How humans could evolve to survive in space | Lisa Nip

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

So there are lands few and far between on Earth itself

มันมีดินแดนเพียงบางแห่งและบางมุม บนโลกของเราใบนี้

that are hospitable to humans by any measure,

ที่เป็นบ้านอันเอื้ออาทรของมนุษย์

but survive we have.

แต่เราก็มีชีวิตรอดกันมาได้

Our primitive ancestors, when they found their homes and livelihood endangered,

บรรพบุรุษเริ่มแรกของพวกเรา เมื่อพวกเขาพบบ้านและแหล่งอาศัย

they dared to make their way into unfamiliar territories

พวกเขากล้าที่จะเข้าไป ยังพื้นที่ซึ่งไม่เป็นที่คุ้นเคย

in search of better opportunities.

เพื่อค้นหาโอกาสที่ดีกว่า

And as the descendants of these explorers,

และในฐานะลูกหลาน ของนักสำรวจเหล่านั้น

we have their nomadic blood coursing through our own veins.

เรามีเลือดของเหล่าผู้พเนจร ไหลอยู่ในเส้นเลือดของพวกเรา

But at the same time,

แต่ในเวลาเดียวกัน

distracted by our bread and circuses

เราถูกทำให้ไขว้เขวโดยขนมปัง และความอลหม่าน

and embroiled in the wars that we have waged on each other,

และได้ร่วมก่อกรรมทำสงคราม ที่เราได้เดิมพันกันและกัน

it seems that we have forgotten this desire to explore.

มันเหมือนว่าเราได้หลงลืม ความปรารถนาในการสำรวจ

We, as a species, we're evolved uniquely

เรา ในฐานะสายพันธุ์หนึ่ง เราวิวัฒนาการมาอย่างมีอัตลักษณ์

for Earth, on Earth, and by Earth,

จากโลก บนโลก และโดยโลก

and so content are we with our living conditions

และเราพอใจในสถานะภาพความเป็นอยู่

that we have grown complacent and just too busy

ที่เราความพอใจที่มีต่อมัน ก็ค่อย ๆ เพิ่มพูน และเราก็ยุ่ง

to notice that its resources are finite,

เกินกว่าที่จะสังเกตว่าทรัพยากรนี้ มีอยู่อย่างจำกัด

and that our Sun's life is also finite.

และชีวิตของดวงอาทิตย์ของเราก็จำกัด

While Mars and all the movies made in its name

ในขณะที่ดาวอังคารและภาพยนตร์ ที่เกี่ยวข้องกับมัน

have reinvigorated the ethos for space travel,

ได้ค้ำจุนสนับสนุน พื้นฐานของการเดินทางไปในอวกาศ

few of us seem to truly realize that our species' fragile constitution

น้อยคนนักที่จะตระหนักว่า โครงสร้างที่เปราะบางของสายพันธุ์เรา

is woefully unprepared for long duration journeys into space.

ไม่ได้ถูกตระเตรียมให้พร้อมกับ การเดินทางอันยาวไกลในอวกาศเลย

Let us take a trek to your local national forest

ลองนึกถึงการเดินทางเข้าไป ในอุทยานป่าไม้ในท้องถิ่นของคุณดู

for a quick reality check.

เพื่อเป็นการทดสอบอะไรไว ๆ

So just a quick show of hands here:

ยกมือขึ้นนะคะ

how many of you think you would be able to survive in this lush wilderness

ถ้าคุณคิดว่าคุณสามารถ มีชีวิตรอดในป่าเขียวชะอุ่มนี้ได้

for a few days?

เป็นเวลาสักสองสามวัน

Well, that's a lot of you.

ค่ะ นั่นก็หลายคนทีเดียว

How about a few weeks?

แล้วถ้าสักสองสามสัปดาห์ล่ะคะ

That's a decent amount.

นั่นก็มีมากในระดับนึง

How about a few months?

แล้วถ้าสักสองสามเดือนล่ะคะ

That's pretty good too.

นั่นก็ค่อนข้างดูดีเช่นกัน

Now, let us imagine that this local national forest

ทีนี้ ลองนึกถึงว่า อุทยานป่าไม้ในท้องถิ่นที่ว่านี้

experiences an eternal winter.

มีฤดูหนาวที่ยาวนานมาก ๆ

Same questions: how many of you think you would be able to survive for a few days?

