Stephen Burt: Why people need poetry

Translator: Pitpiboon Sermsri Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I read poetry all the time

ผมอ่านบทกวีตลอดเวลา

and write about it frequently

และเขียนเกี่ยวกับมันอยู่บ่อยๆ

and take poems apart

และแยกมันออกเป็นส่วนๆ

to see how they work

เพื่อดูว่ามันเชื่อมกันอย่างไร

because I'm a word person.

เพราะผมรักในตัวหนังสือ

I understand the world best, most fully,

ส่วนใหญ่ ผมจะเข้าใจสิ่งต่างๆ ได้ดี

in words rather than, say, pictures or numbers,

ในรูปแบบของถ้อยคำ มากกว่ารูปภาพหรือตัวเลข

and when I have a new experience or a new feeling,

และเมื่อมีประสบการณ์ใหม่ๆ หรือความรู้สึกใหม่ๆ

I'm a little frustrated

ผมจะอึดอัดเล็กน้อย

until I can try to put it into words.

จนกระทั่งผมสามารถ เรียบเรียงมันออกมาเป็นถ้อยคำ

I think I've always been that way.

ผมคิดว่าผมเป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่แรก

I devoured science fiction as a child. I still do.

ผมตะลุยอ่านนิยายวิทยาศาสตร์ตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งตอนนี้

And I found poems by Andrew Marvell

และผมเจอบทกวีที่เขียนโดย แอนดริว มาร์เวล

and Matthew Arnold and Emily Dickinson

แมททิว อาโนล และ เอมิลี่ ดิกคินสัน

and William Butler Yeats

และ วิลเลี่ยม บัทเลอร์ ยีทส์

because they were quoted in science fiction,

เพราะพวกเขาถูกอ้างถึงในนิยายวิทยาศาสตร์

and I loved their sounds

และผมรักกวีอันไพเราะเหล่านั้น

and I went on to read about ottava rima

แล้วผมก็ไปอ่านเกี่ยวกับ ออตตาวา ริม่า

and medial caesuras and enjambment

และ จังหวะการหยุด การส่งต่อเนื้อความ

and all that other technical stuff

และก็พวกเทคนิคต่างๆ

that you care about if you already care about poems,

ที่คุณสนใจถ้าคุณสนใจในบทกวีอยู่แล้ว

because poems already made me happier

เพราะว่าบทกวีได้ทำให้ผมยิ่งมีความสุข

and sadder and more alive.

และเศร้ามากขึ้น และมีชีวิตชีวามากกว่าเดิม

And I became a poetry critic

แล้วผมก็กลายมาเป็นนักวิจารณ์บทกวี

because I wanted to know how and why.

เพราะผมต้องการรู้ว่า อย่างไรและทำไม

Now, poetry isn't one thing that serves one purpose

ทีนี้ บทกวีไม่ใช่สิ่งที่เขียนขึ้นเพื่อเป้าหมายเดียว

any more than music or computer programming

มากไปกว่าเพลง หรือโปรแกรมคอมพิวเตอร์

serve one purpose.

ที่มีขึ้นเพื่อจุดประสงค์เดียว

The greek word poem, it just means "a made thing,"

ในภาษากรีกคำว่า poem หมายถึง "สิ่งที่ถูกสร้าง"

and poetry is a set of techniques,

และคำว่า poetry คือ ชุดของเทคนิคต่างๆ

ways of making patterns

วิธีที่จะสร้างรูปแบบ

that put emotions into words.

ในการเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึกไปเป็นถ้อยคำ

The more techniques you know,

ยิ่งคุณรู้เทคนิคมาก

the more things you can make,

คุณก็สามารถเขียนได้มาก

and the more patterns you can recognize

และยิ่งคุณจำรูปแบบได้มากแค่ไหน

in things you might already like or love.

ในสิ่งที่คุณอาจจะชอบ หรือรักอยู่แล้ว

That said, poetry does seem to be

ดังที่กล่าวมา บทกวีดูหมือนจะเป็น

especially good at certain things.

ประโยชน์กับบางเรื่อง

For example, we are all going to die.

อาทิเช่น พวกเราทุกคนจะต้องตาย

Poetry can help us live with that.

