The refugee crisis is a test of our character | David Miliband

Translator: Sam Nathapong Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I'm going to speak to you about the global refugee crisis

ผมจะพูดกับคุณ เกี่ยวกับวิกฤติผู้ลี้ภัยทั่วโลก

and my aim is to show you that this crisis

เป้าหมายของผมก็คือ การแสดงให้คุณเห็นว่าวิกฤตินี้

is manageable, not unsolvable,

สามารถจัดการได้ ไม่ใช่แก้ไขไม่ได้

but also show you that this is as much about us and who we are

และเพื่อแสดงให้คุณเห็นว่า มันเป็นเรื่องของเราและเกี่ยวข้องกับเรา

as it is a trial of the refugees on the front line.

พอ ๆ กับที่เป็นเรื่องที่เหล่าผู้ลี้ภัย กำลังเผชิญอยู่โดยตรง

For me, this is not just a professional obligation,

สำหรับผมแล้ว นี่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ ภาระทางหน้าที่การงาน

because I run an NGO supporting refugees and displaced people around the world.

เพราะผมดูแลองค์กร NGO ที่ช่วยเหลือผู้ลี้ภัยและผู้พลัดถิ่นทั่วโลก

It's personal.

มันเป็นเรื่องในระดับบุคคล

I love this picture.

ผมชอบภาพนี้

That really handsome guy on the right,

ผู้ชายรูปหล่อที่อยู่ด้านขวา

that's not me.

นั่นไม่ใช่ผมนะครับ

That's my dad, Ralph, in London, in 1940

นั่น ราฟ คุณพ่อของผม ที่ลอนดอน ปี ค.ศ. 1940

with his father Samuel.

กับคุณพ่อของเขาชื่อซามูเอล

They were Jewish refugees from Belgium.

พวกเขาเป็นผู้ลี้ภัยชายยิวจากเบลเยี่ยม

They fled the day the Nazis invaded.

พวกเขาหนีภัยสงครามตอนที่กองทัพนาซีบุก

And I love this picture, too.

ผมชอบรูปนี้เช่นกัน

It's a group of refugee children

เป็นรูปกลุ่มเด็ก ๆ ผู้ลี้ภัย

arriving in England in 1946 from Poland.

จากโปแลนด์ที่เพิ่งไปถึงเกาะอังกฤษ ในปี ค.ศ. 1946

And in the middle is my mother, Marion.

คนที่อยู่ตรงกลางนั่นคือแม่ของผม มาเรียน

She was sent to start a new life

เธอถูกส่งมาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่

in a new country

ในประเทศใหม่

on her own

ด้วยตัวเองของเธอเอง

at the age of 12.

ในตอนที่เธออายุ 12 ปี

I know this:

ผมรู้ว่า

if Britain had not admitted refugees

หากอังกฤษไม่รับผู้ลี้ภัยเข้าประเทศ

in the 1940s,

ในช่วง 1940

I certainly would not be here today.

ผมคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แน่ ๆ

Yet 70 years on, the wheel has come full circle.

แม้จะล่วงเลยมา 70 ปี วัฏจักรได้เวียนบรรจบครบวง

The sound is of walls being built,

เสียงเกิดก่อเป็นกำแพง

vengeful political rhetoric,

วาทะทางการเมืองเต็มไปด้วยความชัง

humanitarian values and principles on fire

คุณค่าและหลักมนุษยธรรม ตกเป็นประเด็นร้อน

in the very countries that 70 years ago said never again

ในประเทศต่าง ๆ ที่เมื่อ 70 ปีก่อน บอกว่า พอเสียที

to statelessness and hopelessness for the victims of war.

กับเหยื่อสงคราม ผู้ไร้สัญชาติและไร้ความหวัง

Last year, every minute,

ปีที่แล้ว ทุกนาที

24 more people were displaced from their homes

คนอีก 24 คน ต้องพลัดถิ่น จากบ้านของพวกเขา

by conflict, violence and persecution:

เนื่องจากความขัดเเย้ง ความรุนแรง และการถูกข่มเหง

another chemical weapon attack in Syria,

การถูกโจมตีด้วยอาวุธเคมีอีกครั้งในซีเรีย

the Taliban on the rampage in Afghanistan,

การออกอาละวาดของกลุ่มตาลีบันในอัฟกานิสถาน

girls driven from their school in northeast Nigeria by Boko Haram.

เด็กหญิงถูกขับไล่จากโรงเรียน ในภาคอีสานของไนจีเรีย โดย โบโก ฮาราม

These are not people moving to another country

พวกเขานี้ไม่ใช่คนที่ย้ายไปต่างประเทศ

to get a better life.

เพื่อชีวิตที่ดีกว่า

They're fleeing for their lives.

แต่พวกเขาหนีเอาชีวิตรอด

It's a real tragedy

โศกนาฏกรรมที่แท้จริงก็คือ

that the world's most famous refugee can't come to speak to you here today.

ผู้ลี้ภัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก ไม่อาจมาพูดกับคุณที่นี่ในวันนี้ได้

Many of you will know this picture.

