Stephen Burt: Why people need poetry

استفان بِرت: چرا انسان ها به شعر نیاز دارند؟

Translator: Nastaran Saboori Reviewer: soheila Jafari

I read poetry all the time

من همواره شعر می خوانم

and write about it frequently

و اغلب درباره ی آن می نویسم

and take poems apart

و شعرها را از قطعه قطعه می کنم

to see how they work

تا ببینم چطور عمل می کنند

because I'm a word person.

چون من اهل کلمه هستم.

I understand the world best, most fully,

من اغلب جهان را با کلمات بهتر می فهمم

in words rather than, say, pictures or numbers,

تا با تصاویر، یا اعداد

and when I have a new experience or a new feeling,

و وقتی تجربه یا احساس جدیدی دارم

I'm a little frustrated

کمی ناآرام هستم

until I can try to put it into words.

تا زمانی که سعی کنم آن را در قالب کلمات بریزم.

I think I've always been that way.

فکر می کنم همیشه همینطوری بوده ام.

I devoured science fiction as a child. I still do.

در کودکی داستان های علمی تخیلی را می بلعیدم. درست مثل الان.

And I found poems by Andrew Marvell

و شعرهایی از آندرو مارول،

and Matthew Arnold and Emily Dickinson

و متیو آرنولد و امیلی دیکینسون و

and William Butler Yeats

ویلیام باتلر یتس پیدا می کردم

because they were quoted in science fiction,

چون در کتاب های علمی تخیلی نقل قول شده بودند،

and I loved their sounds

و من عاشق لحن آنها بودم

and I went on to read about ottava rima

پس به خواندن درباره ی اتاوا ریما(شعر هشت بندی)،

and medial caesuras and enjambment

موقوف المعانی و وقفه ی داخل شعر

and all that other technical stuff

و دیگر موضوعات فنی ادامه دادم

that you care about if you already care about poems,

که شما به آنها اهمیت می دهید اگر به شعر اهمیت بدهید،

because poems already made me happier

چرا که قبلاً اشعار مرا شادتر

and sadder and more alive.

غمگین تر و زنده تر می کردند.

And I became a poetry critic

و من منتقد شعر شدم

because I wanted to know how and why.

زیرا می خواستم بدانم چرا و چگونه.

Now, poetry isn't one thing that serves one purpose

اکنون، شعر چیزی نیست که تنها در خدمت یک هدف باشد

any more than music or computer programming

بیشتر از موسیقی یا برنامه های کامپیوتری

serve one purpose.

که یک هدف دارند.

The greek word poem, it just means "a made thing,"

واژه ی یونانی «poem»، به معنای « یک چیز ساخته شده» است

and poetry is a set of techniques,

و شعر مجموعه ای از تکنیک ها،

ways of making patterns

و روش های ساخت الگوهایی است که

that put emotions into words.

احساسات را به شکل کلمه در می آورد.

The more techniques you know,

هرچه تکنیک بیشتری بدانید،

the more things you can make,

چیزهای بیشتری می توانید بسازید،

and the more patterns you can recognize

و الگوهای بیشتری را می توانید تشخیص دهید

in things you might already like or love.

در آن چیزهایی که ممکن است قبلاً دوستشان داشته یا عاشقشان بوده اید.

That said, poetry does seem to be

گفته شده که شعر به نظر میرسد که

especially good at certain things.

برای چیزهای مشخصی واقعاً خوب است.

For example, we are all going to die.

برای مثال، همه ی ما می میریم.

Poetry can help us live with that.

شعر به ما کمک می کند با آن زندگی کنیم.

Poems are made of words, nothing but words.

اشعار از کلمه ساخته شده اند، فقط و فقط کلمه.

The particulars in poems are like

خصوصیات اشعار مثل

the particularities, the personalities,

خصوصیتهایی، شخصیتهایی، است که

that distinguish people from one another.

مردم را از هم متمایز می کند.

Poems are easy to share, easy to pass on,

اشعار به سادگی به اشتراک گذاشته می شوند

and when you read a poem, you can imagine

و وقتی شعر می خوانید، تصور می کنید

someone's speaking to you or for you,

که یک نفر با شما یا برای شما حرف می زند،

maybe even someone far away

ممکن است او در جای دوری باشد

or someone made up or someone deceased.

