Stunning Photos of the Endangered Everglades | Mac Stone | TED Talks

Translator: Sara, English-Persian (Farsi) Reviewer: Leila Ataei

So I've had the great privilege

خُب من از امتیاز بزرگی برخوردار بوده‌ام

of traveling to some incredible places,

که به نقاط باورنکردنی مسافرت کرده،

photographing these distant landscapes and remote cultures

و از مناظر طبیعی و فرهنگ های دور افتاده

all over the world.

در سراسر جهان عکسبرداری کنم.

I love my job.

من عاشق شغلمم.

But people think it's this string of epiphanies

اما مردم فکر می‌کنند این شغل سراسر کشف وشهود

and sunrises and rainbows,

و طلوع خورشید و رنگین‌کمان نگاه کردن هست،

when in reality, it looks more something like this.

درحالیکه واقعیت، بیشتر شبیه این هست.

(Laughter)

( خنده )

This is my office.

این دفتر کار من هست.

We can't afford the fanciest places to stay at night,

ما برای اقامت در شب از عُهده جاهای تجملی بر نمی‌آیم،

so we tend to sleep a lot outdoors.

پس بیشتر تمایل داریم که بیرون بخوابیم.

As long as we can stay dry,

تا زمانی که خشک بمانیم،

that's a bonus.

این یک نعمت هست.

We also can't afford the fanciest restaurants.

ما همچنین توانایی رفتن به رستوران تجملی را نداریم.

So we tend to eat whatever's on the local menu.

پس هر چه که در منوی محل باشد را می‌خوریم.

And if you're in the Ecuadorian Páramo,

و اگر در پاراما( دشت‌های) اکوادور باشید،

you're going to eat a large rodent called a cuy.

یک موش بزرگ به نام کایی را می‌خورید.

(Laughter)

( خنده)

But what makes our experiences perhaps a little bit different

اما چیزی که احتمالا تجربه ما را کمی متفاوت

and a little more unique than that of the average person

و کمی منحصر بفردتر از افراد معمولی می‌کند

is that we have this gnawing thing in the back of our mind

این هست که خوره‌ای درپشت ذهن ما هست

that even in our darkest moments, and those times of despair,

که حتی در نقطه تاریک حافظه‌مان و در زمان‌های ناامیدی،

we think, "Hey, there might be an image to be made here,

فکر می‌کنیم،"هی،شاید در اینجا تصویری باشد که بتوان از آن عکس گرفت،

there might be a story to be told."

شاید در اینجا داستانی برای گفتن باشد."

And why is storytelling important?

و چرا داستان گفتن مهم هست؟

Well, it helps us to connect with our cultural and our natural heritage.

خُب، این به ما کمک می‌کند تا با میراث فرهنگی و طبیعی‌مان مرتبط شویم.

And in the Southeast,

و در جنوب شرقی،

there's an alarming disconnect between the public

قطع ارتباط بین مردم

and the natural areas that allow us to be here in the first place.

و مناطق طبیعی که از اساس به ما امکان زیستن داده‎اند هشداردهنده است.

We're visual creatures,

ما موجودات بصری هستیم،

so we use what we see to teach us what we know.

ما آنچه را که می‌بینیم برای یادگیری دانسته‌هایمان استفاده می‌کنیم.

Now the majority of us aren't going to willingly go

اکثریت ما تمایلی به رفتن به

way down to a swamp.

باتلاق را نداریم.

So how can we still expect those same people to then advocate

پس چگونه هنوز می‎توانیم انتظار داشته باشیم که همان افراد

on behalf of their protection?

از باتلاق‌ها محافظت کنند.

We can't.

نمی‌توانیم.

So my job, then, is to use photography as a communication tool,

خُب شغل من، استفاده از عکسبرداری به عنوان یک ابزار ارتباطی هست،

to help bridge the gap between the science and the aesthetics,

به منظور کمک برای پر کردن فاصله بین علم و زیبایی شناسی است،

to get people talking,

که باعث ایجاد گفتگو

to get them thinking,

و تفکر در بین مردم می‌شود،

and to hopefully, ultimately,

و امیدواریم که در نهایت،

get them caring.

آنها به طبیعت توجه کنند.

I started doing this 15 years ago right here in Gainesville,

من ۱۵ سال پیش درست در اینجا در گینسویل،

right here in my backyard.

حیاط پشتی خانه ام شروع به اینکار کردم،

And I fell in love with adventure and discovery,

من عاشق ماجراجویی و کاوشگری شدم،

going to explore all these different places

و خواستم تمامی نقاط مختلفی

that were just minutes from my front doorstep.

که تنها یک دقیقه با آستان خانه فاصله داشت را کشف کنم.

There are a lot of beautiful places to find.

مکان‌های بسیار زیادی برای یافتن هست.

Despite all these years that have passed,

با وجود گذر عمر،

I still see the world through the eyes of a child

هنوز جهان را از چشمان یک کودک می‌بینم

and I try to incorporate that sense of wonderment

و تلاش می‌کنم این حس شگفتی

and that sense of curiosity into my photography

و حس کنجکاوی را در عکس‌هایم

as often as I can.

تا جایی که می‌توانم با هم پیوند زنم.

And we're pretty lucky because here in the South,

ما خیلی خوش‌شانس هستیم چون اینجا در جنوب،

we're still blessed with a relatively blank canvas

هنوز هم از برکت داشتن یک بوم نسبتاً خالی برخورداریم

that we can fill with the most fanciful adventures

که می‌توانیم با خیال‎انگیزترین ماجراها

and incredible experiences.

