Stunning Photos of the Endangered Everglades | Mac Stone | TED Talks

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

So I've had the great privilege

ครับ ผมได้รับเกียรติเป็นอย่างสูง

of traveling to some incredible places,

ที่ได้เดินทางไปยังสถานที่สุดพิเศษบางแห่ง

photographing these distant landscapes and remote cultures

ถ่ายภาพพื้นที่ห่างไกลเหล่านี้ และวัฒนธรรมจากแดนไกล

all over the world.

ทั่วโลก

I love my job.

ผมรักงานของผม

But people think it's this string of epiphanies

แต่คนคิดกันว่าความน่าทึ่งแบบต่อเนื่อง

and sunrises and rainbows,

และอรุณรุ่ง และสายรุ้ง

when in reality, it looks more something like this.

เมื่อความเป็นจริง มันเหมือนกับอะไรแบบนี้เสียมากกว่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is my office.

นี่แหละ ห้องทำงานของผม

We can't afford the fanciest places to stay at night,

พวกเราไม่มีเงินพอที่จะมีห้องพักชั้นเลิศ สำหรับตอนกลางคืน

so we tend to sleep a lot outdoors.

ฉะนั้น พวกเราก็มักที่จะนอนกันกลางแจ้ง

As long as we can stay dry,

ตราบใดที่มันยังแห้ง

that's a bonus.

นั่นเท่ากับว่าเป็นบุญแล้ว

We also can't afford the fanciest restaurants.

เรายังไม่มีเงินพอสำหรับอาหารจากภัตตาคารหรู

So we tend to eat whatever's on the local menu.

เราก็เลยมักจะกินอะไรก็แล้วแต่ที่มี อยู่ในรายการอาหารท้องถิ่น

And if you're in the Ecuadorian Páramo,

และ ถ้าคุณอยู่ใน เอกวาดอเรียน ปะราโม่ (Ecuadorian Páramo)

you're going to eat a large rodent called a cuy.

คุณก็จะได้กินหนูยักษ์ ที่เรียกว่า คู (cuy)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But what makes our experiences perhaps a little bit different

แต่บางทีสิ่งที่อาจทำให้ประสบการณ์ของพวกเรา แตกต่างออกไปนิดหน่อย

and a little more unique than that of the average person

และมีเอกลักษณ์มากกว่าคนทั่วไปโดยเฉลี่ย

is that we have this gnawing thing in the back of our mind

คือ พวกเราสิ่งที่ทำให้เป็นกังวล อยู่ในใจตลอดเวลา

that even in our darkest moments, and those times of despair,

ที่แม้กระทั่งในเวลาอันมืดมิด และในเวลาแห่งความเศร้าสลด

we think, "Hey, there might be an image to be made here,

เรายังคิดว่า "เฮ้ย เราอาจได้ภาพดีๆ สักภาพ

there might be a story to be told."

อาจมีเรื่องราวบางอย่างให้ไปเล่า"

And why is storytelling important?

และทำไมการเล่าเรื่องถึงสำคัญ

Well, it helps us to connect with our cultural and our natural heritage.

ครับ มันช่วยให้เราติดต่อกับมรดก ทางวัฒนธรรม และทางธรรมชาติ

And in the Southeast,

และในทางตอนตะวันออกเฉียงใต้

there's an alarming disconnect between the public

มันมีความไม่ต่อเนื่องที่น่าตกใจ ระหว่างส่วนที่คนอยู่อาศัย

and the natural areas that allow us to be here in the first place.

กับส่วนธรรมชาติ ที่ทำให้เรามาอยู่ตรงนี้ได้ตั้งแต่แรก

We're visual creatures,

เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยการมองเห็น

so we use what we see to teach us what we know.

เราก็เลยใช้ในสิ่งที่เราเห็น เพื่อสอนเราในสิ่งที่เรารู้

Now the majority of us aren't going to willingly go

ทีนี้ พวกเราส่วนใหญ่คงจะไม่สมัครใจนัก

way down to a swamp.

ที่จะลงไปยังที่ลุ่มหนองน้ำ

So how can we still expect those same people to then advocate

แล้วเราจะหวังให้คนเหล่านั้นสนับสนุน

on behalf of their protection?

ในฐานะเป็นผู้ปกป้องมันได้อย่างไร

We can't.

เราทำไม่ได้

So my job, then, is to use photography as a communication tool,

ฉะนั้น หน้าที่ของผมคือใช้ภาพถ่ายเหล่านี้ เป็นเครื่องมือในการสื่อสาร

to help bridge the gap between the science and the aesthetics,

เพื่อช่วยเชื่อมช่องว่าง ระหว่างวิทยาศาสตร์และสุนทรียศาสตร์

to get people talking,

เพื่อให้ผู้คนพูดถึง

to get them thinking,

เพื่อให้พวกเขาคิดถึง

and to hopefully, ultimately,

และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ที่สุดแล้ว

get them caring.

เพื่อให้พวกเขาใส่ใจ

I started doing this 15 years ago right here in Gainesville,

ผมเริ่มทำสิ่งนี้เมื่อ 15 ปีก่อน ณ ที่แกนส์วิล (Gainesville) แห่งนี้

right here in my backyard.

ที่หลังบ้านของผม

And I fell in love with adventure and discovery,

และผมก็ตกหลุมรักการผจญภัย และการค้นพบ

going to explore all these different places

การออกไปสำรวจที่ต่างๆ

that were just minutes from my front doorstep.

ที่ห่างจากประตูบ้านไปไม่กี่นาที

There are a lot of beautiful places to find.

มีที่สวยงามมากมายให้เราไปพบ

Despite all these years that have passed,

แม้ว่าหลายปีมานี้

I still see the world through the eyes of a child

ผมยังมองโลกใบนี้ผ่านสายตาของเด็กน้อย

and I try to incorporate that sense of wonderment

และผมพยายามที่จะรวม สัมผัสแห่งความตื่นตา

and that sense of curiosity into my photography

และสัมผัสแห่งความช่างสงสัยใคร่รู้ ลงไปในภาพถ่ายของผม

as often as I can.

บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

And we're pretty lucky because here in the South,

และเราก็ค่อนข้างโชคดี เพราะทางใต้นี้

we're still blessed with a relatively blank canvas

เรายังโชคดีที่มีผืนผ้าใบที่ยังค่อนข้างว่าง

that we can fill with the most fanciful adventures

ที่เราจะสามารถแต่งเติม ด้วยการผจญภัยที่น่าตื่นตาที่สุด

and incredible experiences.

