Rachel Armstrong: Architecture that repairs itself?

Vertaald door: Els De Keyser Nagekeken door: Christel Foncke

All buildings today have something in common.

Vandaag hebben alle gebouwen iets gemeen.

They're made using Victorian technologies.

Ze zijn gemaakt op basis van Victoriaanse technologie.

This involves blueprints,

Dat wil zeggen plannen,

industrial manufacturing

industriële fabricage

and construction using teams of workers.

en constructie door teams van arbeiders.

All of this effort results in an inert object.

Al die inspanningen leiden tot een inert object.

And that means that there is a one-way transfer of energy

Dat betekent dat er een eenrichtingstransfer is van energie

from our environment into our homes and cities.

vanuit ons milieu naar onze huizen en steden.

This is not sustainable.

Dat is niet duurzaam.

I believe that the only way that it is possible for us

Volgens mij is de enige manier waarop we

to construct genuinely sustainable homes and cities

echt duurzame huizen en steden kunnen bouwen,

is by connecting them to nature,

door ze met de natuur te verbinden,

not insulating them from it.

niet door ze ervan te isoleren.

Now, in order to do this, we need the right kind of language.

Om dat te doen, hebben we de juiste taal nodig.

Living systems are in constant conversation

Levende systemen zijn constant in gesprek

with the natural world,

met de natuur,

through sets of chemical reactions called metabolism.

door chemische reacties, metabolisme genaamd.

And this is the conversion of one group of substances

Dit is de omzetting van één groep substanties

into another, either through

in een andere,

the production or the absorption of energy.

door de productie of de absorptie van energie.

And this is the way in which living materials

Dit is de manier waarop levende materialen

make the most of their local resources

het beste halen uit hun plaatselijke middelen,

in a sustainable way.

op een duurzame manier.

So, I'm interested in the use of

Ik heb interesse voor het gebruik van

metabolic materials for the practice of architecture.

metabolische materialen voor de architectuurpraktijk.

But they don't exist. So I'm having to make them.

Maar die bestaan niet. Dus moet ik ze maken.

I'm working with architect Neil Spiller

Ik werk samen met architect Neil Spiller

at the Bartlett School of Architecture,

aan de Bartlett School of Architecture.

and we're collaborating with international scientists

We werken samen met internationale wetenschappers

in order to generate these new materials

om deze nieuwe materialen

from a bottom up approach.

van onderuit te maken.

That means we're generating them from scratch.

Dat betekent dat we ze vanuit het niets creëren.

One of our collaborators is chemist Martin Hanczyc,

Een van onze medewerkers is scheikundige Martin Hanczyc,

and he's really interested in the transition from

die grote belangstelling heeft voor de overgang van

inert to living matter.

inerte naar levende materie.

Now, that's exactly the kind of process that I'm interested in,

Dat is precies het soort proces waar ik in geïnteresseerd ben,

when we're thinking about sustainable materials.

als we het over duurzame materialen hebben.

So, Martin, he works with a system called the protocell.

Martin werkt met een systeem dat hij de Protocel noemt.

Now all this is -- and it's magic --

Dit is niet meer dan -- het is magisch --

is a little fatty bag. And it's got a chemical battery in it.

is een klein vettig zakje. Er zit een chemische batterij in.

And it has no DNA.

Het heeft geen DNA.

This little bag is able to conduct itself

Dit zakje kan zich gedragen

in a way that can only be described as living.

op een manier die je alleen als levend kan omschrijven.

It is able to move around its environment.

Het kan zich bewegen in zijn omgeving.

It can follow chemical gradients.

Het kan chemische gradiënten volgen.

It can undergo complex reactions,

Het kan complexe reacties ondergaan,

some of which are happily architectural.

waarvan sommige architecturaal geslaagd zijn.

So here we are. These are protocells,

Daar staan we dus. Dit zijn protocellen,

patterning their environment.

die patronen maken in hun omgeving.

We don't know how they do that yet.

We weten nog niet hoe ze dat doen.

Here, this is a protocell, and it's vigorously shedding this skin.

Hier is een protocel die krachtig zijn huid afschudt.

Now, this looks like a chemical kind of birth.

Dit ziet er als een soort chemische geboorte uit.

This is a violent process.

Dit is een gewelddadig proces.

Here, we've got a protocell to extract carbon dioxide

Hier is een protocel die koolstofdioxide onttrekt

out of the atmosphere

aan de atmosfeer

and turn it into carbonate.

en er carbonaat van maakt.

