This is your brain on communication | Uri Hasson

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Babak Azizafshari

Imagine that you invented a device

تصور کنید دستگاهی اختراع کرده‌اید

that can record my memories,

که می‌تواند خاطرات،

my dreams, my ideas,

رویاها و ایده‌های مرا ضبط،

and transmit them to your brain.

و به مغز شما منتقل کند.

That would be a game-changing technology, right?

این فناوری بازی ها را متحول خواهد کرد، درسته؟

But in fact, we already possess this device,

اما درواقع، ما همین حالا هم این دستگاه را داریم،

and it's called human communication system

و نام آن سیستم ارتباط انسانی

and effective storytelling.

و داستان سراییِ موثر است.

To understand how this device works,

برای درک نحوه کار این دستگاه،

we have to look into our brains.

باید به مغزمان نگاه کنیم.

And we have to formulate the question in a slightly different manner.

و باید سوال را به گونه‌ای متفاوت بررسی کنیم.

Now we have to ask

حال باید بپرسیم

how these neuron patterns in my brain

چگونه این الگوهای عصبی درون مغز من

that are associated with my memories and ideas

که مسئول خاطرات و ایده‌های من هستند

are transmitted into your brains.

به مغز شما منتقل می‌شوند.

And we think there are two factors that enable us to communicate.

و ما فکر می‌کنیم که دو عامل است که توانایی برقراری ارتباط را به ما می‌دهد.

First, your brain is now physically coupled to the sound wave

اول، همین حالا مغز شما به صورت فیزیکی با موج صوتی

that I'm transmitting to your brain.

که من به مغز شما می‌فرستم جفت شده است.

And second, we developed a common neural protocol

و دوم، ما برنامه عصبی مشترکی داریم

that enabled us to communicate.

که ما را قادر به برقراری ارتباط می‌سازد.

So how do we know that?

خوب این را از کجا می‌دانیم؟

In my lab in Princeton,

در آزمایشگاه من در پرینستون،

we bring people to the fMRI scanner and we scan their brains

ما افراد را داخل دستگاه fMRI می‌بریم و مغز آنها را اسکن می‌کنیم

while they are either telling or listening to real-life stories.

در حالی که آنها داستان‌های واقعی از زندگی را تعریف یا گوش می کنند.

And to give you a sense of the stimulus we are using,

و برای این که متوجه شوید از چه محرکی استفاده می‌کنیم،

let me play 20 seconds from a story that we used,

بگذارید ۲۰ ثانیه از یکی از داستان‌هایی که استفاده می‌کنیم را،

told by a very talented storyteller,

که توسط یک قصه گوی خیلی ماهر خوانده شده است، پخش کنیم.

Jim O'Grady.

جیم او گریدی.

(Audio) Jim O'Grady: So I'm banging out my story and I know it's good,

(صدا) جیم: خوب من دارم قصه رو تند تند تعریف می کنم و مطمئم خوبه،

and then I start to make it better --

و بهتر هم میشه --

(Laughter)

(خنده)

by adding an element of embellishment.

با کمی آرایش.

Reporters call this "making shit up."

خبرنگارها بهش میگن «خبر سازی»

(Laughter)

(خنده)

And they recommend against crossing that line.

و عبور از اون خط رو توصیه نمی کنن.

But I had just seen the line crossed between a high-powered dean

اما اخیراً دیدم یه نفر از اون خط عبور کرد

and assault with a pastry.

و با یه کیک خامه ای به یه آدم کله گنده حمله کرد.

And I kinda liked it."

و من یه جورایی از این کار خوشم اومد."

Uri Hasson: OK, so now let's look into your brain

یوری هاسون: خوب، پس حالا بیایید به درون مغز شما نگاه کنیم

and see what's happening when you listen to these kinds of stories.

و ببینیم وقتی که به این داستان‌ها گوش می‌کنید چه اتفاقی می‌افتد.

And let's start simple -- let's start with one listener and one brain area:

و بگذارید ساده شروع کنیم -- بیایید با یک شنونده و یک بخش مغز آغاز کنیم:

the auditory cortex that processes the sounds that come from the ear.

قشر شنوایی که صداهایی که از گوش می‌آید را تحلیل می‌کند.

And as you can see, in this particular brain area,

و همانطور که می‌بینید، در این بخش خاص مغز،

the responses are going up and down as the story is unfolding.

