Yves Behar: Designing objects that tell stories

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Yada Sattarujawong

Being a child, and sort of crawling around the house,

ตอนผมเป็นเด็ก คลานไปคลานมารอบบ้าน

I remember these Turkish carpets,

ผมจำพรมตุรกีพวกนี้ได้

and there were these scenes, these battle scenes, these love scenes.

และมันก็มีฉากเหล่านี้ ฉากการรบ ฉากรัก

I mean, look, this animal is trying to fight back this spear

ลองดูสัตว์ที่กำลังพยายามต่อสู้กับหอก

from this soldier.

ของทหารนั้นสิครับ

And my mom took these pictures actually, last week,

และจริงๆแล้วคุณแม่ของผมถ่ายภาพพวกนี้ เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

of our carpets, and I remember this to this day.

ผมจำภาพนี้ได้จนถึงทุกวันนี้

There was another object, this sort of towering piece of furniture

มีของอีกชิ้นหนึ่ง มันเป็นเครื่องตกแต่งบ้านชิ้นใหญ่

with creatures and gargoyles and nudity --

มีสิงหาราสัตว์ ตัวประหลาด รูปปั้นเปลือย

pretty scary stuff, when you're a little kid.

ค่อนข้างน่ากลัวเอาเรื่อง เมื่อคุณเป็นเด็กตัวเล็กๆ

What I remember today from this is that objects tell stories,

ทุกวันนี้ สิ่งที่ผมจำได้ก็คือของเหล่านี้บอกเล่าเรื่องราว

so storytelling has been a really strong influence in my work.

ดังนั้น การเล่าเรื่องราวได้มีอิทธิพลอย่างแรงกล้า ต่องานของผมมาโดยตลอด

And then there was another influence.

และต่อมามันก็มีแรงบันดาลใจอีกอย่าง

I was a teenager, and at 15 or 16, I guess like all teenagers,

เมื่อผมเป็นวัยรุ่น อายุราว 15 หรือ 16 ผมคิดว่า ผมก็เหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ

we want to just do what we love and what we believe in.

พวกเราอยากจะทำในสิ่งที่พวกเราชอบและเชื่อ

And so,

อะไรแบบนั้น

I fused together the two things I loved the most,

ผมหลอมรวมสองสิ่งที่ผมรักที่สุดเข้าด้วยกัน

which was skiing and windsurfing.

ซึ่งก็คือการเล่นสกีและกระดานโต้คลื่น

Those are pretty good escapes from the drab weather in Switzerland.

มันเป็นการหลีกหนีอากาศมัวซัวของสวิสเซอร์แลนด์ ได้เป็นอย่างดี

So, I created this compilation of the two:

ดังนั้น ผมสร้างผลรวมจากสองสิ่งนี้ขึ้นมา

I took my skis and I took a board and I put a mast foot in there,

ผมนำเอาสกีของผมและผมก็เอากระดานมา และผมก็ส่วนที่ไว้ช่วยยืนไว้ตรงนั้น

and some foot straps, and some metal fins,

และสายรัดเท้า และครีบโลหะ

and here I was, going really fast on frozen lakes.

และนั่นเลย ผมจะสามารถวิ่งไปบนทะเลสาปน้ำแข็ง ได้อย่างรวดเร็ว

It was really a death trap. I mean, it was incredible,

มันเป็นบ่อแห่งความตายเลยครับ ผมหมายถึงว่า มันน่าทึ่ง

it worked incredibly well, but it was really dangerous.

มันทำงานได้ดีอย่างน่าทึ่ง แต่มันสุดยอดอันตรายเลยครับ

And I realized then I had to go to design school.

และผมก็ตระหนักจากนั้นว่าผมต้องไปเรียนต่อด้านออกแบบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I mean, look at those graphics there.

ก็ดูกราฟฟิกส์นั่นเอาสิครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, I went to design school,

ดังนั้น ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนเพื่อการออกแบบ

and it was the early '90s when I finished.

และมันก็เป็นช่วงต้นยุค 90 เมื่อผมสำเร็จการศึกษา

And I saw something extraordinary happening in Silicon Valley,

และผมเห็นอะไรบางอย่างที่พิเศษเกิดขึ้นที่ ซิลิคอน วาเลย์ (Silicon Valley)

so I wanted to be there,

ผมก็เลยอยากไปที่นั่น

and I saw that the computer was coming into our homes,

และผมเห็นว่าคอมพิวเตอร์กำลังรุกเข้ามาในบ้านของเรา

that it had to change in order to be with us in our homes.