และประสบการณ์ที่สุดยอด

It's just a matter of how far our imagination will take us.

มันก็สำคัญแค่ว่าจินตนาการของเรา จะพาเราไปไกลแค่ไหน

See, a lot of people look at this and they say,

เห็นไหมครับ ผู้คนมากมายมองมันแล้วก็บอกว่า

"Oh yeah, wow, that's a pretty tree."

"โอ้ ว้าว ต้นไม้นั่นสวยจัง"

But I don't just see a tree --

แต่ผมไม่เพียงแต่เห็นต้นไม้ --

I look at this and I see opportunity.

ผมมองมันและเห็นโอกาส

I see an entire weekend.

ผมเห็นช่วงสุดสัปดาห์

Because when I was a kid, these were the types of images

เพราะเมื่อผมเป็นเด็ก นี่เป็นชนิดของภาพ

that got me off the sofa and dared me to explore,

ที่ทำให้ผมกระโดดออกจากโซฟา และกล้าที่จะออกไปสำรวจมัน

dared me to go find the woods

กล้าที่จะออกไปหาป่าเขา

and put my head underwater and see what we have.

และจุ่มหัวลงไปใต้น้ำ และเห็นในสิ่งที่เราได้เห็น

And folks, I've been photographing all over the world

และทุกท่านครับ ผมถ่ายภาพมาทั่วโลก

and I promise you,

และผมให้คำมั่นกับคุณได้เลย

what we have here in the South,

ว่าสิ่งที่เรามีในทางตอนใต้นี้

what we have in the Sunshine State,

สิ่งที่เรามีในรัฐซันชาย

rivals anything else that I've seen.

มีความทัดเทียมกับทุกอย่างที่ผมได้เคยเห็นมา

But yet our tourism industry is busy promoting all the wrong things.

แต่อุตสาหกรรมท่องเที่ยวของเรา มัวแต่ยุ่งอยู่กับการส่งเสริมอะไรก็ไม่รู้

Before most kids are 12, they'll have been to Disney World

ก่อนที่เด็กส่วนใหญ่จะอายุ 12 พวกเขาต่างไปดิสนีย์เวิลด์กันแล้ว

more times than they've been in a canoe

หลายครั้งยิ่งกว่าพวกเขาเคยไปพายเรือแคนู

or camping under a starry sky.

หรือไปตั้งแคมป์นอนใต้ฟ้าที่มีดาวนับพัน

And I have nothing against Disney or Mickey; I used to go there, too.

และผมก็ไม่ได้ต่อต้านดิสนีย์หรือมิกกี้เมาส์ ผมก็เคยไปที่นั่นเหมือนกัน

But they're missing out on those fundamental connections

แต่พวกเขากำลังพลาดสายสัมพันธ์พื้นฐาน

that create a real sense of pride and ownership

ที่สร้างสัมผัสแห่งความภูมิใจ และความเป็นเจ้าของ

for the place that they call home.

สถานที่ซึ่งพวกเขาเรียกว่าบ้าน

And this is compounded by the issue that the landscapes

และมันถูกประกอบรวมขึ้นจากเรื่องพื้นที่

that define our natural heritage

ซึ่งกำหนดนิยามมรดกแห่งชาติของเรา

and fuel our aquifer for our drinking water

และเติมเชื้อให้กับชั้นหินที่จะให้น้ำดื่มกับเรา

have been deemed as scary and dangerous and spooky.

ที่ถูกตัดสินว่ามันน่ากลัว อันตราย และน่าขนลุก

When our ancestors first came here,

เมื่อบรรพบุรุษเรามาถึงที่นี่เป็นครั้งแรก

they warned, "Stay out of these areas, they're haunted.

พวกเขาเตือนว่า "ออกไปจากที่ตรงนี้ พวกมันหลอนน่าดู

They're full of evil spirits and ghosts."

พวกมันเต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้ายและภูติผี

I don't know where they came up with that idea.

ผมไม่รู้หรอกว่า พวกเขาไปเอาความคิดนี้มาจากไหน

But it's actually led to a very real disconnect,

แต่มันนำไปสู่การเสียความสัมพันธ์จริงๆ

a very real negative mentality

ภาพลักษณ์ในทางลบทางจิตใจ

that has kept the public disinterested, silent,

ที่ทำให้พวกเราทำตัวออกห่าง เงียบ

and ultimately, our environment at risk.

และสุดท้าย ทำให้สิ่งแวดล้อมของเราเสี่ยงต่ออันตราย

We're a state that's surrounded and defined by water,

เราอยู่ในรัฐที่ถูกล้อมรอบและกำหนดด้วยน้ำ

and yet for centuries,

แต่กระนั่น เป็นศตวรรษมาแล้ว

swamps and wetlands have been regarded

หนองน้ำและพื้นที่น้ำขัง ถูกจัดว่า

as these obstacles to overcome.

เป็นอุปสรรคที่ต้องถูกจัดการ

And so we've treated them as these second-class ecosystems,

และเราก็ได้ปฏิบัติต่อพวกมัน เป็นดั่งระบบนิเวศชั้นสอง

because they have very little monetary value

เพราะว่าพวกมันมีค่าเป็นเงินน้อย

and of course, they're known to harbor alligators and snakes --

และแน่นอน พวกมันเลื่องลือว่ามีจระเข้และงู --

which, I'll admit, these aren't the most cuddly of ambassadors.

ซึ่งผมต้องยอมรับว่า มันเป็นผู้ต้อนรับที่ไม่น่ากอดสักเท่าไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So it became assumed, then, that the only good swamp

ฉะนั้น มันถูกเหมาเอาว่า หนองน้ำที่ดี

was a drained swamp.

คือหนองน้ำที่ไม่มีน้ำ

And in fact,

และอันที่จริง

draining a swamp to make way for agriculture and development

การถ่ายน้ำออกจากพื้นที่หนองน้ำเพื่อเตรียมพื้นที่ สำหรับการเกษตรและการพัฒนา

was considered the very essence of conservation not too long ago.