با روشن شدن داستان واکنش‌ها کم و زیاد می‌شوند.

Now we can take these responses

حالا می‌توانیم این واکنش‌ها را بگیریم

and compare them to the responses in other listeners

و آنها را با واکنش همین قسمت مغز

in the same brain area.

در سایر شنوندگان مقایسه کنیم.

And we can ask:

و می‌توانیم بپرسیم:

How similar are the responses across all listeners?

چقدر این واکنش‌ها بین همه شنوندگان مشابه است؟

So here you can see five listeners.

خوب اینجا می‌توانید پنج شنونده را ببینید.

And we start to scan their brains before the story starts,

و پیش از آغاز داستان، شروع به اسکن مغز آنان می‌کنیم،

when they're simply lying in the dark and waiting for the story to begin.

وقتی که آنها در تاریکی دراز کشیده‌اند و منتظر شروع قصه هستند.

As you can see,

همانطور که مشاهده می‌کنید،

the brain area is going up and down in each one of them,

قشر مغز در هرکدام از آنها بالا و پایین می‌رود،

but the responses are very different,

اما واکنش‌ها بسیار متفاوت هستند،

and not in sync.

و همگام نیستند.

However, immediately as the story is starting,

با این حال، بلافاصله پس از شروع داستان،

something amazing is happening.

اتفاق جالبی رخ می‌دهد.

(Audio) JO: So I'm banging out my story and I know it's good,

(صدا) جیم: خوب من دارم قصه رو تند تند تعریف می کنم و مطمئم خوبه،

and then I start to make it --

بعد شروع می کنم به --

UH: Suddenly, you can see that the responses in all of the subjects

یوری: ناگهان، می‌توانید ببینید که واکنش‌ها در تمام افراد

lock to the story,

بر روی داستان قفل می‌شود،

and now they are going up and down in a very similar way

و حالا به شکلی مشابه در تمام شنوندگان

across all listeners.

بالا و پایین می‌رود.

And in fact, this is exactly what is happening now in your brains

و در واقع، این دقیقا همان اتفاقی است که هم اکنون

when you listen to my sound speaking.

وقتی به صدای من گوش می‌کنید در مغز شما در حال رخ دادن است.

We call this effect "neural entrainment."

ما به این پدیده «پیروی عصبی» می‌گوییم.

And to explain to you what is neural entrainment,

و برای توضیح پیروی عصبی،

let me first explain what is physical entrainment.

اجازه بدهید اول پیروی فیزیکی را برای شما شرح بدهم.

So, we'll look and see five metronomes.

خوب، در اینجا پنج مترونوم (ضرب شمار موسیقی) را مشاهده می‌کنیم.

Think of these five metronomes as five brains.

به این پنچ مترونوم به عنوان پنج مغز نگاه کنید.

And similar to the listeners before the story starts,

مانند شنوندگان پیش از شروع داستان،

these metronomes are going to click,

این مترونوم‌ها شروع به کار می‌کنند،

but they're going to click out of phase.

اما ناهمگام کار می کنند.

(Clicking)

(ضربه های مترونوم)

Now see what will happen when I connect them together

حالا ببینیم وقتی که آنها را با قرار دادن بر روی این دو استوانه به هم متصل می‌کنم

by placing them on these two cylinders.

چه اتفاقی می‌افتد.

(Clicking)

(ضربه های مترونوم)

Now these two cylinders start to rotate.

حالا این دو استوانه شروع به چرخش می‌کنند.

This rotation vibration is going through the wood

ارتعاش حاصل از این چرخش از طریق چوب

and is going to couple all the metronomes together.

همه مترونوم‌ها را با هم جفت خواهد کرد.

And now listen to the click.

حالا به ضربه های آنها گوش کنید.

(Synchronized clicking)

(ضربه های همگام مترونوم‌ها)

This is what you call physical entrainment.

و این چیزی است که به آن پیروی فیزیکی می‌گوییم.

Now let's go back to the brain and ask:

حالا به مغز برمی‌گردیم و می‌پرسیم:

What's driving this neural entrainment?

چه چیزی این پیروی عصبی را به وجود می‌آورد؟

Is it simply the sounds that the speaker is producing?

آیا این تنها به خاطر صدایی است که گوینده تولید می‌کند؟

Or maybe it's the words.

یا شاید به خاطر کلمات است.

Or maybe it's the meaning that the speaker is trying to convey.

