Brenda Romero: Gaming for understanding

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Bongkot Charoensak Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

When we think of games, there's all kinds of things.

เมื่อนึกถึงเกม คุณอาจรู้สึกหลากหลายปนเป

บางทีอาจรู้สึกรำคาญ หรืออาจตั้งตารอ

Maybe you're ticked off, or maybe, you're looking forward to a new game.

ที่จะเล่มเกมใหม่ คุณอาจนอนดึก เพราะเล่นเกมอยู่

You've been up too late playing a game.

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นกับฉัน

All these things happen to me.

แต่เมื่อนึกถึงเกม หลายครั้งเรานึกถึง

But when we think about games,

เรื่องประมาณ การมองจากมุมผู้ยิง เกมคุณภาพ

a lot of times we think about stuff like this:

ที่เราเรียกกันว่าเกมระดับ AAA

first-person shooters, or the big, what we would call AAA games,

หรือบางทีอาจเล่นเกมในเฟซบุ๊ค

or maybe you're a Facebook game player.

เกมนี้เป็นเกมที่ฉันกับหุ้นส่วนพัฒนาขึ้น

This is one my partner and I worked on.

บางทีคุณอาจเล่นเกมในเฟซบุ๊ค และนั่นเป็นสิ่งที่

เรากำลังพัฒนากันอยู่ เป็นเกมเบาๆ

Maybe you play Facebook games, and that's what we're making right now.

บางทีคุณอาจนึกถึงเกมกระดาน ที่น่าเบื่อเหลือเชื่อ

This is a lighter form of game.

Maybe you think about the tragically boring board games

ที่ทำให้เราหลบไปไหนไม่ได้ ในช่วงเทศกาลฉลองวันขอบคุณพระเจ้า

that hold us hostage in Thanksgiving situations.

นี่คงเป็นหนึ่งในเกมกระดานที่น่าเบื่อ สุดๆ

This would be one of the tragically boring board games that you can figure out.

ที่คุณนึกออก

หรือบางทีคุณอาจอยู่ในห้องนั่งเล่น

Or maybe you're in your living room,

เล่นเกม Wii กับลูกๆ หรืออะไรทำนองนั้น

playing with the Wii with the kids,

and there's this whole range of games, and that's very much what I think about.

และทราบไหมคะว่ามีเกมมากมายหลายประเภท

และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันคิดอยู่บ่อยๆ

I make my living from games, I've been lucky enough to do this

ฉันหาเลี้ยงชีพด้วยเกม ฉันโชคดีพอ

ที่ได้ทำงานนี้มาตั้งแต่อายุ 15 ซึ่งก็เหมาะแล้ว

since I was 15, which also qualifies as I've never really had a real job.

เพราะฉันไม่เคยทำงานประจำ

But we think about games as fun, and that's completely reasonable,

แต่เราคิดถึงเกมในแง่ความสนุกสนาน และนั่นก็

สมเหตุสมผลดี แต่ลองนึกถึงเรื่องนี้สิคะ

but let's just think about this.

So this one here, this is the 1980 Olympics.

อย่างเช่นเรื่อง เกมกีฬาโอลิมปิกปี ค.ศ. 1980

ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นพวกคุณอยู่ที่ไหน

Now I don't know where you guys were,

but I was in my living room.

แต่ฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น เหตุการณ์นั้นเหมือนเรื่องทางศาสนา

It was practically a religious event.

ตอนนี้เป็นช่วงที่อเมริกาเอาชนะรัสเซีย

And this is when the Americans beat the Russians,

and this was -- yes, it was technically a game.

และนี่...แน่นอน ทางเทคนิคแล้วก็คือเกม

ฮอกกี้เป็นเกมกีฬา แต่จริงหรือ ใช่เกมแน่หรือ

Hockey is a game.

But really, was this a game?

ฉันหมายถึงว่า ผู้คนร้องห่มร้องไห้ ฉันไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้

I mean, people cried.

I've never seen my mother cry like that at the end of Monopoly.

แบบนั้นหลังจากเล่นเกมเศรษฐี

(Laughter)

And so this was an amazing experience.