و تجربه‌های باورنکردنی پر کنیم.

It's just a matter of how far our imagination will take us.

مهم این است که تخیل ما را تا کجا را می‌کشاند.

See, a lot of people look at this and they say,

افراد زیادی این را می‌بینند و می‌گویند،

"Oh yeah, wow, that's a pretty tree."

" وای، چه درخت زیبایی."

But I don't just see a tree --

اما من تنها درخت را نمی‌بینم--

I look at this and I see opportunity.

من به درخت نگاه می‌کنم و فرصتی را در آن می‎بینیم.

I see an entire weekend.

یک آخرهفته کامل را در آن می‎بینم.

Because when I was a kid, these were the types of images

زیرا وقتی بچه بودم، این نوع تصور

that got me off the sofa and dared me to explore,

مرا از روی مبل بیرون می‌کشید و به من شهامت کشف کردن،

dared me to go find the woods

جرات بیرون رفتن و یافتن جنگل،

and put my head underwater and see what we have.

و سرم را درون آب کردن و دیدن آنچه که در آن بود را می‌داد.

And folks, I've been photographing all over the world

دوستان، من از سراسر جهان عکسبرداری کردم

and I promise you,

و به شما قول می‌دهم،

what we have here in the South,

آنچه که ما در اینجا در جنوب داریم،

what we have in the Sunshine State,

آنچه که ما در ایالت آفتاب تابان داریم،

rivals anything else that I've seen.

در مقایسه با آنچه که من دیده‌ام بی رقیب است.

But yet our tourism industry is busy promoting all the wrong things.

اما با این حال صنعت گردشگری ما چیزهای اشتباهی را ترویج می‌کند.

Before most kids are 12, they'll have been to Disney World

بیشتر کودکان قبل از ۱۲ سالگی، در شهربازی زمان بیشتری می‌گذرانند

more times than they've been in a canoe

تا در یک قایق،

or camping under a starry sky.

و یا کمپینگ در زیر آسمان پر ستاره.

And I have nothing against Disney or Mickey; I used to go there, too.

من علیه شهربازی و میکی موس نیستم، من هم می‌رفتم.

But they're missing out on those fundamental connections

اما آنها این ارتباط اساسی را از دست می‌دهند

that create a real sense of pride and ownership

که باعث ایجاد احساس غرور و مالکیت واقعی

for the place that they call home.

نسبت به جایی که آن را خانه می‌نامند می‌شود.

And this is compounded by the issue that the landscapes

و این مسئله آمیخته با این مشکل است که این چشم اندازها

that define our natural heritage

که میراث طبیعی ما را تعیین می‌کنند

and fuel our aquifer for our drinking water

و منبع آبی ما برای آب آشامیدنی می باشند

have been deemed as scary and dangerous and spooky.

به صورت شبحی ترسناک و خطرناک تلقی شده‌اند.

When our ancestors first came here,

هنگامی که اجداد ما برای اولین بار به اینجا آمدند،

they warned, "Stay out of these areas, they're haunted.

هشدار دادند که "از این منطقه فاصله بگیرید، اینجا خالی از سکنه هست.

They're full of evil spirits and ghosts."

و اینجا پر از اشباح و ارواح شیاطین هست."

I don't know where they came up with that idea.

نمی‌دانم این ایده را از کجا گرفتند.

But it's actually led to a very real disconnect,

ولی منجر به یک قطع ارتباط بسیار واقعی شد،

a very real negative mentality

این ذهنیت بسیار منفی

that has kept the public disinterested, silent,

مردم را بی علاقه به محیط زیست‌شان کرده، و به سکوت برده

and ultimately, our environment at risk.

و در نهایت آن را به خطر انداخته است.

We're a state that's surrounded and defined by water,

ما در ایالتی هستیم که با آب احاطه و تعریف شده،

and yet for centuries,

و هنوز با گذشت قرن‌ها،

swamps and wetlands have been regarded

مرداب‌ها و تالاب‌ها

as these obstacles to overcome.

به عنوان موانعی انگاشته می‌شوند.

And so we've treated them as these second-class ecosystems,

و ما با آنها به عنوان اکوسیستم درجه دو برخورد می‎کنیم،

because they have very little monetary value

زیرا آنها ارزش مالی کمی دارند

and of course, they're known to harbor alligators and snakes --

و البته، پناه‌گاه مارها و تمساح‌ها هستند--

which, I'll admit, these aren't the most cuddly of ambassadors.

که اقرار می‌کنم سفرای دلپذیری نیستند.

(Laughter)

( خنده)

So it became assumed, then, that the only good swamp

و گمان می‌شود که تنها باتلاق خوب، باتلاقی هست

was a drained swamp.

که خشک شده باشد.

And in fact,

و در حقیقت،

draining a swamp to make way for agriculture and development

خشک کردن باتلاق به منظور کشاورزی و ساخت ساز

was considered the very essence of conservation not too long ago.

تا مدتی نه‎چندان دور، اصل اساسی حفاظت در نظر گرفته می شد.

But now we're backpedaling,

اما امروز ما به عقب بر‌میگردیم،

because the more we come to learn about these sodden landscapes,

زیرا هر چه بیشتر در مورد این مناظر طبیعی باتلاقی یاد می‎گیریم

the more secrets we're starting to unlock

از رازهای جدیدتری درباره

about interspecies relationships

رابطه میان گونه‎های جانوری و ارتباط زیستگاه‎ها،

and the connectivity of habitats, watersheds and flyways.