พวกคุณหลาย ๆ คนคงรู้จักภาพนี้

It shows the lifeless body

ที่แสดงให้เห็นถึงร่างไร้วิญญาณ

of five-year-old Alan Kurdi,

ของอลัน เคอร์ดิ เด็กชายห้าขวบ

a Syrian refugee who died in the Mediterranean in 2015.

ผู้ลี้ภัยชาวซีเรียที่เสียชีวิต ในทะเลเมดิเตอเรเนียน ปี ค.ศ. 2015

He died alongside 3,700 others trying to get to Europe.

พร้อมคนอีก 3,700 คน ที่พยายามจะไปให้ถึงยุโรป

The next year, 2016,

ถัดมาในปี ค.ศ. 2016

5,000 people died.

คน 5,000 คน เสียชีวิต

It's too late for them,

มันสายเกินไปสำหรับพวกเขา

but it's not too late for millions of others.

แต่มันยังไม่สายเกินไป สำหรับคนอีกหลายล้านคน

It's not too late for people like Frederick.

มันยังไม่สายเกินไปสำหรับคนอย่างเฟรดริก

I met him in the Nyarugusu refugee camp in Tanzania.

ผมพบเขาในค่ายผู้ลี้ภัยนารูกูซู ประเทศแทนซาเนีย

He's from Burundi.

เขามาจากประเทศบุรุนดี

He wanted to know where could he complete his studies.

เขาต้องการทราบว่า จะไปเรียนต่อจนจบหลักสูตรได้ที่ไหน

He'd done 11 years of schooling. He wanted a 12th year.

เขาเรียนมาแล้ว 11 ปี ต้องการเรียนปีที่ 12 อีกปีเดียว

He said to me, "I pray that my days do not end here

เขาบอกผมว่า "ผมภาวนาว่าชีวิตของผม

in this refugee camp."

จะไม่จบลงในค่ายนี้"

And it's not too late for Halud.

และมันยังไม่สายเกินไปสำหรับเฮลัด

Her parents were Palestinian refugees

พ่อแม่ของเธอเป็นผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์

living in the Yarmouk refugee camp outside Damascus.

ใช้ชีวิตอยู่ในค่ายยาร์มูค นอกกรุงดามัสกัส

She was born to refugee parents,

เธอคนในครอบครัวผู้ลี้ภัย

and now she's a refugee herself in Lebanon.

และตอนนี้เธอเองก็เป็นผู้ลี้ภัย ในเลบานอน

She's working for the International Rescue Committee to help other refugees,

เธอทำงานช่วยเหลือผู้ลี้ภัยคนอื่น ให้คณะกรรมการช่วยเหลือนานาชาติ

but she has no certainty at all

ทว่าเธอไม่มีความมั่นคง

about her future,

เกี่ยวกับอนาคตของเธอเลยสักนิด

where it is or what it holds.

ว่ามันอยู่ที่ไหนหรือหน้าตาเป็นอย่างไร

This talk is about Frederick, about Halud

การบรรยายนี้ เกี่ยวกับเฟรดริก เกี่ยวกับเฮลัด

and about millions like them:

และคนอีกหลายล้านที่เหมือนกับพวกเขา

why they're displaced,

ทำไมพวกเขาถึงต้องพลัดถิ่น

how they survive, what help they need and what our responsibilities are.

รอดชีวิตได้อย่างไร ต้องการความช่วยเหลือแบบไหน และความรับผิดชอบของเราคืออะไร

I truly believe this,

ผมเชื่อว่า

that the biggest question in the 21st century

คำถามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศตวรรษที่ 21

concerns our duty to strangers.

เกี่ยวข้องกับหน้าที่ของเรา ที่มีต่อคนที่เราไม่รู้จัก

The future "you" is about your duties

"คุณ" ในอนาคตเกี่ยวข้องกับหน้าที่ของคุณ

to strangers.

ที่มีต่อคนที่คุณไม่รู้จัก

You know better than anyone,

คุณรู้ดีกว่าใคร

the world is more connected than ever before,

ว่าโลกนี้เชื่อมต่อกันมากขึ้นกว่าที่เคย

yet the great danger

ทว่าภัยที่ใหญ่หลวงกว่าเดิม

is that we're consumed by our divisions.

กลับเป็นการแบ่งแยกที่กลืนกินพวกเรา

And there is no better test of that

และไม่มีบททดสอบไหนแล้ว

than how we treat refugees.

ที่จะดีไปกว่าการที่เราปฏิบัติต่อผู้ลี้ภัย

Here are the facts: 65 million people

นี่คือข้อเท็จจริงครับ คน 65 ล้านคน

displaced from their homes by violence and persecution last year.

ต้องพลัดถิ่นออกจากบ้านเนื่องจาก ความรุนแรงและการถูกข่มเหงเมื่อปีก่อน

If it was a country,

ถ้าหากคิดเป็นประเทศ

that would be the 21st largest country in the world.

นั่นคงจะเป็นประเทศที่มีขนาดใหญ่ เป็นอันดับที่ 21ของโลก

Most of those people, about 40 million, stay within their own home country,

คนประมาณ 40 ล้านคนเหล่านี้ ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในประเทศบ้านเกิด

but 25 million are refugees.

แต่ 25 ล้านคนเป็นผู้ลี้ภัย

That means they cross a border into a neighboring state.

