This is your brain on communication | Uri Hasson

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

Imagine that you invented a device

ลองนึกว่าคุณประดิษฐ์อุปกรณ์สักอย่าง

that can record my memories,

ที่สามารถบันทึกความทรงจำของผม

my dreams, my ideas,

ความฝันของผม ความคิดของผม

and transmit them to your brain.

และส่งมันไปยังสมองของคุณ

That would be a game-changing technology, right?

นั่นมันคงจะเป็นเทคโนโลยีที่แปลกใหม่มาก ใช่ไหมครับ

But in fact, we already possess this device,

แต่อันที่จริง เรามีอุปกรณ์นี้อยู่แล้ว

and it's called human communication system

และมันถูกเรียกว่า ระบบการสื่อสารของมนุษย์

and effective storytelling.

และการเล่าเรื่องอย่างมีประสิทธิภาพ

To understand how this device works,

เพื่อที่จะทำความเข้าใจว่า อุปกรณ์นี้ทำงานได้อย่างไร

we have to look into our brains.

เราต้องมองเข้าไปในสมองของเรา

And we have to formulate the question in a slightly different manner.

และเราต้องตั้งคำถาม ในแบบที่ต่างไปจากปกติ

Now we have to ask

ทีนี้ เราต้องถามว่า

how these neuron patterns in my brain

รูปแบบเซลล์ประสาทในสมองของผมเหล่านี้

that are associated with my memories and ideas

ที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำ และความคิดของผม

are transmitted into your brains.

ถูกส่งต่อไปยังสมองของคุณได้อย่างไร

And we think there are two factors that enable us to communicate.

และเราคิดว่า มันมีสองปัจจัย ที่ทำให้เราสามารถสื่อสารกันได้

First, your brain is now physically coupled to the sound wave

ประการแรก สมองของคุณตอนนี้ กำลังจับคู่ในทางกายภาพกับคลื่นเสียง

that I'm transmitting to your brain.

ที่ผมกำลังส่งออกไปยังสมองของคุณ

And second, we developed a common neural protocol

และประการที่สอง เราพัฒนา วิธีการทางประสาทพื้นฐาน

that enabled us to communicate.

ที่สามารถทำให้เราสื่อสารกันได้

So how do we know that?

แล้วเรารู้ได้อย่างไรล่ะ

In my lab in Princeton,

ในห้องทดลองของผมในพรินส์ตัน

we bring people to the fMRI scanner and we scan their brains

ผมนำคนเข้าเครื่อง fMRI และเราถ่ายภาพสมอง

while they are either telling or listening to real-life stories.

ในขณะที่พวกเขากำลังเล่าเรื่อง หรือฟังเรื่องราวในชีวิตจริงอยู่

And to give you a sense of the stimulus we are using,

และเพื่อให้คุณเข้าใจถึงสิ่งกระตุ้นที่เราใช้

let me play 20 seconds from a story that we used,

ให้ผมฉายเรื่องราวที่เราใช้ เป็นเวลา 20 วินาที

told by a very talented storyteller,

ซึ่งเรื่องนี้ถูกเล่า โดยนักเล่าเรื่องที่มีพรสวรรค์มาก

Jim O'Grady.

จิม โอ กราดี

(Audio) Jim O'Grady: So I'm banging out my story and I know it's good,

(เสียง) จิม โอ กราดี: ผมนำเรื่องของผมมา และผมก็รู้ว่ามันดูดี

and then I start to make it better --

และจากนั้นผมก็ทำให้มันดีขึ้น --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

by adding an element of embellishment.

โดยการเพิ่มเติมเสริมแต่ง

Reporters call this "making shit up."

นักข่าวเรียกสิ่งนี้ว่า "การใส่สีตีไข่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And they recommend against crossing that line.

และพวกเขาแนะนำว่าอย่าข้ามเส้น

But I had just seen the line crossed between a high-powered dean

แต่ผมก็ได้เห็นมาข้ามเส้น ระหว่างผู้อาวุโสที่มีตำแหน่งสูง

and assault with a pastry.

และก่อกวนหยอก ๆ

And I kinda liked it."

และผมก็ค่อนข้างชอบมันน่ะครับ"

Uri Hasson: OK, so now let's look into your brain

ยูริ แฮสสัน: ครับ ตอนนี้ลองมาดูสมองของคุณ

and see what's happening when you listen to these kinds of stories.

และมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคุณฟังเรื่องพวกนี้

And let's start simple -- let's start with one listener and one brain area:

และลองมาเริ่มกับอะไรง่าย ๆ ก่อน -- ลองมาเริ่มจากผู้ฟังคนหนึ่งและสมองบริเวณหนึ่ง

the auditory cortex that processes the sounds that come from the ear.

คอร์เท็กซ์ส่วนการฟังที่เกี่ยวข้องกับ เสียงที่รับมาทางหู

And as you can see, in this particular brain area,

และอย่างที่คุณเห็นในบางส่วนของสมอง

the responses are going up and down as the story is unfolding.

การตอบสนองเพิ่มขึ้นและลดลง เมื่อเรื่องราวถูกเปิดเผยมากขึ้น

Now we can take these responses

ทีนี้ คุณสามารถนำการตอบสนองนี้

and compare them to the responses in other listeners

ไปเปรียบเทียบกับการตอบสนอง ที่ได้จากผู้ฟังคนอื่น ๆ

in the same brain area.

ในสมองบริเวณเดียวกัน

And we can ask:

และเราสามารถถามได้ว่า

How similar are the responses across all listeners?

การตอบสนองของผู้ฟังทั้งหมด มีความคล้ายคลึงกันมากแค่ไหน

So here you can see five listeners.

ตรงนี้คุณได้เห็นผู้ฟังห้าคน

And we start to scan their brains before the story starts,

และเราเริ่มสแกนด์สมองของพวกเขา ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่อง

when they're simply lying in the dark and waiting for the story to begin.

เมื่อพวกเขานอนนิ่ง ๆ อยู่ในความมืด และรอให้เริ่มต้นขึ้น

As you can see,

อย่างที่คุณเห็น

the brain area is going up and down in each one of them,

บริเวณสมองกำลังตอบสนองมากขึ้น และน้อยลงในแต่ละส่วน

but the responses are very different,

แต่การตอบสนองเหล่านี้ มีความแตกต่างกันมาก

and not in sync.

และไม่ได้เกิดขึ้นไปพร้อมกัน

However, immediately as the story is starting,

อย่างไรก็ดี ในทันทีที่เริ่มเรื่อง

something amazing is happening.

อะไรบางอย่างที่น่าอัศจรรย์ ก็เกิดขึ้น

(Audio) JO: So I'm banging out my story and I know it's good,

(เสียง) จิม: ผมก็เลยเล่าเรื่องออกมา และผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ดี

and then I start to make it --

และจากนั้น ผมเริ่มที่จะทำให้มัน --

UH: Suddenly, you can see that the responses in all of the subjects

ยูริ: ทันใดนั้นเอง คุณสามารถเห็นได้ว่า การตอบสนองในกลุ่มตัวอย่างทั้งหมด

lock to the story,

จดจ่ออยู่กับเรื่องราว

and now they are going up and down in a very similar way

และตอนนี้พวกมันก็เพิ่มขึ้นและลดลง ในแบบที่คล้ายกัน

across all listeners.

ในผู้ฟังทั้งหมด

And in fact, this is exactly what is happening now in your brains

และอันที่จริง มันเป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ในสมองของคุณตอนนี้

when you listen to my sound speaking.

เมื่อคุณกำลังฟังเสียงพูดของผม

We call this effect "neural entrainment."

เราเรียกผลนี้ว่า "การเข้าผสมทางธรรมชาติ"

And to explain to you what is neural entrainment,

และเพื่อที่จะอธิบายกับคุณ ว่าการเข้าผสมธรรมชาตินี้คืออะไร

let me first explain what is physical entrainment.

ให้ผมได้อธิบายก่อนว่า การเข้าผสมทางกายภาพคืออะไร

So, we'll look and see five metronomes.

เราจะเห็นเครื่องทำจังหวะห้าเครื่อง

Think of these five metronomes as five brains.

คิดซะว่าเจ้าห้าเครื่องนี้ เป็นสมองห้าก้อน

And similar to the listeners before the story starts,

และคล้ายกับผู้ฟังก่อนเริ่มเรื่อง

these metronomes are going to click,

เครื่องทำจังหวะเหล่านี้กำลังที่จะเคาะ

but they're going to click out of phase.

แต่พวกมันจะไม่เคาะพร้อมกัน

(Clicking)

(เสียงเคาะ)

Now see what will happen when I connect them together

เอาล่ะครับ ตอนนี้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อผมเชื่อมต่อพวกมัน

by placing them on these two cylinders.