และนั่นเป็นประสบการณ์ที่น่าทึ่ง

Or, if anybody here is from Boston --

หรือ ถ้าใครในที่นี้มาจากบอสตัน

So when the Boston Red Sox won the World Series

พอทีมบอสตันเรดซ็อกซ์ชนะเวิลด์ซีรีส์ หลังจาก...

after I believe, 351 years --

ฉันว่าทีมไม่ได้ชนะมา 351 ปี

(Laughter)

when they won the World Series, it was amazing.

ตอนที่ทีมชนะเวิลด์ซีรีส์ น่าทึ่งมาก

I happened to be living in Springfield at the time,

ฉันอาศัยอยู่เมืองสปริงฟิลด์ในตอนนั้น

และสิ่งที่ดีที่สุดคือ

and the best part of it was,

you would close the women's door in the bathroom,

เวลาเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู

and I remember seeing "Go Sox," and I thought, really?

ฉันเห็น "สู้ๆ ซ็อกซ์" เขียนไว้ ทำให้คิดว่า จริงเหรอเนี่ย

Or the houses, you'd come out, because every game,

หรือเวลาที่มองดูบ้านเรือน เพราะว่าทุกเกม

ฉันว่าแทบทุกเกมจะมีช่วงต่อเวลา

well, I think almost every game, went into overtime, right?

So we'd be outside, and all the other lights are on in the whole block.

ดังนั้นพอฉันออกข้างนอก ก็ยังเห็นไฟจากบ้านหลังอื่นๆ

ยาวตลอดแนวเลย ส่วนเด็กๆ ก็ไม่ค่อยเข้าเรียน

And kids -- the attendance was down in school,

เด็กๆ ไม่ค่อยไปโรงเรียนกัน

kids weren't going to school, but it's OK, it's the Red Sox, right?

แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร ก็เรดซ็อกซ์นี่นา ใช่ไหม

I mean, there's education, and then there's the Red Sox,

การศึกษาก็สำคัญ แต่เรดซ็อกซ์ก็อีกเรื่องหนึ่ง

และเรารู้ว่าเส้นแบ่งอยู่ตรงไหน

and we know where they're stacked.

So this was an amazing experience,

นั่นเป็นประสบการณ์ที่น่าทึ่ง และขอย้ำอีกครั้ง ใช่แล้ว

and again, yes, it was a game, but they didn't write newspaper articles,

นั่นคือเกม คงไม่มีเรื่องแบบนั้นในคอลัมน์ข่าว

คนคงไม่เอาแต่พูดว่า "ฉันตายตาหลับแล้ว

people didn't say, "You know, really, I can die now, because the Red Sox won."

เพราะเรดซ็อกซ์ชนะ" ถึงจะมีคนยอมตายก็เถอะ

And many people did.

เพราะฉะนั้น เกมจึงเป็นสิ่ง ที่มีความหมายต่อเรามากกว่าที่คิด

So games, it means something more to us.

It absolutely means something more.

มีความหมายกว่าที่คิดจริงๆ

So now, this is an abrupt transition here.

ตอนนี้ จะขอเปลี่ยนหัวข้อเรื่องกะทันหัน

มีช่วงเวลาสามปี ที่เรียกได้ว่าทำงานประจำ

There was three years where I actually did have a real job, sort of.

ฉันเป็นหัวหน้าภาควิชาในวิทยาลัย

I was the head of a college department teaching games,

สอนเรื่องเกม ขอย้ำอีกครั้งว่า นั่นเป็นงานจริงจัง

so, again, it was sort of a real job,

and now I got to talk about making them as opposed to making them.

ตอนนั้นก็แค่ต้องเล่าว่าทำอย่างไร ไม่ต้องลงมือทำจริงๆ

ตอนทานมื้อเย็น ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงาน

Part of the job of it, when you're a chair of a department,

เวลาเป็นหัวหน้าภาควิชา ฉันต้องทำหน้าที่กินด้วย ซึ่งก็ทำได้ดีมาก

is to eat, and I did that very well --

ครั้งนั้นฉันไปทานมื้อเย็นกับชายคนนี้ ชื่อซิก แจ็คสัน

and so I'm out at a dinner with this guy called Zig Jackson.