คำถามเดิมค่ะ ใครที่คิดว่า จะมีชีวิตรอดสักสองสามวันได้บ้างคะ

That's quite a lot.

นั่นค่อนข้างมากทีเดียว

How about a few weeks?

แล้วถ้าสักสองสามสัปดาห์ล่ะคะ

So for a fun twist, let us imagine that the only source of water available

เอาล่ะ เล่นดูขำ ๆ ลองนึกดูว่า ถ้าแหล่งน้ำแห่งเดียวที่มีอยู่

is trapped as frozen blocks miles below the surface.

ถูกกักอยู่ใต้ก้อนน้ำแข็ง ลึกลงไปหลายไมล์ในพื้นดิน

Soil nutrients are so minimal that no vegetation can be found,

ธาตุอาหารในดินมีอยู่น้อยมาก จนเราไม่พบพืชผักอะไรเลย

and of course hardly any atmosphere exists to speak of.

และแน่นอน มันแทบจะไม่มี ชั้นบรรยากาศอะไรเลย

Such examples are only a few of the many challenges we would face

ตัวอย่างดังกล่าว เป็นเพียง บางความท้าทายที่เราจะต้องเผชิญ

on a planet like Mars.

บนดาวเคราะห์อย่างดาวอังคาร

So how do we steel ourselves for voyages whose destinations are so far removed

แล้วเราจะหุ้มเกราะให้ตัวเอง เพื่อที่จะเดินทางไกล

from a tropical vacation?

จากฤดูร้อนอันแสนสุขได้อย่างไร

Will we continuously ship supplies from Planet Earth?

เราจะส่งเสบียงไปจากโลกเรื่อย ๆ อย่างนั้นหรือ

Build space elevators, or impossible miles of transport belts

หรือเราจะสร้างลิฟต์อวกาศ หรือสายพานการส่งที่ยาวมาก ๆ

that tether your planet of choice to our home planet?

ที่ผูกดาวเคราะห์ที่คุณเลือก ไว้กับดาวบ้านเกิดของเรา

And how do we grow things like food that grew up on Earth like us?

แล้วถ้าเราจะปลูกอาหาร อย่างที่เราปลูกบนโลกอย่างไรล่ะ

But I'm getting ahead of myself.

แต่ฉันคิดไปไกลกว่านั้น

In our species' journey to find a new home under a new sun,

ในการเดินทางไปยังอวกาศของเรา เพื่อหาบ้านใหม่ภายใต้ดวงอาทิตย์ดวงนี้

we are more likely than not going to be spending much time

เราควรที่จะใช้เวลาให้มากกว่านี้

in the journey itself,

ในการเดินทาง

in space,

ในอวกาศ

on a ship, a hermetic flying can,

บนยานอวกาศ ที่หน้าตาเหมือนกระป๋องปิดตาย

possibly for many generations.

ซึ่งบางทีอาจต้องใช้เวลาหลายชั่วคน

The longest continuous amount of time that any human has spent in space

คนใช้เวลาในอวกาศต่อเนื่องกันยาวนานที่สุด

is in the vicinity of 12 to 14 months.

คือประมาณ 12 ถึง 14 เดือน

From astronauts' experiences in space,

จากประสบการณ์ในอวกาศของนักบินอวกาศ

we know that spending time in a microgravity environment

เรารู้ว่าการใช้เวลาในที่ซึ่งมีแรงโน้มถ่วงน้อย

means bone loss, muscle atrophy, cardiovascular problems,

ทำให้มวลกระดูกลดลง กล้ามเนื้อลีบ เกิดปัญหาหลอดเลือดหัวใจ

among many other complications

และภาวะแทรกซ้อนอื่น ๆ มากมาย

that range for the physiological to the psychological.

ทั่งทางกายภาพและทางจิตใจ

And what about macrogravity,

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแรงโน้มถ่วงที่น้อย

or any other variation in gravitational pull

หรือปัจจัยอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับแรงโน้มถ่วง

of the planet that we find ourselves on?

ของดาวเคราะห์ที่เราไปอยู่อย่างนั้นหรือ

In short, our cosmic voyages will be fraught with dangers

สรุปคร่าว ๆ ก็คือ การเดินทางในอวกาศ จะเต็มไปด้วยภยันตรายต่าง ๆ

both known and unknown.

ทั้งที่เรารู้และไม่รู้

So far we've been looking to this new piece of mechanical technology

ที่แล้วมา เราได้มองหา เทคโนโลยีใหม่ทางกลศาสตร์

or that great next generation robot

หรือหุ่นยนต์ยุคใหม่

as part of a lineup to ensure our species safe passage in space.

