The refugee crisis is a test of our character | David Miliband

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

I'm going to speak to you about the global refugee crisis

قصد دارم درباره بحران جهانی پناهندگان با شما گفتگو کنم

and my aim is to show you that this crisis

و هدفم این است که به شما نشان دهم که این بحران

is manageable, not unsolvable,

قابل مدیریت است، قابل حل کردن است،

but also show you that this is as much about us and who we are

همچنین نشان دهم این بیشتر درباره اینکه ما که هستیم می باشد

as it is a trial of the refugees on the front line.

هچنین این یک دعوی پناهندگان در خط مقدم هست.

For me, this is not just a professional obligation,

برای من، این یک تعهد حرفه‌ای نیست،

because I run an NGO supporting refugees and displaced people around the world.

زیرا من یک سازمان غیر دولتی حمایت از پناهندگان و مردم آواره در سراسر جهان را اداره می‌کنم.

It's personal.

این مورد شخصی است.

I love this picture.

من عاشق این عکس هستم.

That really handsome guy on the right,

این مرد واقعا خوشتیپ سمت راست،

that's not me.

این من نیستم.

That's my dad, Ralph, in London, in 1940

این پدرم، رالف، با پدرش در لندن

with his father Samuel.

در سال ۱۹۴۰ است.

They were Jewish refugees from Belgium.

آنها یهودیان پناهنده بلژیکی بودند.

They fled the day the Nazis invaded.

در شبی که نازی‌ها ( بلژیک) را اشغال کردند فرار کردند.

And I love this picture, too.

من این عکس را هم خیلی دوست دارم.

It's a group of refugee children

اینها گروهی از کودکان پناهنده هستند

arriving in England in 1946 from Poland.

که در سال ۱۹۴۶ از لهستان به انگلستان رسیدند.

And in the middle is my mother, Marion.

و در این وسط مادرم، ماریون هست.

She was sent to start a new life

او برای یک زندگی نو به

in a new country

کشور جدید

on her own

و تنها

at the age of 12.

در سن ۱۲ سالگی فرستاده شده بود.

I know this:

این را میدانم:

if Britain had not admitted refugees

اگر بریتانیا پناهندگان را

in the 1940s,

در دهه ۱۹۴۰ نپذیرفته بود،

I certainly would not be here today.

امروز من قطعن اینجا نبودم.

Yet 70 years on, the wheel has come full circle.

در طی ۷۰ سال گدشته، چرخ یک دایره کامل شد.

The sound is of walls being built,

از تاریخِ گذشته بیشتر داستان‌های مربوط به ساخته‌شدن دیوارها میان جوامع به‌گوش می‌رسد،

vengeful political rhetoric,

لفاظی سیاسی کینه توز،

humanitarian values and principles on fire

ارزش های انسانی و قواعد جنگ

in the very countries that 70 years ago said never again

در همه کشورهای ۷۰ سال پیش تاکنون گفته نشد

to statelessness and hopelessness for the victims of war.

برای بدون تابعیت و ناامیدی برای قربانیان جنگ است.

Last year, every minute,

سال گذشت، در هر دقیقه،

24 more people were displaced from their homes

بیش از ۲۴ نفر از خانه‌هایشان به دلیل

by conflict, violence and persecution:

جنگ، خشونت و آزار و اذیت:

another chemical weapon attack in Syria,

حمله شیمیایی دیگری در سوریه صورت گرفت،

the Taliban on the rampage in Afghanistan,

وحشیگری طالبان در افقانستان،

girls driven from their school in northeast Nigeria by Boko Haram.

در نیجریه دختران توسط بوکو حرام از مدرسه ربوده شدند.

These are not people moving to another country

این افراد کسانی نیستند که برای زندگی بهتر

to get a better life.

به کشورهای دیگر بروند.

They're fleeing for their lives.

آنها برای جانشان فرار میکنند.

It's a real tragedy

این یک تراژدی واقعی هست

that the world's most famous refugee can't come to speak to you here today.

که مشخص‌ترین پناهندگان جهان امروز نمی‌توانند بیایند اینجا و با شما صحبت کنند

Many of you will know this picture.

خیلی از شما این تصویر را می‌شناسید.

It shows the lifeless body

این جسد بیجان

of five-year-old Alan Kurdi,

آلن کُردی پنج ساله را نشان می‌دهد،

a Syrian refugee who died in the Mediterranean in 2015.