یا تازه به دنیا آمده، یا فوت کرده باشد.

That's why we can go to poems when we want to

به همین دلیل می توانیم به شعر پناه ببریم

remember something or someone,

هرگاه که بخواهیم یاد کسی یا چیزی را زنده کنیم،

to celebrate or to look beyond death

تولد کسی را جشن بگیریم یا فراتر از مرگ را تجربه کنیم

or to say goodbye,

یا با کسی خداحافظی کنیم

and that's one reason poems can seem important,

و این یکی از دلایلی است که اشعار مهم به نظر میرسند،

even to people who aren't me,

حتی برای کسانی که مثل من نیستند،

who don't so much live in a world of words.

کسانی که در دنیای کلمات زندگی نمی کنند.

The poet Frank O'Hara said,

فرانک اوهارا در شعری می گوید:

"If you don't need poetry, bully for you,"

« اگر به شعر نیاز ندارید، ناز شستت!»

but he also said when he didn't want to be alive anymore,

اما او همچنین می گوید آن زملنی است که او دیگر نمی خواهد زنده بماند،

the thought that he wouldn't write any more poems

این فکرکه او دیگر شعرهای بیشتری نخواهد نوشت

had stopped him.

او را متوقف خواهد کرد.

Poetry helps me want to be alive,

شعر کمک می کند که بخواهم زنده بمانم،

and I want to show you why by showing you how,

و می خواهم به شما نشان دهم که چرا با نشان دادن چگونگی آن،

how a couple of poems react to the fact that

چگونه اشعاربه این حقیقت که ما زنده ایم

we're alive in one place at one time in one culture,

در یک مکان و در یک زمان مشخص و در یک فرهنگ خاص،

and in another we won't be alive at all.

و در جای دیگر زنده نخواهیم بود، واکنش نشان میدهد.

So here's one of the first poems I memorized.

این یکی از اولین شعرهایی است که حفظ کردم.

It could address a child or an adult.

آن هم میتواند اشاره به یک کودک و یا یک بزرگسال داشته باشد.

"From far, from eve and morning

"از دور، از شب و صبح

From yon twelve-winded sky,

از تو آسمان دوازده باد، [ نوعی ساعت باستانی ]

The stuff of life to knit me

مسائل زندگی برای بافتن من

Blew hither; here am I.

اینجا می وزد، و من اینجا هستم.

Now — for a breath I tarry

حال __برای هر نفسی که درنگ می کنم

Nor yet disperse apart —

نه برای پراکنده شدن __

Take my hand quick and tell me,

دستانم را سریع بگیر و به من بگو

What have you in your heart.

در قلبت چه داری

Speak now, and I will answer;

حالا بگو، و من پاسخ خواهم داد

How shall I help you, say;

چگونه باید کمکت کنم، بگو؛

Ere to the wind's twelve quarters

اینجا در باد دوازده چهارم

I take my endless way."

راه بی پایانم را انتخاب می کنم.

[A. E. Housman]

[اِی.ای. هاوسمن]

Now, this poem has appealed

این شعر به مؤلفان افسانه های

to science fiction writers.

علمی-تخیلی اعتراض کرده است.

It's furnished at least three science fiction titles,

این شعر حداقل به سه عنوان از داستان علمی -تخیلی مجهز شده است،

I think because it says poems can brings us news

فکر می کنم چون می گوید که شعر می تواند

from the future or the past

اخباری را از گذشته و آینده

or across the world,

یا از آن طرف دنیا برای ما بیاورد،

because their patterns can seem to tell you

زیرا الگوی اشعار می تواند به شما بگوید

what's in somebody's heart.

در قلب هرکس چه می گذرد.