یا شاید به خاطر مفهومی است که گوینده سعی در انتقال آن دارد.

So to test it, we did the following experiment.

پس برای آزمودن آن، ما این آزمایش را انجام دادیم.

First, we took the story and played it backwards.

اول، ما داستان را برداشتیم و برعکس پخش کردیم.

And that preserved many of the original auditory features,

و به این ترتیب بسیاری از ویژگیهای صوتی اصلی حفظ شد،

but removed the meaning.

اما معنی را حذف کردیم.

And it sounds something like that.

و چیزی شبیه این شد.

(Audio) JO: (Unintelligible)

(صدا) جیم: (نامفهوم)

And we flashed colors in the two brains

و ما دو مغز را با رنگ علامت گذاری کردیم

to indicate brain areas that respond very similarly across people.

تا بخش‌هایی از مغز افراد را که بسیار شبیه هم واکنش نشان می‌دهند مشخص کنیم.

And as you can see,

و همان طور که می‌بینید،

this incoming sound induced entrainment or alignment in all of the brains

این صدای ورودی باعث پیروی یا همگامی همه ی مغزها

in auditory cortices that process the sounds,

در قشر شنوایی شده که صداها را تحلیل می‌کند،

but it didn't spread deeper into the brain.

اما در عمق بیشتری از مغز گسترش نیافته.

Now we can take these sounds and build words out of it.

حال می‌توانیم این صداها را بگیریم و با آنها کلمه بسازیم.

So if we take Jim O'Grady and scramble the words,

پس اگر کلمه های جیم را برداریم و به هم بریزیم،

we'll get a list of words.

به فهرستی از واژه‌ها می‌رسیم.

(Audio) JO: ... an animal ... assorted facts ...

(صدا) جیم: ... یک حیوان ... حقایق مختلف ...

and right on ... pie man ... potentially ... my stories

و درست در ... مرد کیک فروش... بالقوه ... داستان‌های من

UH: And you can see that these words start to induce alignment

یوری: و می‌توانید مشاهده کنید که این کلمات شروع به القای همگامی

in early language areas, but not more than that.

در بخش‌های ابتدایی زبان می‌کنند اما از آن پیشتر نمی‌روند.

Now we can take the words and start to build sentences out of them.

حال می‌توانیم کلمات را برداریم و با آنها جمله بسازیم.

(Audio) JO: And they recommend against crossing that line.

(صدا) جیم: و عبور از اون خط رو توصیه نمی کنن.

He says: "Dear Jim, Good story. Nice details.

او می گوید: «جیم عزیز، داستان خوبی بود. جزئیات قشنگی داشت.

Didn't she only know about him through me?"

فقط اینکه اونو به خاطر من نمی‌شناخت؟»

UH: Now you can see that the responses in all the language areas

یوری: حالا می‌بینید که واکنش‌ها در تمام بخش‌های زبان

that process the incoming language

که زبان ورودی را پردازش می‌کنند

become aligned or similar across all listeners.

در تمام شنونده‌ها به یک شکل تحریک شده است.

However, only when we use the full, engaging, coherent story

با این حال‌ تنها زمانی که از داستان کامل که گیرا و منسجم است استفاده می‌کنیم

do the responses spread deeper into the brain

واکنش‌ها به بخش‌های عمیق‌تر مغز گسترش پیدا می کند

into higher-order areas,

و به بخش‌های رده بالاتر می‌رسد،

which include the frontal cortex and the parietal cortex,

که شامل قشر پیشانی و قشر آهیانه ای مغز است،

and make all of them respond very similarly.

و باعث می‌شود همه آنها بسیار شبیه هم واکنش نشان دهند.

And we believe that these responses in higher-order areas are induced

و ما باور داریم که این واکنش‌ها در بخش‌های رده بالای مغز به این دلیل القا شده‌

or become similar across listeners

یا بین همه ی شنوندگان شبیه هم می شود

because of the meaning conveyed by the speaker,

که یک معنا توسط گوینده منتقل شده،

and not by words or sound.

و تنها به خاطر کلمات یا صداها نیست.

And if we are right, there's a strong prediction over here

و اگر حق با ما باشد، در اینجا یک پیش بینی قوی وجود دارد

if I tell you the exact same ideas

که اگر من ایده‌های دقیقا یکسان را به شما بگویم

using two very different sets of words,

و از دو دسته کاملا متفاوت از کلمات استفاده کنم،

your brain responses will still be similar.

