Why women should tell the stories of humanity | Jude Kelly

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Nima Pourreza

Why do we think

چرا فکر می کنیم

that stories by men are deemed to be of universal importance,

که داستان های مردها حتما اهمیت جهانی دارند،

and stories by women are thought to be merely about women?

و داستان های زنان فقط به زنان می پردازند؟

My grandmother left school when she was 12.

مادربزرگ من در ۱۲ سالگی مدرسه را ترک کرد.

She had 14 children.

او ۱۴ فرزند داشت.

My mother left school when she was 15.

مادرم در ۱۵ سالگی مدرسه را ترک کرد.

She was a secretary.

او یک منشی بود.

I graduated from university to become a theater director,

من در دانشگاه تحصیل کردم تا کارگردان تئاتر شوم،

and that progress is entirely to do with the fact that people I'll never meet

و این پیشرفت مرهون این واقعیت است که افرادی که من هرگز ندیدم

fought for women to have rights,

مبارزه کردند تا زنان حق و حقوق داشته باشند،

get the vote, get education, have progress.

رای دهند، تحصیل کنند، پیشرفت کنند.

And I'm determined to do the same, and obviously you are, too.

و من هم همین قصد را دارم، و قطعا شما هم همینطور.

Why not?

چرا نه؟

(Applause)

(تشویق حاضران)

So I started a festival called WOW, Women of the World, seven years ago,

من هفت سال پیش فستیوالی را شروع کردم به نام "واو" مخفف : زنان جهان

and it's now in 20 countries across five continents.

که حالا در ۲۰ کشور در پنج قاره اجرا می شود.

And one of those countries is Somaliland in Africa.

یکی از این کشورها سومالی‌لند در آفریقاست.

So I traveled there last year,

من پارسال به آنجا سفر کردم،

and part of the joy I had in going there was going to these caves.

و بخشی از تفریح‌ام در آنجا رفتن به این غارها بود.

The Laas Geel caves.

غارهای لاس گیل.

Now, these caves contain some of the oldest cave paintings in the world.

این غارها محل برخی از قدیمی ترین نقاشی روی صخره در جهان است.

These paintings are thought to be round about 9,000 to 11,000 years old.

گفته می شود که این نقاشی‌ها ۹ تا ۱۱ سال قدمت دارند.

Art:

هنر:

what humanity has done ever since it evolved.

چیزیست که انسانیت از زمان تکامل به این سو کرده است.

It's how we speak about ourselves,

نحوه صحبت کردن ما درباره خودمان است،

how we understand our identity,

این که هویت خود را چطور درک می کنیم،

how we look at our surroundings,

چطور به اطرافمان می نگریم،

who we find out about each other

از یکدیگر چه درکی داریم

because of the meaning of our lives.

در نتیجه معنای زندگی هایمان.

That's what art is for.

این دلیل بودن هنر است.

So look at this little picture.

به این تصویر کوچک نگاه کنید.

I think it's a little girl.

به نظر من این یک دختر کوچک است.

I thought it was a bit like me when I was a little girl.

فکر کردم شبیه خود من است وقتی که یک دختربچه بودم.

And I thought, well, who painted this joyful, youthful figure?

و فکر کردم، خب، این نقاشی شاد و کودکانه کار کیست؟

And I asked the curator of the caves.

این سوال را از راهنمای غار پرسیدم.

I said, "Tell me about the men and women who painted these."

گفتم: «درباره زنان و مردانی که این نقاشی ها را کشیدند بگویید.»

And he looked at me absolutely askance, and he said,

با سوءظن کامل نگاهم کرد و گفت،

"Women didn't paint these pictures."

«زن ها این نقاشی ها را نکشیده اند.»

And I said, "Well, it was 11,000 years ago."

و من گفتم: «خب، این مال ۱۱ هزار سال پیش است.»

I said, "How do you know?"

گفتم: «از کجا می دانید؟»

(Laughter)

(خنده حاضران)

And he said, "Women don't do these things.

و او گفت: «زنان از این کارها نمی کنند.»

Men made these marks. Women don't."

مردها این آثار را گذاشتند. نه زنان.»

