Paper towns and why learning is awesome | John Green

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

This is a map of New York State

اين نقشه ايالت نيويورك است

that was made in 1937 by the General Drafting Company.

كه در ١٩٣٧ از سوى كمپانى جنرال درفتينگ درست شد.

It's an extremely famous map among cartography nerds,

نقشه‌ای بی‌نهایت مشهور میان خوره‌های نقشه نگارى،

because down here at the bottom of the Catskill Mountains,

چون اين پايين در قعر كوههاى كت‌اسکیل،

there is a little town called Roscoe --

شهر کوچکی به اسم روسکو هست--

actually, this will go easier if I just put it up here --

در واقع، آسانتر بود اگر آن را در این بالا میگذاشتم--

There's Roscoe, and then right above Roscoe is Rockland, New York,

اینجا روسکو هست و درست آن بالا راک لند ، نیویورک قرار دارد،

and then right above that is the tiny town of Agloe, New York.

و درست بالای آن هم شهر کوچک اَگلو، نیویورک است.

Agloe, New York, is very famous to cartographers,

اَگلو، نیویورک میان نقشه نگارها خیلی معروف است،

because it's a paper town.

چون شهری کاغذی است.

It's also known as a copyright trap.

همچنین بعنوان دام حق طبع و نشر هم معروف است.

Mapmakers -- because my map of New York and your map of New York

نقشه نگارها-- چون نقشه من از نیویورک و نقشه شما نیویورک

are going to look very similar, on account of the shape of New York --

بسیار شبیه هم خواهند بود، از لحاظ شکل نیویورک--

often, mapmakers will insert fake places onto their maps,

اغلب نقشه نگارها مکانهای جعلی، را وارد نقشه‎هایشان می‎کنند،

in order to protect their copyright.

تا از حق حق طبع و نشر خود محافظت کنند.

Because then, if my fake place shows up on your map,

چون اگر یکی از مکانهای جعلی من روی نقشه شما ظاهر شود،

I can be well and truly sure that you have robbed me.

می‎توانم کاملا مطمئن شوم که شما از من دزدی کردید.

Agloe is a scrabblization of the initials of the two guys who made this map,

اَلگو سرهمی از حروف اولیه از دو یاروی هست که این نقشه را ساختند،

Ernest Alpers and Otto [G.] Lindberg,

ارنست آلپرز و اتو [جی.] لیندبرگ،

and they released this map in 1937.

و آنها این نقشه را در ۱۹۳۷ منتشر کردند.

Decades later, Rand McNally releases a map

دهه‎ها بعد، راند مک نلی نقشه‎ای را منتشر کرد

with Agloe, New York, on it, at the same exact intersection

که اَلگو، نیویورک در آن بود، دقیقا در همان تقاطع

of two dirt roads in the middle of nowhere.

دو جاده خاکی در وسط ناکجاآباد.

Well, you can imagine the delight over at General Drafting.

خب، می‎توانید شادی جنرال درفتینگ سر این موضوع را تصور کنید.

They immediately call Rand McNally, and they say,

آنها فورا به رندی مک نلی زنگ زدند و گفتند،

"We've caught you! We made Agloe, New York, up.

"مچت رو گرفتیم! اَلگو، نیویورک، بالا ساختگیه و کار خودمونه.

It is a fake place. It's a paper town.

یک جای ساختگی. یک شهر کاغذی.

We're going to sue your pants off!"

تا پاپاسی آخر اموالت رو ازت بعنوان جریمه می‎گیریم."

And Rand McNally says, "No, no, no, no, Agloe is real."

و رند مک نلی می‎گوید، "نه، نه، نه،نه، اَلگو واقعی است."

Because people kept going to that intersection of two dirt roads --

چون مردم به رفتن سر آن تقاطع سر دو جاده خاکی ادامه می دادند--

(Laughter)

(خنده)

in the middle of nowhere, expecting there to be a place called Agloe --

در وسط ناکجا اباد، به دنبال جایی که اسمش اَلگو باشد--

someone built a place called Agloe, New York.

کسی جایی را ساخت به اسم اَلگو، نیویورک.

(Laughter)

(خنده)

It had a gas station, a general store, two houses at its peak.

جایی با پمپ بنزین، فروشگاه و دو تا خانه در نوک آنجا.

(Laughter)

(خنده)

And this is of course a completely irresistible metaphor to a novelist,

و خب این اتفاق برای یک رمان نویس استعاره‎ای وسوسه انگیز است،

because we would all like to believe that the stuff that we write down on paper

چون همه ما دوست داریم باور کنیم که آن چیزهایی که روی کاغذ می‎نویسیم

can change the actual world in which we're actually living,

قابلیت تبدیل به دنیای حقیقی شدن را دارند، جایی که در آن حقیقتا زندگی می‎کنیم،

which is why my third book is called "Paper Towns".

چیزی که بخاطرش کتاب سومم را " شهرهای کاغذی" نامیدم.

But what interests me ultimately more than the medium in which this happened,

اما برایم جالبتر از رسانه‎ای که در آن این اتفاق میفتد،

is the phenomenon itself.

خود این پدیده است.

It's easy enough to say that the world shapes our maps of the world, right?

گفتن این که جهان نقشه‎های ما را شکل می‎دهد، آسان است، نه؟

Like the overall shape of the world is obviously going to affect our maps.

مثل شکل کلی جهان که آشکارا بر نقشه‎های ما تاثیر می‎گذارد.