واکنش‌های مغز شما همچنان یکسان خواهد بود.

And to test it, we did the following experiment in my lab.

و برای آزمودن آن، ما این آزمایش را در آزمایشگاه من انجام دادیم.

We took the English story

ما داستان انگلیسی را برداشتیم

and translated it to Russian.

و به روسی ترجمه کردیم.

Now you have two different sounds and linguistic systems

حالا شما دو صدا و دو سیستم زبانی متفاوت دارید

that convey the exact same meaning.

که دقیقا یک مفهوم را انتقال می‌دهند.

And you play the English story to the English listeners

و داستان انگلیسی را برای شنوندگان انگلیسی پخش می‌کنید

and the Russian story to the Russian listeners,

و داستان روسی را برای شنوندگان روسی،

and we can compare their responses across the groups.

و ما می‌توانیم واکنش‌ها را میان دو گروه با هم مقایسه کنیم.

And when we did that, we didn't see responses that are similar

و وقتی که این کار را کردیم، در قشر شنوایی مربوط به زبان

in auditory cortices in language,

واکنش‌هایی شبیه به هم ندیدیم،

because the language and sound are very different.

چون زبان و صدا بسیار با هم متفاوت هستند.

However, you can see that the responses in high-order areas

با این حال، می‌توانید ببینید که واکنش‌ها در بخش‌های رده بالا

were still similar across these two groups.

بین دو گروه هنوز هم به هم شباهت داشتند.

We believe this is because they understood the story in a very similar way,

ما فکر می‌کنیم دلیل این مسئله این است که آنها داستان را بسیار شبیه به هم متوجه شدند،

as we confirmed, using a test after the story ended.

چون پس از پایان قصه با آزمونی این نکته را اثبات کردیم.

And we think that this alignment is necessary for communication.

و ما فکر می‌کنیم که این پیروی برای برقراری ارتباط ضروری است.

For example, as you can tell,

به طور مثال، همان طور که می‌بینید،

I am not a native English speaker.

من یک انگلیسی زبان بومی نیستم.

I grew up with another language,

من با زبان دیگری بزرگ شدم،

and the same might be for many of you in the audience.

و برای بسیاری از شما شنوندگان هم احتمالا همین طور است.

And still, we can communicate.

اما هنوز هم می‌توانیم با هم ارتباط برقرار کنیم.

How come?

چگونه؟

We think we can communicate because we have this common code

ما فکر می‌کنیم که می‌توانیم ارتباط برقرار کنیم چون این رمز مشترک را داریم

that presents meaning.

که نشاندهنده ی معنی است.

So far, I've only talked about what's happening in the listener's brain,

تا اینجا فقط درباره آنچه در مغز شنونده اتفاق می‌افتد صحبت کردم،

in your brain, when you're listening to talks.

در مغز شما، وقتی به صحبت‌ها گوش می‌دهید.

But what's happening in the speaker's brain, in my brain,

اما در مغز گوینده چه رخ می‌دهد، در مغز من،

when I'm speaking to you?

وقتی که با شما صحبت می‌کنم؟

To look in the speaker's brain,

برای نگاه کردن به درون مغز گوینده،

we asked the speaker to go into the scanner,

ما از گوینده خواستیم تا درون اسکنر برود،

we scan his brain

تا بتوانیم مغز او را بررسی کنیم

and then compare his brain responses to the brain responses of the listeners

و بعد این واکنش‌های مغزی را با واکنش‌های مغزی شنوندگانی مقایسه کنیم

listening to the story.

که به داستان گوش می‌دهند.

You have to remember that producing speech and comprehending speech

باید به یاد داشته باشید که تولید سخن و درک آن

are very different processes.

فرآیندهای بسیار متفاوتی هستند.

Here we're asking: How similar are they?

اینجا ما می پرسیم که: چقدر به هم شبیه هستند؟

To our surprise,

با تعجب فراوان،

we saw that all these complex patterns within the listeners

مشاهده کردیم که تمام این الگوهای پیچیده در مغز شنونده

actually came from the speaker brain.

در واقع از مغز گوینده سرچشمه می‌گیرند.

So production and comprehension rely on very similar processes.

بنابراین تولید و درک به فرآیندهای بسیار مشابهی متکی هستند.