It says poems can bring people together temporarily,

می گوید که اشعار می توانند موقتاً افراد را به هم نزدیک کند،

which I think is true,

که فکر می کنم حقیقت دارد،

and it sticks in my head not just because it rhymes

و آن نه به دلیل قافیه بلکه

به دلیل قافیه پردازی در ذهنم مانده است.

but for how it rhymes,

cleanly and simply on the two and four,

به سادگی در مصراع دوم و چهارم،

"say" and "way,"

«say» و «way» هم قافیه اند

with anticipatory hints on the one and three,

با کمی دقت در مصراع های یک و سه

"answer" and "quarters,"

"answer" و "quarters"

as if the poem itself were coming together.

به همین ترتیب شعر کنار هم قرار می گیرد.

It plays up the fact that we die

آن شعر واقعیت مُردن ما را به بازی می گیرد

by exaggerating the speed of our lives.

با اغراق در سرعت زندگی مان.

A few years on Earth become

سال های اندکی که روی زمین هستیم

one speech, one breath.

می شوند یک سخن، یک نفس .

It's a poem about loneliness --

این شعر درمورد تنهایی است__

the "I" in the poem feels no connection will last —

"من " در شعر احساس می کند که هیچ ارتباطی باقی نمی ماند

and it might look like a plea for help

و مثل درخواست کمکی به نظر می رسد

'til you get to the word "help,"

تا جایی که به کلمه ی « کمک » برسید.

where this "I" facing you, taking your hand,

جایی که این « من» شما را می بیند، دستتان را می گیرد،

is more like a teacher or a genie,

بیشتر شبیه یک معلم یا یک جن است،

or at least that's what he wants to believe.

یا حداقل چیزی است که او می خواهد باور داشته باشد.

It would not be the first time a poet had

این اولین بار نیست که یک شاعر

written the poem that he wanted to hear.

شعری می نویسد که می خواهد شنیده شود.

Now, this next poem really changed

شعر بعدی چیزهایی را که دوست داشتم،

what I liked and what I read

و چیزهایی را که می خواندم، و به عنوان یک

and what I felt I could read as an adult.

بزرگسال احساس می کردم می توانم بخوانم تغییر داد.

It might not make any sense to you

اگر آن را قبلاً ندیده باشید

if you haven't seen it before.

ممکن است هیچ احساسی در شما به وجود نیاورد.

"The Garden"

" باغ"

"Oleander: coral

خرزهره: مرجان

from lipstick ads in the 50's.

از تبلیغات رژلب در دهه ی پنجاه.

Fruit of the tree of such knowledge

میوه ی چنین درخت دانشی

To smack (thin air)

برای ضربه زدن (هوای لطیف)

meaning kiss or hit.

برای بوسیدن یا زدن.

It appears

نمایان می گردد

in the guise of outworn usages

در ظاهر عادات کهنه

because we are bad?

چون ما بد هستیم؟

Big masculine threat,

تهدید مردانه ی بزرگ،

insinuating and slangy."

حیله گر و عامیانه"

[Rae Armantrout]

[ری آرمانتروت]

Now, I found this poem in an anthology

من این شعر را در مجموعه ی گیج کننده ی

of almost equally confusing poems in 1989.

اشعار ۱۹۸۹ پیدا کردم.

I just heard that there were these scandalous writers

فقط شنیده بودم که نویسندگان مفتضحی به نام

called Language poets who didn't make any sense,

شاعران زبان هستند که هیچ مفهومی را انتقال نمی دهند،

and I wanted to go and see for myself what they were like,

و من می خواستم بدانم که برای من اینها چه هستند،

and some of them didn't do much for me,

بعضی ها زیاد چنگی به دل نمی زدند،

but this writer, Rae Armantrout,

اما این نویسنده، ری آرمانترونت،

did an awful lot, and I kept reading her

برخلاف آنها بود، و من به مطالعه ی آثار او ادامه دادم

until I felt I knew what was going on,

تا وقتی که احساس کردم می فهمم چه می گوید

as I do with this poem.

درست مثل این شعر.

It's about the Garden of Eden and the Fall

این شعر درباره ی باغ عدن و هبوط،

and the Biblical story of the Fall,

و داستان کتاب مقدس از هبوط است،

in which sex as we know it

که در آن رابطه ی جنسی، همانطور که می دانیم

and death and guilt

و مرگ، و گناه

come into the world at the same time.

همزمان به جهان وارد شدند.