นั่นหมายความว่า พวกเขาข้ามพรมเเดน ไปยังประเทศเพื่อนบ้าน

Most of them are living in poor countries,

พวกเขาส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในประเทศที่ยากจน

relatively poor or lower-middle-income countries, like Lebanon,

ค่อนข้างยากจน หรือมีรายได้ปานกลางถึงต่ำ อย่างเช่น เลบานอน

where Halud is living.

ที่ซึ่งเป็นที่เฮลัดอาศัยอยู่ในตอนนี้

In Lebanon, one in four people is a refugee,

ในประเทศเลบานอน ทุก ๆ สี่คนคือผู้ลี้ภัย

a quarter of the whole population.

คิดเป็นหนึ่งในสี่ของจำนวนประชากรทั้งหมด

And refugees stay for a long time.

และผู้ลี้ภัยอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน

The average length of displacement

ระยะเวลาเฉลี่ยของการพลัดถิ่น

is 10 years.

คือ 10 ปี

I went to what was the world's largest refugee camp, in eastern Kenya.

ผมไปยังค่ายผู้อพยพที่ใหญ่ที่สุดในโลก ทางตะวันออกของเคนย่า

It's called Dadaab.

ชื่อว่า ดาดับ

It was built in 1991-92

มันถูกสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1991 - 92

as a "temporary camp" for Somalis fleeing the civil war.

ในฐานะ "ค่ายผู้ลี้ภัยชั่วคราว" สำหรับ ชาวโซมาลีที่หนีภัยสงครามกลางเมือง

I met Silo.

ผมพบ ซิโล

And naïvely I said to Silo,

และถามซิโลอย่างซื่อ ๆ ว่า

"Do you think you'll ever go home to Somalia?"

"เคยคิดว่าจะได้กลับไปบ้านที่โซมาลีไหม"

And she said, "What do you mean, go home?

แล้วเธอก็บอกว่า "หมายความว่าอย่างไรกัน กลับบ้านเนี่ยนะ

I was born here."

ฉันเกิดที่นี่"

And then when I asked the camp management

และเมื่อผมถามฝ่ายบริหารของค่าย

how many of the 330,000 people in that camp were born there,

ว่าในบรรดาคน 330,000 คนในค่ายนี้ มีคนเกิดที่นี่กี่คน

they gave me the answer:

พวกเขาให้คำตอบผมว่า

100,000.

100,000 คน

That's what long-term displacement means.

นี่แหละครับ ความหมายของคำว่า การพลัดถิ่นระยะยาว

Now, the causes of this are deep:

ต้นสายปลายเหตุของปัญหา หยั่งลึกลงไปเกี่ยวกับเรื่อง

weak states that can't support their own people,

ประเทศอ่อนแอที่ไม่อาจ ช่วยเหลือประชากรของตัวเองได้

an international political system

ระบบการเมืองระหว่างประเทศ

weaker than at any time since 1945

ที่ย่ำแย่ลงกว่าช่วงไหน ๆ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1945

and differences over theology, governance, engagement with the outside world

และความแตกต่างด้านศาสนา การปกครอง การปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอก

in significant parts of the Muslim world.

ในโลกของชาวมุสลิมกลุ่มหลัก

Now, those are long-term, generational challenges.

นี่คือความท้าทายระยะยาวหลายชั่วอายุคน

That's why I say that this refugee crisis is a trend and not a blip.

นี่คือสาเหตุที่ผมบอกว่าวิกฤติผู้ลี้ภัย เป็นเรื่องต่อเนื่อง ไม่ใช่เรื่องชั่วคราว

And it's complex, and when you have big, large, long-term, complex problems,

มันซับซ้อน และเมื่อปัญหานั้น ใหญ่โต กินเวลานาน และซับซ้อน

people think nothing can be done.

คนก็มักคิดกันว่าเราทำอะไรไม่ได้หรอก

When Pope Francis went to Lampedusa,

เมื่อสันตปาปาฟรานซิสเยือนแลมเบอดูซ่า

off the coast of Italy, in 2014,

ใกล้กับชายฝั่งอิตาลีในปี ค.ศ. 2014

he accused all of us and the global population

ท่านกล่าวว่าพวกเราทุกคนและประชากรโลก

of what he called "the globalization of indifference."

ตกเป็นผู้ต้องหาที่ท่านนิยามว่า "โลกาภิวัตน์แห่งความนิ่งดูดาย"

It's a haunting phrase.

ช่างเป็นวลีที่ตามหลอกหลอน

It means that our hearts have turned to stone.

มันสื่อว่า หัวใจของเราแข็งกระด้างราวกับหิน

Now, I don't know, you tell me.

ไม่รู้สิครับ คุณคิดว่าอย่างไรกันบ้าง

Are you allowed to argue with the Pope, even at a TED conference?

คุณมีสิทธิเถียงกับสันตปาปาหรือเปล่า แม้จะเป็นในงานสัมนา TED ก็เหอะ

But I think it's not right.

แต่ผมคิดว่ามันไม่ถูกต้อง

I think people do want to make a difference,

ผมคิดว่าคนต้องการ ที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

but they just don't know whether there are any solutions to this crisis.