حوزه های آبی و مسیر‎های هوایی پرندگان مهاجر پرده برمی‎داریم.

Take this bird, for example:

برای مثال ، این پرنده را در نظر بگیرید.

this is the prothonotary warbler.

چکاوک نغمه‌خوان هست.

I love this bird because it's a swamp bird,

من عاشق این پرنده هستم زیرا پرنده باتلاق هست،

through and through, a swamp bird.

یک پرنده کاملاً باتلاقی.

They nest and they mate and they breed in these old-growth swamps

آنها در مرداب های قدیمی در جنگل های شناور لانه می‌سازند، جفت‌گیری می‌کنند

in these flooded forests.

و جوجه هایشان را پرورش می‌دهند.

And so after the spring, after they raise their young,

و پس از بهار و بزرگ کردن جوجه هایشان

they then fly thousand of miles over the Gulf of Mexico

آنها به هزاران کیلومتر دورتر از روی خلیج مکزیک پرواز کرده

into Central and South America.

و به آمریکای مرکزی و جنوبی می روند.

And then after the winter,

و سپس بعد از زمستان،

the spring rolls around and they come back.

در بهار برمی‎گردند.

They fly thousands of miles over the Gulf of Mexico.

آنها هزاران کیلومتر از روی خلیج مکزیک پرواز می‌کنند.

And where do they go? Where do they land?

کجا می‌روند؟ به کجا برمی‌گردند؟

Right back in the same tree.

درست به همان درخت قبلی.

That's nuts.

حیران کننده است.

This is a bird the size of a tennis ball --

پرنده‌ای به اندازه یک توپ تنیس--

I mean, that's crazy!

منظورم این است که آدم دیوانه میشه!

I used a GPS to get here today,

من برای آمدن به اینجا از سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) استفاده کردم،

and this is my hometown.

اینجا شهر من هست

(Laughter)

( خنده)

It's crazy.

دیوانه کننده است.

So what happens, then, when this bird flies over the Gulf of Mexico

خُب چه اتفاقی می‎افتد وقتی این پرنده از روی خلیج مکزیک

into Central America for the winter

برای زمستان به آمریکای مرکزی پرواز می‌کند

and then the spring rolls around and it flies back,

و در بهار دوباره به اینجا بر‌می‎گردد،

and it comes back to this:

و با اینجا مواجه می‌شوند:

a freshly sodded golf course?

یک زمین گلف با چمن تازه؟

This is a narrative that's all too commonly unraveling

این روایتی است که دیگر دارد بیش از حد رواج پیدا می‎کند

here in this state.

اینجا در این ایالت.

And this is a natural process that's occurred for thousands of years

و این(مهاجرت) یک فرایند طبیعی هست که برای هزاران سال اتفاق افتاده است

and we're just now learning about it.

و ما تازه داریم در مورد آن می‌فهمیم.

So you can imagine all else we have to learn about these landscapes

خُب می‌توانید بقیه چیزهایی را که باید در مورد این منطقه طبیعی بدانیم تصور کنید

if we just preserve them first.

البته اگر ابتدا از آنها محافظت کنیم.

Now despite all this rich life that abounds in these swamps,

علی رغم همه زندگی غنی موجود در این باتلاق‌ها،

they still have a bad name.

هنوز شهرت بدی دارند.

Many people feel uncomfortable with the idea of wading

خیلی از افراد احساس ناآرامی می‌کنند با ایده پا گذاشتن

into Florida's blackwater.

به درون رود سیاه فلوریدا.

I can understand that.

من می‌توانم این را درک کنم.

But what I loved about growing up in the Sunshine State

اما چیزی که من درمورد رشد در ایالت تابان عاشق آن هستم

is that for so many of us,

این است که خیلی از ما،

we live with this latent but very palpable fear

با این ترس خاموش اما بسیار ملموس زندگی می‎کنیم

that when we put our toes into the water,

که چنانچه در آب پا بگذاریم،

there might be something much more ancient

ممکن است چیزی بسیار باستانی‎تر و

and much more adapted than we are.

بسیار تکامل‎ یافته‎تر از ما آن زیر باشد.

Knowing that you're not top dog is a welcomed discomfort, I think.

آگاهی ازاینکه برترین موجودات نیستیم اضطراب خوشایندیست، دست‎کم از نظر من.

How often in this modern and urban and digital age

چندبار در این جهان مدرن و عصر دیجیتال

do you actually get the chance to feel vulnerable,

این فرصت‎ پیش می‎آید که واقعاً احساس آسیب‎پذیر بودن به ما دست دهد،

or consider that the world may not have been made for just us?

یا اینکه درک کنیم دنیا تنها از بهر ما ساخته نشده است؟

So for the last decade,

بنابراین طی یک دهه اخیر،

I began seeking out these areas where the concrete yields to forest

من جستجوی مناطقی را آغاز کردم که در آنها سیمان جای خود را به جنگل می‎دهد

and the pines turn to cypress,

و کاجها به سروها می‎پیوندند،

and I viewed all these mosquitoes and reptiles,

همه این پشه‎ها و خزنده‎ها را مشاهده کردم،

all these discomforts,

همه این اضطراب و ناراحتی،

as affirmations that I'd found true wilderness,

تایید می‎کرد که حیات وحش حقیقی را یافته‎ام،

and I embrace them wholly.

و تمامش را با آغوش باز پذیرفتم.

