Beau Lotto + Amy O'Toole: Science is for everyone, kids included

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: yamela areesamarn

Beau Lotto: So, this game is very simple.

โบว์ ล๊อตโต้ : เอาละครับ เกมส์นี้ง่ายมากๆ

All you have to do is read what you see. Right?

คุณแค่อ่านสิ่งที่คุณเห็น ตกลงไหมครับ

So, I'm going to count to you, so we don't all do it together.

เอาละครับ ผมจะนับนะ เราจะได้ทำไปพร้อมๆกัน

Okay, one, two, three.Audience: Can you read this?

โอเค หนึ่ง สอง สาม ผู้ชม : Can you read this?

BL: Amazing. What about this one? One, two, three.Audience: You are not reading this.

โบว์: น่าทึ่งมาก แล้วนี่ละครับ หนึ่ง สอง สาม ผู้ชม : You are not reading this.

BL: All right. One, two, three. (Laughter)

โบว์: เอาละครับ หนึ่ง สอง สาม (เสียงหัวเราะ)

If you were Portuguese, right? How about this one? One, two, three.

ถ้าคุณเป็นคนโปรตุเกส นะครับ แล้วนี่ละครับ หนึ่ง สอง สาม

Audience: What are you reading?

ผู้ชม: What are you reading?

BL: What are you reading? There are no words there.

โบว์: What are you reading? นั่นมันไม่มีคำเลยนะ

I said, read what you're seeing. Right?

ผมบอกว่า อ่านสิ่งที่คุณเห็น ใช่ไหมครับ

It literally says, "Wat ar ou rea in?" (Laughter) Right?

ตามตัวอักษรต้องอ่านว่า "อ่น ไร ยู่" (เสียงหัวเราะ) ใช่ไหมครับ

That's what you should have said. Right? Why is this?

นั่นเป็นสิ่งที่คุณควรจะพูด ใช่ไหมครับ แล้วทำไมเป็นอย่างนี้เล่า

It's because perception is grounded in our experience.

ก็เพราะว่า การรับรู้ ถูกฝังอยู่ในประสบการณ์ของเรา

Right? The brain takes meaningless information

ใช่ไหมครับ สมองรับเอาข้อมูลที่ไม่มีความหมาย

and makes meaning out of it, which means we never see

และสร้างความหมายจากมัน ซึ่งหมายความว่า เราไม่ได้เห็นเลย

what's there, we never see information,

ว่ามีอะไรอยู่ตรงนั้น เราไม่ได้เห็นข้อมูลเลย

we only ever see what was useful to see in the past.

เราแค่เห็น สิ่งที่เป็นประโยชน์ ในอดีต

All right? Which means, when it comes to perception,

ใช่ไหมครับ ซึ่งหมายความว่า เมื่อมาพูดถึงเรื่อง การรับรู้

we're all like this frog.

เราทุกคนก็เหมือน กบตัวนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Right? It's getting information. It's generating behavior

ใช่ไหมครับ มันได้รับข้อมูล มันสร้างพฤติกรรม

that's useful. (Laughter)

ที่เป็นประโยชน์ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Video) Man: Ow! Ow! (Laughter) (Applause)

(วีดีโอ) ผู้ชาย: โอ้ย โอ้ย (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

BL: And sometimes, when things don't go our way,

โบว์: และบางที เมื่อไม่ได้ดั่งใจ

we get a little bit annoyed, right?

เราก็รู้สึกรำคาญนิดหน่อย ใช่ไหมครับ

But we're talking about perception here, right?

แต่ว่า เรากำลังพูดเรื่อง การรับรู้ ใช่ไหมครับ

And perception underpins everything we think, we know,

และการรับรู้ เป็นรากฐานของทุกอย่าง ที่เราคิด เรารู้

we believe, our hopes, our dreams, the clothes we wear,

เราเชื่อ ความหวังของเรา ความฝัน เสื้อผ้าที่เราใส่

falling in love, everything begins with perception.

การตกหลุมรัก ทุกอย่างเริ่มต้นที่ การรับรู้

Now if perception is grounded in our history, it means

ทีนี้ ถ้าการรับรู้ ถูกฝังอยู่ในอดีตของเรา หมายถึงว่า

we're only ever responding according to what we've done before.

เราเพียงแค่ตอบสนอง ตามสิ่งที่เราเคยทำมาก่อน

But actually, it's a tremendous problem,

แต่จริงๆแล้ว มันเป็นปัญหาที่ใหญ่โตมาก

because how can we ever see differently?

เพราะว่า เราจะเห็นต่างกันได้อย่างไร

Now, I want to tell you a story about seeing differently,

ทีนี้ ผมต้องการที่จะบอกคุณ เรื่องของการเห็นต่างกัน

and all new perceptions begin in the same way.

การรับรู้แบบใหม่ๆทั้งหมด เริ่มต้นด้วยวิธีเดียวกัน

They begin with a question.

มันเริ่มจากคำถาม

The problem with questions is they create uncertainty.