But what I find a lot more interesting is the way

اما آنچه بیش از همه برایم جالبتر است طریقه‎ای است

that the manner in which we map the world changes the world.

که ما جهان را به واسطه ترسیم نقشه جهان تغییر می‎دهیم.

Because the world would truly be a different place if North were down.

چون قطعا دنیا جای متفاوتی بود اگر شمال این پایین بود.

And the world would be a truly different place

و جهان حقیقتا جای متفاوتی بود

if Alaska and Russia weren't on opposite sides of the map.

اگر آلاسکا و روسیه در کناره‎های متضاد نقشه نبودند.

And the world would be a different place

و جهان جای متفاوتی میشد

if we projected Europe to show it in its actual size.

اگر میخواستیم اروپا را در اندازه واقعی آن نشان دهیم.

The world is changed by our maps of the world.

جهان بواسطه نقشه‎های ما از جهان تغییر می‎کند.

The way that we choose -- sort of, our personal cartographic enterprise,

روشی که انتخاب می‎کنیم-- به نحوی، بنگاه نقشه‎نگاری شخصی ما هستند که

also shapes the map of our lives,

همچنین نقشه زندگیهای ما را شکل می‎دهد،

and that in turn shapes our lives.

و بعد آن در عوض زندگیهای ما را شکل می‎دهد.

I believe that what we map changes the life we lead.

به باور من آنچه نقشه‎اش را می‎کشیم زندگیمان را تغییر می‎دهد.

And I don't mean that in some, like, secret-y Oprah's Angels network, like,

و منظورم اصلا مثل این شبکه فرشته‎های مخفی اپرا نیست، (بنگاه خیریهای که هدفش تشویق افراد به ایجاد تغییر در زندگی دیگران است.)

you-can-think-your-way- out-of-cancer sense.

یا بی خیال سرطان به راه خودتان فکر کنید.

But I do believe that while maps don't show you where you will go in your life,

اما واقعا متعقدم درحالیکه نقشه‎ها به شما نشان نمی‎دهند در زندگیتان به کجا خواهید رفت،

they show you where you might go.

نشان می‎دهند که شاید به کجا بروید.

You very rarely go to a place that isn't on your personal map.

شما بندرت به جایی می‎رود که روی نقشه فردیتان نباشد.

So I was a really terrible student when I was a kid.

خب وقتی بچه بودم، دانش‎آموز افتزاحی بودم.

My GPA was consistently in the low 2s.

معدلم همیشه خیلی پایین بود.

And I think the reason that I was such a terrible student

و فکر کنم دلیل این که چنین دانش‎آموز وحشتناکی بودم

is that I felt like education was just a series of hurdles

این است که حس می‎کردم تحصیلات هم جز آن مجموعه موانعی است

that had been erected before me,

که پیش رویم سبز شده بود،

and I had to jump over in order to achieve adulthood.

و برای رسیدن به بزرگسالی باید از رویشان می‎گذشتم.

And I didn't really want to jump over these hurdles,

و واقعا نمی‎خواستم سر این موانع را پشت سر بگذارم.

because they seemed completely arbitrary, so I often wouldn't,

چون کاملا قراردادی بنظر می‎رسیدند، پس اغلب انجامشان نمی‎دادم،

and then people would threaten me, you know,

و بعد می‎دانید آدمها تهدیدم می‎کردند،

they'd threaten me with this "going on [my] permanent record,"

آنها من را چنین حرفهایی تهدید می‎کردند، " که اینها برات سابقه میشه،"

or "You'll never get a good job."

یا " هیچوقت شغل خوبی نخواهی داشت!"

I didn't want a good job!

من شغل خوب نمی‎خواستم!

As far as I could tell at eleven or twelve years old,

وقتی یازده یا دوازده سالم بود اینطور بود که

like, people with good jobs woke up very early in the morning,

آدمهایی با شغل خوب، صبح خیلی زود از خواب بلند می‎شدند.

(Laughter)

(خنده)

and the men who had good jobs, one of the first things they did

و مردانی که شغلهای خوبی داشتند، یکی از چیزهای خوبی که انجام دادند

was tie a strangulation item of clothing around their necks.

بستن یک تکه پارچه خفه کننده دور گردنشان بود.

They literally put nooses on themselves,

بعبارتی بخودشان افسار می‎زدند،

and then they went off to their jobs, whatever they were.

و سرکار می‎رفتند، شغلشان هر چه که بود.

That's not a recipe for a happy life.

این دستورالعمل یک زندگی شاد نبود.

These people -- in my, symbol-obsessed, twelve year-old imagination --

این آدمها-- در تخیل دوازده ساله نماد زده‎ام --

these people who are strangling themselves

کسانی بودند که یکی از کارهایی که هر روز صبح انجام می‎دادند

as one of the first things they do each morning,

خفه کردن خودشان بود،

they can't possibly be happy.

آنها مسلما نمی‎توانستند خوشحال باشند.

Why would I want to jump over all of these hurdles

پس چرا باید از این موانع می‎گذشتم

and have that be the end?

و به آن پایان می‎رسیدم؟

That's a terrible end!

پایان وحشتاکی است؟

And then, when I was in tenth grade, I went to this school,

و بعد وقتی کلاس دهم بودم، به این مدرسه رفتم؛

Indian Springs School, a small boarding school,

مدرسه ایندین اسپرینگز، یک مدرسه شبانه روزی کوچک

outside of Birmingham, Alabama.

بیرون از بیرمنگام، آلاباما.

And all at once I became a learner.

و به یکباره من یاد گیرنده شدم.