ผมเห็นว่ามันต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อที่จะมาอยู่กับเราในบ้านได้

And so I got myself a job and I was working for a consultancy,

และผมก็ได้ทำงานให้กับบริษัทที่ปรึกษา

and we would get in to these meetings,

และพวกเราก็จะมีประชุม

and these managers would come in,

และผู้จัดการเหล่านี้ก็จะเข้ามา

and they would say,

และพวกเขาก็จะพูดว่า

"Well, what we're going to do here is really important, you know."

"เอาล่ะ สิ่งที่พวกเรากำลังจะทำนี่เป็นสิ่งสำคัญมากๆเลยนะ"

And they would give the projects code names, you know,

และพวกเขาก็จะให้รหัสสำหรับโครงการมา

mostly from "Star Wars," actually: things like C3PO, Yoda, Luke.

ส่วนใหญ่จาก "สตาร์วอร์" นะ จริงๆแล้ว เช่น ซีทรีพีโอ โยดา ลุค

So, in anticipation, I would be this young designer

ด้วยความใจจดใจจ่อ ผมเป็นนักออกแบบหนุ่ม

in the back of the room, and I would raise my hand,

ที่นั่งอยู่หลังห้อง และยกมือของผม

and I would ask questions.

และถามคำถาม

I mean, in retrospect, probably stupid questions,

ซึ่งเมื่อคิดย้อนไป ก็ออกจะเป็นคำถามโง่ๆด้วยซ้ำ

but things like, "What's this Caps Lock key for?"

แต่คำถามอย่าง "ปุ่ม Caps Lock นี่มีไว้ทำไม"

or "What's this Num Lock key for?" You know, that thing?

หรือ "ปุ่ม Num Lock มีไว้ทำไม" อะไรแบบนั้น

"You know, do people really use it?

"คุณว่า คนเขาใช้กันจริงๆหรอครับ

Do they need it? Do they want it in their homes?"

พวกเขาจำเป็นต้องใช้หรอ พวกเขาต้องการมันในบ้านหรอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What I realized then is, they didn't really want to change

สิ่งที่ผมได้ทราบภายหลังก็คือ จริงๆแล้วพวกเขา ไม่ได้อยากเปลี่ยนแปลง

the legacy stuff; they didn't want to change the insides.

สิ่งที่เป็นตำนาน พวกเขาไม่ต้องการจะเปลี่ยนแปลงอะไรข้างใน

They were really looking for us, the designers, to create the skins,

พวกเขาจริงๆแล้วต้องการให้เรา ซึ่งเป็นนักออกแบบ ทำการสร้างเปลือก

to put some pretty stuff outside of the box.

นำสิ่งสวยๆมาปะไว้นอกกล่อง

And I didn't want to be a colorist.

และผมก็ไม่อยากเป็นศิลปินนักระบายสี

It wasn't what I wanted to do.

มันไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากทำ

I didn't want to be a stylist in this way.

ผมไม่อยากเป็นนักออกแบบในแนวนี้เลย

And then I saw this quote:

และเมื่อผมเห็นคำคมที่ว่า

"advertising is the price companies pay for being unoriginal."

"โฆษณาคือสิ่งที่บริษัทจ่ายไป เพื่อได้มาซึ่งความไม่เป็นเอกลักษณ์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, I had to start on my own. So I moved to San Francisco,

ดังนั้น ผมจึงเริ่มต้นของผมเอง ผมย้ายไปที่ซานฟรานซิสโก

and I started a little company, fuseproject.

และผมเริ่มสร้างบริษัทเล็กๆ ชื่อ ฟิวส์โปรเจค (fuseproject)

And what I wanted to work on is important stuff.

และสิ่งที่ผมต้องการจะทำคือสิ่งที่สำคัญ

And I wanted to really not just work on the skins,

และผมต้องการที่จะไม่ใช่แค่ทำเกี่ยวกับเปลือก

but I wanted to work on the entire human experience.

แต่ผมต้องการที่จะทำงานกับประสบการณ์ทั้งหมดของมนุษย์

And so the first projects were sort of humble,

และโครงการแรกก็เลยค่อนข้างที่จะถ่อมตน

but they took technology and maybe made it into things

แต่พวกเขาใช้เทคโนโลยีและบางที ทำให้มันกลายเป็น

that people would use in a new way,

สิ่งที่ผู้คนจะใช้สอยมันในแนวใหม่

and maybe finding some new functionality.

และบางทีพบหน้าที่ใหม่ของมัน

This is a watch we made for Mini Cooper, the car company,

นี่คือนาฬิกาที่พวกเราผลิตสำหรับ มินิ คูเปอร์ บริษัทยนต์กรรมแห่งหนึ่ง

right when it launched,

เมื่อมันเปิดตัวครั้งแรก

and it's the first watch that has a display

และมันเป็นนาฬิกาแบบแรกที่มีการแสดงผล

that switches from horizontal to vertical.