یک پناهنده سوری که در دریای مدیترانه در سال ۲۰۱۵ مُرد.

He died alongside 3,700 others trying to get to Europe.

او به همراه ۳٫۷۰۰ نفر دیگر که تلاس کردن به اروپا برسند مُرد.

The next year, 2016,

سال بعد، ۲۰۱۶،

5,000 people died.

۵٫۰۰۰ نفر مردند.

It's too late for them,

این خیلی برای آنها دیر هست،

but it's not too late for millions of others.

اما برای میلیون‌ها نفر دیگر دیر نیست.

It's not too late for people like Frederick.

برای افرادی مانند فردیکت.

I met him in the Nyarugusu refugee camp in Tanzania.

من او را در اردوگاه پناهندگان نیارگوس در تانزانیا دیدم.

He's from Burundi.

او اها بروندی هست.

He wanted to know where could he complete his studies.

می‌خواستم بدانم در کجا درسش را تمام کرده.

He'd done 11 years of schooling. He wanted a 12th year.

او یازده سال مدرسه را تمام کرده بود و سال دوازدهم را نیاز داشت.

He said to me, "I pray that my days do not end here

به من گفت،« دعا می‌کنم که زندگی من اینجا

in this refugee camp."

در این کمپ تمام نشود.»

And it's not too late for Halud.

و برای هلود هم خیلی دیر نیست.

Her parents were Palestinian refugees

پدر و مادر او پناهندگان فلسطینی بودند

living in the Yarmouk refugee camp outside Damascus.

که در اردوگاه پناهندگان یرموک خارج از دمشق زندگی می‌کردند.

She was born to refugee parents,

او در پناه گاه پدر و مادرش به دنیا آمد،

and now she's a refugee herself in Lebanon.

و اکنون خودش پناهنده‌ای در لبنان هست.

She's working for the International Rescue Committee to help other refugees,

او برای کمیته بین المللی نجات برای کمک به پناهندگان دیگران کار می‌کنند،

but she has no certainty at all

او هیچ اطمینانی نسبت

about her future,

به آینده‌اش ندارد،

where it is or what it holds.

کجا خواهد بود و چه خواهد بود.

This talk is about Frederick, about Halud

این سخنرانی در مورد فردریک، درباره هلود

and about millions like them:

و درباره میلیون‌ها نفر مانند آنهاست.

why they're displaced,

چرا آنها آوراه می‌شوند،

how they survive, what help they need and what our responsibilities are.

چگونه زنده می‌مانند، چه کمک هایی را نیاز دارند و مسئولیت ما چیست.

I truly believe this,

من عمیقا به این اعتقاد دارم،

that the biggest question in the 21st century

که بزرگ ترین پرسش در قرن بیست ویکم

concerns our duty to strangers.

مربوط به وظیفه ما نسبت به غریبه هاست.

The future "you" is about your duties

اینده « شما» مربوط به وظیفه شما نسبت

to strangers.

به غریبه‌هاست.

You know better than anyone,

شما بهتر از هر کس دیگری می‌دانید،

the world is more connected than ever before,

که جهان بیش از همیشه به هم مرتبط شده‌ است،

yet the great danger

و با این حال بزرگ ترین خطر

is that we're consumed by our divisions.

این است که توسط اختلافاتمان تحلیل می‌رویم.

And there is no better test of that

و چیزی بهتر از این آزمون وجود ندارد که

than how we treat refugees.

ما چگونه با پناهندگان برخورد می‌کنیم

Here are the facts: 65 million people

این یک حقیقت هست: ۶۵ میلیون نفر

displaced from their homes by violence and persecution last year.

از خانه‌هایشان توسط خشونت و آزار و اذیت در سال گدشته از خانه‌هایشان آوراه شدند.

If it was a country,

اگر این یک کشور بود،

that would be the 21st largest country in the world.

این بزرگترین کشور قرن بیست و یکم در جهان می‌شد.

Most of those people, about 40 million, stay within their own home country,

بیشتر این افراد، حدود ۴۰ میلیون نفر، در کشور خودشان باقی مانده‌اند،

but 25 million are refugees.

و حدود ۲۵ میلیون پناهنده شده‌اند.

That means they cross a border into a neighboring state.

بدین معنا که از مرزها عبور کردند و به کشور همسایه رفته‌اند،

Most of them are living in poor countries,

که بیشتر آنها در کشورهای فقیر،

relatively poor or lower-middle-income countries, like Lebanon,

با نسبتا کم درآمد مانند لبنان زندگی می‌کنند،

where Halud is living.