ที่จะเป็นส่วนหนึ่งที่จะสร้างความมั่นใจ ต่อการเดินทางในอวกาศของเรา

Wonderful as they are, I believe the time has come

แม้ว่ามันจะเจ๋งมากก็ตาม ฉันเชื่อว่ามันถึงเวลาแล้ว

for us to complement these bulky electronic giants

ที่เราจะเสริมยักษ์อิเล็กทรอนิคเหล่านี้

with what nature has already invented:

ด้วยสิ่งที่ธรรมชาติได้สร้างขึ้นไว้แล้ว

the microbe,

จุลชีพ

a single-celled organism that is itself a self-generating, self-replenishing,

สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว ที่ตัวมันเอง สามารถเจริญเติบโต สมบูรณ์ได้ด้วยตัวเอง

living machine.

มันคือจักรกลที่มีชีวิต

It requires fairly little to maintain,

มันต้องการทรัพยากรไม่มาก ในการมีชีวิตอยู่

offers much flexibility in design

มีความยืดหยุ่นมากต่อการออกแบบ

and only asks to be carried in a single plastic tube.

และต้องการเพียงพื้นที่เล็ก ๆ อย่างเช่นในหลอดพลาสติก

The field of study that has enabled us to utilize the capabilities of the microbe

การศึกษาในสาขานี้ที่สามารถทำให้เรา ใช้คุณสมบัติของจุลชีพได้

is known as synthetic biology.

เป็นที่รู้จักกันในชื่อ ชีวสังเคราะห์

It comes from molecular biology, which has given us antibiotics, vaccines

มันเป็นสาขาหนึ่งที่พัฒนาต่อยอดมาจาก วิชาชีวโมเลกุล ซึ่งทำให้เรามียาปฏิชีวนะ วัคซีน

and better ways to observe the physiological nuances

และวิธีการที่ดีกว่าในการสังเกต ความแตกต่างเล็กน้อยในทางกายวิภาค

of the human body.

ของร่างกายมนุษย์

Using the tools of synthetic biology,

การใช้เครื่องมือจากชีวสังเคราะห์

we can now edit the genes of nearly any organism,

ตอนนี้เราสามารถแก้ไขยีน ได้ในสิ่งมีชีวิตเกือบทุกชนิด

microscopic or not,

ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

with incredible speed and fidelity.

ด้วยความเร็วและความแม่นยำที่น่าทึ่ง

Given the limitations of our man-made machines,

ด้วยข้อจำกัดของอุปกรณ์ที่สร้างโดยมนุษย์

synthetic biology will be a means for us to engineer not only our food,

ชีวสังเคราะห์จะเป็นวิธีที่เราจะวิศวกรรม ไม่เพียงแต่อาหารของเรา

our fuel and our environment,

เชื้อเพลิงของเรา และสิ่งแวดล้อม

but also ourselves

แต่ยังจะวิศวกรรมตัวเราเอง

to compensate for our physical inadequacies

ให้ชดเชยกับความไม่เหมาะสม ทางกายภาพของเรา

and to ensure our survival in space.

และทำให้เรามั่นใจว่าเราจะมีชีวิตรอดในอวกาศ

To give you an example

เพื่อเป็นการยกตัวอยาง

of how we can use synthetic biology for space exploration,

ว่าเราจะใช้ชีวสังเคราะห์อย่างไร ในการพัฒนาการสำรวจอวกาศ

let us return to the Mars environment.

ให้เราลองมองไปยังสิ่งแวดล้อมบนดาวอังคาร

The Martian soil composition is similar to that of Hawaiian volcanic ash,

องค์ประกอบของดินบนดาวอังคาร คล้ายกับเถ้าถ่านภูเขาไฟในฮาวาย

with trace amounts of organic material.

และมีสารอินทรีย์เล็กน้อย

Let's say, hypothetically,

ลองตั้งสมมติฐานดูแบบว่า

what if martian soil could actually support plant growth

จะเป็นอย่างไรถ้าหากดินบนดาวอังคาร สามารถที่จะค้ำจุนให้พืชเจริญเติบโตได้จริง ๆ

without using Earth-derived nutrients?

โดยไม่ต้องใช้ธาตุอาหาร ที่ถูกดัดแปลงให้เหมือนของโลก

The first question we should probably ask is,

คำถามแรกที่เราควรจะถามก็คือ

how would we make our plants cold-tolerant?