พวกเขาแค่ไม่รู้ว่า มันจะมีทางแก้วิกฤตินี้ได้หรือเปล่า

And what I want to tell you today

และผมอยากจะบอกคุณในวันนี้ว่า

is that though the problems are real, the solutions are real, too.

ถึงแม้จะมีปัญหาอยู่จริง ทางแก้ก็มีอยู่จริงได้เช่นกัน

Solution one:

ทางที่หนึ่ง

these refugees need to get into work in the countries where they're living,

ผู้ลี้ภัยเหล่านี้จำเป็นต้องทำงาน ในประเทศที่พวกเขาอาศัยอยู่

and the countries where they're living need massive economic support.

และประเทศที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้น ต้องการการสนับสนุนทางเศรษฐกิจอย่างมาก

In Uganda in 2014, they did a study:

ในยูกันดาปี ค.ศ. 2014 พวกเขาศึกษาพบว่า

80 percent of refugees in the capital city Kampala

80% ของผู้ลี้ภัยในเมืองหลวงแคมปาลา

needed no humanitarian aid because they were working.

ไม่ต้องรับความช่วยเหลือด้านมนุษยชน เพราะพวกเขามีงาน

They were supported into work.

พวกเขาได้รับการสนับสนุนให้งาน

Solution number two:

ทางออกที่สอง

education for kids is a lifeline, not a luxury,

การศึกษาสำหรับเด็ก คือสิ่งจำเป็น ไม่ใช่สิ่งฟุ่มเฟือย

when you're displaced for so long.

เมื่อคุณต้องพลัดถิ่นเป็นเวลานาน ๆ

Kids can bounce back when they're given the proper social, emotional support

สถานะของเด็กฟื้นฟูกลับมาได้ หากได้รับ ความช่วยเหลือทางสังคมและจิตใจ

alongside literacy and numeracy.

ควบคู่ไปกับทักษะ ในการการอ่านเขียนและคำนวณ

I've seen it for myself.

ผมได้เห็นมาด้วยตาของตัวเอง

But half of the world's refugee children of primary school age

ทว่าครึ่งหนึ่งของเด็กผู้ลี้ภัยทั้งโลก ที่อยู่ในวัยประถมศึกษา

get no education at all,

ไม่ได้รับการศึกษาเลยแม้แต่น้อย

and three-quarters of secondary school age get no education at all.

และสามให้สี่ของเด็กมัธยม ไม่ได้รับการศึกษาเลยเเม้แต่น้อย

That's crazy.

มันบ้าไปแล้ว

Solution number three:

ทางออกที่สาม

most refugees are in urban areas, in cities, not in camps.

ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่อยู่ในย่านชุมชน ในตัวเมือง ไม่ใช่ในค่าย

What would you or I want if we were a refugee in a city?

คุณหรือผมต้องการอะไร ถ้าหากเราเป็นผู้ลี้ภัยในเมือง

We would want money to pay rent or buy clothes.

เราต้องการเงิน เพื่อจ่ายค่าเช่าบ้านหรือซื้อเสื้อผ้า

อนาคตของระบบด้านมนุษยธรรม

That is the future of the humanitarian system,

or a significant part of it:

หรือส่วนสำคัญของมัน

give people cash so that you boost the power of refugees

คือการมอบเม็ดเงินให้พวกเขา เพื่อให้โอกาสกับผู้ลี้ภัย

and you'll help the local economy.

นั่นจะเป็นการช่วยพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่น

And there's a fourth solution, too,

และทางออกที่สี่

that's controversial but needs to be talked about.

ซึ่งยังเป็นที่ถกเถียง แต่เราจำเป็นต้องพูดถึงมัน

The most vulnerable refugees need to be given a new start

ผู้ลี้ภัยที่ได้รับความเสี่ยงที่สุด สมควรได้รับการเริ่มต้นใหม่

and a new life in a new country,

และชีวิตใหม่ในประเทศใหม่

including in the West.

รวมถึงในประเทศตะวันตก

The numbers are relatively small, hundreds of thousands, not millions,

ตัวเลขหลักแสน ไม่ถึงหลักล้าน อาจดูไม่ค่อยมากเท่าไร

but the symbolism is huge.

แต่มีนัยที่สำคัญมาก

Now is not the time to be banning refugees,

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะกีดกันผู้ลี้ภัย

as the Trump administration proposes.

แบบที่คณะบริหารงานของทรัมป์เสนอ

It's a time to be embracing people who are victims of terror.

แต่เวลาที่เราต้องโอบกอด ผู้ที่เป็นเหยื่อของความโหดร้าย

And remember --

และจำไว้นะครับว่า

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Remember, anyone who asks you, "Are they properly vetted?"

หากใครมาถามคุณว่า "พวกเขาถูกตรวจสอบ มาอย่างเหมาะสมหรือเปล่า"

that's a really sensible and good question to ask.

นั่นเป็นคำถามที่สมเหตุสมผล และเป็นคำถามที่ควรถาม

The truth is, refugees arriving for resettlement

ความจริงก็คือ ผู้ลี้ภัยที่เดินทางเข้ามา เพื่อลงหลักปักฐาน

are more vetted than any other population arriving in our countries.