جایی که هلود زندگی می‌کند.

In Lebanon, one in four people is a refugee,

در لبنان از هر چهار نفر یکی پناهنده است،

a quarter of the whole population.

یک چهارم کل جمعیت.

And refugees stay for a long time.

و یک پناهنده برای مدت طولانی می‌ماند.

The average length of displacement

متوسط طول آوارگی

is 10 years.

حدود ۱۰ سال هست.

I went to what was the world's largest refugee camp, in eastern Kenya.

من به بزرگترین اردوگاه جهان در شرق کنیا رفتم.

It's called Dadaab.

نام آن داداب هست.

It was built in 1991-92

این در سال ۹۲-۱۹۹۱ به عنوان

as a "temporary camp" for Somalis fleeing the civil war.

یک « اردوگاه موفقت» برای سومالی‌های فراری از جنگ داخلی ساخته شد.

I met Silo.

من سیلو را ملاقات کردم.

And naïvely I said to Silo,

و روی سادگی به سیلو گفتم،

"Do you think you'll ever go home to Somalia?"

« آیا فکر میکنی هرگز بروی به سومالی؟»

And she said, "What do you mean, go home?

و او گفت،« منظورت چیه، بروم خانه؟

I was born here."

من اینجا به دنیا آمده ام.»

And then when I asked the camp management

و هنگامی که از مدیریت اردوگاه پرسیدم

how many of the 330,000 people in that camp were born there,

چند نفر از این ۳۳۰٫۰۰۰ نفر اینجا به دنیا آمده‌اند،

they gave me the answer:

آنها جواب مرا دادند:

100,000.

۱۰۰٫۰۰۰ نفر.

That's what long-term displacement means.

جا به جایی طولانی مدت یعنی این.

Now, the causes of this are deep:

خُب، تاثیرات این عمیق هست:

weak states that can't support their own people,

دولت های ضعیف که نمیتوانند مردم خودشان را حمایت کنند،

an international political system

و سیستم‌های بین‌اللملی

weaker than at any time since 1945

از هر زمانی دیگری از سال ۱۹۴۵ ضعیف‌تر هستند

and differences over theology, governance, engagement with the outside world

و اختلاف بر سر مذاهب، حکومت، تعامل با جهان خارج

in significant parts of the Muslim world.

در بخش‌های مهمی از جهان اسلام است.

Now, those are long-term, generational challenges.

خُب اینها چالش های طولانی مدت نسل‌ها هستند .

That's why I say that this refugee crisis is a trend and not a blip.

به همین دلیل است که می‌گویم بحران پناهندگی یک روند است و نه یک نوسان گذرا.

And it's complex, and when you have big, large, long-term, complex problems,

و این بسیار پیچیده است، و هنگامی که شما یک مشکل پیچیده طولانی مدت دارید،

people think nothing can be done.

مردم فکر می‌کنند کاری نمی‌توان کرد.

When Pope Francis went to Lampedusa,

هنگامی که پاپ فرانسیس به لامپداسا ،

off the coast of Italy, in 2014,

در سواحل ایتالیا در سال ۲۰۱۴ رفت،

he accused all of us and the global population

او همه ما و همه مردم دنیا را

of what he called "the globalization of indifference."

به آنچه که او به آن "جهانی شدن بی تفاوتی" می‌گوید متهم کرد.

It's a haunting phrase.

این یک عبارت فراموش نشدنیست.

It means that our hearts have turned to stone.

بدن معنا که قلب‌های ما به سنگ تبدیل شده است.

Now, I don't know, you tell me.

خُب نمیدونم، شما به من بگوید.

Are you allowed to argue with the Pope, even at a TED conference?

ایا اجازه دارید با پاپ مشاجره کنید، حتی در کنفرانس TED؟

But I think it's not right.

اما فکر می‌کنم این درست نیست.

I think people do want to make a difference,

مردم می‌خواهند تغییر ایجاد کنند،

but they just don't know whether there are any solutions to this crisis.

اما تنها نمی‌دانند که ایا راه‌ حلی برای این بحران هست.

And what I want to tell you today

و چیزی که می‌خواهم امروز به شما بگویم این هست

is that though the problems are real, the solutions are real, too.

که هرچند مشکلات واقعی هستند، راه حل‌ها نیز واقعی هستند.

