Why women should tell the stories of humanity | Jude Kelly

Translator: Suwapich Hanchaiphiboolkul Reviewer: Ashiraya Phobut

Why do we think

ทำไมพวกเราถึงคิดว่า

that stories by men are deemed to be of universal importance,

เรื่องราวที่ผ่านการบอกเล่าโดยผู้ชาย เป็นเรื่องราวที่มีความสำคัญในโลกนี้

and stories by women are thought to be merely about women?

แต่เรื่องราวที่ถูกบอกเล่าโดยผู้หญิง กลับเป็นเรื่องราวของผู้หญิงด้วยกันเท่านั้น

My grandmother left school when she was 12.

ยายของฉันออกจากโรงเรียนเมื่ออายุได้ 12 ปี

She had 14 children.

ท่านมีลูก 14 คน

My mother left school when she was 15.

แม่ของฉันออกจากโรงเรียนเมื่ออายุ 15 ปี

She was a secretary.

และท่านได้ทำงานเป็นเลขานุการ

I graduated from university to become a theater director,

ส่วนตัวฉันเรียนจบจากมหาวิทยาลัย และทำงานเป็นผู้กำกับโรงละคร

and that progress is entirely to do with the fact that people I'll never meet

นั่นทำให้ฉันได้พบว่า มีคนมากมายที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน

fought for women to have rights,

ที่ต่อสู้เพื่อให้ผู้หญิงได้รับสิทธิ

get the vote, get education, have progress.

ได้รับเลือกตั้ง ได้รับการศึกษา และได้เจริญก้าวหน้า

And I'm determined to do the same, and obviously you are, too.

ฉันก็ได้ตัดสินใจที่จะทำในสิ่งเดียวกันนี้ และแน่นอน พวกคุณก็ด้วย

Why not?

ใช่ไหมล่ะคะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So I started a festival called WOW, Women of the World, seven years ago,

ฉันได้จัดตั้งโครงการ วีเมน ออฟเดอะ เวิร์ลด์ ขึ้นมาเมื่อ 7 ปีที่แล้ว

and it's now in 20 countries across five continents.

และตอนนี้ มันก็ได้ขยายไปถึง 20 ประเทศ ใน 5 ทวีป

And one of those countries is Somaliland in Africa.

หนึ่งในนั้น คือประเทศโซมาลีแลนด์ ในทวีปแอฟริกา

So I traveled there last year,

ฉันจึงได้เดินทางไปที่นั่นเมื่อปีที่แล้ว

and part of the joy I had in going there was going to these caves.

ฉันได้สนุกกับการไปเที่ยวถ้ำค่ะ ซึ่งถ้ำที่คุณเห็นนี้มีชื่อว่า

The Laas Geel caves.

ถ้ำลาส์จีล

Now, these caves contain some of the oldest cave paintings in the world.

บางส่วนของภาพเขียนผนังถ้ำที่นี่ เป็นภาพเขียนผนังถ้ำที่เก่าแก่ที่สุดในโลกค่ะ

These paintings are thought to be round about 9,000 to 11,000 years old.

คาดว่าภาพเขียนเหล่านี้มีอายุประมาณ 9,000 ถึง 11,000 ปี

Art:

ศิลปะ:

what humanity has done ever since it evolved.

สิ่งที่มนุษย์ได้ทำมา นับแต่วันแรกที่มนุษย์เกิดขึ้น

It's how we speak about ourselves,

มันเป็นวิธีการแสดงออก ถึงตัวตนของพวกเรา

how we understand our identity,

ว่าเรานั้นเข้าใจตัวตนของเราว่าอย่างไร

how we look at our surroundings,

เรามองสิ่งรอบๆตัวเราอย่างไร

who we find out about each other

และเรามองคนอื่นๆรอบตัวว่าเป็นอย่างไร

because of the meaning of our lives.

เพราะศิลปะนั้นมีไว้เพื่อ

That's what art is for.

ให้ชีวิตของเรามีความหมาย

So look at this little picture.

ลองดูภาพเล็กๆภาพนี้สิคะ

I think it's a little girl.