บทกวีสามารถช่วยให้เราอยู่กับมันได้

Poems are made of words, nothing but words.

บทกวีถูกสร้างขึ้นด้วยถ้อยคำ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

The particulars in poems are like

ส่วนต่างๆ ในบทกวีก็เหมือนกับ

the particularities, the personalities,

เอกลักษณ์ บุคลิก

that distinguish people from one another.

ที่จำแนกบุคคลออกจากคนอื่นๆ

Poems are easy to share, easy to pass on,

บทกวีง่ายต่อการแบ่งปัน ง่ายต่อการถ่ายทอด

and when you read a poem, you can imagine

และเมื่อคุณอ่านบทกวี คุณสามารถจินตนาการ

someone's speaking to you or for you,

ว่าใครบางคนกำลังพูดกับคุณ หรือเพื่อคุณ

maybe even someone far away

บางที แม้ว่าคนๆ นั้นจะอยู่ห่างไกล

or someone made up or someone deceased.

หรือคนถูกสร้างขึ้นมา หรือคนที่เสียชีวิตไปแล้ว

That's why we can go to poems when we want to

นั่นคือเหตุผลที่เราสามารถหยิบบทกวีขึ้นมา เมื่อเราต้องการ

remember something or someone,

จดจำบางสิ่ง หรือบางคน

to celebrate or to look beyond death

เพื่อฉลอง หรือเพื่อมองพ้นข้ามความตาย

or to say goodbye,

หรือเพื่อบอกลา

and that's one reason poems can seem important,

และนั่นคือหนึ่งเหตุผลที่ทำให้บทกวีดูสำคัญ

even to people who aren't me,

แม้แต่กับคนที่ไม่ใช่ผม

who don't so much live in a world of words.

คนที่ไม่ค่อยใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตัวหนังสือมากนัก

The poet Frank O'Hara said,

กวี แฟรงค์ โอ ฮาร่า กล่าวว่า

"If you don't need poetry, bully for you,"

ถ้าคุณไม่ต้องการบทกวี ก็แล้วแต่คุณ

but he also said when he didn't want to be alive anymore,

แต่เขาก็ได้กล่าวว่า ในตอนที่เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

the thought that he wouldn't write any more poems

ความคิดที่ว่าเขาจะไม่ได้เขียนบทกวีอีกแล้ว

had stopped him.

หยุดเขาไว้

Poetry helps me want to be alive,

บทกวีช่วยให้ผมรู้สึกอยากมีชีวิตต่อ

and I want to show you why by showing you how,

และผมอยากแสดงให้คุณเห็นว่าทำไม ด้วยการแสดงให้พวกคุณดูว่า

how a couple of poems react to the fact that

บทกวีสองบทนี้ ถูกเขียนเกี่ยวกับความจริง ไว้อย่างไร

we're alive in one place at one time in one culture,

พวกเรามีชีวิตในที่ที่หนึ่ง เวลาหนึ่ง วัฒนธรรมหนึ่ง

and in another we won't be alive at all.

และในอีกบทหนึ่ง เรารู้สึกไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป

So here's one of the first poems I memorized.

นี่คือบทกวีบทแรกที่ผมจำได้ขึ้นใจ

It could address a child or an adult.

มันอาจหมายถึงเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ได้

"From far, from eve and morning

"จากที่แสนไกล ยามสาย ยามเช้า

From yon twelve-winded sky,

หรือสายลมทั้งสิบสอง

The stuff of life to knit me

ถักถอให้ชีวิตฉันเต็ม

Blew hither; here am I.

พัดเข้ามาหาฉันสิ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว

Now — for a breath I tarry

ตอนนี้ ฉันยังคงรอคอย

Nor yet disperse apart —

และจางหายไปไหน

Take my hand quick and tell me,

รีบจับมือฉันและบอกฉัน

What have you in your heart.

ว่าเธอมีอะไรอยู่ในใจ

Speak now, and I will answer;

พูดมาเถอะ แล้วฉันจะบอก

How shall I help you, say;

ว่าฉันควรจะช่วยเธออย่างไร

Ere to the wind's twelve quarters

พูดต่อหน้าลมทั้งสิบสองทิศ

I take my endless way."