Solution one:

راه حل اول:

these refugees need to get into work in the countries where they're living,

پناهندگان باید در کشوری که زندگی می‌کنند کار کنند،

and the countries where they're living need massive economic support.

و کشورهای که آنها در آن زندگی می‌کنند نیاز به کمک‌های بسیار بزرگی دارند.

In Uganda in 2014, they did a study:

در سال ۱۹۱۴ در اوگاندا، یک مطالعه کردند:

80 percent of refugees in the capital city Kampala

۸۰ درصد از پناهندگان در کامپالا پایتخت کشور

needed no humanitarian aid because they were working.

نیاز به کمک های انسان‌دوستانه ندارند زیرا آنها کار می‌کنند.

They were supported into work.

آنها با کار پشتیبانی می‌شوند.

Solution number two:

راه حل شماره دو:

education for kids is a lifeline, not a luxury,

تحصیلات برای کودکان یک نیاز زندگیست، نه یک چیز لوکس،

when you're displaced for so long.

وفتی که شما برای این مدت طولانی آواره می‌شوید.

Kids can bounce back when they're given the proper social, emotional support

کودکان می‌توانند به عقب برگردند هنگامی که به آنها پشتیبانی مناسب اجتماعی، عاطفی

alongside literacy and numeracy.

در کنار سواد خواندن و نوشتن و حساب داده شود.

I've seen it for myself.

من خودم این را دیده ام.

But half of the world's refugee children of primary school age

اما نیمی از کودکان دبستانی پناهنده

get no education at all,

هیچ نوع تحصیلاتی در کل ندارند،

and three-quarters of secondary school age get no education at all.

و سه چهارم کودکان دبیرستانی هیچ تحصیلاتی ندارند.

That's crazy.

و این دیوانگیست.

Solution number three:

راه حل شماره سه:

most refugees are in urban areas, in cities, not in camps.

بیشتر پناهندگان در در مناطق شهری، در شهرها هستند، نه در اردوگاه ها.

What would you or I want if we were a refugee in a city?

اگر شما یا من پناهنده در شهر بودیم چه می‌خواستیم؟

We would want money to pay rent or buy clothes.

ما نیاز به پول برای پرداخت اجاره خانه یا خرید لباس داریم.

That is the future of the humanitarian system,

این آینده ای سیستم بشردوستانه،

or a significant part of it:

یا یک بخش قابل توجه از آن هست:

give people cash so that you boost the power of refugees

برای بالا بردن قدرت پناهندگان به مردم پول نقد بدهید

and you'll help the local economy.

و شما به اقتصاد محلی کمک کنید.

And there's a fourth solution, too,

و راه حل چهارمی هم وجود دارد،

that's controversial but needs to be talked about.

این بحث برانگیز هست اما نیاز دارد که درباره اش گفتگو شود.

The most vulnerable refugees need to be given a new start

شکننده‌تدین پناهندگان نیاز به این دارند که شروع نو،

and a new life in a new country,

و یک زندگی نو در یک کشور نو،

including in the West.

از جمله غرب داشته باشند.

The numbers are relatively small, hundreds of thousands, not millions,

تعداد نسبتا کوچک هست، صدها هزار نفر، نه میلیون نفر،

but the symbolism is huge.

اما نمادگرایی‌ها بزرگ هست.

Now is not the time to be banning refugees,

اکنون زمان آن ممنوعیت پناهندگان نیست،

as the Trump administration proposes.

آنطوری که سیاست ترامپ پیشنهاد می‌دهد.

It's a time to be embracing people who are victims of terror.

اکنون زمان پذیرا شدن مردمی که قربانی این ترور شده اند است.

And remember --

و به خاطر داشته باشید--

(Applause)

( تشویق )

Remember, anyone who asks you, "Are they properly vetted?"

به خاطر داشته باشید، هر کسی که شما پرسید، «آیا آنها به درستی مورد بررسی قرار گرفته‌اند؟»

that's a really sensible and good question to ask.

این واقعا پرسشی معقول و پاسخ خوبی برای پرسیدن هست.

The truth is, refugees arriving for resettlement

حقیقت این هست، پناهندگان برای اسکان مجدد می‌ایند

are more vetted than any other population arriving in our countries.

بیشتز از کسان دیگری که به کشورها می‌ایند مورد بررسی قرار میگیرند.

So while it's reasonable to ask the question,

خُب درحالی این منطقیست که این پرسش پرسیده شود،

it's not reasonable to say that refugee is another word for terrorist.