And I became a learner, because I found myself

و من یاد گیرنده شدم، چون خودم را در اجتماع

in a community of learners.

یاد گیرنده‎ها یافتم.

I found myself surrounded by people

خود را در احاطه کسانی یافتم که

who celebrated intellectualism and engagement,

مشارکت و روشنفکری را گرامی می‌داشتند،

and who thought that my ironic oh-so-cool disengagement

و کسانی که به من آموختند مشارکت نکردن دو پهلوی من با صرفا گفتن این که

wasn't clever, or funny,

"چقدر با حاله" بامزه یا زیرکانه نبود،

but, like, it was a simple and unspectacular response

اما در عوض واکنشی ساده و غیرقابل توجه

to very complicated and compelling problems.

به مشکلات خیلی پیچیده و جالب بود.

And so I started to learn, because learning was cool.

و بنابراین شروع کردم به یادگرفتن، چون یاد گرفتن با حال بود.

I learned that some infinite sets are bigger than other infinite sets,

یاد گرفتم که برخی مجموعه‎های نامحدود هستند که بزرگتر از مجموعه‎های نامحدود دیگرند،

and I learned that iambic pentameter is and why it sounds so good to human ears.

و آموختم که مصرع ۵ ضربی ایامبیک چیست و این که چرا به گوش آدمها خوش آهنگ است.

I learned that the Civil War was a nationalizing conflict,

آموختم جنگ داخلی، مناقشه‎ای ملی گرا بود،

I learned some physics,

کمی فیزیک یاد گرفتم.

I learned that correlation shouldn't be confused with causation --

آموختم همبستگی را با نسبت علت و معلول اشتباه نگیرم--

all of these things, by the way,

همه این چیزها، راستش،

enriched my life on a literally daily basis.

در واقع باعث غنی شدن مبنای روزانه زندگیم شده‎اند.

And it's true that I don't use most of them for my "job,"

و حقیقت دارد که من از اکثر آنها برای "شغلم" استفاده نمی‎کنم،

but that's not what it's about for me.

اما این چیزی نیست که درباره‎اش حرف بزنم.

It's about cartography.

درباره نقشه نگاری است.

What is the process of cartography?

فواید نقشه نگاری چیست؟

It's, you know, sailing upon some land, and thinking,

می‎دانید مثل پیشروی در سرزمینی میماند و این که فکر کنیم،

"I think I'll draw that bit of land,"

" آن تکه از زمین را ترسیم خواهم کرد،"

and then wondering, "Maybe there's some more land to draw."

و بعد فکر می‎کنیم، " شاید سرزمینهای بیشتری برای ترسیم کردن باشد."

And that's when learning really began for me.

و آن زمانی بود که یادگیری واقعا برایم شروع شد.

It's true that I had teachers that didn't give up on me,

صحت دارد که من معلمهایی داشتم که هیچوقت بیخیال من نشدند،

and I was very fortunate to have those teachers,

و من بخاطر داشتن چنین معلمهایی بسیار خوش شانش بودم،

because I often gave them cause to think there was no reason to invest in me.

چون اغلب باعث می‎شدم فکر کنند دلیلی برای سرمایه‎گذاری در من نداشتند.

But a lot of the learning that I did in high school

اما خیلی از آموخته‎های من در دبیرستان

wasn't about what happened inside the classroom,

بخاطر اتفاقات داخل کلاس نبود،

it was about what happened outside of the classroom.

بخاطر ماجراهای خارج از کلاس درس بود.

For instance, I can tell you

برای مثال، می‎توانم برایتان بگویم

that "There's a certain Slant of light, Winter Afternoons --

که " نوعی نور مایل هست، بعد از ظهرهای زمستان--

That oppresses, like the Heft Of Cathedral Tunes --"

که آزاردهنده است، مثل سنگینی آهنگهای کلیسای جامع--"

not because I memorized Emily Dickinson in school

نه بخاطر این که وقتی در دبیرستان بودم

when I was in high school,

امیلی دیکنسن حفظ کرده بودم،

but because there was a girl when I was in high school,

اما وقتی دبیرستانی بودم یک دختری بود

and her name was Amanda, and I had a crush on her,

به اسم آماندا، و من ازش خوشم میامد،

and she liked Emily Dickinson poetry.

و او عاشق اشعار امیلی دیکسن بود.

The reason I can tell you what opportunity cost is,

دلیلی که می‎توانم به شما بگویم هزینه فرصت چقدر است،

is because one day when I was playing Super Mario Kart on my couch,

این است که یک روز وقتی مشغول بازی کردن سوپرماریو روی مبلم بودم،

my friend Emmet walked in, and he said,

دوستم امئت تو امد و گفت،

"How long have you been playing Super Mario Kart?"

" چقدر وقت گذاشتی سوپر ماریو بازی کنی؟"

And I said, "I don't know, like, six hours?" and he said,

و من گفتم، " نمی دانم، حدود شش ساعت؟" و او گفت،

"Do you realize that if you'd worked at Baskin-Robbins those six hours,

"می‎دانی اگه آن شش ساعت را در بسکین رابینز کار کرده بودی،

you could have made 30 dollars, so in some ways,

۳۰ دلار در آورده بودی، پس یک جورهایی،

you just paid thirty dollars to play Super Mario Kart."

فقط ۳۰ دلار پرداخت کردی که سوپرماریو بازی کنی."

And I was, like, "I'll take that deal."

و من این شکلی بودم، "معامله را می‎پذیرم."

(Laughter)

(خنده)

But I learned what opportunity cost is.