And we also found

و همچنین دریافتیم

the stronger the similarity between the listener's brain

هر چه شباهت بیشتری بین مغز شنونده

and the speaker's brain,

و گوینده وجود داشته باشد،

the better the communication.

ارتباط بهتری شکل می‌گیرد.

So I know that if you are completely confused now,

پس من متوجه می‌شوم که اگر شما الان کاملا گیج شده‌اید،

and I do hope that this is not the case,

و امیدوارم که این طور نباشد،

your brain responses are very different than mine.

واکنش‌های مغزتان با واکنش‌های مغز من خیلی تفاوت دارد.

But I also know that if you really understand me now,

اما همچنین می‌دانم که الان اگر کاملا مرا درک می‌کنید،

then your brain ... and your brain ... and your brain

پس مغز شما ... و مغز شما ... و مغز شما

are really similar to mine.

بسیار به مغز من شبیه است.

Now, let's take all this information together and ask:

حالا بیایید همه این اطلاعات را جمع بندی کنیم و بپرسیم:

How can we use it to transmit a memory that I have

چطور می‌شود از آن برای انتقال یک خاطره که من دارم

from my brain to your brains?

از مغز من به مغز شما استفاده کرد؟

So we did the following experiment.

پس ما این آزمایش را انجام دادیم.

We let people watch, for the first time in their life,

گذاشتیم مردم برای اولین بار در زندگیشان یکی از قسمت‌های

a TV episode from the BBC series "Sherlock," while we scanned their brains.

سریال بی بی سی «شرلوک» را ببینند، در حالی که مغز آنها را اسکن می‌کردیم.

And then we asked them to go back to the scanner

و بعد از آنها خواستیم که به اسکنر برگردند

and tell the story to another person that never watched the movie.

و داستان را برای کسی که تا به حال سریال را ندیده است تعریف کنند.

So let's be specific.

بیایید وارد جزئیات شویم.

Think about this exact scene,

دقیقا درباره این صحنه فکر کنید،

when Sherlock is entering the cab in London

که شرلوک در لندن سوار تاکسی می‌شود

driven by the murderer he is looking for.

که راننده آن همان قاتلی است که به دنبالش می‌گردد.

With me, as a viewer,

برای من، به عنوان یک بیننده،

there is a specific brain pattern in my brain when I watch it.

وقتی که آن را تماشا می‌کنم الگوی خاصی در مغزم شکل می‌گیرد.

Now, the exact same pattern, I can reactivate in my brain again

حال، دقیقا همان الگو را می‌توانم دوباره در مغزم

by telling the word: Sherlock, London, murderer.

با گفتن کلمات: شرلوک، لندن و قاتل فعال کنم.

And when I'm transmitting these words to your brains now,

و حالا که دارم این کلمات را به مغز شما هم منتقل می‌کنم،

you have to reconstruct it in your mind.

شما هم باید آن را در ذهنتان بازسازی کنید.

In fact, we see that pattern emerging now in your brains.

در واقع، ما آن الگو را می‌بینیم که در مغزهای شما پدیدار می‌شود.

And we were really surprised to see

و ما بسیار متعجب شدیم وقتی دیدیم

that the pattern you have now in your brains

که الگویی که هم اکنون شما در مغزتان دارید

when I'm describing to you these scenes

وقتی که من این صحنه‌ها را برای شما توصیف می‌کنم

would be very similar to the pattern I had when I watched this movie

بسیار شبیه الگویی است که من وقتی چند ماه پیش در اسکنر

a few months ago in the scanner.

این فیلم را می‌دیدم در مغزم داشتم.

This starts to tell you about the mechanism

این نکته شما را از ساز و کاری آگاه می‌کند

by which we can tell stories and transmit information.

که به وسیله آن داستان می‌گوییم و اطلاعات را منتقل می‌کنیم.

Because, for example,

زیرا، به طور مثال،

now you're listening really hard and trying to understand what I'm saying.

حالا شما به دقت گوش می کنید و سعی می کنید حرف مرا بفهمید.

And I know that it's not easy.

و می‌دانم که کار راحتی نیست.

But I hope that at one point in the talk we clicked, and you got me.

اما امیدوارم در جایی از بحث به هم وصل شده باشیم و مرا درک کرده باشید.