ปัญหาเกี่ยวคำถามก็คือ มันสร้างความไม่มั่นใจ

Now, uncertainty is a very bad thing. It's evolutionarily

ทีนี้ ความไม่มั่นใจ เป็นสิ่งที่แย่มากๆ ทางวิวัฒนาการ

a bad thing. If you're not sure that's a predator, it's too late.

แย่มากๆ ถ้าคุณไม่แน่ใจว่า นั่นใช่ผู้ล่าหรือไม่ มันก็สายไปเสียแล้ว

Okay? (Laughter)

ใช่ไหมครับ (เสียงหัวเราะ)

Even seasickness is a consequence of uncertainty.

แม้แต่การเมาเรือ ก็เป็นผลลัพท์มาจาก ความไม่แน่ใจ

Right? If you go down below on a boat, your inner ears

ใช่ไหมครับ ถ้าคุณลงไปในเรือ หูชั้นในของคุณ

are you telling you you're moving. Your eyes, because

กำลังบอกคุณว่า คุณกำลังเคลื่อนที่ แต่ตาคุณ เพราะว่า

it's moving in register with the boat, say I'm standing still.

มันกำลังเคลื่อนคล้องจองไปกับเรือ บอกว่าคุณยืนอยู่กับที่

Your brain cannot deal with the uncertainty of that information, and it gets ill.

สมองของคุณ ไม่สามารถจัดการกับความไม่แน่นอน ของข้อมูลนั้นได้ มันจึงรู้สึกป่วย

The question "why?" is one of the most dangerous things you can do,

คำถามว่า "ทำไม" เป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดสิ่งหนึ่ง ที่คุณทำได้

because it takes you into uncertainty.

เพราะว่า ทำให้คุณเข้าไปสู่ความไม่แน่นอน

And yet, the irony is, the only way we can ever

แต่ ราวกับประชด หนทางเดียวที่เราจะสามารถ

do anything new is to step into that space.

ทำอะไรใหม่ๆได้ก็คือ การก้าวเข้าไปในที่ว่างตรงนั้น

So how can we ever do anything new? Well fortunately,

ดังนั้น เราจะทำสิ่งใหม่ๆได้อย่างไร โชคยังดี

evolution has given us an answer, right?

ที่วิวัฒนาการ ได้ให้คำตอบกับเราแล้ว ใช่ไหมครับ

And it enables us to address even the most difficult

และมันสามารถทำให้เรา จัดการกับปัญหาที่ยากที่สุด

of questions. The best questions are the ones that create the most uncertainty.

ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือ ปัญหาที่สร้างความไม่แน่นอน ได้มากที่สุด

They're the ones that question the things we think to be true already. Right?

ปัญหาที่ถามถึง สิ่งที่เราคิดว่าจริงอยู่แล้ว ใช่ไหมครับ

It's easy to ask questions about how did life begin,

มันง่ายที่จะถามว่า ชีวิตเริ่มต้นอย่างไร

or what extends beyond the universe, but to question what you think to be true already

หรือเกินออกไปจากจักรวาลแล้วมีอะไร แต่การถามถึง สิ่งที่คุณคิดว่าถูกอยู่แล้ว

is really stepping into that space.

จริงๆเป็นการก้าวเข้าไปในที่ว่างตรงนั้น

So what is evolution's answer to the problem of uncertainty?

ดังนั้นอะไรเป็นคำตอบของวิวัฒนาการ ต่อปัญหาความไม่แน่นอนเล่า

It's play.

มันคือการเล่น

Now play is not simply a process. Experts in play will tell you

การเล่นไม่ใช่เป็นเพียงกระบวนการพื้นๆ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องการเล่นจะบอกคุณ

that actually it's a way of being.

ว่าจริงๆแล้ว มันเป็นวิถีของการเป็นอยู่

Play is one of the only human endeavors where uncertainty

การเล่น เป็นหนึ่งเดียวของความพยายามของคน ที่ความไม่แน่นอน

is actually celebrated. Uncertainty is what makes play fun.

ตามจริงแล้ว ได้รับการสรรเสริญ ความไม่แน่นอนทำให้การเล่นสนุก

Right? It's adaptable to change. Right? It opens possibility,

จริงไหมครับ มันปรับไปได้ตามการเปลี่ยนแปลง มันเปิดให้มีความเป็นไปได้

and it's cooperative. It's actually how we do our social bonding,

และมันก็เป็นการทำงานร่วมกัน จริงๆแล้วมันคือวิธีที่เราสัมพันธ์กันทางสังคม

and it's intrinsically motivated. What that means

และมันถูกปลุกเร้าขึ้นตามพื้นฐานธรรมชาติ หมายความว่า

is that we play to play. Play is its own reward.

เราเล่นกัน การเล่นเป็นรางวัลในตัวของมันเอง

Now if you look at these five ways of being,

ทีนี้ ถ้าลองดูวิถีของการเป็นอยู่ ห้าข้อ

these are the exact same ways of being you need

มันเป็นวิถีของการเป็นอยู่ ที่คุณจำเป็นต้องมี

in order to be a good scientist.