It's also about how appearances deceive,

آن همچنین درباره این که ظاهر چطور فریب می دهد،

how our culture can sweep us along

چگونه فرهنگ مان می تواند ما را به

into doing and saying things we didn't intend

انجام کاری و گفتن چیزی که نمی خواهیم

or don't like, and Armantrout's style

یا دوست نداریم وادار کند، و سبک آرمانتروت

is trying to help us stop or slow down.

سعی دارد ما را متوقف یا کُند کند.

"Smack" can mean "kiss" as in air kisses,

"smack" می تواند به معنای "بوسه" مثل بوس فرستادن،

as in lip-smacking,

مثل لب گرفتن باشد،

but that can lead to "smack" as in "hit"

اما می تواند به معنای ضربه زدن باشد

as in domestic abuse,

مانند بدرفتاری های خانگی،

because sexual attraction can seem threatening.

چراکه جاذبه های جنسی می توانند تهدید آمیز باشند.

The red that means fertility

قرمز که به معنای باروری است

can also mean poison.

می تواند به معنای زهر هم باشد.

Oleander is poisonous.

خرزهره سمی است.

And outworn usages like "smack" for "kiss"

و عادات کهنه مانند «smack» به عنوان «بوسیدن» یا

or "hit" can help us see

«ضربه زدن» می تواند ما را یاری کنند در درک

how our unacknowledged assumptions

این که چطور فرضیات تایید نشده ی ما

can make us believe we are bad,

می توانند به ما بقبولانند که ما بد هستیم

either because sex is sinful

چون رابطه ی جنسی گناه است، یا

or because we tolerate so much sexism.

چون ما تبعیض جنسی زیادی را تحمل می کنیم.

We let guys tell women what to do.

ما اجازه می دهیم مردان به زنان دستور دهند.

The poem reacts to old lipstick ads,

این شعر به تبلیغات قدیمی رژلب،

and its edginess about statement,

و حاشیه ی توضیحاتشان، و نقضها و توقفهایشان

its reversals and halts, have everything to do

واکنش نشان میدهد، و هر چیزی که به

with resisting the language of ads

پافشاری شعارهای تبلیغاتی که

that want to tell us so easily what to want,

به راحتی به ما میگویند که چه بخواهیم،

what to do, what to think.

چه بکنیم، به چه فکر کنیم.

That resistance is a lot of the point of the poem,

آن پافشاری نکته بسیار مهم شعر است،

which shows me, Armantrout shows me

که به من نشان میدهد، آرمانتروت نشان میدهد

what it's like to hear grave threats

که چگونه است شنیدن تهدیدهای بزرگ

and mortal dishonesty in the language

و خیانت فانی در زبان زندگی روزمره،

of everyday life, and once she's done that,

و یکبار او این کار را کرد،

I think she can show other people, women and men,

فکر میکنم او میتواند به دیگران نشان دهد، مردان و زنان،

what it's like to feel that way

که چگونه است آنگونه احساس کردن

and say to other people, women and men

و بگوید به دیگران، مردان و زنانی که

who feel so alienated or so threatened

بسیار احساس بیگانگی میکنند یا به شدت

that they're not alone.

از اینکه تنها نیستند میترسند.

Now, how do I know that I'm right

اکنون، چگونه بدانم که دربارة

about this somewhat confusing poem?

این شعر تاحدی گیج کننده اشتباه نمیکنم؟

Well in this case, I emailed the poet a draft of my talk

خوب در این مورد، پیش نویس سخنرانی خود را

and she said, "Yeah, yeah, that's about it."

برای شاعر ایمیل کردم و او گفت: "بله بله در همین زمینه است".

Yeah. (Laughter) (Applause)

بله. (خنده) (نشویق حضار)

But usually, you can't know. You never know.

ولی معمولاً، شما نمیتوانید بدانید. شما هرگز متوجه نمیشوید.

You can't be sure, and that's okay.

نمیتوانید مطمئن باشید، و این طبیعی است.

