Paper towns and why learning is awesome | John Green

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Patarapen Manorompatrasal

This is a map of New York State

นี่คือแผนที่รัฐนิวยอร์ค

that was made in 1937 by the General Drafting Company.

ที่ทำขึ้นในปี ค.ศ. 1937 โดยบริษัทเจเนอรัล ดราฟติง

It's an extremely famous map among cartography nerds,

มันเป็นแผนที่ที่โด่งดัง สำหรับเหล่าเนิร์ดด้านแผ่นที่

because down here at the bottom of the Catskill Mountains,

เพราะว่าข้างล่างตรงนี้ ที่เชิงเขาแคทสกิล

there is a little town called Roscoe --

มีเมืองเล็กๆ ที่เรียกว่า โรสโคล --

actually, this will go easier if I just put it up here --

ที่จริง มันคงจะง่ายกว่าถ้าผมเอาไว้ตรงนี้ --

There's Roscoe, and then right above Roscoe is Rockland, New York,

ตรงนั้นมี โรสโคล และทางขวาเหนือโรสโคล คือร็อคแลนด์ นิวยอร์ค

and then right above that is the tiny town of Agloe, New York.

และจากนั้นเหนือนจากตรงนั้น คือเมืองเล็กของ แอ๊กโลว นิวยอร์ค

Agloe, New York, is very famous to cartographers,

แอ๊กโล นิวยอร์ค เป็นที่นิยมมาก สำหรับคนทำแผนที่

because it's a paper town.

เพราะมันเป็นเมืองกระดาษ

It's also known as a copyright trap.

มันยังเป็นที่รู้จักกันในนาม หลุมพรางลิขสิทธิ์

Mapmakers -- because my map of New York and your map of New York

คนทำแผนที่ -- เพราะว่าแผนที่นิวยอร์คของผม และแผนที่นิวยอร์คของคุณ

are going to look very similar, on account of the shape of New York --

คงออกมาดูคล้ายกัน ตามรูปร่างของนิวยอร์ค --

often, mapmakers will insert fake places onto their maps,

บ่อยครั้ง นักทำแผนที่จะแทรกภาพปลอมๆ เข้าไปในแผนที่ของเขา

in order to protect their copyright.

เพื่อที่จะปกป้องลิขสิทธิของเขา

Because then, if my fake place shows up on your map,

เพราะจากนั้น ถ้าสถานที่ปลอมของผม โผล่ขึ้นมาในแผนที่ของคุณ

I can be well and truly sure that you have robbed me.

ผมก็จะสามารถบอกได้อย่างมั่นใจ ว่าคุณขโมยของของผม

Agloe is a scrabblization of the initials of the two guys who made this map,

แอ๊กโลว เป็นลายเซ็นต์หวัดๆ ของชายสองคนที่สร้างแผนที่นี้

Ernest Alpers and Otto [G.] Lindberg,

เอิร์ลเนส อัลเพอร์ และอ๊อตโต [จี.] ลินด์เบอร์ก

and they released this map in 1937.

และพวกเขาออกแผนที่นี้ในปี ค.ศ. 1937

Decades later, Rand McNally releases a map

หลายศตวรรษต่อมา แรนด์ แม็คแนลลี่ ออกแผนที่

with Agloe, New York, on it, at the same exact intersection

ที่มีแอ๊กโลว นิวยอร์ค ในนั้น ที่จุดตัดเดียวกันแป๊ะๆ

of two dirt roads in the middle of nowhere.

ของถนนลูกรังทั้งสอง ตรงที่ร้างว่างเปล่า

Well, you can imagine the delight over at General Drafting.

ครับ คุณคงจินตนาการออกถึงความกระหยิ่มใจ ของบริษัทเจเนอรัล ดราฟติง

They immediately call Rand McNally, and they say,

พวกเขาโทรไปหา แรนด์ แม็คแนลลี่ ในทันที และพูดว่า

"We've caught you! We made Agloe, New York, up.

"พวกเราจับคุณได้แล้ว คุณกุสถานที่ชื่อ แอ๊คโลว นิวยอร์ค ขึ้น

It is a fake place. It's a paper town.

มันเป็นสถานที่ปลอมๆ มันเป็นเมืองกระดาษ

We're going to sue your pants off!"

เรากำลังจะฟ้องคุณให้หนักเลยทีเดียว"

And Rand McNally says, "No, no, no, no, Agloe is real."

และ แรนด์ แม็คแนลลี่ก็พูดว่า "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ แอ๊คโลว มีจริงๆ"

Because people kept going to that intersection of two dirt roads --

เพราะว่าคนไปกันยังจุดตัด ของถนนลูกรังสองเส้นนั้นเสมอๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

in the middle of nowhere, expecting there to be a place called Agloe --

ตรงที่ร้างว่างเปล่า โดยคาดหวังว่า จะมีสถานที่ที่เรียกว่า แอ๊คโลว --

someone built a place called Agloe, New York.

ใครบางคนสร้างสถานที่ชื่อว่า แอ็คโลว นิวยอร์ค

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It had a gas station, a general store, two houses at its peak.

มันมีปั๊มน้ำมัน ร้านค้า และบ้านมากที่สุดสองหลัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this is of course a completely irresistible metaphor to a novelist,

และแน่นอน นี่ก็เป็นการเปรียบเปรย ที่นักเขียนนิยายไม่อาจต้านทานได้

because we would all like to believe that the stuff that we write down on paper

เพราะว่าพวกเราอยากจะเชื่อว่า เจ้าสิ่งนั้นที่เราเขียนลงบนกระดาษ

can change the actual world in which we're actually living,

จะสามารถเปลี่ยนโลกแห่งความเป็นจริง ที่เราอาศัยอยู่

which is why my third book is called "Paper Towns".

นั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมจึงเรียก หนังสือเล่มที่สามของผมว่า "เปเปอร์ทาวน์"

But what interests me ultimately more than the medium in which this happened,

แต่ที่ผมสนใจมากที่สุดกว่าคือสิ่งที่มันเกิดขึ้น

is the phenomenon itself.

คือตัวปรากฏการณ์นั้นเอง

It's easy enough to say that the world shapes our maps of the world, right?

มันง่ายที่จะบอกว่า โลกรังสรรค์แผนที่โลกของเรา ใช่ไหมครับ

Like the overall shape of the world is obviously going to affect our maps.