ถูกพิจารณาว่าจำเป็นมาก สำหรับการอนุรักษ์ไม่นานมานี้

But now we're backpedaling,

แต่ตอนนี้เรากำลังแจวลงคลอง

because the more we come to learn about these sodden landscapes,

เพราะว่ายิ่งเราเรียนรู้เกี่ยวกับพื้นที่น้ำขังมากเท่าไร

the more secrets we're starting to unlock

เรายิ่งไขความลับได้มากขึ้นเท่านั้น

about interspecies relationships

เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างสายพันธุ์

and the connectivity of habitats, watersheds and flyways.

และการเชื่อมโยงกันของพื้นที่อาศัย ที่ลุ่มน้ำ และเส้นทางอพยพ

Take this bird, for example:

ยกตัวอย่างเช่น นกชนิดนี้

this is the prothonotary warbler.

นี่คือ นกกระจิบสีเหลืองโพลล์ (prothonotary warbler)

I love this bird because it's a swamp bird,

ผมชอบมันมากเพราะว่ามันเป็นนกหนองน้ำ

through and through, a swamp bird.

ที่อาศัยอยู่ทั่วไป

They nest and they mate and they breed in these old-growth swamps

พวกมันทำรัง และจับคู่ และพวกมันผสมพันธุ์ ในหนองน้ำที่มีมานานนี้

in these flooded forests.

ในป่าหนองน้ำ

And so after the spring, after they raise their young,

และหลังจากฤดุใบไม้ผลิ หลังจากที่พวกมันเลี้ยงดูลูกนก

they then fly thousand of miles over the Gulf of Mexico

พวกมันจะบินเป็นพันๆ ไมล์ ข้ามอ่าวเม็กซิโก

into Central and South America.

ไปยังอเมริกากลางและใต้

And then after the winter,

และจากนั้นหลังจากฤดูหนาว

the spring rolls around and they come back.

ฤดุใบไม้ผลิกลับมาอีกครั้ง และพวกมันก็กลับมา

They fly thousands of miles over the Gulf of Mexico.

พวกมันบินเป็นพันๆ ไมล์ ข้ามอ่าวเม็กซิโก

And where do they go? Where do they land?

และพวกมันไปไหน พวกมันไปหยุดตรงไหน

Right back in the same tree.

กลับไปยังต้นไม้ต้นเดิม

That's nuts.

มันบ้ามากครับ

This is a bird the size of a tennis ball --

นี่คือนกที่มีขนาดเท่ากับ ลูกเทนนิส --

I mean, that's crazy!

แบบว่า นั่นมันเพี้ยนจริงๆ

I used a GPS to get here today,

ผมใช้จีพีเอสเพื่อมาที่นี่ทุกวัน

and this is my hometown.

และนี่คือบ้านเกิดผมเลยนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's crazy.

บ้าจริงๆ

So what happens, then, when this bird flies over the Gulf of Mexico

ครับ จากนั้น เมื่อนกบินข้ามอ่าวเม็กซิโก

into Central America for the winter

เข้าไปในอเมริกากลางในช่วงฤดูหนาว

and then the spring rolls around and it flies back,

และจากนั้นฤดูใบไม้ผลิก็กลับมา

and it comes back to this:

และมันก็กลับมาหาสิ่งนี้

a freshly sodded golf course?

สนามกอล์ฟเปียกๆ งั้นหรือ

This is a narrative that's all too commonly unraveling

นี่เป็นคำบรรยาย ที่มันจะพบได้บ่อยๆ

here in this state.

ในรัฐนี้

And this is a natural process that's occurred for thousands of years

และมันเป็นกระบวนการทางธรรมชาติ ที่เกิดขึ้นมาเป็นพันๆ ปี

and we're just now learning about it.

และเราเพิ่งจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับมัน

So you can imagine all else we have to learn about these landscapes

ฉะนั้น คุณเดาได้เลย ถึงเรื่องอื่นๆ ที่เราต้องเรียนรู้ เกี่ยวกับพื้นที่ต่างๆ

if we just preserve them first.

ถ้าคุณรักษามันเอาไว้แต่แรก

Now despite all this rich life that abounds in these swamps,

ตอนนี้แม้ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตมากมาย อยู่ในพื้นที่หนองน้ำ

they still have a bad name.

พวกมันก็ยังมีชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก

Many people feel uncomfortable with the idea of wading

หลายคนรู้สึกไม่สบายใจ ถึงแนวคิดลุยน้ำลุยโคลน

into Florida's blackwater.

ในเขตน้ำดำในฟอริดา

I can understand that.

ผมเข้าใจได้ครับ

But what I loved about growing up in the Sunshine State

แต่ที่สิ่งที่ผมหลงรักสำหรับการเติบโต ในรัฐซันชาย

is that for so many of us,

คือว่า สำหรับเราหลายๆ คน

we live with this latent but very palpable fear

เราใช้ชีวิตอยู่กับความกลัว ที่มันซ่อนเร้นอยู่แต่ก็สัมผัสได้ชัดเจน

that when we put our toes into the water,

ที่ซึ่งเมื่อเราเอานิ้วเท้าจุ่มน้ำ

there might be something much more ancient

มันอาจมีอะไรที่เก่าแก่ยิ่งกว่านั้น

and much more adapted than we are.

ที่พัฒนาไปมากกว่าพวกเรา

Knowing that you're not top dog is a welcomed discomfort, I think.

เป็นที่รู้กันว่า คุณไม่ใช่เป็นที่สุด เป็นความไม่น่าสบายใจ ผมว่านะ

How often in this modern and urban and digital age

บ่อยแค่ไหนกันเชียว ในยุคใหม่ ในเมือง ดิจิจัล

do you actually get the chance to feel vulnerable,

ที่คุณจะรู้สึกว่าชีวิตเสี่ยงภัยจริงๆ

or consider that the world may not have been made for just us?

หรือคิดว่าโลกไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อพวกเราเท่านั้น

So for the last decade,

ฉะนั้น ตลอดศตวรรษที่ผ่านมา

I began seeking out these areas where the concrete yields to forest

ผมเริ่มที่จะมองหาบริเวณ ที่คอนกรีตให้ป่า

and the pines turn to cypress,

และไม้สนกลายเป็นต้นไซปรัส

and I viewed all these mosquitoes and reptiles,

และผมก็มองดูยุงและสัตว์เลื้อยคลานเหล่านี้

all these discomforts,

ความไม่สบายเหล่านี้

as affirmations that I'd found true wilderness,

ว่าเป็นการยืนยันว่า ผมได้พบกับความดิบเถื่อนจริงๆ

and I embrace them wholly.