Now, I wasn't really surprised,

واقعا تعجب نکرده بودم،

because that's an attitude that I've seen continuously

چرا که این رویکردی است که همواره در

all my life as a theater maker.

تمام عمرم به عنوان یک خالق تئاتر دیده بودم.

We are told that divine knowledge comes down through the masculine,

به ما گفته اند که دانش ربانی از طریق جنس مذکر می آید،

whether it be to the imam, the priest, the rabbi, the holy man.

چه امام باشد، چه کشیش، چه خاخام، یا مرد روحانی.

Similarly, we're told that creative genius resides in the masculine,

همچنین به ما گفته اند که نبوغ خلاق در جنس مذکر است،

that it is the masculine

این که این جنس مذکر است

that will be able to tell us about who we really are,

که می تواند به ما بگوید ما حقیقتا چه کسی هستیم،

that the masculine will tell the universal story

این که جنس مذکر است که داستان جهان گستر را می گوید

on behalf of all of us,

به نمایندگی از همه ما،

whereas women artists will really just talk about women's experiences,

در حالی که زنان هنرمند تنها درباره تجربه زنان حرف می زنند،

women's issues only really relevant to women

مسائل زنانه ای که تنها به زنان مربوط است

and of passing interest to men --

و از ارتباط با مردان --

and really only some men.

و آن هم تنها با برخی از مردها.

And it's that conviction,

این همان عقایدی است

that that we are taught,

که به ما یاد داده شده است،

that I think colors so much of whether we're prepared to believe

که به نظر من بخش بزرگی از این را شکل می دهد که آیا ما آماده هستیم باور کنیم

that women's stories really matter.

که داستان های زنان حقیقتا مهم است یا خیر.

And unless we're prepared to believe that women's stories really matter,

مادامی که آماده نباشیم تا باور کنیم که داستان های زنان واقعا اهمیت دارد،

then women's rights don't really matter,

حقوق زنان اهمیتی ندارد،

and then change can't really come.

و امکان تغییرات نیست.

I want to tell you about two examples of stories

می خواهم درباره دو نمونه داستان برایتان بگویم

that are thought to be of universal importance:

که گمان می کنیم اهمیت جهان شمول دارد:

"E.T." and "Hamlet."

«ای.تی» و «هملت.»

(Laughter)

(خنده حاضران)

So I took my two children when they were little --

دو فرزندم را وقتی که خیلی کوچک بودند --

Caroline was eight and Robby was five --

کارولینا هشت ساله و رابی پنج ساله بود --

to see "E.T."

به تماشای ای.تی بردم.

And it's a fantastic story of this little alien

که داستان فوق العاده این آدم فضایی کوچک است

who ends up in an American family

که از یک خانواده آمریکایی سردرمی آورد

with a mum, two brothers and a sister,

با یک مادر، دو برادر و یک خواهر،

but he wants to go home.

اما می خواهد به خانه برگردد.

Not only that, but some really bad scientists

غیر از این، چند دانشمند بدجنس نیز

want to do some experiments on him,

می خواهند رویش آزمایش کنند،

and they're looking for him.

و دنبالش هستند.

So the children have a plot.

بچه ها نقشه ای می کشند.

They decide they're going to take him back to his spaceship

تصمیم می گیرند که او را به سفینه اش بازگردانند

as soon as they can,

در کوتاهترین زمان ممکن،

and they plop him in a bicycle basket,

و او را در سبد دوچرخه می گذارند،

and off they ride.

و راه می افتند.

But unfortunately, the baddies have found out, and they're catching up

اما متاسفانه آدم بدها می فهمند و دنبالشان می کنند

and they've got sirens and they've got their guns,

آژیر می کشند و تفنگهایشان را درمی آورند،

they've got the loud-hailers, it's terribly frightening,

بلندگو دارند، واقعا ترسناک است،

و به بچه ها نزدیک می شوند،

and they're closing up on the children,

بچه ها امکان ندارد که موفق شوند.

and the children are never going to make it.

و بعد ناگهان، به شکل معجزه آسایی دوچرخه در آسمان به پرواز درمی آید،

And then all of a sudden, magically, the bikes fly up in the air,

over the clouds,

روی ابرها،

over the moon,

روی ماه،

and they're going to save "E.T."