เช่นรูปทรงโดยรวมของโลก มีผลกระทบต่อโลกของเราอย่างชัดเจน

But what I find a lot more interesting is the way

แต่ที่ผมได้พบว่ามันน่าสนใจมากกว่า

that the manner in which we map the world changes the world.

คือการที่เราทำแผนที่นั้นเปลี่ยนโลกของเรา

Because the world would truly be a different place if North were down.

เพราะว่าโลกคงจะดูไม่เหมือนเดิม ถ้าขั้วโลกเหนืออยู่ข้างล่าง

And the world would be a truly different place

และโลกก็คงจะดูต่างออกไป

if Alaska and Russia weren't on opposite sides of the map.

ถ้าอะลาสก้าและรัสเซียไม่ได้อยู่ตรงข้ามกัน

And the world would be a different place

และโลกคงจะดูต่างออกไป

if we projected Europe to show it in its actual size.

ถ้าเราทำให้ยุโรปมีขนาดที่แท้จริง

The world is changed by our maps of the world.

โลกถูกทำให้เปลี่ยนโดยแผนที่โลกของเรา

The way that we choose -- sort of, our personal cartographic enterprise,

การที่เราเลือก -- อะไรทำนองนั้น โครงการเกี่ยวกับการทำแผนที่ส่วนตัว

also shapes the map of our lives,

ยังรังสรรค์แผนที่ชีวิตของเรา

and that in turn shapes our lives.

และในทางกลับกันก็รังสรรค์ชีวิตเราด้วย

I believe that what we map changes the life we lead.

ผมเชื่อว่าสิ่งที่เราได้ทำแผนที่ เปลี่ยนชีวิตที่เราดำเนินอยู่

And I don't mean that in some, like, secret-y Oprah's Angels network, like,

และผมไม่ได้หมายถึงอะไรแบบ เครือข่ายลับนางฟ้าของโอปรา อะไรแบบนั้น

you-can-think-your-way- out-of-cancer sense.

แบบ ความรู้สึก ที่คุณคิดหาทางหายจากโรคมะเร็งได้เอง

But I do believe that while maps don't show you where you will go in your life,

แต่ผมเชื่อว่าในขณะที่แผนที่ไม่ได้แสดงให้คุณเห็น ว่าชีวิตคุณจะดำเนินไปทางไหน

they show you where you might go.

พวกมันแสดงให้คุณเห็นว่าคุณอาจเดินไปทางไหน

You very rarely go to a place that isn't on your personal map.

คุณแทบจะไม่ได้ไป ในสถานที่ซึ่งไม่อยู่ในแผนที่ส่วนตัว

So I was a really terrible student when I was a kid.

ผมเป็นนักเรียนที่แย่จริงๆ ตอนที่ผมเป็นเด็ก

My GPA was consistently in the low 2s.

เกรดเฉลี่ยสะสมของผมต่ำกว่า 2 ตลอด

And I think the reason that I was such a terrible student

และผมคิดว่าเหตุผลที่ผมเป็นนักเรียนแสนแย่แบบนั้น

is that I felt like education was just a series of hurdles

ก็เพราะว่าผมรู้สึกว่าการศึกษา เป็นเหมือนการวิ่งกระโดดข้ามรั้วต่อเนื่อง

that had been erected before me,

ที่ตั้งขึ้นอยู่เบื้องหน้าผม

and I had to jump over in order to achieve adulthood.

และผมต้องกระโดดข้ามไปเพื่อที่จะได้เป็นผู้ใหญ่

And I didn't really want to jump over these hurdles,

และผมไม่ต้องการ ที่จะกระโดดข้ามสิ่งกีดขวางเหล่านั้นเลยจริงๆ

because they seemed completely arbitrary, so I often wouldn't,

เพราะว่าพวกมันเหมือนจะเป็นตัวกำหนดเบ็ดเสร็จ ผมก็มักจะไม่ต้องการทำแบบนั้น

and then people would threaten me, you know,

และคนก็จะมาขู่ผม

they'd threaten me with this "going on [my] permanent record,"

พวกเขาจะมาขู่ด้วยประโยคที่ว่า "จะไปอยู่ในประวัติถาวร [ของผม]"

or "You'll never get a good job."

หรือ "คุณจะไม่ได้งานดีๆ แน่"

I didn't want a good job!

และผมไม่ได้ต้องการงานดีๆ

As far as I could tell at eleven or twelve years old,

เท่าที่ผมรู้ตอนอายุสิบเอ็ดหรือสิบสองปี

like, people with good jobs woke up very early in the morning,

แบบว่า คนที่มีงานดีๆ ตื่นเช้ามากๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and the men who had good jobs, one of the first things they did

และคนที่ได้งานดีๆ สิ่งแรกๆ ที่พวกเขาทำก็คือ

was tie a strangulation item of clothing around their necks.

ผูกผ้ารัดรอบคอแน่ๆ

They literally put nooses on themselves,

พวกเขาเอาบ่วงคล้องรอบคอ

and then they went off to their jobs, whatever they were.

และจากนั้นก็เผ่นออกไปทำงาน ไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็เหอะ

That's not a recipe for a happy life.

นั่นไม่ได้เป็นตำรับสำหรับชีวิตที่มีสุขเลย

These people -- in my, symbol-obsessed, twelve year-old imagination --

คนเหล่านี้ -- ในจินตนาการของเด็กสิบสองปี ที่บ้าสัญลักษณ์อย่างผม --

these people who are strangling themselves

คนเหล่านี้กำลังทำให้ตัวเองยากลำบาก

as one of the first things they do each morning,

เมื่อสิ่งแรกที่เขาทำในทุกๆ เช้า

they can't possibly be happy.

ไม่อาจทำให้พวกเขามีความสุขได้

Why would I want to jump over all of these hurdles

ทำไมพวกเขาจึงอยากกระโดด ผ่านสิ่งกีดขวางทั้งหมดนี้ไป

and have that be the end?

และนั่นมันเป็นจุดจบแล้วหรือ

That's a terrible end!

นั่นมันเป็นตอนจบที่แย่ที่สุด

And then, when I was in tenth grade, I went to this school,

และจากนั้น เมื่อผมอยู่เกรดสิบ ผมไปโรงเรียนนี้

Indian Springs School, a small boarding school,

อินเดียน สปริง สกูล เป็นโรงเรียนประจำเล็กๆ

outside of Birmingham, Alabama.

นอกเบอร์มิงแฮม อาลาบามา

And all at once I became a learner.

และทันใดนั้นเองผมก็กลายเป็นผู้เรียนรู้

And I became a learner, because I found myself

และผมกลายเป็นผู้เรียนรู้ เพราะว่าผมพบกับตัวเอง

in a community of learners.