So this is Zig in this photograph, this is also one of Zig's photographs.

คนที่อยู่ในภาพคือซิก ภาพนี้ก็เป็นภาพที่ซิกถ่ายด้วย

เขาเป็นช่างภาพ

He's a photographer.

เขาเดินทางไปทั่วประเทศเพื่อเก็บภาพ

And he goes all around the country taking pictures of himself,

ของตัวเอง และอย่างที่เห็น

and you can see here he's got Zig's Indian Reservation.

ภาพชุดนี้มีชื่อว่า เขตสงวนชนพื้นเมืองฝีมือซิก และรูปนี้

And this particular shot --

this is one of the more traditional shots.

เป็นรูปที่แสดงประเพณีดั้งเดิม เป็นรูประบำพระพิรุณ

This is a rain dancer.

And this is one of my favorite shots here.

และนี่เป็นรูปที่ฉันชอบที่สุด

So you can look at this, and maybe you've even seen things like this.

เวลามองภาพนี้ บางทีคุณอาจเคยเห็น

ภาพแบบนี้มาก่อน นี่คือการแสดงออกทางวัฒนธรรมใช่ไหม

This is an expression of culture, right?

And this is actually from his Degradation series.

แต่ภาพนี้อยู่ในชุดที่ชื่อการลดทอนคุณค่า

And what was most fascinating to me about this series

สิ่งที่ฉันหลงใหลที่สุดในภาพชุดนี้

is just, look at that little boy there, can you imagine?

คือ คุณลองดูเด็กชายที่อยู่ในภาพสิคะ

พอนึกออกไหม เราเห็นว่าภาพนี้ สะท้อนประเพณีดั้งเดิม

We can see that's a traditional Native American.

Now I just want to change that guy's race.

ของชาวอเมริกันพื้นเมือง แต่จากนี้ ฉันอยากเปลี่ยนเชื้อชาติของคนในภาพ

Just imagine if that's a black guy.

ลองนึกดูว่าคนในภาพคือชายผิวดำ

So, "Honey, come here, let's get you a picture with the black guy." Right?

คำพูดเช่น "ที่รัก มานี่สิ มาถ่ายรูปร่วมกับ ชายผิวดำคนนี้"

นึกออกใช่ไหม ว่าเอาเข้าจริงๆ ไม่มีใครพูดแบบนี้

Like, seriously, nobody would do this.

นั่นเลยทำให้คนเราสับสน และการที่ซิกเป็นคนอเมริกันพื้นเมือง

It baffles the mind.

And so Zig, being Indian, likewise it baffles his mind.

นั่นก็ทำให้เขาสับสน ภาพโปรดของเขา...

His favorite photograph --

my favorite photograph of his, which I don't have in here --

ภาพของเขาที่ฉันชอบที่สุด แต่ฉันไม่ได้นำมาด้วย คือ

ภาพชาวอเมริกันพื้นเมือง ถ่ายภาพคนขาวกำลังถ่ายภาพ

is Indian taking picture of white people taking pictures of Indians.

ชาวอเมริกันพื้นเมือง (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So I happen to be at dinner with this photographer,

ฉันบังเอิญได้ไปทานมื้อค่ำกับช่างภาพรายนี้

and he was talking with another photographer

และเขาก็พูดคุยกับช่างภาพคนอื่นๆ

about a shooting that had occurred,

เกี่ยวกับการถ่ายภาพครั้งหนึ่ง

and it was on an Indian Reservation.

ซึ่งเกิดในเขตสงวนของชาวอเมริกันพื้นเมือง เขาพกกล้องขึ้นไป

He'd taken his camera up there to photograph it,

เพื่อเก็บภาพ แต่เมื่อไปถึงที่นั่น

but when he got there, he discovered he couldn't do it.

เขาก็พบว่าทำไม่ได้ เขาถ่ายภาพไม่ได้

ตอนนั้นเราเลยคุยกันกลับไปกลับมา

He just couldn't capture the picture.

And so they were talking back and forth about this question.

เกี่ยวกับคำถามนี้ ว่าคุณได้เก็บภาพกลับมาไหม

Do you take the picture or not?