และผมก็เปิดรับมันเต็มที่

Now as a conservation photographer obsessed with blackwater,

ทีนี้ ในฐานะนักถ่ายภาพอนุรักษ์ ที่หมกมุ่นกับน้ำดำๆ

it's only fitting that I'd eventually end up

มันก็เหมาะสมดีแล้ว ที่สุดท้ายแล้ว ผมจะไปจบลงที่

in the most famous swamp of all:

พื้นที่หนองน้ำที่โด่งดังที่สุด

the Everglades.

เอเวอร์แกลนดส์ (Everglandes)

Growing up here in North Central Florida,

การที่ผมเติบโตในตอนกลางของฟอริดาเหนือ

it always had these enchanted names,

มันมีชื่อสถานที่อันน่าหลงใหล

places like Loxahatchee and Fakahatchee,

อย่างเช่น ลอกซาแฮทชี และ ฟาคาแฮทชี

Corkscrew, Big Cypress.

คอร์คสกรูว์, บิกไซปรัส

I started what turned into a five-year project

ผมเริ่มในสิ่งที่กลายเป็นโครงการห้าปี

to hopefully reintroduce the Everglades in a new light,

เพื่อหวังที่จะนำ เอเวอร์แกลนดส์ กลับมาอยู่ในความสนใจใหม่

in a more inspired light.

ในความสนใจที่ให้แรงบันดาลใจมากกว่า

But I knew this would be a tall order, because here you have an area

แต่ผมรู้ว่านี่อาจจะเป็นการข้อที่มากไปเสียหน่อย เพราะว่าที่นี่ คุณมีบริเวณ

that's roughly a third the size the state of Florida, it's huge.

ที่โดยคร่าว กินบริเวณประมาณหนึ่งในสาม ของฟอริดา มันใหญ่มากครับ

And when I say Everglades,

และเมื่อผมบอกว่าเอเวอร์แกลนดส์

most people are like, "Oh, yeah, the national park."

คนส่วนใหญ่จะบอกว่า "โอ้ ใช่ อุทยานแห่งชาติ"

But the Everglades is not just a park; it's an entire watershed,

แต่ เอเวอร์แกลนด์ ไม่ได้เป็นแค่อุทยาน มันเป็นป่าต้นน้ำทั้งหมด

starting with the Kissimmee chain of lakes in the north,

เริ่มด้วยคิสซิมมี เครือข่ายทะเลสาปทางเหนือ

and then as the rains would fall in the summer,

และจากนั้นเมื่อฝนตกในฤดูร้อน

these downpours would flow into Lake Okeechobee,

ฝนเหล่านี้จะไหลไปรวมกัน ในทะเลสาปโอคีโชบี (Okeechobee)

and Lake Okeechobee would fill up and it would overflow its banks

และทะเลสาปโอคีโชบีจะถูกเติมเต็ม และมันจะท่วมถึงฝั่ง

and spill southward, ever slowly, with the topography,

และท่วมไปทางตอนใต้ อย่างช้าๆ ไปตามโครงสร้างภูมิประเทศ

and get into the river of grass, the Sawgrass Prairies,

และเข้าไปในทะเลหญ้า เดอะ ซอว์กราซ แพรรีส์

before meting into the cypress slews,

ก่อนไปบรรจบที่ดงไซปรัส

until going further south into the mangrove swamps,

จนกระทั่งลงไปทางใต้อีกในพื้นที่หนองน้ำโกงกาง

and then finally -- finally -- reaching Florida Bay,

และจากนั้น ในที่สุด ก็ไปถึงอ่าวฟอริดา

the emerald gem of the Everglades,

มรกตแห่งเอเวอร์แกลนดส์

the great estuary,

ปากแม่น้ำใหญ่

the 850 square-mile estuary.

ขนาด 850 ตารางไมล์

So sure, the national park is the southern end of this system,

แน่นอนว่า อุทยานแห่งชาติ เป็นปลายสุดทางใต้ของระบบนี้

but all the things that make it unique are these inputs that come in,

แต่ทุกอย่างที่ทำให้มันมีเอกลักษณ์ คือปัจจัยที่เข้ามารวมกันเหล่านี้

the fresh water that starts 100 miles north.

น้ำจืดที่เริ่มที่ 100 ไมล์ ไปทางเหนือ

So no manner of these political or invisible boundaries

ฉะนั้น มันไม่มีการดำเนินการทางการเมือง หรือขอบเขตที่เห็นชัดเจน

protect the park from polluted water or insufficient water.

ปกป้องอุทยานนี้จากน้ำเสีย หรือน้ำที่ไม่มีคุณภาพ

And unfortunately, that's precisely what we've done.

และน่าเสียใจที่ว่า นั่นคือสิ่งที่เราได้ทำลงไป

Over the last 60 years,

ตลอด 60 ปีที่ผ่านมา

we have drained, we have dammed, we have dredged the Everglades

เราถ่ายน้ำออก, เราสร้างเขื่อน, เราขุดลอกเอเวอร์แกลนดส์

to where now only one third of the water that used to reach the bay

จนถึงจุดที่ตอนนี้ น้ำที่ไปถึงอ่าวในปัจจุบัน

now reaches the bay today.

เป็นเพียงหนึ่งในสามของที่เคยไปถึงอ่าว

So this story is not all sunshine and rainbows, unfortunately.

ฉะนั้น โชคไม่ดี เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเหมือนแดดงามและสายรุ้ง

For better or for worse,

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

the story of the Everglades is intrinsically tied

เรื่องราวของเอเวอร์แกลนดส์ ถูกผูกไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้

to the peaks and the valleys of mankind's relationship

กับยอดเขาและหุบเขา ของความสัมพันธ์ของมนุษย์ชาติ

with the natural world.

กับโลกธรรมชาติ

But I'll show you these beautiful pictures,

แต่ผมจะแสดงภาพสวยๆ เหล่านี้ให้คุณชม

because it gets you on board.

เพราะว่ามันจะทำให้คุณมีส่วนร่วม

And while I have your attention, I can tell you the real story.