اما آموختم هزینه فرصت یعنی چه؟

And along the way, the map of my life got better.

و در راستای مسیر، نقشه زندگی‎ام بهتر شد.

It got bigger; it contained more places.

بزرگتر شد؛ حاوی مکانهای بیشتر شد.

There were more things that might happen,

چیزهای بیشتری برای رخ دادن داشت،

more futures I might have.

شاید آینده‎های بیشتری داشته باشم.

It wasn't a formal, organized learning process,

یک فرایند یادگیری رسمی و سازماندهی شده نبود،

and I'm happy to admit that.

و خوشحالم که آن را بپذیرم.

It was spotty, it was inconsistent, there was a lot I didn't know.

جورواجور بود و غیریکدست، کلی چیز که بلد نبودم

I might know, you know, Cantor's idea

ایده کانتور را من شاید بدانم و شما هم بدانید

that some infinite sets are larger than other infinite sets,

که برخی مجموعه‎های نامتنهای بزرگتر از برخی دیگر مجموعه‎های نامتنهاهی هستند

but I didn't really understand the calculus behind that idea.

اما واقعا حساب دیفرانسیل و انتگرال پشت آن را نمی‎فهمیدم.

I might know the idea of opportunity cost,

من شاید بدانم هزینه فرصت چیست،

but I didn't know the law of diminishing returns.

اما قانون بازده نزولی را نمی‎دانستم.

But the great thing about imagining learning as cartography,

اما بهترین چیز درباره تصور این که آموختن مثل نقشه نگاری است،

instead of imagining it as arbitrary hurdles

عوض این که آموختن را موانع قراردادی فرض کنیم

that you have to jump over,

که باید از رویشان بپریم،

is that you see a bit of coastline, and that makes you want to see more.

این است که کمی از خط ساحلی را می‎بینید و باعث میشود که بخواهید بیشتر ببینید.

And so now I do know at least some of the calculus

و خب حالا حداقل کمی بیشتر از این حسابهایی که زیربنای

that underlies all of that stuff.

همه آن چیزهاست می‎دانم.

So, I had one learning community

خب یک اجتماع یادگیری در

in high school, then I went to another for college,

دبیرستان داشتم، بعد رفتم به یک کالج دیگر

and then I went to another,

و بعد هم به یکی دیگر،

when I started working at a magazine called "Booklist,"

وقتی در مجله‎ای به اسم "بوک لیست" شروع به کار کردم،

where I was an assistant, surrounded by astonishingly well-read people.

آنجا دستیار بودم، و اطرافم پر بود از آدمهای بسیار با مطالعه.

And then I wrote a book.

و بعد یک کتاب نوشتم.

And like all authors dream of doing,

و مثل همه نویسنده‎ها که رویای انجامش را دارند،

I promptly quit my job.

فورا از کارم استعفا دادم.

(Laughter)

(خنده)

And for the first time since high school,

و برای اولین بار از زمان دبیرستان،

I found myself without a learning community, and it was miserable.

خودم را بدون یک اجتماع یادگیری یافتم و عجب بدبختی بود.

I hated it.

ازش متنفر بودم.

I read many, many books during this two-year period.

در طی این دوره دو ساله کتابهای خیلی زیادی خواندم.

I read books about Stalin,

کتابهایی درباره استالین خواندم،

and books about how the Uzbek people came to identify as Muslims,

و کتابهایی درباره این که چطور ازبکها بعنوان مسلمان شناسایی شدند،

and I read books about how to make atomic bombs,

و من کتابهایی خواندم درباره نحوه ساخت بمبهای اتم،

but it just felt like I was creating my own hurdles,

اما خب حسم این بود که موانع خودم را داشتم خلق می‎کردم،

and then jumping over them myself, instead of feeling the excitement

و بعد از رویشان می‎پریدم، عوض این که هیجان بخشی از

of being part of a community of learners, a community of people

آن جامعه یادگیرنده‎ها، اجتماعی از آدمها را داشته باشم

who are engaged together in the cartographic enterprise

که با هم در بنگاه نقشه نگاری مشارکت داشتند

of trying to better understand and map the world around us.

در جهت درک بهتر و نقشه برداری از جهان اطراف ما.

And then, in 2006, I met that guy.

و بعد در ۲۰۰۶، با شخصی آشنا شدم.

His name is Ze Frank.

نامش زی فرانک است.

I didn't actually meet him, just on the Internet.

راستش او را واقعا ندیدم، فقط در اینترنت بود.

Ze Frank was running, at the time, a show called "The Show with Ze Frank,"

زی فرانک در آن زمان، شوی را اجرا می‎کرد به اسم، " شوی با زی فرانک"،

and I discovered the show,

و آن شو را کشف کردم،

and that was my way back into being a community learner again.

و همین بهانه‎ای شد برای برگشت مجدد من به اجتماع یادگیرنده‎ها.

Here's Ze talking about Las Vegas:

اینجا زی دارد درباره لاس وگاس صحبت می‎کند:

(Video) Ze Frank: Las Vegas was built in the middle of a huge, hot desert.

(ویدئو) زی فرانک: لاس وگاس در وسط یک بیابان داغ و عظیم ساخته شد.

Almost everything here was brought from somewhere else --

تقریبا همه این چیزهایی که اینجا هست از جاهای دیگر آورده شده--

the sort of rocks, the trees, the waterfalls.

انواع صخره‎ها، درختان و آبشارها.

These fish are almost as out of place as my pig that flew.

این ماهیها هم محاله که مال اینجا باشند.