ในสังคมของผู้เรียนรู้

I found myself surrounded by people

ผมพบว่าผมถูกรายล้อม

who celebrated intellectualism and engagement,

ด้วยคนที่บูชาความรู้และการเข้าร่วม

and who thought that my ironic oh-so-cool disengagement

และผู้ที่คิดว่าการแตกต่าง ช่างแดกดันของผม

wasn't clever, or funny,

ไม่ฉลาด หรือว่าขำ

but, like, it was a simple and unspectacular response

แต่ แบบว่า มันเป็นการตอบสนองที่เรียบง่าย ไม่หวือหวา

to very complicated and compelling problems.

ต่อปัญหาที่น่าสนใจและซับซ้อน

And so I started to learn, because learning was cool.

และผมก็เริ่มเรียนรู้ เพราะว่าการเรียนรู้มันเจ๋ง

I learned that some infinite sets are bigger than other infinite sets,

ผมเรียนรู้เรื่องเซทอนันต์บางเซท ใหญ่ว่าบางเซทอนันต์

and I learned that iambic pentameter is and why it sounds so good to human ears.

และผมได้เรียนรู้ว่ามาตราไอแอมบ์คืออะไร และทำไมมันถึงฟังดูเข้าท่า

I learned that the Civil War was a nationalizing conflict,

ผมได้เรียนรู้ว่าสงครามกลางเมือง เป็นความขัดแย้งระดับชาติ

I learned some physics,

ผมได้เรียนฟิสิกส์

I learned that correlation shouldn't be confused with causation --

ผมได้เรียนว่าไม่ควรสับสนเรื่องความสัมพันธ์ กับเหตุและผล

all of these things, by the way,

สิ่งเหล่านี้

enriched my life on a literally daily basis.

เสริมสร้างชีวิตของผมในแต่ละวัน

And it's true that I don't use most of them for my "job,"

และมันก็จริง ที่ผมไม่ได้ใช้พวกมันในการงาน

but that's not what it's about for me.

แต่ผมก็ไม่ได้มองความสำคัญของมันแบบนั้น

It's about cartography.

มันเกี่ยวกับการทำแผนที่

What is the process of cartography?

กระบวนการทำแผนที่คืออะไร

It's, you know, sailing upon some land, and thinking,

มันคือการแล่นเรือไปในสักดินแดนหนึ่ง และคิดว่า

"I think I'll draw that bit of land,"

"ผมคิดว่าผมจะวาดส่วนหนึ่งของแผ่นดิน"

and then wondering, "Maybe there's some more land to draw."

และจากนั้นก็คิดว่า "บางที มันยังมีดินแดนอื่นๆ ให้วาดอีก"

And that's when learning really began for me.

และนั่นแหละ การเรียนที่แท้จริงสำหรับผมจึงเริ่มขึ้น

It's true that I had teachers that didn't give up on me,

มันจริงครับ ที่ผมมีครูที่เคยหน่ายกับผม

and I was very fortunate to have those teachers,

และผมก็โชคดีที่มีครูเหล่านั้น

because I often gave them cause to think there was no reason to invest in me.

เพราะว่าผมมักจะเป็นเหตุให้พวกเขาคิดว่า ไม่ควรที่จะมาคาดหวังอะไรกับผม

But a lot of the learning that I did in high school

แต่การเรียนมากมายที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนมัธยม

wasn't about what happened inside the classroom,

ไม่ได้เกี่ยวกับว่า มันเกิดอะไรขึ้นในห้องเรียน

it was about what happened outside of the classroom.

มันเกี่ยวกับว่า เกิดอะไรขึ้นนอกห้องเรียน

For instance, I can tell you

ยกตัวอย่างเช่น ผมพูดบทกลอนได้ว่า

that "There's a certain Slant of light, Winter Afternoons --

"มีแสงที่เบียงเบน ในตอนบ่ายของฤดูหนาว

That oppresses, like the Heft Of Cathedral Tunes --"

ที่กดอย่างกับน้ำหนักของโบสถ์ใหญ่ทูนส์ "

not because I memorized Emily Dickinson in school

ไม่ใช่เพราะว่าผมจำบทประพันธ์ ของเอมิลี ดิคินสันได้

when I was in high school,

เมื่อผมเรียนอยู่ในระดับมัธยม

but because there was a girl when I was in high school,

แต่เพราะว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนที่ผมเรียนมัธยม

and her name was Amanda, and I had a crush on her,

และชื่อของเธอก็คือ อแมนด้า และผมแอบชอบเธอ

and she liked Emily Dickinson poetry.

และเธอชอบบทกลอนของ เอมิลี ดิคินสัน

The reason I can tell you what opportunity cost is,

เหตุผลที่ผมบอกคุณได้ว่า โอกาสมีค่าแค่ไหน

is because one day when I was playing Super Mario Kart on my couch,

ก็เพราะว่าวันหนึ่งเมื่อผมกำลังเล่น ซุปเปอร์มาริโอ้คาร์ท อยู่บนเก้าอี้นวม

my friend Emmet walked in, and he said,

เพื่อนของผม เอ็มเมด เดินเข้ามาและบอกว่า

"How long have you been playing Super Mario Kart?"

"แกเล่นซุปเปอร์โมริโอคาร์ทมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย"

And I said, "I don't know, like, six hours?" and he said,

และผมก็บอกว่า "ไม่รู้สิ สัก หกชั่วโมงได้มั้ง" และเขาก็บอกว่า

"Do you realize that if you'd worked at Baskin-Robbins those six hours,

"แกไม่คิดหรอว่า ถ้าแกใช้เวลาหกชั่วโมงนั่น ทำงานที่ร้านบาสกิน-ร็อบบิน

you could have made 30 dollars, so in some ways,

แกคงจะได้เงินสัก 30 ดอลล่าร์

you just paid thirty dollars to play Super Mario Kart."

แกเพิ่งจะเสียเงินเพื่อเล่นซุปเปอร์มาริโอคาร์ท ไปสามสิบดอลล่าร์"

And I was, like, "I'll take that deal."

และผมก็แบบว่า "เออ ฉันยอมว่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I learned what opportunity cost is.

แต่ผมก็ได้เรียนรู้ว่าค่าของโอกาสคืออะไร

And along the way, the map of my life got better.

และตลอดทางนั้น แผนที่ชีวิตของผมก็ดีขึ้น

It got bigger; it contained more places.