เราจะสร้างให้ดาวเคราะห์ของเรา ทนต่อความหนาวเย็นได้อย่างไร

Because, on average, the temperature on Mars

เพราะว่า โดยเฉลี่ยแล้ว อุณหภูมิของดาวอังคาร

is a very uninviting negative 60 degrees centigrade.

คือลบ 60 องศาเซลเซียส ซึ่งไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไร

The next question we should ask is,

คำถามถัดไปที่เราควรถามคือ

how do we make our plants drought-tolerant?

เราจะสร้างพืชที่ทนแล้งได้อย่างไร

Considering that most of the water that forms as frost

ลองพิจารณาว่า น้ำส่วนใหญ่ที่อยู่ในรูปของน้ำแข็ง

evaporates more quickly than I can say the word "evaporate."

ระเหยเร็วกว่าเวลาที่ฉันใช้พูดว่า "ระเหย" เสียอีก

Well, it turns out we've already done things like this.

ค่ะ มันกลายเป็นว่า เราได้ทำสิ่งเหล่านี้แล้ว

By borrowing genes for anti-freeze protein from fish

โดยการยืมยีนโปรตีนต้านเยือกแข็ง มาจากปลา

and genes for drought tolerance from other plants like rice

และยีนทนความแห้งแล้ง จากพืชอย่างเช่นข้าว

and then stitching them into the plants that need them,

และนำมันใส่เข้าไปในพืช ที่ต้องการสิ่งเหล่านี้

we now have plants that can tolerate most droughts and freezes.

ตอนนี้เรามีพืชที่สามารถทดความแห้งแล้ง และทนการเยือกแข็งที่รุนแรงที่สุดได้

They're known on Earth as GMOs,

พวกมันเป็นที่รู้จักกันบนโลกในชื่อ จีเอ็มโอ

or genetically modified organisms,

หรือสิ่งมีชีวิตที่ถูกดัดแปลงพันธุกรรม

and we rely on them to feed all the mouths of human civilization.

และเราพึ่งพาพวกมัน ในการป้อนปากท้องของมนุษยชาติ

Nature does stuff like this already,

ธรรมชาติได้สร้างสิ่งเหล่านี้ไว้อยู่แล้ว

without our help.

โดยปราศจากความช่วยเหลือจากพวกเรา

We have simply found more precise ways to do it.

เราแค่พบกับวิธีการที่จะกระทำมัน อย่างแม่นยำเท่านั้นเอง

So why would we want to change the genetic makeup of plants for space?

แล้วทำไมเราถึงอย่างเปลี่ยนพันธุกรรมของพืช ให้เหมาะกับอวกาศด้วย

Well, to not do so would mean needing to engineer

ค่ะ ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้น นั่นก็หมายความว่า เราจะต้องทำการวิศวกรรม

endless acres of land on an entirely new planet

พื้นที่อันกว้างใหญ่บนดาวเคราะห์ดวงใหม่

by releasing trillions of gallons of atmospheric gasses

โดยปล่อยก๊าซบรรยากาศ เป็นล้านล้านแกลลอน

and then constructing a giant glass dome to contain it all.

และจากนั้นก็สร้างโดมแก้วยักษ์ เพื่อครอบมันเอาไว้

It's an unrealistic engineering enterprise

มันเป็นการลงทุนทางการก่อสร้าง ที่ไม่สมเหตุสมผลในความเป็นจริง

that quickly becomes a high-cost cargo transport mission.

ซึ่งมันจะกลายเป็นปฏิบัติการขนส่งสินค้า ที่มีราคาแพงไปอย่างรวดเร็ว

One of the best ways to ensure

ทางหนึ่งที่จะทำให้เรามั่นใจ

that we will have the food supplies and the air that we need

ว่าเราจะมีเสบียงอาหาร และอากาศที่เราต้องการ

is to bring with us organisms that have been engineered

คือนำสิ่งมีชีวิต ที่ได้รับการดัดแปลงพันธุกรรม

to adapt to new and harsh environments.

ให้สามารถเข้ากับสิ่งแวดล้อมใหม่ ที่โหดร้าย ไปกับเราด้วย

In essence, using engineered organisms to help us terraform a planet

สาระก็คือ การใช้สิ่งมีชีวิตดัดแปลงพันธุกรรม ช่วยทำให้เราปรับบรรยากาศดาวเคราะห์

both in the short and long term.