ถูกตรวจสอบมามากกว่าคนกลุ่มไหน ที่เดินทางเข้ามาในประเทศของพวกเรา

So while it's reasonable to ask the question,

ดังนั้น ในขณะที่มันสมเหตุสมผล ที่จะถามคำถามนั้น

it's not reasonable to say that refugee is another word for terrorist.

มันไม่สมเหตุสมผลที่จะบอกว่า ผู้ลี้ภัยกับผู้ก่อการร้ายคือสิ่งเดียวกัน

Now, what happens --

ทีนี้ สิ่งที่เกิด --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

What happens when refugees can't get work,

เมื่อผู้ลี้ภัยไม่มีงานทำก็คือ

they can't get their kids into school,

พวกเขาไม่สามารถส่งลูกเข้าโรงเรียนได้

they can't get cash, they can't get a legal route to hope?

พวกเขาไม่มีเม็ดเงิน พวกเขาไม่อาจ สร้างโอกาสได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย

What happens is they take risky journeys.

สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือพวกเขาเสี่ยงเดินทาง

I went to Lesbos, this beautiful Greek island, two years ago.

ผมไปที่เลสบอส เกาะแสนสวยในประเทศกรีก เมื่อสองปีก่อน

It's a home to 90,000 people.

มันเป็นบ้านของคน 90,000 คน

In one year, 500,000 refugees went across the island.

ในหนึ่งปี ผู้ลี้ภัย 500,000 คน เดินทางผ่านเกาะเเห่งนี้

And I want to show you what I saw

และผมอยากจะให้ได้เห็นสิ่งที่ผมเห็น

when I drove across to the north of the island:

เมื่อผมขับรถข้ามไปยังตอนเหนือของเกาะ

a pile of life jackets of those who had made it to shore.

กองเสื้อชูชีพของผู้ที่รอดมาถึงชายฝั่ง

And when I looked closer,

และเมื่อผมมองดูให้ละเอียด

there were small life jackets for children,

มันมีเสื้อชูชีพเล็ก ๆ สำหรับเด็กด้วย

yellow ones.

สีเหลืองนั่น

And I took this picture.

ผมถ่ายภาพนี้มา

You probably can't see the writing, but I want to read it for you.

คุณอาจไม่เห็นตัวหนังสือตรงนี้ แต่ผมจะอ่านให้คุณฟังครับ

"Warning: will not protect against drowning."

"คำเตือน: เสื้อนี้ไม่ป้องกันการจมน้ำ"

So in the 21st century,

ในศตวรรษที่ 21

children are being given life jackets

เด็ก ๆ ได้รับเสื้อชูชีพ

to reach safety in Europe

เพื่อเดินทางไปยุโรปอย่างปลอดภัย

even though those jackets will not save their lives

แม้ว่าเสื้อชูชีพเหล่านั้น จะไม่ช่วยชีวิตพวกเขาได้

if they fall out of the boat that is taking them there.

หากพวกเขาพลัดตกจากเรือ ที่พาพวกเขาไปยังที่หมาย

This is not just a crisis, it's a test.

นี่ไม่เป็นเพียงแค่วิกฤติ มันคือบททดสอบ

It's a test that civilizations have faced down the ages.

มันคือบททดสอบที่อารยธรรมทั้งหลาย ได้เผชิญผ่านมาหลายยุคสมัย

It's a test of our humanity.

มันคือบททดสอบความเป็นมนุษย์

It's a test of us in the Western world

มันคือบททดสอบพวกเราในโลกตะวันตก

of who we are and what we stand for.

ถึงตัวตนและจุดยืนของเรา

It's a test of our character, not just our policies.

มันคือบททดสอบนิสัยใจคอของเรา ไม่ใช่แค่นโยบายของเรา

And refugees are a hard case.

และเรื่องผู้ลี้ภัยก็เป็นประเด็นสำคัญ

They do come from faraway parts of the world.

พวกเขาดั้นด้นมาจากเเดนไกล

They have been through trauma.

พวกเขาผ่านเรื่องราวน่าหดหู่

They're often of a different religion.

พวกเขามักนับถือศาสนาที่ต่างจากเรา

Those are precisely the reasons we should be helping refugees,

นั้นคือเหตุผล ว่าทำไมเราควรให้การช่วยเหลือผู้ลี้ภัย

not a reason not to help them.

ไม่ใช่เหตุผลที่จะปฏิเสธพวกเขา

And it's a reason to help them because of what it says about us.

มันคือเหตุผลที่เราช่วยพวกเขา เพราะมันบ่งบอกความเป็นเรา

It's revealing of our values.

มันเผยให้เห็นคุณค่าของเรา

Empathy and altruism are two of the foundations of civilization.

ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจกับความเอื้อเฟื้อ คือเสาหลักของอารยธรรม

Turn that empathy and altruism into action

ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจนั้นมาเป็นการกระทำ

and we live out a basic moral credo.

และใช้ชีวิตของเราบนหลักศีลธรรมพื้นฐาน

And in the modern world, we have no excuse.

ในสมัยปัจจุบันนี้ เราไม่มีข้ออ้าง

We can't say we don't know what's happening in Juba, South Sudan,

เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่าพูดว่า เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่จูบา ในซูดานใต้

or Aleppo, Syria.

