่อถือและไว้วางใจผม

And I woke up from my

ผมตื่นขึ้นจากภาพนั้น

visualization and I said,

ผมพูดว่า

who was that? I couldn't tell

นั่นใครกันนะ ผมไม่สามารถบอกได้เลย

if it was Shabana Azmi or Rekha,

ถ้าเกิดว่าเป็น ชาบานา อาซมี หรือ เรคาล่ะ

two very famous Indian actresses,

สองนักแสดงสาวชาวอินเดียชื่อดัง

like the Meryl Streeps of India.

เหมือน เมริล สตีฟ ของอินเดีย

As it turned out, next morning

แต่ปรากฏว่า เช้าวันต่อมา

I wrote a letter to both of them,

ผมเขียนจดหมายถึงพวกเธอ

and Shabana Azmi replied,

และ ชาบานา อาซมี ได้ตอบกลับมา

and came and launched

เธอมา และได้มางานแสดงภาพ

my very first show 12 years ago.

ครั้งแรกๆของผม เมื่อ 12 ปีที่แล้ว

And what a bang it started

และ นั่นคือการจุดประกาย

my career with! You know,

อาชีพของผมเลย

when we think of time in this

ตอนที่พวกเราิคิดถึงเวลา ในแบบนี้

way, we can curate not only the

เราสามารถจัดการได้

future but also the past.

ทั้งอนาคตและอดีต

This is a picture of my family,

นี่คือภาพของครอบครัวของผม

and that is Netra, my wife.

และนี่คือ เนตรา ภรรยาของผม

She's the co-creator of my

เธอคือ ผู้ร่วมคิดค้น

200-year plan.

แผนการ 200 ปีของผม

Netra's a high school history

เนตรา เป็นครูสอนประวัติศาสตร์

teacher. I love Netra,

ที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ผมรักเนตรา

but I hate history.

แต่ผมเกลียด วิชา ประวัติศาสตร์

I keep saying, "Nets, you live

ผมพูดอยู่เสมอว่า "เนต คุณมีชีวิตอยู่ในอดีต

in the past while I'll create

ในขณะที่ผมกำลังสร้างอนาคต

the future, and when I'm done,

และเมื่อตอนผมทำเสร็จแล้ว

you can study about it."

คุณสามารถเรียนรู้จากมันได้นะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

She gave me an indulgent smile,

เธอฉีกยิ้มกว้างให้ผมแบบไม่เต็มใจนัก

and as punishment, she said,

เหมือนกับการลงโทษ เธอพูดว่า

"Tomorrow I'm teaching a class

"พรุ่งนี้ ฉันจะไปสอนเรื่อง

on Indian history, and you are

ประวัติศาสตร์ของอินเดีย

sitting in it, and I'm grading you."

และคุณก็จะนั่งอยู่ที่นั่น ฉันจะให้คะแนนคุณ"

I'm like, "Oh, God." I went.

ผมก็รู้สึกเหมือน "โอ้ แย่แล้ว" แต่ผมก็ไปนะ

I actually went and sat in

ผมไปจริงๆ และนั่ง

on her class. She started by

อยู่ที่ห้องเรียนของเธอ เธอเริ่มด้วย

giving students primary source

การแจกเอกสารให้นักเรียน

documents from India, Pakistan,

เอกสารจากอินเดีย ปากีสถาน

from Britain, and I said,

จากอังกฤษ และผมพูดว่า

"Wow." Then she asked them to

"ว้าว" หลังจากนั้นเธอบอกพวกนักเรียน

separate fact from bias.

ให้แยกข้อเท็จจริงออกมาจากอคติ

I said, "Wow," again.

และนั่น ผมพูดว่า "ว้าว" อีกครั้ง

Then she said, "Choose your

เธอบอกอีกว่า "เลือกข้อเท็จจริง

facts and biases and create an

และอคติของตัวคุณมา

image of your own story

จากนั้น ให้วาดภาพเรื่องราว

of dignity."

ที่เกี่ยวกับศักดิ์ศรีของตัวคุณเอง

History as an imaging tool?

ประวัติศาสตร์ก็เหมือนกับเครื่องมือในการวาดรูป ใช่ไหมล่ะ

I was so inspired.

ผมเกิดแรงบันดาลใจอย่างมาก

I went and created my own

ผมจึงไปนั่งสร้าง

version of Indian history.

ประวัติศาสตร์อินเดียในแบบฉบับของผมเอง

I actually included stories from

จริงๆแล้ว ผมได้รวมเรื่องราวของ

my grandmother.