Contrasted to the scorching desert that surrounds this place,

در مغایرت با صحرای سوزانی که این محل را احاطه کرده،

so are these people.

همینطور این آدمها.

Things from all over the world have been rebuilt here, away from their histories,

در اینجا همه چیز بدور از تاریخچه‎ واقعی‎شان و بدور از آدمهایی که

and away from the people that experience them differently.

آنها را متفاوت تجربه کرده‎اند، از نو ساخته می‎شود.

Sometimes improvements were made -- even the Sphinx got a nose job.

گاهی هم اصلاحاتی در آنها داده می‎شود--

Here, there's no reason to feel like you're missing anything.

در اینجا دلیلی برای دلتنگ شدنتان وجود ندارد.

This New York means the same to me as it does to everyone else.

این نیویورک برای من همانی هست که برای بقیه هم هست.

Everything is out of context, and that means context allows for everything:

همه چیز خارج از بافت هست و این به معنای هر چیزی ممکن است:

Self Parking, Events Center, Shark Reef.

مرکز رویدادها، پارک خودکار ماشین، اکواریوم شارک ریف.

This fabrication of place could be one of the world's greatest achievements,

این ساخت مکان می‎تواند یکی از بزرگترین دستاوردهای جهان باشد.

because no one belongs here; everyone does.

چون کسی به اینجا تعلق ندارد و بلعکس.

As I walked around this morning, I noticed most of the buildings

همانطور که امروز صبح داشتم در این حوالی قدم می‎زدم، متوجه شدم بیشتر

were huge mirrors reflecting the sun back into the desert.

ساختمانها آینه‎های بزرگی داشتند که آینه را به صحرا انعکاس می‎دادند.

But unlike most mirrors,

اما برخلاف اکثر آینه‎‎ها،

which present you with an outside view of yourself embedded in a place,

که نمایی از بیرون به شما ارائه می‎دهند

these mirrors come back empty.

این آینه‎‎ها خالی بودند.

John Green: Makes me nostalgic for the days

جان گرین: باعث میشه دلتنگ روزهایی شوم

when you could see the pixels in online video.

که می‎توانستیم شاهد پیکسلها در ویدئوهای آنلاین باشیم.

(Laughter)

(خنده)

Ze isn't just a great public intellectual, he's also a brilliant community builder,

زی فقط یک روشنفکر عمومی عالی نیست، او همچنین یک سازنده اجتماع برجسته است،

and the community of people that built up around these videos

و اجتماع گرد آمده از آدمها در اطراف این ویدئوها ساخته شده است

was in many ways a community of learners.

به طریقه‎های مختلف، جامعه‎ای از یادگیرنده‎ها بحساب میامد.

So we played Ze Frank at chess collaboratively, and we beat him.

با همکاری هم با زی فرانک شطرنج بازی کردیم و او را شکست دادیم.

We organized ourselves to take a young man on a road trip across the United States.

ما خودمان را برای بردن یک مرد جوان به سفر جاده‎ای در سراسر ایالات متحده سازماندهی کردیم.

We turned the Earth into a sandwich,

ما زمین را تبدیل به یک ساندویج کردیم،

by having one person hold a piece of bread at one point on the Earth,

با داشتن یک کسی که تکه‎ای از نانی را در یک سر زمین نگه داشته

and on the exact opposite point of the Earth,

و دقیقا در نقطه مقابل آن،

have another person holding a piece of bread.

کسی دیگری را داریم که تکه‎ای دیگر نان را نگه ‎می‎دارد.

I realize that these are silly ideas, but they are also "learny" ideas,

پی به احمقانه بودن این ایده‎ها بردم، اما خوب اینها همینطور "ایده‎های یادگرفتنی" هستند،

and that was what was so exciting to me,

و این خب برایم خیلی هیجان داشت،

and if you go online, you can find communities like this all over the place.

و اگر آنلاین شوید، اجتماعاتی از این قبیل را همه جا پیدا خواهید کرد.

Follow the calculus tag on Tumblr,

تگ calculus(حساب و انتگرال) را روی تامبلر دنبال کنید،

and yes, you will see people complaining about calculus,

و بله، افرادی را خواهید دید که درباره آن شکایت می کنند،

but you'll also see people re-blogging those complaints,

اما همچنین کسانی را خواهید دید که این شکایات را دوباره بازنشر می‎کنند،

making the argument that calculus is interesting and beautiful,

و استدلال می‎کنند که حساب و انتگرال موضوع جالب و زیبایی است،

and here's a way in to thinking about the problem that you find unsolvable.

و این هم روشی است برای فکر کردن به مشکلی به نظرتان غیرقابل حل میاید.

You can go to places like Reddit, and find sub-Reddits,

می‌توانید به جاهایی مثل Reddit سربزنيد و زير مجموعه‌هایش را پیدا کنید،

like "Ask a Historian" or "Ask Science,"

مثل از "یک تاریخدان بپرس" یا از "یک دانشمند بپرس"،

where you can ask people who are in these fields

جایی که توانید از اهالی این رشته‌ها

a wide range of questions,

انواع سوالها را بپرسید،

from very serious ones to very silly ones.

از سوالات جدی گرفته تا احمقانه

But to me, the most interesting communities of learners

اما برای من، جالب‎ترین جوامع یادگیرنده‎ها

that are growing up on the Internet right now are on YouTube,

که در اینترنت رشد می‎کنند الان روی یوتیوب هستند،

and admittedly, I am biased.

و باید اعتراف کنم که متعصبم.