หรืออะเลปโป ประเทศซีเรีย

It's there, in our smartphone

มันอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของเรา

in our hand.

ที่อยู่ในมือของเรา

Ignorance is no excuse at all.

ความไม่รู้ไม่ใช่ข้ออ้างเลย

Fail to help, and we show we have no moral compass at all.

หากเราช่วยเขาไม่ได้ก็แสดงว่า เราไม่มีหลักนำทางศีลธรรมเลย

It's also revealing about whether we know our own history.

มันยังแสดงให้เห็นอีกว่า ว่าเราเข้าใจประวัติศาสตร์ของเราหรือไม่

The reason that refugees have rights around the world

สาเหตุที่ผู้ลี้ภัยมีสิทธิทั่วโลก

is because of extraordinary Western leadership

ก็เพราะความเป็นผู้นำที่ไม่ธรรมดา ของชาวโลกตะวันตก

by statesmen and women after the Second World War

ทั้งรัฐบุรุษและสตรี ยุคภายหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

that became universal rights.

ที่ทำให้มันกลายเป็นสิทธิสากล

Trash the protections of refugees, and we trash our own history.

การเพิกเฉยต่อการปกป้องผู้ลี้ภัย ก็เท่ากับเราละทิ้งอดีตของเรา

This is --

นี่ยังเป็น --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

This is also revealing about the power of democracy

การเผยถึงพลังของประชาธิปไตย

as a refuge from dictatorship.

ในฐานะที่พำนักที่ไกลจากเผด็จการ

How many politicians have you heard say,

คุณได้ยินนักการเมืองมากี่คนแล้วที่พูดว่า

"We believe in the power of our example, not the example of our power."

"เราเชื่อในพลังจากสิ่งที่เราทำ ไม่ใช่พลังของเราที่จะทำการใด ๆ "

What they mean is what we stand for is more important than the bombs we drop.

ซึ่งหมายถึงคือจุดยืนของเรา สำคัญยิ่งกว่าลูกระเบิดที่เราทิ้ง

Refugees seeking sanctuary

ผู้ลี้ภัยแสวงหาที่พึ่งพิง

have seen the West as a source of hope and a place of haven.

มองว่าโลกตะวันตก เป็นแดนสวรรค์ที่ให้ความหวัง

Russians, Iranians,

ชาวรัสเซีย ชาวอิหร่าน

Chinese, Eritreans, Cubans,

ชาวจีน ชาวเอริเทรีย ชาวคิวบา

they've come to the West for safety.

พวกเขาเข้ามายังโลกตะวันตก เพื่อความปลอดภัย

We throw that away at our peril.

เรากลับผลักไสเพราะเห็นเขาเป็นภัยคุกคาม

And there's one other thing it reveals about us:

และมันได้เผยถึงตัวตนอีกอย่างของเรา

whether we have any humility for our own mistakes.

ว่าเราจะลดอัตตายอมรับ ความผิดพลาดของตัวเราเองไหม

I'm not one of these people

ผมไม่ใช่คนหนึ่ง

who believes that all the problems in the world are caused by the West.

ที่เชื่อว่าปัญหาทุกอย่างในโลก มีเกิดจากน้ำมือของชาวโลกตะวันตก

They're not.

มันไม่ใช่แบบนั้น

But when we make mistakes, we should recognize it.

แต่เมื่อเราทำผิดพลาด เราควรรู้ว่าเราทำผิด

It's not an accident that the country which has taken

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา

more refugees than any other, the United States,

ซึ่งรับผู้ลี้ภัยมากกว่าประเทศอื่น

has taken more refugees from Vietnam than any other country.

รับผู้ลี้ภัยจากเวียดนาม มากกว่าประเทศใด ๆ

It speaks to the history.

มันบอกเล่าประวัติศาสตร์ที่เคยเกิดขึ้น

But there's more recent history, in Iraq and Afghanistan.

แต่มันยังมีประวัติศาสตร์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน ในอิรักและอัฟกานิสถาน

You can't make up for foreign policy errors

คุณไม่สามารถชดเชย นโยบายการต่างประเทศที่ผิดพลาดได้

by humanitarian action,

ด้วยวิถีแห่งมนุษยธรรม

but when you break something, you have a duty to try to help repair it,

แต่เมื่อคุณทำบางอย่างเสียหาย คุณก็มีหน้าที่ต้องให้ความช่วยเหลือซ่อมแซม

and that's our duty now.

และนั่นเป็นหน้าที่ของพวกเรา ตอนนี้

Do you remember at the beginning of the talk,

คุณจำตอนต้นของการบรรยายนี้ได้ไหม

I said I wanted to explain that the refugee crisis

ผมบอกว่าผมต้องการอธิบายว่า วิกฤติการณ์ผู้ลี้ภัย

was manageable, not insoluble?

สามารถจัดการได้ ไม่ใช่แก้ไขไม่ได้

That's true. I want you to think in a new way,

จริงอยู่ ผมต้องการให้คุณคิดใหม่

but I also want you to do things.

แต่ก็อยากให้คุณลงมือทำด้วย

If you're an employer,

หากคุณเป็นนายจ้าง

hire refugees.