โดยนำพวกมันวางไว้บนทรงกระบอก

(Clicking)

(เสียงเคาะ)

Now these two cylinders start to rotate.

ตอนนี้ ทรงกระบอกสองอันนี้ เริ่มที่จะกลิ้ง

This rotation vibration is going through the wood

การสั่นของการกลิ้งนี้ เคลื่อนไปตามแผ่นไม้

and is going to couple all the metronomes together.

และมันจะจับคู่ เครื่องเข้าจังหวะทั้งหมดนี้เข้าด้วยกัน

And now listen to the click.

และตอนนี้ลองฟังเสียงเคาะสิครับ

(Synchronized clicking)

(เสียงเคาะพร้อมกัน)

This is what you call physical entrainment.

นี่คือสิ่งที่คุณเรียกว่า การเข้าผสมทางกายภาพ

Now let's go back to the brain and ask:

ทีนี้ กลับไปยังสมอง และลองถามคำถามที่ว่า

What's driving this neural entrainment?

อะไรกันที่ขับเคลื่อน การเข้าผสมธรรมชาติ

Is it simply the sounds that the speaker is producing?

มันเป็นแค่เสียง ที่ผู้พูดผลิตออกมาหรือเปล่า

Or maybe it's the words.

หรือบางทีอาจเป็นคำ

Or maybe it's the meaning that the speaker is trying to convey.

หรือบางทีมันเป็นความหมาย ที่ผู้พูดพยายามที่จะสื่อสาร

So to test it, we did the following experiment.

เพื่อที่จะทดสอบ เราทำการทดลองดังต่อไปนี้

First, we took the story and played it backwards.

ประการแรก เรานำเรื่องราวมา และเล่ามันย้อนกลับ

And that preserved many of the original auditory features,

และนั่นเป็นการคงโครงสร้างเสียงดั้งเดิม เอาไว้หลายส่วน

but removed the meaning.

แต่เป็นการเอาความหมายออกไป

And it sounds something like that.

และมันฟังดูเป็นแบบนี้ครับ

(Audio) JO: (Unintelligible)

(เสียง) จิม: (ข้อความที่ไม่ฟังไม่รู้เรื่อง)

And we flashed colors in the two brains

และเราให้สีกับสมองทั้งสอง

to indicate brain areas that respond very similarly across people.

เพื่อบ่งบอกบริเวณของสมอง ที่ตอบสนองอย่างคล้ายกัน

And as you can see,

และดังที่คุณได้เห็น

this incoming sound induced entrainment or alignment in all of the brains

เสียงที่เข้ามานี้เหนี่ยวนำการเข้าผสม หรือการเทียบเคียงกันของสมองทั้งหมด

in auditory cortices that process the sounds,

ในสมองส่วนการฟัง ที่จัดการกับเสียงที่เข้ามา

but it didn't spread deeper into the brain.

แต่มันไม่ได้แผ่ขยายลึกเข้าไปในสมอง

Now we can take these sounds and build words out of it.

ทีนี้ เราสามารถนำเอาเสียงเหล่านี้ และสร้างคำขึ้นมา

So if we take Jim O'Grady and scramble the words,

ถ้าเราเอาจิม โอกราดี มา และสลับคำพวกนั้น

we'll get a list of words.

เราจะได้รายการคำ

(Audio) JO: ... an animal ... assorted facts ...

(เสียง) จิม: ... สัตว์... ข้อเท็จจริงที่หลากหลาย ...

and right on ... pie man ... potentially ... my stories

และตรงนั้น ... ไพน์แมน ... อย่างมีศักยภาพ ... เรื่องราวของผม

UH: And you can see that these words start to induce alignment

ยูริ: และคุณเห็นได้ว่าคำเหล่านี้ เริ่มที่จะเหนี่ยวนำการเทียบเคียง

in early language areas, but not more than that.

ในส่วนภาษาส่วนแรก แต่ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น

Now we can take the words and start to build sentences out of them.

ทีนี้ เราสามารถเอาคำเหล่านี้มา และเริ่มสร้างประโยคจากพวกมัน

(Audio) JO: And they recommend against crossing that line.

(เสียง) จิม: และพวกเขาก็แนะนำว่า อย่างข้ามเส้น

He says: "Dear Jim, Good story. Nice details.

เขาบอกว่า "จิมที่รัก นั่นเป็นเรื่องที่ดี รายละเอียดก็งาม

Didn't she only know about him through me?"