All we can do we is listen to poems

همة کاری که میتوانیم بکنیم

and look at poems and guess

گوش دادن، نگاه کردن و حدس اشعار و

and see if they can bring us what we need,

این که ببینیم آیا به آنچه ما نیاز داریم پاسخ میدهند،

and if you're wrong about some part of a poem,

و اگر در مورد بعضی قسمتها اشتباه میکنیم،

nothing bad will happen.

هیچ اتفاق بدی قرار نیست بیافتد.

Now, this next poem is older than Armantrout's,

حالا، شعر بعدی از آرمانتروت قدیمی تر،

but a little younger than A. E. Housman's.

اما کمی از هاوسمن جدیدتر است.

"The Brave Man"

" مرد شجاع"

"The sun, that brave man,

خورشید، آن مرد شجاع،

Comes through boughs that lie in wait,

از میان تنه درختان در کمین می آید،

That brave man.

آن مرد شجاع.

Green and gloomy eyes

با چشمان سبز و افسرده

In dark forms of the grass

در تاریک چمنزار

Run away.

فرار می کند.

The good stars,

ستاره های خوب،

Pale helms and spiky spurs,

سکان های محصور و مهمیزهای تند و تیز،

Run away.

فرار می کنند.

Fears of my bed,

ترس های تخت خوابم،

Fears of life and fears of death,

ترسها از زندگی و ترسها از مرگ،

Run away.

فرار می کنند.

That brave man comes up

آن مرد شجاع طلوع میکند

From below and walks without meditation,

و بدون اندیشه قدم می زند،

That brave man."

آن مرد شجاع."

[Wallace Stevens]

[والاس استیونس]

Now, the sun in this poem,

اکنون، خورشید در این شعر،

in Wallace Stevens' poem, seems so grave

در شعر والاس استیونس، به نظر بسیار مهم میرسد

because the person in the poem is so afraid.

زیرا شخص در شعربسیار ترسیده است.

The sun comes up in the morning through branches,

صبح خورشید از میان شاخه ها طلوع میکند،

dispels the dew, the eyes, on the grass,

طلسم شبنم را باطل میکند، چشمان، روی چمن،

and defeats stars envisioned as armies.

و مثل ارتش در خیال ستاره ها را شکست میدهد.

"Brave" has its old sense of showy

"شجاع" جلوة قدیمی خودش را دارد

as well as its modern sense, courage.

درست مثل حس جدیدش، جرأت.

This sun is not afraid to show his face.

این خودشید از نشان دادن صورتش نمیترسد.

But the person in the poem is afraid.

اما شخصیت شعر می هراسد.

He might have been up all night.

او شاید همه ی شب را بیدار بماند.

That is the reveal Stevens saves for that fourth stanza,

این همان چیزی است که استیون برای قطعه بعدی آشکار کرده است،

where run away has become a refrain.

جایی که فرار بک مانع می شود.

This person might want to run away too,

شاید این شخص هم بخواهد فرار کند،

but fortified by the sun's example,

اما با مثال خورشید تقویت شده است،

he might just rise.

شاید تازه پیشرفت کرده باشد.

Stevens saves that sonically odd word "meditation"

استیونس کلمة به لحاظ شنیداری عجیب را

for the end.

برای پایان نگه داشته است.

Unlike the sun, human beings think.

برخلاف خورشید، انسان فکر میکند.

We meditate on past and future, life and death,

ما دربارة گذشته و آینده، زندگی و مرگ،

above and below.

بالا و پایین فکر میکنیم.

And it can make us afraid.

و این میتواند ما را به وحشت بیاندازد.

Poems, the patterns in poems,

اشعار، الگوهای شعری،

show us not just what somebody thought

تنهابه ما نشان نمیدهد که کسی به چه می اندیشد

or what someone did or what happened

یا چه میکند یا چه اتفاقی افتاده است

but what it was like to be a person like that,

بلکه چگونگی شخصی آنگونه بودن را نیز به ما نشان میدهد،

to be so anxious, so lonely, so inquisitive,

برای بسیار نگران، تنها، کنجکاو بودن،

so goofy, so preposterous, so brave.

بسیار احمق، معقول، شجاع بودن.

That's why poems can seem at once so durable,

برای همین هم شعر در نگاه اول میتواند ماندگار به نظر برسد،

so personal, and so ephemeral,

خیلی شخصی، و بسیار زودگذر،

like something inside and outside you at once.