And I think that in a few hours, a few days, a few months,

و من فکر می‌کنم که در عرض چند ساعت، چند روز، چند ماه،

you're going to meet someone at a party,

در یک مهمانی کسی را ملاقات خواهید کرد،

and you're going to tell him about this lecture,

و درباره این موضوع با او صحبت خواهید کرد،

and suddenly it will be as if he is standing now here with us.

و آن موقع درست شبیه این است که او هم الان اینجا پیش ما حضور داشته است.

Now you can see how we can take this mechanism

حالا متوجه شدیم که چطور می‌توانیم این ساز و کار را بگیریم

and try to transmit memories and knowledge across people,

و برای انتقال خاطرات و دانش میان مردم تلاش کنیم،

which is wonderful, right?

که شگفت انگیز است، این طور نیست؟

But our ability to communicate relies on our ability

اما توانایی ما در برقراری ارتباط به توانایی ما در داشتن

to have common ground.

زمینه ی یکسان بستگی دارد.

Because, for example,

زیرا به طور مثال

if I'm going to use the British synonym

اگر از کلمه ی مترادف بریتانیایی

"hackney carriage" instead of "cab,"

«درشکه» به جای «تاکسی» استفاده کنم،

I know that I'm going to be misaligned with most of you in the audience.

مطمئن هستم که ذهن بسیاری از شما شنوندگان را منحرف خواهم کرد.

This alignment depends not only on our ability

این هم ترازی نه تنها به توانایی ما

to understand the basic concept;

برای درک مفهوم اصلی وابسته است؛

it also depends on our ability to develop common ground and understanding

بلکه به توانایی ما در ایجاد زمینه و درک مشترک

and shared belief systems.

و باورهای مشترک هم وابسته است.

Because we know that in many cases,

زیرا می‌دانیم که در بسیاری از موارد،

people understand the exact same story in very different ways.

مردم دقیقا یک داستان را به روش‌های مختلفی متوجه می‌شوند.

So to test it in the lab, we did the following experiment.

پس برای آزمایش این موضوع در آزمایشگاه این آزمایش را انجام دادیم.

We took a story by J.D. Salinger,

ما داستانی از جی دی سلینجر را انتخاب کردیم،

in which a husband lost track of his wife in the middle of a party,

که در آن شوهری، همسرش را در یک مهمانی گم می‌کند.

and he's calling his best friend, asking, "Did you see my wife?"

و از بهترین دوستش می‌پرسد، «همسر من را ندیدی؟»

For half of the subjects,

ما به نیمی از افراد،

we said that the wife was having an affair with the best friend.

گفتیم که همسر او با بهترین دوستش روی هم ریخته است.

For the other half,

و به بقیه گفتیم

we said that the wife is loyal and the husband is very jealous.

که همسر وفادار و شوهر به شدت حسود است.

This one sentence before the story started

همین یک جمله پیش از گفتن داستان

was enough to make the brain responses

کافی بود تا واکنش‌های مغز

of all the people that believed the wife was having an affair

برای تمام افرادی که فکر می‌کردند همسر خیانت کرده است

be very similar in these high-order areas

در قسمت‌های رده بالا بسیار شبیه هم باشد

and different than the other group.

و با گروه دیگر هم بسیار متفاوت.

And if one sentence is enough to make your brain similar

و اگر تنها یک جمله کافی است تا مغزهایتان شبیه هم شوند

to people that think like you

تا مردم شبیه شما فکر کنند

and very different than people that think differently than you,

و بسیار متفاوت با مردمی که متفاوت از شما فکر می‌کنند،

think how this effect is going to be amplified in real life,

فکر کنید که این اثر چطور در زندگی واقعی تقویت می‌شود،

when we are all listening to the exact same news item

وقتی که همه ما دقیقاً به یک خبر گوش می‌کنیم

after being exposed day after day after day

و روزها یکی پس از دیگری در معرض

to different media channels, like Fox News or The New York Times,

رسانه های گوناگون مثل فاکس نیوز و نیویورک تایمز هستیم،

that give us very different perspectives on reality.

که دیدگاه‌های بسیار متفاوتی از واقعیت را به ما می‌دهند.

So let me summarize.

خوب اجازه دهید خلاصه کنم.

If everything worked as planned tonight,

اگر امروز همه چیز آنگونه که برنامه ریزی شده پیش برود،

I used my ability to vocalize sound to be coupled to your brains.

من از توانایی‌ام برای تولید صدا و هماهنگ کردن مغز شما با آن استفاده کردم.