ฉันคิดว่ามันเป็นภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

I thought it was a bit like me when I was a little girl.

ที่ดูไปก็มีส่วนคล้ายฉัน ในตอนที่เป็นเด็กอยู่เหมือนกันนะคะ

And I thought, well, who painted this joyful, youthful figure?

ฉันได้คิดว่า ใครกันนะที่เป็นคนเขียนภาพ เด็กผู้หญิงที่สนุกสนานสมวัยนี้ขึ้น

And I asked the curator of the caves.

ฉันจึงถามจากผู้ดูแลถ้ำ

I said, "Tell me about the men and women who painted these."

ฉันขอให้เขาอธิบายเกี่ยวกับผู้ชายและผู้หญิง ที่เป็นผู้เขียนภาพเหล่านี้ขึ้นมา

And he looked at me absolutely askance, and he said,

เขามองฉันด้วยความสงสัย และพูดว่า

"Women didn't paint these pictures."

ผู้หญิงไม่ได้เป็นคนเขียนภาพพวกนี้ขึ้นมาหรอก

And I said, "Well, it was 11,000 years ago."

ฉันจึงตอบไปว่า ภาพนี้ถูกเขียนขึ้น เมื่อ 11,000 ปีที่แล้วนะคะ

I said, "How do you know?"

แล้วคุณรู้ได้อย่างไรล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he said, "Women don't do these things.

เขาตอบว่า ผู้หญิงไม่ทำเรื่องพวกนี้หรอก

Men made these marks. Women don't."

ผู้ชายต่างหากที่เป็นคนทำ ผู้หญิงไม่ได้ทำ

Now, I wasn't really surprised,

ฉันไม่ได้ประหลาดใจอะไรมากหรอกค่ะ

because that's an attitude that I've seen continuously

เพราะนั่นก็เป็นทัศนคติที่ฉันพบมาตลอด

all my life as a theater maker.

การทำงานเป็นผู้กำกับโรงภาพยนตร์ ซึ่งฉันทำมาตลอดชีวิต

We are told that divine knowledge comes down through the masculine,

พวกเราได้รับการปลูกฝังว่า ความรู้ทางธรรมนั้นสืบทอดผ่านผู้ชาย

whether it be to the imam, the priest, the rabbi, the holy man.

ไม่ว่าจะเป็น อิหม่าม บาทหลวง แรบไบ หรือนักบวชต่างๆ

Similarly, we're told that creative genius resides in the masculine,

ในทำนองเดียวกัน เราก็ได้รับการปลูกฝังว่า ผู้ชายเป็นเพศที่มีความอัจฉริยะในการสร้างสรรค์

that it is the masculine

นั่นหมายความว่า ผู้ชาย

that will be able to tell us about who we really are,

จะเป็นผู้ที่สามารถบอกเราได้ว่า จริงๆแล้วพวกเราคือใคร

that the masculine will tell the universal story

ผู้ชาย จะเป็นผู้บอกเล่าเรื่องราว ที่มีความสำคัญในโลกนี้

on behalf of all of us,

ในฐานะที่เป็นตัวแทนของพวกเราทั้งหมด

whereas women artists will really just talk about women's experiences,

ในขณะที่ศิลปินหญิง ก็จะบอกเล่าแต่ประสบการณ์ของผู้หญิง

women's issues only really relevant to women

เรื่องของผู้หญิง ที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงเท่านั้น

and of passing interest to men --

เรื่องเกี่ยวกับ การดึงดูดความสนใจจากผู้ชาย

and really only some men.

และเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายบางคนเท่านั้น

And it's that conviction,

และนี่ก็คือสิ่งยึดมั่น

that that we are taught,

ที่พวกเราได้รับการสอนมา

that I think colors so much of whether we're prepared to believe

และฉันก็คิดทบทวนอยู่มากค่ะ ว่าพวกเราพร้อมหรือยังที่จะเชื่อว่า

that women's stories really matter.