รับผู้ลี้ภัยเข้าทำงาน

If you're persuaded by the arguments,

หากคุณโดนโน้มน้าวจากการโต้เถียง

take on the myths

อธิบายชี้แจงความเชื่อเก่า ๆ นั้น

when family or friends or workmates repeat them.

ให้ครอบครัว เพื่อนฝูง หรือเพื่อนร่วมงาน เมื่อพวกเขากล่าวถึงมัน

If you've got money, give it to charities

หากคุณมีเงิน บริจาคให้กับองค์กร

that make a difference for refugees around the world.

ที่สร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับผู้ลี้ภัยทั่วโลก

If you're a citizen,

หากคุณเป็นพลเมือง

vote for politicians

ให้คะแนนเสียงกับนักการเมือง

who will put into practice the solutions that I've talked about.

ที่จะนำแนวทางการแก้ปัญหาที่ผมพูดถึง มาปฏิบัติให้เกิดผลจริง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The duty to strangers

หน้าที่ที่เรามีต่อคนที่ไม่รู้จัก

shows itself

แสดงตัวตนของมันออกมา

in small ways and big,

ในแบบที่ไม่เอิกเริกแต่ยิ่งใหญ่

prosaic and heroic.

เรียบง่ายแต่น่าเชิดชู

In 1942,

ในปี ค.ศ. 1942

my aunt and my grandmother were living in Brussels

คุณป้าและคุณยายของผม อาศัยอยู่ในกรุงบรัสเซล

under German occupation.

ภายใต้การปกครองของเยอรมัน

They received a summons

ท่านได้รับคำสั่งจากกองกำลังนาซี

from the Nazi authorities to go to Brussels Railway Station.

ให้ไปรวมตัวกันที่สถานีรถไฟบรัสเซล

My grandmother immediately thought something was amiss.

คุณยายของผมฉุกคิดขึ้นว่า ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล

She pleaded with her relatives

ท่านร้องขอญาติ ๆ

not to go to Brussels Railway Station.

ไม่ให้ไปที่สถานีรถไฟบรัสเซล

Her relatives said to her,

ญาติของท่านบอกว่า

"If we don't go, if we don't do what we're told,

"ถ้าหากเราไม่ไป หากเราไม่ทำตามคำสั่ง

then we're going to be in trouble."

เราก็ต้องเดือดร้อนแน่"

You can guess what happened

คุณคงรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

to the relatives who went to Brussels Railway Station.

กับบรรดาญาติที่เดินทาง ไปที่สถานีรถไฟบรัสเซล

They were never seen again.

พวกเขาไม่ได้เจอกันอีกเลย

But my grandmother and my aunt,

แต่คุณยายและป้าของผม

they went to a small village

พวกท่านไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ

south of Brussels

ตอนใต้ของบรัสเซล

where they'd been on holiday in the decade before,

ที่ซึ่งพวกเขาเคยไปพักผ่อนเมื่อสิบปีที่แล้ว

and they presented themselves at the house of the local farmer,

พวกเขาไปที่บ้านของชาวนาคาธอลิก ในพื้นที่คนหนึ่ง

a Catholic farmer called Monsieur Maurice,

ชื่อ เมอซิเออร์ มัวริส

and they asked him to take them in.

และขอร้องให้เขารับพวกท่านไว้

And he did,

ชาวนาคนนั้นตกลง

and by the end of the war,

และเมื่อสงครามสิ้นสุด

17 Jews, I was told, were living in that village.

ชาวยิว 17 คน อาศัยอยู่ในหมู่บ้านนั้น

And when I was teenager, I asked my aunt,

ตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น ผมขอป้าของผมว่า

"Can you take me to meet Monsieur Maurice?"

"ป้าพาผมไปพบกับ เมอซิเออร์ มัวริส ได้ไหม"

And she said, "Yeah, I can. He's still alive. Let's go and see him."

ท่านตอบว่า "ได้สิ เขายังมีชีวิตอยู่ ไปเยี่ยมเขากัน"

And so, it must have been '83, '84,

มันคงเป็นช่วงราว ๆ ยุค 83 หรือ 84

we went to see him.

เราเดินทางไปพบเขา

And I suppose, like only a teenager could,

และตามประสาเด็กวัยรุ่น

when I met him,

เมื่อผมพบเขา

he was this white-haired gentleman,

สุภาพบุรุษผมสีดอกเลาคนนั้น

I said to him,

ผมพูดกับเขาว่า

"Why did you do it?

"ทำไมคุณถึงทำแบบนั้นล่ะ

Why did you take that risk?"

ทำไมคุณถึงยอมเสี่ยง"

And he looked at me and he shrugged,

เขามองผมแล้วก็ยักไหล่

and he said, in French,

และตอบเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า

"On doit."

"On doit"

"One must."

"เราต้องทำ"

It was innate in him.

มันอยู่ในจิตวิญญาณของเขา

It was natural.

มันเป็นไปตามธรรมชาติ

And my point to you is it should be natural and innate in us, too.