ทั้งในระยะสั้นและระยะยาว

These organisms can then also be engineered to make medicine or fuel.

สิ่งมีชีวิตเหล่านี้จากนั้นยังสามารถ ถูกดัดแปลงพันธุกรรมเพื่อผลิตยาหรือเชื้อเพลิง

So we can use synthetic biology to bring highly engineered plants with us,

ฉะนั้น เราสามารถใช้ชีวสังเคราะห์ เพื่อนำพืชที่ได้รับการวิศวกรรมไปกับเรา

but what else can we do?

แต่เรายังทำอะไรได้อีกบ้าง

Well, I mentioned earlier that we, as a species,

ค่ะ ฉันบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ว่าในฐานะที่เราเป็นสายพันธุ์หนึ่ง

were evolved uniquely for planet Earth.

ที่วิวัฒนาการมากับดาวเคราะห์โลก

That fact has not changed much in the last five minutes

อันที่จริงเราไม่ได้เปลี่ยนไปมากมายอะไร ภายในห้านาทีที่ผ่านมา

that you were sitting here and I was standing there.

คุณนั่งอยู่ตรงนั้นและฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้

And so, if we were to dump any of us on Mars right this minute,

และ ถ้าเรากำลังจะถูกปล่อยลงบนดาวอังคาร ในตอนนี้เลย

even given ample food, water, air

แม้ว่าเราจะมีอาหาร นำ้ อากาศ

and a suit,

และชุดอวกาศที่เหมาะสม

we are likely to experience very unpleasant health problems

เราน่าจะต้องเผชิญกับปัญหาสุขภาพ ที่ไม่น่าจะดีสักเท่าไร

from the amount of ionizing radiation that bombards the surface

ตั้งแต่ปริมาณรังสีประจุที่เข้ากระทบ

of planets like Mars that have little or nonexistent atmosphere.

กับพื้นผิวของดาวเคราะห์อย่างดาวอังคาร ที่ชั้นบรรยากาศเบาบางหรือไม่มีเลย

Unless we plan to stay holed up underground

เว้นเสียแต่ว่าเราวางแผน ที่จะอยู่ในโพรงโต้ดิน

for the duration of our stay on every new planet,

เมื่อเราอาศัย อยู่บนดาวเคราะห์ดวงใหม่ทุกดวง

we must find better ways of protecting ourselves

เราจะต้องหาวิธีที่ดีกว่านี้ ที่จะป้องกันตัวเอง

without needing to resort to wearing a suit of armor

โดยปราศจากความต้องการ ที่จะต้องใส่เกราะหรือชุดอวกาศ

that weighs something equal to your own body weight,

ที่มีน้ำหนักเท่ากับน้ำหนักร่างกายของคุณ

or needing to hide behind a wall of lead.

หรือความต้องการ ที่จะต้องหลบอยู่หลังกำแพงตะกั่ว

So let us appeal to nature for inspiration.

ฉะนั้น ลองมาขอแรงบันดาลใจ จากธรรมชาติกัน

Among the plethora of life here on Earth,

ในบรรดาชีวิตมากมายบนโลก

there's a subset of organisms known as extremophiles,

ยังมีสิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่ง ที่เป็นที่รู้จักกันในชื่อ เอ็กซ์ตรีโมไฟย์

or lovers of extreme living conditions,

หรือพวกที่ชอบอาศัย อยู่ในสถานที่ที่มีความรุนแรง

if you'll remember from high school biology.

ถ้าคุณจำได้จากวิชาชีววิทยา ตอนชั้นมัธยมปลาย

And among these organisms is a bacterium by the name of Deinococcus radiodurans.

และในบรรดาสิ่งมีชีวิตพวกนั้น ก็มีแบคทีเรีย ดีอิโนคอคคัส เรดิโอดูราน

It is known to be able to withstand cold, dehydration, vacuum, acid,

ซึ่งเรารู้ว่ามันสามารถทดความหนาวเย็น การเสียน้ำ ภาวะสุญญากาศ กรด

and, most notably, radiation.

และ ที่สำคัญ รังสี ได้

While its radiation tolerance mechanisms are known,

ในขณะที่มันทนต่อรังสี

we have yet to adapt the relevant genes to mammals.

เรายังไม่เคยปรับปรุงยีน ที่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

To do so is not particularly easy.