But I think in a lot of ways, the YouTube page resembles a classroom.

اما به نظرم از خیلی جهات، صفحه یوتیوب تداعی‎گر کلاس درس است.

Look for instance at "Minute Physics,"

برای مثال "Minute Physics" را در نظر بگیرید،

a guy who's teaching the world about physics:

یک یارویی درباره فیزیک درس می‎دهد:

(Video) Let's cut to the chase.

(ویدیو) بریم سر اصل مطلب.

As of July 4, 2012, the Higgs boson is the last fundamental piece

از ۴ جولای ۲۰۱۴، بوزون هیگز آخرین تکه بنیادی از

of the standard model of particle physics to be discovered experimentally.

الگوی استاندارد فیزیک ذره‎ای است که بطور آزمایشی کشف شده.

But, you might ask, why was the Higgs boson

اما ممکن است بپرسید چرا بوزون هیگز

included in the standard model,

در این الگوی استاندارد،

alongside well-known particles like electrons and photons and quarks,

همراه با ذرات بنامی مثل الکترونها و فوتونها و کوارک‎ها است.

if it hadn't been discovered back then in the 1970s?

اگر آنموقع در دهه ۱۹۷۰ کشف نشده بود؟

Good question. There are two main reasons.

پرسش خوبی است. دو دلیل اصلی وجود دارد.

First, just like the electron is an excitation in the electron field,

نخست، درست مثل الکترون که برانگیختگی در میدان الکترون است،

the Higgs boson is simply a particle which is an excitation

بوزون هیگز(ذره خدا) تنها ذره‎ای است که تحریکی از

of the everywhere-permeating Higgs field.

سازوکار هیگز سرایت کرده به همه جا است.

The Higgs field in turn plays an integral role

سازوکار هیگز در عوض نقش کاملی را در الگوی ما

in our model for the weak nuclear force.

برای نیروی هسته‎ای ضعیف ایفا می‎کند.

In particular, the Higgs field helps explain why it's so weak.

سازوکار هیگز بخصوص در توضیح دلیل ضعیف بودن آن کمک می‎کند.

We'll talk more about this in a later video,

در ویدئوی بعدی بیشتر راجع به آن صحبت خواهیم کرد،

but even though weak nuclear theory was confirmed in the 1980s, in the equations,

اما اگر چه نظریه نیروی هسته‌ای ضعیف در دهه ۱۹۸۰ تایید شد، در معادلات،

the Higgs field is so inextricably jumbled with the weak force, that until now

سازوکار هیگز چنان حل نشدنی با نیروی هسته‎ای ضعیف درهم آمیخته که تابحال

we've been unable to confirm its actual and independent existence.

از تایید آن بعنوان یک موجودیت مستقل و حقیقی ناتوان مانده‎ایم.

JG: Or here's a video that I made

جان گرین: یا در اینجا ویدئوی هست که بعنوان

as part of my show "Crash Course," talking about World War I:

بخشی از برنامه‎ام به اسم "Crash Course" ساختم، که درباره جنگ جهانی اول صحبت می‎کند:

(Video) The immediate cause was of course the assassination in Sarajevo

(ویدئو) عامل آنی البته ترور

of the Austrian Archduke Franz Ferdinand,

آرشیدوک فرانتس فردیناند اتریشی در سارایوو بود،

on June 28, 1914, by a Bosnian-Serb nationalist named Gavrilo Princip.

در ۲۸ ژوئن ۱۹۱۴ توسط یک ناسیونالیست صربستانی بوسنیایی به دست گاوریلو پرینسیپ.

Quick aside: It's worth noting

یک نکته که سریع بهش اشاره می‎کنم:

that the first big war of the twentieth century began

باید توجه کنید که اولین جنگ بزرگ قرن بیستم با یک

with an act of terrorism.

عمل تروریستی جرقه خورد.

So Franz Ferdinand wasn't particularly well-liked

اگر چه فرانتس فردیناند چندان محبوب عمویش نبود

by his uncle, the emperor Franz Joseph -- now that is a mustache!

امپراطور فرانتس جوزف -- که الان این سبیل هست!

But even so, the assassination led Austria to issue an ultimatum to Serbia,

اما با اینحال، ترور او منجر به اعلام اولتیماتم از سوی اتریش به صربستان شد،

whereupon Serbia accepted some, but not all, of Austria's demands,

جاییکه صربستان تنها یک بخش و نه تمام درخواستهای اتریش را پذیرفت،

leading Austria to declare war against Serbia.

و در نتیجه اتریش علیه صربستان اعلام جنگ نمود.

And then Russia, due to its alliance with the Serbs, mobilized its army.

و بعد روسیه بخاطر اتحادش با صربها ارتش خود را به حرکت در آورد.

Germany, because it had an alliance with Austria,

آلمان هم بخاطر اتحادش با اتریش

told Russia to stop mobilizing,

به روسیه گفت دست از این

which Russia failed to do, so then Germany mobilized its own army,

که روسیه در انجامش ناموفق بود، پس بعد آلمان ارتش خود را بحرکت درآورد.

declared war on Russia, cemented an alliance with the Ottomans,

علیه روسیه اعلام جنگ کرد، با عثمانیها اعلام اتحاد کرد،

and then declared war on France, because, you know, France.

و بعد علیه فرانسه جنگ اعلام کرد، چون شما فرانسه را می‎شناسید.

(Laughter)

(خنده)

And it's not just physics and world history

و این فقط فیزیک و تاریخ جهان نیست

that people are choosing to learn through YouTube.