ฉันได้เลือกแล้ว เส้นทางที่ไม่มีวันจบ

[A. E. Housman]

[เอ.อี. เฮาส์แมน]

Now, this poem has appealed

ทีนี้ กลอนบทนี้มีแรงดึงดูด

to science fiction writers.

ต่อนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์

It's furnished at least three science fiction titles,

มันเติมเต็มนิยายวิทยาศาสตร์อย่างน้อย 3 เรื่อง

I think because it says poems can brings us news

ผมว่าคงเพราะ บทกวีสามารถบอกข่าวเรา

from the future or the past

จากอดีตหรืออนาคต

or across the world,

หรือข้ามฝั่งโลก

because their patterns can seem to tell you

เพราะว่ารูปแบบของมันดูเหมือนจะสามารถบอกคุณ

what's in somebody's heart.

ว่าอะไรอยู่ในใจของบางคน

It says poems can bring people together temporarily,

มันบอกว่า บทกวีสามารถรวมผู้คนด้วยกันชั่วขณะ

which I think is true,

ผมคิดว่าจริงนะ

and it sticks in my head not just because it rhymes

ที่ผมชอบมาก ไม่ใช่เพียงเพราะคำคล้องจอง

but for how it rhymes,

แต่เพราะวิธีที่ทำให้มันสัมผัส

cleanly and simply on the two and four,

สะอาดและเรียบง่าย ในวรรคที่ 2 และ 4

"say" and "way,"

"พาที" และ "วิถี"

with anticipatory hints on the one and three,

ใช้คำเชื่อมแสดงความคาดหวัง ในวรรคที่ 1 และ สาม

"answer" and "quarters,"

"คำตอบ" และ "ที่พัก"

as if the poem itself were coming together.

ราวกับว่าบทกวีได้มาร่วมกันด้วยตัวมันเอง

It plays up the fact that we die

มันสามารถสร้างเรื่องถึงการตาย

by exaggerating the speed of our lives.

โดยการทำให้เวลาของชีวิตดูเดินเร็วเกินจริง

A few years on Earth become

เวลาไม่กี่ปีบนโลกกลายเป็น

one speech, one breath.

หนึ่งคำพูด แลกกับหนึ่งลมหายใจ

It's a poem about loneliness --

มันสามารถเขียนเกี่ยวกับความเหงา

the "I" in the poem feels no connection will last —

"ฉัน" ในบทกวีให้ความรู้สึกเหมือนไม่หลือใคร

and it might look like a plea for help

และมันอาจดูเหมือนข้ออ้างสำหรับความช่วยเหลือ

'til you get to the word "help,"

จนกระทั่งคุณอ่านมาถึงคำว่า "ช่วยเหลือ"

where this "I" facing you, taking your hand,

ที่ที่ "ฉัน" มองคุณ จับมือคุณ

is more like a teacher or a genie,

เปรียบมากกว่า คนสอนหรือเทวดา

or at least that's what he wants to believe.

หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งหนึ่งที่เขาเชื่อ

It would not be the first time a poet had

มันคงไม่ใช่ครั้งแรกที่กวี

written the poem that he wanted to hear.

ถูกเขียนมาโดนใจเขา

Now, this next poem really changed

ทีนี้บทกวีต่อไปได้เปลี่ยน

what I liked and what I read

สิ่งที่ผมชอบและสิ่งที่ผมอ่าน

and what I felt I could read as an adult.

และผมรู้สึกว่าผมอ่านได้ตอนเป็นผู้ใหญ่

It might not make any sense to you

มันอาจจะดูไม่มีเหตุผลสำหรับคุณ

if you haven't seen it before.

ถ้าคุณไม่เคยเห็นมันมาก่อน

"The Garden"

"สวน"

"Oleander: coral

คำว่า "Oleander"

from lipstick ads in the 50's.

คือสีแสดเข้มจากโฆษณาลิปสติกในช่วงปี 50

Fruit of the tree of such knowledge

กลายเป็นผลไม้ของต้นยี่โถ ตามที่เรียนมา

To smack (thin air)

คำว่า "smack"

meaning kiss or hit.