เมื่ออยากจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ดี

Science is not defined by the method section of a paper.

วิทยาศาสตร์ ไม่ได้ถูกนิยาย ในรายงานตอนที่เกี่ยวกับวิธีการ

It's actually a way of being, which is here, and this is true

แท้จริงแล้ว มันเป็นวิถีการเป็นอยู่ ที่อยู่ตรงนี้ และเป็นจริง

for anything that is creative.

กับทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างสรรค์

So if you add rules to play, you have a game.

ถ้าหากคุณเพิ่มกติกา ในการเล่นเกมส์

That's actually what an experiment is.

จริงๆแล้ว นั่นก็คือการทดลอง

So armed with these two ideas,

ดังนั้น ติดอาวุธด้วยความคิดสองข้อนี้

that science is a way of being and experiments are play,

ว่า วิทยาศาสตร์คือวิถีการเป็นอยู่ และการทดลองคือการเล่น

we asked, can anyone become a scientist?

พวกถามว่า ทุกคนสามารถเป็นนักวิทยาศาสตร์ได้ไหม

And who better to ask than 25 eight- to 10-year-old children?

และใครเล่า จะมาตอบปัญหานี้ได้ดีไปกว่า เด็กวัย 25 ถึง 10 ขวบ

Because they're experts in play. So I took my bee arena

เพราะพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่น ผมจึงเอาสนามผึ้งน้อยของผม

down to a small school in Devon, and the aim of this

ไปที่โรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งใน เดวอน และจุดประสงค์ในครั้งนี้

was to not just get the kids to see science differently,

ไม่ใช่เพียงแค่ให้เด็กๆมองวิทยาศาสตร์ แบบที่ต่างออกไป

but, through the process of science, to see themselves differently. Right?

แต่ โดยผ่านกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ ให้เห็นตัวเองในแบบที่ต่างออกไป

The first step was to ask a question.

ขั้นแรกเลยคือการถามคำถาม

Now, I should say that we didn't get funding for this study

ทีนี้ ผมควรบอกดีไม๊ว่า เราไม่ได้รับเงินทุนสนับสนุนการทดลองนี้เลย

because the scientists said small children couldn't make

เพราะนักวิทยาศาสตร์บอกว่า เด็กๆตัวเล็กๆไม่สามารถ

a useful contribution to science, and the teachers said kids couldn't do it.

ทำอะไรที่เป็นประโยชน์กับวงการวิทยาศาสตรได้ และครูก็บอกว่า เด็กๆทำไม่ได้หรอก

So we did it anyway. Right? Of course.

ฉะนั้น เราก็ทำมันอยู่ดีนั่นแแหละ แน่นอน

So, here are some of the questions. I put them in small print

นี่คือคำถามบางส่วน ผมพิมพ์ด้วยอักษรตัวเล็ก

so you wouldn't bother reading it. Point is that five of the questions that the kids came up with

คุณจะได้ไม่ต้องไปสนใจอ่าน จุดประสังค์คือ คำถามห้าข้อที่เด็กๆคิดขึ้นนั้น

were actually the basis of science publication the last five to 15 years. Right?

จริงๆแล้ว เป็นแก่นของการพิมพ์เผยแพร่ทางวิทยาศาสตร์ ในช่วงห้าถึง 15 ปีที่ผ่านมา

So they were asking questions that were significant

พวกเขาถามคำถามที่สำคัญ

to expert scientists.

ต่อนักวิทยาศาสตร์ผู้เชี่ยวชาญ

Now here, I want to share the stage with someone quite special. Right?

ทีนี้ ผมอยากที่จะแบ่งปันเวทีนี้ กับคนที่ค่อนข้างพิเศษคนหนึ่งครับ

She was one of the young people who was involved in this study,

เธอเป็นเยาวชนคนหนึ่ง ที่เข้าร่วมในการศึกษานี้

and she's now one of the youngest published scientists

และขณะนี้เธอเป็นหนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ ที่มีผลงานตีพิมพ์ ที่อายุน้อยที่สุดในโลก

in the world. Right? She will now, once she comes onto stage,

เมื่อเธอก้าวขึ้นมาบนเวทีนี้นะครับ

will be the youngest person to ever speak at TED. Right?

เธอจะเป็นบุคคลที่อายุน้อยที่สุด ที่เคยมาพูดที่ TED

Now, science and asking questions is about courage.

ทีนี้ วิทยาศาสตร์และการถามคำถาม มันเกี่ยวกับความกล้า

Now she is the personification of courage, because she's

ตอนนี้เธอเป็นตัวอย่างของความกล้า เพราะว่า

going to stand up here and talk to you all.