ยายของผมเข้าไปด้วย

She used to work for the

ยายเคยทำงานให้กับ

telephone exchange, and she used

องค์การโทรศัพท์

to actually overhear conversations

และเธอก็ยังเคยได้ยินบนสนทนาระหว่าง

between Nehru and Edwina Mountbatten.

เนรูกับเอดวินา มอนแบทเทิน

And she used to hear all

เธอเคยได้ยินมาหมดทุกเรื่อง

kinds of things she shouldn't

ที่เธอไม่ควรจะได้ยิน

have heard. But, you know,

แต่ คุณรู้ไหม

I include things like that.

ผม รวมสิ่งเหล่านั้นไว้ด้วย

This is my version of Indian history.

และนี่คือ ประวัติศาสตร์อินเดียในแบบของผม

You know, if this

ถ้าเกิด

is so, it occurred to me that

ว่าเรื่องนี้มันเกิดกับผมนะ

maybe, just maybe, the primary

บางที แค่บางทีนะ

objective of our brains

เป้าหมายสำคัญที่สุดของสมองพวกเรา

is to serve our dignity.

อาจจะคือ การรับใช้ศักดิ์ศรีของพวกเราก็ได้

Go tell Facebook to

ไปบอกเฟสบุ๊คเลยว่า

figure that out!

ให้เข้าใจเรื่องนี้ด้วย

Netra and I don't write our

เนตราและผม ไม่ได้เขียนแผนการ 200 ปี

200-year plan for someone else

เพื่อให้คนอื่น

to come and execute it

ออกมาทำตามแผนการนั้นใน 150 ปี

in 150 years. Imagine receiving

แล้วจินตนาการว่า การได้รับ

a parcel saying, from the past,

พัสดุกล่องนึงที่มาจากอดีต

okay now you're supposed to

โอเค ตอนนี้ สมมติว่า คุณจะ

spend the rest of your life

ใช้ชีวิตส่วนทีเหลือไปกับการทำสิ่งพวกนี้

doing all of this. No.

ไม่สิ

We actually write it only

เรากำลังเขียนมันจริงๆ

to set our attitudes right.

เพื่อปรับทัศนคติของเราให้ถูกต้องเท่านั้น

You know, I used to believe

ผมเคยเชื่อนะ

that education is the most

ว่าการศึกษาเนี่ย

important tool to leave

เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและมีความหมาย

a meaningful legacy.

ในการที่จะส่งต่อไปให้คนรุ่นหลัง

Education is great.

การศึกษาเป็นสิ่งที่ดี

It really teaches us who

ช่วยสอนพวกเราจริงๆ

we are, and helps us

ให้รู้ว่าพวกเราเป็นใคร และช่วยพวกเรา

contextualize ourselves

ให้นึกถึงหลายๆอย่าง รอบๆตัวพวกเรา

in the world, but it's really

บนโลกใบนี้ แต่ว่าจริงๆแล้ว

my creativity that's taught me

การสร้างสรรค์ของผมนั้น สอนผมว่า

that I can be much more

ผมสามารถเป็นได้มากกว่าสิ่งที่

than what my education told me I am.

การศึกษาบอกว่า ผมเป็น

I'd like to make

ผม อยากที่จะแสดงความเห็น ว่า

the argument that creativity is

การสร้างสรรค์นั้น

the most important tool we have.

เป็นเครื่องมือที่สำคัญที่สุดที่เรามีอยู่

It lets us create who we are,

มันปล่อยให้เรา สร้างสรรค์สิ่งที่เราเป็นอยู่

and curate what is to come.

และดูแลรับมือสิ่งที่จะเกิดขึ้น

I like to think -- Thank you.

ผมอยากจะบอกว่า -- ขอบคุณ

I like to think of myself

ผมชอบที่จะคิดว่าตัวผม

as a storyteller, where my past

เป็นเหมือนคนเล่านิทาน ที่เรื่องในอดีต

and my future are only stories,

และอนาคตของผม เป็นเพียงเรื่องเล่าเท่านั้น

my stories, waiting to be told

เรื่องราวของผม กำลังรอคอยที่จะถูกเล่า

and retold. I hope all of you

และบอกต่อๆกันไป ผมหวังว่าพวกคุณทุกคน

one day get a chance to

ในวันหนึ่ง จะมีโอกาสที่จะ

share and write your own

แบ่งกันและเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับ

200-year story.

แผนการ 200 ปี ของตัวคุณเอง

Thank you so much.

ขอบคุณทุกคนมากครับ

Shukran! (Applause)

ขอบคุณ