ที่เปลี่ยนจากแนวนอนเป็นแนวตั้ง

And that allows me to check my timer discretely, here,

และมันก็ทำให้ผมสามารถแอบดูเวลาได้

without bending my elbow.

โดยไม่ต้องงอข้อศอก

And other projects, which were really about transformation,

และอีกโครงการอื่น ที่เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงจริงๆ

about matching the human need.

เกี่ยวกับการจับคู่เข้ากับความต้องการของคนเรา

This is a little piece of furniture for an Italian manufacturer,

นี่เป็นเครื่องเรือนขนาดเล็กที่เราออกแบบให้ผู้ผลิตอิตาเลี่ยน

and it ships completely flat,

มันถูกขนส่งได้แบบแบนๆ

and then it folds into a coffee table and a stool and whatnot.

และสามารถกางออกเป็นโต๊ะกาแฟ และเก้าอี้ และหิ้ง

And something a little bit more experimental:

และอีกอย่างหนึ่งที่ออกจะเป็นการทดลองมากขึ้นอีกนิด

this is a light fixture for Swarovski,

นี่คือไฟแขวนสำหรับ สวาลอฟสกี้ (Swarovski)

and what it does is, it changes shape.

และสิ่งที่มันทำคือ มันสามารถเปลี่ยนรูปทรง

So, it goes from a circle, to a round, to a square, to a figure eight.

มันสามารถเปลี่ยนจากวงกลม เป็นทรงกลม เป็นสี่เหลี่ยม และกลายเป็นทรงเลขแปด

And just by drawing on a little computer tablet,

แค่จากการเขียนบนโต๊ะคอมพิวเตอร์แท๊บเล็ต

the entire light fixture adjusts to what shape you want.

ตัวไฟแขวนทั้งหมดก็จะปรับไปตามรูปที่คุณต้องการ

And then finally, the leaf lamp for Herman Miller.

และท้ายที่สุด โคมไฟใบไม้ ที่เราออกแบบให้ เฮอแมน มิลเลอร์​ (Herman Miller)

This is a pretty involved process;

มันมีขั้นตอนที่ค่อนข้างซับซ้อน

it took us about four and a half years.

พวกเราใช้เวลาประมาณ สี่ปีครึ่ง

But I really was looking for creating a unique experience of light,

แต่ผมต้องการที่จะสร้างประสบการณ์ที่โดดเด่นด้านแสงจริงๆ

a new experience of light.

ประสบการณ์ใหม่เกี่ยวกับแสง

So, we had to design both the light and the light bulb.

ดังนั้น พวกเราต้องออกแบบทั้งแสงและหลอดไฟ

And that's a unique opportunity, I would say, in design.

และนั่นก็เป็นโอกาสที่พิเศษครับ สำหรับการออกแบบ

And the new experience I was looking for

และประสบการณ์ใหม่ที่ผมมองหา

is giving the choice for the user to go from

ก็คือการให้ตัวเลือกกับผู้ใช้

a warm, sort of glowing kind of mood light,

ที่จะได้ทั้งไฟแบบอบอุ่นเหมือนแสงจันทร์

all the way to a bright work light.

ไปจนถึงไฟสว่างที่ใช้ทำงาน

So, the light bulb actually does that.

ตัวหลอดไฟเป็นสิ่งที่ทำให้มันเกิดขึ้นได้จริง

It allows the person to switch,

มันทำให้เราสามารถเปลี่ยน

and to mix these two colorations.

และผสมสีทั้งสอง

And it's done in a very simple way:

และมันยังทำได้ง่ายมากอีกด้วย

one just touches the base of the light,

แค่เพียงกดที่ฐานของไฟ

and on one side, you can mix the brightness,

และอีกด้านหนึ่ง คุณสามารถผสมความสว่างได้

and on the other, the coloration of the light.

และอีกด้านหนึ่ง ปรับสีของแสงได้

So, all of these projects have a humanistic sense to them,

ดังนั้น โครงการทั้งหมดนี้ มีกลิ่นอายความเป็นศิลป์อยู่ในตัวมัน

and I think as designers we need to really think

และเฉกเช่นนักออกแบบอื่นๆ ผมว่าเราต้องคิดจริงๆจังๆ

about how we can create a different relationship

ว่าเราจะทำอย่างไร จึงจะสามารถสร้างความแตกต่างได้ในด้านความสัมพันธ์

between our work and the world,

ระหว่างเรากับงาน และโลก

whether it's for business,

ไม่ว่ามันจะเป็นเพื่อธุรกิจ

or, as I'm going to show, on some civic-type projects.