این منطقی نیست که گفته شود پناهندگی واژه دیگربرای تروریست هست.

Now, what happens --

خُب، چه اتفاقی می‌افتد--

(Applause)

( تشویق)

What happens when refugees can't get work,

چه اتفاقی می افتد که پناهندگان نتوانند کار کنند،

they can't get their kids into school,

they can't get cash, they can't get a legal route to hope?

پول نقد نمی‌توانند داشته باشند، و مسیر قانوتی برای کمک ندارند؟

What happens is they take risky journeys.

اتفاقی که می‌افتد آنها سفر پرخطری را انتخاب می‌کنند،

I went to Lesbos, this beautiful Greek island, two years ago.

من به لیسبوس، جزیره ای زیبا در یونان دو سال پیش رفتم.

It's a home to 90,000 people.

آنجا خانه ۹۰ هزار نفر هست.

In one year, 500,000 refugees went across the island.

در یک سال، ۵۰۰٫۰۰۰ پناهنده به این جزیزه رفتند.

And I want to show you what I saw

می‌خوام به شما نشان دهم که چه چیزی دیدم

when I drove across to the north of the island:

هنگامی که به شما این جزیزه رانندگی کردم:

a pile of life jackets of those who had made it to shore.

توده ای از جلیقه‌های نجات افرادی که به ساحل رسیده بودند.

And when I looked closer,

رفتم که از نزدیک نگاه کنم،

there were small life jackets for children,

آنجا جلیقه های نجات کوچک برای کودکان بود،

yellow ones.

زرد رنگها.

And I took this picture.

من این عکس را گرفتم.

You probably can't see the writing, but I want to read it for you.

احتمالا نوشته ها را نمی توانید بخوانید، اما میخواهم این را برای شما بخوانم.

"Warning: will not protect against drowning."

"هشدار: از غرق شدن محافظت نمیکند. "

So in the 21st century,

خُب در قرن بیست ویکم،

children are being given life jackets

به کودکان جلیقه نجاتی داده می‌شود

to reach safety in Europe

که ایمن به اروپا برسند

even though those jackets will not save their lives

حتی با اینکه این جایقه ها زندگی آنها را نجات نخواهد داد

if they fall out of the boat that is taking them there.

اگر آنها از قایق بیرون بیفتند آنها را به آن برگردانند.

This is not just a crisis, it's a test.

این تنها یک بحران نیست، این یک آزمون هست.

It's a test that civilizations have faced down the ages.

این یک آرمونی که تمدن انسانی را به پائین می‌کشد.

It's a test of our humanity.

این آزمپن انسانیت ماست.

It's a test of us in the Western world

این آزمونی ما در دنیای غرب هست

of who we are and what we stand for.

که ما چه کسانی هستیم و بر چه اعتقاداتی هستیم.

It's a test of our character, not just our policies.

این آزمونی برای شخصیت ماست، نه برای سیاسته‌های ما.

And refugees are a hard case.

و پناهندگان موضوع سختی هستند.

They do come from faraway parts of the world.

آنها از مناطق دور جهان می‌ایند.

They have been through trauma.

آنها آسیب دیده‌اند.

They're often of a different religion.

اغلب از ادیان متفاوت هستند.

Those are precisely the reasons we should be helping refugees,

و اینها دقیقا دلایلی هستند که ما باید به پناهندگان کمک کنیم،

not a reason not to help them.

نه دلیلی برای کمک نکردن به آنها.

And it's a reason to help them because of what it says about us.

و این دلایلی است برای کمک به آنها برای آن چیزی که آنها درباره ما می‌گویند.

It's revealing of our values.

این ارزش‌های ما نشان می‌دهد.

Empathy and altruism are two of the foundations of civilization.

همدلی و نوع دوستی دو پایه تمدن هستند.

Turn that empathy and altruism into action

همدلی و نوع دوستی به عمل انجام شود

and we live out a basic moral credo.

و ما با این عقیده پایه‌ای اخلاقی زندگی می‌کنیم.

And in the modern world, we have no excuse.

و در جهان مدرن، ما هیچ بهانه ای نداریم.

We can't say we don't know what's happening in Juba, South Sudan,

ما نمیتوانیم بگویم ما نمیدانیم در جوبا، سودان جنوبی،

or Aleppo, Syria.

یا حلب و سوریه چه می‌گذرد.