มันใหญ่ขึ้น มีสถานที่ต่างๆ มากขึ้น

There were more things that might happen,

มีอะไรมากมายมากขึ้นที่อาจเกิดขึ้น

more futures I might have.

มีอนาคตที่ผมอาจจะมีมากขึ้น

It wasn't a formal, organized learning process,

กระบวนการเรียนรู้ มันไม่เป็นทางการ ไม่ได้ถูกจัดระเบียบ

and I'm happy to admit that.

และผมก็สุขใจที่จะได้พูดถึงมันอย่างนั้น

It was spotty, it was inconsistent, there was a lot I didn't know.

มันเป็นด่างๆ มันไม่สม่ำเสมอ มันมีอะไรหลายอย่างที่ผมไม่รู้

I might know, you know, Cantor's idea

ผมอาจจะรู้ ถึงความคิดของเซนทอร์

that some infinite sets are larger than other infinite sets,

ว่าเซตอนันต์บางเซต มีขนาดใหญ่กว่า เซตอนันต์บางเซต

but I didn't really understand the calculus behind that idea.

แต่ผมก็ไม่เข้าใจจริงๆ ถึงแคลคูลัสที่อยู่เบื้องหลังความคิดนั้น

I might know the idea of opportunity cost,

ผมอาจรู้เรื่องแนวคิดคุณค่าของโอกาส

but I didn't know the law of diminishing returns.

แต่ผมไม่รู้ถึงกฎการย้อนกลับมาที่ลดลง

But the great thing about imagining learning as cartography,

แต่สิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับการจินตนาการ ถึงการเรียนรู้ในฐานะที่มันเป็นการวาดแผนที่

instead of imagining it as arbitrary hurdles

แทนที่จะเป็นการจินตนาการมัน ในฐานะการข้ามสิ่งกีดขวางอย่างไรกฎเกณฑ์

that you have to jump over,

ที่คุณจะต้องกระโดดข้ามไป

is that you see a bit of coastline, and that makes you want to see more.

คือคุณเห็นแนวหาดบางส่วน และนั่นทำให้คุณอยากจะเห็นมากกว่านั้น

And so now I do know at least some of the calculus

และตอนนี้ ผมรู้แคลคูลัสบางส่วน

that underlies all of that stuff.

ที่เป็นพื้นฐานของทั้งหมดนี้

So, I had one learning community

ฉะนั้น ผมมีสังคมการเรียนรู้แห่งหนึ่ง

in high school, then I went to another for college,

ในโรงเรียนมัธยม จากนั้น ผมก็ไปอีกแห่งเมื่อผมไปเรียนในมหาวิทยาลัย

and then I went to another,

และจากนั้นผมไปยังอีกแห่งหนึ่ง

when I started working at a magazine called "Booklist,"

เมื่อผมเริ่มทำงานให้กับนิตยสารที่เรียกว่า "บุคลีส"

where I was an assistant, surrounded by astonishingly well-read people.

ที่ซึ่งผมเป็นผู้ช่วย ที่รายล้อมไปด้วย นักอ่านที่น่าทึ่ง

And then I wrote a book.

และเมื่อผมเขียนหนังสือ

And like all authors dream of doing,

และเหมือนกับนักเขียนอื่นๆ ฝันที่จะทำ

I promptly quit my job.

ผมลาออกในทันที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And for the first time since high school,

และเป็นครั้งแรกตั้งแต่จากโรงเรียนมัธยม

I found myself without a learning community, and it was miserable.

ผมพบว่าผมไม่ได้อยู่ในสังคมเรียนรู้ และมันก็น่าเศร้า

I hated it.

ผมเกลียดมัน

I read many, many books during this two-year period.

ผมอ่านหนังสือมากมาย ระหว่างช่วงสองปีนั่น

I read books about Stalin,

และหนังสือเกี่ยวกับสตาลิน

and books about how the Uzbek people came to identify as Muslims,

และหนังสือเกี่ยวกับคนอูซเบค ที่ถูกจัดเป็นชาวมูสลิม

and I read books about how to make atomic bombs,

และผมอ่านหนังสือเกี่ยวกับการทำระเบิดอะตอม

but it just felt like I was creating my own hurdles,

แต่รู้สึกเหมือนว่าสร้างอุปสรรค์ให้กับตัวเอง

and then jumping over them myself, instead of feeling the excitement

และจากนั้นก็กระโดดข้ามพวกมันด้วยตัวเอง แทนที่จะรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้น

of being part of a community of learners, a community of people

ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสังคมการเรียนรู้ สังคนของคน

who are engaged together in the cartographic enterprise

ที่เข้ามาเกี่ยวดองกัน ในองค์กรการทำแผนที่

of trying to better understand and map the world around us.

ที่พยายามทำความเข้าใจและ ทำแผนที่โลกของเราให้ดีขึ้น

And then, in 2006, I met that guy.

และจากนั้น ใน ค.ศ. 2006 ผมได้พบกับคนคนนี้

His name is Ze Frank.

เขามีชื่อว่า เซ แฟรงค์

I didn't actually meet him, just on the Internet.

ผมไม่ได้พบเขาจริงๆ หรอก แค่ทางออนไลน์

Ze Frank was running, at the time, a show called "The Show with Ze Frank,"

เซ แฟรงค์ เป็นผู้จัดรายการที่ตอนนั้นมีชื่อว่า "เดอะ โชว์ วิท เซ แฟรงค์"

and I discovered the show,

และผมได้ค้นพบรายการดังกล่าว

and that was my way back into being a community learner again.

และนั่นเป็นการเดินทางกลับไปยัง สังคมการเรียนรู้อีกครั้งหนึ่งของผม

Here's Ze talking about Las Vegas:

นี่คือ เซ ที่พูดเกี่ยวกับ ลาส เวกัส ครับ

(Video) Ze Frank: Las Vegas was built in the middle of a huge, hot desert.

(วีดีโอ) เซ แฟรงค์: ลาส เวกัส ถูกสร้างขึ้น ท่ามกลางทะเลทรายร้อนแสนกว้างใหญ่

Almost everything here was brought from somewhere else --

เกือบจะทุกอย่างที่นี่ถูกนำมาจากที่อื่น

the sort of rocks, the trees, the waterfalls.

พวกหิน ต้นไม้ น้ำตก

These fish are almost as out of place as my pig that flew.