که مردم برای یادگیری از طریق یوتیوب انتخاب می‎کنند.

Here's a video about abstract mathematics.

دراینجا ویدئویی هست درباره ریاضیات و تجرید هست.

(Video) So you're me, and you're in math class yet again,

(ویدئو) پس شما من هستید، و باز هم سر کلاس ریاضی هستید،

because they make you go every single day.

چون شما را هر روز مجبور به این کار می‎کنند.

And you're learning about, I don't know, the sums of infinite series.

و شما دارید درباره، برای مثال، جمع مجموعه‎های نامتنهایی یاد می‎گیرید.

That's a high school topic, right?

یکی از مباحث دبیرستان. دست نمی‎گم

Which is odd, because it's a cool topic, but they somehow manage to ruin it anyway.

که عجیب است، چون موضوع باحالی است، اما آنها بنحوی موفق به گند زدنش می‎شوند.

So I guess that's why they allow infinite series in the curriculum.

پس برای همین هست که حدس می‎زنم مبحث مجموعه‎های نامتنهایی در فهرست برنامه‎های درسی هست.

So, in a quite understandable need for distraction, you're doodling

پس در نیازی قابل درک برای حواس پرتی، شروع به خط خطی کردن می کنید

and thinking more about what the plural of "series" should be

و بیشتر درباره جمع کلمه "series" (معادل انگلیسی مجموعه) بجای موضوع دم دستی

than about the topic at hand: "serieses," "seriese," "seriesen," and "serii?"

فکر کنید که باید "serieses," "seriese" "seriesen" یا "serii" باشد؟

Or is it that the singular should be changed: one "serie," or "serum,"

یا آیا نباید مفرد آن تغییر کند: یک "serie" یا "serum"

just like the singular of "sheep" should be "shoop."

درست مثل مفرد کلمه sheep در انگلیسی که باید shoop باشد.

But the whole concept of things

اما کل مفهوم چیزهای مثل 1/2 +

like 1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 and so on approaches one, is useful if, say,

1/4 + 1/8 + و 1/16 و غیره که به یک نزدیک می‎شوند، زمانی مفید است که

you want to draw a line of elephants,

بگویی شما قرار که صفی از فیلها را ترسیم کنید،

each holding the tail of the next one:

که هر یک دم آن فیل بعدی را نگه می‎دارد:

normal elephant, young elephant, baby elephant, dog-sized elephant,

فیل نرمال، فیل جوان، بچه فیل، فیل اندازه سگ،

puppy-sized elephant, all the way down to Mr. Tusks and beyond.

فیل اندازه توله سگ، همینطور الی آخر تا به آقای تاسک برسد و ورای آن.

Which is at least a tiny bit awesome,

که حداقل یک کمی فوق العاده ‎است،

because you can get an infinite number of elephants in a line,

چون می‎توانید شمار نامتناهی از فیلها در یک خط قرار دهید

and still have it fit across a single notebook page.

و هنوز بتوان کل آن را تو یک برگ کاغذ جا داد.

JG: And lastly, here's Destin, from "Smarter Every Day,"

جان گرین: و آخر از همه، دستین را داریم از " Smarter Every Day" (هر روز زیرکتر)

talking about the conservation of angular momentum,

که درباره اصل تکانه زاویه‎ای صحبت می‎کند،

and, since it's YouTube, cats:

و چون یوتیوب هست، گربها مثال خوبی هستند:

(Video) Hey, it's me, Destin. Welcome back to "Smarter Every Day."

(ویدئو) هی، منم. دستین. خوش آمدید به "هر روز زیرکتر"

So you've probably observed that cats almost always land on their feet.

احتمالا دیده‎اید که گربه‎ها همیشه روی پاهایشان فرود میایند.

Today's question is: why?

پرسش امروزاین است: چرا؟

Like most simple questions, there's a very complex answer.

مثل بیشتر پرسشهای ساده، جواب بسیار پیچیده‎ای دارد.

For instance, let me reword this question:

برای مثال، بگذارید این سوال را جور دیگری مطرح کنم:

How does a cat go from feet-up to feet-down in a falling reference frame,

یک گربه چطور از پاهای رو به بالا به پاهای رو به پایین در یک چارچوب قابل ارجاع سقوط پایین میاید

without violating the conservation of angular momentum?

بدون این که از اصل تکانه زاویه‎ای تخئطی کند؟

(Laughter)

(خنده)

JG: So, here's something all four of these videos have in common:

جان گرین: در این چهار ویدئو یک چیز مشترک هست:

They all have more than half a million views on YouTube.

همگی بیش از نیم میلیون بار در یوتیوب تماشا شده‎اند.

And those are people watching not in classrooms,

و آنها آدمهایی هستند که سر کلاس درس این کار را نمی‎کنند،

but because they are part of the communities of learning

اما چون آنها بخشی از اجتماعات یادگیری هستند

that are being set up by these channels.

که بواسطه این کانالها دایر می‎شوند.

And I said earlier that YouTube is like a classroom to me,

و قبلا هم گفتم که یوتیوب برایم مثل یک کلاس درس است،

and in many ways it is, because here is the instructor --

و از خیلی جهات هم اینطور است، چون یک معلمی هست--

it's like the old-fashioned classroom: here's the instructor,

مثل کلاسهای درس قدیمی میماند: معلم هست،

and then beneath the instructor are the students,

و زیر نظر معلم، دانش آموزان هستند،

and they're all having a conversation.

و همگی با هم مکالمه دارند.