และในขณะที่ผมทำให้คุณสนใจ ผมจะเล่าเรื่องจริงให้คุณฟัง

It's that we're taking this,

มันคือการรับสิ่งหนึ่ง

and we're trading it for this,

และเราก็แลกมันกับอีกสิ่งหนึ่ง

at an alarming rate.

ในอัตราที่น่าตกใจ

And what's lost on so many people

และสิ่งที่หายไปในหลายๆ คน

is the sheer scale of which we're discussing.

ก็คือระดับแท้ๆ ที่เรากำลังพูดถึง

Because the Everglades is not just responsible for the drinking water

เพราะว่า เอเวอร์แกลนดส์ไม่ได้รับผิดชอบ แค่เรื่องน้ำดื่ม

for 7 million Floridians;

สำหรับชาวฟอริดา 7 ล้านคน

today it also provides the agricultural fields

วันนี้มันให้พื้นที่ทางการเกษตร

for the year-round tomatoes and oranges

ปลูกมะเขือเทศและส้มได้ตลอดทั้งปี

for over 300 million Americans.

เพื่อชาวอเมริกัน 300 ล้านคน

And it's that same seasonal pulse of water in the summer

และมันเป็นชีพจรตามฤดูกาลของน้ำในฤดูร้อน

that built the river of grass 6,000 years ago.

ที่สร้างลำธารแห่งหญ้ามา 6,000 ปีแล้ว

Ironically, today, it's also responsible for the over half a million acres

เหมือนเป็นการประชด ที่ทุกวันนี้ มันกินพื้นที่กว่าครึ่งล้านเอเคอร์

of the endless river of sugarcane.

ของลำธารแห่งอ้อยที่ไม่มีที่สิ้นสุด

These are the same fields that are responsible

นี่คือผืนป่าเดียวกันที่ทำหน้าที่

for dumping exceedingly high levels of fertilizers into the watershed,

เทปุ๋ยที่เยอะเกินไปลงในลุ่มน้ำ

forever changing the system.

ซึ่งเปลี่ยนระบบไปตลอดกาล

But in order for you to not just understand how this system works,

แต่เพื่อที่คุณจะไม่แค่เพียงเข้าใจ ว่าระบบทำงานอย่างไร

but to also get personally connected to it,

แต่ยังจะได้รู้สึกสัมพันธ์กับมันด้วย

I decided to break the story down into several different narratives.

ผมตัดสินใจที่จะแบ่งเรื่อง ออกเป็นสองสามการบรรยาย

And I wanted that story to start in Lake Okeechobee,

และผมต้องการให้เรื่องนี้เริ่มขึ้นที่ ทะเลสาปโอคีโชบี

the beating heart of the Everglade system.

มันคือหัวใจของระบบเอเวอร์แกลนด์

And to do that, I picked an ambassador,

และเพื่อที่จะทำอย่างนั้น ผมขอเลือกทูตของเรา

an iconic species.

สายพันธุ์ที่เป็นสัญลักษณ์

This is the Everglade snail kite.

นี่คือนกเหยี่ยวกินหอยทากแห่งเอเวอร์แกลนด์

It's a great bird,

มันเป็นนกที่ยอดมาก

and they used to nest in the thousands,

และพวกมันเคยสร้างรังเป็นพันๆ

thousands in the northern Everglades.

ในทางตอนเหนือของเอเวอร์แกลนด์

And then they've gone down to about 400 nesting pairs today.

และจากนั้นพวกมันก็ลดจำนวน ลงมาอยู่ที่ 400 คู่ ในทุกวันนี้

And why is that?

แล้วทำไมน่ะหรือ

Well, it's because they eat one source of food, an apple snail,

ครับ มันเป็นเพราะว่าพวกมันกินอาหารอย่างเดียว คือหอยทากแอ๊ปเปิล

about the size of a ping-pong ball, an aquatic gastropod.

หอยทากน้ำจืดที่ขนาดพอๆ กับลูกปิงปอง

So as we started damming up the Everglades,

ฉะนั้น เราเริ่มสร้างเขื่อนที่ทางต้นน้ำ ของเอเวอร์แกลนดส์

as we started diking Lake Okeechobee and draining the wetlands,

เมื่อเรากั้นทะเลสาปโอคีโชบี และถ่ายน้ำออกจากพื้นที่น้ำขัง

we lost the habitat for the snail.

เราสูญเสียแหล่งที่อยู่ของหอยทาก

And thus, the population of the kites declined.

แล้วก็ทำให้ ประชากรของนกรุ้งลดลง

And so, I wanted a photo that would not only communicate this relationship

นอกจากนี้ ผมต้องการรูปถ่าย ที่จะไม่เพียงแต่สื่อสารความสัมพันธุ์นี้

between wetland, snail and bird,

ระหว่างพื้นที่น้ำขัง, หอยทาก และนก

but I also wanted a photo that would communicate

แต่ผมถูกเตือนมาว่า รูปถ่ายมันสื่อสารไม่ได้

how incredible this relationship was,

เป็นความสัมพันธ์ที่น่าที่งของทั้งคู่

and how very important it is that they've come to depend on each other,

และมันสำคัญแค่ไหน ที่พวกมันต้องมาพึ่งพาอาศัยกัน

this healthy wetland and this bird.

พื้นที่น้ำขังและนกชนิดนี้

And to do that, I brainstormed this idea.

และเพื่อที่จะทำอย่างนั้น ผมระดมความคิด

I started sketching out these plans to make a photo,

ผมเริ่มที่จะร่างแผนเพื่อจะถ่ายภาพ

and I sent it to the wildlife biologist down in Okeechobee --

และส่งมันไปให้กับนักชีววิทยาสัตว์ป่า ในโอคีโชบี --

this is an endangered bird, so it takes special permission to do.

นี่คือนกที่กำลังใกล้สูญพันธ์ุ ฉะนั้นเราต้องได้รับอนุญาตพิเศษ

So I built this submerged platform

ผมสร้างแทนที่จมน้ำ

that would hold snails just right under the water.

ที่หอยทากสามารถไปเกาะที่ใต้นำ้พอดี

And I spent months planning this crazy idea.

และผมก็ใช้เวลาเป็นเดือนๆ วางแผนบ้าบอนี้

And I took this platform down to Lake Okeechobee

และนำแท่นนี้ไปยังโอคีโชบี

and I spent over a week in the water,

และใช้เวลาหลายสัปดาห์ในน้ำ

wading waist-deep, 9-hour shifts from dawn until dusk,

ลุยน้ำท่วมถึงเอว 9 ชั่วโมงต่อกะ จากช่วงเช้ามืดถึงพระอาทิตย์ตก

to get one image that I thought might communicate this.