Now as a conservation photographer obsessed with blackwater,

حالا به عنوان یک عکاس حفاظت از محیط زیست که دغدغه‎اش هم رود سیاه است،

it's only fitting that I'd eventually end up

درستش هم همین بود که عاقبت

in the most famous swamp of all:

به معروف‎ترین باتلاق موجود رهنمون بشوم:

the Everglades.

اِوِرگلِیدز.

Growing up here in North Central Florida,

موقع بزرگ شدنم در اینجا یعنی شمال فلوریدای مرکزی،

it always had these enchanted names,

همواره نام‎های سحرآمیز وجود داشت،

places like Loxahatchee and Fakahatchee,

مکان‎هایی مانند لاکسِهَچی و فَکِهچی،

Corkscrew, Big Cypress.

کُرک سکرو ( در بطری بازکن)، سرو تنومند.

I started what turned into a five-year project

من چیزی را آغاز کردم که به یک پروژه پنج ساله انجامید

to hopefully reintroduce the Everglades in a new light,

با امید به اینکه از روزنه‎ای نو و در پرتویی الهام‎بخش‎تر به

in a more inspired light.

معرفی دوباره اِوِرگلِیدز بپردازم.

But I knew this would be a tall order, because here you have an area

اما می‎دانستم کار شاقی پیش رو دارم، زیرا اینجا منطقه‎ای است

that's roughly a third the size the state of Florida, it's huge.

تقریباً یک سوم ایالت فلوریدا، خیلی پهناور است.

And when I say Everglades,

و تا می‎گویم اِوِرگلِیدز،

most people are like, "Oh, yeah, the national park."

بیشتر مردم می‎گویند، "آها، آره، پارک ملی."

But the Everglades is not just a park; it's an entire watershed,

اما اِوِرگلِیدز فقط یک پارک نیست؛ یک حوضه تمام عیار است،

starting with the Kissimmee chain of lakes in the north,

که با مجموعه رودخانه‎های کیسیمی در شمال آغاز شده،

and then as the rains would fall in the summer,

و همینطور که باران‎های تابستانی می‎بارد،

these downpours would flow into Lake Okeechobee,

این یارش‎ها به درون رودخانه اوکیچوبی سرازیر می‎شود،

and Lake Okeechobee would fill up and it would overflow its banks

و رودخانه اوکیچوبی پر شده و کرانه‎هایش سرریز می‎شود و به سوی

and spill southward, ever slowly, with the topography,

جنوب می‎ریزد، خیلی آهسته، با تمام فراز و فرودهای نقشه ‎نگارانه،

and get into the river of grass, the Sawgrass Prairies,

و به سبزه رود وارد می‎شود، به مرغزارهای ساگِرَس،

before meting into the cypress slews,

پیش از تلاقی با سرو زارها،

until going further south into the mangrove swamps,

تا باز در جنوب پیش رفته به مرداب‌های جنگل‌های حرا می‌رسد،

and then finally -- finally -- reaching Florida Bay,

و سپس سرانجام -- سرانجام-- به خلیج فلوریدا می‎رسد،

the emerald gem of the Everglades,

به زمرد اِوِرگلِیدز،

the great estuary,

به خور بزرگ،

the 850 square-mile estuary.

خور ۲٫۲۰۰ کیلومتر مربعی.

So sure, the national park is the southern end of this system,

پس درست است که پارک ملی منتهی الیه جنوبی این سیستم است،

but all the things that make it unique are these inputs that come in,

اما آنچه آن را منحصر بفرد می‎کند ورودی‎هایی است که داخلش می‎شوند،

the fresh water that starts 100 miles north.

آب شیرینی که از ۱۶۰ کیلومتری شمال منطقه سرچشمه می‎گیرد.

So no manner of these political or invisible boundaries

بنابراین هیچ گونه مرز سیاسی یا نامرئی

protect the park from polluted water or insufficient water.

در مقابل آب آلوده و یا آب ناکافی از پارک محافظت نمی‎کند.

And unfortunately, that's precisely what we've done.

و متاسفانه، این دقیقاًهمان کاری است که ما انجام داده‎ایم.

Over the last 60 years,

طی ۶۰ سال گذشته،

we have drained, we have dammed, we have dredged the Everglades

اِوِرگلِیدز را خشکانده‎ایم، بر آن سد ساخته‎‎ایم، لایه‎روبی‌اش کرده‎ایم

to where now only one third of the water that used to reach the bay

تا جایی که هم اکنون تنها یک سوم آبی که قبلاً به خلیج می‎رسید

now reaches the bay today.

هم اکنون به آن می‎رسد.

So this story is not all sunshine and rainbows, unfortunately.

پس این داستان سراسر مملو از آفتاب و رنگین‎کمان نیست، متاسفانه.

For better or for worse,

به هر حال خوب یا بد،

the story of the Everglades is intrinsically tied

داستان اِوِرگلِیدز ذاتاً گره خورده است

to the peaks and the valleys of mankind's relationship

به فراز و فرودهای رابطه نوع بشر

with the natural world.

با عالم طبیعی.

But I'll show you these beautiful pictures,

اما من این عکسهای زیبا را نشانتان می‎دهم،

because it gets you on board.

تا توجه و حمایت شما را جلب کنم

And while I have your attention, I can tell you the real story.

و تا گوشتان به من است، بتوانم داستان حقیقی را بهتان بگویم.

It's that we're taking this,

داستان این است که ما داریم این را می‌گیریم،

and we're trading it for this,

و با این عوضش می‎کنیم،

at an alarming rate.

با سرعتی هشداردهنده.

And what's lost on so many people

و آنچه افراد بسیار زیادی

is the sheer scale of which we're discussing.