و آنها «ای.تی» را نجات می دهند.

So I turn to see my children's faces,

به صورت بچه هایم نگاه می کنم،

and Robby is enraptured, he's there with them, he's saving E.T.,

رابی مسحور شده و آنجا با آنهاست، دارد ای.تی را نجات می دهد،

he's a happy boy.

پسر خوشحالی است.

And I turn to Caroline, and she's crying her eyes out.

به کارولین نگاه می کنم، دارد به شدت گریه می کند.

And I said, "What's the matter?"

می گویم: «چی شده؟»

And she said, "Why can't I save E.T.? Why can't I come?"

و او جواب می دهد: «چرا من نمیتونم ای.تی را نجات دهم؟ چرا من نمیتونم بیام؟»

And then all of a sudden I realized:

و آنجاست که ناگهان درک می کنم:

they weren't children;

اینها بچه نیستند،

they were boys --

پسر هستند --

all boys.

همه پسر هستند.

And Caroline, who had invested so much in E.T.,

و کارولین که آن همه روی ای.تی حساب کرده بود،

well, she wasn't invited to save him,

خب، برای نجات او دعوت نشده بود،

and she felt humiliated and spurned.

و احساس تحقیر و رد شدن می کرد.

بنابراین برای استیون اسپیلبرگ نامه نوشتم (کارگردان فیلم) --

So I wrote to Steven Spielberg --

(Laughter) (Applause)

(خنده و تشویق حاضران)

and I said, "I don't know if you understand

و گفتم، «نمی دانم اگر که شما

the psychological importance of what's happened,

اهمیت روانشناسانه آنچه که اتفاق افتاد را می دانید یا نه،

and are you prepared to pay for the therapy bills?"

و این که آیا آماده هستید صورتحساب روانشناس را پرداخت کنید؟»

(Laughter)

(خنده حاضران)

Twenty years later, I haven't had a word back from him,

بیست سال گذشته ولی من هنوز جوابی از او نگرفته ام،

but I'm still hopeful.

اما امیدم را حفظ کرده ام.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But I thought it was interesting,

اما فکر کردم که خیلی جالب است،

because if you read reviews of what he intended with E.T.,

چرا که اگر نقدها و بررسی ها درباره هدف او از ساخت ای.تی را بخوانید،

he says very specifically,

او به شکل خاص می گوید،

"I wanted the world to understand

«می خواستم جهان بداند

that we should love and embrace difference."

که ما باید تفاوت ها را دوست داشته باشیم و بپذیریم.»

But somehow he didn't include the idea of girls' difference

اما او خودش مفهوم تفاوت دخترانه را

in this thinking.

در تفکر خود لحاظ نکرد.

He thought he was writing a story about all humanity.

او فکر کرد دارد داستانی درباره تمامی انسانیت می نویسد.

Caroline thought he was marginalizing

کارولین معتقد بود که او

half of humanity.

نیمی از انسانیت را به حاشیه رانده است.

He thought he was writing a story about human goodness;

اسپیلبرگ فکر کرد داستانی درباره خوبی انسانیت نوشته؛

she thought he was writing a lad's heroic adventure.

کارولین می گفت داستان او درباره ماجراجویی های قهرمانانه یک پسر بود.

And this is common.

این اتفاق رایجی است.

Men feel they have been given the mantle for universal communication,

مردها احساس می کنند که ماموریت ارتباطات جهان هستی به دست آنان سپرده شده است،

but of course, how could they be?

اما چطور چنین چیزی ممکن است؟

They are writing from male experience through male's eyes.

آنها درباره تجربیات مردانه از دید مردانه می نویسند.

We have to have a look at this ourselves.

باید خودمان به این مسئله نگاهی بیاندازیم.

We have to be prepared to go back through all our books and our films,

باید آماده باشیم تا تمام کتاب ها و فیلمهایمان را مرور کنیم،

all our favorite things,

همه چیزهای محبوبمان را،

and say, "Actually, this is written by a male artist --

و بگوییم: "در واقع، این را یک هنرمند مرد نوشته --

not an artist.