เธอไม่ได้รู้เรื่องเขาผ่านผมหรอกหรือ"

UH: Now you can see that the responses in all the language areas

ยูริ: ตอนนี้คุณสามารถเห็นได้ ถึงการตอบสนองในส่วนภาษาทั้งหมด

that process the incoming language

ที่จัดการกับภาษาที่เข้ามา

become aligned or similar across all listeners.

ว่าพวกมันถูกเทียบเคียงและ มีความใกล้เคียงกันในผู้ฟังทั้งหมด

However, only when we use the full, engaging, coherent story

อย่างไรก็ดี เมื่อพวกเราใช้เรื่องราวที่ สมบูรณ์ เข้าถึง และสอดคล้องกันเท่านั้น

do the responses spread deeper into the brain

ที่การตอบสนองจะแพร่กระจาย ลึกลงไปในสมอง

into higher-order areas,

เข้าไปยังบริเวณ ที่มีความซับซ้อนมากขึ้น

which include the frontal cortex and the parietal cortex,

ซึ่งรวมถึงคอร์เทกซ์ส่วนหน้า และคอร์เทกซ์ส่วนนอก

and make all of them respond very similarly.

และทำให้พวกมันตอบสนอง อย่างคล้ายคลึงกัน

And we believe that these responses in higher-order areas are induced

และเราเชื่อว่าการตอบสนองเหล่านี้ ในบริเวณที่ซับซ้อนกว่าก็เกิดขึ้น

or become similar across listeners

และมีความคล้ายคลึงกันในบรรดาผู้ฟัง

because of the meaning conveyed by the speaker,

เพราะว่าความหมายถูกสื่อโดยผู้พูด

and not by words or sound.

ไม่ใช่โดยคำพูดหรือเสียง

And if we are right, there's a strong prediction over here

และถ้าเรามาถูกทาง การคาดคะแนที่น่าจะเป็นไปได้สูงก็คือ

if I tell you the exact same ideas

ถ้าผมบอกคุณถึงแนวคิดเดียวกัน

using two very different sets of words,

โดยใช้คำสองชุดที่ต่างกันมาก ๆ

your brain responses will still be similar.

การตอบสมองของสมองของคุณ จะยังคล้ายกัน

And to test it, we did the following experiment in my lab.

และเพื่อทำการทดสอบ เราทำการทดลองดังต่อไปนี้

We took the English story

เรานำเรื่องราวภาษาอังกฤษ

and translated it to Russian.

และแปลมันเป็นภาษารัสเซีย

Now you have two different sounds and linguistic systems

ตอนนี้ คุณมีสองเสียงและระบบภาษา ที่แตกต่างกัน

that convey the exact same meaning.

ที่สื่อถึงความหมายอย่างเดียวกัน

And you play the English story to the English listeners

และคุณเล่าเรื่องภาษาอังกฤษ ให้กับผู้ฟังอังกฤษ

and the Russian story to the Russian listeners,

และเล่าเรื่องภาษารัสเซีย ให้กับผู้ฟังรัสเซีย

and we can compare their responses across the groups.

และเราสามารถเปรียบเทียบ การตอบสนองของพวกเขาในกลุ่มได้

And when we did that, we didn't see responses that are similar

และเมื่อเราทำอย่างนั้น เราไม่เห็นการตอบสนองที่คล้ายกัน

in auditory cortices in language,

ในสมองส่วนการฟังในภาษา

because the language and sound are very different.

เพราะว่าภาษาและเสียง มีความแตกต่างกันอย่างมาก

However, you can see that the responses in high-order areas

อย่างไรก็ดี คุณเห็นได้ว่า การตอบสนองในบริเวณที่ซับซ้อนกว่า

were still similar across these two groups.

ยังคงคล้ายกันในคนทั้งสองกลุ่ม

We believe this is because they understood the story in a very similar way,

เราเชื่อว่า นี่เป็นเพราะพวกเขา เข้าใจเรื่องราวในแบบที่คล้ายกันมาก

as we confirmed, using a test after the story ended.

ดังที่เรายืนยันได้ โดยการทดสอบ หลังจากจบเรื่อง

And we think that this alignment is necessary for communication.

และเราคิดว่า การเทียบเคียงนี้ มีความสำคัญสำหรับการสื่อสาร

For example, as you can tell,

ยกตัวอย่างเช่น อย่างที่คุณก็รู้ว่า

I am not a native English speaker.

ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาแม่ของผม

I grew up with another language,

ผมโตขึ้นมาโดยมีภาษาอื่นเป็นภาษาแม่

and the same might be for many of you in the audience.