จริงๆแล้ว เรื่องราวของผู้หญิง ก็มีความสำคัญเหมือนกัน

And unless we're prepared to believe that women's stories really matter,

ถ้าพวกเราไม่เชื่อว่า เรื่องราวของผู้หญิงนั้นสำคัญ

then women's rights don't really matter,

สิทธิของผู้หญิงก็จะไม่ได้มีความหมายจริงๆ

and then change can't really come.

การเปลี่ยนแปลงก็จะไม่เกิดขึ้น

I want to tell you about two examples of stories

ฉันอยากจะเล่าเรื่องสองเรื่อง ให้คุณฟังเป็นตัวอย่างค่ะ

that are thought to be of universal importance:

มันเป็นเรื่องราวที่สำคัญของโลกนี้นะคะ

"E.T." and "Hamlet."

นั่นคือเรื่อง "อีที" กับ "แฮมเลต" ค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I took my two children when they were little --

ฉันได้พาลูกของฉันสองคน ซึ่งตอนนั้นพวกเขายังเด็กอยู่

Caroline was eight and Robby was five --

แคโรลีน 8 ขวบ และ ร็อบบี้ 5 ขวบ

to see "E.T."

ไปดู "อีที"

And it's a fantastic story of this little alien

มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจ เกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวตัวเล็กๆ

who ends up in an American family

ที่ได้มาอยู่กับครอบครัวชาวอเมริกัน

with a mum, two brothers and a sister,

ที่มีแม่ ลูกชายสองคน และลูกสาวหนึ่งคน

but he wants to go home.

แต่เขาก็ต้องการที่จะกลับบ้าน

Not only that, but some really bad scientists

ไม่เพียงเท่านั้นนะคะ มีนักวิทยาศาสตร์แย่ๆบางคน

want to do some experiments on him,

ที่ต้องการจะเอาเขาไปทำการทดลอง

and they're looking for him.

และได้ออกตามหาตัวเขา

So the children have a plot.

ในเรื่องนี้ เด็กๆก็เลยได้รับบทบาท

They decide they're going to take him back to his spaceship

ซึ่งพวกเขาตัดสินใจที่จะพาอีที กลับไปส่งที่ยาน

as soon as they can,

ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

and they plop him in a bicycle basket,

พวกเขาจึงเอาอีทีใส่ในตะกร้ารถจักรยาน

and off they ride.

แล้วขี่ออกไป

But unfortunately, the baddies have found out, and they're catching up

แต่โชคไม่ดีนัก ที่คนแย่ๆเหล่านั้นมาเจอเข้าและตามไล่ล่า

and they've got sirens and they've got their guns,

พวกเขามีรถหวอ มีปืน

they've got the loud-hailers, it's terribly frightening,

มีโทรโข่ง ซึ่งมันน่ากลัวมาก

and they're closing up on the children,

พวกเขาได้ไล่ล่ามาติดๆ

ชนิดที่ว่าเด็กๆไม่มีทางพาอีที หนีไปได้ทันแน่นอน

and the children are never going to make it.

And then all of a sudden, magically, the bikes fly up in the air,

แต่ทันใดนั้น จักรยานก็ทะยานขึ้นไปในอากาศ ด้วยเวทมนตร์บางอย่าง

over the clouds,

ขึ้นไปเหนือก้อนเมฆ

over the moon,

เหนือดวงจันทร์

and they're going to save "E.T."

และพวกเขากำลังจะช่วยอีทีได้สำเร็จ

So I turn to see my children's faces,

ฉันได้หันไปมองหน้าพวกลูกๆ

and Robby is enraptured, he's there with them, he's saving E.T.,

ร็อบบี้กำลังรู้สึกปลาบปลื้มมาก เหมือนเขาได้เข้าไปอยู่ในนั้นด้วย เขากำลังช่วยอีที

he's a happy boy.

เขากำลังมีความสุข

And I turn to Caroline, and she's crying her eyes out.

แต่เมื่อฉันมองแคโรลีน เธอกำลังร้องไห้อย่างหนัก

And I said, "What's the matter?"