มันไม่ง่ายเลยที่จะทำอย่างนั้น

There are many facets that go into its radiation tolerance,

มันมีปัจจัยหลายอย่าง ที่ส่งผลต่อการทนต่อรังสี

and it's not as simple as transferring one gene.

และมันไม่ได้ง่าย ๆ เหมือนกับการถ่ายยีนเพียงยีนเดียว

But given a little bit of human ingenuity

แต่มันต้องอาศัยความชาญฉลาด

and a little bit of time,

และระยะเวลา

I think to do so is not very hard either.

แต่ฉันก็คิดว่า มันก็ไม่ได้ยากเกินไปถ้าจะทำ

Even if we borrow just a fraction of its ability to tolerate radiation,

แม้ว่าเราจะยืมเพียงแค่บางส่วน ที่มีความสามารถในการทนต่อรังสี

it would be infinitely better than what we already have,

มันก็คงจะดีกว่าสิ่งที่เรามีอยู่ตอนนี้

which is just the melanin in our skin.

ซึ่งมีเพียงเมลานินในผิวหนังของเรา

Using the tools of synthetic biology,

การใช้วิธีการทางชีวสังเคราะห์

we can harness Deinococcus radiodurans' ability

เราสามารถเก็บเกี่ยวความสามารถ ของ ดีอิโนคอคคัส

to thrive under otherwise very lethal doses of radiation.

เพื่อให้ทนต่อระดับรังสีที่รุนแรงได้

As difficult as it is to see,

อย่างที่เราเห็นว่ามันยุ่งยาก

homo sapiens, that is humans,

โฮเม เซเปียน หรือมนุษย์

evolves every day,

มีวิวัฒนาการตลอดเวลา

and still continues to evolve.

และยังคงมีวิวัฒนากรอย่างต่อเนื่อง

Thousands of years of human evolution

หลายพันปีของการวิวัฒนาการ

has not only given us humans like Tibetans,

ไม่ได้เพียงแค่ทำให้มนุษย์เรา อย่างมนุษย์ชาวทิเบต

who can thrive in low-oxygen conditions,

ที่สามารถทน ต่อสภาวะที่มีออกซิเจนน้อยได้

but also Argentinians, who can ingest and metabolize arsenic,

แต่ยังทำให้มนุษย์ชาวอาร์เจนตินา สามารถบริโภคและกำจัดสารหนู

the chemical element that can kill the average human being.

ซึ่งเป็นสารเคมีที่สามารถฆ่าคนทั่ว ๆ ไปได้

Every day, the human body evolves by accidental mutations

ทุกวัน ร่างกายมนุษย์มีวิวัฒนาการ โดยการกลายพันธุ์ที่เกิดโดยบังเอิญ

that equally accidentally allow certain humans

ที่บังเอิญทำให้มนุษย์บางคน

to persevere in dismal situations.

ตกอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยจะดี

But, and this is a big but,

แต่ แต่ว่า

such evolution requires two things that we may not always have,

แต่ละวิวัฒนาการต้องการสองสิ่ง ที่เราอาจไม่มีเสมอไป

or be able to afford,

หรือสามารถที่จะมีมันได้

and they are death and time.

และพวกมันก็คือความตายและเวลา

In our species' struggle to find our place in the universe,

ในความพยายามของสายพันธุ์ของเรา ที่จะหาที่อยู่ในเอกภพ

we may not always have the time necessary

เราอาจไม่สามารถมีเวลาเพียงพอ

for the natural evolution of extra functions

ต่อการวิวัฒนาการตามธรรมชาติ เพื่อให้ได้มาซึ่งความสามารถเพิ่มเติม

for survival on non-Earth planets.

ในการอยู่รอดบนดาวเคราะห์นอกโลก

We're living in what E.O. Wilson has termed the age of gene circumvention,

เราอาศัยอยู่ในสิ่งที่ อี. โอ. วิลสัน ได้ให้ชื่อว่า เป็นยุคของการหลบหลีกยีน

during which we remedy our genetic defects like cystic fibrosis or muscular dystrophy

ซึ่งเป็นยุคที่เราซ่อมความผิดปกติของยีน อย่างซิย์สติกไฟโบรซิส หรือกล้ามเนื้อที่ผิดปกติ

with temporary external supplements.