It's there, in our smartphone

اینجا، این تلفن هوشمند ما

in our hand.

در دست مان هست.

Ignorance is no excuse at all.

بهانه‌ای برای نادیده انگاشتن وجود ندارد.

Fail to help, and we show we have no moral compass at all.

در صورت کمک نکردن، ما نشان می دهیم که ابدا هیچ محدوده اخلاقی نداریم.

It's also revealing about whether we know our own history.

این همچنین نشان می‌دهد که آیا ما تاریخ خود را می‌دانیم.

The reason that refugees have rights around the world

دلیل اینکه پناهندگان در سراسر جهان دارای حقوقی هستند

is because of extraordinary Western leadership

به دلیل رهبری فوق العاده ای غرب

by statesmen and women after the Second World War

توسط دولتمردان و زنان پس از جنگ جهانی دوم می باشد

that became universal rights.

که به حقوق جهانی تبدیل شد.

Trash the protections of refugees, and we trash our own history.

خدشه به حمایت از پناهندگان، و خدشه به تاریخ خودمان می زنیم.

This is --

همین هست--

(Applause)

( تشویق)

This is also revealing about the power of democracy

همچنین این روشنگر قدرت دموکراسی

as a refuge from dictatorship.

به عنوان یک پناهنده از دیکتاتوری است.

How many politicians have you heard say,

از چند نفر از سیاستمداران شنیده‌اید که بگویند،

"We believe in the power of our example, not the example of our power."

« ما به قدرت سرمشقمان باور داریم، نه به سرمشقی از قدرت خودمان.»

What they mean is what we stand for is more important than the bombs we drop.

منظور آنها این هست که ما برای آنچه که از بمباران مهم تر هست می‌ایستیم.

Refugees seeking sanctuary

پناهندگان به دنبال پناهگاه هستند

have seen the West as a source of hope and a place of haven.

و غرب را به عنوان منبع امید و محل پناه می‌دانند.

Russians, Iranians,

روس‌ها، ایرلندی‌ها،

Chinese, Eritreans, Cubans,

چینی‌ها، اریترها، کوبایی،

they've come to the West for safety.

برای امنیت به غرب آمدند.

We throw that away at our peril.

ما مخاطرات را کنار گذاشتیم.

And there's one other thing it reveals about us:

و چیز دیگری در مورد ما نشان می‌دهد:

whether we have any humility for our own mistakes.

آیا ما در برابر اشتباهاتمان هیچ فروتنی داریم.

I'm not one of these people

من یکی از این افراد نیستم

who believes that all the problems in the world are caused by the West.

که باور داشته باشم تمامی مشکلات جهان توسط غرب ایجاد می‌شود.

They're not.

اینطور نیست.

But when we make mistakes, we should recognize it.

اما هنگامی که ما اشتباهی می‌کنیم باید آن را بپذیریم.

It's not an accident that the country which has taken

این اتفاقی نیست که کشوری که بیشترین

more refugees than any other, the United States,

پناهنده را نسبت به دیگران جذب کرده است، ایالات متحده،

has taken more refugees from Vietnam than any other country.

بیشترین پناهنده ویتنامی را از سایر کشورها پذیرفته است.

It speaks to the history.

این با تاریخ گفتگو می‌کند.

But there's more recent history, in Iraq and Afghanistan.

اما تاریخ معاصرتری وجود دارد، عراق و افغانستان

You can't make up for foreign policy errors

شما نمی‌توانید اشتباهات سیاست خارجی‌تان را

by humanitarian action,

توسط عمل انساندوستانه پوشش دهید،

but when you break something, you have a duty to try to help repair it,

اما هنگامی که چیزی را می‌شکنید، وظیفه دارید که کمک به تعمیر آن کنید،

and that's our duty now.

و این وظیفه امروز ماست.

Do you remember at the beginning of the talk,

ایا به خاطر می‌آورید که در ابتدای صحبتم،

I said I wanted to explain that the refugee crisis

گفتم که می‌خواهم توضیح دهم که بحران پناهندگان

was manageable, not insoluble?

قابل مدیدریت هست، نه غیرقابل حل.

That's true. I want you to think in a new way,

این حقیقت دارد. می‌خواهم به شیوه نوی فکر کنید،

but I also want you to do things.

اما می‌خواهم کاری نیز انجام دهید.

If you're an employer,

اگر کارفرما هستید،

hire refugees.