เธอกำลังจะมายืนตรงนี้ และพูดกับคุณทุกคน

So Amy, would you please come up? (Applause)

เอาละ เอมี่ กรุณาขึ้นมาเลยครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So Amy's going to help me tell the story of what we call

เอาละ เอมี่กำลังจะช่วยผม เล่าเรื่องที่เราเรียกว่า

the Blackawton Bees Project, and first she's going to tell you

โครงงานผึ้งแบลคออตัน อย่างแรกเลย เธอจะบอกคุณ

the question that they came up with. So go ahead, Amy.

ถึงคำถามที่พวกเขาคิดขึ้น เชิญเลยครับเอมี่

Amy O'Toole: Thank you, Beau. We thought

เอมี่ โอทูล : ขอบคุณค่ะ โบว์ เราคิดว่า

that it was easy to see the link between humans and apes

มันง่ายที่เราจะเห็นการเชื่อมต่อ ระหว่างคนและลิง

in the way that we think, because we look alike.

ในแนวทางที่เราคิด เพราะว่าเราดูคล้ายกัน

But we wondered if there's a possible link

แต่เราสงสัยว่า ถ้ามันจะมีการเชื่อมต่อ

with other animals. It'd be amazing if humans and bees

กับสัตว์ชนิดอื่น มันคงน่าตื่นเต้น ถ้าคนและผึ้ง

thought similar, since they seem so different from us.

คิดอะไรคล้ายๆกัน เพราะพวกมันดูต่างจากเรามาก

So we asked if humans and bees might solve

เราเลยสงสัยว่า คนและผึ้งอาจแก้ปัญหา

complex problems in the same way.

ที่ซับซ้อนด้วยวิธีการเดียวกันหรือไม่

Really, we wanted to know if bees can also adapt

จริงๆแล้ว เราต้องการจะรู้ว่าผึ้งสามารถปรับตัว

themselves to new situations using previously learned rules

ต่อสถานการณ์ใหม่ๆ โดยอาศัยกฎเกณฑ์

and conditions. So what if bees can think like us?

และเงื่อนไขที่เรียนรู้มาก่อนหน้านั้น ได้หรือไม่ แล้วจะอย่างไร ถ้าผึ้งคิดเหมือนเรา

Well, it'd be amazing, since we're talking about an insect

มันคงจะน่าตื่นเต้น เพราะว่าเรากำลังพูดถึงแมลง

with only one million brain cells.

ที่มีเซลล์สมองแค่หนึ่งล้านเซลล์

But it actually makes a lot of sense they should,

แต่ จริงๆ มันสมเหตุผลอย่างมาก ว่ามันควรเป็นเช่นนั้น

because bees, like us, can recognize a good flower

เพราะว่า ผึ้งก็เหมือนกับเรา สามารถจดจำดอกไม้ดีๆ

regardless of the time of day, the light, the weather,

โดยไม่ต้องคำนึงถึงเวลา แสง ภูมิอากาศ

or from any angle they approach it from. (Applause)

หรือ จากมุมที่พวกมันเข้าหาดอกไม้ (เสียงปรบมือ)

BL: So the next step was to design an experiment,

โบว์ : ฉะนั้น ขั้นตอนถัดไปคือ ออกแบบการทดลอง

which is a game. So the kids went off and they designed

ซึ่งมันเป็นเกมส์ ฉะนั้น พวกเด็กๆก็ไปออกแบบ

this experiment, and so -- well, game -- and so,

การทดลองนี้ หรือจะว่าไป ก็เล่นเกมส์นั่นแหละ

Amy, can you tell us what the game was,

เอมี่ เล่าให้พวกเราฟังได้ไหมครับว่าเกมส์อะไร

and the puzzle that you set the bees?

และปริศนาที่จัดให้พวกผึ้งแก้ คืออะไร

AO: The puzzle we came up with was an if-then rule.

เอมี่: ปริศนาที่เราคิดไว้ คือ กฎคณิตศาสตร์ ถ้า-แล้ว

We asked the bees to learn not just to go to a certain color,

เราให้พวกผึ้งเรียนรู้ ไม่ใช่แค่ไปยังสีใดสีหนึ่ง

but to a certain color flower only

แต่บินไปยังดอกไม้เพียงสีเดียวเท่านั้น

when it's in a certain pattern.

เมื่อดอกไม้นั้น อยู่ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง

They were only rewarded if they went to the yellow flowers

พวกมันจะได้รับรางวัล ถ้ามันไปยังดอกไม้สีเหลืองเท่านั้น

if the yellow flowers were surrounded by the blue,

ถ้าดอกไม้สีเหลืองนั้น ถูกล้อมรอบด้วยดอกไม้สีฟ้า

or if the blue flowers were surrounded by the yellow.

หรือเมื่อดอกไม้สีฟ้า ถูกล้อมรอบด้วยดอกไม้สีเหลือง

Now there's a number of different rules the bees can learn

ทีนี้ มันมีกฎมากมายหลายข้อ ที่ผึ้งสามารถเรียนรู้

to solve this puzzle. The interesting question is, which?