เพื่อให้ได้ภาพหนึ่ง ที่ผมคิดว่าจะสามารถสื่อสารสิ่งนี้ได้

And here's the day that it finally worked:

และนี่คือวันที่ผมทำสำเร็จ

[Video: (Mac Stone narrating) After setting up the platform,

[วีดีโอ: (แม็ค สโตน บรรยาย) หลังจากตั้งแท่นแล้ว

I look off and I see a kite coming over the cattails.

ผมมออกไปและเห็นนกรุ้ง ออกมาเหนือดงแคทเทล

And I see him scanning and searching.

และผมเห็นมันตรวจหาและตามหา

And he gets right over the trap,

และมันก็ไปอยู่ตรงเหนือกับดัก

and I see that he's seen it.

และผมเห็นว่ามันเห็นสิ่งนั้น

And he beelines, he goes straight for the trap.

มันตัดตรงลงไป พุ่งเข้าหากับดัก

And in that moment, all those months of planning, waiting,

และในวินาทีนั้น ทุกอย่างที่วางแผนมาเป็นเดือน การรอคอย

all the sunburn, mosquito bites --

รอยไหม้จากแดด ยุงกัด --

suddenly, they're all worth it.

ทันใดนั้น ทุกอย่างมันคุ้มค่า

(Mac Stone in film) Oh my gosh, I can't believe it!]

(แม็ค สโตน ในภาพยนต์) โอ้พระเจ้า เหลือเชื่อจริงๆ]

You can believe how excited I was when that happened.

คุณเชื่อได้เลยว่าผมตื่นเต้นแค่ไหน ตอนที่มันเกิดขึ้น

But what the idea was,

แต่แนวคิดก็คือ

is that for someone who's never seen this bird

สำหรับใครที่ไม่เคยเห็นนกชนิดนี้

and has no reason to care about it,

และไม่มีเหตุผลที่จะสนใจมัน

these photos, these new perspectives,

ภาพเหล่านี้ มุมมองใหม่นี้

will help shed a little new light on just one species

จะช่วยให้ความกระจ่างใหม่กับสายพันธุ์หนึ่ง

that makes this watershed so incredible, so valuable, so important.

ที่ทำให้บริเวณน้ำท่วมถึงนี้ น่าทึ่ง มีคุณค่า และสำคัญยิ่ง

Now, I know I can't come here to Gainesville

ทีนี้ ผมรู้ว่าผมไม่อาจมาที่ เกนสวิล (Gainesville)

and talk to you about animals in the Everglades

และพูดกับคุณเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆ ในเอเวอร์แกลนดส์

without talking about gators.

โดยไม่พูดพวกจระเข้ได้

I love gators, I grew up loving gators.

ผมรักพวกไอ้เข้นะ ผมเติบโตมากับการรักพวกมัน

My parents always said I had an unhealthy relationship with gators.

พ่อแม่ของผมพูดเสมอว่า ผมมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับพวกมัน

But what I like about them is,

แต่สิ่งที่ทำให้ผมชอบพวกมันก็คือ

they're like the freshwater equivalent of sharks.

พวกมันเหมือนเป็นงูน้ำจืด

They're feared, they're hated,

พวกมันน่ากลัว น่ารังเกียจ

and they are tragically misunderstood.

และพวกมันก็ถูกเข้าใจผิดอย่างน่าเศร้า

Because these are a unique species, they're not just apex predators.

เพราะว่าพวกมันเป็นสายพันธุ์ที่ค่อนข้างน่าสนใจ พวกมันไม่ได้เป็นแค่นักล่าสูงสุด

In the Everglades,

ในเอเวอร์แกลนดส์

they are the very architects of the Everglades,

พวกมันเป็นสถาปนิกตัวจริงของที่นี่

because as the water drops down in the winter

เพราะเมื่อน้ำลดลงในฤดูหนาว

during the dry season,

ระหว่างฤดูแล้ง

they start excavating these holes called gator holes.

พวกมันเริ่มที่จะขุดโพรงที่เรียกว่า โพรงจระเข้

And they do this because as the water drops down,

และพวกมันทำแบบนี้ เพราะเมื่อน้ำลดลง

they'll be able to stay wet and they'll be able to forage.

พวกมันยังสามารถหาความชุ่มฉ่ำได้ และพวกมันจะสามารถหาอาหาร

And now this isn't just affecting them,

และตอนนี้ สิ่งนี้ก็กำลังส่งผลต่อพวกมัน

other animals also depend on this relationship,

สัตว์ชนิดอื่นๆ ยังขึ้นอยู่กับมันในความสัมพันธ์นี้

so they become a keystone species as well.

พวกมันจึงเป็นสายพันธุ์ที่สำคัญเช่นกัน

So how do you make an apex predator, an ancient reptile,

แล้วคุณจะทำอย่างไรให้ผู้ล่าสูงสุด เจ้าสัตว์เลื้อยคลานโบราณ

at once look like it dominates the system,

ที่ดูเหมือนมันมีอำนาจในระบบนิเวศนี้

but at the same time, look vulnerable?

แต่บางครั้ง ก็ดูเปราะบาง

Well, you wade into a pit of about 120 of them,

ครับ คุณลุยโคลนเข้าไปหลุม 120 หลุมเห็นจะได้

then you hope that you've made the right decision.

จากนั้นก็หวังว่าคุณคงตัดสินใจไม่ผิด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I still have all my fingers, it's cool.

ผมยังมีนิ้วครบ นั่นเจ๋งมากเลยครับ

But I understand, I know I'm not going to rally you guys,

แต่ผมเข้าใจ ผมรู้ ผมจะไม่ระดมพวกคุณ

I'm not going to rally the troops to "Save the Everglades for the gators!"

ผมจะไม่ระดมกองทัพคนเพื่อ "ช่วยรักษาเอเวอร์แกลนดส์เพื่อจระเข้"

It won't happen because they're so ubiquitous,

มันไม่เกิดขึ้นแน่เพราะพวกมันมีอยู่เยอะแยะ

we see them now,

พวกคุณก็เห็นๆ มันอยู่

they're one of the great conservation success stories of the US.