نه یک هنرمند."

We have to see that so many of these stories

باید ببینیم که بسیاری از این داستان ها

are written through a male perspective.

از دیدگاه مردانه نوشته شده اند.

Which is fine,

که اشکالی ندارد،

but then females need to have 50 percent of the rights

اما ۵۰ درصد از

for the stage, the film, the novel,

حق صحنه، فیلم، رمان،

the place of creativity.

مکان خلاقیت، باید متعلق به زنان باشد.

Let me talk about "Hamlet."

بگذارید از «هملت» بگویم.

To be or not to be.

بودن یا نبودن،

That is the question.

مسئله این است.

But it's not my question.

اما مسئله من این نیست.

My question is: Why was I taught as a young woman

مسئله من این است: چرا وقتی که جوان بودم به من یاد داده شد

that this was the quintessential example of human dilemma

که داستان هملت مثال اصلی از دوراهی انسانی

and human experience?

و تجربه انسانی است؟

It's a marvelous story,

هملت داستان فوق العاده ای است،

but actually, it's about a young man fearful that he won't be able to make it

اما در واقع، درباره مرد جوانی است که می ترسد نتواند

as a powerful figure in a male world

در جهان مردانه چهره ای قدرتمند داشته باشد

unless he takes revenge for his father's murder.

مگر آن که انتقام قتل پدرش را بگیرد.

He talks a great deal to us about suicide being an option,

او درباره اندیشیدن به خودکشی حرف های زیادی می زند،

but the reality is that the person who actually commits suicide, Ophelia,

اما واقعیت این است که فردی که در واقع خودکشی می کند، اوفلیا،

after she's been humiliated and abused by him,

بعد از آن که توسط او تحقیر شد و مورد سوءاستفاده قرار گرفت،

never gets a chance to talk to the audience about her feelings.

هرگز فرصت نمیابد که درباره احساساتش چیزی به مخاطب بگوید.

And then when he's finished with Ophelia, he turns on his mum,

و بعد وقتی که کارش با اوفلیا تمام شد، سراغ مادر او می رود،

because basically she has the audacity to fall in love with his uncle

چرا که او این گستاخی را دارد که عاشق عموی پسرش شود

and enjoy sex.

و از عشق ورزی لذت ببرد.

(Laughter)

(خنده حاضران)

It is a great story,

داستان فوق العاده ای است،

but it is a story about male conflict, male dilemma, male struggle.

اما داستانی است درباره تعارض مردانه، دوراهی مردانه، و مبارزه ای مردانه.

But I was told this was the story of human beings,

اما به من گفته شده که این داستان درباره بشریت است،

despite the fact that it only had two women in it.

علی رغم این واقعیت که فقط دو زن در آن هستند.

And unless I reeducate myself,

و مادامی که من خودم را مجددا آموزش ندهم،

I am always going to think

همواره گمان خواهم کرد

that women's stories matter less than men's.

که داستان های زنان در مقایسه با مردان اهمیت کمتری دارند.

A woman could have written "Hamlet,"

هملت را می توانست یک زن نوشته باشد،

but she would have written it differently,

اما آن را طور دیگری می نوشت،

and it wouldn't have had global recognition.

و احتمالا این همه توجه جهانی نمی گرفت.

As the writer Margaret Atwood says,

همانطور که مارگارت آتوود نویسنده می گوید،

"When a man writes about doing the dishes,

«وقتی مردی از ظرف شستن می نویسد،

it's realism.

رئالیسم است.

When a woman writes about doing it,

وقتی یک زن درباره آن می نویسد،

it's an unfortunate genetic disposition."

گرایش ناگوار ژنتیکی است.»

(Laughter)

(خنده حاضران)

Now, this is not just something that belongs to then.

این چیزی نیست که به آن دوران محدود شود.

I mean, when I was a young girl,

وقتی که جوان بودم،

wanting desperately to be a theater director,

نا‌امیدانه عاشق این بودم که کارگردان تئاتر شوم،

this is what my male lecturer said to me:

این چیزی است که استاد مرد من گفت:

"Well, there are three women directors in Britain," he said, "Jude."