ประเด็นที่ผมอยากจะบอกก็คือ มันควร เป็นธรรมชาติและจิตวิญญาณของเราเช่นกัน

Tell yourself,

บอกตัวเองครับ

this refugee crisis is manageable,

วิกฤติผู้ลี้ภัยนี้จัดการได้

not unsolvable,

ไม่ใช่เรื่องที่เเก้ไขไม่ได้

and each one of us

เราทุก ๆ คน

has a personal responsibility to help make it so.

มีส่วนต้องช่วยรับผิดชอบ

Because this is about the rescue of us and our values

เพราะนี่คือการกู้ตัวตนและคุณค่าของเรา

as well as the rescue of refugees and their lives.

เช่นเดียวกับการกู้ชีวิตของเหล่าผู้ลี้ภัย

Thank you very much indeed.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Bruno Giussani: David, thank you. David Miliband: Thank you.

บรูโน กิอัสซานิ: ขอบคุณครับ เดวิด เดวิด มิลิแบนด์: ขอบคุณครับ

BG: Those are strong suggestions

บรูโน: เป็นคำแนะนำที่หนักแน่นมากครับ

and your call for individual responsibility is very strong as well,

การเรียกร้องให้ทุกคนมีส่วนรับผิดชอบ ก็หนักแน่นมาก ๆ เช่นกัน

but I'm troubled by one thought, and it's this:

แต่ผมรู้สึกไม่สบายใจกับแนวคิดหนึ่ง

you mentioned, and these are your words, "extraordinary Western leadership"

จากคำพูดของคุณที่ว่า "ความเป็นผู้นำ ที่ไม่ธรรมดาของชาวโลกตะวันตก"

which led 60-something years ago

ซึ่งเมื่อประมาณ 60 กว่าปีก่อน

to the whole discussion about human rights,

นำมาซึ่งการสนทนาเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชน

to the conventions on refugees, etc. etc.

และข้อกำหนดต่าง ๆ เกี่ยวกับผู้ลี้ภัย ฯลฯ

That leadership happened after a big trauma

ความเป็นผู้นำนั้น เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ร้าย

and happened in a consensual political space,

และเกิดขึ้นในกรอบการตกลงทางการเมือง

and now we are in a divisive political space.

ตอนนี้เรามีความเห็นทางการเมือง ที่แตกต่างกัน

Actually, refugees have become one of the divisive issues.

เรามีความคิดที่ต่างกันมาก ในเรื่องปัญหาผู้ลี้ภัย

So where will leadership come from today?

ทีนี้ ความเป็นผู้นำในปัจจุบันควรมาจากไหน

DM: Well, I think that you're right to say

เดวิด: ครับ คุณมีสิทธิ์ที่จะพูดว่า

that the leadership forged in war

ความเป็นผู้นำที่ก่อกำเนิดขึ้นในยามสงคราม

has a different temper and a different tempo

มีอารมณ์ จังหวะจะโคน

and a different outlook

และทัศนคติ

than leadership forged in peace.

ที่ต่างไปจากความเป็นผู้นำ ที่ก่อกำเนิดขึ้นในยามสันติ

And so my answer would be the leadership has got to come from below,

ฉะนั้น คำตอบของผมก็คือ ความเป็นผู้นำต้องมาจากระดับพื้นฐาน

not from above.

ไม่ใช่จากส่วนบน

I mean, a recurring theme of the conference this week

ผมต้องการบอกว่า หัวข้อหลัก ๆ ในงานสัมนาสัปดาห์นี้

has been about the democratization of power.

เป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำให้อำนาจ มีความเป็นประชาธิปไตย

And we've got to preserve our own democracies,

เราก็ต้องรักษา ความเป็นประชาธิปไตยของเรา

but we've got to also activate our own democracies.

แต่เราก็ต้องนำความเป็น ประชาธิปไตยของเราออกมาใช้งาน

And when people say to me,

และเมื่อคนพูดกับผมว่า

"There's a backlash against refugees,"

"มีคนที่ต่อต้านแนวคิดเรื่องผู้ลี้ภัย"

what I say to them is,

สิ่งที่ผมตอบกลับไปหาก็คือ

"No, there's a polarization,

"ไม่ครับ นั่นเป็นขั้วความเห็น

and at the moment,

และในตอนนี้

those who are fearful are making more noise

ผู้ที่หวาดกลัวกำลังเสียงดัง

than those who are proud."

กว่าคนที่เห็นด้วย"

And so my answer to your question is that we will sponsor and encourage

ฉะนั้นคำตอบของผมก็คือ เราจะสนับสนุน กระตุ้น

and give confidence to leadership

และให้ความมั่นใจกับความเป็นผู้นำ

when we mobilize ourselves.

เมื่อเราเดินหน้าไปด้วยกัน

And I think that when you are in a position of looking for leadership,

ผมคิดว่าเมื่อคุณมีหน้าที่ มองหาความเป็นผู้นำ

you have to look inside

คุณต้องมองลึกลงไปข้างใน

and mobilize in your own community

ผลักดันคนในสังคมของคุณ

to try to create conditions for a different kind of settlement.

เพื่อพยายามสร้างเงื่อนไข เพื่อการลงหลักปักฐานในหลาย ๆ รูปแบบ

BG: Thank you, David. Thanks for coming to TED.

บรูโน: ขอบคุณครับ เดวิด ขอบคุณที่มาที่ TED นะครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)