พวกมันเป็นหนึ่งในเรื่องการอนุรักษ์ ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในสหรัฐฯ

But there is one species in the Everglades that no matter who you are,

แต่มีอยู่สายพันธุ์หนึ่งในเอเวอร์แกลนดส์ ที่ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร

you can't help but love, too, and that's the roseate spoonbill.

ก็ไม่อาจห้ามใจให้ไม่หลงรักได้ นั่นคือนกปากช้อนสีกุหลาบ

These birds are great, but they've had a really tough time in the Everglades,

นกเหล่านี้เจ๋งมาก แต่พวกมันกำลังลำบาก ที่เอเวอร์แกลนดส์

because they started out with thousands of nesting pairs in Florida Bay,

เพราะว่าพวกมันเดิมมีอยู่เป็นพันๆ คู่ ในอ่าวฟอริดา

and at the turn of the 20th century,

และเมื่อช่วงต้นศตวรรษที่ 20

they got down to two -- two nesting pairs.

พวกมันลดลงเหลือ สอง -- สองคู่

And why?

และทำไมล่ะ

That's because women thought they looked better on their hats

นั่นเป็นเพราะผู้หญิงคิดว่าขนนก ดูดีกว่าถ้านำมาประดับไว้บนหมวก

then they did flying in the sky.

จากนั้น พวกมันก็บินลับไปในท้องฟ้า

Then we banned the plume trade,

จากนั้น เราก็ห้ามการขายขนนก

and their numbers started rebounding.

และจำนวนของมันก็เริ่มกลับมาสูงขึ้น

And as their numbers started rebounding,

และเมื่อจำนวนเริ่มที่จะเพิ่มสูงขึ้น

scientists began to pay attention,

นักวิทยาศาสตร์ก็เริ่มจะให้ความสนใจ

they started studying these birds.

พวกเขาเริ่มศึกษานกเหล่านี้

And what they found out is that

และสิ่งที่พวกเขาพบก็คือว่า

these birds' behavior is intrinsically tied

พฤติกรรมของนกเหล่านี้ ผูกพันอย่างเหนียวแน่น

to the annual draw-down cycle of water in the Everglades,

กับวัฏจักรน้ำขึ้นน้ำลงประจำปี ในเอเวอร์แกลนดส์

the thing that defines the Everglades watershed.

ซึ่งเป็นสิ่งที่กำหนดพื้นที่ลุ่มน้ำเอเวอร์แกลนดส์

What they found out is that

สิ่งที่พวกเขาค้นพบก็คือ

these birds started nesting in the winter as the water drew down,

นกเหล่านี้เริ่มที่จะทำรังในฤดูหนาว เมื่อน้ำลด

because they're tactile feeders, so they have to touch whatever they eat.

เพราะว่าพวกมันนักล่าเหยื่อด้วยการสัมผัส พวกมันจะต้องสัมผัสสิ่งที่พวกมันกิน

And so they wait for these concentrated pools of fish

และพวกมันรอแหล่งน้ำที่อุดมไปด้วยปลา

to be able to feed enough to feed their young.

ที่จะเป็นแหล่งอาหารที่เพียงพอ กับลูกๆ ของพวกมัน

So these birds became the very icon of the Everglades --

ฉะนั้น นกเหล่านี้กลายเป็นสัญลักษณ์ ของเอเวอร์แกลนดส์ --

an indicator species of the overall health of the system.

สายพันธุ์บ่งชี้ ถึงความสมบูรณ์ของระบบ

And just as their numbers were rebounding in the mid-20th century --

และเมื่อจำนวนของมันเพิ่มกลับขึ้นมา ในกลางศตวรรษที่ 20 --

shooting up to 900, 1,000, 1,100, 1,200 --

ไต่ขึ้นไปถึง 900, 1,000, 1,100, 1,200 --

just as that started happening, we started draining the southern Everglades.

แค่มันเพิ่งเริ่มเกิดขึ้น เราก็เริ่มทำให้ทางตอนใต้ ของเอเวอร์แกลนดส์เสื่อมถอย

And we stopped two-thirds of that water from moving south.

และพวกเรากั้นน้ำไม่ให้ไหลลงมาทางใต้ ประมาณสองในสาม

And it had drastic consequences.

และมันมีผลกระทบที่รุนแรง

And just as those numbers started reaching their peak,

และในขณะที่จำนวนของมัน เริ่มที่จะสูงถึงจุดยอด

unfortunately, today, the real spoonbill story,

น่าเสียดาย วันนี้ เรื่องจริงของนกปากช้อนชนิดนี้

the real photo of what it looks like is more something like this.

ภาพถ่ายจริงๆ ที่แสดงว่ามันเป็นอย่างไร มันเป็นประมาณนี้

And we're down to less than 70 nesting pairs in Florida Bay today,

พวกมันลดลงเหลือจนเหลือน้อยกว่า 70 คู่ ในอ่าวฟอริดาในปัจจุบัน

because we've disrupted the system so much.

เพราะว่าพวกเราเข้าไปรบกวนระบบ มากมายเหลือเกิน

So all these different organizations are shouting, they're screaming,

ฉะนั้นองกรณ์ต่างๆ กำลังร้องตะโกน พวกเขากำลังกรีดร้อง

"The Everglades is fragile! It's fragile!"

"เอเวอร์แกลนส์ช่างบอบบาง มันบอบบางเหลือเกิน"

It is not.

มันไม่ครับ

It is resilient.

มันยืดหยุ่นคืนสภาพได้

Because despite all we've taken, despite all we've done and we've drained

เพราะถึงแม้ว่า จากทั้งหมดที่เราจะฉกฉวยไปจากมัน จากทั้งหมดที่เราได้ทำ และที่เราได้ระบายน้ำออกไป

and we've dammed and we've dredged it,

และที่เราสร้างเขื่อน ที่เราขุดลอก

pieces of it are still here, waiting to be put back together.

เศษส่วนของมันยังคงอยู่ที่นั่น รอที่จะถูกจับมารวมเข้าด้วยกันอีกครั้ง

And this is what I've loved about South Florida,

และนี่คือสิ่งที่เรารักเกี่ยวกับฟอริดาใต้

that in one place, you have this unstoppable force of mankind

ที่ในที่เดียว เรามีพลังของมวลชน ที่มิอาจหยุดยั้งได้

meeting the immovable object of tropical nature.