ฉันจึงถามเธอว่า "หนูเป็นอะไรเหรอลูก"

And she said, "Why can't I save E.T.? Why can't I come?"

เธอตอบว่า "ทำไมหนูถึงช่วยอีทีไม่ได้ ทำไมหนูถึงไปด้วยไม่ได้ล่ะคะ"

And then all of a sudden I realized:

ทันใดนั้นฉันก็เห็นว่า

they weren't children;

"พวกเขา" ไม่ใช่ "เด็กๆ"

they were boys --

แต่ "พวกเขา" คือ "พวกเด็กผู้ชาย"

all boys.

ทุกคนเป็นเด็กผู้ชาย

And Caroline, who had invested so much in E.T.,

และแคโรลีน ผู้ซึ่งก็รัก และอยากจะช่วยอีทีเหมือนกัน

well, she wasn't invited to save him,

กลับไม่ได้รับโอกาสที่จะปกป้องอีที

and she felt humiliated and spurned.

เธอจึงรู้สึกอับอายที่ถูกปฏิเสธ

So I wrote to Steven Spielberg --

ฉันจึงเขียนจดหมายไปหา สตีเว่น สปีลเบิร์ก

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ)(เสียงปรบมือ)

and I said, "I don't know if you understand

ฉันเขียนไปว่า "ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะเข้าใจหรือเปล่า

the psychological importance of what's happened,

ถึงผลกระทบทางจิตใจ ที่ได้เกิดขึ้นกับลูกสาวของฉัน

and are you prepared to pay for the therapy bills?"

แต่ฉันคิดว่าคุณต้องเตรียมตัวจ่ายค่ารักษาแล้วนะคะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Twenty years later, I haven't had a word back from him,

ยี่สิบปีต่อมา ฉันก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากเขา

but I'm still hopeful.

แต่ฉันก็ยังมีความหวังอยู่ค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I thought it was interesting,

ฉันว่ามันก็น่าสนใจอยู่นะคะ

because if you read reviews of what he intended with E.T.,

เพราะในบทความ เขาได้บอกถึงความตั้งใจ ที่สร้างเรื่องอีทีขึ้นมา

he says very specifically,

ไว้อย่างเฉพาะเจาะจงว่า

"I wanted the world to understand

"ผมอยากให้ผู้คนในโลกนี้ได้เข้าใจ

that we should love and embrace difference."

ว่าพวกเราควรรักและหวงแหนความแตกต่าง"

But somehow he didn't include the idea of girls' difference

แต่เขาก็ไม่ได้ใส่แนวคิดของความแตกต่างระหว่างเพศ

in this thinking.

ลงไปด้วยในความคิดของเขา

He thought he was writing a story about all humanity.

เขาคิดว่าเขาได้เขียนเรื่องราวของมนุษยชาติทั้งหมด

Caroline thought he was marginalizing

แต่แคโรลีนคิดว่าเรื่องของเขายังจำกัดอยู่แค่

half of humanity.

มนุษย์เพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น

He thought he was writing a story about human goodness;

เขาคิดว่าเขาได้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับ คุณงามความดีของมนุษย์

she thought he was writing a lad's heroic adventure.

แต่เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องการผจญภัย ของเด็กหนุ่มผู้กล้าหาญ

And this is common.

และนี่ก็เป็นเรื่องปกติค่ะ

Men feel they have been given the mantle for universal communication,

พวกผู้ชายจะรู้สึกเหมือนตัวเอง เป็นศูนย์กลางของจักรวาล

but of course, how could they be?

แต่ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นได้ล่ะคะ

They are writing from male experience through male's eyes.

พวกเขากำลังเขียนเรื่องจาก ประสบการณ์และสายตาของผู้ชาย

We have to have a look at this ourselves.

ถึงเวลาที่พวกเรา จะต้องสนใจประเด็นนี้กันแล้วล่ะค่ะ

We have to be prepared to go back through all our books and our films,

เราต้องเตรียมใจที่จะย้อนกลับไปดู หนังสือ ภาพยนตร์

all our favorite things,

และสิ่งต่างๆที่เราชอบ

and say, "Actually, this is written by a male artist --

และบอกตัวเองว่า "จริงๆแล้ว สิ่งนี้เขียนขึ้นมาโดยศิลปินชาย

not an artist.