پناهندگان را را استخدام کنید.

If you're persuaded by the arguments,

اگر با این استدلال‌ها متقاعد شده اید،

take on the myths

آن را اسطوره کنید

when family or friends or workmates repeat them.

هنگامی که با خانواده یا دوستان یا همکاران هستید آن را تکرار کنید.

If you've got money, give it to charities

اگر پول دارید، به مراکز خیریه بدهید

that make a difference for refugees around the world.

که برای پناهندگان سراسر جهان تغییراتی ایجاد می‌کنند.

If you're a citizen,

اگر یک شهروند هستید،

vote for politicians

برای سیاستمدارنی

who will put into practice the solutions that I've talked about.

که برای انجام راه‌ حل‌هایی که صحبت کرده‌ام انجام می‌دهند رای دهید.

(Applause)

( تشویق)

The duty to strangers

وظیفه نسبت به غریبه ها

shows itself

خودش را به روش های کوچک

in small ways and big,

و بزرگ نشان می‌دهد،

prosaic and heroic.

بی سرو صدا و قهرمانانه.

In 1942,

در سال ۱۹۴۲،

my aunt and my grandmother were living in Brussels

عمع من و مادر بزرگم در بروکسل

under German occupation.

تحت سلطه آلمان زندگی می کردند.

They received a summons

آنها از مقامات نازی

from the Nazi authorities to go to Brussels Railway Station.

احضاریه دریافت کردند که به ایستگاه قطار بروکسل بروند.

My grandmother immediately thought something was amiss.

مادر بزرگم بالافاصله فکر کرد که چیزی نادرست است.

She pleaded with her relatives

او به اقوامش التماس کردند

not to go to Brussels Railway Station.

که به ایستگاه قطاربروکسل نروند.

Her relatives said to her,

اقوامش به او گفتند،

"If we don't go, if we don't do what we're told,

« اگر نرویم، اگر کاری را که گفتند نکنیم،

then we're going to be in trouble."

مشکل پیدا خواهیم کرد.»

You can guess what happened

می‌توانید حدس بزنید چه اتفاقی

to the relatives who went to Brussels Railway Station.

برای اقوامی که به ایستگاه قطار بروکسل رفتند افتاد.

They were never seen again.

آنها هرگز دوباره دیده نشدند.

But my grandmother and my aunt,

اما مادربزرگ و عمه من،

they went to a small village

به روستای کوچکی

south of Brussels

در جنوب بروکسل رفتند

where they'd been on holiday in the decade before,

جایی که در دهه قبل برای تعطیلات می رفتند،

and they presented themselves at the house of the local farmer,

و خودشان را به کشاورزمحلی،

a Catholic farmer called Monsieur Maurice,

یک کشاورز کاتولیک به نام موسیو موریس رساندند

and they asked him to take them in.

و از او خواستند که آنها را بپذیرد.

And he did,

و او اینکار را کرد،

and by the end of the war,

تا آخر جنگ،

17 Jews, I was told, were living in that village.

به من گفته شد که ۱۷ نفر یهودی در آن روستا زندگی می‌کردند.

And when I was teenager, I asked my aunt,

و هنگامی که من نوجوان بودم، از عمه ام خواستم،

"Can you take me to meet Monsieur Maurice?"

« میتونی من را ببری تا موسیو موریس را ببینم؟»

And she said, "Yeah, I can. He's still alive. Let's go and see him."

و او گفن« بله می تونم. او هنوز زنده است. بگذار برویم و او را ببینیم.»

And so, it must have been '83, '84,

خُب او باید ۸۳ الی ۸۴ ساله بود،

we went to see him.

رفتم که تو را ببینیم.

And I suppose, like only a teenager could,

و فکر می‌کنم، تنها نوجوانی بودم

when I met him,

که رفت تا او را ببینید،

he was this white-haired gentleman,

او مرد ارامی با موهای سپید بود،

I said to him,

به او گفتم،

"Why did you do it?

« چرا اینکار را کرد؟

Why did you take that risk?"

چرا این خطر را کرد؟»

And he looked at me and he shrugged,

او مرا نگاه کرد و شانه بالا انداخت،

and he said, in French,

و به فرانسوی گفت،

"On doit."

« یکی باید.»

"One must."

« یکی باید.»

It was innate in him.

این چیزی ذاتی در او بود.

It was natural.

این در طبیعتش بود.

And my point to you is it should be natural and innate in us, too.