And I used this coupling

و از این هماهنگی

to transmit my brain patterns associated with my memories and ideas

برای انتقال الگوهای مغزی خودم که مرتبط با ایده‌ها و خاطراتم هستند

into your brains.

به مغز شما استفاده کردم.

In this, I start to reveal the hidden neural mechanism

و با این کار من ساز و کار عصبی پنهانی را

by which we communicate.

که با آن ارتباط برقرار می‌کنیم، آشکار کردم.

And we know that in the future it will enable us to improve

و می‌دانیم که این نکته در آینده به ما در پیشرفت

and facilitate communication.

و تسهیل ارتباطمان کمک خواهد کرد.

But these studies also reveal

اما این مطالعات همچنین نشان می‌دهد

that communication relies on a common ground.

که ارتباط به یک زمینه ی مشترک هم وابسته است.

And we have to be really worried as a society

و ما به عنوان یک جامعه باید خیلی مراقب باشیم

if we lose this common ground and our ability to speak with people

که این زمینه ی مشترک و توانایی حرف زدن با مردمی

that are slightly different than us

که کمی متفاوت با ما فکر می‌کنند را از دست ندهیم

because we let a few very strong media channels

چون ما به چند رسانه ی قدرتمند اجازه می‌دهیم

take control of the mic,

تا میکروفون را به دست بگیرند،

and manipulate and control the way we all think.

و روش تفکر همه ما را تغییر دهند و کنترل کنند.

And I'm not sure how to fix it because I'm only a scientist.

و من نمی‌دانم چطور باید با آن مقابله کنیم چون من فقط یک دانشمند هستم.

But maybe one way to do it

اما شاید یک راه برای این کار

is to go back to the more natural way of communication,

بازگشت به روش طبیعی تر ارتباط

which is a dialogue,

یعنی گفتگو است،

in which it's not only me speaking to you now,

که در آن مثل الان فقط من نیستم که با شما صحبت می‌کنم،

but a more natural way of talking,

بلکه روش طبیعی تری برای گفتگو است،

in which I am speaking and I am listening,

که در آن من هم می‌گویم و هم می‌شنوم،

and together we are trying to come to a common ground and new ideas.

و ما با هم برای رسیدن به زمینه مشترک تلاش می‌کنیم.

Because after all,

چون از همه این‌ها گذشته،

the people we are coupled to define who we are.

مردمی که با آنها هماهنگ هستیم مشخص می‌کنند ما که هستیم.

And our desire to be coupled to another brain

و تمایل ما به هماهنگ شدن با مغزی دیگر

is something very basic that starts at a very early age.

چیزی بسیار بنیادی است که در سنین بسیار کم آغاز می‌شود.

So let me finish with an example from my own private life

خوب اجازه بدهید با مثالی از زندگی خصوصی خودم تمام کنم

that I think is a good example of how coupling to other people

که به نظر من مثال خوبی از این مسئله است که چگونه هماهنگ شدن با فردی دیگر

is really going to define who we are.

در حقیقت مشخص می‌کند که ما که هستیم.

This my son Jonathan at a very early age.

این پسر من جاناتان در سن خیلی کم است.

See how he developed a vocal game together with my wife,

ببینید چطور او یک بازی صدایی با همسرم انجام می‌دهد،

only from the desire and pure joy of being coupled to another human being.

که تنها به خاطر تمایل و لذت خالص هماهنگی با یک انسان دیگر است.

(Both vocalizing)

(صداسازی دو نفر)

(Laughter)

(خنده)

Now, think how the ability of my son

حالا فکر کنید که چطور توانایی پسر من

to be coupled to us and other people in his life

برای هماهنگ شدن با ما و دیگران در زندگی‌اش

is going to shape the man he is going to become.

یه شخصیت آینده اش به عنوان یک مرد شکل می دهد.

And think how you change on a daily basis

و به این فکر کنید که شخصیت خود شما چطور هر روز

from the interaction and coupling to other people in your life.

در اثر تعامل و هماهنگی با دیگران تغییر می کند.

So keep being coupled to other people.

پس به هماهنگی با دیگران ادامه دهید.

Keep spreading your ideas,

به انتشار ایده‌هایتان ادامه دهید،

because the sum of all of us together, coupled,

چون مجموع همه ما در هماهنگی با هم٬

is greater than our parts.

بزرگتر از تک تک ما خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)