And that was fascinating to me as a game designer,

บทสนทนานั้นประทับใจฉันซึ่งเป็น นักออกแบบเกมมาก

because it never occurs to me,

เพราะว่า ฉันไม่เคยได้คิดถึงเรื่องแบบนี้

should I make the game about this difficult topic or not?

ว่าควรสร้างเกมเกี่ยวกับประเด็นหนักๆ แบบนี้หรือไม่

Because we just make things that are fun

เพราะว่าเราแค่สร้างเกมที่ทำให้สนุก หรือ

or will make you feel fear, that visceral excitement.

ทำให้รู้สึกกลัว หรือสั่นประสาท

But every other medium does it.

แต่สื่อทุกประเภทได้คำนึงถึงประเด็นนั้น

So this is my kid.

นี่คือลูกสาวฉัน นี่คือเมซซา ตอนที่เธอ

This is Maezza, and when she was seven years old,

อายุเจ็ดขวบ วันหนึ่งที่เธอกลับมาจากโรงเรียน

she came home from school one day,

and like I do every single day, I asked her, "What did you do today?"

ฉันก็ทำอย่างที่ทำทุกวัน ฉันถามเธอว่า

"วันนี้ทำอะไรที่โรงเรียน"

เธอบอกว่า "เราคุยกันเรื่องการขนส่งค้าทาส" (The Middle Passage)

So she said, "We talked about the Middle Passage."

นี่เป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่ พ่อของเมซซาเป็นคนผิวดำ

Now, this was a big moment. Maezza's dad is black,

and I knew this day was coming.

และฉันรู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึง แต่ไม่ได้คาดคิด

I wasn't expecting it at seven, I don't know why, but I wasn't.

ว่าจะมาตอนเธอเจ็ดขวบ ไม่รู้ทำไมแต่คิดไม่ถึง

Anyways, so I asked her, "How do you feel about that?"

ถึงอย่างนั้นฉันก็ถามเธอว่า "ลูกรู้สึกอย่างไร"

ลูกเริ่มเล่าให้ฉันฟัง แล้วพวกคุณเอง

So she proceeded to tell me,

and so any of you who are parents will recognize the bingo buzzwords here.

คนไหนที่เป็นพ่อแม่ คงเคยได้ยินชุดคำพูดพวกนี้

"The ships start in England, they come down from England,

พวกเขาออกเดินเรือกันจากอังกฤษ แล้วลงใต้

จากอังกฤษมาที่แอฟริกา ข้ามมหาสมุทร

they go to Africa, they go across the ocean --

นั่นคือการเดินทางขนทาส จากนั้นก็มากันที่อเมริกา

that's the Middle Passage part --

they come to America, where the slaves are sold," she's telling me.

ซึ่งเป็นที่มีการซื้อขายทาส ลูกเล่าให้ฉันฟัง

แต่อับราฮัม ลินคอล์น ได้รับเลือกให้เป็นประธานาธิบดี และเขา

But Abraham Lincoln was elected president,

ยกร่างกฎหมายเลิกทาส และทุกวันนี้พวกเขาเป็นอิสระ

and then he passed the Emancipation Proclamation,

หยุดไปประมาณ 10 วินาที

and now they're free.

Pause for about 10 seconds.

"Can I play a game, Mommy?"

"ขอเล่นเกมได้ไหมคะ แม่"

ฉันก็คิดว่า เท่านี้เองเหรอ

And I thought, that's it? And so, you know,

this is the Middle Passage, this is an incredibly significant event,

นี่เป็นการขนทาส เป็นเหตุการณ์ที่สำคัญเหลือเชื่อเลยนะ

แต่ลูกฉันทำเหมือนกับว่า นี่เป็นแค่

and she's treating it like, basically some black people went on a cruise,

การที่คนผิวดำออกไปล่องเรือสำราญอะไรทำนองนั้น

this is more or less how it sounds to her.

นั่นคือสิ่งที่เธอคิด

(Laughter)

แต่สำหรับฉัน ฉันอยากให้เหตุการณ์นี้ มีค่ามากกว่านั้น

And so, to me, I wanted more value in this,

so when she asked if she could play a game, I said, "Yes."