หรือ เพื่อโครงการสำหรับพลเมือง ดังที่ผมกำลังจะแสดงให้ดู

Because I think everybody agrees that as designers we bring

เพราะว่า ผมคิดว่าทุกๆคนคงเห็นด้วย ว่านักออกแบบอย่างพวกเรา

value to business, value to the users also,

นำคุณค่ามาสธุรู่กิจ นำคุณค่ามายังผู้ใช้ด้วย

but I think it's the values that we put into these projects

แต่ผมคิดว่า มันเป็นคุณค่าที่พวกเราได้ใส่ลงไปในชิ้นงานพวกนี้

that ultimately create the greater value.

ที่ในที่สุดแล้ว สร้างคุณค่าที่ยิ่งใหญ่กว่า

And the values we bring

และคุณค่าที่เรานำมา

can be about environmental issues,

สามารถเป็นอะไรที่เกี่ยวกับปัญหาสิ่งแวดล้อม

about sustainability, about lower power consumption.

เกี่ยวกับความยั่งยืน เกี่ยวกับการใช้พลังงานน้อยลง

You know, they can be about function and beauty;

คุณรู้ไหมครับ พวกมันสามารถทำงานได้และสวยงาม

they can be about business strategy.

พวกมันสามารถเป็นแผนการทางธุรกิจ

But designers are really the glue

แต่นักออกแบบเป็นเหมือนดั่งกาว

that brings these things together.

ที่นำสิ่งเหล่านี้มาประกอบกัน

So Jawbone is a project that you're familiar with,

ดังนั้น จอร์โบน (Jawbone) ซึ่งเป็นโครงการที่ พวกคุณคงพอจะคุ้น

and it has a humanistic technology.

มันก็เป็นเทคโนโลยีที่มีความเป็นศิลปะ

It feels your skin. It rests on your skin,

มันรู้สึกได้ถึงผิวหนังของคุณ มันวางปะอยู่บนผิวคุณ

and it knows when it is you're talking.

และมันรู้ว่าเมื่อไรคุณกำลังพูด

And by knowing when it is you're talking,

และเมื่อมันรู้ว่าเมื่อไรที่คุณกำลังพูด

it gets rid of the other noises that it knows about,

มันกำจัดเสียงอื่นๆที่มันจับได้

which is the environmental noises.

ซึ่งก็คือเสียงบรรยากาศต่างๆ

But the other thing that is humanistic about Jawbone

แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นศิลปะสำหรับ จอร์โบน

is that we really decided to take out all the techie stuff,

ก็คือว่า เราได้ตัดสินใจ ที่จะนำสิ่งที่ดูเป็นเทคนิคออกไปให้หมด

and all the nerdy stuff out of it,

เอาของที่มันเนิร์ดๆออกไปให้เกลี้ยง

and try to make it as beautiful as we can.

และพยายามทำให้มันดูสวยงามที่สุดเท่าที่เราทำได้

I mean, think about it:

ผมหมายถึง ลองคิดดูสิครับ

the care we take in selecting sunglasses, or jewelry,

ความเอาใจใส่ที่เราให้กับการเลือกแว่นกันแดด

or accessories is really important,

หรือเครื่องประดับ มันสำคัญมาก

so if it isn't beautiful, it really doesn't belong on your face.

ดังนั้น ถ้ามันไม่สวย มันก็ไม่ควรมาอยู่บนหน้าคุณ

And this is what we're pursuing here.

และนี่ก็เป็นสิ่งที่เราพยายามจะคว้ามันมาให้ได้

But how we work on Jawbone is really unique.

แต่การทำงานกับจอร์โบนนั้นพิเศษครับ

I want to point at something here, on the left.

ผมอยากจะให้คุณสังเกต ทางด้านซ้ายมือนี่

This is the board, this is one of the things that goes inside

นี่คือแผงวงจร เป็นส่วนประกอบหนึ่งในเครื่อง

that makes this technology work.

ที่ทำให้มันทำงานได้

But this is the design process:

แต่นี่เป็นขั้นตอนการออกแบบ

there's somebody changing the board,

มีคนที่ทำการเปลี่ยนแผงวงจร

putting tracers on the board, changing the location of the ICs,

ติดเครื่องติดตามลงบนแผงนั่น เปลี่ยนตำแหน่งของ ไอซี (integrated circuit)

as the designers on the other side are doing the work.

ขณะที่นักออกแบบก็อยู่อีกข้างหนึ่งทำงานไป

So, it's not about slapping skins, anymore, on a technology.

ฉะนั้น นี่มันไม่ใช่แค่การนำการออกแบบ มาฉาบบนเทคโนโลยีอีกแล้ว

It's really about designing from the inside out.

มันเกี่ยวกับการออกแบบอย่างแท้จริง จากภายในสู่ภายนอก

And then, on the other side of the room,

และจากนั้น อีกฝั่งหนึ่งของห้อง

the designers are making small adjustments,

นักออกแบบก็กำลังทำการเปลี่ยนแปลงนิดๆหน่อยๆ

sketching, drawing by hand, putting it in the computer.