متوجه آن نمی‌شوند ابعاد عظیم موضوع مورد بحث است.

Because the Everglades is not just responsible for the drinking water

چرا که اِوِرگلِیدز تنها مسئول آب آشامیدنی

for 7 million Floridians;

۷ میلیون فلوریدایی نیست؛

today it also provides the agricultural fields

در حال حاضر زمین‎های کشاورزیِ

for the year-round tomatoes and oranges

گوجه‎ها و پرتقال‎های چهارفصلِ

for over 300 million Americans.

۳۰۰ میلیون آمریکایی را نیز تامین می‎کند.

And it's that same seasonal pulse of water in the summer

و همین جریان فصلی آب در تابستان است

that built the river of grass 6,000 years ago.

که سبزه رود را ۶٫۰۰۰ سال پیش به وجود آورد.

Ironically, today, it's also responsible for the over half a million acres

و از بازی‎های زمانه است که، در حال حاضر، تامین‎کننده بیش از نیم میلیون هکتار

of the endless river of sugarcane.

رود بی‎پایان نیشکر نیز شده است.

These are the same fields that are responsible

یعنی درست همان زمین‎هایی که مسئول

for dumping exceedingly high levels of fertilizers into the watershed,

خالی شدن میزان مفرطی کود به درون حوضه هستند،

forever changing the system.

و برای همیشه نظام را دگرگون می‎کنند.

But in order for you to not just understand how this system works,

اما برای اینکه شما علاوه بر درک شیوه کار این نظام،

but to also get personally connected to it,

شخصاً با آن ارتباط برقرار کنید،

I decided to break the story down into several different narratives.

من تصمیم گرفتم داستان را به چندین روایت مختلف بازگو کنم.

And I wanted that story to start in Lake Okeechobee,

و می‎خواستم داستان در رودخانه اوکیچوبی آغاز شود،

the beating heart of the Everglade system.

قلب تپنده نظام اِوِرگلِیدز.

And to do that, I picked an ambassador,

و به منظور انجام این کار، یک سفیر برگزیدم، یک

an iconic species.

گونه‎ نمادین و تمثال‎گونه.

This is the Everglade snail kite.

این قوش حلزون‎خوار اِوِرگلِیدز است.

It's a great bird,

پرنده فوق‎العاده‎ای است،

and they used to nest in the thousands,

و قبلاً هزاران هزار از آنها،

thousands in the northern Everglades.

در اِوِرگلِیدز شمالی لانه می‎کردند.

And then they've gone down to about 400 nesting pairs today.

و بعد تعدادشان به حدود ۴۰۰ جفت‎ کاهش پیدا کرد.

And why is that?

و به چه دلیل؟

Well, it's because they eat one source of food, an apple snail,

خوب، به این دلیل که از یک منبع غذایی تغذیه می‎کنند، حلزون سیب،

about the size of a ping-pong ball, an aquatic gastropod.

که حدوداً اندازه توپ پینگ پنگ است، و از دسته شکم‎پایان آبزی.

So as we started damming up the Everglades,

خوب هنگامی که شروع کردیم به سد سازی بر اِوِرگلِیدز،

as we started diking Lake Okeechobee and draining the wetlands,

و آب‎بند زدن بر روی رودخانه اوکیچوبی و خشکاندن تالاب‎ها،

we lost the habitat for the snail.

زیستگاه حلزون‎ها را از دست دادیم.

And thus, the population of the kites declined.

و به این ترتیب، جمعیت قوش‎ها رو به کاهش نهاد.

And so, I wanted a photo that would not only communicate this relationship

و بنابراین، من عکسی می‎خواستم که نه تنها رابطه‎

between wetland, snail and bird,

میان تالاب، حلزون و پرنده را منتقل کند،

but I also wanted a photo that would communicate

بلکه عکسی می‎خواستم که نشان بدهد

how incredible this relationship was,

این رابطه چقدر شگفت انگیز بوده،

and how very important it is that they've come to depend on each other,

و واقعاً چقدر مهم است که به چنین وابستگی متقابلی رسیده‎اند،

this healthy wetland and this bird.

این تالاب سالم و پاک و این پرنده.

And to do that, I brainstormed this idea.

برای انجام این کار، نشستم به ایده‌پردازی.

I started sketching out these plans to make a photo,

شروع کردم به طراحی‎ و برنامه‌ریزی‎ اولیه برای گرفتن یک عکس،

and I sent it to the wildlife biologist down in Okeechobee --

و طرح را به زیست‎شناس حیات وحش اوکیچوبی فرستادم --

this is an endangered bird, so it takes special permission to do.

چون این پرنده‌ در معرض تهدید است، اخذ مجوزهای ویژه‎ لازم است.

So I built this submerged platform

خوب یک سکوی شناور درست کردم

that would hold snails just right under the water.

که حلزون‎ها را درست زیر سطح آب نگه دارد.

And I spent months planning this crazy idea.

و ماه‎ها روی این ایده دیوانه‎وار وقت گذاشتم.

And I took this platform down to Lake Okeechobee

و سکو را به رودخانه اوکیچوبی بردم

and I spent over a week in the water,

و بیش از یک هفته را در آب سپری کردم،

wading waist-deep, 9-hour shifts from dawn until dusk,

تا کمر فرو رفته در آب، شیفت‎های ۹ ساعته از طلوع تا غروب،

to get one image that I thought might communicate this.

تا یک عکس بگیرم که فکر می‎کردم در انتقال این ایده موفق می‎شود.