พอลูกถามว่าขอเล่นเกมได้ไหม ฉันเลยพูดว่า

"ได้" (หัวเราะ)

(Laughter)

And so I happened to have all of these little pieces.

และฉันก็บังเอิญมีเจ้าพวกชิ้นเล็กๆพวกนี้

ฉันเป็นนักออกแบบเกม ก็เลยมีชิ้นไม้เล็กๆ อยู่ทั่วบ้าน

I'm a game designer, so I have this stuff sitting around my house.

ฉันเลยพูดว่า "ได้ ลูกเล่นเกมได้" แล้วฉันก็ให้

I said, "Yeah, you can play a game," and I give her a bunch of these,

ไม้ชิ้นเล็กๆ พวกนี้กับลูก บอกให้เธอทาสี

แบ่งเป็นครอบครัวต่างๆ นี่คือภาพของเมซซา

and I tell her to paint them in different families.

ตอนที่เธอ... ให้ตายเถอะ ฉันยังสะอื้นเลย เวลาได้ดูอีกครั้ง

These are pictures of Maezza when she was --

เธอทาสีไม้ชิ้นน้อยๆ ให้เป็นครอบครัว

God, it still chokes me up seeing these.

จากนั้นฉันก็หยิบบางชิ้นมา เอาไปใส่ในเรือ

So she's painting her little families.

So then I grab a bunch of them and I put them on a boat.

นี่คือเรือ เห็นได้ชัดว่าทำอย่างลวกๆ (หัวเราะ)

This was the boat, it was made quickly, obviously.

And so the basic gist of it is, I grabbed a bunch of families,

และส่วนสำคัญอยู่ตรงที่ ฉันรวบชิ้นไม้มากำมือหนึ่ง

และเธอก็บอกว่า "แม่คะ แม่ลืมตัวลูกสีชมพู

and she's like, "Mommy, but you forgot the pink baby

and you forgot the blue daddy

และก็ลืมพ่อสีฟ้า

และแม่ก็ลืมอะไรอีกหลายอย่าง"

and you forgot all these other things."

ลูกบอกว่า "เขาอยากไปด้วย" ฉันเลยพูดว่า

And she says, "They want to go."

"ลูกรัก ไม่หรอก เขาไม่อยากไป นี่เป็นการขนทาสนะ

And I said, "Honey, no, they don't want to go.

ไม่มีใครอยากขึ้นเรือขนทาส"

This is the Middle Passage, Nobody wants to go on the Middle Passage."

เธอเลยมองฉันด้วยสายตา

แบบที่ลูกนักออกแบบเกมจะมองแม่ตัวเอง

So she gave me a look that only a daughter of a game designer would give a mother,

จากนั้นเราก็เดินทางข้ามมหาสมุทร ทำตามกฎที่ตั้งไว้ด้วย

and as we're going across the ocean, following these rules,

เธอรู้ว่าเรือกำลังโต้คลื่นสูงมาก เลยพูดว่า

she realizes that she's rolling pretty high,

"เราไปไม่รอดแน่เลย"

and she says to me, "We're not going to make it."

และเธอก็ยังตระหนักว่า เรามีอาหารบนเรือไม่พอ

And she realizes, we don't have enough food,

ลูกถามว่าต้องทำอย่างไร ฉันเลยตอบไปว่า

and so she asks what to do,

and I say -- remember, she's seven --

"ที่จริง เราอาจจะ..." อย่าลืมนะคะว่าเธอเพิ่งเจ็ดขวบ

"We can either put some people in the water

"เราอาจจะโยนคนลงน้ำก็ได้

or we can hope that they don't get sick

หรือเราอาจแค่หวังว่าเขาคงไม่ป่วย

แบบนั้นเราก็ข้ามฝั่งไปได้อย่างปลอดภัย"

and we make it to the other side."

แล้วตอนนั้นสีหน้าเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป

Just the look on her face came over --

now mind you this is after a month of --

ลูกพูดว่า... ขอโทษนะคะ นี่เป็นเหตุการณ์ตลอดหนึ่งเดือน...

ในประวัติศาสตร์คนผิวดำใช่ไหม

this is Black History Month, right?