ปลาเหล่านี้ดูแปลกประหลาด เหมือนกับหมูที่บินได้

Contrasted to the scorching desert that surrounds this place,

แตกต่างกับทะเลทรายร้อนระอุ ที่ล้อมรอบที่แห่งนี้

so are these people.

คนเหล่านี้ก็เช่นกัน

Things from all over the world have been rebuilt here, away from their histories,

สิ่งต่างๆ จากทั่วโลกถูกสร้างขึ้นใหม่ที่นี่ ห่างไกลจากประวัติศาสตร์ของพวกเขา

and away from the people that experience them differently.

และห่างไกลจากผู้คน ที่มีประสบการณ์ต่อมันแตกต่างกัน

Sometimes improvements were made -- even the Sphinx got a nose job.

บางครั้งก็มีการดัดแปลง แม้กระทั่งสฟิงค์ก็มีจมูก

Here, there's no reason to feel like you're missing anything.

ที่นี่ มันไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกว่า คุณมีอะไรขาดหายไป

This New York means the same to me as it does to everyone else.

นิวยอร์คนี้มีความหมายเช่นเดียวกันต่อผม ดังเช่นต่อคนอื่นๆ

Everything is out of context, and that means context allows for everything:

ทุกๆ อย่างมันแปลกประหลาด และนั่นหมายถึงในทุกๆ บริบท

Self Parking, Events Center, Shark Reef.

บริการจอดรถด้วยตนเอง, ศูนย์จัดนิทรรศการ, ศูนย์เลี้ยงปลาฉลาม

This fabrication of place could be one of the world's greatest achievements,

การทอประสานของสถานที่นี้ อาจเป็นหนึ่งในความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

because no one belongs here; everyone does.

เพราะว่าไม่มีใครเหมาะกับที่นี่ ทุกๆ คนเป็นเช่นนั้น

As I walked around this morning, I noticed most of the buildings

เมื่อผมเดินไปรอบๆ เช้านี้ ผมสังเกตว่าตึกส่วนใหญ่

were huge mirrors reflecting the sun back into the desert.

เป็นกระจกขนาดใหญ่ ที่สะท้อนแสงแดดกลับไปยังทะเลทราย

But unlike most mirrors,

แต่ที่ไม่เหมือนกันกระจกส่วนใหญ่

which present you with an outside view of yourself embedded in a place,

ซึ่งแสดงให้เห็นถึงทิวทัศน์ภายนอกตัวคุณ ที่ฝังอยู่ในสถานที่นี้

these mirrors come back empty.

กระจกเหล่านี้สะท้อนสิ่งว่างเปล่ากลับมา

John Green: Makes me nostalgic for the days

จอห์น กรีน: ทำเอาผมคิดถึงบ้านไปหลายวัน

when you could see the pixels in online video.

เมื่อคุณเห็นพิกเซลในวีดีโอออนไลน์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Ze isn't just a great public intellectual, he's also a brilliant community builder,

เซ ไม่ได้เก่งแค่เรื่องให้ความรู้กับสาธารณะชน เขายังเก่งในเรื่องการสร้างสังคมอีกด้วย

and the community of people that built up around these videos

และสังคมของผู้คนที่ก่อตัวขึ้นรอบๆ วีดีโอเหล่านี้

was in many ways a community of learners.

เป็นสังคมของผู้เรียนรู้ ในหลายๆ แง่มุม

So we played Ze Frank at chess collaboratively, and we beat him.

ฉะนั้น เราเปิดวีดีโอ เซ แฟรงค์ เล่นหมากรุก และผมชนะเขา

We organized ourselves to take a young man on a road trip across the United States.

เราจัดการพาเด็กหนุ่มท่องไปทั่วอเมริกา

We turned the Earth into a sandwich,

เราเปลี่ยนโลกเป็นแซนวิช

by having one person hold a piece of bread at one point on the Earth,

โดยให้คนหนึ่งถือขนมปังไว้ที่จุดหนึ่งบนโลก

and on the exact opposite point of the Earth,

และที่จุดตรงข้ามกันพอดีอีกข้างหนึ่งของโลก

have another person holding a piece of bread.

ก็มีอีกคนหนึ่งถือขนมปังเอาไว้

I realize that these are silly ideas, but they are also "learny" ideas,

ผมตระหนักว่า นั่นเป็นความคิดเพี้ยนๆ แต่พวกมันเป็นความคิดแห่ง "การเรียนรู้" เช่นกัน

and that was what was so exciting to me,

และนั่นก็น่าตื่นเต้นสำหรับผม

and if you go online, you can find communities like this all over the place.

และถ้าคุณออนไลน์ คุณสามารถพบกับ สังคมอย่างนี้ได้เต็มไปหมด

Follow the calculus tag on Tumblr,

ตาม แท็ก แคลคูลัส ในทัมเบลอร์ (Tumblr)

and yes, you will see people complaining about calculus,

ใช่ คุณจะเห็นคนบ่นเรื่องแคลคูลัส

but you'll also see people re-blogging those complaints,

แต่คุณจะยังเห็นคนแชร์การบ่นเหล่านั้น

making the argument that calculus is interesting and beautiful,

ทำให้การถกเถียงเรื่องแคลคูลัส น่าสนใจและสวยงาม

and here's a way in to thinking about the problem that you find unsolvable.

และนั่นเป็นวิธีที่จะคิดถึงปัญหา ที่คุณคิดว่ามันแก้ไม่ได้

You can go to places like Reddit, and find sub-Reddits,

คุณสามารถไปยังเว็บอย่าง เรดดิท และเจอ เรดดิทย่อย

like "Ask a Historian" or "Ask Science,"

เช่น "ถามนักประวัติศาสตร์" หรือ "ถามนักวิทยาศาสตร์"

where you can ask people who are in these fields

เมื่อคุณถามผู้คน ว่าใครอยู่ในสายวิชาการเหล่านี้บ้าง

a wide range of questions,

คำถามหลากหลายมากมาย

from very serious ones to very silly ones.

ตั้งแต่คำถามเครียดๆ ถึงคำถามที่บ้าบอ

But to me, the most interesting communities of learners

แต่สำหรับผม สิ่งที่น่าสนใจที่สุด สำหรับสังคมผู้เรียนรู้

that are growing up on the Internet right now are on YouTube,

ที่กำลังเติบโตขึ้นในอินเทอร์เน็ตในตอนนี้ คือในยูทิวบ์ (Youtube)

and admittedly, I am biased.

และบอกได้เลยว่า ผมลำเอียง

But I think in a lot of ways, the YouTube page resembles a classroom.