เพื่อที่จะแก้ปริศนาได้ คำถามที่น่าสนใจก็คือ กฎข้อไหนล่ะ

What was really exciting about this project was we,

สิ่งที่น่าตื่นเต้นจริงๆสำหรับโครงการนี้ก็คือ

and Beau, had no idea whether it would work.

พวกเราและโบว์ ไม่ทราบเลยว่ามันจะได้ผลหรือไม่

It was completely new, and no one had done it before,

มันใหม่ทั้งดุ้น และไม่เคยมีใครทำมาก่อนเลย

including adults. (Laughter)

รวมถึงพวกผู้ใหญ่ด้วย (เสียงหัวเราะ)

BL: Including the teachers, and that was really hard for the teachers.

โบว์: รวมถึงพวกคุณครู และนั่นมันก็ลำบากจริงๆนะ สำหรับครู

It's easy for a scientist to go in and not have a clue what he's doing,

มันง่ายสำหรับนักวิทยาศาสตร์ที่จะเข้าไป แม้ไม่มีเงื่อนงำบอกให้รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

because that's what we do in the lab, but for a teacher

เพราะว่า นั่นเป็นสิ่งที่เราทำกันในห้องทดลอง แต่สำหรับคุณครูแล้ว

not to know what's going to happen at the end of the day --

การที่ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตอนเลิกเรียนเป็น--

so much of the credit goes to Dave Strudwick, who was

ต้องยกความดีความชอบนี้ให้กับ เดฟ สตรัดวิค

the collaborator on this project. Okay?

ผู้ซึ่งเป็นผู้ร่วมโครงการ จริงไม๊

So I'm not going to go through the whole details of the study

ผมจะไม่ลงไปในรายละเอียดทั้งหมดของการศึกษานี้

because actually you can read about it, but the next step

เพราะว่า ที่จริงแล้วคุณสามารถอ่านเอาได้ แต่ขั้นตอนถัดไป

is observation. So here are some of the students

คือการสังเกต นี่คือเด็กๆบางส่วน

doing the observations. They're recording the data

กำลังทำการสังเกต พวกเขากำลังบันทึกข้อมูล

of where the bees fly.

ว่าผึ้งบินไปที่ไหน

(Video) Dave Strudwick: So what we're going to do —Student: 5C.

(วีดีโอ) เดฟ สตรัดวิค: เอาละ ทีนี้เรากำลังจะ- นักเรียน: 5ซี

Dave Strudwick: Is she still going up here?Student: Yeah.

เดฟ สตรัดวิค: มันยังบินขึ้นไปตรงนั้นอยู่อีกหรือเปล่า นักเรียน: ใช่

Dave Strudwick: So you keep track of each.Student: Henry, can you help me here?

เดฟ สตรัดวิค: เธอลองตามมันไปทีละตัวนะ นักเรียน: เฮนรี่ มาช่วยฉันตรงนี้หน่อย

BL: "Can you help me, Henry?" What good scientist says that, right?

โบว์: "มาช่วยฉันหน่อยได้ไหม เฮนรี่" เป็นคำพูดของนักวิทยาศาสตร์ที่ดี จริงไหมครับ

Student: There's two up there.

นักเรียน: มีสองตัวบนนั้น

And three in here.

และสามตัวตรงนี้

BL: Right? So we've got our observations. We've got our data.

โบว์: เอาละ ฉะนั้น เราได้ทำการสังเกตแล้ว เราได้ข้อมูล

They do the simple mathematics, averaging, etc., etc.

พวกเขาทำการคำนวณง่ายๆ หาค่าเฉลี่ย และอื่นๆ

And now we want to share. That's the next step.

และตอนนี้เราต้องการแบ่งปัน นั่นคือขั้นตอนต่อไป

So we're going to write this up and try to submit this

เราจะเขียนเรื่องนี้ และจะพยายามส่งไป

for publication. Right? So we have to write it up.

เพื่อพิมพ์เผยแพร่ ครับ ฉะนั้นเราต้องเขียนเรื่องนี้

So we go, of course, to the pub. All right? (Laughter)

และแน่นอน เราก็ไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ใช่ครับ (เสียงหัวเราะ)

The one on the left is mine, okay? (Laughter)

อันซ้ายเป็นของผมนะครับ ตกลงนะ (เสียงหัวเราะ)

Now, I tell them, a paper has four different sections:

ทีนี้ ผมบอกพวกเขา เอกสารรายงานมีสี่ตอน

an introduction, a methods, a results, a discussion.

บทนำ วิธีการทดลอง ผลการทดลอง และอภิปรายผลการทดลอง

The introduction says, what's the question and why?

บทนำบอกว่า คำถามคืออะไรและทำไม

Methods, what did you do? Results, what was the observation?

วิธีทำ บอกว่าเธอทำอะไรไปแล้ว ผลการทดลอง บอกว่าสังเกตอะไร

And the discussion is, who cares? Right?