مثل چیزی لحظه ای در درون یا خارج شما.

The Scottish poet Denise Riley compares poetry

دنیس ریلی شاعر اسکاتلندی شعر را با

to a needle, a sliver of outside I cradle inside,

سوزن مقایسه کرده، نقره ای که ما از خارج درونش نهاده ایم،

and the American poet Terrance Hayes

و شاعر آمریکایی ترنس هایس

wrote six poems called "Wind in a Box."

شش شعر به نام "باد در جعبه" سروده است.

One of them asks, "Tell me,

یکی از آنها میپرسد: " بگو،

what am I going to do when I'm dead?"

میخواهم بعد از مرگم چه کنم؟"

And the answer is that he'll stay with us

و جواب این است که قرار ایت با ما بماند

or won't stay with us inside us as wind,

یا نه با ما بلکه درون ما مثل باد،

as air, as words.

هوا یا کلمه.

It is easier than ever to find poems

از همیشه ساده تر است که شعری بیابی

that might stay inside you, that might stay with you,

که شاید در تو بماند، که شاید با تو بماند،

from long, long ago, or from right this minute,

از سالها قبل ، یا از همین لحظه،

from far away or from right close to where you live,

از جایی خیلی دور یا جایی نزدیکتر از محل زندگیت،

almost no matter where you live.

نقریباً مهم نیست که کجا زندگی میکنی.

Poems can help you say, help you show how you're feeling,

شعر میتواند کمک کند که بگویی، نشان دهی احساست را

but they can also introduce you

اما میتوانند همچنین تو را به احساسات

to feelings, ways of being in the world,

معرفی کنند، راه هایی برای در دنیا بودن،

people, very much unlike you,

مردم، بسیار برخلاف تو،

maybe even people from long, long ago.

شاید انسانهایی از گذشته های دور.

Some poems even tell you

بعضی اشعار حتی به تو می گویند

that that is what they can do.

که این کاری است که آنها میتوانند بکنند.

That's what John Keats is doing

این همان کاری است که جان کیتس در

in his most mysterious, perhaps, poem.

شاید مرموزترین شعرش کرده است.

It's mysterious because it's probably unfinished,

آن اسرارآمیز است زیرا احتمالاً تمام تشده است،

he probably left it unfinished,

احتمالاً او آن را ناتمام رها کرده است،

and because it might be meant

و چون شاید برای یک

for a character in a play,

شخصیت تئاتر نوشته شده است،

but it might just be Keats' thinking

اما ممکن است فقظ افکار کیتس دربارة

about what his own writing,

نوشته هایش باشند،

his handwriting, could do,

دست نوشته هایش،

and in it I hear, at least I hear, mortality,

و من شنیده ام، دست کم شنیده ام، بشر،

and I hear the power of older poetic techniques,

و من شنیده ام قدرت تکنیک های قدیمی شعر،

and I have the feeling, you might have the feeling,

و حس میکننم، شاید شما هم حس کنید،

of meeting even for an instant, almost becoming,

که حتی برای یک لحظه، تقریبا مناسب،

someone else from long ago,

شخصی از گذشته های دور،

someone quite memorable.

کسی به یاد ماندنی را ملاقات کرده اید.

"This living hand, now warm and capable

"این دست زنده، حالا گرم و توانا

Of earnest grasping, would, if it were cold

از حرص، ای کاش، اگر سرد بود

And in the icy silence of the tomb,

و در سکوت یخ زده گور

So haunt thy days and chill thy dreaming nights

زیاد در رفت و آمد روزها و مأیوس از شبهای رؤیایی

That thou would wish thine own heart dry of blood

که تو قلب خشکیده از خون خود را آرزو کنی

So in my veins red life might stream again,

پس در رگ های قرمز زندگی شاید دوباره به جریان درآیند،

And thou be conscience-calm’d -- see here it is --

و تو به هوش باش - خونسرد --ببین اینجاست --

I hold it towards you."

من آن را به طرفت نگه داشته ام."

Thanks.

با تشکر.

(Applause)

(دست حضار)