แต่ผมคิดว่า ในหลายๆ แง่มุม เพจ ยูทิวบ์ คล้ายกับห้องเรียน

Look for instance at "Minute Physics,"

ยกตัวอย่างเช่น ลองหา "นาทีฟิสิกส์" (Minute Physics)

a guy who's teaching the world about physics:

ชายคนนี้สอนคนทั่วโลกเกี่ยวกับฟิสิกส์

(Video) Let's cut to the chase.

(วีดีโอ) พูดกันอย่างเปิดอกเลย

As of July 4, 2012, the Higgs boson is the last fundamental piece

เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 2012 ฮิกโบซอน เป็นชิ้นส่วนพื้นฐานสุดท้าย

of the standard model of particle physics to be discovered experimentally.

ของแบบจำลองมาตราฐานทางฟิสิกส์อนุภาค ที่ถูกค้นพบโดยการทดลอง

But, you might ask, why was the Higgs boson

แต่ คุณอาจตั้งคำถามว่า ทำไมฮิกโบซอน

included in the standard model,

ถึงถูกรวมเข้าในแบบจำลองมาตราฐาน

alongside well-known particles like electrons and photons and quarks,

เคียงข้างกับอนุภาคที่เป็นที่รู้จักอื่นๆ อย่างอิเล็กตรอน และโปรตอน และคว๊าค

if it hadn't been discovered back then in the 1970s?

ถ้ามันไม่ได้ถูกค้นพบ ย้อนกลับไปเมื่อยุค 1970

Good question. There are two main reasons.

ถามได้ดีครับ มันมีสองเหตุผล

First, just like the electron is an excitation in the electron field,

อย่างแรก เช่นเดียวกับอิเล็กตรอน ที่เป็นการกระตุ้นในสนามอิเล็กตรอน

the Higgs boson is simply a particle which is an excitation

ฮิกโบซอนเป็นอนุภาค ซึ่งเป็นการถูกกระตุ้น

of the everywhere-permeating Higgs field.

ของสนามฮิกซ์ที่ซึมแทรกอยู่ทุกหนแห่ง

The Higgs field in turn plays an integral role

สนามฮิกส์มีบทบาทสำคัญ

in our model for the weak nuclear force.

ในแบบจำลองของเรา สำหรับแรงนิวเคลียร์อย่างอ่อน

In particular, the Higgs field helps explain why it's so weak.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สนามฮิกส์ช่วยอธิบายว่า ทำไมมันถึงอ่อนนัก

We'll talk more about this in a later video,

เราจะพูดถึงมันในวีดีโอถัดไป

but even though weak nuclear theory was confirmed in the 1980s, in the equations,

แต่แม้ว่าด้วยทฤษฎีนิวเคลียร์อย่างอ่อน ได้รับการยืนยันในยุค 1980 ในสมการ

the Higgs field is so inextricably jumbled with the weak force, that until now

สนามฮิกส์ ถูกผสมปนเปอยู่กับแรงอย่างอ่อน จนถึงกระทั่งตอนนี้

we've been unable to confirm its actual and independent existence.

เราไม่สามารถที่จะยืนยันได้ ถึงการมีอยู่ของมันได้อย่างมั่นใจและเป็นอิสระ

JG: Or here's a video that I made

จอห์น: หรือวีดีโอที่ผมได้ทำขึ้น

as part of my show "Crash Course," talking about World War I:

เป็นส่วนหนึ่งของรายการของผม "ครัช คอร์ส" ที่พูดถึงสงครามโลกครั้งที่ 1

(Video) The immediate cause was of course the assassination in Sarajevo

(วีดีโอ) การเกิดขึ้นโดยฉับพลัน แน่นอน คือการสังหารในซาราเยโว

of the Austrian Archduke Franz Ferdinand,

ของอาร์คดุ๊ค ฟรานซ์ เฟอร์ดินัน แห่งออสเตรีย

on June 28, 1914, by a Bosnian-Serb nationalist named Gavrilo Princip.

ในวันที่ 28 มิถุนายน ค.ศ. 1914 โดยนักชาตินิยม บอสเนีย-เซอร์บ ชื่อ กาฟริโล พรินซิป (Gavrilo Princip)

Quick aside: It's worth noting

กระเถิบมาดูตรงนี้ มันไม่มีค่าอะไรเท่าไร

that the first big war of the twentieth century began

ที่สงครามใหญ่ครั้งแรกในศตวรรษที่ยี่สิบ

with an act of terrorism.

เริ่มต้นด้วยการก่อการร้าย

So Franz Ferdinand wasn't particularly well-liked

ฉะนั้น ฟรานซ์ เฟอร์ดินัน ไม่ได้เป็นที่รักสักเท่าไร

by his uncle, the emperor Franz Joseph -- now that is a mustache!

สำหรับลุงของเขา จักรพรรดิ์ ฟรานซ์ โจเซป โอ้ นั่นหนวด

But even so, the assassination led Austria to issue an ultimatum to Serbia,

แต่ถึงกระนั้น การสังหารนำออสเตรียไปสู่ การยื่นคำขาดต่อเซอร์เบีย

whereupon Serbia accepted some, but not all, of Austria's demands,

ซึ่งเซอร์เบียตอบรับความต้องการของออสเตรีย แต่บางส่วนไม่ใช่ทั้งหมด

leading Austria to declare war against Serbia.

ทำให้ออสเตรียประกาศสงครามกับเซอร์เบีย

And then Russia, due to its alliance with the Serbs, mobilized its army.

และจากนั้นรัสเซียก็ระดมกำลัง ด้วยเหตุที่ประเทศนี้ เป็นพวกเดียวกับเซอร์บ

Germany, because it had an alliance with Austria,

เยอรมันที่เป็นพวกเดียวกับออสเตรีย

told Russia to stop mobilizing,

ก็บอกรัสเซียให้หยุดระดมกำลัง

which Russia failed to do, so then Germany mobilized its own army,

ซึ่งรัสเซียไม่ทำตาม ฉะนั้นเยอรมันก็เลยระดมกำลังตัวเอง

declared war on Russia, cemented an alliance with the Ottomans,

ประกาศสงครามกับรัสเซีย กระชับความสัมพันธ์กับพรรคพวกออตโตมัน

and then declared war on France, because, you know, France.

และจากนั้นก็ประกาศสงครามกับฝรั่งเศส เพราะคุณก็รู้ๆ อยู่ว่าฝรั่งเศสเป็นยังไง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it's not just physics and world history

และมันก็ไม่ใช่แค่ฟิสิกส์ และประวัติศาสตร์โลก

that people are choosing to learn through YouTube.