«خب، در بریتانیا سه تا زن کارگردان داریم. جود!»

"There's Joan Knight, who's a lesbian, there's Joan Littlewood, who's retired,

جوآن نایت که لزبین است، جوان لیتل وود که بازنشسته شده،

and there's Buzz Goodbody, who's just killed herself.

و باز گودبادی، که تازگی خودش را کشت.

So, which of those three would you like to be?"

می خواهی کدام یکیشان باشی؟»

(Laughter)

(خنده حاضران)

Now, leaving aside the disgusting slur on gay women,

حال، توهین تهوع آور او به زنان همجنسگرا را کنار می گذاریم،

the fact is, he wanted to humiliate me.

واقعیت این است که او می خواست مرا تحقیر کند.

He thought it was silly that I wanted to be a director.

او فکر می کرد این که من بخواهم کارگردان شوم چیز احمقانه ای است.

And I told my friend Marin Alsop, the conductor, and she said,

موضوع را به دوستم مارین آلساپ گفتم که رهبر ارکستر است. او گفت،

"Oh yes, well, my music teacher said exactly the same.

«اوه آره، استاد موسیقی من هم دقیقا همین را گفت.

He said, 'Women don't conduct.'"

او گفت، «زنان رهبری ارکستر نمی کنند.»

But all these years later, we've made our mark.

اما سال‌ها بعد ما اثر خودمان را گذاشته ایم.

You think, "Well, it'll be different now."

می گویید، «خب همه چیز تغییر کرده.»

I'm afraid it's not different now.

متاسفانه هیچ چیز عوض نشده.

The current head of the Paris Conservatoire

رئیس فعلی آموزشکده هنر و موسیقی پاریس

said recently, "It takes great physical strength

اخیرا گفت، «قوای بدنی زیادی لازم است

to conduct a symphony,

تا فردی یک سمفونی را رهبری کند.

and women are too weak."

و زنان خیلی ضعیفند.»

(Laughter)

(خنده حاضران)

The artist George Baselitz said,

جرج بازلیتز هنرمند گفته،

"Well, the fact is women can't paint.

«واقعیت این است که زنان قادر به نقاشی نیستند.

Well -- they can't paint very well."

خب -- نمی توانند خوب نقاشی کنند.»

The writer V.S. Naipaul said two years ago,

وی.اس ناپال نویسنده دو سال پیش گفته،

"I can read two paragraphs and know immediately if it's written by a woman,

«کافی است دو پاراگراف را بخوانم و فورا بفهمم که نویسنده آن زن است،

and I just stop reading, because it's not worthy of me."

و دیگر نخوانم، چرا که ارزش خواندن مرا ندارد.»

Audience: Whoa!

حاضران: عجب !

And it goes on.

و داستان ادامه دارد.

We have to find a way

باید راهی پیدا کنیم

of stopping young girls and women

تا نگذاریم زنان و دختران جوان

feeling not only that their story doesn't matter,

نه تنها احساس نکنند که روایاتشان اهمیتی ندارد،

but they're not allowed to be the storyteller.

بلکه احساس نکنند که اجازه ندارند روایتگر باشند.

Because once you feel that you can't stand in the central space

چرا که وقتی احساس کنید که نمی توانید در فضای مرکزی بایستید

and speak on behalf of the world,

و به نمایندگی از جهان سخن بگویید،

you will feel that you can offer your goods up to a small, select group.

احساس می کنید که کالایتان را فقط می توانید به گروهی کوچکتر، گروهی خاص، ارائه کنید.

You will tend to do smaller work on smaller stages,

بنابراین خود به خود کمتر و در زمینه های کوچکتری کار می کنید،

your economic power will be less,

قدرت اقتصادی تان کمتر می شود،

your reach of audiences will be less,

نفوذتان به مخاطب کمتر می شود،

and your credit will be less as an artist.

و به عنوان یک هنرمند اعتبار کمتری دریافت می کنید.

And we do finally give artists these incredible, prominent spaces

و ما در نهایت این فضاهای دائمی و فوق العاده را به هنرمندان می دهیم

in the world,

در جهان،

because they are our storytellers.

چرا که آنان راویان ما هستند.