ไม่ใช่ศิลปินคนหนึ่ง"

We have to see that so many of these stories

เรื่องราวเหล่านี้จำนวนมาก

are written through a male perspective.

ถูกเขียนขึ้นผ่านมุมมองของผู้ชาย

Which is fine,

ซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดอะไรค่ะ

but then females need to have 50 percent of the rights

แต่ผู้หญิงก็ควรจะมีสิทธิ์ครึ่งหนึ่ง

for the stage, the film, the novel,

ในเวที ภาพยนตร์ นวนิยาย

the place of creativity.

และสิ่งแสดงความคิดสร้างสรรค์ต่างๆ

Let me talk about "Hamlet."

ถ้าจะพูดถึงเรื่อง "แฮมเล็ต"

To be or not to be.

"อยู่หรือตายจะดีกว่ากัน"

That is the question.

นั่นเป็นวลีคำถามจากในเรื่องค่ะ

But it's not my question.

แต่ไม่ใช่คำถามของฉัน

My question is: Why was I taught as a young woman

คำถามของฉันคือ ทำไมฉันจึงถูกสอน ในตอนที่ฉันเป็นวัยรุ่น

that this was the quintessential example of human dilemma

ว่าเรื่องนี้เป็นตัวอย่างที่สำคัญที่เล่าถึง วิกฤติการณ์ของมนุษย์

and human experience?

และประสบการณ์ของมนุษย์

It's a marvelous story,

มันเป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมมากค่ะ

but actually, it's about a young man fearful that he won't be able to make it

แต่จริงๆแล้ว มันเป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มที่กลัวว่า

as a powerful figure in a male world

เขาจะทำหน้าที่เป็นผู้ปกครอง ในโลกของผู้ชายได้ไม่ดี

unless he takes revenge for his father's murder.

ถ้าเขาไม่ได้แก้แค้นให้กับพ่อของเขาที่ถูกฆ่า

He talks a great deal to us about suicide being an option,

เขาบอกกับพวกเราหลายครั้ง ว่าเขาอาจเลือกที่จะฆ่าตัวตาย

but the reality is that the person who actually commits suicide, Ophelia,

แต่คนที่ฆ่าตัวตายจริงๆ กลับเป็นโอฟีเลีย

after she's been humiliated and abused by him,

จากการที่เขาได้ล่วงเกินเธอ และทำให้เธออับอาย

never gets a chance to talk to the audience about her feelings.

เธอไม่มีแม้โอกาสจะพูดถึง ความรู้สึกของเธอให้ผู้ชมได้รู้

And then when he's finished with Ophelia, he turns on his mum,

หลังจากที่เขาได้จัดการกับโอฟีเลียแล้ว เขาก็หันไปจู่โจมแม่ของเขาแทน

because basically she has the audacity to fall in love with his uncle

เพราะอย่างน้อย เธอก็สามารถ จะตกหลุมรักกับลุงของเขาได้

and enjoy sex.

และสนุกกับการทำกามกิจร่วมกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It is a great story,

มันเป็นเรื่องราวที่ดีค่ะ

but it is a story about male conflict, male dilemma, male struggle.

แต่มันเป็นเรื่องของความขัดแย้ง วิกฤติการณ์ และการดิ้นรนของผู้ชาย

But I was told this was the story of human beings,

แต่เขาบอกฉันว่า นี่เป็นเรื่องราวของมนุษย์

despite the fact that it only had two women in it.

แม้ว่าในเรื่องจะมีผู้หญิงอยู่แค่สองคนก็ตาม

And unless I reeducate myself,

และถ้าฉันไม่พยายามจะทำความเข้าใจเองเสียใหม่

I am always going to think

ฉันก็คงจะคิดอยู่เสมอว่า

that women's stories matter less than men's.