And that's the shell around that globular fat.

Dat is het vlies rondom het vetbolletje.

They are quite brittle. So you've only got a part of one there.

Ze zijn erg broos. Dat is maar een deeltje.

So what we're trying to do is, we're trying to push these technologies

We proberen deze technologie te verfijnen tot ze

towards creating bottom-up construction approaches

een aanpak van onderuit creëert

for architecture,

voor de architectuur,

which contrast the current, Victorian, top-down methods

in tegenstelling tot de huidige Victoriaanse methodes van bovenaf,

which impose structure upon matter.

die structuur opleggen aan de materie.

That can't be energetically sensible.

Dat kan onmogelijk steek houden vanuit energetisch standpunt.

So, bottom-up materials

Materialen van onderuit

actually exist today.

bestaan vandaag al.

They've been in use, in architecture, since ancient times.

Ze worden al sinds de oudheid gebruikt in de architectuur.

If you walk around the city of Oxford, where we are today,

Als je rondwandelt in Oxford, waar we vandaag zijn,

and have a look at the brickwork,

en je kijkt naar het metselwerk,

which I've enjoyed doing in the last couple of days,

wat ik de laatste paar dagen heb gedaan,

you'll actually see that a lot of it is made of limestone.

dan zie je dat die voor een groot deel van kalksteen is gemaakt.

And if you look even closer,

Als je nog beter kijkt,

you'll see, in that limestone, there are little shells

zie je dat er in kalksteen kleine schelpjes zitten,

and little skeletons that are piled upon each other.

en kleine skeletten die opgestapeld zijn.

And then they are fossilized over millions of years.

Die zijn over miljoenen jaren heen gefossiliseerd.

Now a block of limestone, in itself,

Een blok kalksteen is op zich

isn't particularly that interesting.

niet zo bijzonder interessant.

It looks beautiful.

Het ziet er mooi uit.

But imagine what the properties of this limestone block might be

Maar stel je voor wat de eigenschappen van deze kalksteen zouden kunnen zijn

if the surfaces were actually

als de oppervlaktes

in conversation with the atmosphere.

in gesprek waren met de atmosfeer.

Maybe they could extract carbon dioxide.

Misschien zouden ze koolstofdioxide kunnen extraheren.

Would it give this block of limestone new properties?

Zou dit blok kalksteen daardoor nieuwe eigenschappen krijgen?

Well, most likely it would. It might be able to grow.

Waarschijnlijk wel. Misschien kan het groeien.

It might be able to self-repair, and even respond

Misschien kan het zichzelf herstellen

to dramatic changes

en reageren op dramatische wijzigingen

in the immediate environment.

in de onmiddellijke omgeving.

So, architects are never happy

Architecten zijn nooit blij

with just one block of an interesting material.

met slechts één blok van een interessant materiaal.

They think big. Okay?

Ze zien het groots.

So when we think about scaling up metabolic materials,

Dus als we nadenken over het opschalen van metabolische materialen,

we can start thinking about ecological interventions

dan kunnen we beginnen te denken over ecologische interventies,

like repair of atolls,

zoals het herstellen van een atol,

or reclamation of parts of a city

of de drooglegging van delen van een stad

that are damaged by water.

die door water beschadigd zijn.

So, one of these examples

Eén van deze voorbeelden

would of course be the historic city of Venice.

zou natuurlijk de historische stad Venetië zijn.

Now, Venice, as you know, has a tempestuous relationship with the sea,

Zoals jullie weten heeft Venetië een stormachtige relatie met de zee

and is built upon wooden piles.

en is het op houten palen gebouwd.

So we've devised a way by which it may be possible

We hebben een manier ontworpen waardoor

for the protocell technology that we're working with

de protoceltechnologie waar we mee werken,

to sustainably reclaim Venice.

Venetië op duurzame wijze kan droogleggen.

And architect Christian Kerrigan

Architect Christian Kerrigan

has come up with a series of designs that show us

heeft een reeks ontwerpen bedacht die ons tonen

how it may be possible to actually grow a limestone reef

hoe we een kalksteenrif kunnen kweken

underneath the city.

onder de stad.

So, here is the technology we have today.

Hier is de technologie die we vandaag hebben.

This is our protocell technology,

Dit is onze protoceltechnologie,

effectively making a shell, like its limestone forefathers,

die echt een schelp maakt, zoals haar kalksteen-voorvaderen,

and depositing it in a very complex environment,

en die afzet in een zeer complexe omgeving,

against natural materials.

tegen natuurlijke materialen.