Now, why should it matter to you if you're not an artist?

حال، اگر شما هنرمند نیستید چرا این مسئله باید برایتان مهم باشد؟

Supposing you're an accountant or an entrepreneur or a medic

فرض کنیم شما حسابدار هستید، یا کارآفرین، یا در کار پزشکی

or a scientist:

یا دانشمند:

Should you care about women artists?

آیا باید زنان هنرمند برای شما اهمیت داشته باشد؟

Absolutely, you must,

حتما، باید اهمیت داشته باشد،

because as you can see from the cave paintings,

زیرا همانطور که از نقاشی های داخل غار پیداست

all civilizations,

تمامی تمدن ها،

all of humanity

همه بشریت

have relied upon artists to tell the human story,

برای گفتن داستان بشریت، بر دوش هنرمندان تکیه داشته،

and if the human story is finally told by men,

و اگر داستان بشر توسط مردها گفته شود،

take my word for it,

به شما قول می دهم،

it will be about men.

همه اش درباره مردان خواهد بود.

So let's make a change.

پس بیایید تغییری ایجاد کنیم.

Let's make a change to all our institutions,

بیایید در تمام موسساتمان تغییر ایجاد کنیم،

and not just in the West.

و نه تنها در غرب.

Don't forget -- this message of incapability of women

یادمان نرود، این پیام که زنان ناتوانند،

to hold creative genius

برای جلوگیری از نبوغ خلاق

is being told to girls and women in Nigeria, in China, in Russia,

به زنان و دختران گفته شده در نیجریه، چین، روسیه،

in Indonesia.

اندونزی.

All over the world, girls and women are being told

در تمام جهان دختران و زنان شنیده اند که

that they can't finally hold the idea of creative inspiration.

نمی توانند ایده الهام بخش خلاقانه‌ای را داشته باشند.

And I want to ask you:

و من می خواهم از شما بپرسم:

Do you believe that?

آیا این را باور می کنید؟

Do you believe that women can be a creative genius?

باور می کنید که زنان می توانند نابغه ای خلاق باشند؟

(Applause and cheers)

(تشویق حاضران)

Well then, please go forward,

پس در این صورت لطفا پیش بروید،

support women artists,

از زنان هنرمند حمایت کنید،

buy their work,

آثارشان را بخرید،

insist that their voices are heard,

در رساندن صدایشان اصرار بورزید،

find platforms on which their voices will be made.

زیرساخت‌هایی را پیدا کنید که که بتواند صدای آنان را برساند.

And remember this:

و این را فراموش نکنید:

that in a sense, if we're going to get past this moment

که اگر می خواهیم از این برهه عبور کنیم

of a world where we know that we are unequal,

از جهانی که می دانیم در آن نابرابر هستیم،

it's artists who have to imagine a different world.

این هنرمندان هستند که باید جهانی متفاوت را تصور کنند.

And I'm calling on all artists, women and men,

و از همه شما هنرمندان می خواهم، زنان و مردان،

to imagine a gender-equal world.

که جهانی بر اساس برابری جنسیتی تصور کنند.

Let's paint it. Let's draw it.

آن را نقاشی کنیم. طراحی کنیم.

Let's write about it. Let's film it.

آن را بنویسیم. فیلمش را بسازیم.

And if we could imagine it,

و اگر بتوانیم آن را تصور کنیم،

then we would have the energy and the stamina

می توانیم انرژی و پایداری آن را داشته باشیم

to work towards it.

تا به سویش پیش برویم.

When I see this little girl,

وقتی این دختر کوچولو را نگاه می کنم،

11,000 years ago,

در ۱۱٫۰۰۰ سال پیش،

I want to know that the little girl now

می خواهم بدانم که آن دختر کوچولو امروز

can stand there and think she's entitled to her dreams,

می تواند بایستد و فکر کند که حق دارد رویا داشته باشد،

she's entitled to her destiny

حق سرنوشتش را دارد،

and she's entitled to speak on behalf of the whole world,

و محق است که از سوی تمام جهان سخن بگوید،

be recognized for it

به خاطر آنها به رسمیت شناخته شود

and applauded.

و تشویق شود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)