เรื่องราวของผู้หญิงนั้น ไม่ได้มีความหมายเท่าเรื่องของผู้ชาย

A woman could have written "Hamlet,"

ผู้หญิงอาจจะเขียนเรื่อง "แฮมเล็ต" ขึ้นมาก็ได้ค่ะ

but she would have written it differently,

แต่ก็คงจะเขียนออกมาแตกต่างจากฉบับนี้

and it wouldn't have had global recognition.

และคงไม่ได้รับการยอมรับไปทั่วโลกแบบนี้

As the writer Margaret Atwood says,

อย่างที่นักเขียน มาร์กาเร็ต แอทวูด ได้กล่าวไว้ว่า

"When a man writes about doing the dishes,

"เมื่อผู้ชายเขียนเกี่ยวกับการล้างจาน

it's realism.

มันก็จะเป็นไปตามความจริง

When a woman writes about doing it,

แต่ถ้าผู้หญิงเป็นคนเขียน

it's an unfortunate genetic disposition."

มันก็จะกลายเป็นความด่างพร้อยทางพันธุกรรม ที่เกิดจากการโชคไม่ดีค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, this is not just something that belongs to then.

เรื่องแบบนี้ไม่ได้มีเพียงเท่านี้นะคะ

I mean, when I was a young girl,

ตอนที่ฉันเป็นเด็ก

wanting desperately to be a theater director,

ฉันอยากจะเป็นผู้กำกับโรงละครเอามากๆ

this is what my male lecturer said to me:

แต่อาจารย์ผู้ชายคนหนึ่งก็ได้บอกฉันว่า

"Well, there are three women directors in Britain," he said, "Jude."

"ในประเทศอังกฤษ มีผู้กำกับหญิงสามคน

"There's Joan Knight, who's a lesbian, there's Joan Littlewood, who's retired,

มี โจน ไนท์ ซึ่งเป็นเลสเบี้ยน มี โจน ลิตเติ้ลวู้ด ซึ่งก็เกษียณไปแล้ว

and there's Buzz Goodbody, who's just killed herself.

แล้วก็มีี บัซ กู๊ดบอดี้ ซึ่งเธอได้ฆ่าตัวตาย

So, which of those three would you like to be?"

แล้วเธออยากจะเป็นคนไหนกันล่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, leaving aside the disgusting slur on gay women,

ถึงแม้นี่จะมีประเด็นของการ เหยียดผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกันอยู่ด้วย

the fact is, he wanted to humiliate me.

แต่ประเด็นก็คือ เขาแค่ต้องการทำให้ฉันอับอายแหละค่ะ

He thought it was silly that I wanted to be a director.

เขาคิดว่า การที่ฉันอยากเป็นผู้กำกับโรงละคร มันเป็นเรื่องเหลวไหล

And I told my friend Marin Alsop, the conductor, and she said,

ฉันเล่าให้เพื่อนของฉัน มาริน อัลซอพ ซึ่งเป็นวาทยกรฟัง และเธอก็บอกว่า

"Oh yes, well, my music teacher said exactly the same.

ใช่ ครูสอนดนตรีของฉันก็เคยพูดแบบนี้

He said, 'Women don't conduct.'"

เขาบอกว่า "ผู้หญิงกำกับวงไม่ได้หรอก"

But all these years later, we've made our mark.

แต่หลายปีต่อมา พวกเราก็มาถึงจุดนี้ได้ค่ะ

You think, "Well, it'll be different now."

คุณอาจจะคิดว่า "ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไปแล้วน่ะสิ"

I'm afraid it's not different now.

แต่ฉันคิดว่าไม่ค่ะ

The current head of the Paris Conservatoire

เมื่อไม่นานมานี้ ผู้อำนวยการคนปัจจุบัน ของโรงเรียนสอนศิลปะแห่งปารีส

said recently, "It takes great physical strength

ได้พูดว่า "มันต้องใช้กำลังกายอย่างมาก

to conduct a symphony,

ในการกำกับวงดนตรี

and women are too weak."