แปลได้ทั้ง จูบหรือตี

It appears

ทั้งหมดนี้

in the guise of outworn usages

เกิดขึ้นมาจากการกระทำที่เคยชิน

because we are bad?

เพราะว่าเราทำผิดหรอ?

Big masculine threat,

นั่นคือภัยร้ายแรง

insinuating and slangy."

ของคำที่ไม่เป็นทางการ

[Rae Armantrout]

[เรย์ อามานเทราท์]

Now, I found this poem in an anthology

ผมเจอบทนี้ในบทเขียนรวมของหลายนักเขียน

of almost equally confusing poems in 1989.

ของบทกวีที่น่าสับสนพอๆกันในปี 1989

I just heard that there were these scandalous writers

ผมได้ยินข่าวแย่ๆ ของนักเขียนเหล่านี้ว่า

called Language poets who didn't make any sense,

ใช้คำพูดไม่มีความหมาย

and I wanted to go and see for myself what they were like,

และผมอยากเห็นกับตาตัวเอง ว่าพวกเขาเป็นอย่างไร

and some of them didn't do much for me,

และหลายคนก็ไม่ได้มีความหมายมากนักสำหรับผม

but this writer, Rae Armantrout,

แต่นักเขียนคนนี้ เรย์ อามานเทราท์

did an awful lot, and I kept reading her

เขียนออกมาเยอะมาก และผมก็อ่านของเธอไปเรื่อยๆ

until I felt I knew what was going on,

จนผมรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

as I do with this poem.

อย่างที่ผมเข้าใจบทกวีนี้

It's about the Garden of Eden and the Fall

มันเกี่ยวกับสวนของอีเด็นและการตกต่ำ

and the Biblical story of the Fall,

และเรื่องราวในพระคัมภีร์ไบเบิลของการตกต่ำ

in which sex as we know it

หรือที่เรารู้จักในนาม การมีเพสสัมพันธ์

and death and guilt

และความตาย และตราบาป

come into the world at the same time.

มาอยู่ในโลกในเวลาเดียวกัน

It's also about how appearances deceive,

ทั้งหมดเกี่ยวกับวิธีที่รูปโฉมหลอกเรา

how our culture can sweep us along

วัฒนธรรมกวาดเราตามกันอย่างไร

into doing and saying things we didn't intend

ให้เราพูดหรือทำในสิ่งที่เราไม่ได้ตั้งใจ

or don't like, and Armantrout's style

หรือไม่ชอบ และรูปแบบของ อามานเทราท์

is trying to help us stop or slow down.

พยายามช่วยเราให้หยุดหรือชะลอ

"Smack" can mean "kiss" as in air kisses,

"Smack" อาจจะแปลว่าจูบ จูบส่งผ่านอากาศ

as in lip-smacking,

แบบในการจูบริมฝีปาก

but that can lead to "smack" as in "hit"

แต่นั่นก็สามารถนำไปสู่ "smack" ที่แปลว่า "ฟาด"

as in domestic abuse,

ที่เป็นการทำร้ายร่างกาย

because sexual attraction can seem threatening.

เพราะความดึงดูดทางเพศสามารถมองว่าเป็นภัยคุกคาม

The red that means fertility

สีแดงที่หมายถึงภาวะเจริญพันธุ์

can also mean poison.

จะแปลว่าเป็นพิษก็ได้

Oleander is poisonous.

ต้นยี่โถเป็นพิษ

And outworn usages like "smack" for "kiss"

และศัพท์สมัยก่อนใช้ "smack" แทน "จูบ"

or "hit" can help us see

หรือ "ตี" จะช่วยให้เราเห็น

how our unacknowledged assumptions

ว่าความไม่รู้ของเรา

can make us believe we are bad,

ทำให้เราคิดว่าเราไม่ดี ได้อย่างไร

either because sex is sinful

เหมือนกันกับการมีเพศสัมพันธ์ที่เป็นบาป

or because we tolerate so much sexism.

หรือเพราะเราอดทนต่อการกดขี่ทางเพศ

We let guys tell women what to do.