After a month, she says to me, "Did this really happen?"

หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน ลูกพูดว่า

"เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงๆ เหรอคะ"

ฉันตอบไปว่า "ใช่" แล้วเธอก็ถามต่อ "ถ้าหนูออกมา

And I said, "Yes." And so she said --

จากในป่า" ในภาพนี้คือพี่น้องเธอ "ถ้าหนูออกมาจากในป่า

this is her brother and sister --

"If I came out of the woods, Avalon and Donovan might be gone."

อวาลอนกับโดโนแวนอาจไม่อยู่แล้ว" "ใช่แล้ว"

"Yes."

"แต่หนูจะได้พบพวกเขาที่อเมริกา" "ไม่จ้ะ"

"But I'd get to see them in America."

"No."

"แต่ได้พบกันล่ะ เราจะได้อยู่ด้วยกันใช่ไหม" "ไม่จ้ะ"

"But what if I saw them? Couldn't we stay together?"

"เราอาจจะไม่ได้พบพ่อแล้ว" "ใช่จ้ะ"

"So Daddy could be gone."

"Yes."

เธอตกตะลึงมาก แล้วก็เริ่มร้องไห้

She was fascinated by this, and she started to cry,

ฉันเองก็เริ่มร้องไห้ และพ่อเธอก็เริ่มร้องไห้

I started to cry, her father started to cry, and now we're all crying.

เราทุกคนร้องไห้กัน พ่อของแกไม่ได้คาดไว้

ว่าจะกลับจากที่ทำงานมาถึงบ้าน เพื่อมาพบกับการเดินทางขนทาส

He didn't expect to come home from work to the Middle Passage, but there it goes.

แต่ก็นั่นล่ะนะ (หัวเราะ)

เราเล่นเกมนี้กัน และนั่นทำให้ลูกเข้าใจ

And so, we made this game, and she got it.

She got it because she spent time with these people.

เธอเข้าใจเพราะว่า เธอได้ใช้วันเวลาร่วมกับคนเหล่านั้น

It wasn't abstract stuff in a brochure or in a movie.

เรื่องราวเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องไกลตัว ที่อ่านจากโบรชัวร์หรือหาดูได้ในภาพยนตร์

And so it was just an incredibly powerful experience.

เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นประสบการณ์ ที่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ

This is the game, which I've ended up calling "The New World,"

นี่คือเกมซึ่งเราตกลงใจกันเรียกว่า

โลกใหม่ (The New World) เพราะฉันชอบถ้อยคำนี้

because I like the phrase.

ฉันคิดว่าโลกใหม่คงไม่น่าตื่นตาตื่นใจนัก

I don't think the New World felt too new worldly exciting

to the people who were brought over on slave ships.

สำหรับคนที่โดนขนขึ้นเรือค้าทาส

แต่ตอนที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ฉันเห็นโลกทั้งโลก

But when this happened, I saw the whole planet; I was so excited.

ฉันตื่นเต้นมาก เพราะฉันผลิตเกม

I'd been making games for 20-some years,

มานาน 20 กว่าปี และก็ยังทำไปเรื่อยๆ

and then I decided to do it again.

My history is Irish.

พื้นเพฉันเป็นคนไอริช

So this is a game called "Síochán Leat." It's "peace be with you."

นี่คือเกมที่เรียกว่า Síochán Leat หรือ "ขอศานติสถิตกับท่าน"

เป็นการย่อประวัติครอบครัวฉันลงในเกมเดียว

It's the entire history of my family in a single game.

I made another game called "Train."

แล้วก็ผลิตอีกเกมที่ชื่อ รถไฟ (Train)

ฉันผลิตเกมชุดที่ประกอบด้วยหกเกมย่อย

I was making a series of six games that covered difficult topics,

แต่ละเกมครอบคลุมประเด็นหนักๆ และถ้าคุณจะเล่นกับ

and if you're going to cover a difficult topic, this is one you need to cover,

ประเด็นหนักๆ นี่เป็นเรื่องที่ต้องเล่น

ฉันจะปล่อยให้คุณคิดเองว่าเป็นประเด็นอะไร

and I'll let you figure out what that's about on your own.