และอภิปรายผลการทดลองบอกว่า แล้วไง ใช่ไหมครับ

That's a science paper, basically. (Laughter)

นั่นเป็นรายงานทางวิทยาศาสตร์ โดยหลักๆ (เสียงหัวเราะ)

So the kids give me the words, right? I put it into a narrative,

ฉะนั้น เด็กๆก็บอกผมมา ใช่ไม๊ แล้วผมก็เอามาเขียนเล่า

which means that this paper is written in kidspeak.

ซึ่งหมายความว่า เอกสารฉบับนี้เขียนในแบบที่เด็กพูด

It's not written by me. It's written by Amy

มันไม่ได้ถูกเขียนโดยผม มันถูกเขียนโดยเอมี่

and the other students in the class. As a consequence,

และนักเรียนคนอื่นๆในชั้น และผลที่ออกมาก็คือ

this science paper begins, "Once upon a time ... " (Laughter)

รายงานวิทยาศาสตร์ฉบับนี้เริ่มด้วย "กาลครั้งหนึ่ง..." (เสียงหัวเราะ)

The results section, it says: "Training phase, the puzzle ... duh duh duuuuuhhh." Right? (Laughter)

ตอนที่บอกผลการทดลอง บอกว่า "ช่วงการฝึก ปริศนา แต่น แตน แต้น" (เสียงหัวเราะ) (เสียงหัวเราะ)

And the methods, it says, "Then we put the bees

และวิธีการทดลองบอกว่า "แล้วเราก็เอาผึ้ง

into the fridge (and made bee pie)," smiley face. Right? (Laughter)

ไปใส่ตู้เย็น (และทำพายผึ้ง)" ภาพหน้ายิ้ม (เสียงหัวเราะ)

This is a science paper. We're going to try to get it published.

นี่เป็นรายงานทางวิทยาศาสตร์ เราจะพยายามให้มันได้รับการตีพิมพ์เผยแพร่

So here's the title page. We have a number of authors there.

นี่คือ หน้าชื่อเรื่องของรายงาน เรามีผู้เขียนหลายคนมากเลย

All the ones in bold are eight to 10 years old.

ชื่อทุกชื่อที่พิมพ์ตัวหนาอายุ 8 ถึง 10 ขวบ

The first author is Blackawton Primary School, because

ผู้เขียนชื่อแรกคือ โรงเรียนประถมแบลคอัลตัน เพราะว่า

if it were ever referenced, it would be "Blackawton et al,"

ถ้ามีการอ้างอิงถึง มันก็จะเป็น "Blackawton et al"

and not one individual. So we submit it to a public access journal,

ไม่ใช่แค่ชื่อคนๆเดียว ฉะนั้นเราส่งรายงานไปที่ นิตยสารที่เปิดต่อสาธารณะ

and it says this. It said many things, but it said this.

และเขาบอกมาอย่างนี้ เขาบอกมาหลายอย่าง แต่เขาบอกสิ่งนี้

"I'm afraid the paper fails our initial quality control checks in several different ways." (Laughter)

"ทางเราเกรงว่าเอกสารนี้ไม่ผ่านการตรวจคุณภาพขั้นต้น ในหลายๆด้าน"​ (เสียงหัวเราะ)

In other words, it starts off "once upon a time,"

หรือพูดอีกอย่างคือ มันขึ้นต้นว่า "กาลครั้งหนึ่ง"

the figures are in crayon, etc. (Laughter)

ตัวเลขก็เขียนด้วยสีเทียน และอื่นๆ (เสียงหัวเราะ)

So we said, we'll get it reviewed. So I sent it to Dale Purves,

ฉะนั้น เราบอกว่า เราจะให้มันได้รับการตรวจ ผมก็เลยส่งมันไปที่ เดล เพอร์เวส

who is at the National Academy of Science, one of the leading neuroscientists in the world,

ซึ่งอยู่ที่สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ เป็นหนึ่งในนักประสาทวิทยาชั้นแนวหน้าของโลก

and he says, "This is the most original science paper I have ever read" — (Laughter) —

เขาบอกว่า "นี่เป็นรายงานวิทยาศาสตร์แบบดั้งเดิมที่สุด เท่าที่ผมเคยอ่าน" (เสียงหัวเราะ)

"and it certainly deserves wide exposure."

"แน่นอน ที่มันสมควรได้รับการเผยแพร่ออกไป อย่างกว้างขวาง"

Larry Maloney, expert in vision, says, "The paper is magnificent.

ลารี่ มาโลนี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านสายตา บอกว่า "รายงานนี้ยอดเยี่ยม"

The work would be publishable if done by adults."

งานนี้น่าจะถูกพิมพ์เผยแพร่ ถ้าถูกเขียนโดยผู้ใหญ่"

So what did we do? We send it back to the editor.

แล้วเราทำอะไรหรือ เราส่งมันกลับไปยังบรรณาธิการ

They say no.

พวกเขาปฎิเสธ

So we asked Larry and Natalie Hempel to write

เราจึงขอให้ ลารี่และนาตาลี เฮมเพล เขียน

a commentary situating the findings for scientists, right,

บทวิจารณ์ กำหนดขอบเขตของผลการทดลอง ที่มีต่อนักวิทยาศาสตร์

putting in the references, and we submit it to Biology Letters.