เราปล่อยให้ผู้ชายสั่งผู้หญิง

The poem reacts to old lipstick ads,

บทกวีกล่าวเกียวกับโฆษณาลิสปติกยุคเก่า

and its edginess about statement,

และกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

its reversals and halts, have everything to do

ทั้งการเปลี่ยนแปลงและการหยุดชะงัก มีส่วนทุกอย่างในการ

with resisting the language of ads

ขัดต่อภาษาของโฆษณา

that want to tell us so easily what to want,

ที่บอกให้เรารู้อย่างง่ายดายว่า อะไรคือสิ่งที่อยากได้

what to do, what to think.

อะไรคือสิ่งที่ควรจะทำ หรือคิด

That resistance is a lot of the point of the poem,

การขัดต่อหัวข้อต่างๆ คือประเด็นหลักของบทกวี

which shows me, Armantrout shows me

อามานเทราท์ได้แสดงให้ผมเห็น

what it's like to hear grave threats

ว่ามันรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินถึงภัยคุกคาม

and mortal dishonesty in the language

และอันตรายของภาษา

of everyday life, and once she's done that,

ของชีวิตประจำวัน และเมื่อเธอทำแบบนั้น

I think she can show other people, women and men,

ผมเชื่อว่าเธอสามารถแสดงให้คนอื่น จะชายหรือหญิง

what it's like to feel that way

ได้รู้ว่ามันเป็นอย่างไรที่จะรู้สึกแบบนั้น

and say to other people, women and men

และบอกคนอื่น ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย

who feel so alienated or so threatened

ที่รู้สึกแตกต่างหรือถูกคุกคาม

that they're not alone.

ว่าพวกเขาไม่โดดเดี่ยว

Now, how do I know that I'm right

ทีนี้ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าผมแปลถูก

about this somewhat confusing poem?

เกี่ยวกับบทกวีที่ค่อนข้างสับสนบทนี้

Well in this case, I emailed the poet a draft of my talk

ในกรณีผมได้ส่งแบบร่างของการพูดของผมไปให้กวี

and she said, "Yeah, yeah, that's about it."

และเธอตอบว่า "อืม อืม ก็ตามนั้นแหละ"

Yeah. (Laughter) (Applause)

อืม (หัวเราะ) (ปรบมือ)

But usually, you can't know. You never know.

แต่ปกติแล้ว คุณไม่สามารถรู้ ไม่มีวันรู้

You can't be sure, and that's okay.

คุณไม่สามารถมั่นใจ แต่นั่นไม่เป็นไร

All we can do we is listen to poems

ทั้งหมดที่เราทำได้คือฟังบทกวี

and look at poems and guess

และมองบทกวีแล้วเดา

and see if they can bring us what we need,

และดูว่ามันสามารถมอบสิ่งที่เราต้องการให้เราได้ไหม

and if you're wrong about some part of a poem,

และถ้าคุณแปลบางบทผิด

nothing bad will happen.

ก็ไม่มีอะไรเสียหาย

Now, this next poem is older than Armantrout's,

ทีนี้ บทกวีต่อไปเก่ากว่าของ อามานเทราท์

but a little younger than A. E. Housman's.

แต่ใหม่กว่าของ เอ.อี. เฮาส์แมน นิดหน่อย

"The Brave Man"

"ชายผู้กล้า"

"The sun, that brave man,

"ดวงอาทิตย์ คือชายผู้กล้า

Comes through boughs that lie in wait,

ผ่านกิ่งไม้ที่คอยขวางกั้น

That brave man.

นั่นคือชายผู้กล้า

Green and gloomy eyes

ดวงตาสีเขียวและมืดมน

In dark forms of the grass

เหมือนส่วนมืดของกอหญ้า

Run away.

สุดท้าย วิ่งหนีไป

The good stars,

ดวงดาวที่แสนดี

Pale helms and spiky spurs,

มีหมวกสีจาง และรองเท้าอันแหลมคม

Run away.

สุดท้าย วิ่งหนีไป

Fears of my bed,

กลัวเตียงนอน

Fears of life and fears of death,

กลัวชีวิต และกลัวความตาย

Run away.