ร่างภาพ วาดรูปด้วยมือ นำมันขึ้นไปในคอมพิวเตอร์

And it's what I call being design driven.

และนี่คือสิ่งที่ผมเรียกว่า การขับเคลื่อนทางการออกแบบ

You know, there is some push and pull,

คุณรู้ไหมครับ มันมีทั้งดันและดึง

but design is really helping define

แต่การออกแบบนั้นได้ช่วยกำหนดทิศทาง

the whole experience from the inside out.

ของประสบการณ์ทั้งหมด จากภายใน

And then, of course, design is never done.

และจากนั้น แน่นอน การออกแบบไม่มีวันจบสิ้น

And this is -- the other new way that is unique

อีกด้านหนึ่งที่ทำให้การทำงานของเรา

in how we work is, because it's never done,

มีความพิเศษ ก็คือว่า มันไม่มีวันสิ้นสุด

you have to do all this other stuff.

คุณต้องทำสิ่งอื่นๆด้วย

The packaging, and the website, and you need to continue

ตัวหีบห่อ และเวบไซต์ และคุณจะต้องสร้างความต่อเนื่อง

to really touch the user, in many ways.

ในการเข้าถึงผู้ใช้ ในหลายๆทาง

But how do you retain somebody, when it's never done?

แต่คุณจะเก็บใครสักคนไว้ได้อย่างไร เมื่องานมันไม่มีวันสิ้นสุดแบบนี้

And Hosain Rahman, the CEO of Aliph Jawbone,

และ โฮเซน ราห์มัน (Hosain Rahman) ประธานบริหาร ของ อลิฟ จอร์โบน (Aliph Jawbone)

you know, really understands that you need a different structure.

เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าคุณต้องการโครงสร้างที่แตกต่าง

So, in a way, the different structure is that we're partners,

ดังนั้น ในแง่หนึ่ง เราให้ความร่วมมือในส่วนโครงสร้างที่แตกต่างนี้

it's a partnership. We can continue to work

มันคือการเข้าเป็นหุ้นส่วน เราสามารถดำเนินงานต่อไป

and dedicate ourselves to this project,

และทุ่มเทให้กับโครงการนี้

and then we also share in the rewards.

แล้วเราก็จะได้รับส่วนแบ่งในผลตอบแทนด้วย

And here's another project, another partnership-type approach.

นี่เป็นอีกโครงการหนึ่ง เป็นอีกหนึ่งแนวทางแบบเป็นหุ้นส่วน

This is called Y Water,

มันเรียกว่า วาย วอเตอร์ (Y Water)

and it's this guy from Los Angeles, Thomas Arndt,

และชายคนนี้จาก ลอส แองเจลลิส เขาชื่อ โทมัส อาร์นท์ (Thomas Arndt)

Austrian originally, who came to us,

ชาวออสเตรียแท้ เขาเข้ามาหาเรา

and all he wanted to do was to create a healthy drink,

และที่เข้าต้องการทั้งหมดก็คือ สร้างเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ

or an organic drink for his kids,

หรือ เครื่องดืมออแกนิกส์สำหรับเด็กๆของเขา

to replace the high-sugar-content sodas

เพื่อที่จะแทนที่เครื่องดื่มอัดลมที่มีน้ำตาลสูง

that he's trying to get them away from.

เพราะเขาพยายามจะให้เด็กๆอยู่ห่างๆพวกมัน

So, we worked on this bottle,

ดังนั้น เราทำการออกแบบขวด

and it's completely symmetrical in every dimension.

และมันก็สมมาตรในทุกส่วน

And this allows the bottle to turn into a game.

และนี่ทำให้ขวดกลายเป็นของเล่น

The bottles connect together,

ขวดเหล่านี้เชื่อมต่อกันได้

and you can create different shapes, different forms.

และคุณสามารถสร้างรูปทรง รูปร่างต่างๆกันได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And then while we were doing this,

และระหว่างที่เราทำสิ่งนี้

the shape of the bottle upside down reminded us of a Y,

รูปทรงของขวดเมื่อตีลังการทำให้เล่านึกถึงตัว วาย (Y)

and then we thought, well these words, "why" and "why not,"

และเมื่อเราคิดถึงคำพวกนี้ "ทำไม" และ "แล้วจะทำไมล่ะ"

are probably the most important words that kids ask.

ซึ่งอาจจะเป็นคำที่สำคัญที่สุดที่เด็กๆถาม

So we called it Y Water. And so this is

ดังนั้น เราจึงเรียกมันว่า วาย วอเตอร์

another place where it all comes together in the same room:

และนี่ก็เป็นก็เป็นอีกที่หนึ่ง ที่ทุกอย่างเข้ามารวมตัวกันในห้องเดียวกัน

the three-dimensional design, the ideas, the branding,

การออกแบบสามมิติ ความคิด การตั้งชื่อสินค้า

it all becomes deeply connected.