ใส่บทอ้างอิง และเราก็ส่งไปยัง Biology Letters

And there, it was reviewed by five independent referees,

และที่นั่น มันได้รับการตรวจโดยกรรมการอิสระห้าคน

and it was published. Okay? (Applause)

และก็ได้รับการตีพิมพ์ครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

It took four months to do the science,

ใช้เวลาสี่เดือน ทำงานวิทยาศาสตร์

two years to get it published. (Laughter)

ใช้สองปี ทำการตีพิมพ์ (เสียงหัวเราะ)

Typical science, actually, right? So this makes Amy and

ตามแบบฉบับของวิทยาศาสตร์ จริงๆ ใช่ไม๊ จึงทำให้ เอมี่ และ เพื่อนของเธอ

her friends the youngest published scientists in the world.

เป็นนักวิทยาศาสตร์อายุน้อยที่สุดในโลก ที่มีผลงานตีพิมพ์

What was the feedback like?

แล้วผลการตอบรับเป็นอย่างไรล่ะ

Well, it was published two days before Christmas,

มันถูกพิมพ์เผยแพร่ สองวันก่อนวันคริสต์มาส

downloaded 30,000 times in the first day, right?

ได้รับการดาวโหลด 30,000 ครั้ง ในวันแรก

It was the Editors' Choice in Science, which is a top science magazine.

ในนิตยสาร Editors' Choice in Science ซึ่งเป็นนิตยสารวิทยาศาสตร์ชั้นนำ

It's forever freely accessible by Biology Letters.

เข้าไปอ่านได้ฟรีตลอดไป จาก Biology Letters

It's the only paper that will ever be freely accessible by this journal.

เท่าที่เคยเป็นมา เป็นรายงานเดียว ของนิตยสารนี้ ที่สามารถเข้าไปอ่านได้ฟรี

Last year, it was the second-most downloaded paper

ปีที่แล้ว เป็นรายงานที่ได้รับการดาวโหลด มากเป็นที่สอง

by Biology Letters, and the feedback from not just scientists

โดย Biology Letters และการตอบรับนั้น ไม่ได้มาจากแค่นักวิทยาศาสตร์

and teachers but the public as well.

และครู แต่จากสาธารณชนด้วยเช่นกัน

And I'll just read one.

และผมจะอ่านให้ฟังสักอันครับ

"I have read 'Blackawton Bees' recently. I don't have

"ผมได้อ่าน 'เรื่องผึ้ง แบลคอัลตัน' เมื่อเร็วๆนี้

words to explain exactly how I am feeling right now.

ไม่มีคำใดที่จะอธิบายได้ตรงกับใจ ว่าผมรู้สึกอย่างไรขณะนี้

What you guys have done is real, true and amazing.

สิ่งที่พวกเธอทำนั้น มันช่างจริงแท้ และน่าทึ่ง

Curiosity, interest, innocence and zeal are the most basic

ความอยากรู้อยากเห็น ความสนใจ ไร้เดียงสา และความปรารถนาอย่างแรงกล้า

and most important things to do science.

เป็นเรื่องพื้นฐานที่สุดและสำคัญที่สุด ในการทำวิทยาศาสตร์

Who else can have these qualities more than children?

จะมีใครอื่น ที่มีคุณสมบัติเหล่านี้ มากไปกว่าเด็กๆ

Please congratulate your children's team from my side."

โปรดส่งความยินดีนี้จากผม ไปยังเด็กๆในทีมของคุณด้วย"

So I'd like to conclude with a physical metaphor.

ผมอยากจะสรุป ด้วยการอุปมาเชิงกายภาพ

Can I do it on you? (Laughter)

ขอได้ไหมครับ (เสียงหัวเราะ)

Oh yeah, yeah, yeah, come on. Yeah yeah. Okay.

โอ้ เอาล่ะๆ มาเลยครับ ใช่แล้ว โอเค

Now, science is about taking risks, so this is an incredible risk, right? (Laughter)

ทีนี้ วิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการเสี่ยง ฉะนั้น นี่เสี่ยงมากๆเลยนะครับ (เสียงหัวเราะ)

For me, not for him. Right? Because we've only done this once before. (Laughter)

สำหรับผมนะ ไม่ใช่เขา ใช่ไหมครับ เพราะว่าเราเคยทำแบบนี้มาก่อน แค่ครั้งเดียว (เสียงหัวเราะ)

And you like technology, right?

และคุณชอบเทคโนโลยี ใช่ไหมครับ

Shimon Schocken: Right, but I like myself.

ซิมอน ช็อกคึน: ใช่ครับ แต่ผมก็ชอบตัวเองนะ

BL: This is the epitome of technology. Right. Okay.