และผู้หญิงก็อ่อนแอเกินไป"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The artist George Baselitz said,

ศิลปิน จอร์จ เบซลิทซ์ ได้กล่าวว่า

"Well, the fact is women can't paint.

"ความจริงแล้ว ผู้หญิงเขียนภาพไม่ได้

Well -- they can't paint very well."

ยังไงก็เถอะ พวกเธอเขียนภาพไม่ได้เลย"

The writer V.S. Naipaul said two years ago,

นักเขียน วี.เอส. ไนพอล ก็ได้กล่าวไว้เมื่อสองปีที่แล้ว

"I can read two paragraphs and know immediately if it's written by a woman,

"ฉันอ่านไปสองย่อหน้าก็รู้ได้แล้วล่ะ ว่าเรื่องนี้เขียนโดยผู้หญิงหรือเปล่า

and I just stop reading, because it's not worthy of me."

และฉันก็จะหยุดอ่าน เพราะมันไม่ได้มีค่าพอสำหรับฉัน"

Audience: Whoa!

ผู้ชม: อ่าว

And it goes on.

และมันก็มีเรื่องแบบนี้มาเรื่อยๆแหละค่ะ

We have to find a way

พวกเราต้องหาหนทาง

of stopping young girls and women

ที่จะทำไม่ให้ผู้หญิง ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่

feeling not only that their story doesn't matter,

รู้สึกอีกต่อไปว่า เรื่องราวของพวกเขาไม่ได้สำคัญ

but they're not allowed to be the storyteller.

และพวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาต ให้เป็นผู้บอกเล่ามัน

Because once you feel that you can't stand in the central space

เพราะถ้าคุณรู้สึกว่า คุณไม่สามารถเป็นศูนย์กลาง

and speak on behalf of the world,

และบอกเล่าเรื่องแทนคนทั้งโลกได้

you will feel that you can offer your goods up to a small, select group.

คุณก็จะรู้สึกว่า ผลงานของคุณจะตอบสนอง ได้เพียงคนกลุ่มเล็กๆบางกลุ่มเท่านั้น

You will tend to do smaller work on smaller stages,

คุณก็จะทำแต่งานเล็กๆ ยืนอยู่แต่บนเวทีเล็กๆ

your economic power will be less,

คุณก็จะมีกำลังทรัพย์น้อย

your reach of audiences will be less,

และเข้าถึงผู้ชมได้น้อย

and your credit will be less as an artist.

คุณก็จะได้ชื่อเสียงในฐานะของศิลปิน น้อยกว่าที่ควรจะเป็นค่ะ

And we do finally give artists these incredible, prominent spaces

และในที่สุด พวกเราก็จะให้พื้นที่อันเหลือเชื่อ และโดดเด่น ให้พวกเขาได้แสดงผลงาน

in the world,

ให้โลกได้รับรู้

because they are our storytellers.

เพราะพวกเขาคือนักเล่าเรื่องของเราค่ะ

Now, why should it matter to you if you're not an artist?

คุณอาจจะสงสัยว่า เรื่องเหล่านี้ จะมีผลกับคุณยังไงถ้าคุณไม่ใช่ศิลปิน

Supposing you're an accountant or an entrepreneur or a medic

สมมุติว่าคุณเป็นนักบัญชี นักลงทุน แพทย์

or a scientist:

หรือนักวิทยาศาสตร์

Should you care about women artists?

คุณจะสนใจเรื่องของศิลปินหญิงไปทำไม

Absolutely, you must,

แน่นอนค่ะ คุณต้องสนใจเรื่องนี้นะคะ

because as you can see from the cave paintings,

อย่างที่คุณได้เห็นจากรูปเขียนบนผนังถ้ำ

all civilizations,

อารยธรรมต่างๆ

all of humanity

และทุกสิ่งทุกอย่างของมนุษยชาติ

have relied upon artists to tell the human story,

ล้วนขึ้นอยู่กับศิลปิน ที่จะเป็นผู้บอกเล่าเรื่องราวของมนุษย์

and if the human story is finally told by men,

และถ้าเรื่องราวของมนุษย์นั้น ถูกบอกเล่าโดยผู้ชาย

take my word for it,

จำคำพูดของฉันไว้นะคะ

it will be about men.

มันจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายค่ะ

So let's make a change.

เพราะฉะนั้น พวกเราต้องสร้างการเปลี่ยนแปลง

Let's make a change to all our institutions,

เราต้องเปลี่ยนแปลงจากหน่วยงานต่างๆ

and not just in the West.

และไม่ใช่ว่าทำในโลกตะวันตกเท่านั้น

Don't forget -- this message of incapability of women

อย่าลืมนะคะ ความคิดที่ว่าผู้หญิงนั้นไม่มีความสามารถ

to hold creative genius

ที่จะเป็นอัจฉริยะในการสร้างสรรค์

is being told to girls and women in Nigeria, in China, in Russia,

ก็ได้ถูกบอกกับผู้หญิง ในไนจีเรีย จีน รัสเซีย

in Indonesia.

อินโดนีเซีย

All over the world, girls and women are being told

ทั่วทุกมุมโลก ผู้หญิงถูกบอกว่า

that they can't finally hold the idea of creative inspiration.

พวกเธอไม่สามารถ ที่จะคิดสร้างสรรค์สิ่งต่างๆได้

And I want to ask you:

และฉันก็อยากถามพวกคุณค่ะ

Do you believe that?

ว่าพวกคุณเชื่อหรือไม่คะ

Do you believe that women can be a creative genius?

คุณเชื่อไหมคะว่า ผู้หญิงก็เป็นอัจฉริยะในการสร้างสรรค์ได้

(Applause and cheers)

(เสียงปรบมือและโห่ร้อง)

Well then, please go forward,

เพราะฉะนั้น พวกเราต้องเดินไปข้างหน้าค่ะ

support women artists,

เราต้องสนับสนุนศิลปินหญิง

buy their work,

ซื้อผลงานของพวกเธอ

insist that their voices are heard,

ยืนยันว่าเราได้ยินเสียงของพวกเธอ

find platforms on which their voices will be made.

หาพื้นที่ให้พวกเธอได้แสดงความสามารถ

And remember this:

และจำไว้นะคะ

that in a sense, if we're going to get past this moment

ถ้าพวกเราผ่านจุดนี้ไปได้

of a world where we know that we are unequal,

จุดที่โลกของเรา ยังมีความไม่เท่าเทียมกันอยู่

it's artists who have to imagine a different world.

คนที่จะจินตนาการถึงโลกใบใหม่ของเรา ก็คือศิลปินค่ะ

And I'm calling on all artists, women and men,

ฉันอยากให้ศิลปินทุกคน ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

to imagine a gender-equal world.

ลองจินตนาการถึงโลกที่ผู้ชายและผู้หญิง เท่าเทียมกันดูสิคะ

Let's paint it. Let's draw it.

เขียนภาพมันขึ้นมา วาดมันขึ้นมา

Let's write about it. Let's film it.

เขียนมันขึ้นมา สร้างมันให้เป็นภาพยนตร์

And if we could imagine it,

และถ้าพวกเราสามารถจินตนาการถึงมันได้

then we would have the energy and the stamina

เราก็จะมีพลังและความอดทนมากพอ

to work towards it.

ที่จะทำให้มันเป็นจริงได้ค่ะ

When I see this little girl,

ตอนที่ฉันเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้

11,000 years ago,

จากเมื่อ 11,000 ปีที่แล้ว

I want to know that the little girl now

ฉันอยากจะได้รับรู้ว่า ในตอนนี้

can stand there and think she's entitled to her dreams,

เธอกำลังคิดว่า เธอมีสิทธิ์ที่จะฝัน

she's entitled to her destiny

มีสิทธิ์ที่จะกำหนดชีวิตของตัวเธอเองได้

and she's entitled to speak on behalf of the whole world,

และเธอก็มีสิทธิ์ที่จะบอกเล่าเรื่องราว ในฐานะตัวแทนของคนทั้งโลก

be recognized for it

ฝากไว้เท่านี้นะคะ

and applauded.

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)