And here's the day that it finally worked:

و این آن روزی است که سرانجام به بار نشست:

[Video: (Mac Stone narrating) After setting up the platform,

[ویدئو: (مک ستون راوی) پس از برپا کردن سکو،

I look off and I see a kite coming over the cattails.

نگاه کردم و یک قوش دیدم که به سوی نی‎های لوئی می‎آمد.

And I see him scanning and searching.

و می‎بینم دارد بررسی و جستجو می‎کند.

And he gets right over the trap,

و درست بالای تله قرار می‎گیرد،

and I see that he's seen it.

و می‎بینم که حلزون را دیده است.

And he beelines, he goes straight for the trap.

و راست فرود می‎آید، و مستقیم سوی تله می‎رود.

And in that moment, all those months of planning, waiting,

و در آن لحظه، تمام آن ماه‎های برنامه‎ریزی، و انتظار

all the sunburn, mosquito bites --

همه آفتاب سوختگی‎ها، نیش پشه‎ها --

suddenly, they're all worth it.

ناگهان، دیگر همه‎اش ارزشش را داشت.

(Mac Stone in film) Oh my gosh, I can't believe it!]

(مک ستون در فیلم) خدایا، باورم نمی‎شه!‍]

You can believe how excited I was when that happened.

باورتان می‎شود چقدر هیجان‎زده شدم وقتی اتفاق افتاد.

But what the idea was,

اندیشه پشت این کار،

is that for someone who's never seen this bird

این بود که برای فردی که هرگز این پرنده را ندیده

and has no reason to care about it,

و برای محافظت از آن هیچ دلیلی ندارد،

these photos, these new perspectives,

این عکس‎ها، این چشم‎اندازهای نو،

will help shed a little new light on just one species

کمک خواهد کرد نور کوچولوی تازه‎ای افشانده شود بر تنها یکی از

that makes this watershed so incredible, so valuable, so important.

گونه‎هایی که این حوضه را تا این حد خارق‎العاده، با ارزش، و پر اهمیت می‎کنند.

Now, I know I can't come here to Gainesville

حالا، می‎دانم که نمی‎شود بیایم اینجا به گِینزویل

and talk to you about animals in the Everglades

و با شما در مورد حیوانات اِوِرگلِیدز صحبت کنم

without talking about gators.

بدون اینکه چیزی از تمساح‎ها بگویم.

I love gators, I grew up loving gators.

من عاشق تمساح‎هام، با عشق تمساح‌ها بزرگ شدم.

My parents always said I had an unhealthy relationship with gators.

پدر مادرم همیشه می‎گفتند رابطه‎‎ام با تمساح‎ها غیرعادی است.

But what I like about them is,

اما آنچه در موردشان دوست دارم،

they're like the freshwater equivalent of sharks.

این است که آنها برای آب شیرین هم ارز کوسه‎ها هستند.

They're feared, they're hated,

آنها مورد وحشت و تنفرند،

and they are tragically misunderstood.

و به طرز غم‎انگیزی مورد کژفهمی قرار گرفته‎اند.

Because these are a unique species, they're not just apex predators.

چرا که گونه‎ای بی‎همتا هستند، صرفاً یک نوع شکارچی راس هرم غذایی نیستند.

In the Everglades,

در اِوِرگلِیدز،

they are the very architects of the Everglades,

آنها معماران اِوِرگلِیدز هستند، و نه کمتر.

because as the water drops down in the winter

زیرا همینطور که سطح آب در زمستان پایین می‎آید

during the dry season,

در طول فصل خشک،

they start excavating these holes called gator holes.

آنها شروع به کندن چاله‌هایی می‎کنند به نام چاله تمساح .

And they do this because as the water drops down,

این کار را می‎کنند تا همینطور که سطح آب پایین

they'll be able to stay wet and they'll be able to forage.

می‎آید مرطوب بمانند و قادر به تغذیه باشند.

And now this isn't just affecting them,

حالا تاثیر چنین کاری فقط متوجه خودشان نیست،

other animals also depend on this relationship,

حیوانات دیگر هم به این رابطه وابسته‎اند.

so they become a keystone species as well.

پس حیواناتی به شدت موثر و محوری هم محسوب می‎شوند.

So how do you make an apex predator, an ancient reptile,

حالا چطور می‎توان یک شکارچی راس هرم، یک خزنده باستانی را

at once look like it dominates the system,

هم زمان از یک طرف فرمانروای نظام نشان داد

but at the same time, look vulnerable?

و از طرف دیگر آسیب‎پذیر؟

Well, you wade into a pit of about 120 of them,

خوب،باید به گودالی پا بگذاریم با حدود ۱۲۰ تا از آنها،

then you hope that you've made the right decision.

و امیدوار باشیم کار درستی کرده‎ایم.

(Laughter)

(خنده)

I still have all my fingers, it's cool.

هنوز همه انگشتهام سرجاشون هست، که مهم اینه.

But I understand, I know I'm not going to rally you guys,

ولی درک می‎کنم، می‎دانم قصدم این نیست که شما را بسیج کنم،

I'm not going to rally the troops to "Save the Everglades for the gators!"

قصد ندارم لشکر بسیج کنم که "اِوِرگلِیدز را به‎ خاطر تمساح‎ها نجات بدهند!"

It won't happen because they're so ubiquitous,

(انقراض تمساح‎ها) رخ نخواهد داد زیرا فراوانند،

we see them now,

ما همه جا می‎بینیمشان،

they're one of the great conservation success stories of the US.