ที่คนเลือกจะเรียนผ่านยูทิวบ์

Here's a video about abstract mathematics.

นี่เป็นวีดีโอที่เกี่ยวกับคณิตศาสตร์

(Video) So you're me, and you're in math class yet again,

(วีดีโอ) ฉะนั้น คุณคือผม และคุณก็อยู่ในห้องเรียนคณิตศาสตร์อีกแล้ว

because they make you go every single day.

เพราะว่ามันทำบังคับให้คุณไปทุกวัน

And you're learning about, I don't know, the sums of infinite series.

และคุณก็เรียนเกี่ยวกับ ไม่รู้สิ ผลรวมของอนุกรมอนันต์

That's a high school topic, right?

นั่นเป็นหัวข้อที่ได้เรียนในโรงเรียนมัธยม ใช่ไหมครับ

Which is odd, because it's a cool topic, but they somehow manage to ruin it anyway.

ซึ่งก็น่าแปลก เพราะว่ามันเป็นวิชาที่เจ๋งมาก แต่พวกเขาก็ทำมันพังเสียจนได้

So I guess that's why they allow infinite series in the curriculum.

ฉะนั้น ผมคิดว่านั่นเป็นเหตุว่าทำไม พวกเขาจึงยอมให้มีอนุกรมอนันต์ในหลักสูตร

So, in a quite understandable need for distraction, you're doodling

ก็พอเข้าใจได้ว่าคุณต้องการจะเบนความสนใจ ก็เลยวาดอะไรเรื่อยเปื่อย

and thinking more about what the plural of "series" should be

และคิดไปว่า พหูพจน์ของคำว่า "series" คืออะไร

than about the topic at hand: "serieses," "seriese," "seriesen," and "serii?"

จากนั้นก็คิดถึงหัวข้อในมือนั้น: "serieses" "seriese", "seriesen" และ "serii"

Or is it that the singular should be changed: one "serie," or "serum,"

หรือว่าเอกพจน์ของมันควรจะเปลี่ยนเป็น : หนึ่ง "serie" หรือ "serum"

just like the singular of "sheep" should be "shoop."

เหมือนกับเอกพจน์ของ "sheep" ควรจะเป็น "shoop"

But the whole concept of things

แต่แนวคิดองค์รวม

like 1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 and so on approaches one, is useful if, say,

ของวิธีการของ 1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 และต่อไป มีประโยชน์

you want to draw a line of elephants,

ถ้าคุณต้องการวาดรูปช้าง

each holding the tail of the next one:

ที่แต่ละตัวจูงหางตัวถัดไป

normal elephant, young elephant, baby elephant, dog-sized elephant,

ช้างทั่วๆ ไป ช้างเด็ก ช้างทารก ช้างที่มีขนาดเท่าหมา

puppy-sized elephant, all the way down to Mr. Tusks and beyond.

ช้างที่มีขนาดเท่าลูกหมา ลงไปเรื่อยๆ จนถึง คุณสีดอ และต่อๆ ไป

Which is at least a tiny bit awesome,

ซึ่งอย่างน้อยมันก็เจ๋งไม่เบา

because you can get an infinite number of elephants in a line,

เพราะว่าคุณสามารถได้เลขที่เป็นอนันต์ ของช้างในแถว

and still have it fit across a single notebook page.

และยังใส่มันลงไปให้สมุดหนึ่งหน้าได้

JG: And lastly, here's Destin, from "Smarter Every Day,"

และสุดท้าย นี่คือ แดสติน จาก "ฉลาดขึ้นทุกวัน" (Smarter Every Day)

talking about the conservation of angular momentum,

ที่พูดถึงการสนทนาของโมเมนตัมเชิงมุม

and, since it's YouTube, cats:

และเมื่อมันเป็นแมวแห่ง ยูทิวบ์

(Video) Hey, it's me, Destin. Welcome back to "Smarter Every Day."

(วีดีโอ) เฮ่ ฉันเอง เดสติน ยินดีต้อนรับสู่ "ฉลาดขึ้นทุกวัน"

So you've probably observed that cats almost always land on their feet.

คุณคงสังเกตว่าแมวเอาขาลงพื้นเสมอ

Today's question is: why?

คำถามวันนี้คือ ทำไม

Like most simple questions, there's a very complex answer.

เหมือนคำถามพื้นๆ ทั่วไป มันมีคำตอบที่ซับซ้อนมาก

For instance, let me reword this question:

ยกตัวอย่างเช่น ให้ผมลองถามใหม่นะ

How does a cat go from feet-up to feet-down in a falling reference frame,

แมวเปลี่ยนจากขาชี้ฟ้ามาเป็นเอาขาลง ภายในกรอบเวลาที่กำลังตกลงมา

without violating the conservation of angular momentum?

โดยไม่รบกวนการอนุรักษ์ ของโมเมนตัมเชิงมุมได้อย่างไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

JG: So, here's something all four of these videos have in common:

จอห์น: นี่คือสิ่งที่วีดีโอทั้งสี่มีร่วมกัน

They all have more than half a million views on YouTube.

พวกมันมีคนเข้าชมมากกว่าครึ่งล้านใน ยูทิวบ์

And those are people watching not in classrooms,

และนั่นคือคนที่ไม่ได้ดูมันในชั้นเรียน

but because they are part of the communities of learning

แต่เพราะว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่ง ของสังคมการเรียนรู้

that are being set up by these channels.

ที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่องทางเหล่านี้

And I said earlier that YouTube is like a classroom to me,

และผมไว้ก่อนหน้านี้ว่า ยูทิวบ์ เป็นเหมือนห้องเรียนสำหรับผม

and in many ways it is, because here is the instructor --

และในหลายๆ แง่มุม มันก็เป็นอย่างนั้น เพราะว่านี่คือผู้สอน --

it's like the old-fashioned classroom: here's the instructor,

มันเหมือนห้องเรียนดั้งเดิม นี่คือผู้สอน

and then beneath the instructor are the students,

และจากนั้นใต้ผู้สอนก็มีนักเรียน

and they're all having a conversation.