มันกลายเป็นความผูกพันอันลึกซึ้ง

And then the other thing about this project is,

และอีกอย่างหนึ่งสำหรับโครงการนี้ก็คือ

we bring intellectual property,

เรานำซึ่งสิ่งที่เป็นทรัพย์ทางปัญญา

we bring a marketing approach,

เรานำมาซึ่งวิธีการทางตลาด

we bring all this stuff, but I think, at the end of the day,

เรานำทุกสิ่งเหล่านี้เข้ามา แต่ผมคิดว่า ท้ายที่สุดแล้ว

what we bring is these values,

สิ่งที่เรานำเข้ามาก็คือคุณค่า

and these values create a soul for the companies we work with.

และคุณค่าเหล่านี้ได้สร้างจิตวิญญาณ ให้กับบริษัทที่เราร่วมงานด้วย

And it's especially rewarding when your design work

และก็เป็นเหมือนกับการได้รางวัล โดยเฉพาะเมื่องานออกแบบของคุณ

becomes a creative endeavor,

กลายเป็นความุมานะที่สร้างสรรค์

when others can be creative and do more with it.

เมื่อคนอื่นๆสามารถมีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ และพัฒนามันต่อไปได้

Here's another project,

นี่เป็นอีกโครงการหนึ่ง

which I think really emulates that.

ที่ผมคิดว่ามันเลียนแบบความคิดนั้นจริงๆ

This is the One Laptop per Child, the $100 laptop.

นี่คือโครงการ แล๊ปท๊อปหนึ่งเครื่องต่อเด็กหนึ่งคน (One Laptop per Child) แล๊ปท๊อปราคา 100 ดอลล่าห์

This picture is incredible.

ภาพนี้มันยอดเยี่ยมไปเลยครับ

In Nigeria, people carry their most precious belongings on their heads.

ที่ไนจีเรีย คนจะเทินของมีค่ากันไว้บนศีรษะ

This girl is going to school with a laptop on her head.

เด็กผู้หญิงคนนี้กำลังไปโรงเรียน แล้วก็เทินแลปท๊อปไปบนหัวเธอ

I mean, to me, it just means so much.

สำหรับผมแล้ว มันมีความหมายมากครับ

But when Nicholas Negroponte --

แต่เมื่อ นิโคลัส นีโกรพอนเต้ (Nicholas Negroponte )

and he has spoken about this project a lot,

ผู้ที่พูดถึงโครงการนี้เยอะเลย

he's the founder of OLPC -- came to us

เขาเป็นผู้ก่อตั้ง OLPC (One Laptop per Child) เขาเข้ามาพบเรา

about two and a half years ago,

ประมาณสองปีครึ่งที่แล้ว

there were some clear ideas.

เขามีความต้องการอย่างชัดเจน

He wanted to bring education and he wanted to bring technology,

ที่จะนำมาซึ่งการศึกษาและเทคโนโลยี

and those are pillars of his life,

ซึ่งเป็นเสาหลักของชีวิตเขา

but also pillars of the mission of One Laptop per Child.

และยังเป็นเสาหลักของโครงการ หนึ่งแลปท๊อปต่อเด็กหนึ่งคน (One Laptop per Child) ด้วย

But the third pillar that he talked about was design.

แต่เสาหลักที่สามที่เขาพูถึงคือ การออกแบบ

And at the time, I wasn't really working on computers.

และในขณะนั้น ผมไม่ได้ทำงานกับคอมพิวเตอร์

I didn't really want to, from the previous adventure.

ผมไม่อยากจะทำเท่าไร จากการผจญภัยก่อนหน้านี้

But what he said was really significant,

แต่สิ่งที่เขาพูดมันมีนัยสำคัญจริงๆ

is that design was going to be why the kids

เขาบอกว่า การออกแบบจะเป็นสิ่ง

were going to love this product,

ที่ทำให้เด็กๆหลงรักสินค้านี้

how we were going to make it low cost, robust.

เราจะทำอย่างไรให้มันมีต้นทุนต่ำ คงทน

And plus, he said he was going to get rid of the Caps Lock key --

และนอกจากนั้น เขาบอกว่า เขาจะเอาปุ่ม Caps Lock ออกไปซะ

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

and the Num Lock key, too.

แล้วก็ปุ่ม Num Lock ด้วย

So, I was convinced. We designed it to be iconic,

ฉะนั้น ผมก็เลยถูกโน้มน้าว พวกเราออกแบบมันให้ดูโดดเด่น

to look different. To look like it's for a kid, but not like a toy.