และธรรมชาติเขตศูนย์สูตร ที่ไม่อาจเคลื่อนไปที่ใดได้

And it's at this new frontier that we are forced with a new appraisal.

และมันอยู่ที่ขอบของก้าวใหม่ ที่เราถูกกดดันด้วยการประเมิน

What is wilderness worth?

พงไพรนั้นมีค่าสักแค่ไหน

What is the value of biodiversity, or our drinking water?

อะไรคือค่าของความหลากหลายทางชีวภาพ หรือน้ำดื่มของเรา

And fortunately, after decades of debate,

และโชคดี หลังจากการถกเถียงกันหลายทศวรรษ

we're finally starting to act on those questions.

พวกเราก็เริ่มที่จะลงมือจัดการกับปัญหา

We're slowly undertaking these projects

พวกเราดำเนินการโครงการเหล่านี้อย่างช้าๆ

to bring more freshwater back to the bay.

เพื่อนำน้ำจืดกลับมายังอ่าว

But it's up to us as citizens, as residents, as stewards

แต่มันขึ้นอยู่กับพวกเราชาวประชาชน ผู้อยู่อาศัย ผู้อุปโภคบริโภค

to hold our elected officials to their promises.

ที่จะทำให้เจ้าหน้าที่ภาครัฐที่เราเลือกมาแล้ว ทำตามสัญญา

What can you do to help?

พวกคุณช่วยอะไรได้บ้าง

It's so easy.

มันง่ายมากครับ

Just get outside, get out there.

แค่ออกไป ออกไปข้างนอกนั่น

Take your friends out, take your kids out,

พาเพื่อนของคุณ พาลูกๆ ของคุณ

take your family out.

พาครอบครัวของคุณออกไป

Hire a fishing guide.

จ้างไกด์ตกปลา

Show the state that protecting wilderness

อวดรัฐของคุณว่าการปกป้องพงไพร

not only makes ecological sense, but economic sense as well.

ไม่ใช่เพียงแต่สมเหตุสมผลในแง่นิเวศวิทยา แต่ในแง่เศรษฐกิจด้วยเช่นกัน

It's a lot of fun, just do it -- put your feet in the water.

มันสนุกมาก ลองสิครับ จุ่มเท้าลงในน้ำดู

The swamp will change you, I promise.

พื้นที่หนองน้ำจะเปลี่ยนคุณ เชื่อผมสิ

Over the years, we've been so generous

ตลอดเวลาหลายปี พวกเราใจดี

with these other landscapes around the country,

กับพื้นที่อื่นๆ ในประเทศ

cloaking them with this American pride,

พวกมันทำให้เราจุกอกไปด้วยความรักชาติ

places that we now consider to define us:

ที่ซึ่งเราพิจารณาว่ามันกำหนดนิยามพวกเรา

Grand Canyon, Yosemite, Yellowstone.

แกรนด์ แคนยอน, โยเซมิติ. เยลโล่วสโตน

And we use these parks and these natural areas

และเราใช้อุทยานเหล่านี้ และบริเวณทางธรรมชาติเหล่านี้

as beacons and as cultural compasses.

เป็นประภาคารและเข็มทิศทางวัฒนธรรม

And sadly, the Everglades is very commonly

และน่าเศร้า เอเวอร์แกลนดส์

left out of that conversation.

มักจะถูกลืมพูดถึง

But I believe it's every bit as iconic and emblematic

แต่ผมเชื่อว่า ทุกอนูของมัน เป็นสัญลักษณ์ และสิ่งที่แสดงว่า

of who we are as a country

เราเป็นใครในฐานะประเทศ

as any of these other wildernesses.

ไม่ต่างอะไรกับพงไพรที่อื่น

It's just a different kind of wild.

มันแค่เป็นป่าในอีกแบบเท่านั้นเอง

But I'm encouraged,

แต่ผมขอสนับสนุน

because maybe we're finally starting to come around,

เพราะว่าบางที ในที่สุด เราก็ได้มาถึงจุดนี้

because what was once deemed this swampy wasteland,

เพราะว่าครั้งหนึ่งพื้นที่ท่วมน้ำที่เต็มไปด้วยหนองบึง ที่ถูกตัดสิน

today is a World Heritage site.

วันนี้ มันเป็นมรดกโลก

It's a wetland of international importance.

มันเป็นพื้นที่น้ำขัง ที่มีความสำคัญระดับนานาชาติ

And we've come a long way in the last 60 years.

และใน 60 ปีที่ผ่านมานี้พวกเรามากันไกล

And as the world's largest and most ambitious wetland restoration project,

ในฐานะโครงการฟื้นฟูพื้นที่น้ำท่วมถึง ที่ทะเยอทะยานที่สุดและใหญ่ที่สุดในโลก

the international spotlight is on us in the Sunshine State.

ทุกสายตาจากนานาชาติจ้องมองมาที่รัฐซันชาย

Because if we can heal this system,

เพราะว่า ถ้าเรารักษาเยียวยาระบบนี้ได้

it's going to become an icon for wetland restoration

มันก็จะกลายเป็นสัญลักษณ์ ของการฟื้นฟูพื้นที่น้ำท่วมถึง

all over the world.

ของทั่วทั้งโลก

But it's up to us to decide which legacy we want to attach our flag to.

แต่มันขึ้นอยู่กับพวกเราที่จะตัดสินใจ ว่าเราจะปักธงของเราไว้บนมรดกใด

They say that the Everglades is our greatest test.

พวกเขาบอกว่าเอเวอร์แกลนดส์ คือการทดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

If we pass it, we get to keep the planet.

ถ้าเราทำสำเร็จ เราก็จะสามารถรักษาโลกเราไว้ได้

I love that quote,

ผมชอบคำพูดนี้ครับ

because it's a challenge, it's a prod.

เพราะว่ามันท้าทาย และกระตุ้นดี

Can we do it? Will we do it?

เราจะทำได้ไหม เราจะทำหรือเปล่า

We have to, we must.

เราต้องทำ เราทำเป็นต้องทำ

But the Everglades is not just a test.

แต่พื้นที่น้ำท่วมถึง ไม่ใช่แค่การทดสอบ

It's also a gift,

มันยังเป็นของขวัญ

and ultimately, our responsibility.

และที่สุดแล้ว เป็นความรับผิดชอบของพวกเรา

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)