آنها از جمله داستان‎های موفقیت آمیزعالی محافظت از محیط زیست در آمریکا

But there is one species in the Everglades that no matter who you are,

هستند، اما یک گونه در اِوِرگلِیدز هست که هر کسی که باشید،

you can't help but love, too, and that's the roseate spoonbill.

نمی‎توانید جلوی خودتان را بگیرید و عاشقش نشوید، کفچه‌نوک گلی.

These birds are great, but they've had a really tough time in the Everglades,

این پرنده‎ها فوق‎العاده‏‎اند، اما در اِوِرگلِیدز واقعاً بهشان سخت می‎گذرد.

because they started out with thousands of nesting pairs in Florida Bay,

چرا که ابتدا تعدادشان در خلیج فلوریدا به هزاران جفت می‎رسید،

and at the turn of the 20th century,

و در پایان قرن بیستم،

they got down to two -- two nesting pairs.

این رقم به دو -- دو جفت کاهش پیدا کرد.

And why?

به چه دلیل؟

That's because women thought they looked better on their hats

به این دلیل که به نظر بعضی زنها روی کلاه قشنگ‎تر بودند

then they did flying in the sky.

تا در حال پرواز در آسمان.

Then we banned the plume trade,

سپس تجارت پر ممنوع شد،

and their numbers started rebounding.

و شمار آنها باز رو به افزایش گذاشت.

And as their numbers started rebounding,

و همینطور که به تعدادشان افزوده می‎شد،

scientists began to pay attention,

توجه دانشمندان جلب شد،

they started studying these birds.

و مطالعه این پرندگان را آغاز کردند.

And what they found out is that

و آنچه فهمیدند این است که

these birds' behavior is intrinsically tied

رفتارغریزی این پرندگان گره خورده است

to the annual draw-down cycle of water in the Everglades,

به چرخه اُفت سالیانه آب در اِوِرگلِیدز،

the thing that defines the Everglades watershed.

همان چیزی که تعیین‎کننده ماهیت طبیعی حوضه اِوِرگلِیدزاست.

What they found out is that

آنچه فهمیدند این است که

these birds started nesting in the winter as the water drew down,

آغاز جفت‌گیری و آشیانه‎سازی آنها در زمستان و هنگام کاهش آب است،

because they're tactile feeders, so they have to touch whatever they eat.

زیرا تغذیه‎شان به حس لامسه وابسته است، و باید هر چه را که می‎خورند لمس کنند.

And so they wait for these concentrated pools of fish

و بنابراین منتظر حوضچه‎های غنی از ماهی می‎شوند تا

to be able to feed enough to feed their young.

بتوانند خود و جوجه‎هایشان را به حد کافی تغذیه کنند

So these birds became the very icon of the Everglades --

خوب پس این پرندگان به شمایل تمام عیار اِوِرگلِیدز تبدیل شدند --

an indicator species of the overall health of the system.

گونه‎ای که (سلامت یا عدم سلامت آن) شاخص وضعیت بهداشت کل نظام شد.

And just as their numbers were rebounding in the mid-20th century --

و در نیمه قرن بیستم درست هنگامی که شمارشان در حال افزایش بود --

shooting up to 900, 1,000, 1,100, 1,200 --

و داشت تا ۹۰۰، ۱٫۰۰۰، ۱٫۱۰۰، ۱٫۲۰۰ اوج می‎گرفت --

just as that started happening, we started draining the southern Everglades.

همین که این افزایش شروع شد، شروع کردیم به تخلیه اِوِرگلِیدز جنوبی.

And we stopped two-thirds of that water from moving south.

و جلوی رفتن دو سوم آب را به جنوب گرفتیم.

And it had drastic consequences.

که پیامدهای شدیدی در برداشت.

And just as those numbers started reaching their peak,

و درست زمانی که آن ارقام رو به اوج نهادند،

unfortunately, today, the real spoonbill story,

متاسفانه، امروز، داستان حقیقی کفچه‌نوک،

the real photo of what it looks like is more something like this.

تصویر واقعی آنچه که هست بیشتر شبیه این است.

And we're down to less than 70 nesting pairs in Florida Bay today,

و فعلاً در خلیج فلوریدا دوباره به کمتر از ۷۰ جفت سقوط کرده‎ایم.

because we've disrupted the system so much.

چرا که نظام طبیعی را تا این اندازه مختل کرده‎ایم.

So all these different organizations are shouting, they're screaming,

خوب الان همه نهادهای گوناگون داد می‎زنند، فریاد می‎کشند،

"The Everglades is fragile! It's fragile!"

"اِوِرگلِیدز شکننده است! شکننده است!"

It is not.

اما نیست.

It is resilient.

منعطف و برگشت‎پذیر است.

Because despite all we've taken, despite all we've done and we've drained

چرا که علی رغم تمام آنچه از آن گرفته‎ایم، علی رغم همه اعمال ما و زه‌کشی‌ها

and we've dammed and we've dredged it,

و سد زدن‎ها و لایروبی‎هایمان،

pieces of it are still here, waiting to be put back together.

تکه‎هایش هنوز اینجا هستند، منتظر اینکه دوباره به هم وصل شوند.

And this is what I've loved about South Florida,

و همین است که در مورد فلوریدای جنوبی عاشقشم.

that in one place, you have this unstoppable force of mankind

این که در یک مکان واحد، نیروی غیرقابل مهار نوع بشر را داریم در تلاقی با

meeting the immovable object of tropical nature.

ابژه غیر قابل جابجایی طبیعت گرمسیری. (اشاره به پارادوکس قدرت مطلق)

And it's at this new frontier that we are forced with a new appraisal.