และสุดท้ายก็วิ่งหนีไป

That brave man comes up

ชายกล้าคนนั้นโผล่มา

From below and walks without meditation,

จากด้านล่างและเดินอย่างไร้ความกังวล

That brave man."

ชายกล้าคนนั้น

[Wallace Stevens]

[วอลเลซ สตีเวนส์]

Now, the sun in this poem,

ทีนี้ พระอาทิตย์ในกวีนี้

in Wallace Stevens' poem, seems so grave

ในกวีของ วอลเลซ สตีเวนส์ ดูเกรงขาม

because the person in the poem is so afraid.

เพราะคนในบทกวีกลัวมันมาก

The sun comes up in the morning through branches,

พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาในตอนช้าผ่านกิ้งก้าน

dispels the dew, the eyes, on the grass,

ไล่น้ำค้าง บนต้นไม้

and defeats stars envisioned as armies.

และเอาชนะดวงดาวที่ถูกจินตนาการว่าเป็นกองทัพ

"Brave" has its old sense of showy

"กล้าหาญ" มีความหมายเก่าๆ ว่าฉูดฉาด

as well as its modern sense, courage.

เหมือนกับความหมายปัจจุบัน ความกล้า

This sun is not afraid to show his face.

ดวงอาทิตย์ไม่กลัวที่จะเปิดเผยหน้าของเขา

But the person in the poem is afraid.

แต่คนที่ในบทกลอนนั้นกลัว

He might have been up all night.

เขานอนไม่หลับทั้งคืน

That is the reveal Stevens saves for that fourth stanza,

ที่กล่าวมาคือสตีเวนส์ ยกเว้นบทที่สี่นั่น

where run away has become a refrain.

ที่คำว่า วิ่งหนีเป็นคำต่อท้าย

This person might want to run away too,

คนคนนี้อาจอยากวิ่งหนีเช่นกัน

but fortified by the sun's example,

แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวอย่างของทุกคน

he might just rise.

ชายคนนี้จะต้องลุกขึ้น

Stevens saves that sonically odd word "meditation"

สตีเวนส์ใช้คำที่ฟังดูแปลกๆ "การทำสมาธิ"

for the end.

ไว้สำหรับตอนจบ

Unlike the sun, human beings think.

ต่างจากดวงอาทิตย์ มนุษย์นั้นครุ่นคิด

We meditate on past and future, life and death,

เราคิดเกี่ยวกับอดีตและอนาคต ชีวิตและความตาย

above and below.

การเป็นใหญ่ หรือตกต่ำ

And it can make us afraid.

และมันสามารถทำให้เรากลัว

Poems, the patterns in poems,

บทกวี รูปแบบของบทกวี

show us not just what somebody thought

แสดงให้เราเห็น ไม่ใช่แค่สิ่งที่บางคนคิด

or what someone did or what happened

หรือสิ่งที่บางคนทำ หรือสิ่งที่เกิดขึ้น

but what it was like to be a person like that,

แต่แสดงให้เห็นว่าการเป็นคนคนนั้นเป็นอย่างไร

to be so anxious, so lonely, so inquisitive,

การรู้ได้สึก ร้อนใจ เหงา อยากรู้อยากเห็น

so goofy, so preposterous, so brave.

ทึ่มมาก อยากรู้อยากเห็น หรือกล้าหาญ

That's why poems can seem at once so durable,

และนั่นคือเหตุผลที่บทกวีมีความคงทน

so personal, and so ephemeral,

ด้วยลักษณะเฉพาะตัว และชั่วคราว ในเวลาเดียวกัน

like something inside and outside you at once.

เหมือนกับสิ่งที่อยู่ด้านในและด้านนอกตัวคุณ ในเวลาเดียวกัน

The Scottish poet Denise Riley compares poetry

เดนีส ไรลีย์ กวีชาวสก็อต เปรียบเทียบบทกวี

to a needle, a sliver of outside I cradle inside,

กับเข็มหรือเครื่องเงินภายนอก ภายในของผมก็ดูแลมัน

and the American poet Terrance Hayes

และกวีชาวอเมริกัน เทอแรนซ์ เฮส์

wrote six poems called "Wind in a Box."