แล้วฉันก็ยังผลิตเกม หนทางสายน้ำตา (the Trail of Tears)

And I also made a game about the Trail of Tears.

This is a game with 50,000 individual pieces.

เป็นเกมที่มีชิ้นไม้เล็กๆ 50,000 ชิ้น

I was crazy when I decided to start it, but I'm in the middle of it now.

ตอนที่เริ่มทำ ฉันรู้สึกบ้าคลั่งมาก

แต่ตอนนี้ก็กำลังทำอยู่

It's the same thing.

นี่ก็เป็นเรื่องเดียวกัน

I'm hoping that I'll teach culture through these games.

ฉันหวังว่าฉันจะได้ถ่ายทอดวัฒนธรรม ผ่านทางเกมนี้

และเกมที่ฉันกำลังทำอยู่ ซึ่งก็คือ...

And the one I'm working on right now, which is --

เพราะว่าฉันกำลังทำอยู่ เกมนี้มีอะไรที่ทำให้ฉันสะอื้นแทบบ้า

because I'm right in the middle of it,

and these for some reason choke me up like crazy --

คือเกมที่ชื่อ คนครัวเม็กซิกัน (Mexican Kitchen Workers)

is a game called "Mexican Kitchen Workers."

หลักๆ แล้วนี่เป็นเกมปัญหาทางคณิตศาสตร์

And originally, it was a math problem, more or less.

เป็นเศรษฐศาสตร์ของ คนลักลอบเข้าเมืองผิดกฎหมาย

Here's the economics of illegal immigration.

และยิ่งฉันได้เรียนรู้วัฒนธรรมเม็กซิกัน

And the more I learned about Mexican culture --

หุ้นส่วนฉันเป็นชาวเม็กซิกัน ยิ่งได้เรียนรู้มากเท่าไหร่

my partner is Mexican — the more I learned that,

พวกเราส่วนใหญ่มองอาหาร ว่าเป็นสิ่งจำเป็นพื้นฐาน

you know, for all of us, food is a basic need,

ชาวเม็กซิกันก็คิดแบบนั้น แต่ยังมีอะไรที่มากกว่านั้นอีก

and it is obviously with Mexicans, too, but it's much more than that.

อาหารเป็นการแสดงความรัก เป็นการแสดงออก...

It's an expression of love. It's an expression of --

พระเจ้า ฉันสะอื้นเยอะกว่าที่คิดเอาไว้อีก

God, I'm totally choking up way more than I thought.

I'll look away from the picture.

ฉันจะไม่มองที่รูปแล้วกัน

It's an expression of beauty, it's how they say they love you.

เป็นการแสดงออกถึงความสวยงาม เป็นวิธีพูดว่าฉันรักเธอ

It's how they say they care,

วิธีแสดงความห่วงใย คุณจะต้องได้ยินเสมอ

and you can't hear somebody talk about their Mexican grandmother

เวลาที่มีใครพูดถึงย่ายายชาวเม็กซิกัน

ต้องมีคำว่า "อาหาร" อยู่ในประโยคแรกด้วย

without saying "food" in the first sentence.

And so to me, this beautiful culture,

ฉันคิดว่านี่เป็นวัฒนธรรมที่งดงาม การแสดงออกที่งดงาม

this beautiful expression is something that I want to capture through games.

เป็นสิ่งที่ฉันอยากถ่ายทอดผ่านเกม

And so games, for a change, it changes how we see topics,

เกมจึงมีส่วนสร้างการเปลี่ยนแปลง มันเปลี่ยนวิธีที่เรามองประเด็นต่างๆ

เปลี่ยนมุมที่เรามองคน

it changes our perceptions about those people in topics,

ผ่านประเด็นต่างๆ และนั่นก็เปลี่ยนเราด้วย

and it changes ourselves.

We change as people through games,

เราเปลี่ยนแปลงในฐานะมนุษย์ โดยมีเกมเป็นสื่อ

because we're involved, and we're playing,

เพราะเราได้เข้าไปมีส่วนร่วม เราลงเล่นด้วย

and we're learning as we do so.

และเราก็ได้เรียนรู้เมื่อได้ลงเล่น ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)

Thank you.