و به نظر من این باید این در ما طبیعی و ذاتی باشد.

Tell yourself,

به خودتان بگوید،

this refugee crisis is manageable,

بحران پناهندگی قابل مدیریت هست،

not unsolvable,

نه لاینحل،

and each one of us

و هریک از ما

has a personal responsibility to help make it so.

مسئولیت شخصی داریم که این کار را انجام دهیم.

Because this is about the rescue of us and our values

زیرا این برای نجات خودمان و ارزش‌هایمان

as well as the rescue of refugees and their lives.

همراه با نجات پناهندگان و زندگیشان هست.

Thank you very much indeed.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)

Bruno Giussani: David, thank you. David Miliband: Thank you.

برنو جوسانی،: دیوید سپاسگزارم. دیوید میلیبند: سپاسگزارم.

BG: Those are strong suggestions

برنو: اینها پیشنهادات سنگینی هستند

and your call for individual responsibility is very strong as well,

و درخواست تو برای مسئولیت فردی نیز بسیار سنگین هستند،

but I'm troubled by one thought, and it's this:

اما من با یک فکر مشکل دارم و این است:

you mentioned, and these are your words, "extraordinary Western leadership"

تو گفتی، و اینها سخنان تو هستند، « رهبری فوق‌العاده غربی»

which led 60-something years ago

که در حدود ۶۰ سال گذشته

to the whole discussion about human rights,

تمامی بحث‌ها در مورد حقوق بشر را رهبری کرده،

to the conventions on refugees, etc. etc.

در کنوانسیون حقوق بشر و چیزهای دیگر.

That leadership happened after a big trauma

این رهبری پس از آسیب بزرگی رخ داد

and happened in a consensual political space,

فضای سیاسی رضایت طرفین اتفاق افتاد،

and now we are in a divisive political space.

و اکنون ما درفضای تفرقه سیاسی هستیم.

Actually, refugees have become one of the divisive issues.

در واقع، پناهندگان یکی از مسائل تفرقه هستند.

So where will leadership come from today?

خُب امروز این رهبری از کجا می‌آید؟

DM: Well, I think that you're right to say

دیوید: خُب، فکر می‌کنم حق با تو باشد که بگویی

that the leadership forged in war

که این رهبری ساختگی در جنگ

has a different temper and a different tempo

خلق و خوی متفاوت، و گام های متفاوت

and a different outlook

و چشم اندازهای متفاوتی دارند

than leadership forged in peace.

تا رهبری که در صلح هستند.

And so my answer would be the leadership has got to come from below,

خُب پاسخ من این هست که رهبری باید به پايبن دست بیاید

not from above.

نه بالا دست.

I mean, a recurring theme of the conference this week

منظورم این هست، یک موضوع تکراری این کنفرانس این هفته

has been about the democratization of power.

در مورد دموکراسیزه کردن قدرت هست.

And we've got to preserve our own democracies,

و ما باید دموکراسیمان را نگه داریم،

but we've got to also activate our own democracies.

اما ما همچنین باید دموکراسی خودمان را هم فعال کنیم.

And when people say to me,

و هنگامی که مردم به من می‌گویند،

"There's a backlash against refugees,"

« واکنش علیه به پناهندگان هست،

what I say to them is,

چیزی که به آنها می‌گویم،

"No, there's a polarization,

« نه، این یک قطبی شدن هست،

and at the moment,

و در این لحظه،

those who are fearful are making more noise

آنهایی که ترسیدند سر و صدای بیشتری

than those who are proud."

از کسانی که مفتخرند می‌کنند.»

And so my answer to your question is that we will sponsor and encourage

خُب پاسخ من به پرسش تو این هست که ما حمایت و تشویق خواهیم کرد

and give confidence to leadership

و اعتماد به نفس به رهبران می‌دهیم

when we mobilize ourselves.

زمانیکه ما خودمان را بسیج کنیم.

And I think that when you are in a position of looking for leadership,

و به زمانی که در موقعیتی هستید که به رهبران فکر کنید،

you have to look inside

باید به درون نگاه کنید

and mobilize in your own community

و جامعه خودتان را برای تلاش

to try to create conditions for a different kind of settlement.

در ایجاد شرایط هایی برای توافقات متفاوت بسیج کنید .

BG: Thank you, David. Thanks for coming to TED.

برنو: سپاسگزارم دیوید. متشکرم که به TED آمدید.

(Applause)

( تشویق)