เขียนกวีหกบทชื่อว่า "ลมในกล่อง"

One of them asks, "Tell me,

หนึ่งในนั้นถาม "บอกฉัน

what am I going to do when I'm dead?"

ว่าฉันจะทำอะไรหลังจากฉันตาย"

And the answer is that he'll stay with us

และคำตอบก็คือเขาจะอยู่กับเรา

or won't stay with us inside us as wind,

หรืออาจจะไม่อยู่กับเรา หรืออยู่ภายในเรา เหมือนลม

as air, as words.

เหมือนอากาศและ เหมือนคำพูด

It is easier than ever to find poems

มันง่ายกว่าที่จะหาบทกวี

that might stay inside you, that might stay with you,

ที่จะคงอยู่ในตัวคุณ อยู่กับคุณ

from long, long ago, or from right this minute,

ที่มีมานาน นานมาแล้ว หรือจากตอนนี้

from far away or from right close to where you live,

จากที่ที่แสนไกล หรือที่ที่แสนใกล้กับที่คุณอยู่

almost no matter where you live.

ไม่คุณจะอยู่ที่ไหน

Poems can help you say, help you show how you're feeling,

บทกวีสามารถช่วยคุณพูด ช่วยคุณแสดงออกถึงความรู้สึก

but they can also introduce you

และมันสามารถช่วยแนะนำคุณ

to feelings, ways of being in the world,

ถึงความรู้สึก ในการใช้ชีวิตอยู่ในโลก

people, very much unlike you,

ผู้คนที่เหมือนคุณ

maybe even people from long, long ago.

หรือแม้แต่ผู้คนจากในอดีตนานแสนนานมาแล้ว

Some poems even tell you

บทกวีบางบทอาจบอกคุณ

that that is what they can do.

ว่านั่นคือสิ่งที่มันทำได้

That's what John Keats is doing

นั่นคือสิ่งที่ จอห์น คีทส์ กำลังทำ

in his most mysterious, perhaps, poem.

ในบทกวีที่ลึกลับที่สุดของเขา

It's mysterious because it's probably unfinished,

มันลึกลับเพราะบางทีมันอาจจะยังไม่เสร็จ

he probably left it unfinished,

บางทีเขาอาจจะปล่อยให้มันไม่เสร็จ

and because it might be meant

และอาจเพราะมันถูกออกแบบมา

for a character in a play,

สำหรับตัวละครที่แสดง

but it might just be Keats' thinking

บางทีนั่นคือสิ่งที่ คีทส์ คิด

about what his own writing,

เกี่ยวกับการเขียนของเขา

his handwriting, could do,

ลายมือของเขา อาจทำแบบนั้น

and in it I hear, at least I hear, mortality,

และในนั้นผมได้ยิน อย่างน้อยผมได้ยิน ความตาย

and I hear the power of older poetic techniques,

และผมได้ยินพลังของเทคนิคกวีเก่าๆ

and I have the feeling, you might have the feeling,

และผมรู้ว่า คุณอาจมีความรู้สึก

of meeting even for an instant, almost becoming,

แม้จะเพียงช่วงเวลาหนึ่ง ว่าคุณเกือบกลายเป็น

someone else from long ago,

คนๆนั้นในบทกวี

someone quite memorable.

บางคนที่น่าจดจำ

"This living hand, now warm and capable

ตอนนี้ มืออุ่นๆนี้ ที่สามารถ

Of earnest grasping, would, if it were cold

ใขว่คว้าสิ่งต่างๆ ถ้าวันหนึ่งมันเย็น

And in the icy silence of the tomb,

เย็นเหมือนหลุมศพ

So haunt thy days and chill thy dreaming nights

หลอกหลอนวันและคืนแห่งฝันของคุณ

That thou would wish thine own heart dry of blood

ความหวังในหัวใจของคุณเหือดแห้ง

So in my veins red life might stream again,

ดังนั้นเลือดของฉันจะไหลเวียนอีกครั้ง

And thou be conscience-calm’d -- see here it is --

และคุณจะรู้สึกถึงความอบอุ่น

I hold it towards you."

ที่ผมมอบให้คุณ

Thanks.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)