ดูแตกต่าง ให้มันดูเหมือนเป็นของสำหรับเด็กๆ แต่ไม่ใช่ของเล่น

And then the integration of

และประกอบเข้ากับ

all these great technologies, which you've heard about,

เทคโนโลยีสุดเลิศเหล่านี้ ที่คุณเคยได้ยิน

the Wi-Fi antennas that allow the kids to connect;

เสา Wi-Fi ที่จะทำให้เด็กๆสามารถเชื่อมต่อได้

the screen, which you can read in sunlight;

จอภาพที่สามารถอ่านได้ในที่มีแดดจากดวงอาทิตย์

the keyboard, which is made out of rubber,

และคีร์บอร์ด ที่ทำจากยาง

and it's protected from the environment.

และมันได้รับการปกป้องจากสภาพแวดล้อม

You know, all these great technologies really happened

คุณทราบไหมครับ ว่าเทคโนโลยีสุดเจ๋งพวกนี้ เกิดขึ้นได้

because of the passion and

เพราะแรงบันดาลใจ

the OLPC people and the engineers.

และ คนที่ OLPC และวิศวกร

They fought the suppliers,

พวกเขาสู้กับผู้ผลิตวัตถุดิบ

they fought the manufacturers.

สู้กับผู้ผลิต

I mean, they fought like animals

พวกเขาสู้กันยิบตาเลยครับ

for this to remain they way it is.

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้มันยังคงเป็นในแบบที่ควรเป็น

And in a way, it is that will that makes projects like this one --

เพื่อให้โครงการเช่นนี้

allows the process

เกิดกระบวนการผลิต

from not destroying the original idea.

ที่ไม่ไปทำลายความคิดแรกเริ่ม

And I think this is something really important.

และผมก็คิดว่ามันสำคัญมากๆ

So, now you get these pictures --

ตอนนี้คุณคงเห็นภาพแล้ว

you get up in the morning, and you see the kids in Nigeria

คุณตื่นขึ้นมาตอนเช้า เห็นเด็กๆพวกนี้ในไนจีเรีย

and you see them in Uruguay

และเห็นพวกเขาในอุรุกวัย

with their computers, and in Mongolia.

ถือคอมพิวเตอร์ และในมองโกเลีย

And we went away from obviously the beige.

และเราก็ออกจากการใช้สีเทาอ่อนแบบเดิมๆ

I mean it's colorful, it's fun.

ดูสิครับ มันสดใส ดูสนุกสนาน

In fact, you can see each logo is a little bit different.

และที่จริง คุณคงเห็นว่าโลโก้แต่ละอันมันต่างกันนิดหน่อย

It's because we were able

นั่นเป็นเพราะว่า

to run, during the manufacturing process,

ระหว่างการผลิต เราสามารถทำ

20 colors for the X and the O,

ตัว x และ o ออกมายี่สิบสี

which is the name of the computer,

ซึ่งมันเป็นชื่อของคอมพิวเตอร์

and by mixing them on the manufacturing floor,

และนำมันมาจับคู่กัน เมื่อผลิต

you get 20 times 20: you get

คุณจะได้ 20 คูณกับ 20

400 different options there.

ผลลัพท์คือ 400 แบบที่ต่างกัน

So, the lessons from seeing the kids

บทเรียนจากที่ได้เห็นเด็กๆ

using them in the developing world are incredible.

ใช้งานพวกมันในประเทศกำลังพัฒนานั้นมันยอดเยี่ยมมาก

But this is my nephew, Anthony, in Switzerland,

แต่นี่คือหลานของผม แอนโทนี่ จากสวิสเซอร์แลนด์

and he had the laptop for an afternoon,

เขานั่งเล่นแล๊ปท๊อปนี้ทั้งบ่าย

and I had to take it back. It was hard.

และผมก็ต้องขอคืนจากเขา ทำใจลำบากมากเลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it was a prototype. And a month and a half later,

และมันก็เป็นตัวต้นแบบครับ หลังจากนั้นอีกเดือนครึ่ง

I come back to Switzerland,

ผมกลับไปยังสวิสเซอร์แลนด์

and there he is playing with his own version.

และที่นั่น เขาก็กำลังเล่นอยู่กับเครื่องของเขาเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Like paper, paper and cardboard.

กระดาษ กระดาษ และกระดาษแข็ง

So, I'm going to finish with one last project,

เอาล่ะ ผมอยากจะจบการบรรยายด้วยโครงการสุดท้าย

and this is a little bit more of adult play.

และมันก็ออกจะเป็นของเล่นของผู้ใหญ่สักหน่อย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Some of you might have heard about the New York City condom.

พวกคุณบางคนคงเคยได้ยินเรื่องถุงยางอนามััยนิวยอร์ค (the New York City condom)

It's actually just launched, actually launched on Valentine's Day,

อันที่จริงแล้วมันเพิ่งจะเปิดตัวไปหมาดๆ ตอนวันวาเลนไทน์

February 14, about 10 days ago.