และเช่นเดียวกันกับพวกคุณหลายคน ในกลุ่มผู้ฟังนี้

And still, we can communicate.

ถึงกระนั้น เรายังสามารถสื่อสารกันได้

How come?

มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

We think we can communicate because we have this common code

เราคิดว่าเราสามารถสื่อสารกันได้ เพราะเรามีรหัสพื้นฐานนี้

that presents meaning.

ที่แสดงความหมาย

So far, I've only talked about what's happening in the listener's brain,

ถึงตอนนี้ เราเพียงพูดถึง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในสมองของผู้ฟัง

in your brain, when you're listening to talks.

ในสมองของคุณ เมื่อคุณกำลังฟังการบรรยายนี้

But what's happening in the speaker's brain, in my brain,

แต่มันเกิดอะไรขึ้น ในสมองของผู้พูด ในสมองของผม

when I'm speaking to you?

เมื่อผมกำลังพูดกับคุณ

To look in the speaker's brain,

เพื่อที่จะดูในสมองของผู้พูด

we asked the speaker to go into the scanner,

เราขอให้ผู้พูดเข้าไป ยังเครื่องถ่ายภาพสมอง

we scan his brain

เราถ่ายภาพสมองของเขา

and then compare his brain responses to the brain responses of the listeners

และจากนั้นเปรียบเทียบการตอบสนอง ของสมองของเขากับของผู้ฟัง

listening to the story.

ที่กำลังฟังเรื่องราวนั้น

You have to remember that producing speech and comprehending speech

คุณต้องจำว่าการบรรยาย และการเข้าใจการบรรยายนั้น

are very different processes.

เป็นกระบวนการที่แตกต่างกันมาก

Here we're asking: How similar are they?

ถึงตรงนี้ เราถามว่า แล้วมันคล้ายกันแค่ไหนล่ะ

To our surprise,

เราแปลกใจมาก

we saw that all these complex patterns within the listeners

ที่เราเห็นว่ารูปแบบที่ซับซ้อนเหล่านี้ ในผู้ฟัง

actually came from the speaker brain.

อันที่จริงแล้วมาจากสมองของผู้พูด

So production and comprehension rely on very similar processes.

ฉะนั้นการผลิตและการเข้าใจ ขึ้นอยู่กับกระบวนการที่คล้ายกันมาก

And we also found

และเรายังพบอีกว่า

the stronger the similarity between the listener's brain

ยิ่งมีความคล้ายกันมากเท่าไร ระหว่างสมองของผู้ฟัง

and the speaker's brain,

และสมองของผู้พูด

the better the communication.

การสื่อสารก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

So I know that if you are completely confused now,

ฉะนั้น ผมรู้ว่า ถ้าคุณสับสนมาก ๆ ในตอนนี้

and I do hope that this is not the case,

แต่ผมหวังว่าคุณจะไม่สับสนนะครับ

your brain responses are very different than mine.

การตอบสนองของสมองของคุณ จะแตกต่างจากของผมมาก

But I also know that if you really understand me now,

แต่ผมยังรู้อีกว่า ถ้าคุณเข้าใจผมจริง ๆ ในตอนนี้

then your brain ... and your brain ... and your brain

สมองของคุณ ... และของคุณ ... และของคุณ

are really similar to mine.

จะคล้ายกับของผมมาก

Now, let's take all this information together and ask:

ทีนี้ ลองนำข้อมูลทั้งหมดนี้ มาประกอบเข้าด้วยกัน และถามว่า

How can we use it to transmit a memory that I have

เราจะใช้มันในการส่งต่อ ความทรงจำที่เรามี

from my brain to your brains?

จากสมองของผม ไปยังสมองของคุณได้อย่างไร

So we did the following experiment.

เราทำการทดลองดังต่อไปนี้ครับ

We let people watch, for the first time in their life,

เราให้คนชมสิ่งนี้เป็นครั้งแรก ระหว่างที่เราถ่ายภาพสมอง

a TV episode from the BBC series "Sherlock," while we scanned their brains.

มันคือเรื่อง "เชอร์ล๊อค" ตอนหนึ่ง จากรายการของ BBC

And then we asked them to go back to the scanner

และจากนั้นเราก็ขอให้พวกเขา กลับไปยังเครื่องถ่ายภาพสมอง

and tell the story to another person that never watched the movie.

และเล่าเรื่องนั้นให้กับอีกคนหนึ่ง ที่ยังไม่เคยดูหนังเรื่องนั้นมาก่อน

So let's be specific.