We're looking at crystal lattices to see the bonding process in this.

We bekijken traliewerk van kristal om het bindingsproces te zien.

Now, this is the very interesting part.

Dit is het erg interessante deel.

We don't just want limestone dumped everywhere in all the pretty canals.

We willen niet dat er kalksteen wordt gedumpt in al die mooie kanalen.

What we need it to do is to be

Het moet creatief

creatively crafted around the wooden piles.

rond de houten palen gecreëerd worden.

So, you can see from these diagrams that the protocell is actually

Je kan uit deze diagrammen afleiden

moving away from the light,

dat de protocel zich van het licht verwijdert,

toward the dark foundations.

naar de donkere funderingen.

We've observed this in the laboratory.

We hebben dat in het laboratorium geobserveerd.

The protocells can actually move away from the light.

Protocellen kunnen zich van het licht verwijderen.

They can actually also move towards the light. You have to just choose your species.

Ze kunnen ook het licht opzoeken. Je moet gewoon de juiste soort kiezen.

So that these don't just exist as one entity,

Het is dus niet één eenheid,

we kind of chemically engineer them.

we doen een soort van chemische engineering.

And so here the protocells are depositing their limestone

De protocellen zetten hun kalksteen af

very specifically, around the foundations of Venice,

op een heel specifieke manier, rond de funderingen van Venetië,

effectively petrifying it.

en verstenen die daadwerkelijk.

Now, this isn't going to happen tomorrow. It's going to take a while.

Dat zal niet voor morgen zijn. Het duurt een tijdje.

It's going to take years of tuning and monitoring this technology

Het zal jaren vergen van verfijning en monitoring van de technologie,

in order for us to become ready

tot we klaar zijn

to test it out in a case-by-case basis

om het te testen in een paar gevallen,

on the most damaged and stressed buildings within the city of Venice.

op de meest beschadigde en gestresseerde gebouwen van Venetië.

But gradually, as the buildings are repaired,

Maar naarmate de gebouwen worden hersteld,

we will see the accretion of a limestone reef beneath the city.

zullen we een kalksteenrif zien groeien onder de stad.

An accretion itself is a huge sink of carbon dioxide.

Zo'n aanwas is zelf een enorme verzamelbak van koolstofdioxide.

Also it will attract the local marine ecology,

Het zal de locale mariene ecologie aantrekken,

who will find their own ecological niches within this architecture.

en die zal haar eigen ecologische niches in deze architectuur vinden.

So, this is really interesting. Now we have an architecture

Dit is dus echt interessant. We hebben nu een architectuur

that connects a city to the natural world

die de stad met de natuur verbindt

in a very direct and immediate way.

op een directe en onmiddellijke manier.

But perhaps the most exciting thing about it

Maar het spannendste eraan is

is that the driver of this technology is available everywhere.

dat de driver van deze technologie overal verkrijgbaar is.

This is terrestrial chemistry. We've all got it,

Dit is aardse chemie. Dat hebben we allemaal.

which means that this technology is just as appropriate

Daardoor is deze technologie net zo geschikt

for developing countries as it is

voor ontwikkelingslanden

for First World countries.

als voor landen uit de Eerste Wereld.

So, in summary, I'm generating metabolic materials

Samengevat: ik genereer metabolische materialen

as a counterpoise to Victorian technologies,

als tegengewicht voor Victoriaanse technologieën

and building architectures from a bottom-up approach.

en ik bouw architectuur van onderuit op.

Secondly, these metabolic materials

Ten tweede hebben deze metabolische materialen

have some of the properties of living systems,

een aantal eigenschappen van levende systemen,

which means they can perform in similar ways.

waardoor ze een vergelijkbare performantie kunnen hebben.

They can expect to have a lot of forms and functions

Ze kunnen naar verwachting vele vormen en functies hebben

within the practice of architecture.

in de architectuurpraktijk.

And finally, an observer in the future

Ten slotte: een observator uit de toekomst

marveling at a beautiful structure in the environment

die een mooie structuur in de omgeving zal bekijken,

may find it almost impossible to tell

zal misschien onmogelijk kunnen zeggen

whether this structure

of deze structuur

has been created by a natural process

door een natuurlijk proces is ontstaan

or an artificial one.

of door een kunstmatig proces.

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)