و در این سر حد جدید است که مجبوریم ارزیابی جدیدی انجام بدهیم.

What is wilderness worth?

حیات وحش چقدر ارزش دارد؟

What is the value of biodiversity, or our drinking water?

ارزش تنوع زیستی، یا آب آشامیدنی‌مان چقدر است؟

And fortunately, after decades of debate,

و خوشبختانه، پس از ده‎ها سال مذاکره،

we're finally starting to act on those questions.

سرانجام داریم در رابطه با این پرسش‎ها وارد عمل می‎شویم.

We're slowly undertaking these projects

داریم آهسته آهسته پروژه‎هایی را بر عهده می‎گیریم

to bring more freshwater back to the bay.

تا آب شیرین بیشتری به خلیج برگردانیم.

But it's up to us as citizens, as residents, as stewards

اما بر ما است که به عنوان شهروندان، ساکنین، و ناظران

to hold our elected officials to their promises.

مقامات منتخب خود را سر قولشان نگه‎ داریم.

What can you do to help?

شما چطور می‎توانید کمک کنید؟

It's so easy.

خیلی آسان است.

Just get outside, get out there.

کافی است بزنید بیرون، بروید آن بیرون.

Take your friends out, take your kids out,

دوستانتان را، بچه‎هایتان را بیرون ببرید،

take your family out.

خانواده‎تان را بیرون ببرید.

Hire a fishing guide.

یک راهنمای تور ماهیگیری بگیرید.

Show the state that protecting wilderness

به دولت نشان بدهید محافظت از حیات وحش

not only makes ecological sense, but economic sense as well.

نه تنها دارای مزایای زیست‎محیطی است، بلکه صرفه اقتصادی نیز دارد.

It's a lot of fun, just do it -- put your feet in the water.

خیلی خوش می‎گذرد، کافیست اینکار را بکنید-- در آب پا بگذارید.

The swamp will change you, I promise.

باتلاق شما را متحول خواهد کرد، قول می‎دهم.

Over the years, we've been so generous

طی سالهای گذشته، بسیار مهربان بوده‎ایم

with these other landscapes around the country,

با دیگر مناطق طبیعی گوشه و کنار کشور،

cloaking them with this American pride,

ردای افتخار آمریکایی به آنها پوشانده‎ایم،

places that we now consider to define us:

جاهایی که حالا تعیین‎کننده هویت خود می‎دانیمشان:

Grand Canyon, Yosemite, Yellowstone.

گرند کنیِن، یوسمیتی، یِلوستون.

And we use these parks and these natural areas

و از این پارک‎ها و مناطق طبیعی

as beacons and as cultural compasses.

به عنوان فانوس‎ها و قطب‎نماهای فرهنگی استفاده می‎کنیم.

And sadly, the Everglades is very commonly

و غم انگیز است که، اِوِرگلِیدز غالباً

left out of that conversation.

در چنین حفاظت‎هایی از قلم می‎افتد.

But I believe it's every bit as iconic and emblematic

اما باور دارم ذره ذره اینجا هم شمایل‎گونه و نمادین

of who we are as a country

و معرف هویت ما به عنوان یک کشور است

as any of these other wildernesses.

درست به اندازه همان مناطق حیات وحش دیگر.

It's just a different kind of wild.

فقط گونه‎ای متفاوت از حیات وحش است.

But I'm encouraged,

اما من دلگرم هستم،

because maybe we're finally starting to come around,

چرا که احتمال می‎دهم سرانجام داریم متقاعد می‎شویم،

because what was once deemed this swampy wasteland,

چرا که آنچه که قبلاً یک مرداب بایر تلقی می‎شد،

today is a World Heritage site.

هم اکنون یک محل میراث جهانی است.

It's a wetland of international importance.

تالابی دارای اهمیت بین‌المللی است.

And we've come a long way in the last 60 years.

و ما راه درازی آمده‎ایم در طول ۶۰ سال گذشته.

And as the world's largest and most ambitious wetland restoration project,

و به خاطر عظیم‎ترین و بلند پروازانه‎ترین پروژه‎ احیای تالاب،

the international spotlight is on us in the Sunshine State.

در ایالت سان‎شاین کانون توجه بین‎المللی قرار گرفته‎ایم.

Because if we can heal this system,

اگر بتوانیم این نظام را شفا بدهیم،

it's going to become an icon for wetland restoration

تمثالی خواهد شد برای احیای تالاب‌ها

all over the world.

در سراسر دنیا.

But it's up to us to decide which legacy we want to attach our flag to.

اما برعهده ماست که تصمیم بگیریم می‎خواهیم پرچم‎مان را بر کدام میراث بیاویزیم.

They say that the Everglades is our greatest test.

می‌گویند اِوِرگلِیدز بزرگترین امتحان ماست.

If we pass it, we get to keep the planet.

اگر قبول شویم، یعنی می‎توانیم از تمام سیاره محافظت کنیم.

I love that quote,

من عاشق این نقل قولم،

because it's a challenge, it's a prod.

زیرا یک چالش است، یک تحریک است.

Can we do it? Will we do it?

می‎توانیم انجامش دهیم؟ انجامش خواهیم‎ داد؟

We have to, we must.

الزامی‎است، باید انجامش بدهیم.

But the Everglades is not just a test.

اما اِوِرگلِیدز صرفاً یک امتحان نیست.

It's also a gift,

یک موهبت هم هست،

and ultimately, our responsibility.

و در نهایت، مسئولیت ما است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)