And I know that YouTube comments have a very bad reputation

و می‎دان که نظرات یوتیوب شهرت خیلی بدی در

in the world of the Internet,

جهان اینترنت دارد،

but in fact, if you go on comments for these channels,

اما در واقع، اگر نگاهی به نظرات مربوط به این کانالها بیاندازید،

what you'll find is people engaging the subject matter,

آنچه خواهید یافت آدمهایی هستند که خود را درگیر موضوع می‎کنند،

asking difficult, complicated questions that are about the subject matter,

با مطرح کردن سوالهای پیچیده و دشواریی که درباره موضوع است،

and then other people answering those questions.

و بعد آدمهای دیگر به آن سوالات پاسخ می‎دهند.

And because the YouTube page is set up so that the page in which I'm talking to you

و چون صفحه یوتیوب اینطور تشکیل شده که آن صفحه‎ای که درباره‎اش برایتان صحبت می‎کنم

is on the exact -- the place where I'm talking to you is on the exact same page

دقیقا در همان جایی هست که من با شما حرف می‎زنم، در همان صفحه

as your comments,

بعنوان نظرات شما،

you are participating in a live and real and active way in the conversation.

شما بطور زنده، واقعی و فعال در مکالمه مشارکت می‎کنید.

And because I'm in comments usually, I get to participate with you.

و من من معمولا در نظرات هستم، باید با شما مشارکت کنم.

And you find this whether it's world history,

و شما این را همه جا می‎بینید، خوه تاریخ جهان باشد،

or mathematics, or science, or whatever it is.

یا ریاضیات یا علوم. هر چه که باشد.

You also see young people using the tools and the sort of genres of the Internet

شما همینطور جوانهایی را می‎بینید که از این ابزار و انواع ژانرهای اینترنت استفاده می‎کنند

in order to create places for intellectual engagement,

به منظور ایجاد محلهایی برای مشارکت روشنفکری،

instead of the ironic detachment

بجای جداسازی طعنه‎آمیز

that maybe most of us associate with memes and other Internet conventions --

که شاید بیشتر ما به میم‎ها و سایر معاهدات اینترنتی نسبت دهیم--

you know, "Got bored. Invented calculus."

می‎دانید، " حوصله‎اش سررفت. حساب و انتگرال را اختراع کرد."

Or, here's Honey Boo Boo criticizing industrial capitalism:

یا هانی بو بو از سرمایه گرایی صنعتی انتقاد می‎کند:

["Liberal capitalism is not at all the Good of humanity.

[سرمایه گذاری لیبرال بهیچوجه خوبی بشریت نیست.

Quite the contrary; it is the vehicle of savage, destructive nihilism."]

کاملا برعکس؛ وسیله سبعیت است، نیهیلیسم مخرب.]

In case you can't see what she says ... yeah.

در صورتی که متوجه منظورش نمی‎شوید... بله.

I really believe that these spaces,

به باور من این فضاها،

these communities, have become for a new generation of learners,

این جوامع واقعا برای نسل جدید یادگیرنده‎ها

the kind of communities, the kind of cartographic communities

تبدیل به نوعی از جوامع ترسیم نقشه شده‎اند که

that I had when I was in high school, and then again when I was in college.

من وقتی دبیرستان می‎رفتم داشتم، و بعد هم وقتی کالج می‎رفتم.

And as an adult, re-finding these communities

و بعنوان یک شخص بزرگسال این جوامع را دوباره کشف کرده

has re-introduced me to a community of learners,

و من مجددا به این جامعه یادگیرنده‎ها معرفی شده‎ام،

and has encouraged me to continue to be a learner even in my adulthood,

و برای ادامه به یادگیری در دوران بزرگسالی تشویقم کرده‎اند

so that I no longer feel like learning is something reserved for the young.

تا دیگر این حس را نداشته باشم که یادگیری فقط مخصوص جوانها است.

Vi Hart and "Minute Physics" introduced me

وای هارت و "مینوت فیزکز" من را به همه این چیزهای

to all kinds of things that I didn't know before.

که قبلا نمی‎دانستم معرفی کرد.

And I know that we all hearken back

و من می‎دانم که ما همگی دغدغه عطف به

to the days of the Parisian salon in the Enlightenment,

دوران سالن پاریسی (نشستهای فلسفی) در عصر روشنفکری (سده هجدهم)را داریم

or to the Algonquin Round Table, and wish,

یا میزگرد آلگون کوین( نشستهای روشنفکری در هتلی به این نام در نیویورک بین سالهای ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۹) و آرزو کنیم

"Oh, I wish I could have been a part of that,

" اوه، کاش میشد بخشی از آن باشم،

I wish I could have laughed at Dorothy Parker's jokes."

کاش می‎توانستم به جکهای دورتی پارکر بخندم."

But I'm here to tell you that these places exist, they still exist.

اما اینجا هستم که به شما بگویم این مکانها وجود دارد، آنها هنوز هستند.

They exist in corners of the Internet, where old men fear to tread.

آنها در گوشه‎هایی از اینترنت وجود دارند، جایی که یرمردها جرات سرکشیدن به آنها را ندارند.

(Laughter)

(خنده)

And I truly, truly believe that when we invented Agloe, New York, in the 1960s,

و حقیقتا، حقیقتا باور دارم وقتی که ما اَلگو، نیویورک را در دهه ۱۹۶۰ ابداع کردیم،

when we made Agloe real, we were just getting started.

وقتی که اَگلو حقیقی را ساختیم. تازه در ابتدای مسیر بودیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)