ด้วยสิ่งทดแทนชั่วคราวจากภายนอก

But with every passing day,

แต่ทุก ๆ วันที่ผ่านไป

we approach the age of volitional evolution,

เราเข้าสู่ยุค ของการวิวัฒนาการอย่างจงใจ

a time during which we as a species

ช่วงเวลาที่เราในฐานะสายพันธุ์หนึ่ง

will have the capacity to decide for ourselves our own genetic destiny.

จะมีความสามารถในการตัดสินว่า เราจะมีพันธุรรมของเราอย่างไร

Augmenting the human body with new abilities

การเพิ่มความสามารถใหม่ ๆ ให้กับร่างกายมนุษย์

is no longer a question of how,

ไม่ได้เป็นประเด็นอีกแล้ว ว่ามันจะทำได้อย่างไร

but of when.

แต่เมื่อไรต่างหาก

Using synthetic biology

การใช้ชีวสังเคราะห์

to change the genetic makeup of any living organisms,

เพื่อเปลี่ยนยีนที่เป็นองค์ประกอบ ของสิ่งมีชีวิตใดสิ่งมีชีวิตหนึ่ง

especially our own,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งของเราเอง

is not without its moral and ethical quandaries.

ไม่ได้ปราศจากความลังเล ทางศีลธรรมและจริยธรรม

Will engineering ourselves make us less human?

การที่เราวิศวกรรมตัวเราเอง ทำให้เป็นมนุษย์น้อยลงหรือเปล่า

But then again, what is humanity

แต่จะว่าไปแล้ว มนุษยชาติจะเป็นอะไร

but star stuff that happens to be conscious?

มากไปกว่าวัตถุธาตุจากดาว ที่เผอิญมีสติสัมปะชัญญะหรือเปล่า

Where should human genius direct itself?

มนุษย์ผู้ทรงปัญญาควรจะกำกับ ให้ตัวเองไปในทิศทางใด

Surely it is a bit of a waste to sit back and marvel at it.

แน่นอนล่ะ มันคงเป็นการเสียเวลา ถ้าจะมัวแต่นั่งชื่นชมมันไปวัน ๆ

How do we use our knowledge

เราจะใช้ความรู้ของเรา

to protect ourselves from the external dangers

เพื่อปกป้องตัวเราเอง จากอันตรายภายนอก

and then protect ourselves from ourselves?

และปกป้องตัวเราเอง จากตัวเราเองได้อย่างไร

I pose these questions

ฉันทิ้งคำถามเหล่านี้ไว้

not to engender the fear of science

ไม่ใช่เพื่อก่อให้เกิดความหวาดกลัว ต่อวิทยาศาสตร์

but to bring to light the many possibilities

แต่เพื่อให้ความกระจ่าง เกี่ยวกับโอกาสต่าง ๆ

that science has afforded and continues to afford us.

ที่วิทยาศาสาตร์ได้มอบให้ และกำลังจะให้กับเราต่อไป

We must coalesce as humans to discuss and embrace the solutions

เราจะต้องรวมมือกันในฐานะมนุษย์ เพื่อหารือและหาคำตอบ

not only with caution

ด้วยความระมัดระวัง

but also with courage.

และความกล้าหาญ

Mars is a destination,

ดาวอังคารคือจุดหมาย

but it will not be our last.

แต่มันจะไม่ใช่ปลายทาง

Our true final frontier is the line we must cross

และพรมแดนสุดท้ายจริง ๆ ที่เราจะต้องข้ามไป

in deciding what we can and should make of our species' improbable intelligence.

ในการตัดสินใจว่าเราจะสามารถ และควรทำอะไรได้บ้างกับปัญญาของเรา

Space is cold, brutal and unforgiving.

อวกาศนั้นหนาวเย็น โหดร้าย และไม่เป็นมิตร

Our path to the stars will be rife with trials

หนทางของเราสู่ดวงดาว จะต้องพบกับการทดสอบ

that will bring us to question not only who we are

ที่จะนำมาซึ่งคำถาม ไม่เพียงแต่ว่าเราเป็นใคร

but where we will be going.

แต่คำถามที่ว่าเราจะไปไหน

The answers will lie in our choice to use or abandon the technology

และคำตอบจะขึ้นอยู่กับทางเลือก ในการใช้หรือไม่ใช้เทคโนโลยีของเรา

that we have gleaned from life itself,

ที่เราได้รวบรวมจากชีวิตต่าง ๆ

and it will define us for the remainder of our term in this universe.

และมันจะกำหนดสถานะของเรา ในเอกภพนี้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)