เอาให้ชัด ๆ ก็คือ

Think about this exact scene,

ลองนึกถึงฉากนี้

when Sherlock is entering the cab in London

เมื่อเชอร์ล๊อคกำลังเข้าไปในรถแท็กซี่ ในลอนดอน

driven by the murderer he is looking for.

ที่ผู้ขับคือฆาตรกรที่เขากำลังตามหา

With me, as a viewer,

สำหรับผมในฐานะผู้ชม

there is a specific brain pattern in my brain when I watch it.

นี่เป็นรูปแบบสมองจำเพาะ ในสมองของผมตอนที่ชมเรื่องนี้

Now, the exact same pattern, I can reactivate in my brain again

ทีนี้ รูปแบบเดียวกันนี้ ผมสามารถ เรียกมันขึ้นมาในสมองอีกครั้ง

by telling the word: Sherlock, London, murderer.

โดยการเล่าเรื่องให้คนอื่นฟัง ถึง เชอร์ล๊อค ลอนดอน ฆาตรกร

And when I'm transmitting these words to your brains now,

และเมื่อผมส่งต่อคำเหล่านี้ ไปยังสมองของคุณในตอนนี้

you have to reconstruct it in your mind.

คุณจะต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ ในความคิดของคุณ

In fact, we see that pattern emerging now in your brains.

อันที่จริง เราเห็นรูปแบบนี้ กำลังเกิดขึ้นในสมองของคุณตอนนี้

And we were really surprised to see

และเราก็แปลกใจมากที่ได้เห็นว่า

that the pattern you have now in your brains

รูปแบบดังกล่าวที่คุณมีอยู่ ในสมองของคุณตอนนี้

when I'm describing to you these scenes

เมื่อผมอธิบายถึงฉากเหล่านี้ ให้คุณฟัง

would be very similar to the pattern I had when I watched this movie

จะมีความคล้ายมากกับรูปแบบ ที่ผมมีเมื่อผมชมหนังเรื่องนี้

a few months ago in the scanner.

เมื่อหลายเดือนก่อน ในเครื่องถ่ายภาพสมอง

This starts to tell you about the mechanism

มันเริ่มที่จะบอกคุณเกี่ยวกับกลไก

by which we can tell stories and transmit information.

ที่ซึ่งเราสามารถเล่าเรื่องราว และส่งต่อข้อมูล

Because, for example,

เพราะว่า ยกตัวอย่างเช่น

now you're listening really hard and trying to understand what I'm saying.

ตอนนี้คุณกำลังตั้งใจฟังและ พยายามเข้าใจว่าผมพูดอะไรอยู่

And I know that it's not easy.

และผมรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายเลย

But I hope that at one point in the talk we clicked, and you got me.

แต่ผมหวังว่า ณ จุดหนึ่งในการบรรยายนี้ เราเข้าใจซึ่งกันและกัน และคุณเข้าใจผม

And I think that in a few hours, a few days, a few months,

และผมคิดว่าในไม่กี่ชั่วโมง ไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน

you're going to meet someone at a party,

คุณจะพบกับใครสักคนที่งานเลี้ยง

and you're going to tell him about this lecture,

และจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

and suddenly it will be as if he is standing now here with us.

และทันในนั้นเอง มันจะราวกับว่า เขาคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ที่นี่กับเรา

Now you can see how we can take this mechanism

ตอนนี้ คุณเห็นได้ว่า เราจะสามารถนำเอากลไกนี้

and try to transmit memories and knowledge across people,

ไปใช้ในการส่งต่อความทรงจำ และความรู้ไปสู่อีกคนได้อย่างไร

which is wonderful, right?

ซึ่งมันน่าจะดีมากเลยใช่ไหมครับ

But our ability to communicate relies on our ability

แต่ความสามารถในการสื่อสารของเรา ขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา

to have common ground.

ในการมีพื้นฐานร่วมกัน

Because, for example,

เพราะว่า ยกตัวอย่างเช่น

if I'm going to use the British synonym

ถ้าหากผมกำลังใช้คำพ้องภาษาอังกฤษ

"hackney carriage" instead of "cab,"

"พาหนะเช่า" แทนคำว่า "แท๊กซี่"

I know that I'm going to be misaligned with most of you in the audience.