14 กุมภาพันธ์ ประมาณ 10 ก่อนได้

So, the Department of Health in New York came to us,

หน่วยสุขภาพในนิวยอร์คมาพบเรา

and they needed a way to distribute

และเขาต้องการหาวิธีที่จะแจกจ่าย

36 million condoms for free to the citizens of New York.

ถุงยางอนามัยจำนวน 36 ล้านอัน สำหรับประชากรชาวนิวยอร์ค

So a pretty big endeavor, and we worked on the dispensers.

มันค่อนข้างจะเป็นความมานะพยายามที่ยิ่งใหญ่ทีเดียว พวกเราทำงานที่จุดแจกจ่าย

These are the dispensers. There's this friendly shape.

นี่คือหน้าตาจุดแจกของพวกนี้ พวกมันดูเป็นมิตร

It's a little bit like designing a fire hydrant,

ออกจะดูคล้ายๆหัวดับเพลิง

and it has to be easily serviceable:

และมันก็สามารถเข้าถึงได้ง่าย

you have to know where it is and what it does.

คุณแค่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนและมันคืออะไร

And we also designed the condoms themselves.

และเราก็ยังออกแบบตัวถุงยางด้วย

And I was just in New York at the launch,

และผมได้ไปอยู่ที่นิวยอร์คตอนเปิดตัว

and I went to see all these places where they're installed:

ผมได้ไปเห็นภาพสถานที่ซึ่งพวกมันจะไปติดตั้ง

this is at a Puerto Rican little mom-and-pop store;

นี่คือที่ร้านของชำที่ดำเนินกิจการโดยครอบครัว ที่ เปอร์โต ริกัน

at a bar in Christopher Street; at a pool hall.

ที่บาร์ใน ถนน คริสโตเฟอร์ ตรงที่เล่นสนุกเกอร์

I mean, they're being installed in homeless clinics -- everywhere.

เขาได้นำมันไปติดตั้งที่คลินิคของคนไร้ที่อยู่ ทุกที่เลยก็ว่าได้

Of course, clubs and discos, too.

แน่นอน ที่คลับแล้วก็ดิสโก้ด้วย

And here's the public service announcement for this project.

และในการเปิดตัวของโครงการนี้

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Get some.

"เอา" เลย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So, this is really where design

นี่เป็นที่ที่การออกแบบ

is able to create a conversation.

สามารถทำให้เกิดการสนทนาได้จริง

I was in these venues, and people were,

ผมไปอยู่ในสถานที่เหล่านี้

you know, really into getting them. They were excited.

และคนก็เข้าถึงมันอย่างจริงจัง พวกเขาตื่นเต้น

It was breaking the ice,

มันเหมือนเป็นการทำลายน้ำแข็ง

it was getting over a stigma,

มันก้าวข้ามรอยแผลและมลทิน

and I think that's also what design can do.

และผมคิดว่า นั่นก็เป็นสิ่งที่การออกแบบทำได้

So, I was going to

ดังนั้น ผมอยากที่จะ

throw some condoms in the room and whatnot,

โดยถุงยาวพวกนี้ไปในห้องยังพวกคุณ

but I'm not sure it's the etiquette here.

แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันขัดกับมารยาทที่นี่หรือเปล่านะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah? All right, all right. I have only a few.

โอเคนะ เอาล่ะๆ ผมมีไม่เยอะนะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So, I have more, you can always ask me for some more later.

เออ ผมยังมีอีกครับ มาของผมได้อีกทีหลังครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And if anybody asks why you're carrying a condom,

และถ้าใครถามว่า ทำไมคุณถึงพกถุงยาง

you can just say you like the design.

คุณก็บอกไปเลยครับว่าคุณชอบการออกแบบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, I'll finish with just one thought:

เอาล่ะครับ ผมอยากจะจบด้วยเพียงแนวคิดหนึ่ง

if we all work together on creating value,

ถ้าพวกเราทุกคนร่วมมือสร้างคุณค่า

but if we really keep in mind the values of the work that we do,

และยังตรึกตรองอยู่ในใจ ถึงคุณค่าของงานที่เราทำ

I think we can change the work that we do.

ผมคิดว่าเราสามารถเปลี่ยนงานที่เราทำได้

We can change these values, can change the companies we work with,

เราสามารถเปลี่ยนคุณค่าเหล่านี้ สามารถเปลี่ยนบริษัทที่เราทำงานด้วย

and eventually, together, maybe we can change the world.

และท้ายที่สุด ทั้งหมดทั้งสิ้นนี้ เราอาจสามารถเปลี่ยนโลกใบนี้ได้

So, thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)