โบว์: นี่เป็นบุคคลตัวอย่างของเทคโนโลยีเลยครับ โอเค

Now ... (Laughter)

ทีนี้ ... (เสียงหัวเราะ)

Okay. (Laughter)

โอเค (เสียงหัวเราะ)

Now, we're going to do a little demonstration, right?

ทีนี้ เรากำลังจะทำการสาธิตเล็กน้อย นะครับ

You have to close your eyes, and you have to point

คุณต้องหลับตา และคุณต้องชี้

where you hear me clapping. All right?

ไปยังที่ที่คุณได้ยินผมปรบมือ ตกลงนะครับ

(Clapping)

(เสียงปรบมือ)

(Clapping)

(เสียงปรบมือ)

Okay, how about if everyone over there shouts. One, two, three?

โอเค ทุกคนตรงนั้น ลองตะโกนพร้อมกันครับ หนึ่ง สอง สาม

Audience: (Shouts)

ผู้ชม: (เสียงตะโกน)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Shouts) (Laughter)

(เสียงตะโกน) (เสียงหัวเราะ)

Brilliant. Now, open your eyes. We'll do it one more time.

เยี่ยมไปเลยครับ ทีนี้ เปิดตาครับ เราจะลองทำอีกครั้ง นะครับ

Everyone over there shout. (Shouts)

ทุกคนตรงนั้นตะโกนครับ (ตะโกน)

Where's the sound coming from? (Laughter) (Applause)

เสียงมาจากทางไหนครับ (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

Thank you very much. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

What's the point? The point is what science does for us.

อะไรคือประเด็น ครับ ประเด็นเรื่องนี้ก็คือ สิ่งที่วิทยาศาสตร์ทำให้เรา

Right? We normally walk through life responding,

ใช่ไหมครับ ปกติเราใช้ชีวิตตอบสนองไปตามปกติ

but if we ever want to do anything different, we have to

แต่ว่าถ้าเราต้องการจะทำอะไรที่ต่างออกไป

step into uncertainty. When he opened his eyes,

เราจะต้องก้าวเข้าไปในความไม่แน่นอน เมื่อเขาลืมตาขึ้น

he was able to see the world in a new way.

เขาได้มองเห็นโลกในมุมมองใหม่

That's what science offers us. It offers the possibility

นั่นคือ สิ่งที่วิทยาศาสตร์ให้กับเรา มันให้ความเป็นไปได้

to step on uncertainty through the process of play, right?

ที่จะก้าวไปบนความไม่แน่นอน ผ่านกระบวนการของการเล่น

Now, true science education I think should be about

ทีนี้ การศึกษาวิทยาศาสตร์ที่แท้จริงนั้น ผมคิดว่ามันควรที่จะ

giving people a voice and enabling to express that voice,

เกี่ยวกับการให้สิทธิให้เสียง และให้โอกาสแสดงความคิดเห็น

so I've asked Amy to be the last voice in this short story.

ฉะนั้นผมได้ขอให้เอมี่ เป็นเสียงสุดท้ายในเล่าเรื่องสั้นๆนี้

So, Amy?

ว่าไงครับเอมี่

AO: This project was really exciting for me,

เอมี่: โครงการนี้เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นมากๆสำหรับหนู

because it brought the process of discovery to life,

เพราะว่า มันได้นำกระบวนการของการค้นพบ มาสู่ชีวิต

and it showed me that anyone, and I mean anyone,

และมันทำให้หนูเห็นว่าใครๆ และหนูหมายถึงใครก็ได้

has the potential to discover something new,

มีศักยภาพที่จะค้นพบอะไรใหม่ๆ

and that a small question can lead into a big discovery.

และคำถามสั้นๆข้อหนึ่ง สามารถนำไปสู่การค้นพบที่ยิ่งใหญ่ได้

Changing the way a person thinks about something

การเปลี่ยนแนวความคิดของคน เกี่ยวกับอะไรสักอย่าง

can be easy or hard. It all depends on the way the person

อาจจะง่ายหรือยาก ทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับ วิธีที่คนๆนั้น

feels about change.

รู้สึกเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลง

But changing the way I thought about science was

แต่การเปลี่ยนวิธีที่ฉันคิด เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์นั้น

surprisingly easy. Once we played the games

มันช่างง่ายอย่างน่าอัศจรรย์ พอเราได้เล่นเกมส์

and then started to think about the puzzle,

และต่อมา เริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับปริศนา

I then realized that science isn't just a boring subject,

หนูก็ได้รู้ว่าวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่แค่วิชาที่น่าเบื่อ

and that anyone can discover something new.

และได้รู้ว่า ใครๆก็สามารถค้นพบอะไรใหม่ๆได้

You just need an opportunity. My opportunity came

คุณแค่เพียงต้องการโอกาส โอกาสของหนูนั้นมา

in the form of Beau, and the Blackawton Bee Project.

ในรูปแบบของโบว์ และโครงการผึ้งแบลคอัลตัน

Thank you.BL: Thank you very much. (Applause)

ของคุณค่ะ โบว์: ขอบคุณมากครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)