ผมรู้ว่าผมกำลังจะไม่ไปในทิศทางเดียว กับผู้ฟังส่วนใหญ่ของผม

This alignment depends not only on our ability

การเทียบเคียงนี้ไม่เพียงแต่ จะขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา

to understand the basic concept;

ในการทำความเข้าใจแนวคิดพื้นฐาน

it also depends on our ability to develop common ground and understanding

มันยังขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา ในการพัฒนาพื้นฐานและความเข้าใจร่วมกัน

and shared belief systems.

และมีระบบความเชื่อร่วมกัน

Because we know that in many cases,

เพราะว่าเรารู้ว่าในหลาย ๆ กรณี

people understand the exact same story in very different ways.

คนเข้าใจเรื่องราวเดียวกัน ในรูปแบบที่แตกต่างกัน

So to test it in the lab, we did the following experiment.

ฉะนั้น เพื่อทดสองสิ่งนี้ในห้องทดลอง ผมทำการทดลองดังต่อไปนี้

We took a story by J.D. Salinger,

เราใช้เรื่องราวของ เจ. ดี. ซาลินเจอร์

in which a husband lost track of his wife in the middle of a party,

ที่ซึ่งสามีหลงกับภรรยากลางงานเลี้ยง

and he's calling his best friend, asking, "Did you see my wife?"

และเขาเรียกเพื่อนรักของเขามา เพื่อถามว่า "เห็นภรรยาของผมไหม"

For half of the subjects,

กลุ่มทดลองครึ่งหนึ่ง

we said that the wife was having an affair with the best friend.

เราบอกว่า ภรรยามีสัมพันธ์ กับเพื่อนรักคนนั้น

For the other half,

อีกครึ่งหนึ่ง

we said that the wife is loyal and the husband is very jealous.

เราบอกว่า ภรรยาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ แต่สามีเป็นคนขึ้หึงมาก

This one sentence before the story started

เพียงประโยคเดียวนี้ก่อนเริ่มเรื่อง

was enough to make the brain responses

ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้การตอบสนองของสมอง

of all the people that believed the wife was having an affair

ของทุกคนที่เชื่อว่าภรรยามีชู้

be very similar in these high-order areas

มีความคล้ายคลึงกันในส่วนที่ซับซ้อน

and different than the other group.

และแตกต่างจากอีกกลุ่มหนึ่ง

And if one sentence is enough to make your brain similar

และถ้าเพียงประโยคเดียวนั้นเพียงพอ ที่จะทำให้สมองของคุณมีความคล้ายกัน

to people that think like you

กับคนที่คิดเหมือนกับคุณ

and very different than people that think differently than you,

และแตกต่างกับคนที่คิดต่างกับคุณแล้ว

think how this effect is going to be amplified in real life,

ลองคิดดูสิครับว่าผลนี้ จะถูกขยาย ออกไปมากแค่ไหนในชีวิตประจำวัน

when we are all listening to the exact same news item

เมื่อเราทุกคนกำลังฟังข่าวเดียวกัน

after being exposed day after day after day

หลังจากที่ทุก ๆ วัน

to different media channels, like Fox News or The New York Times,

เราเผชิญกับช่องทางสื่อที่แตกต่างกัน เช่น ข่าวช่อง ฟ๊อกซ์ หรือ นิวยอร์ค ไทม์

that give us very different perspectives on reality.

ที่ให้ทัศนคติต่อความจริงกับเรา ในแบบที่แตกต่างกัน

So let me summarize.

ฉะนั้น ให้ผมสรุปนะครับ

If everything worked as planned tonight,

ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนในคืนนี้

I used my ability to vocalize sound to be coupled to your brains.

ผมใช้ความสามารถของผมผลิตเสียง เพื่อเข้าคู่กับสมองของคุณ

And I used this coupling

และผมใช้การเข้าคู่นี้

to transmit my brain patterns associated with my memories and ideas

เพื่อส่งต่อรูปแบบสมองของผม ที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำและความคิดของผม

into your brains.

เข้าไปยังสมองของคุณ

In this, I start to reveal the hidden neural mechanism

ด้วยสิ่งนี้ ผมเริ่มที่จะเผย กลไกธรรมชาติที่ถูกซ่อนอยู่

by which we communicate.

ที่เราใช้ในการสื่อสาร

And we know that in the future it will enable us to improve

และเรารู้ว่าในอนาคต มันจะสามารถทำให้เราปรับปรุง

and facilitate communication.

และทำให้การสื่อสารง่ายขึ้น

But these studies also reveal

แต่การศึกษานี้ ยังได้เปิดเผย

that communication relies on a common ground.