และพวกเขาก็มีการพูดคุยกัน

And I know that YouTube comments have a very bad reputation

และผมรู้ว่าการแสดงความคิดเห็นในยูทิวบ์ มีชื่อเสียงที่ไม่ดีมากๆ

in the world of the Internet,

ในโลกของอินเทอร์เนต

but in fact, if you go on comments for these channels,

แต่อันที่จริงแล้ว ถ้าคุณไปดูความเห็นของช่องเหล่านี้

what you'll find is people engaging the subject matter,

สิ่งที่คุณจะได้พบคือคนที่เข้าถึงกับเนื้อหาบทเรียน

asking difficult, complicated questions that are about the subject matter,

ถามคำถามยากๆ คำถามที่ซับซ้อน ที่เกี่ยวข้องการเนื้อหาบทเรียน

and then other people answering those questions.

และจากนั้น คนอื่นๆ ก็มีตอบคำถามเหล่านั้น

And because the YouTube page is set up so that the page in which I'm talking to you

และเพราะว่าเพจ ยูทิวบ์ ถูกสร้างขึ้น ฉะนั้น เพจที่ผมเล่าให้คุณฟัง

is on the exact -- the place where I'm talking to you is on the exact same page

อยู่บน -- ที่ซึ่งผมกำลังพูดถึง คือบนเพจเดียวกัน

as your comments,

กับที่คุณให้ความคิดเห็น

you are participating in a live and real and active way in the conversation.

คุณกำลังมีส่วนร่วมในการสนทนาที่สดและจริง และเป็นมีรวดเร็ว

And because I'm in comments usually, I get to participate with you.

และเพราะส่วนใหญ่ผมมักอยู่ใน การแสดงความเห็น ผมก็จะมีส่วนร่วมกันคุณ

And you find this whether it's world history,

และคุณจะพบมัน ไม่ว่ามันจะเป็นประวัติศาสตร์โลก

or mathematics, or science, or whatever it is.

หรือคณิตศาสตร์ หรือวิทยาศาสตร์ หรืออะไรก็ตามแต่

You also see young people using the tools and the sort of genres of the Internet

คุณยังเห็นคนหนุ่มสาวใช้เครื่องมือ และอินเทอร์เน็ตชนิดต่างๆ

in order to create places for intellectual engagement,

เพื่อที่จะสร้างสถานที่สำหรับ การเข้าถึงเข้าร่วมในเชิงสร้างสรรค์

instead of the ironic detachment

แทนที่จะเป็นการแบ่งแยกแดกดัน

that maybe most of us associate with memes and other Internet conventions --

และบางทีพวกเราส่วนใหญ่ ก็เกี่ยวข้องกับรูปตัดต่อ และการชุมนุมทางอินเทอร์เน็ต --

you know, "Got bored. Invented calculus."

อย่าง "เบื่อ ก็เลยประดิษฐ์แคลคูลัส"

Or, here's Honey Boo Boo criticizing industrial capitalism:

หรือ นี่คือ ฮันนี่ บูบู กำลังวิจารณ์ทุนนิยมอุตสาหกรรม

["Liberal capitalism is not at all the Good of humanity.

["ทุนนิยมเสรีนิยมไม่ได้เป็นความดี แห่งมวลมนุษยชาติเลย

Quite the contrary; it is the vehicle of savage, destructive nihilism."]

ตรงข้าม มันเป็นพาหนะของคติทำลายล้าง ที่ป่าเถื่อนและบ่อนทำลาย"]

In case you can't see what she says ... yeah.

ถ้าคุณไม่เห็นว่าเธอพูดว่าอะไร ... อืม

I really believe that these spaces,

ผมเชื่อจริงๆ เลยว่า ที่เหล่านี้

these communities, have become for a new generation of learners,

สังคมเหล่านี้ ได้กลายเป็น ที่สำหรับผู้เรียนรู้รุ่นใหม่

the kind of communities, the kind of cartographic communities

ในสังคมแบบที่ เป็นสังคมในแบบการทำแผนที่

that I had when I was in high school, and then again when I was in college.

ที่ผมมีเมื่อผมเป็นนักเรียนมัธยม และจากนั้นอีกครั้งเมื่อผมเข้าวิทยาลัย

And as an adult, re-finding these communities

และเมื่อเป็นผู้ใหญ่ การกลับมาพบสังคมเหล่านั้น

has re-introduced me to a community of learners,

ได้แนะนำให้ผมรู้จักกับสังคมของผู้เรียนรู้ อีกครั้งหนึ่ง

and has encouraged me to continue to be a learner even in my adulthood,

และมันได้ผลักดันให้ผมสานต่อ การเป็นผู้เรียน แม้ในช่วงที่ผมเป็นผู้ใหญ่

so that I no longer feel like learning is something reserved for the young.

ฉะนั้น ผมไม่รู้สึกอีกแล้วว่า การเรียนเป็นสิ่งที่เป็นของคนหนุ่มสาวเท่านั้น

Vi Hart and "Minute Physics" introduced me

วิ ฮาร์ท (Vi Hart) "นาทีฟิสิกส์" แนะนำให้ผม

to all kinds of things that I didn't know before.

รู้จักกับสิ่งต่างๆ มากมายที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน

And I know that we all hearken back

และผมรู้ว่าเราทุกคนฟังอย่างสนใจ

to the days of the Parisian salon in the Enlightenment,

ถึงเรื่องราวของการชุมนุมสังสรรค์ของชาวปารีส ในยุคเรืองปัญญา

or to the Algonquin Round Table, and wish,

หรือโต๊ะกลมของอินเดียนแดงแองกองคิน และหวังว่า

"Oh, I wish I could have been a part of that,

"โอ้ ฉันฝันอยากเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาจัง

I wish I could have laughed at Dorothy Parker's jokes."

ฉันอยากจะหัวเราะไปกับมุขตลกของ โดโรธี ปาร์คเกอร์"

But I'm here to tell you that these places exist, they still exist.

แต่ผมอยู่ตรงนี้เพื่อจะบอกคุณว่า สถานที่เหล่านั้นมีอยู่ พวกมันยังมีอยู่

They exist in corners of the Internet, where old men fear to tread.

พวกมันอยู่ในมุมต่างๆ ในอินเทอร์เนต ที่ซึ่งคนแก่ๆ ไม่กล้าย่างกรายเข้าไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I truly, truly believe that when we invented Agloe, New York, in the 1960s,

และผมเชื่อจริงๆ เลยครับว่า เมื่อผมประดิษฐ์ แอ๊กโลว นิวยอร์ค ในยุค 1960

when we made Agloe real, we were just getting started.

เมื่อผมสร้าง แอ๊กโลว ขึ้นมาจริงๆ เพวาะเราเพิ่งเริ่มต้นกันเองครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)