ว่าการสื่อสารขึ้นอยู่กับพื้นฐานร่วม

And we have to be really worried as a society

และพวกเราในสังคม จะต้องตระหนักให้ดี

if we lose this common ground and our ability to speak with people

ว่าหากเราสูญเสียพื้นฐานร่วมนี้ และความสามารถในการพูดกับคนอื่น

that are slightly different than us

ที่แตกต่างจากเราไปเล็กน้อย

because we let a few very strong media channels

เพราะว่าเรายอมให้ช่องสื่อไม่กี่ช่อง ที่มีอิทธิพล

take control of the mic,

เข้ามาควบคุมกระบอกเสียงนี้

and manipulate and control the way we all think.

และกำกับ ควบคุม แนวคิดที่เราทุกคนคิดอ่าน

And I'm not sure how to fix it because I'm only a scientist.

และผมก็ไม่แน่ใจว่าจะแก้ไขมันอย่างไร เพราะผมก็เป็นแค่นักวิทยาศาสตร์

But maybe one way to do it

แต่บางที ทางหนึ่งที่เราจะทำได้

is to go back to the more natural way of communication,

คือกลับไปยังวิธีการสื่อสาร ที่เป็นธรรมชาติมากกว่า

which is a dialogue,

ซึ่งก็คือการสนทนา

in which it's not only me speaking to you now,

ที่ไม่ใช่เพียงแค่การที่ผม พูดอยู่กับพวกคุณในตอนนี้

but a more natural way of talking,

แต่เป็นวิธีการพูด ที่เป็นธรรมชาติมากกว่านี้

in which I am speaking and I am listening,

ที่ซึ่งผมกำลังพูด และผมกำลังฟัง

and together we are trying to come to a common ground and new ideas.

และการที่เราพยายามจะมีพื้นฐานร่วม และแนวคิดใหม่ด้วยกัน

Because after all,

เพราะว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

the people we are coupled to define who we are.

คนที่เราเข้าคู่ด้วย เป็นตัวกำหนดว่าเราเป็นอย่างไร

And our desire to be coupled to another brain

และความต้องการของเรา ที่จะถูกเข้าคู่ด้วยกับอีกสมองหนึ่ง

is something very basic that starts at a very early age.

เป็นอะไรบางอย่างที่เป็นพื้นฐาน ที่เริ่มขึ้นตั้งแต่อายุยังน้อย

So let me finish with an example from my own private life

ฉะนั้น ให้ผมจบการบรรยายนี้ ด้วยตัวอย่างจากชีวิตส่วนตัวของผม

that I think is a good example of how coupling to other people

ที่ผมคิดว่ามันเป็นตัวอย่างที่ดี ที่ว่าการเข้าคู่กับคนอื่น

is really going to define who we are.

เป็นการกำหนดว่าเราเป็นอย่างไรจริง ๆ

This my son Jonathan at a very early age.

นี่คือลูกชายขของผม โจนาธาน ตอนที่ยังเด็ก

See how he developed a vocal game together with my wife,

ดูสิครับว่าเราพัฒนาเกมส์เสียง กับภรรยาของผมด้วยกัน

only from the desire and pure joy of being coupled to another human being.

จากความต้องการและความสุข ที่จะได้เข้าคู่กับมนุษย์อีกคนหนึ่ง

(Both vocalizing)

(เสียงของทั้งสองคน)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, think how the ability of my son

ทีนี้ ลองคิดดูครับ ว่าความสามารถของลูกชายของผม

to be coupled to us and other people in his life

ที่จะเข้าคู่กับเรา และคนอื่น ๆ ในชีวิตของเขา

is going to shape the man he is going to become.

กำลังที่จะปั้นให้เขา เป็นอย่างที่เขากำลังจะเป็นได้อย่างไร

And think how you change on a daily basis

และคิดดูครับว่าคุณอย่างไรบ้าง ในชีวิตประจำวัน

from the interaction and coupling to other people in your life.

จากการมีปฏิสัมพันธ์และเข้าคู่ กับคนอื่น ๆ ในชีวิต

So keep being coupled to other people.

ฉะนั้น เข้าคู่กับคนอื่น ๆ เสมอ

Keep spreading your ideas,

เผยแผ่ความคิดของคุณออกไป

because the sum of all of us together, coupled,

เพราะว่า ผลรวมของเราทุกคน ผนวกรวมเข้าคู่กัน

is greater than our parts.

ยิ่งใหญ่กว่าแค่ส่วนหนึ่งของเราเอง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)